1
00:00:00,164 --> 00:00:04,468
من در کره شمالی به دنیا آمدم و بزرگ شدم.

2
00:00:04,468 --> 00:00:09,268
با وجود این که خانوادهام همیشه با فقر دست و پنجه نرم می کردند،

3
00:00:09,268 --> 00:00:12,796
همیشه دوستم داشتند و بیشتر از همه مورد توجه بودم،

4
00:00:12,796 --> 00:00:14,947
زیرا من تنها پسر خانواده بودم

5
00:00:14,947 --> 00:00:18,117
و کوچک ترین فرزند.

6
00:00:18,117 --> 00:00:21,724
اما در سال ۱۹۹۴ قحطی بزرگی رخ داد.

7
00:00:21,724 --> 00:00:24,183
من چهار ساله بودم.

8
00:00:24,183 --> 00:00:27,980
من و خواهرم هیزم جمع می کردیم

9
00:00:27,980 --> 00:00:29,956
ساعت ۵ صبح شروع می کردیم

10
00:00:29,956 --> 00:00:32,762
و بعد از نیمه شب برمیگشتیم.

11
00:00:32,762 --> 00:00:36,650
یادم می آید یک بار که در خیابانها دنبال غذا میگشتم،

12
00:00:36,650 --> 00:00:38,823
پسربچه ای را دیدم

13
00:00:38,823 --> 00:00:41,645
که به پشت مادرش بسته شده بود و داشت چیپس میخورد،

14
00:00:41,645 --> 00:00:44,869
و من می خواستم چیپس های او را بدزدم.

15
00:00:44,869 --> 00:00:49,702
گرسنگی خفت آور است. گرسنگی نا امیدی است.

16
00:00:49,702 --> 00:00:52,905
برای یک کودک گرسنه، سیاست و آزادی

17
00:00:52,905 --> 00:00:55,657
مفاهیمی بی معناست.

18
00:00:55,657 --> 00:00:58,345
در تولد نه سالگیم، والدینم حتی نتوانستند غذایی برای خوردن به من بدهند.

19
00:00:58,345 --> 00:01:01,774
در تولد نه سالگیم، والدینم حتی نتوانستند غذایی برای خوردن به من بدهند.

20
00:01:01,774 --> 00:01:05,718
اما با وجودی این که بچه بودم، می توانستم سنگینی غمی که در دلشان بود را حس کنم.

21
00:01:05,718 --> 00:01:08,753
اما با وجودی این که بچه بودم، می توانستم سنگینی غمی که در دلشان بود را حس کنم.

22
00:01:08,753 --> 00:01:13,953
در آن قحطی بیش از یک میلیون از مردم کره ی شمالی از گرسنگی تلف شدند،

23
00:01:13,968 --> 00:01:17,664
و در سال ۲۰۰۳، وقتی ۱۳ ساله بودم،

24
00:01:17,664 --> 00:01:20,577
پدر من هم از گرسنگی مرد.

25
00:01:20,577 --> 00:01:24,465
او جلوی چشمم ذره ذره آب شد و مرد.

26
00:01:24,465 --> 00:01:28,597
همان سال، یک روز مادرم ناپدید شد،

27
00:01:28,597 --> 00:01:30,402
بعد خواهرم گفت

28
00:01:30,402 --> 00:01:33,003
که به چین میرود تا پولی به دست آورد،

29
00:01:33,003 --> 00:01:37,198
و به زودی با پول و غذا برمیگردد.

30
00:01:37,198 --> 00:01:40,149
از آن جا که هیچ وقت از خواهرم جدا نشده بودم،

31
00:01:40,149 --> 00:01:43,119
و فکر میکردم که همیشه با هم خواهیم بود،

32
00:01:43,119 --> 00:01:46,992
وقتی که میرفت حتی بغلش نکردم.

33
00:01:46,992 --> 00:01:51,205
این بزرگ ترین اشتباه زندگی من بود.

