WEBVTT

00:00:00.965 --> 00:00:04.468
ผมเกิดและเติบโตในเกาหลีเหนือ

00:00:04.468 --> 00:00:09.268
ถึงแม้ว่าครอบครัวของผม 
ต้องต่อสู้กับความอดอยากตลอดมา

00:00:09.268 --> 00:00:12.796
แต่ผมก็ได้รับความรักและการเอาใจใส่เสมอ

00:00:12.796 --> 00:00:14.947
ประการแรก เพราะว่าผมเป็นลูกชายคนเดียว

00:00:14.947 --> 00:00:18.117
และเป็นน้องคนเล็กในบรรดาลูกสองคนของครอบครัว

NOTE Paragraph

00:00:18.117 --> 00:00:21.724
แต่แล้วมหาทุพภิกขภัยก็ได้เริ่มขึ้นในปีค.ศ. 1994

00:00:21.724 --> 00:00:24.183
ตอนนั้นผมมีอายุได้สี่ขวบ

00:00:24.183 --> 00:00:27.980
พี่สาวและผมต้องออกไปหาไม้ฟืน

00:00:27.980 --> 00:00:29.956
ตั้งแต่ตีห้า

00:00:29.956 --> 00:00:32.762
และกว่าจะกลับมาก็หลังเที่ยงคืน

00:00:32.762 --> 00:00:36.650
ผมต้องเดินร่อนเร่ตามถนนเพื่อหาอาหาร

00:00:36.650 --> 00:00:38.823
และผมก็จำได้ว่า เห็นเด็กเล็กๆ

00:00:38.823 --> 00:00:41.645
ที่อยู่บนหลังของแม่ กำลังกินมันฝรั่งทอด

00:00:41.645 --> 00:00:44.869
และผมก็อยากจะขโมยอาหารจากเขา

NOTE Paragraph

00:00:44.869 --> 00:00:49.702
ความหิวโหยเป็นความอัปยศ
ความหิวโหยเป็นความสิ้นหวัง

00:00:49.702 --> 00:00:52.905
สำหรับเด็กที่หิวโหยนั้น การเมืองและเสรีภาพ

00:00:52.905 --> 00:00:55.657
ไม่ได้เป็นสิ่งที่อยู่ในความคิดของพวกเขาเลย

00:00:55.657 --> 00:00:58.345
ในวันเกิดครบหกปีของผม พ่อแม่ของผม

00:00:58.345 --> 00:01:01.774
มิอาจจะหาอะไรมาให้ผมกินได้

00:01:01.774 --> 00:01:05.718
แต่ถึงแม้ว่าผมจะเป็นเด็ก 
ผมก็สามารถรับรู้ได้ถึงภาระอันหนักหนา

00:01:05.718 --> 00:01:08.753
ในหัวใจของพวกเขา

NOTE Paragraph

00:01:08.753 --> 00:01:13.953
ชาวเกาหลีเหนือกว่าล้านคน 
ต้องเสียชีวิตเพราะความโหยหิวที่เกิดขึ้นในเวลานั้น

00:01:13.968 --> 00:01:17.664
และในปี ค.ศ. 2003 เมื่อผมอายุได้ 13 ปี

00:01:17.664 --> 00:01:20.577
คุณพ่อของผมก็เป็นหนึ่งในนั้น

00:01:20.577 --> 00:01:24.465
ผมมองคุณพ่อ ค่อยๆ โรยรา และตายจากไป

00:01:24.465 --> 00:01:28.597
ในปีเดียวกัน วันหนึ่งแม่ของผมก็หายไป

00:01:28.597 --> 00:01:30.402
และจากนั้น พี่สาวก็บอกผมว่า

00:01:30.402 --> 00:01:33.003
เธอจะไปยังประเทศจีนเพื่อทำงานหาเงิน

00:01:33.003 --> 00:01:37.198
แต่เธอจะกลับมาพร้อมกับเงินและอาหารในอีกไม่นาน

00:01:37.198 --> 00:01:40.149
เนื่องจากเราไม่เคยที่จะแยกห่างกัน

00:01:40.149 --> 00:01:43.119
และผมคิดว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

00:01:43.119 --> 00:01:46.992
ผมไม่ได้แม้แต่จะกอดเธอเมื่อเธอกำลังจะไป

00:01:46.992 --> 00:01:51.205
มันเป็นความผิดพลาดที่ใหญ่หลวงที่สุด
เท่าที่ผมเคยทำในชีวิต

