0:00:00.965,0:00:04.468
ผมเกิดและเติบโตในเกาหลีเหนือ

0:00:04.468,0:00:09.268
ถึงแม้ว่าครอบครัวของผม [br]ต้องต่อสู้กับความอดอยากตลอดมา

0:00:09.268,0:00:12.796
แต่ผมก็ได้รับความรักและการเอาใจใส่เสมอ

0:00:12.796,0:00:14.947
ประการแรก เพราะว่าผมเป็นลูกชายคนเดียว

0:00:14.947,0:00:18.117
และเป็นน้องคนเล็กในบรรดาลูกสองคนของครอบครัว

0:00:18.117,0:00:21.724
แต่แล้วมหาทุพภิกขภัยก็ได้เริ่มขึ้นในปีค.ศ. 1994

0:00:21.724,0:00:24.183
ตอนนั้นผมมีอายุได้สี่ขวบ

0:00:24.183,0:00:27.980
พี่สาวและผมต้องออกไปหาไม้ฟืน

0:00:27.980,0:00:29.956
ตั้งแต่ตีห้า

0:00:29.956,0:00:32.762
และกว่าจะกลับมาก็หลังเที่ยงคืน

0:00:32.762,0:00:36.650
ผมต้องเดินร่อนเร่ตามถนนเพื่อหาอาหาร

0:00:36.650,0:00:38.823
และผมก็จำได้ว่า เห็นเด็กเล็กๆ

0:00:38.823,0:00:41.645
ที่อยู่บนหลังของแม่ กำลังกินมันฝรั่งทอด

0:00:41.645,0:00:44.869
และผมก็อยากจะขโมยอาหารจากเขา

0:00:44.869,0:00:49.702
ความหิวโหยเป็นความอัปยศ[br]ความหิวโหยเป็นความสิ้นหวัง

0:00:49.702,0:00:52.905
สำหรับเด็กที่หิวโหยนั้น การเมืองและเสรีภาพ

0:00:52.905,0:00:55.657
ไม่ได้เป็นสิ่งที่อยู่ในความคิดของพวกเขาเลย

0:00:55.657,0:00:58.345
ในวันเกิดครบหกปีของผม พ่อแม่ของผม

0:00:58.345,0:01:01.774
มิอาจจะหาอะไรมาให้ผมกินได้

0:01:01.774,0:01:05.718
แต่ถึงแม้ว่าผมจะเป็นเด็ก [br]ผมก็สามารถรับรู้ได้ถึงภาระอันหนักหนา

0:01:05.718,0:01:08.753
ในหัวใจของพวกเขา

0:01:08.753,0:01:13.953
ชาวเกาหลีเหนือกว่าล้านคน [br]ต้องเสียชีวิตเพราะความโหยหิวที่เกิดขึ้นในเวลานั้น

0:01:13.968,0:01:17.664
และในปี ค.ศ. 2003 เมื่อผมอายุได้ 13 ปี

0:01:17.664,0:01:20.577
คุณพ่อของผมก็เป็นหนึ่งในนั้น

0:01:20.577,0:01:24.465
ผมมองคุณพ่อ ค่อยๆ โรยรา และตายจากไป

0:01:24.465,0:01:28.597
ในปีเดียวกัน วันหนึ่งแม่ของผมก็หายไป

0:01:28.597,0:01:30.402
และจากนั้น พี่สาวก็บอกผมว่า

0:01:30.402,0:01:33.003
เธอจะไปยังประเทศจีนเพื่อทำงานหาเงิน

0:01:33.003,0:01:37.198
แต่เธอจะกลับมาพร้อมกับเงินและอาหารในอีกไม่นาน

0:01:37.198,0:01:40.149
เนื่องจากเราไม่เคยที่จะแยกห่างกัน

0:01:40.149,0:01:43.119
และผมคิดว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

0:01:43.119,0:01:46.992
ผมไม่ได้แม้แต่จะกอดเธอเมื่อเธอกำลังจะไป

0:01:46.992,0:01:51.205
มันเป็นความผิดพลาดที่ใหญ่หลวงที่สุด[br]เท่าที่ผมเคยทำในชีวิต

