Iemand die eruit ziet zoals ik, loopt je voorbij op straat. Denk je dat ze een moeder is, een vluchtelinge of een slachtoffer van onderdrukking? Of denk je dat ze een cardiologe is, een advocaat of misschien je plaatselijke politica? Bekijk je me van top tot teen, benieuwd of ik het niet te warm heb of of mijn man me gedwongen heeft deze outfit te dragen? Wat als ik mijn hoofddoek zo zou dragen? Ik kan over straat lopen in precies dezelfde kleren en wat men van me verwacht en hoe men mij behandelt hangt van de schikking van dit kledingstuk af. Maar dit is niet de zoveelste monoloog over de hidjab want God weet, moslimvrouwen zijn zoveel meer dan het kledingstuk waarmee ze al dan niet hun hoofd wensen te bedekken. Dit gaat erom verder te kijken dan je vooroordelen. Wat als ik jou voorbijliep en jij later erachter kwam dat ik eigenlijk racewagens ontwerp. Dat ik een raceauto ontworpen heb en het team van m'n universiteit heb geleid, omdat dat de waarheid is. Wat als ik je vertelde dat ik eigenlijk vijf jaar lang als boksster getraind werd, omdat ook dat de waarheid is. Zou dat je verrassen? Waarom? Dames en heren, uiteindelijk zijn die verrassing en het gedrag dat ermee geassocieerd wordt het product van zogenaamde onbewuste of impliciete vooroordelen, Dat resulteert in het belachelijk nadelige gebrek aan diversiteit in ons arbeidspotentieel, vooral in invloedrijke posities. Hallo, Australisch Federaal Kabinet. (Applaus) Ik wil eerst het volgende duidelijk stellen: onbewuste vooroordelen zijn niet hetzelfde als bewuste discriminatie. Ik zeg niet dat er in elk van jullie een seksist of racist verborgen zit, die wacht om tevoorschijn te komen. Dat zeg ik niet. We hebben allemaal onze vooroordelen. Ze zijn de filters waardoor we de wereld rondom ons zien. Ik beschuldig niemand, vooringenomenheid is geen beschuldiging. Het is eerder iets dat we moeten herkennen, erkennen en inperken. Vooroordelen kunnen met ras of met geslacht te maken hebben, of met sociale klasse, opvoeding of lichaamsgebreken. We hebben elk onze vooroordelen over dingen die anders zijn, verschillend van onze sociale normen. Maar als we in een wereld willen leven waarin de omstandigheden van je geboorte je toekomst niet bepalen en waarin gelijke kansen alomtegenwoordig zijn, dan heeft elk van ons een rol te spelen om ervoor te zorgen dat onbewuste vooroordelen onze levens niet bepalen. Er bestaat een beroemd experiment met betrekking tot onbewuste vooroordelen, op het vlak van geslacht in de jaren 1970 en 1980. Vroeger bestonden orkesten vooral uit kerels, hooguit vijf procent was vrouwelijk. Blijkbaar was dat, omdat mannen anders speelden, vermoedelijk beter, vermoedelijk. Maar in 1952 voerde het Boston Symphony Orchestra een experiment uit. Ze begonnen met blinde audities. Dus in plaats van audities met oogcontact, moest je achter een scherm spelen. Grappig genoeg merkte men geen onmiddellijk verschil op tot aan de auditanten gevraagd werd hun schoenen uit te doen voor ze binnenkwamen. omdat het geklikklak van de hakken op de houten vloer genoeg was om de vrouwen te verraden. En zie nu, de resultaten van de auditie toonden aan dat de kans dat vrouwen door de eerste fase zouden komen met 50 procent gestegen was en hun kans om geselecteerd te worden werd bijna verdriedubbeld. Wat kunnen we daaruit opmaken? Helaas voor de mannen speelden zij niet anders, maar men dacht van wel. Dat vooroordeel bepaalde de resultaten. Wat we hier dus doen is vaststellen en erkennen dat er een vooroordeel is. We doen dat allemaal. Ik zal een voorbeeld geven. Een zoon en zijn vader hebben een vreselijk auto-ongeval. De vader sterft op slag en de zoon, die zwaar gewond