00:01:51.205 --> 00:01:52.916
แต่จะว่าไปแล้ว ผมก็ไม่อาจรู้ได้

00:01:52.916 --> 00:01:56.404
ว่ามันจะเป็นการอำลาจากกันที่ยาวนานเหลือเกิน

00:01:56.404 --> 00:02:01.341
ผมไม่ได้เห็นแม่หรือพี่สาวของผมตั้งแต่นั้น

NOTE Paragraph

00:02:01.341 --> 00:02:05.560
ผมกลายเป็นเด็กกำพร้า ไร้บ้าน เร่ร่อน ในบัดดล

00:02:05.560 --> 00:02:08.649
ชีวิตประจำวันของผมกลายเป็นความยากลำบาก

00:02:08.649 --> 00:02:10.701
แต่ก็เรียบง่ายนัก

00:02:10.701 --> 00:02:14.724
เป้าหมายของผมคือ
การหาเศษขนมปังสกปรกในถังขยะ

00:02:14.724 --> 00:02:17.631
แต่นั่นไม่ใช่หนทางที่จะทำให้รอดชีวิต

00:02:17.631 --> 00:02:22.349
ผมเริ่มที่จะตระหนักว่า 
การขอนั้นไม่อาจเป็นการแก้ปัญหาได้

00:02:22.349 --> 00:02:27.675
ดังนั้น ผมจึงเริ่มขโมยอาหาร
จากรถเข็นขายอาหารในตลาดมืด

00:02:27.675 --> 00:02:30.640
บางครั้ง ผมก็ทำงานเล็กๆ

00:02:30.640 --> 00:02:32.970
เพื่อแลกกับอาหาร

00:02:32.970 --> 00:02:36.116
ครั้งหนึ่ง ผมเคยใช้เวลาถึงสองเดือนในฤดูหนาว

00:02:36.116 --> 00:02:37.859
ทำงานในเหมืองถ่านหิน

00:02:37.859 --> 00:02:43.634
ลึกลงไป 33 เมตรใต้ดิน โดยไม่มีเครื่องป้องกันใดๆ

00:02:43.634 --> 00:02:47.067
นานถึง 16 ชั่วโมงต่อวัน

00:02:47.067 --> 00:02:49.431
ชีวิตแบบนั้นไม่ได้แปลกประหลาด

00:02:49.431 --> 00:02:56.992
เด็กกำพร้าอีกมากมาย มีชีวิตอยู่ด้วยวิถีชีวิตแบบนั้น 
หรืออาจแย่กว่าด้วยซ้ำ

NOTE Paragraph

00:02:56.992 --> 00:03:01.128
เมื่อผมไม่สามารถจะข่มตาหลับได้
เพราะความหนาวอันแสนสาหัส