34
00:01:51,205 --> 00:01:52,916
اما راستش نمیدانستم که این وداع برای مدتی بسیار طولانی است.

35
00:01:52,916 --> 00:01:56,404
اما راستش نمیدانستم که این وداع برای مدتی بسیار طولانی است.

36
00:01:56,404 --> 00:02:01,341
از آن به بعد دیگر مادر و خواهرم را ندیدم.

37
00:02:01,341 --> 00:02:05,560
ناگهان، یتیم و بیخانمان شده بودم.

38
00:02:05,560 --> 00:02:08,649
زندگیم بسیار سخت شد،

39
00:02:08,649 --> 00:02:10,701
اما بسیار ساده و بی آلایش.

40
00:02:10,701 --> 00:02:14,724
هدفم این بود که تکه نان خاک گرفتهای را در زبالهها پیدا کنم.

41
00:02:14,724 --> 00:02:17,631
اما این طور نمی شد زنده ماند.

42
00:02:17,631 --> 00:02:22,349
من کم کم فهمیدم، گدایی کردن راه حل خوبی برای رفع گرسنگی نیست.

43
00:02:22,349 --> 00:02:27,675
بنابراین کم کم شروع کردم به دزدی کردن از چرخ های خرید فروشگاه های غیر مجاز.

44
00:02:27,675 --> 00:02:30,640
گاهی اوقات، کار های کوچکی پیدا می کردم

45
00:02:30,640 --> 00:02:32,970
که در ازای آن به من غذا می دادند.

46
00:02:32,970 --> 00:02:36,116
یک مرتبه، من دو ماه از زمستان را در یک معدن ذغال سنگ کار کردم.

47
00:02:36,116 --> 00:02:37,859
یک مرتبه، من دو ماه از زمستان را در یک معدن ذغال سنگ کار کردم.

48
00:02:37,859 --> 00:02:43,634
33 متر زیر زمین بدون هیچگونه وسایل ایمنی،

49
00:02:43,634 --> 00:02:47,067
و به مدت 16 ساعت در روز.

50
00:02:47,067 --> 00:02:49,431
چنین کار هایی غیر معمول نبود.

51
00:02:49,431 --> 00:02:56,992
خیلی یتیم های دیگر مثل من از همین راه زنده ماندند، یا حتی راه های بدتر.

52
00:02:56,992 --> 00:03:01,128
گاهی اوقات که از شدت سرما یا گرسنگی نمی توانستم بخوابم،

53
00:03:01,128 --> 00:03:02,595
گاهی اوقات که از شدت سرما یا گرسنگی نمی توانستم بخوابم،

54
00:03:02,595 --> 00:03:05,443
آرزو می کردم که ای کاش، صبح روز بعد،

55
00:03:05,443 --> 00:03:08,006
خواهرم بیاید و من را بیدار کند،

56
00:03:08,006 --> 00:03:10,276
و غذای مورد علاقه ام را برایم بیاورد.

57
00:03:10,276 --> 00:03:13,426
این امید مرا زنده نگه داشت.

58
00:03:13,426 --> 00:03:16,224
من نمی گویم که این رؤیای خیلی بزرگی بود.

59
00:03:16,224 --> 00:03:19,346
این امیدی بود که باعث می شد باور داشته باشم

60
00:03:19,346 --> 00:03:21,809
که شاید در سطل آشغال بعدی بتوانم تکه ای نان پیدا کنم،

61
00:03:21,809 --> 00:03:24,942
اگرچه معمولاً نانی پیدا نمی شد.

62
00:03:24,942 --> 00:03:28,385
اما اگر چنین باوری نداشتم، حتی تلاش هم نمی کردم،

63
00:03:28,385 --> 00:03:30,478
و در این صورت می مردم.

64
00:03:30,478 --> 00:03:34,416
امید مرا زنده نگه داشت.

