Oto jedno z najbardziej 
niezwykłych zwierząt na Ziemi.

To tapir.

A to mały tapir,

najsłodsza pociecha w królestwie zwierząt.

(Śmiech)

Zdecydowanie.

Nie ma konkurencji.

Poświęciłam 20 lat mojego życia

na badania i ochronę tapirów w Brazylii,

co jest po prostu wspaniałe.

Teraz myślę poważnie

nad wpływem mojej pracy.

Pytam siebie o wkład, który wniosłam

w ochronę moich ukochanych zwierząt.

Czy skutecznie

pomagam im przetrwać?

Czy robię wystarczająco dużo?

Myślę, że ważne pytanie dotyczy tego,

czy badając tapiry, pomagam je chronić,

czy tylko dokumentuję ich wymarcie.

Świat mierzy się z wieloma różnymi
problemami środowiskowymi.

Wiemy o tym. Ciągle mówią o tym media.

Niszczenie lasów tropikalnych
i innych ekosystemów,

zmiana klimatu, tyle gatunków
na granicy wymarcia,

takich jak tygrysy, lwy, 
słonie, nosorożce, tapiry.

To tapir anta, gatunek,
którym się zajmuję,

największy lądowy ssak
Ameryki Południowej.

Są olbrzymie i silne.

Dorosłe osobniki mogą ważyć aż 300 kg.

To połowa wielkości konia.

Są wspaniałe.

Spotyka się je najczęściej 
w lasach tropikalnych, w Amazonii,

bo potrzebują rozległych połaci
naturalnego środowiska,

aby znaleźć środki niezbędne 
do reprodukcji i przetrwania.

Niestety, niszczy się ich habitat,

a wybito je w kilkunastu 
miejscach występowania.

To jest nieszczęście,

ponieważ tapiry są niezwykle ważne
w środowiskach, w których żyją.

Tapiry są roślinożercami.

Połowa ich diety składa się z owoców,

zjadając owoce, połykają też pestki,

które potem rozsiewają wraz z odchodami.

Odgrywają bardzo ważną rolę
w kształtowaniu i utrzymaniu

struktury i różnorodności lasu,

dlatego tapiry uważa się
za ogrodników lasu.

Czy to nie wspaniałe?

Biorąc to pod uwagę,

wymarcie tapirów wpłynęłoby poważnie

na całą bioróżnorodność.

Badania nad tapirami zaczęłam w 1996 roku,
będąc młoda i świeżo po studiach,

które były pionierskim programem
badań i ochrony przyrody.

Nie było żadnych informacji o tapirach,

w głównej mierze dlatego,
że tak trudno je badać.

To zwierzęta nocne, żyjące samotnie
i bardzo trudne do wytropienia.

Zaczęliśmy zdobywać podstawowe dane
dotyczące tych zwierząt.

Co robi osoba zajmująca się
ochroną przyrody?

Po pierwsze, potrzebujemy danych.

Potrzebujemy badań terenowych.

Potrzebujemy długofalowych danych,
aby pomóc w ochronie,

a tapiry są trudne do badań,
co powiedziałam wcześniej,

więc musimy opierać się
na pośrednich metodach badań.

Musimy je złapać i znieczulić,

aby założyć im na szyję 
obrożę z nadajnikiem GPS,

i dzięki temu śledzić ich lokalizację,

co jest techniką powszechnie używaną

przez wielu działaczy ochrony 
przyrody na całym świecie.

Potem zbieramy informacje o tym,
jak wykorzystują przestrzeń,

jak poruszają się po środowisku,

jakie środowiska są najważniejsze

i dużo więcej.

Następnie musimy podzielić się tą wiedzą.

Musimy przekazać ludziom wiedzę o tapirach

i o ich znaczeniu.

To niesmowite, ile ludzi na świecie

nie ma pojęcia, co to jest tapir.

Wiele ludzi myśli, że to jest tapir.

Muszę powiedzieć, że to nie jest tapir.

(Śmiech)

To olbrzymi mrówkojad.

Tapiry nie jedzą mrówek. Nigdy. Przenigdy.

Następnie musimy zorganizować szkolenie,
społeczny projekt służący ich ochronie.

Naszą odpowiedzialnością jest wyszkolić
przyszłych działaczy ochrony przyrody.

Przegrywamy kilka bitew
na polu ochrony przyrody,

dlatego potrzebujemy
więcej takich ludzi jak my,

a oni potrzebują umiejętności
i pasji, aby to robić.

Jesteśmy działaczami na rzecz przyrody,

dlatego musimy wykorzystać dane,

zgromadzoną wiedzę,

aby wspierać działania
na rzecz ochrony przyrody.

Nasz pierwszy program obejmujący tapiry

miał miejsce w Lesie Atlantyckim

we wschodniej części Brazylii,

jednym z najbardziej zagrożonych 
ekoregionów na świecie.

Niszczenie Lasu Atlantyckiego

rozpoczęło się na początku XVI wieku,

kiedy do Brazylii przybyli Portugalczycy,

rozpoczynając europejską kolonizację
we wschodniej części Ameryki Południowej.

Las został prawie całkowice wykarczowany

na drewno, pod rolnictwo,
hodowlę bydła i budowę miast,

dlatego jedynie 7% Lasu Atlantyckiego

pozostało nietknięte.

