Ik wil dat jullie je voorstellen
wat een doorbraak het was
voor vrouwen die
het slachtoffer waren van geweld
in de jaren tachtig.
Die kwamen binnen
bij de eerstehulppost,
met wat de politie
een 'echtelijke ruzie' noemde,
en ik zag een vrouw die geslagen was,
met een gebroken neus,
een polsfractuur
en opgezette ogen.
Wij activisten pakten dan
onze polaroidcamera,
namen een foto van haar,
wachtten negentig seconden
en gaven haar dan de foto.
Dán had ze
het benodigde bewijs
voor een rechtszaak.
We maakten het onzichtbare zichtbaar.
Ik heb dit dertig jaar gedaan.
Ik maakte deel uit
van een sociale beweging
die werkte aan het beëindigen
van geweld tegen vrouwen en kinderen.
En al die jaren
had ik een enorm gepassioneerd
en soms impopulair vertrouwen
dat dit geweld niet onvermijdelijk is.
Dat het aangeleerd is.
En als het aangeleerd is,
kan het worden afgeleerd
en kan het worden voorkomen.
(Applaus)
Waarom geloof ik dat?
Omdat het waar is.
Het is absoluut waar.
Tussen 1993 en 2010
is het huiselijk geweld
bij volwassen vrouwen
in de Verenigde Staten
64 procent gedaald.
Dat is geweldig nieuws.
(Applaus)
Vierenzestig procent.
Hoe hebben we dat bereikt?
Onze ogen waren wagenwijd open.
Dertig jaar geleden
werden vrouwen geslagen,
achtervolgd, verkracht
en niemand praatte erover.
Er was geen gerechtigheid.
Voor een activist
is dat niet goed genoeg.
Dus stap één op deze reis
is dat we ons hebben georganiseerd.
We hebben een buitengewoon
ondergronds netwerk
van fantastische vrouwen gecreëerd
die opvang openden
en als ze geen opvang openden
dan stelden ze hun huis open
zodat vrouwen en kinderen
veilig konden zijn.
Weet je wat we nog meer deden?
We verkochten gebak, wasten auto's
en deden wat we konden
om geld in te zamelen.
Op een moment zeiden we:
het is tijd om
naar de federale overheid te gaan
om ze te vragen te betalen
voor deze buitengewone diensten
die mensenlevens redden.
Niet?
(Applaus)
Toen kwam stap twee.
We wisten dat we de wet
moesten veranderen.
Dus gingen we naar Washington
en lobbyden voor het eerste
stuk wetgeving.
Ik herinner me dat ik door de gangen liep
van het Capitool,
ik was in de dertig
en mijn leven had een doel.
En ik kon me niet voorstellen
dat hier ooit iemand
tegen zou kunnen zijn,
tegen dit belangrijke stuk wetgeving.
Ik was waarschijnlijk dertig en naïef.
Maar ik hoorde over een congreslid
die een héél ander standpunt had.
Weet je hoe hij
dit belangrijke stuk wetgeving noemde?
Hij noemde het 'de wet
haal de lol uit het huwelijk'.
'De wet haal de lol uit het huwelijk'.
Dames en heren, dat was in 1984,
in de Verenigde Staten en ik wou
dat ik Twitter had gehad.
(Gelach)
Tien jaar later, na veel hard werken,
kregen we de wet geweld tegen vrouwen
eindelijk aangenomen.
Deze wet verandert levens
en heeft zo veel levens gered.
(Applaus)
Bedankt.
Ik was trots om deel uit te maken
van dat werk.
Het heeft de wetten veranderd
en miljoenen dollars
in lokale gemeenschappen gestopt.
Weet je wat het nog meer deed?
Gegevens verzamelen.
Ik moet zeggen
dat ik gek ben op gegevens.
Eigenlijk ben ik een gegevensgek.
Ik weet zeker dat hier
een boel gegevensgekken zijn.
Ik ben een gegevensgek
omdat ik zeker wil zijn
als we geld uitgeven,
dat het programma werkt.
Als het niet werkt,
moeten we het plan veranderen.
Ik wil ook iets anders zeggen:
we gaan dit probleem niet oplossen
door meer gevangenissen te bouwen
of zelfs door meer opvang te realiseren.
Het gaat om het verbeteren van
de economische daadkracht van vrouwen,
het gaat om het genezen van
gekwetste kinderen
en het gaat om Preventie
met een hoofdletter P.
Stap drie op deze reis:
we weten, als we doorgaan
met deze vooruitgang,
dat we het volume moeten opschroeven,
de zichtbaarheid verhogen
en het publiek erbij betrekken.
Dat wetend, zijn we
naar de reclameraad gegaan
die we hebben gevraagd
om ons te helpen
met het opzetten van
een bewustmakingscampagne.
We keken rond in de wereld, naar Canada,
Australië, Brazilië en delen van Afrika.
Met die kennis
hebben we de eerste landelijke
bewustmakingscampagne opgezet:
'Er is geen excuus voor huiselijk geweld'.
Dit is één van onze spotjes.
(Video) Man: Waar is mijn avondeten?
Vrouw: Ik had je een paar uur geleden
thuis verwacht. Alles is opgeruimd, dus --
Man: Wat is dit? Pizza.