65
00:03:34,416 --> 00:03:37,176
هر روز، به خودم می گفتم،

66
00:03:37,176 --> 00:03:39,904
مهم نیست شرایط چقدر سخت شوند،

67
00:03:39,904 --> 00:03:43,806
من باید زنده بمانم.

68
00:03:43,806 --> 00:03:47,936
بعد از سه سال منتظر ماندن برای برگشتن خواهرم،

69
00:03:47,936 --> 00:03:52,288
تصمیم گرفتم خودم به چین بروم تا شاید بتوانم او را پیدا کنم.

70
00:03:52,288 --> 00:03:55,148
کم کم به این نتیجه رسیدم

71
00:03:55,148 --> 00:03:58,798
که دیگر نمی توانم با این کار ها زنده بمانم.

72
00:03:58,798 --> 00:04:01,603
می دانستم که این سفر سراسر خطر خواهد بود،

73
00:04:01,603 --> 00:04:04,500
اما من چه با ماندن و چه با رفتن زندگی خودم را در خطر قرار می دادم.

74
00:04:04,500 --> 00:04:08,686
می توانستم مثل پدرم از شدت گرسنگی در کره ی شمالی بمیرم،

75
00:04:08,686 --> 00:04:12,144
یا این که با فرار کردن به چین،

76
00:04:12,144 --> 00:04:15,380
حداقل برای یک زندگی بهتر تلاش کنم.

77
00:04:15,380 --> 00:04:18,610
من فهمیدم که خیلی از مردم شبانه تلاش می کنند تا از مرز کشور با چین بگذرند،

78
00:04:18,610 --> 00:04:23,397
تا دیده نشوند.

79
00:04:23,397 --> 00:04:27,355
نگهبانان مرزی کره ی شمالی معمولاً

80
00:04:27,355 --> 00:04:30,728
به کسانی که بدون مجوز می خواهند از مرز بگذرند شلیک می کنند و آن ها را می کشند.

81
00:04:30,728 --> 00:04:33,379
سرباز های چینی نیز این افراد را می گیرند

82
00:04:33,379 --> 00:04:35,233
و دوباره به کره ی شمالی می فرستند،

83
00:04:35,233 --> 00:04:39,573
و آن ها نیز با مجازات های سنگینی استقبال خواهند شد.

84
00:04:39,573 --> 00:04:42,654
من تصمیم گرفتم که در روز از مرز بگذرم،

85
00:04:42,654 --> 00:04:48,087
اول به خاطر این که من بچه بودم و از تاریکی می ترسیدم،

86
00:04:48,087 --> 00:04:52,736
و دوم به خاطر این که می دانستم دارم خطر بزرگی می کنم،

87
00:04:52,736 --> 00:04:56,151
و چون افراد زیادی در طول روز از مرز نمی گذرند،

88
00:04:56,151 --> 00:04:57,841
با خودم فکر کردم که شاید بتوانم بدون دیده شدن از مرز بگذرم.

89
00:04:57,841 --> 00:05:01,266
با خودم فکر کردم که شاید بتوانم بدون دیده شدن از مرز بگذرم.

90
00:05:01,266 --> 00:05:05,174
من بالأخره در 15 فوریه ی سال 2006 به چین رسیدند.

91
00:05:05,174 --> 00:05:07,402
من در آن زمان 16 سال داشتم.

92
00:05:07,402 --> 00:05:10,322
من فکر می کردم همه چیز در چین راحت تر است،

93
00:05:10,322 --> 00:05:13,595
چون در آن جا غذای بیشتری پیدا می شد.

94
00:05:13,595 --> 00:05:16,651
من فکر می کردم افراد بیشتری به من کمک خواهند کرد.

95
00:05:16,651 --> 00:05:20,664
اما زندگی کردن در آن جا به مراتب از زندگی در کره ی شمالی سخت تر بود،

96
00:05:20,664 --> 00:05:22,359
چون من یک مهاجر غیر قانونی بودم.

97
00:05:22,359 --> 00:05:25,104
من همیشه می ترسیدم که دستگیر شوم و به کره ی شمالی برگردانده شوم.