00:03:01.128 --> 00:03:02.595
หรือเพราะความหิวที่แสนทรมาน

00:03:02.595 --> 00:03:05.443
ผมหวังว่า เช้าวันรุ่งขึ้น

00:03:05.443 --> 00:03:08.006
พี่สาวของผมจะกลับมา ปลุกผมให้ตื่นขึ้น

00:03:08.006 --> 00:03:10.276
พร้อมกับอาหารโปรดของผม

00:03:10.276 --> 00:03:13.426
ความหวังนั้นเอง ที่ทำให้ผมมีชีวิตอยู่

00:03:13.426 --> 00:03:16.224
ผมไม่ได้หมายถึงความฝันอันยิ่งใหญ่อะไรแบบนั้น

00:03:16.224 --> 00:03:19.346
ผมหมายถึงความหวัง แบบที่ทำให้ผมเชื่อ

00:03:19.346 --> 00:03:21.809
ว่าถังขยะอันถัดไปอาจมีขนมปัง

00:03:21.809 --> 00:03:24.942
ถึงแม้ว่าปกติแล้วมันจะไม่มี

00:03:24.942 --> 00:03:28.385
แต่ถ้าผมไม่เชื่อแบบนั้น ผมก็คงจะไม่พยายาม

00:03:28.385 --> 00:03:30.478
และแล้ว ผมก็คงจะต้องตายแน่

00:03:30.478 --> 00:03:34.416
ความหวังทำให้ผมยังคงมีชีวิตอยู่

00:03:34.416 --> 00:03:37.176
ทุกๆ วัน ผมบอกตัวเองว่า

00:03:37.176 --> 00:03:39.904
ไม่ว่ามันจะลำบากยากแค้นแค่ไหนก็ตาม

00:03:39.904 --> 00:03:43.806
ยังไงซะ ผมก็ต้องรอดให้ได้

NOTE Paragraph

00:03:43.806 --> 00:03:47.936
หลังจากการรอคอยการกลับมาของพี่สาวถึงสามปี

00:03:47.936 --> 00:03:52.288
ผมตัดสินใจที่จะไปประเทศจีน เพื่อตามหาเธอด้วยตนเอง

00:03:52.288 --> 00:03:55.148
ผมตระหนักว่า

00:03:55.148 --> 00:03:58.798
ผมไม่สามารถที่จะเอาชีวิตรอดด้วยวิถีแบบนี้
ไปได้นานกว่านี้อีกแล้ว

00:03:58.798 --> 00:04:01.603
ผมรู้ว่าการเดินทางนั้นมีความเสี่ยง

00:04:01.603 --> 00:04:04.500
แต่ถึงผมไม่ไป ผมก็เสี่ยงชีวิตอยู่ดี

00:04:04.500 --> 00:04:08.686
ผมอาจอดตายเหมือนกับพ่อของผมในเกาหลีเหนือก็ได้

00:04:08.686 --> 00:04:12.144
อย่างน้อย ผมควรที่จะลองดูเพื่อชีวิตที่ดีกว่า

00:04:12.144 --> 00:04:15.380
โดยหลบหนีไปประเทศจีน

NOTE Paragraph

00:04:15.380 --> 00:04:18.610
ผมได้ทราบมาว่าคนมากมาย พยายามที่จะ

00:04:18.610 --> 00:04:23.397
ข้ามชายแดนไปยังประเทศจีนช่วงตอนกลางคืน
เพื่อที่จะไม่ให้ถูกจับได้

00:04:23.397 --> 00:04:27.355
ตำรวจชายแดนเกาหลีเหนือมักจะยิง และฆ่าคน

00:04:27.355 --> 00:04:30.728
ที่พยายามข้ามชายแดนโดยไม่ได้รับอนุญาต

00:04:30.728 --> 00:04:33.379
ทหารจีนจะจับ

00:04:33.379 --> 00:04:35.233
และส่งชาวเกาหลีเหนือกลับมา

00:04:35.233 --> 00:04:39.573
ซึ่งพวกเขาจะต้องเผชิญหน้ากับการลงโทษขั้นรุนแรง

00:04:39.573 --> 00:04:42.654
ผมตัดสินใจที่จะข้ามชายแดนในช่วงกลางวัน

00:04:42.654 --> 00:04:48.087
ประการแรก เพราะว่าผมยังเด็ก และกลัวความมืด

00:04:48.087 --> 00:04:52.736
ประการที่สอง เพราะผมรู้กำลังเข้าเสี่ยงอยู่แล้ว

00:04:52.736 --> 00:04:56.151
และในเมื่อไม่มีคนพยายามจะข้ามชายแดนในช่วงกลางวัน

00:04:56.151 --> 00:04:57.841
ผมคิดว่า ผมอาจจะข้ามชายแดนสำเร็จ

00:04:57.841 --> 00:05:01.266
โดยไม่ถูกพบก็เป็นได้

NOTE Paragraph

00:05:01.266 --> 00:05:05.174
ผมไปยังประเทศจีนได้สำเร็จ 
ในวันที่ 15 กุมภาพันธ์ 2006

