Zet je schrap, we gaan naar Mars. Niet alleen een paar astronauten -- duizenden mensen gaan Mars koloniseren. En wel binnen afzienbare tijd. Sommigen van jullie zullen aan projecten op Mars gaan werken en ik garandeer dat sommige van jullie kinderen er zullen gaan wonen. Dat klinkt waarschijnlijk belachelijk, dus vertel ik jullie hoe en wanneer dat zal gebeuren. Maar eerst wil ik een voor de hand liggende vraag bespreken: waarom moeten we dat verdorie doen? 12 jaar geleden gaf ik een TED Talk over 10 manieren waarop de wereld zou kunnen eindigen. We zijn ongelooflijk kwetsbaar voor de grillen van ons melkwegstelsel. Eén enkele, grote asteroïde kan ons voorgoed uitschakelen. Om te overleven moeten we verder reiken dan onze thuisplaneet. Bedenk eens wat een tragedie het zou zijn als alles wat mensen ooit hebben bereikt, zou worden vernietigd. Er is nog een reden waarom we moeten gaan: verkennen zit in ons DNA. Twee miljoen jaar geleden evolueerde de mens in Afrika en verspreidde zich langzaam maar zeker over de hele planeet. Hij reikte naar het ongewisse ver achter de horizon. Dat is onze aard. En daardoor floreerde hij. Enkele van de grootste stappen vooruit in de beschaving en technologie kwamen van onze zucht tot verkennen. Ja, we zouden een hoop goed kunnen doen met het geld dat nodig zou zijn voor een bloeiende kolonie op Mars. En we zouden allemaal veel beter moeten zorgen voor onze eigen planeet. En ja, ik maak me zorgen dat we Mars evenzeer kunnen verpesten als de Aarde. Maar bedenk even wat we hadden toen John F. Kennedy ons vertelde dat we een mens op de maan zouden zetten. Hij bracht een hele generatie aan het dromen. Bedenk hoe geïnspireerd we zullen zijn als we landen op Mars. Misschien kijken we dan terug naar de Aarde en beseffen dat daar één volk leeft in plaats van vele. En misschien, als we naar de Aarde kijken terwijl we vechten om te overleven op Mars, zullen we beseffen hoe kostbaar de thuisplaneet is. Laat me jullie iets vertellen over het buitengewone avontuur dat we gaan ondernemen. Maar eerst, een paar fascinerende feiten over waar we naartoe gaan. Dit beeld toont de ware grootte van Mars in vergelijking met de Aarde. Mars is geen zusterplaneet. Hij is minder dan half zo groot als de Aarde, maar hoewel hij kleiner is, is de oppervlakte van Mars waar je op kunt staan gelijk aan de oppervlakte van de Aarde waar je op kan staan, omdat de Aarde grotendeels bedekt is door water. De atmosfeer op Mars is echt ijl -- 100 keer ijler dan op Aarde -- en niet goed om in te ademen, het is voor 96% koolstofdioxide. Het is daar echt koud. De gemiddelde temperatuur bedraagt -63 °C, al is hij nogal variabel. Een dag op Mars duurt ongeveer even lang als een dag op Aarde, plus ongeveer 39 minuten. Seizoenen en jaren op Mars duren tweemaal zolang als op Aarde. Voor wie vleugels wil aanbinden en wat vliegen: de zwaartekracht op Mars is een stuk minder dan op Aarde. Je kunt er makkelijk over je auto springen in plaats van eromheen te lopen. Zoals je kunt zien, is Mars niet echt Aarde-achtig, maar het is veruit de meest leefbare andere plaats in ons hele zonnestelsel. Dit is het probleem. Mars is ver weg, duizend keer verder weg dan onze eigen maan. De maan is ongeveer 400.000 km ver. De Apollo-astronauten waren drie dagen onderweg. Mars is 400 miljoen km ver en we zullen acht maanden onderweg zijn -- 240 dagen. En dat alleen als we op een bepaalde dag, op een bepaald tijdstip lanceren, eens om de twee jaar, als Mars en Aarde zo zijn uitgelijnd