98
00:05:25,104 --> 00:05:27,899
من همیشه می ترسیدم که دستگیر شوم و به کره ی شمالی برگردانده شوم.

99
00:05:27,899 --> 00:05:31,170
6 ماه بعد، به طور معجزه آسایی،

100
00:05:31,170 --> 00:05:32,613
کسی را ملاقات کردم که یک پناهگاه زیرزمینی برای مردم کره ی شمالی می ساخت،

101
00:05:32,613 --> 00:05:35,955
کسی را ملاقات کردم که یک پناهگاه زیرزمینی برای مردم کره ی شمالی می ساخت،

102
00:05:35,955 --> 00:05:38,563
و اجازه داشت که در آن جا زندگی کند

103
00:05:38,563 --> 00:05:43,915
و برای اولین بار در عرض چند سال قبلی غذا های معمولی بخورد.

104
00:05:43,915 --> 00:05:48,396
بعداً، در همان سال، یک فعال سیاسی به من کمک کرد تا از چین فرار کنم

105
00:05:48,396 --> 00:05:52,617
و به عنوان یک پناهنده به آمریکا بروم.

106
00:05:52,617 --> 00:05:55,917
من بدون این که حتی یک کلمه انگلیسی بلد باشم به آمریکا رفتم،

107
00:05:55,917 --> 00:06:00,296
ولی مددکار اجتماعی من می گفت که باید به دبیرستان بروم.

108
00:06:00,296 --> 00:06:04,495
حتی در کره ی شمالی، من یک دانش آموز خیلی ضعیف بودم.

109
00:06:04,495 --> 00:06:05,879
(خنده ی حاضرین)

110
00:06:05,879 --> 00:06:09,586
و به زحمت دبستان را تمام کرده بودم.

111
00:06:09,586 --> 00:06:12,890
و یادم می آید در مدرسه روزی چند بار دعوا می کردم.

112
00:06:12,890 --> 00:06:16,828
کتاب ها و کتابخانه محل بازی من نبودند.

113
00:06:16,828 --> 00:06:20,573
پدرم سخت تلاش کرد تا من را به درس خواندن ترغیب کند،

114
00:06:20,573 --> 00:06:23,124
ولی این کار او بی نتیجه ماند.

115
00:06:23,124 --> 00:06:26,267
و پس از مدتی، پدرم دست از تلاش برداشت.

116
00:06:26,267 --> 00:06:30,236
او گفت، "تو دیگر پسر من نیستی."

117
00:06:30,236 --> 00:06:34,988
من تنها 11 یا 12 سال داشتم، اما به شدت از این حرف آزرده شدم.

118
00:06:34,988 --> 00:06:37,649
اما انگیزه ی من به درس خواندن،

119
00:06:37,649 --> 00:06:42,356
تا زمان مرگ او بدون تغییر ماند.

120
00:06:42,356 --> 00:06:45,161
در آمریکا، این که به من می گفتند باید به دبیرستان بروم،

121
00:06:45,161 --> 00:06:48,188
واقعاً مسخره بود.

122
00:06:48,188 --> 00:06:50,612
من حتی به مدرسه ی راهنمایی نرفتم.

123
00:06:50,612 --> 00:06:53,996
من تصمیم گرفتم به دبیرستان بروم، تنها به خاطر این که آن ها این طور می خواستند،

124
00:06:53,996 --> 00:06:56,404
ولی هیچ تلاشی نمی کردم.

125
00:06:56,404 --> 00:06:59,817
اما یک روز، من به خانه آمدم و مادر خوانده ام

126
00:06:59,817 --> 00:07:03,026
برای شام بال مرغ درست کرده بود.

127
00:07:03,026 --> 00:07:06,280
و در حین شام، یک بال مرغ دیگر از او خواستم،

128
00:07:06,280 --> 00:07:09,476
اما فهمیدم غذا به اندازه ی کافی برای همه نبوده است،

129
00:07:09,476 --> 00:07:12,973
بنابراین منصرف شدم.