0:01:51.205,0:01:52.916
แต่จะว่าไปแล้ว ผมก็ไม่อาจรู้ได้

0:01:52.916,0:01:56.404
ว่ามันจะเป็นการอำลาจากกันที่ยาวนานเหลือเกิน

0:01:56.404,0:02:01.341
ผมไม่ได้เห็นแม่หรือพี่สาวของผมตั้งแต่นั้น

0:02:01.341,0:02:05.560
ผมกลายเป็นเด็กกำพร้า ไร้บ้าน เร่ร่อน ในบัดดล

0:02:05.560,0:02:08.649
ชีวิตประจำวันของผมกลายเป็นความยากลำบาก

0:02:08.649,0:02:10.701
แต่ก็เรียบง่ายนัก

0:02:10.701,0:02:14.724
เป้าหมายของผมคือ[br]การหาเศษขนมปังสกปรกในถังขยะ

0:02:14.724,0:02:17.631
แต่นั่นไม่ใช่หนทางที่จะทำให้รอดชีวิต

0:02:17.631,0:02:22.349
ผมเริ่มที่จะตระหนักว่า [br]การขอนั้นไม่อาจเป็นการแก้ปัญหาได้

0:02:22.349,0:02:27.675
ดังนั้น ผมจึงเริ่มขโมยอาหาร[br]จากรถเข็นขายอาหารในตลาดมืด

0:02:27.675,0:02:30.640
บางครั้ง ผมก็ทำงานเล็กๆ

0:02:30.640,0:02:32.970
เพื่อแลกกับอาหาร

0:02:32.970,0:02:36.116
ครั้งหนึ่ง ผมเคยใช้เวลาถึงสองเดือนในฤดูหนาว

0:02:36.116,0:02:37.859
ทำงานในเหมืองถ่านหิน

0:02:37.859,0:02:43.634
ลึกลงไป 33 เมตรใต้ดิน โดยไม่มีเครื่องป้องกันใดๆ

0:02:43.634,0:02:47.067
นานถึง 16 ชั่วโมงต่อวัน

0:02:47.067,0:02:49.431
ชีวิตแบบนั้นไม่ได้แปลกประหลาด

0:02:49.431,0:02:56.992
เด็กกำพร้าอีกมากมาย มีชีวิตอยู่ด้วยวิถีชีวิตแบบนั้น [br]หรืออาจแย่กว่าด้วยซ้ำ

0:02:56.992,0:03:01.128
เมื่อผมไม่สามารถจะข่มตาหลับได้[br]เพราะความหนาวอันแสนสาหัส