dat de af te leggen afstand de kortste is. 240 dagen is een lange tijd om met je collega's in een blikken doos door te brengen. En voorlopig zijn de resultaten van onze reizen naar Mars belabberd. Wij, de Russen, de Europeanen, de Japanners, de Chinezen en de Indiërs stuurden er 44 raketten naartoe, en de overgrote meerderheid miste hun doel of stortte neer. Slechts ongeveer een derde van de missies naar Mars was succesvol. Op dit moment hebben we trouwens geen raket die groot genoeg is om zover te geraken. Ooit hadden we er een, de Saturn V. Een paar Saturn V’s zou ons ernaartoe kunnen brengen. Het was de meest prachtige machine ooit gebouwd door de mens, het was de raket die ons naar de maan bracht. Maar de laatste Saturn V lanceerde in 1973 het Skylab ruimtestation, toen we besloten om iets te doen dat de shuttle werd genoemd, in plaats van verder te gaan naar Mars nadat we geland waren op de maan. De grootste raket die we nu hebben, is maar half groot genoeg om ons naar Mars te brengen. Naar Mars gaan, zal niet makkelijk zijn, vandaar deze heel interessante vraag: wanneer zullen de eerste mensen er gaan landen? Een aantal experts denken dat als we er voor 2050 geraken, dat al een hele prestatie zou zijn. NASA schijnt het tegenwoordig te houden op 2040. Misschien kunnen ze dat. Ik denk dat ze tegen 2035 mensen in een baan om Mars kunnen brengen. Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat ze in 2035 de moeite gaan nemen om een raket naar Mars te sturen, omdat we er al zullen zijn. We gaan in 2027 op Mars landen. Dat komt omdat deze man vastbesloten is om dat te laten gebeuren. Hij heet Elon Musk en is de CEO van Tesla Motors en SpaceX. Hij vertelde me dat we in 2025 zouden landen op Mars, maar Elon Musk is optimistischer dan ik -- en dat is al niet weinig -- dus geef ik hem een paar jaar speling. Maar... toch moet je jezelf afvragen, of deze man dit echt kan doen tegen 2025 of 2027? Laten we een decennium Elon Musk een beetje in perspectief plaatsen. Waar was dit 10 jaar geleden? Dat is de Tesla elektrische auto. In 2005 zeiden een heleboel mensen in de auto-industrie, dat we de eerste 50 jaar geen degelijke elektrische auto zouden hebben. En waar was dit? Dat is Falcon 9-raket van SpaceX, ze brengt zes ton voorraden omhoog naar het International Space Station. 10 jaar geleden lanceerde SpaceX nog niets of stuurde geen raket naar waar dan ook. Dus denk ik dat de kans groot is dat de persoon die een revolutie in de auto-industrie veroorzaakte in minder dan 10 jaar, en de persoon die binnen 10 jaar een heel raketbedrijf uit de grond stampte, ons tegen 2027 naar Mars zal brengen. Nu moet je dit weten: overheden en robots controleren dit spel niet langer. Privébedrijven gaan de ruimte in en zullen je dolgraag naar Mars brengen. Dat roept weer een andere vraag op: kunnen we daar leven? Misschien kan NASA er ons voor 2040 niet naartoe brengen of misschien kunnen wij er lang vóór NASA geraken, maar NASA heeft een grote verantwoordelijkheid genomen in het uitzoeken van hoe we op Mars kunnen leven. Bekijk het zo eens. Dit heb je nodig om te leven op Aarde: voedsel, water, onderdak en kleding. En dit heb je nodig om te leven op Mars: alle bovengenoemde plus zuurstof. Laten we eens kijken naar het belangrijkste ding op deze lijst. Water is de basis van alle leven zoals wij het kennen. Water is veel te zwaar om het van hier naar Mars te brengen om er te leven. We moeten dus water vinden als we erin willen slagen om op Mars te leven. Mars ziet er