130
00:07:12,973 --> 00:07:15,298
اما وقتی به بشقابم نگاه کردم،

131
00:07:15,298 --> 00:07:20,434
دیدم آخرین بال مرغی که مانده بود، پدرخوانده ام از سهم خود در بشقاب من گذاشته است.

132
00:07:20,434 --> 00:07:22,752
خیلی خوشحال شدم.

133
00:07:22,752 --> 00:07:25,015
به او نگاه کردم که در کنار من نشسته بود.

134
00:07:25,015 --> 00:07:28,331
او نگاه محبت آمیزی به من کرد،

135
00:07:28,331 --> 00:07:31,003
اما چیزی نگفت.

136
00:07:31,003 --> 00:07:35,847
ناخود آگاه به یاد پدر واقعیم افتادم.

137
00:07:35,847 --> 00:07:38,820
کوچک ترین عمل محبت آمیز پدرخوانده ام

138
00:07:38,820 --> 00:07:41,041
مرا به یاد پدرم می انداخت،

139
00:07:41,041 --> 00:07:44,041
که وقتی که به شدت گرسنه بود،

140
00:07:44,041 --> 00:07:48,678
دوست داشت غذایش را با من تقسیم کند.

141
00:07:48,678 --> 00:07:53,010
من از این که در آمریکا این قدر غذا داشتم،

142
00:07:53,010 --> 00:07:56,477
ولی پدرم از گرسنگی جانش را از دست داد، احساس خیلی بدی داشتم.

143
00:07:56,477 --> 00:08:00,680
تنها آرزویم در آن شب این بود که بتوانم غذایی برای او بپزم،

144
00:08:00,680 --> 00:08:04,171
و همین طور با خودم فکر کردم چه کار دیگری می توانم انجام دهم

145
00:08:04,171 --> 00:08:06,387
تا او به من افتخار کند.

146
00:08:06,387 --> 00:08:09,121
تنها چیزی که به ذهنم رسید این بود که با خودم عهد کنم

147
00:08:09,121 --> 00:08:12,551
تا سخت درس بخوانم و بهترین تحصیلات را در آمریکا کسب کنم

148
00:08:12,551 --> 00:08:16,115
تا این از خود گذشتگی او را پاس بدارم.

149
00:08:16,115 --> 00:08:18,651
از آن به بعد در مدرسه با جدیت درس خواندم،

150
00:08:18,651 --> 00:08:21,451
و برای اولین بار در زندگیم،

151
00:08:21,451 --> 00:08:25,348
جایزه ای رسمی به خاطر پشتکار و تلاش در درس گرفتم،

152
00:08:25,348 --> 00:08:30,962
و از اولین ترم دبیرستان جزء بهترین دانش آموزان دبیرستان بودم.

153
00:08:30,962 --> 00:08:38,594
(تشویق حاضرین)

154
00:08:38,594 --> 00:08:41,324
آن بال مرغ زندگی مرا دگرگون کرد.

155
00:08:41,324 --> 00:08:45,381
(خنده ی حاضرین)

156
00:08:45,381 --> 00:08:48,973
امید یک چیز شخصی است. کسی نمی تواند به شما امید بدهد.

157
00:08:48,973 --> 00:08:51,482
امید یک چیز شخصی است. کسی نمی تواند به شما امید بدهد.

158
00:08:51,482 --> 00:08:54,402
شما باید خود، بخواهید که به امید باور پیدا کنید.

159
00:08:54,402 --> 00:08:57,569
شما باید خودتان این کار را انجام دهید.

160
00:08:57,569 --> 00:09:00,809
در کره ی شمالی، من خودم، به خودم امید می دادم.

161
00:09:00,809 --> 00:09:03,522
امید مرا به آمریکا آورد.

