0:00:00.780,0:00:03.530
Już wiemy, jak stworzyć typ obiektu

0:00:03.630,0:00:06.339
i dwa obiekty winstonokształtne,

0:00:06.439,0:00:09.404
a potem uruchomić je konstruktorami.

0:00:09.504,0:00:13.537
Typ obiektu nie musi być[br]kojarzony z właściwościami.

0:00:13.637,0:00:16.114
Może mieć też funkcjonalność.

0:00:16.213,0:00:18.908
Pomyślcie o świecie[br]i typach obiektów w nim.

0:00:19.008,0:00:20.195
Weźmy np. ludzi.

0:00:20.295,0:00:22.360
Wszyscy mamy wzrost i wiek,

0:00:22.460,0:00:26.288
wykonujemy też czynności:[br]śpimy, jemy, programujemy.

0:00:26.388,0:00:29.001
Chcemy skojarzyć te funkcje

0:00:29.101,0:00:30.812
z typami obiektów.

0:00:30.912,0:00:34.481
Poprzedni odcinek skończyliśmy tak:

0:00:34.581,0:00:36.850
mamy funkcję „drawWinston”,

0:00:36.950,0:00:39.915
którą przywołujemy[br]przy obu obiektach „Winston”.

0:00:40.015,0:00:42.887
Czy nie byłoby świetnie[br]przyłączyć ją

0:00:42.987,0:00:45.480
do typu obiektu „Winston”?

0:00:45.580,0:00:48.018
Można to zrobić z łatwością.

0:00:48.626,0:00:52.398
Pod konstruktorem napiszemy:[br]„Winston”...

0:00:52.498,0:00:54.984
(wielkie „w”), „. prototype”.

0:00:55.670,0:00:59.019
Słowa „prototype” jeszcze[br]w programowaniu nie widzieliście.

0:00:59.119,0:01:03.553
To właściwość obiektu,

0:01:03.653,0:01:05.782
do której możemy dołączać funkcje.

0:01:05.882,0:01:09.816
A każda instancja tego obiektu

0:01:09.916,0:01:13.019
będzie powiązana z tymi funkcjami.

0:01:13.119,0:01:15.755
Piszemy „.prototype”,[br]potem jest kropka,

0:01:15.855,0:01:18.715
a po niej nazwa funkcji, np. „draw”.

0:01:19.481,0:01:22.924
Dalej znak równości i możemy wziąć

0:01:23.024,0:01:24.448
kod „drawWinston”,

0:01:24.548,0:01:27.473
który umieścimy tutaj.

0:01:28.554,0:01:32.786
Przypisaliśmy funkcję „draw”

0:01:32.886,0:01:34.807
do prototypu Winstona.

0:01:34.907,0:01:37.314
Możemy przywoływać funkcję „draw”

0:01:37.414,0:01:39.892
do każdego obiektu[br]typu Winstona.

0:01:39.992,0:01:44.489
Powinno to działać przy nastoletnim[br]i dorosłym Winstonie.

0:01:45.256,0:01:49.389
Funkcję, którą możemy[br]przywołać do obiektu,

0:01:49.489,0:01:51.270
nazywamy metodą.

0:01:51.370,0:01:53.731
Będę używać tego słowa.

0:01:54.636,0:01:57.980
To jest metoda rysowania.[br]W porządku.

0:01:58.080,0:02:01.045
Skasujemy to i to...

0:02:01.145,0:02:03.762
Spróbujmy przywołać „draw”.

0:02:03.862,0:02:05.643
Mamy: „winstonTeen.draw”.

0:02:06.827,0:02:09.746
Wyskoczył komunikat błędu.

0:02:09.846,0:02:13.974
„WinstObject niezdefiniowany”.[br]No dobrze.

0:02:14.513,0:02:18.344
Wcześniej wprowadzaliśmy[br]ten argument do „drawWinston”,

0:02:18.698,0:02:20.643
czyli do obiektu „Winston”.

0:02:20.743,0:02:22.802
Już tego nie robimy.