echt droog uit, de hele planeet lijkt een woestijn. Maar het blijkt dat het niet zo is. Alleen al de grond op Mars bevat tot 60% water. Een hoop satellieten in een baan rond Mars toonden ons -- tussen haakjes: dat is een echte foto -- dat in veel kraters op Mars een laag waterijs ligt. Dat is geen slechte plek om een kolonie te starten. Hier is een weergave van wat graafwerk van de Phoenix Lander in 2008. Het laat zien dat er ijs zit, net onder het oppervlak van de grond -- dat witte spul is ijs. Op de tweede foto, van vier dagen later, kan je zien dat een deel ervan verdampt is. Orbiters vertellen ons ook dat er op Mars enorme hoeveelheden ondergronds water en gletsjers zijn. Als al het waterijs aan de polen zou gaan smelten, zou het grootste deel van de planeet onder 10 meter water staan. Er is daar genoeg water, maar het meeste is ijs en het meeste zit ondergronds. Het kost veel energie en inspanning om eraan te komen. Dit apparaat is in 1998 bedacht aan de universiteit van Washington. Eigenlijk een simpele luchtontvochtiger. Het blijkt dat de vochtigheid van de Marsatmosfeer vaak 100% is. Dit apparaat kan al het water voor de mens gewoon uit de Marsatmosfeer halen. Vervolgens gaat het over wat we zullen ademen. Eerlijk gezegd was ik echt verbaasd toen ik hoorde dat NASA dit probleem heeft opgelost. Dit is Michael Hecht, een wetenschapper aan het MIT. Hij ontwikkelde de Moxie-machine. Ik ben weg van dit ding. Het is in wezen een omgekeerde brandstofcel die Mars atmosfeer opzuigt en er zuurstof uithaalt. Vergeet niet dat 96% van de atmosfeer van Mars CO2 ofwel koolstofdioxide is, en CO2 bevat 78% zuurstof. De volgende grote rover die NASA in 2020 naar Mars stuurt, zal een van deze apparaten aan boord hebben. Hij zal voldoende zuurstof produceren om één persoon voor onbepaalde tijd in leven te houden. Maar het geheim ervan -- en dat is alleen voor het testen -- het geheim ervan is dat dit ding vanaf het begin ontworpen is om met een factor 100 opschaalbaar te zijn. Wat gaan we daar eten? We zullen hydrocultuur gebruiken om voedsel te verbouwen, maar we gaan niet in staat zijn om daar meer dan 15 tot 20% van ons eten te kunnen kweken, althans niet voordat er water gaat vloeien op het oppervlak van Mars, zodat we gewassen kunnen gaan planten. In de tussentijd zal het meeste van ons voedsel in gedroogde vorm van de Aarde komen. En dan onderdak. Eerst kunnen we opblaasbare, onder druk staande gebouwen gebruiken, en ook de landers zelf. Maar dit werkt alleen maar overdag. Er is teveel zonnestraling en teveel kosmische straling. We zullen ondergronds moeten gaan. Nu blijkt dat de grond op Mars in grote lijnen ideaal is voor het maken van bakstenen. NASA heeft ook dat uitgewerkt. Ze gaan polymeerkunststof in de bakstenen mengen en ze in een magnetron schuiven. Daarmee kan je gebouwen met heel dikke muren bouwen. Of we kunnen ervoor kiezen om ondergronds te leven in grotten of in lavabuizen, daar zijn er genoeg van. En ten slotte is er de kleding. Op Aarde hebben we kilometers atmosfeer boven ons. Ons lichaam ervaart op elk moment die 1 atmosfeer druk, waar we voortdurend tegen duwen. Op Mars is er bijna geen atmosferische druk. Dus ontwierp Dava Newman, een wetenschapper aan het MIT, dit slanke ruimtepak. Het zal ons bij elkaar houden, straling blokkeren en ons warm houden. Even recapituleren: voedsel, onderdak, kleding, water, zuurstof ... We kunnen dat. We kunnen het echt. Maar het is nog steeds een beetje ingewikkeld en moeilijk. Dat leidt ons naar