is, wordt naar het ziekenhuis afgevoerd. Bij aankomst kijkt de chirurg naar de zoon en zegt: "Ik kan hem niet opereren." Waarom? "De jongen is mijn zoon." Hoe kan dat? Dames en heren, de chirurg is zijn moeder. Nu handen omhoog als je eerst dacht dat de chirurg een man was? Er is bewijs dat onbewuste vooroordelen bestaan, maar we moeten erkennen dat ze er zijn en dan bedenken hoe we ermee om kunnen gaan, zodat we oplossingen kunnen zoeken. Een van de interessante dingen met betrekking tot onbewuste vooroordelen zijn quota's. Dit wordt vaak ter sprake gebracht. Een van de kritiekpunten is het idee van verdienstelijkheid. Ik wil niet gekozen worden omdat ik een griet ben, maar omdat ik het verdien, omdat ik de beste persoon ben voor deze klus. Dat gevoel komt vaak voor bij vrouwelijke ingenieurs met wie ik werk en die ik ken. En ja, ik heb het zelf meegemaakt. Maar als het idee van verdienstelijkheid klopt, waarom zouden identieke cv's -- in een experiment van Yale in 2012 -- identieke cv's voor een labtechnicus, waarom zou Jennifer als minder geschikt beschouwd worden, minder kans maken om de job te krijgen, en minder betaald worden dan John? Het onbewuste vooroordeel is er, maar we moeten uitzoeken hoe we ermee omgaan. Interessant genoeg doet men onderzoek naar de vraag waarom dat zo is; het wordt de waardeparadox genoemd. Bij organisaties -- dit is een beetje ironisch -- organisaties die verdienstelijkheid als hun voornaamste drijfveer zien op het vlak van wie ze aannemen, namen vaker mannen aan en betaalden die ook meer, omdat verdienstelijkheid blijkbaar een mannelijke eigenschap is. Zo werkt dat dus. Jullie denken dus dat jullie me kennen, dat je me kan inschatten. (Gelach) Kun je je inbeelden dat ik zoiets leidt? Kun je je inbeelden dat ik binnenloop en zeg: "Dag jongens, vandaag doen we dit zus en zo." Ik ben blij dat je dat kunt. (Applaus) Want dames en heren, dat is mijn dagbaan. Het toffe eraan is dat het best grappig is. In landen als Maleisië zijn moslimvrouwen op booreilanden niets opvallends, zoveel zijn er van hen. Maar het is grappig. Ik weet nog dat ik tegen een van de mannen zei: "Hé vriend, ik wil echt graag leren surfen." Hij zegt: "Yassmin, ik weet niet hoe jij kan surfen met al die uitrusting die je aanhebt, en ik ken geen stranden die enkel voor vrouwen zijn." En toen kwam hij met een briljant idee. Hij zegt: "Jij leidt toch die organisatie Jongeren Zonder Grenzen? Waarom begin je geen kledinglijn voor moslimmeisjes op het strand. Je kunt ze Jongeren Zonder Boardshorts noemen." (Gelach) Ik zei: "Bedankt, jongens." Ik herinner me een andere kerel die me zei dat ik zoveel mogelijk yoghurt moest eten want dat was de enige cultuur die ik daar zou vinden. Maar het is eigenlijk een beetje waar want er is een enorm gebrek aan diversiteit in ons arbeidspotentieel, vooral in invloedrijke posities. In 2010 deed de Australische Nationale Universiteit een experiment waarbij ze 4000 identieke sollicitaties verzonden vooral voor startersbanen. Om even vaak op een gesprek te komen als iemand met een Engelstalige naam, moest je als Chinees 68 procent meer sollicitaties versturen. Als je uit het Midden-Oosten kwam -- Abdel-Magied -- moest je 64 procent meer versturen, en als Italiaan heb je geluk, dan hoef je maar 12 procent meer te versturen. In plaatsen als Silicon Valley is het niet veel beter. Google publiceerde diversiteitscijfers: 61 procent is blank, 30 procent Aziatisch en 9 procent zwart, Latijns-Amerikaans of iets dergelijks. De rest van de technische wereld is niet veel beter en dat hebben ze toegegeven, maar ik weet niet zeker wat ze eraan doen. Met andere woorden, het verdwijnt niet. In een