0:03:01.128,0:03:02.595
หรือเพราะความหิวที่แสนทรมาน

0:03:02.595,0:03:05.443
ผมหวังว่า เช้าวันรุ่งขึ้น

0:03:05.443,0:03:08.006
พี่สาวของผมจะกลับมา ปลุกผมให้ตื่นขึ้น

0:03:08.006,0:03:10.276
พร้อมกับอาหารโปรดของผม

0:03:10.276,0:03:13.426
ความหวังนั้นเอง ที่ทำให้ผมมีชีวิตอยู่

0:03:13.426,0:03:16.224
ผมไม่ได้หมายถึงความฝันอันยิ่งใหญ่อะไรแบบนั้น

0:03:16.224,0:03:19.346
ผมหมายถึงความหวัง แบบที่ทำให้ผมเชื่อ

0:03:19.346,0:03:21.809
ว่าถังขยะอันถัดไปอาจมีขนมปัง

0:03:21.809,0:03:24.942
ถึงแม้ว่าปกติแล้วมันจะไม่มี

0:03:24.942,0:03:28.385
แต่ถ้าผมไม่เชื่อแบบนั้น ผมก็คงจะไม่พยายาม

0:03:28.385,0:03:30.478
และแล้ว ผมก็คงจะต้องตายแน่

0:03:30.478,0:03:34.416
ความหวังทำให้ผมยังคงมีชีวิตอยู่

0:03:34.416,0:03:37.176
ทุกๆ วัน ผมบอกตัวเองว่า

0:03:37.176,0:03:39.904
ไม่ว่ามันจะลำบากยากแค้นแค่ไหนก็ตาม

0:03:39.904,0:03:43.806
ยังไงซะ ผมก็ต้องรอดให้ได้

0:03:43.806,0:03:47.936
หลังจากการรอคอยการกลับมาของพี่สาวถึงสามปี

0:03:47.936,0:03:52.288
ผมตัดสินใจที่จะไปประเทศจีน เพื่อตามหาเธอด้วยตนเอง

0:03:52.288,0:03:55.148
ผมตระหนักว่า

0:03:55.148,0:03:58.798
ผมไม่สามารถที่จะเอาชีวิตรอดด้วยวิถีแบบนี้[br]ไปได้นานกว่านี้อีกแล้ว

0:03:58.798,0:04:01.603
ผมรู้ว่าการเดินทางนั้นมีความเสี่ยง

0:04:01.603,0:04:04.500
แต่ถึงผมไม่ไป ผมก็เสี่ยงชีวิตอยู่ดี

0:04:04.500,0:04:08.686
ผมอาจอดตายเหมือนกับพ่อของผมในเกาหลีเหนือก็ได้

0:04:08.686,0:04:12.144
อย่างน้อย ผมควรที่จะลองดูเพื่อชีวิตที่ดีกว่า

0:04:12.144,0:04:15.380
โดยหลบหนีไปประเทศจีน

0:04:15.380,0:04:18.610
ผมได้ทราบมาว่าคนมากมาย พยายามที่จะ

0:04:18.610,0:04:23.397
ข้ามชายแดนไปยังประเทศจีนช่วงตอนกลางคืน[br]เพื่อที่จะไม่ให้ถูกจับได้

0:04:23.397,0:04:27.355
ตำรวจชายแดนเกาหลีเหนือมักจะยิง และฆ่าคน

0:04:27.355,0:04:30.728
ที่พยายามข้ามชายแดนโดยไม่ได้รับอนุญาต

0:04:30.728,0:04:33.379
ทหารจีนจะจับ

0:04:33.379,0:04:35.233
และส่งชาวเกาหลีเหนือกลับมา

0:04:35.233,0:04:39.573
ซึ่งพวกเขาจะต้องเผชิญหน้ากับการลงโทษขั้นรุนแรง

0:04:39.573,0:04:42.654
ผมตัดสินใจที่จะข้ามชายแดนในช่วงกลางวัน

0:04:42.654,0:04:48.087
ประการแรก เพราะว่าผมยังเด็ก และกลัวความมืด

0:04:48.087,0:04:52.736
ประการที่สอง เพราะผมรู้กำลังเข้าเสี่ยงอยู่แล้ว

0:04:52.736,0:04:56.151
และในเมื่อไม่มีคนพยายามจะข้ามชายแดนในช่วงกลางวัน

0:04:56.151,0:04:57.841
ผมคิดว่า ผมอาจจะข้ามชายแดนสำเร็จ

0:04:57.841,0:05:01.266
โดยไม่ถูกพบก็เป็นได้

0:05:01.266,0:05:05.174
ผมไปยังประเทศจีนได้สำเร็จ [br]ในวันที่ 15 กุมภาพันธ์ 2006