162
00:09:03,522 --> 00:09:06,522
اما در آمریکا، من نمی دانستم دیگر چه کار کنم،

163
00:09:06,522 --> 00:09:11,554
زیرا من بیش از اندازه آزادی داشتم.

164
00:09:11,554 --> 00:09:15,605
پدرخوانده ام آن شب سر شام، به من یک هدف داد،

165
00:09:15,605 --> 00:09:19,131
و مرا تحریک کرد و مسیر جدیدی را برای زندگی در آمریکا به من نشان داد.

166
00:09:19,131 --> 00:09:23,058
و مرا تحریک کرد و مسیر جدیدی را برای زندگی در آمریکا به من نشان داد.

167
00:09:23,058 --> 00:09:26,178
من به تنهایی به این جا نرسیدم.

168
00:09:26,178 --> 00:09:31,132
من امید داشتم، اما امید به تنهایی کافی نبود.

169
00:09:31,132 --> 00:09:35,286
افراد زیادی بودند که به من کمک کردند تا به این جا برسم.

170
00:09:35,286 --> 00:09:39,274
مردم کره ی شمالی سخت می جنگند تا زنده بمانند.

171
00:09:39,274 --> 00:09:42,063
آن ها خودشان را مجبور می کنند تا زنده بمانند،

172
00:09:42,063 --> 00:09:44,818
تا امید داشته باشند که زنده بمانند،

173
00:09:44,818 --> 00:09:49,579
اما نمی توانند این کار را به تنهایی و بدون کمک انجام دهند.

174
00:09:49,579 --> 00:09:51,925
این پیغامی برای شماست.

175
00:09:51,925 --> 00:09:54,634
امید داشته باشید،

176
00:09:54,634 --> 00:09:57,746
اما به یکدیگر هم کمک کنید.

177
00:09:57,746 --> 00:10:04,328
زندگی برای همه می تواند سخت باشد، هر جا از جهان که زندگی کنید.

178
00:10:04,328 --> 00:10:08,114
پدرخوانده ی من نمی خواست زندگی من را دگرگون کند.

179
00:10:08,114 --> 00:10:12,486
شما نیز، همین طور می توانید زندگی یک نفر را،

180
00:10:12,486 --> 00:10:17,006
با کوچک ترین عمل محبت آمیزی دگرگون کنید.

181
00:10:17,006 --> 00:10:22,124
یک تکه نان می تواند گرسنگی شما را برطرف کند،

182
00:10:22,124 --> 00:10:25,225
و امید، به شما نان می دهد،

183
00:10:25,225 --> 00:10:27,510
تا زنده بمانید.

184
00:10:27,510 --> 00:10:30,727
اما من قاطعانه باور دارم

185
00:10:30,727 --> 00:10:34,185
عشق و توجه شما

186
00:10:34,185 --> 00:10:37,589
می تواند جان "جوزف" دیگری را نجات دهد

187
00:10:37,589 --> 00:10:43,031
و زندگی هزاران "جوزف" دیگر که هنوز امیدی به زندگی دارند را

188
00:10:43,031 --> 00:10:47,033
دگرگون کند.

189
00:10:47,033 --> 00:10:48,340
متشکرم.

190
00:10:48,340 --> 00:10:57,438
(تشویق حاضرین)

191
00:11:24,561 --> 00:11:27,386
آدریان هونگ: جوزف، بابت این که داستان زندگی شخصی و فوق العاده زیبایت را با ما در میان گذاشتی واقعاً ممنونیم.

192
00:11:27,386 --> 00:11:30,568
آدریان هونگ: جوزف، بابت این که داستان زندگی شخصی و فوق العاده زیبایت را با ما در میان گذاشتی واقعاً ممنونیم.

