Stel je voor: het is maandagochtend, je bent op kantoor, je bereidt je voor op de werkdag, en iemand die je vaag herkent van beneden in de hal loopt naar jouw werkplek en pikt jouw stoel. Hij zegt niks -- hij rolt hem gewoon weg. Hij zegt niet waarom hij jouw stoel meeneemt en niet een andere. Hij staat er niet bij stil dat je je stoel nodig hebt om je werk te kunnen doen. Dat zou je niet pikken. Je haalt verhaal. Je zou die man volgen naar zijn werkplek en hem vragen: "Waarom mijn stoel?" Dan wordt het dinsdagochtend en je bent weer op kantoor. Er plopt een uitnodiging in beeld voor een vergadering in je agenda. (Gelach) Verstuurd door een vrouw die je kent uit de hal beneden. Het onderwerp is een project waar je ooit wel van gehoord hebt. Maar er is geen agenda. Er staat niet waarom ze jou uitnodigt voor de vergadering. Toch accepteer je de uitnodiging en je gaat erheen. Na deze erg improductieve bijeenkomst loop je terug naar je bureau. Je staat daar en zegt: "Ik wou dat ik die twee uur terug kon krijgen, net als mijn stoel." (Gelach) Iedere dag mogen onze collega's, die overigens heel erg aardig zijn, van ons stelen. Dan bedoel ik iets veel kostbaarders dan kantoormeubilair. Ik bedoel tijd. Jouw tijd. Ik denk dat we midden in een wereldwijde epidemie zitten van een vreselijke ziekte die bekend staat als MAS: Meteen Accepteren Syndroom. (Gelach) Het eerste symptoom van het Meteen Accepteren Syndroom is het accepteren van een uitnodiging zodra deze opduikt in je agenda. (Gelach) Het is een onvrijwillige reflex - pling, klik - hij staat in je agenda. "Ik moet weg, ik ben al te laat voor een vergadering." (Gelach) Vergaderingen zijn belangrijk, toch? Samenwerken is de sleutel tot het succes van elke onderneming. Een goede vergadering kan positieve, bruikbare resultaten opleveren. Door globalisering en de doorgedrongen informatietechnologie is de manier van werken de laatste jaren ingrijpend veranderd. En we zijn diepongelukkig. (Gelach) Niet alleen omdat een collega geen vergadering kan leiden. Het komt door MAS, ons Meteen Accepteren Syndroom, wat een vorm van zelfverwonding is. Ik kan zelfs bewijzen dat MAS een wereldwijde epidemie is. Ik zal vertellen waarom. Jaren geleden zette ik een video op Youtube, waarin ik stukjes naspeelde uit al die erge vergaderingen op afstand die ik heb meegemaakt. Het duurt ongeveer vijf minuten en er zit alles in dat we haten aan slechte vergaderingen. Een voorzitter die geen vergadering kan leiden. Deelnemers die geen idee hebben waarom ze erbij zitten. Alles ontspoort uiteindelijk in een rampzalige poging om samen te werken. En iedereen vertrekt heel boos. Het is best wel grappig. (Gelach) We zullen eens even kijken. (Video) Vandaag moeten we het eens worden over een belangrijk voorstel. Als groep moeten we besluiten of... bloep bloep -- Hoi, wie is erbij gekomen? Hoi, ik ben Joe. Ik werk thuis vandaag. (Gelach) Hoi, Joe. Bedankt dat je erbij bent vandaag. Ik zei net dat er veel mensen in de groep zitten. We willen door, dus ik noem ze niet allemaal op en ik kom meteen ter zake. Vandaag moeten we het eens worden over een belangrijk voorstel. Als groep moeten we besluiten of -- Bloep bloep ... (Gelach) Hoi, wie is erbij gekomen? Niemand? Ik dacht dat ik een piep hoorde. (Gelach) Komt dit je bekend voor? Ja, ik herken het ook. Een paar weken nadat ik deze video online had gezet was hij bekeken door 500.000 mensen uit tientallen landen. Echt tientallen landen. En na drie jaar wordt hij elke maand nog steeds duizenden keren bekeken. Nu al bijna een miljoen keer. Enkele van de grootste bedrijven, je kent ze, maar ik noem geen namen, hebben mij gevraagd of ze deze video mogen tonen aan nieuwe medewerkers om ze te leren hoe een vergadering niet hoort te verlopen in hun bedrijf. En alsof de aantallen -- een miljoen keer bekeken en gebruikt door die bedrijven -- niet voldoende bewijs zijn dat er een wereldwijd probleem is met vergaderingen, zijn er vele duizenden online reacties op de video geplaatst. Duizenden mensen schreven dingen als: "Hé, zo ging het vandaag bij mij ook!", "Zo gaat het elke dag bij mij!", "Dit is mijn leven." Een man schreef: "Het is grappig, omdat het waar is. Griezelig, treurig en deprimerend waar. Ik moest huilen van het lachen. En ik huilde nog wat door." (Gelach) Deze zielige man zei: "Mijn dagelijks leven tot mijn pensioen of mijn dood. Zucht." Dit zijn echte citaten en het is echt verdrietig. Een rode draad door al deze reacties is de gedachte dat we machteloos zijn om iets anders te doen dan naar slecht geleide vergaderingen te gaan en ze maar uit te zitten. in de hoop dat het verbetert. Maar in werkelijkheid zijn we helemaal niet machteloos. In feite hebben we de oplossing voor MAS in eigen hand. Letterlijk op onze vingertoppen. Ik noem het: ¡No MAS! (Gelach) Als ik me het Spaans op mijn middelbare school goed herinner betekent dat zoiets als: "Het is genoeg geweest, hou op!" No MAS werkt als volgt. Het is heel eenvoudig. Ten eerste. De volgende keer dat je een uitnodiging ontvangt zonder een hoop informatie erin, klik op de Voorlopig-knop! Dat mag hoor, daar is hij voor. Hij zit net naast de Accepteren-knop. Of de Misschien-knop, of welke knop er is om niet meteen te accepteren. Neem dan contact op met de persoon die je uitnodigde voor de vergadering. Vertel dat je hem graag helpt bij zijn werk en vraag wat het doel van de vergadering is. En vertel dat je graag wilt leren hoe je kunt helpen om zijn doel te bereiken. Als we dat vaak genoeg doen, en met respect, zullen mensen er beter over gaan nadenken hoe ze uitnodigingen moeten opstellen. Dan kun je weloverwogen besluiten om ze te accepteren. Mensen zullen misschien zelfs een agenda opstellen. Stel je voor! Of misschien geen conferentiegesprek met 12 personen over een status als het ook met een korte e-mail afgedaan kan worden. Andere mensen zouden hun gedrag aan dat van jou kunnen aanpassen. En misschien brengen ze jouw stoel ook wel terug. (Gelach) ¡No MAS! Dank je. (Applaus)