0:05:05.174,0:05:07.402
ผมอายุ 16 ปีในขณะนั้น

0:05:07.402,0:05:10.322
ผมคิดว่าชีวิตในประเทศจีนจะดีกว่า

0:05:10.322,0:05:13.595
เพราะว่าที่นั่นมีอาหารมากมาย

0:05:13.595,0:05:16.651
ผมคิดว่า จะมีคนช่วยเหลือผมมากขึ้น

0:05:16.651,0:05:20.664
แต่ว่า มันอยู่ยากว่าในเกาหลีเหนือเสียอีก

0:05:20.664,0:05:22.359
เพราะว่าผมไม่ได้มีอิสรภาพ

0:05:22.359,0:05:25.104
ผมวิตกกังวลตลอดเวลาว่าจะถูกจับได้

0:05:25.104,0:05:27.899
และถูกส่งกลับไป

0:05:27.899,0:05:31.170
แต่ด้วยปาฏิหาร ไม่กี่เดือนต่อมา

0:05:31.170,0:05:32.613
ผมได้พบกับบุคคล

0:05:32.613,0:05:35.955
ที่ทำปฎิบัติการใต้ดินให้ที่พักพิงกับชาวเกาหลีเหนือ

0:05:35.955,0:05:38.563
และได้รับอนุญาตให้อยู่ที่นั่น

0:05:38.563,0:05:43.915
และได้กินอาหารเป็นมื้อปกติเป็นครั้งแรกในหลายปี

0:05:43.915,0:05:48.396
ต่อมาในปีนั้น นักปฎิบัติการคนหนึ่งได้ช่วยผม[br]หลบหนีออกจากประเทศจีน

0:05:48.396,0:05:52.617
และไปยังสหรัฐฯ ในฐานะผู้ลีภัย

0:05:52.617,0:05:55.917
ผมไปยังอเมริกาโดยไม่รู้ภาษาอังกฤษสักคำ

0:05:55.917,0:06:00.296
ถึงกระนั้น นักสังคมสงเคราะห์ก็ยังบอกผมว่า [br]ผมต้องไปโรงเรียนมัธยมปลาย

0:06:00.296,0:06:04.495
แม้แต่ในเกาหลีเหนือ ผมยังเป็นนักเรียนขั้นบ๊วย

0:06:04.495,0:06:05.879
(เสียงหัวเราะ)

0:06:05.879,0:06:09.586
และผมแทบจะไม่จบโรงเรียนประถมด้วยซ้ำ

0:06:09.586,0:06:12.890
และผมจำได้ว่าผมมีเรื่องชกต่อยในโรงเรียน[br]มากกว่าหนึ่งครั้งต่อวัน

0:06:12.890,0:06:16.828
ตำราและห้องสมุดไม่ใช่ที่สนุกของผมเลย

0:06:16.828,0:06:20.573
คุณพ่อของผมพยายามมาก ที่จะผลักดันผมให้เรียนหนังสือ

0:06:20.573,0:06:23.124
แต่มันก็ไม่สำเร็จ

0:06:23.124,0:06:26.267
ณ จุดหนึ่ง พ่อของผมหมดหวังในตัวผม

0:06:26.267,0:06:30.236
ท่านบอกว่า "แกมันไม่ใช่ลูกของฉันอีกแล้ว"

0:06:30.236,0:06:34.988
ผมอายุได้ 11 หรือ 12 ปี[br]แต่นั่นมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดมาก

0:06:34.988,0:06:37.649
แต่อย่างไรก็ตาม ระดับความพยายามของผม

0:06:37.649,0:06:42.356
ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงก่อนที่ท่านจะเสียชีวิต