00:05:05.174 --> 00:05:07.402
ผมอายุ 16 ปีในขณะนั้น

00:05:07.402 --> 00:05:10.322
ผมคิดว่าชีวิตในประเทศจีนจะดีกว่า

00:05:10.322 --> 00:05:13.595
เพราะว่าที่นั่นมีอาหารมากมาย

00:05:13.595 --> 00:05:16.651
ผมคิดว่า จะมีคนช่วยเหลือผมมากขึ้น

00:05:16.651 --> 00:05:20.664
แต่ว่า มันอยู่ยากว่าในเกาหลีเหนือเสียอีก

00:05:20.664 --> 00:05:22.359
เพราะว่าผมไม่ได้มีอิสรภาพ

00:05:22.359 --> 00:05:25.104
ผมวิตกกังวลตลอดเวลาว่าจะถูกจับได้

00:05:25.104 --> 00:05:27.899
และถูกส่งกลับไป

NOTE Paragraph

00:05:27.899 --> 00:05:31.170
แต่ด้วยปาฏิหาร ไม่กี่เดือนต่อมา

00:05:31.170 --> 00:05:32.613
ผมได้พบกับบุคคล

00:05:32.613 --> 00:05:35.955
ที่ทำปฎิบัติการใต้ดินให้ที่พักพิงกับชาวเกาหลีเหนือ

00:05:35.955 --> 00:05:38.563
และได้รับอนุญาตให้อยู่ที่นั่น

00:05:38.563 --> 00:05:43.915
และได้กินอาหารเป็นมื้อปกติเป็นครั้งแรกในหลายปี

00:05:43.915 --> 00:05:48.396
ต่อมาในปีนั้น นักปฎิบัติการคนหนึ่งได้ช่วยผม
หลบหนีออกจากประเทศจีน

00:05:48.396 --> 00:05:52.617
และไปยังสหรัฐฯ ในฐานะผู้ลีภัย

NOTE Paragraph

00:05:52.617 --> 00:05:55.917
ผมไปยังอเมริกาโดยไม่รู้ภาษาอังกฤษสักคำ

00:05:55.917 --> 00:06:00.296
ถึงกระนั้น นักสังคมสงเคราะห์ก็ยังบอกผมว่า 
ผมต้องไปโรงเรียนมัธยมปลาย

00:06:00.296 --> 00:06:04.495
แม้แต่ในเกาหลีเหนือ ผมยังเป็นนักเรียนขั้นบ๊วย

00:06:04.495 --> 00:06:05.879
(เสียงหัวเราะ)

00:06:05.879 --> 00:06:09.586
และผมแทบจะไม่จบโรงเรียนประถมด้วยซ้ำ

00:06:09.586 --> 00:06:12.890
และผมจำได้ว่าผมมีเรื่องชกต่อยในโรงเรียน
มากกว่าหนึ่งครั้งต่อวัน

00:06:12.890 --> 00:06:16.828
ตำราและห้องสมุดไม่ใช่ที่สนุกของผมเลย

00:06:16.828 --> 00:06:20.573
คุณพ่อของผมพยายามมาก ที่จะผลักดันผมให้เรียนหนังสือ

00:06:20.573 --> 00:06:23.124
แต่มันก็ไม่สำเร็จ

00:06:23.124 --> 00:06:26.267
ณ จุดหนึ่ง พ่อของผมหมดหวังในตัวผม

00:06:26.267 --> 00:06:30.236
ท่านบอกว่า "แกมันไม่ใช่ลูกของฉันอีกแล้ว"

00:06:30.236 --> 00:06:34.988
ผมอายุได้ 11 หรือ 12 ปี
แต่นั่นมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดมาก

00:06:34.988 --> 00:06:37.649
แต่อย่างไรก็ตาม ระดับความพยายามของผม

00:06:37.649 --> 00:06:42.356
ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงก่อนที่ท่านจะเสียชีวิต

00:06:42.356 --> 00:06:45.161
ดังนั้นในอเมริกา มันออกจะเป็นอะไรที่น่าขัน

00:06:45.161 --> 00:06:48.188
ที่พวกเขาบอกว่า ผมควรจะเข้าโรงเรียนมัธยมปลาย

00:06:48.188 --> 00:06:50.612
ผมยังไม่เคยไปโรงเรียนมัธยมต้นเลยด้วยซ้ำ

00:06:50.612 --> 00:06:53.996
ผมตัดสินใจไป แค่เพราะว่าพวกเขาบอกให้ผมไป

00:06:53.996 --> 00:06:56.404
โดยไม่ได้พยายามอะไรมากนัก

NOTE Paragraph

00:06:56.404 --> 00:06:59.817
แต่วันหนึ่ง ผมกลับบ้านมาและแม่บุญธรรมของผม

00:06:59.817 --> 00:07:03.026
ทำปีกไก่ย่างเอาไว้สำหรับเป็นมื้อเย็น

00:07:03.026 --> 00:07:06.280
และระหว่างมื้อเย็นนั้น ผมอยากที่จะกินปีกไก่อีกสักชิ้น