193
00:11:30,568 --> 00:11:33,793
می دانم که خواهرت را، طبق گفته ی خودت، نزدیک به ده سال است که ندیده ای،

194
00:11:33,793 --> 00:11:36,253
می دانم که خواهرت را، طبق گفته ی خودت، نزدیک به ده سال است که ندیده ای،

195
00:11:36,253 --> 00:11:38,670
و می خواستم هرچند احتمالش کم است، اما اگر کوچک ترین شانسی وجود دارد که او بتواند این سخنرانی را ببیند،

196
00:11:38,670 --> 00:11:40,497
و می خواستم هرچند احتمالش کم است، اما اگر کوچک ترین شانسی وجود دارد که او بتواند این سخنرانی را ببیند،

197
00:11:40,497 --> 00:11:42,725
به تو این شانس را بدهم که از این طریق پیغامی را به او برسانی.

198
00:11:42,725 --> 00:11:43,861
جوزف کیم: به زبان کره ای؟

199
00:11:43,861 --> 00:11:46,469
آدریان: می توانی به زبان انگلیسی بگویی، بعد به زبان کره ای همان را بگویی.

200
00:11:46,469 --> 00:11:50,377
(خنده ی حاضرین)

201
00:11:50,377 --> 00:11:52,718
جوزف: خیلی خب، من دیگر آن را به زبان کره ای نمی گویم

202
00:11:52,718 --> 00:11:55,459
چون فکر نمی کنم بتوانم این کار را انجام دهم

203
00:11:55,459 --> 00:11:59,115
بدون این که بغضم بشکند.

204
00:11:59,115 --> 00:12:03,836
نونا، حدود 10 سال است که تو را ندیده ام.

205
00:12:03,836 --> 00:12:10,357
نونا، حدود 10 سال است که تو را ندیده ام.

206
00:12:10,357 --> 00:12:13,749
فقط می خواستم بگویم

207
00:12:13,749 --> 00:12:17,933
دلم برایت تنگ شده است، و این که دوستت دارم،

208
00:12:17,933 --> 00:12:22,276
و این که لطفاً دوباره پیشم برگرد و زنده بمان.

209
00:12:22,276 --> 00:12:27,162
و مـ -- خدایا ...

210
00:12:27,162 --> 00:12:31,482
من هنوز امیدم را برای دیدن تو از دست ندادم.

211
00:12:33,591 --> 00:12:38,253
من با شادی زندگی خواهم کرد

212
00:12:38,253 --> 00:12:41,572
و سخت درس خواهم خواند

213
00:12:41,572 --> 00:12:43,649
تا زمانی که تو را ببینم.

214
00:12:43,649 --> 00:12:48,228
و قول می دهم که دیگر گریه نکنم.

215
00:12:48,228 --> 00:12:49,785
(خنده ی حاضرین)

216
00:12:49,785 --> 00:12:52,373
من بی صبرانه منتظر دیدن تو هستم،

217
00:12:52,373 --> 00:12:54,644
و حتی اگر نتوانستی مرا پیدا کنی،

218
00:12:54,644 --> 00:12:57,716
من همچنان به دنبال تو می گردم،

219
00:12:57,716 --> 00:13:00,452
و امیدوارم بالأخره یک روز تو را ببینم.

220
00:13:00,452 --> 00:13:03,788
می توانم پیغام کوتاهی نیز به مادرم بدهم؟

221
00:13:03,788 --> 00:13:05,439
آدریان: بله، البته.

222
00:13:05,439 --> 00:13:08,228
جوزف: من زمان زیادی را با تو نبودم،

223
00:13:08,228 --> 00:13:10,140
اما می دانم که تو هنوز مرا دوست داری،

224
00:13:10,140 --> 00:13:13,084
و شاید هنوز برای من دعا کنی

225
00:13:13,084 --> 00:13:16,204
و به من فکر کنی.

226
00:13:16,204 --> 00:13:18,356
فقط می خواستم بگویم که از تو ممنونم

227
00:13:18,356 --> 00:13:21,890
که اجازه دادی به این دنیا بیایم.

228
00:13:21,890 --> 00:13:23,359
متشکرم.

229
00:13:23,459 --> 00:13:28,683
(تشویق حاضرین)