0:06:42.356,0:06:45.161
ดังนั้นในอเมริกา มันออกจะเป็นอะไรที่น่าขัน

0:06:45.161,0:06:48.188
ที่พวกเขาบอกว่า ผมควรจะเข้าโรงเรียนมัธยมปลาย

0:06:48.188,0:06:50.612
ผมยังไม่เคยไปโรงเรียนมัธยมต้นเลยด้วยซ้ำ

0:06:50.612,0:06:53.996
ผมตัดสินใจไป แค่เพราะว่าพวกเขาบอกให้ผมไป

0:06:53.996,0:06:56.404
โดยไม่ได้พยายามอะไรมากนัก

0:06:56.404,0:06:59.817
แต่วันหนึ่ง ผมกลับบ้านมาและแม่บุญธรรมของผม

0:06:59.817,0:07:03.026
ทำปีกไก่ย่างเอาไว้สำหรับเป็นมื้อเย็น

0:07:03.026,0:07:06.280
และระหว่างมื้อเย็นนั้น ผมอยากที่จะกินปีกไก่อีกสักชิ้น

0:07:06.280,0:07:09.476
แต่ผมก็รู้ว่า มันมีไม่พอสำหรับทุกคน

0:07:09.476,0:07:12.973
ผมก็เลยตัดสินใจที่จะไม่กิน

0:07:12.973,0:07:15.298
เมื่อผมมองลงไปยังจานของผม

0:07:15.298,0:07:20.434
ผมเห็นปีกไก่ชิ้นสุดท้าย [br]ที่พ่อบุญธรรมของผมยกส่วนของท่านให้

0:07:20.434,0:07:22.752
ผมดีใจมาก

0:07:22.752,0:07:25.015
ผมมองไปที่ท่านซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ผม

0:07:25.015,0:07:28.331
ท่านแค่มองกลับมายังผมด้วยสายตาที่อบอุ่น

0:07:28.331,0:07:31.003
แต่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ

0:07:31.003,0:07:35.847
ทันใดนั้นเอง ผมนึกถึงคุณพ่อแท้ๆ ของผม

0:07:35.847,0:07:38.820
การแสดงออกเล็กๆ อันเนื่องด้วยความรัก[br]ของพ่อบุญธรรมของผม

0:07:38.820,0:07:41.041
ทำให้ผมระลึกได้ถึงคุณพ่อ

0:07:41.041,0:07:44.041
ผู้ซึ่งยินดีที่จะแบ่งอาหารของท่านให้กับผม

0:07:44.041,0:07:48.678
เมื่อท่านหิวโหย แม้ว่าตัวท่านเองนั้นก็อดอยาก

0:07:48.678,0:07:53.010
ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอ[br]ผมมีอาหารมากมายในอเมริกา

0:07:53.010,0:07:56.477
แต่พ่อของผมต้องตายเพราะความอดอยาก

0:07:56.477,0:08:00.680
พรข้อเดียวที่ผมอธิษฐานในคืนนั้น [br]คือขอให้ผมได้ทำอาหารสักมื้อให้ท่าน

0:08:00.680,0:08:04.171
และในคืนนั้นเอง ผมก็ได้คิดอีกว่า [br]ผมยังจะทำอะไรได้อีก

0:08:04.171,0:08:06.387
เพื่อที่จะเป็นเกียรติแก่ท่าน

0:08:06.387,0:08:09.121
และคำตอบของผมก็คือ การปฏิญาณสัญญากับตัวเอง

0:08:09.121,0:08:12.551
ว่าผมจะตั้งใจเรียนให้หนัก [br]เพื่อความเป็นเลิศทางการศึกษา

0:08:12.551,0:08:16.115
ในอเมริกา เพื่อที่จะเป็นเกียรติแก่การอุทิศของท่าน

0:08:16.115,0:08:18.651
ผมตั้งใจเรียนอย่างจริงจัง

0:08:18.651,0:08:21.451
และเป็นครั้งแรกในชีวิตของผม

0:08:21.451,0:08:25.348
ที่ผมได้รับรางวัลความเป็นเลิศทางวิชาการ

0:08:25.348,0:08:30.962
และอยู่ในรายชื่อนักเรียนกลุ่มหัวกระทิ[br]ตั้งแต่เทอมแรกในโรงเรียนมัธยมปลาย

0:08:30.962,0:08:38.594
(เสียงปรบมือ)

0:08:38.594,0:08:41.324
ปีกไก่ย่างนั้นเปลี่ยนชีวิตผม

0:08:41.324,0:08:45.381
(เสียงหัวเราะ)

0:08:45.381,0:08:48.973
ความหวังนั้นเป็นเรื่องส่วนบุคคล[br]ความหวังเป็นอะไรบางอย่าง