00:07:06.280 --> 00:07:09.476
แต่ผมก็รู้ว่า มันมีไม่พอสำหรับทุกคน

00:07:09.476 --> 00:07:12.973
ผมก็เลยตัดสินใจที่จะไม่กิน

00:07:12.973 --> 00:07:15.298
เมื่อผมมองลงไปยังจานของผม

00:07:15.298 --> 00:07:20.434
ผมเห็นปีกไก่ชิ้นสุดท้าย 
ที่พ่อบุญธรรมของผมยกส่วนของท่านให้

00:07:20.434 --> 00:07:22.752
ผมดีใจมาก

00:07:22.752 --> 00:07:25.015
ผมมองไปที่ท่านซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ผม

00:07:25.015 --> 00:07:28.331
ท่านแค่มองกลับมายังผมด้วยสายตาที่อบอุ่น

00:07:28.331 --> 00:07:31.003
แต่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ

00:07:31.003 --> 00:07:35.847
ทันใดนั้นเอง ผมนึกถึงคุณพ่อแท้ๆ ของผม

00:07:35.847 --> 00:07:38.820
การแสดงออกเล็กๆ อันเนื่องด้วยความรัก
ของพ่อบุญธรรมของผม

00:07:38.820 --> 00:07:41.041
ทำให้ผมระลึกได้ถึงคุณพ่อ

00:07:41.041 --> 00:07:44.041
ผู้ซึ่งยินดีที่จะแบ่งอาหารของท่านให้กับผม

00:07:44.041 --> 00:07:48.678
เมื่อท่านหิวโหย แม้ว่าตัวท่านเองนั้นก็อดอยาก

00:07:48.678 --> 00:07:53.010
ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอ
ผมมีอาหารมากมายในอเมริกา

00:07:53.010 --> 00:07:56.477
แต่พ่อของผมต้องตายเพราะความอดอยาก

00:07:56.477 --> 00:08:00.680
พรข้อเดียวที่ผมอธิษฐานในคืนนั้น 
คือขอให้ผมได้ทำอาหารสักมื้อให้ท่าน

00:08:00.680 --> 00:08:04.171
และในคืนนั้นเอง ผมก็ได้คิดอีกว่า 
ผมยังจะทำอะไรได้อีก

00:08:04.171 --> 00:08:06.387
เพื่อที่จะเป็นเกียรติแก่ท่าน

00:08:06.387 --> 00:08:09.121
และคำตอบของผมก็คือ การปฏิญาณสัญญากับตัวเอง

00:08:09.121 --> 00:08:12.551
ว่าผมจะตั้งใจเรียนให้หนัก 
เพื่อความเป็นเลิศทางการศึกษา

00:08:12.551 --> 00:08:16.115
ในอเมริกา เพื่อที่จะเป็นเกียรติแก่การอุทิศของท่าน

NOTE Paragraph

00:08:16.115 --> 00:08:18.651
ผมตั้งใจเรียนอย่างจริงจัง

00:08:18.651 --> 00:08:21.451
และเป็นครั้งแรกในชีวิตของผม

00:08:21.451 --> 00:08:25.348
ที่ผมได้รับรางวัลความเป็นเลิศทางวิชาการ

00:08:25.348 --> 00:08:30.962
และอยู่ในรายชื่อนักเรียนกลุ่มหัวกระทิ
ตั้งแต่เทอมแรกในโรงเรียนมัธยมปลาย

NOTE Paragraph

00:08:30.962 --> 00:08:38.594
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:08:38.594 --> 00:08:41.324
ปีกไก่ย่างนั้นเปลี่ยนชีวิตผม

00:08:41.324 --> 00:08:45.381
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:08:45.381 --> 00:08:48.973
ความหวังนั้นเป็นเรื่องส่วนบุคคล
ความหวังเป็นอะไรบางอย่าง