Vrouw: Als je even gebeld had,
had ik geweten --
Man: Avondeten? Pizza als avondeten?
Vrouw: Stil nou, lieverd.
Nee, alsjeblieft -- Blijf van me af!
Man: De keuken in!
Vrouw: Nee! Help!
Man: Wil je zien wat pijn doet?
(Slaat vrouw)
Dat doet pijn! Dat doet pijn!
(Brekend glas)
Vrouw: Alsjeblieft! Help mij!
[Kinderen moeten zitten toekijken.
Wat is jouw excuus?]
Esta Soler: Toen we bezig waren
deze campagne uit te brengen,
werd O.J. Simpson gearresteerd
voor de moord op zijn vrouw
en haar vriend.
We hoorden dat hij
een lange geschiedenis had
van huiselijk geweld.
De media werden geobsedeerd.
Het verhaal van huiselijk geweld
ging van de achterkant,
of eigenlijk geen-kant,
naar de voorkant.
Onze reclames vulden de ether,
en vrouwen begonnen voor het eerst
hun verhalen te vertellen.
Bewegingen gaan om momenten
en wij grepen dit moment aan.
Ik zal het even in context plaatsen.
Heb je enig idee
hoeveel artikelen voor 1980
in de New York Times
over huiselijk geweld gingen?
Ik zal het je vertellen: 158.
En in de jaren tweeduizend
meer dan zevenduizend.
We deden er overduidelijk toe.
Maar we misten nog
een cruciaal onderdeel.
Dus stap vier was dat we
mannen moesten aanspreken.
We konden dit probleem niet oplossen
met vijftig procent van de bevolking
aan de zijlijn.
Ik zei al dat ik een gegevensgek ben.
Landelijke peilingen vertelden ons
dat mannen zich aangeklaagd
en niet uitgenodigd voelden
in deze conversatie.
Dus vroegen we ons af hoe we
mannen erbij konden betrekken.
Hoe kunnen we mannen laten praten
over geweld tegen vrouwen en meisjes?
Een vriend van me nam me apart
en zei: "Je wilt mannen
laten praten over geweld
tegen vrouwen en meisjes.
Mannen praten niet."
(Gelach)
Neem het me niet kwalijk,
heren in het publiek.
Ik weet dat jullie wel praten.
Maar hij zei: "Weet je
wat ze wel doen?
Ze praten met hun kinderen.
Ze praten met hun kinderen
als ouders, als coaches."
En zo deden we het.
We kwamen de mannen daarbij tegemoet
en zetten een programma op.
Er was één gelegenheid
die me altijd bij zal blijven.
Een basketbalcoach
sprak een zaal
met mannelijke atleten toe
en mannen uit alle lagen
van de bevolking.
Hij sprak over het belang
van jongens tot mannen coachen
en het veranderen
van de kleedkamercultuur
en mannen leren
gezonde relaties aan te gaan.
Plotseling keek hij naar achterin de zaal
en zag zijn dochter.
Hij riep zijn dochters naam, Michaela,
en zei: "Michaela, kom eens hier."
Ze was negen jaar
en een beetje verlegen.
Ze kwam naar voren
en hij zei: "Kom eens naast me zitten."
Ze ging vlak naast hem zitten.
Hij gaf haar een grote knuffel en zei:
"Mensen vragen me
waarom ik dit werk doe.
Ik doe dit werk omdat ik haar vader ben
en ik niet wil dat iemand
haar ooit kwetst."
Als ouder begrijp ik dat.
Ik begrijp het,
ik weet hoeveel aanrandingen
er op universiteitscampussen zijn,
zo veelvoorkomend en zo weinig gemeld.
We hebben veel gedaan
voor volwassen vrouwen.
We moeten het beter doen
voor onze kinderen.
Dat moet gewoon.
(Applaus)
We komen van ver
sinds de dagen van de polaroid.
Technologie is onze vriend geweest.
De mobiele telefoon
maakt een wereld van verschil,
waardoor vrouwen nu beter
voor zichzelf kunnen opkomen.
Facebook en Twitter en Google en YouTube
en alle sociale media helpen ons
om ons te organiseren
en ons verhaal krachtig te vertellen.
Dus diegenen van jullie in dit publiek
die die applicaties en die platforms
hebben helpen bouwen, zeg ik
als organisator:
heel hartelijk bedankt.
Echt. Ik klap voor jullie.
(Applaus)
Ik ben de dochter van een man
die in zijn leven maar
van één club lid is geworden
de Optimistenclub.
Dat verzin je toch niet?
Zijn geest en optimisme
zit in mijn DNA.
Ik heb dit werk
meer dan dertig jaar gedaan.
En ben nu, meer dan ooit, overtuigd
van het menselijke vermogen te veranderen.
Ik geloof dat we de menselijke
geschiedenis kunnen ombuigen
richting mededogen en gelijkwaardigheid.
Daarnaast geloof ik diep
en gepassioneerd
dat dit geweld
geen onderdeel hoeft te zijn
van de menselijke conditie.
Ik vraag jullie om ons bij te staan
in de creatie van
een geweldloze toekomst
voor vrouwen en meisjes
en mannen en jongens overal ter wereld.
Hartelijk bedankt.
(Applaus)