0:08:48.973,0:08:51.482
ที่ไม่มีใครสามารถให้กับคุณได้

0:08:51.482,0:08:54.402
คุณต้องเลือกที่จะเชื่อในความหวัง

0:08:54.402,0:08:57.569
คุณต้องสร้างมันขึ้นมาด้วยตัวคุณเอง

0:08:57.569,0:09:00.809
ในเกาหลีเหนือ ผมสร้างมันขึ้นมาด้วยตัวเอง

0:09:00.809,0:09:03.522
ความหวัง นำผมไปยังอเมริกาฯ

0:09:03.522,0:09:06.522
แต่ในอเมริกาฯ ผมไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

0:09:06.522,0:09:11.554
เพราะว่าผมมีอิสรภาพที่แสนจะมากมายท่วมท้น

0:09:11.554,0:09:15.605
ณ ที่โต๊ะอาหารเย็นนั้น พ่อบุญธรรมของผมได้ชี้ทางให้ผม

0:09:15.605,0:09:19.131
และเขาได้ผลักดันผม และให้จุดหมายกับผม

0:09:19.131,0:09:23.058
ในการมีชีวิตอยู่ในอเมริกาฯ

0:09:23.058,0:09:26.178
ผมไม่ได้มาที่นี่ด้วยตัวผมเอง

0:09:26.178,0:09:31.132
ผมมีความหวัง [br]แต่ความหวังอย่างเดียวนั้นมันไม่เพียงพอ

0:09:31.132,0:09:35.286
มีคนมากมายที่ช่วยผมตลอดทางจนผมมาถึงจุดนี้

0:09:35.286,0:09:39.274
ชาวเกาหลีเหนือยังคงต่อสู้อย่างมาก[br]เพื่อที่จะเอาชีวิตรอด

0:09:39.274,0:09:42.063
พวกเขาต้องบังคับตัวเองให้มีชีวิตรอด

0:09:42.063,0:09:44.818
มีความหวังที่จะมีชีวิตรอด

0:09:44.818,0:09:49.579
แต่พวกเขาไม่สามารถที่จะทำได้[br]โดยปราศจากความช่วยเหลือ

0:09:49.579,0:09:51.925
นี่คือข้อความจากผมสำหรับพวกคุณนะครับ

0:09:51.925,0:09:54.634
จงมีความหวังสำหรับตัวคุณเอง

0:09:54.634,0:09:57.746
แต่จงช่วยเหลือกันและกันด้วย

0:09:57.746,0:10:04.328
ชีวิตอาจจะยากลำบากสำหรับทุกๆ คน[br]ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน

0:10:04.328,0:10:08.114
พ่อบุญธรรมของผม [br]ไม่ได้ตั้งใจที่จะเปลี่ยนชีวิตของผม

0:10:08.114,0:10:12.486
เช่นกัน บางทีคุณอาจจะเปลี่ยนชีวิตใครสักคน

0:10:12.486,0:10:17.006
ด้วยการแสดงออกเพียงเล็กน้อยด้วยความรัก

0:10:17.006,0:10:22.124
ขนมปังชิ้นเล็กๆ สามารถทำให้คุณหายหิว

0:10:22.124,0:10:25.225
และการมีความหวังจะนำขนมปังมาให้คุณ

0:10:25.225,0:10:27.510
เพื่อให้คุณมีชีวิตต่อไป

0:10:27.510,0:10:30.727
แต่ผมเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่า

0:10:30.727,0:10:34.185
การแสดงออกด้วยความรักและความห่วงใยของคุณ

0:10:34.185,0:10:37.589
สามารถที่จะช่วยชีวิตของโจเซฟอีกคน

0:10:37.589,0:10:43.031
และเปลี่ยนชีวิตของโจเซฟอีกหลายพันคน

0:10:43.031,0:10:47.033
ผู้ที่ยังคงมีความหวังที่จะมีชีวิตรอด

0:10:47.033,0:10:48.340
ขอบคุณครับ

0:10:48.340,0:10:57.438
(เสียงปรบมือ)