00:08:48.973 --> 00:08:51.482
ที่ไม่มีใครสามารถให้กับคุณได้

00:08:51.482 --> 00:08:54.402
คุณต้องเลือกที่จะเชื่อในความหวัง

00:08:54.402 --> 00:08:57.569
คุณต้องสร้างมันขึ้นมาด้วยตัวคุณเอง

00:08:57.569 --> 00:09:00.809
ในเกาหลีเหนือ ผมสร้างมันขึ้นมาด้วยตัวเอง

00:09:00.809 --> 00:09:03.522
ความหวัง นำผมไปยังอเมริกาฯ

00:09:03.522 --> 00:09:06.522
แต่ในอเมริกาฯ ผมไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

00:09:06.522 --> 00:09:11.554
เพราะว่าผมมีอิสรภาพที่แสนจะมากมายท่วมท้น

00:09:11.554 --> 00:09:15.605
ณ ที่โต๊ะอาหารเย็นนั้น พ่อบุญธรรมของผมได้ชี้ทางให้ผม

00:09:15.605 --> 00:09:19.131
และเขาได้ผลักดันผม และให้จุดหมายกับผม

00:09:19.131 --> 00:09:23.058
ในการมีชีวิตอยู่ในอเมริกาฯ

NOTE Paragraph

00:09:23.058 --> 00:09:26.178
ผมไม่ได้มาที่นี่ด้วยตัวผมเอง

00:09:26.178 --> 00:09:31.132
ผมมีความหวัง 
แต่ความหวังอย่างเดียวนั้นมันไม่เพียงพอ

00:09:31.132 --> 00:09:35.286
มีคนมากมายที่ช่วยผมตลอดทางจนผมมาถึงจุดนี้

00:09:35.286 --> 00:09:39.274
ชาวเกาหลีเหนือยังคงต่อสู้อย่างมาก
เพื่อที่จะเอาชีวิตรอด

00:09:39.274 --> 00:09:42.063
พวกเขาต้องบังคับตัวเองให้มีชีวิตรอด

00:09:42.063 --> 00:09:44.818
มีความหวังที่จะมีชีวิตรอด

00:09:44.818 --> 00:09:49.579
แต่พวกเขาไม่สามารถที่จะทำได้
โดยปราศจากความช่วยเหลือ

NOTE Paragraph

00:09:49.579 --> 00:09:51.925
นี่คือข้อความจากผมสำหรับพวกคุณนะครับ

00:09:51.925 --> 00:09:54.634
จงมีความหวังสำหรับตัวคุณเอง

00:09:54.634 --> 00:09:57.746
แต่จงช่วยเหลือกันและกันด้วย

00:09:57.746 --> 00:10:04.328
ชีวิตอาจจะยากลำบากสำหรับทุกๆ คน
ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน

00:10:04.328 --> 00:10:08.114
พ่อบุญธรรมของผม 
ไม่ได้ตั้งใจที่จะเปลี่ยนชีวิตของผม

00:10:08.114 --> 00:10:12.486
เช่นกัน บางทีคุณอาจจะเปลี่ยนชีวิตใครสักคน

00:10:12.486 --> 00:10:17.006
ด้วยการแสดงออกเพียงเล็กน้อยด้วยความรัก

00:10:17.006 --> 00:10:22.124
ขนมปังชิ้นเล็กๆ สามารถทำให้คุณหายหิว

00:10:22.124 --> 00:10:25.225
และการมีความหวังจะนำขนมปังมาให้คุณ

00:10:25.225 --> 00:10:27.510
เพื่อให้คุณมีชีวิตต่อไป

00:10:27.510 --> 00:10:30.727
แต่ผมเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่า

00:10:30.727 --> 00:10:34.185
การแสดงออกด้วยความรักและความห่วงใยของคุณ

00:10:34.185 --> 00:10:37.589
สามารถที่จะช่วยชีวิตของโจเซฟอีกคน

00:10:37.589 --> 00:10:43.031
และเปลี่ยนชีวิตของโจเซฟอีกหลายพันคน

00:10:43.031 --> 00:10:47.033
ผู้ที่ยังคงมีความหวังที่จะมีชีวิตรอด

NOTE Paragraph

00:10:47.033 --> 00:10:48.340
ขอบคุณครับ

NOTE Paragraph

00:10:48.340 --> 00:10:57.438
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:11:24.561 --> 00:11:27.386
เอเดรียน ฮอง: โจเซฟ ขอบคุณสำหรับการแบ่งปัน

00:11:27.386 --> 00:11:30.568
เรื่องราวส่วนตัวที่แสนพิเศษนี้กับพวกเรานะครับ

00:11:30.568 --> 00:11:33.793
ผมรู้ว่าคุณไม่ได้พบพี่สาวของคุณเลย ตามที่คุณพูดนี่ก็