Tapiry żyją w niewielkich,
wyizolowanych populacjach.

Odkryliśmy, że te w Lesie Atlantyckim
poruszają się przez tereny otwarte,

pastwiska i tereny rolnicze,

wędrując z jednej połaci lasu do drugiej.

Nasze podejście w tym regionie

polega na wykorzystaniu danych,
aby ustalić potencjalne miejsca

do stworzenia korytarzy ekologicznych

pomiędzy tymi połaciami lasu,

łącząc ponownie ich środowisko,

aby tapiry i inne zwierzęta poruszały się
bezpiecznie po otoczeniu.

Po dwunastu latach w Lesie Atlantyckim,

w 2008 roku, ochrona tapirów
objęła także Pantanal

w zachodniej Brazylii,

obok granicy z Boliwią i Paragwajem.

To największy obszar bagienny na świecie,

niesamowite miejsce

i jedno z najważniejszych twierdz
tapirów ata w Ameryce Południowej.

Praca w Pantanal jest niezwykle budująca,

ponieważ znaleźliśmy tam
olbrzymią, zdrową populację tapirów,

dzięki czemu możemy badać je

w najbardziej naturalnych warunkach,

w dużej mierze pozbawionych zagrożeń.

W Pantanal, obrócz obroży z GPS,
używamy innej techniki:

foto-pułapek.

Foto-pułapka posiada czujnik ruchu

i fotografuje przechodzące zwierzęta.

Dzięki temu niesamowitemu urządzeniu

zebraliśmy cenne informacje

o rozmnażaniu tapirów
i ich społecznej organizacji,

które stanowią ważne elementy układanki,

przy rozwoju strategii
na rzecz ochrony przyrody.

Obecnie w 2015 roku,
jeszcze raz poszerzamy badania

na tereny brazylijskiego Cerrado,

obszary trawiaste i krzaczaste
w środkowej Brazylii.

Obecnie ten region stanowi epicentrum
rozwoju ekonomicznego w moim kraju,

w którym środowisko naturalne
i populacje zwierząt

są nagle zagrożone
przez różne niebezpieczeństwa,

włączając w to ponownie hodowlę bydła,

duże plantacje trzciny cukrowej i soi,

kłusownictwo, potrącone zwierzęta i inne.

Jakimś cudem, tapiry są tam nadal obecne,

co napawa mnie nadzieją.

Początek nowego programu w Cerrado

był w pewnym sensie rozczarowaniem.

Jeżdżąc po okolicy,

widać martwe tapiry wzdłuż dróg,

i ślady tapirów wędrujących
po plantacjach trzciny cukrowej,

gdzie nie powinno ich być.

Rozmawiając z dziećmi, odkryjesz,
że wiedzą, jak smakuje mięso tapira,

bo ich rodziny na nie polują,

co naprawdę łamie serce.

Sytuacja w Cerrado

zmusza do natychmiastowego działania.

Płynę pod prąd.

Uświadomiłam sobie,
że mimo dwóch dekad ciężkiej pracy,

aby uratować te zwierzęta,
nadal jest wiele do zrobienia,

jeśli mamy uchronić je przed zagładą.

Musimy rozwiązać te problemy.

Naprawdę musimy.

Znajdujemy się na takim etapie
w dziedzinie ochrony przyrody,

kiedy musimy myśleć nieszablonowo.

Musimy być bardziej kreatywni
niż jesteśmy teraz.

Mówiłam, że tapiry giną na drogach
w Cerrado, co jest dużym problemem,

dlatego wpadliśmy na pomysł,
aby założyć odblaskowe naklejki

na ich obroże z GPS.

Te same naklejki są używane
na dużych ciężarówkach,

aby uniknąć kolizji.

Tapiry przechodzą 
o zmierzchu przez autostrady,

naklejki pomogą kierowcom
zauważyć te "święcące coś"

przemierzające autostradę,

i być może zwolnią.

To szalony pomysł.

Zobaczymy, czy śmiertelność 
tapirów na drogach zmaleje.

Być może takie rzeczy trzeba robić.

Pomimo że borykam się

w głowie z tymi kwestiami,

to zawarłam pakt z tapirami.

W głębi serca wiem,

że ochrona tapirów jest moim celem.

To moja pasja.

Nie jestem osamotniona.

Wspiera mnie wiele osób.

Nidgy nie przestanę.

Będę to robiła do końca życia.

Zrobię to dla mojej imienniczki,
tapira imieniem Patrícia,

pierwszego tapira złapanego
i monitorowanego w Lesie Atlantyckim

naprawdę wiele lat temu.

Dla Rity i jej synka Vincenta z Pantanal.

Zrobię to dla małego Teda

złapanego w grudniu zeszłego roku,
również w Pantanal.

Będę to robiła

dla setek tapirów, które spotkałam

przez te wszystkie lata,

i wszystkich, które spotkam w przyszłości.

Te zwierzęta zasługują na ochronę.

Potrzebują mnie. Potrzebują nas.

Ludzie zasługują na życie w świecie,

gdzie można cieszyć się

nie tylko tapirami,

ale innymi pięknymi gatunkami,

teraz i w przyszłości.

Dziękuję.

(Brawa)