0:02:22.902,0:02:26.352
Możemy to zmienić,

0:02:26.452,0:02:28.445
i co tu wprowadzimy?

0:02:28.545,0:02:30.737
Trzeba dać „winstonTeen”. OK.

0:02:30.837,0:02:33.855
Udało się, ale to głupie.

0:02:33.955,0:02:37.617
Przywołuję funkcję „draw”[br]do obiektu,

0:02:38.482,0:02:41.889
więc nie powinnam dodatkowo[br]obiektu wprowadzać!

0:02:41.989,0:02:43.352
Dwa razy to samo!

0:02:43.840,0:02:45.790
Nie powinniśmy tego robić.

0:02:45.890,0:02:48.454
Skasujmy to więc i pomyślmy.

0:02:48.554,0:02:50.531
Gdy jesteśmy wewnątrz obiektu,

0:02:50.631,0:02:53.662
jak dostać się do jego właściwości?

0:02:54.248,0:02:56.401
Spójrzmy na konstruktora.

0:02:56.501,0:02:59.327
Przypomnijmy sobie[br]hasło „this”. Aha!

0:03:00.408,0:03:03.160
A gdybyśmy zmienili to w to?

0:03:04.482,0:03:07.408
Zmieniamy „winstObject”[br]w „this”.

0:03:08.493,0:03:10.709
Jesteśmy wewnątrz obiektu.

0:03:10.809,0:03:13.886
Ta funkcja łączy się z obiektem;

0:03:13.986,0:03:16.673
„this” odnosi się[br]do obiektu bieżącego.

0:03:16.829,0:03:19.081
Możemy więc napisać „this”

0:03:19.181,0:03:23.081
i zyskamy dostęp do wszystkich[br]właściwości bieżącego obiektu.

0:03:23.181,0:03:26.216
Udało się! Świetnie, prawda?

0:03:26.688,0:03:30.465
Teraz napiszmy:[br]„winstonAdult.draw”.

0:03:32.067,0:03:35.591
Jest! Mamy dostęp[br]do właściwości „winstonAdult”,

0:03:35.691,0:03:37.965
bo ten obiekt został przywołany.

0:03:38.065,0:03:40.752
To jest rewelacyjne w haśle „this”.

0:03:40.852,0:03:43.608
Chociaż czasami trudno je wymówić.

0:03:45.580,0:03:49.459
Było wesoło, więc dodajmy[br]kolejną metodę.

0:03:49.559,0:03:51.828
Co jeszcze może robić Winston?

0:03:51.928,0:03:53.569
Niech mówi.

0:03:53.669,0:03:56.366
Dajmy: „Winston.prototype.talk”.

0:03:56.466,0:04:00.280
Do prototypu możemy dodać[br]tyle metod, ile chcemy.

0:04:00.380,0:04:04.529
Napiszmy: „Jestem Winston!”.

0:04:05.368,0:04:08.755
A potem jeszcze: „this.x+20”

0:04:08.855,0:04:11.541
i „this.y+150”.

0:04:12.695,0:04:15.907
Nic się nie wydarzyło,

0:04:16.007,0:04:19.761
bo jeszcze nie przywołałam funkcji.

0:04:19.861,0:04:21.221
Niech nastolatek mówi.

0:04:21.322,0:04:24.428
„winstonTeen.talk”.[br]Gada cały czas.

0:04:24.528,0:04:29.614
„Jestem Winston!”.[br]A teraz niech mówi dorosły.

0:04:30.442,0:04:31.557
Hura!

0:04:32.085,0:04:35.342
Mamy teraz typ obiektu „Winston”

0:04:35.442,0:04:38.128
z właściwościami: nazwą,[br]wiekiem, „x” i „y”.

0:04:38.228,0:04:39.828
I jest funkcjonalny.

0:04:39.928,0:04:44.955
Zachowuje się różnie[br]w zależności od właściwości.

0:04:45.055,0:04:48.298
Możemy stworzyć tyle[br]instancji Winstona, ile chcemy,

0:04:48.398,0:04:51.015
i przywołać dowolną z metod.

0:04:51.181,0:04:52.617
Nieźle, co?