00:11:33.793 --> 00:11:36.253
เกือบจะสิบปีได้แล้ว

00:11:36.253 --> 00:11:38.670
และเผื่อว่า นี่จะเป็นโอกาสที่เธออาจได้เห็น

00:11:38.670 --> 00:11:40.497
เราอยากให้โอกาสคุณ

00:11:40.497 --> 00:11:42.725
ส่งข้อความถึงเธอน่ะครับ

NOTE Paragraph

00:11:42.725 --> 00:11:43.861
โจเซฟ: เป็นภาษาเกาหลีหรอครับ

NOTE Paragraph

00:11:43.861 --> 00:11:46.469
เอเดรียน: คุณพูดภาษาอังกฤษ
แล้วพูดภาษาเกาหลีต่อได้เลยครับ

NOTE Paragraph

00:11:46.469 --> 00:11:50.377
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:11:50.377 --> 00:11:52.718
โจเซฟ: เออ ผมคงจะไม่พูดเป็นภาษาเกาหลีแล้วล่ะครับ

00:11:52.718 --> 00:11:55.459
เพราะว่าผมคิดว่าผมคงจะทำ

00:11:55.459 --> 00:11:59.115
โดยที่จะไม่ปล่อยโฮไม่ได้แน่ๆ

NOTE Paragraph

00:11:59.115 --> 00:12:03.836
นูนะ นี่ก็ 10 ปีมาแล้ว

00:12:03.836 --> 00:12:10.357
ที่ผมไม่ได้เจอพี่

00:12:10.357 --> 00:12:13.749
ผมแค่อยากจะบอก

00:12:13.749 --> 00:12:17.933
ว่าผมคิดถึงพี่ และผมรักพี่นะ

00:12:17.933 --> 00:12:22.276
และได้โปรดด้วยเถอะ 
กลับมาหาผมและโปรดมีชีวิตอยู่ด้วย

00:12:22.276 --> 00:12:27.162
และผม -- โอ้พระเจ้าช่วย

00:12:27.162 --> 00:12:31.482
ผมยังไม่หมดหวังที่จะได้พบกับพี่

00:12:33.591 --> 00:12:38.253
ผมจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

00:12:38.253 --> 00:12:41.572
และขยันเรียนให้มาก

00:12:41.572 --> 00:12:43.649
จนกว่าผมจะได้พบพี่

00:12:43.649 --> 00:12:48.228
และผมขอสัญญาว่า ผมจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว

00:12:48.228 --> 00:12:49.785
(เสียงหัวเราะ)

00:12:49.785 --> 00:12:52.373
ครับ ผมจะตั้งตารอที่จะได้พบพี่

00:12:52.373 --> 00:12:54.644
และถ้าพี่ไม่สามารถตามหาผมได้

00:12:54.644 --> 00:12:57.716
ผมจะมองหาพี่อีกแรง

00:12:57.716 --> 00:13:00.452
และผมหวังว่าจะได้เจอพี่ในสักวัน

00:13:00.452 --> 00:13:03.788
และ ให้ผมส่งข้อความสั้นๆ 
ให้แม่ของผมด้วยได้ไหมครับ

NOTE Paragraph

00:13:03.788 --> 00:13:05.439
เอเดรียน: แน่นอน เชิญเลยครับ

NOTE Paragraph

00:13:05.439 --> 00:13:08.228
โจเซฟ: ผมไม่ได้ใช้เวลามากมายกับแม่

00:13:08.228 --> 00:13:10.140
แต่ผมรู้ว่า แม่ยังรักผมอยู่

00:13:10.140 --> 00:13:13.084
และบางที ยังคงสวดมนต์เผื่อผม

00:13:13.084 --> 00:13:16.204
และคิดถึงผม

00:13:16.204 --> 00:13:18.356
ผมแค่อยากจะบอกว่า ขอบคุณครับ

00:13:18.356 --> 00:13:21.890
ที่ให้ผมได้เกิดมาบนโลกใบนี้

00:13:21.890 --> 00:13:23.359
ขอบคุณครับ

NOTE Paragraph

00:13:23.359 --> 00:13:28.683
(เสียงปรบมือ)