de volgende grote, echt grote stap naar een goed leven op Mars. En dat is het terravormen van de planeet: hem meer zoals Aarde maken, een hele planeet herinrichten. Dat klinkt als teveel overmoed, maar de waarheid is dat de technologie om het te doen al bestaat. Ten eerste moeten we Mars opwarmen. Mars is ongelooflijk koud door zijn zeer ijle atmosfeer. Het antwoord hiervoor ligt op de zuid- en noordpool van Mars, die beide bedekt zijn met een ongelooflijke hoeveelheid bevroren koolstofdioxide -- droog ijs. Als we het opwarmen, sublimeert het rechtstreeks in de atmosfeer en maakt hem dichter net zoals op Aarde. Zoals we weten, is CO2 een ongelooflijk krachtig broeikasgas. Mijn favoriete manier om dit te doen, is om een zeer, zeer groot zonnezeil te ontplooien en het eerst te focussen -- het werkt als een spiegel -- op de zuidpool van Mars. Als de planeet draait, zal hij opwarmen en al dat droog ijs doen sublimeren zodat het de atmosfeer in gaat. Het zal echt niet lang duren voor de temperatuur op Mars gaat stijgen, waarschijnlijk minder dan 20 jaar. Op een perfecte dag aan de evenaar, in het midden van de zomer op Mars, kunnen temperaturen zelfs tot 21 °C oplopen, maar 's nachts dalen ze tot -73 °C. (Gelach) We gaan voor een op hol geslagen broeikaseffect: genoeg temperatuurstijging om veel van dat ijs op Mars -- vooral het ijs in de grond -- te zien smelten. Dan krijgen we wat echte magie. Als de sfeer dikker wordt, wordt alles beter. We krijgen meer bescherming tegen straling, meer atmosfeer maakt ons warmer, maakt de planeet warmer, dus krijgen we stromend water en dat maakt gewassen mogelijk. Dan gaat er meer waterdamp de lucht in, nog een ander krachtig broeikasgas. Het gaat regenen en sneeuwen op Mars. Een dichtere atmosfeer zal genoeg druk creëren om die ruimtepakken weg te kunnen gooien. We hebben maar ongeveer 0,33 atmosfeer nodig om te overleven. Uiteindelijk gaat Mars aanvoelen als Brits Columbia [in Canada]. We zullen nog steeds het ingewikkelde probleem moeten oplossen hoe de atmosfeer inadembaar te maken. Eerlijk gezegd kan dat 1000 jaren duren. Maar mensen zijn ongelooflijk slim en flexibel. Je weet nu nog niet wat we in de toekomst met technologie kunnen bereiken of wat we met ons eigen lichaam zullen kunnen doen. In de biologie staan we op het punt om onze eigen genetica te controleren, wat de genen in ons eigen lichaam doen, en zeker, uiteindelijk ook onze eigen evolutie. Het zou kunnen leiden naar een soort mens op Aarde die net iets anders is dan de soort mens op Mars. Maar wat ga je daar doen? Hoe zou je daar leven? Hetzelfde als op Aarde. De een begint een restaurant, een ander een ijzergieterij. Iemand zal documentaires over Mars maken en ze aan Aarde verkopen. De een of andere idioot zal misschien wel een reality tv-show gaan maken. (Gelach) Er komen softwarebedrijven, hotels, bars. Zoveel is zeker: het zal de meest ingrijpende gebeurtenis in onze levens zijn, en ik denk ook de meest inspirerende. Vraag een willekeurig 10-jarig meisje of ze naar Mars wil. Kinderen die nu op de basisschool zitten, zullen daar willen wonen. Weet je nog dat mensen op de maan landden? Toen dat gebeurde, keken mensen elkaar aan en zeiden: "Als we dit kunnen, kunnen we alles." Wat gaan ze denken als we echt een kolonie op Mars stichten? Belangrijker nog, het zal van ons een ruimtevarende soort maken. En dat betekent dat de mens zal overleven ongeacht wat er op Aarde zal gebeuren. We zullen nooit de laatste van onze soort zijn. Dank je. (Applaus)