0:11:24.561,0:11:27.386
เอเดรียน ฮอง: โจเซฟ ขอบคุณสำหรับการแบ่งปัน

0:11:27.386,0:11:30.568
เรื่องราวส่วนตัวที่แสนพิเศษนี้กับพวกเรานะครับ

0:11:30.568,0:11:33.793
ผมรู้ว่าคุณไม่ได้พบพี่สาวของคุณเลย ตามที่คุณพูดนี่ก็

0:11:33.793,0:11:36.253
เกือบจะสิบปีได้แล้ว

0:11:36.253,0:11:38.670
และเผื่อว่า นี่จะเป็นโอกาสที่เธออาจได้เห็น

0:11:38.670,0:11:40.497
เราอยากให้โอกาสคุณ

0:11:40.497,0:11:42.725
ส่งข้อความถึงเธอน่ะครับ

0:11:42.725,0:11:43.861
โจเซฟ: เป็นภาษาเกาหลีหรอครับ

0:11:43.861,0:11:46.469
เอเดรียน: คุณพูดภาษาอังกฤษ[br]แล้วพูดภาษาเกาหลีต่อได้เลยครับ

0:11:46.469,0:11:50.377
(เสียงหัวเราะ)

0:11:50.377,0:11:52.718
โจเซฟ: เออ ผมคงจะไม่พูดเป็นภาษาเกาหลีแล้วล่ะครับ

0:11:52.718,0:11:55.459
เพราะว่าผมคิดว่าผมคงจะทำ

0:11:55.459,0:11:59.115
โดยที่จะไม่ปล่อยโฮไม่ได้แน่ๆ

0:11:59.115,0:12:03.836
นูนะ นี่ก็ 10 ปีมาแล้ว

0:12:03.836,0:12:10.357
ที่ผมไม่ได้เจอพี่

0:12:10.357,0:12:13.749
ผมแค่อยากจะบอก

0:12:13.749,0:12:17.933
ว่าผมคิดถึงพี่ และผมรักพี่นะ

0:12:17.933,0:12:22.276
และได้โปรดด้วยเถอะ [br]กลับมาหาผมและโปรดมีชีวิตอยู่ด้วย

0:12:22.276,0:12:27.162
และผม -- โอ้พระเจ้าช่วย

0:12:27.162,0:12:31.482
ผมยังไม่หมดหวังที่จะได้พบกับพี่

0:12:33.591,0:12:38.253
ผมจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

0:12:38.253,0:12:41.572
และขยันเรียนให้มาก

0:12:41.572,0:12:43.649
จนกว่าผมจะได้พบพี่

0:12:43.649,0:12:48.228
และผมขอสัญญาว่า ผมจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว

0:12:48.228,0:12:49.785
(เสียงหัวเราะ)

0:12:49.785,0:12:52.373
ครับ ผมจะตั้งตารอที่จะได้พบพี่

0:12:52.373,0:12:54.644
และถ้าพี่ไม่สามารถตามหาผมได้

0:12:54.644,0:12:57.716
ผมจะมองหาพี่อีกแรง

0:12:57.716,0:13:00.452
และผมหวังว่าจะได้เจอพี่ในสักวัน

0:13:00.452,0:13:03.788
และ ให้ผมส่งข้อความสั้นๆ [br]ให้แม่ของผมด้วยได้ไหมครับ

0:13:03.788,0:13:05.439
เอเดรียน: แน่นอน เชิญเลยครับ

0:13:05.439,0:13:08.228
โจเซฟ: ผมไม่ได้ใช้เวลามากมายกับแม่

0:13:08.228,0:13:10.140
แต่ผมรู้ว่า แม่ยังรักผมอยู่

0:13:10.140,0:13:13.084
และบางที ยังคงสวดมนต์เผื่อผม

0:13:13.084,0:13:16.204
และคิดถึงผม

0:13:16.204,0:13:18.356
ผมแค่อยากจะบอกว่า ขอบคุณครับ

0:13:18.356,0:13:21.890
ที่ให้ผมได้เกิดมาบนโลกใบนี้

0:13:21.890,0:13:23.359
ขอบคุณครับ

0:13:23.359,0:13:28.683
(เสียงปรบมือ)