studie van Green Park, een Britse hogere managementleverancier, werd gezegd dat meer dan de helft van de FTSE 100 bedrijven geen niet-blanke leider in zijn bestuur heeft, uitvoerend of niet. En twee op drie hebben geen leidinggevende uit een minderheid. De meeste personen uit minderheden die op dat niveau werken zijn niet-uitvoerende bestuursleden, dus hun invloed is niet zo groot. Ik heb jullie een hoop erge dingen verteld. Jullie denken: "God, hoe erg is dat niet? Wat kan ik eraan doen?" Gelukkig hebben we gemerkt dat er een probleem is. Er is een gebrek aan kansen ten gevolge van onbewuste vooroordelen. Maar misschien denken jullie wel: "Ik ben niet gekleurd. Wat heeft dat met mij te maken?" Ik zal jullie een antwoord bieden. Zoals ik eerder al zei, wonen we in een wereld waarin we een ideaal zoeken. Als we een wereld willen creëren waarin de omstandigheden van je geboorte niet uitmaken, moeten we allen deel zijn van de oplossing. Interessant genoeg bood de auteur van het experiment met de lab-cv's een soort oplossing. Ze zei dat er één ding was dat de succesvolle vrouwen samenbracht, één ding dat ze gemeen hadden: het feit dat ze goede mentors hadden. Mentoring dus, daar hebben we allemaal van gehoord, het is bekend jargon. Hier is nog een uitdaging voor jullie. Ik daag jullie allemaal uit om iemand die anders is te begeleiden. Denk eens na. Iedereen wilt wel iemand begeleiden die een beetje herkenbaar is, die op ons lijkt, met gedeelde ervaringen. Als ik een moslimmeisje zie met een pittige houding, zeg ik: "Hoe gaat het? We kunnen rondhangen." Als je een kamer binnenloopt en je ziet iemand van je oude school, die dezelfde hobby's heeft, is er een grote kans dat je die persoon graag wilt helpen. Maar bij de persoon met wie je geen gemeenschappelijke ervaringen hebt, is het veel moeilijker om die connectie te vinden. Het idee om iemand te begeleiden die anders is, iemand met een andere achtergrond dan jij, wat die achtergrond ook is, gaat om het openen van deuren voor mensen die niet eens de gang in mochten. Want dames en heren, het leven is niet eerlijk. We worden niet met gelijke kansen geboren. Ik ben geboren in een van de armste steden ter wereld, Khartoem. Ik was gekleurd, ik was een meisje en ik was moslima in een wereld die ons wantrouwt om redenen die ik niet in de hand heb. Maar ik geef ook toe dat ik bevoorrecht was. Ik had geweldige ouders, ik heb een opleiding genoten en ik had de kans om naar Australië te emigreren. Maar ik was ook gezegend met geweldige mentors die deuren voor me openden waarvan ik het bestaan niet eens kende. Een begeleider die me vertelde: "Jouw verhaal is interessant. Laten we er iets over schrijven zodat ik het kan delen met anderen." Een mentor die zei: "Ik weet dat jij alle dingen bent die niet op een boorplatform horen, maar kom toch maar." En hier sta ik nu te praten en ik ben niet de enige! Ik zie allerlei typen mensen in mijn gemeenschappen die door mentors geholpen zijn. Een jonge moslim in Sydney organiseerde met hulp van zijn mentor een poëzieslag in Bankstown en dat is nu een enorm succes. Hij kan de levens van zoveel andere jonge mensen veranderen. Een vrouw hier in Brisbane, een Afghaanse vluchtelinge, die amper Engels sprak toen ze naar Australië kwam, is dankzij haar mentors dokter geworden en werd in 2008 'jonge Queenslander van het jaar'. Ze is een inspiratie. Dit loopt niet echt gladjes. Dit ben ik. Maar ik ben ook de vrouw in de boorplatformkleren, en ik ben ook de vrouw in de abaya aan het begin. Zou je me hebben willen begeleiden als je me gezien had in een van die andere versies van mezelf? Ik ben namelijk dezelfde persoon. We moeten ons over onze onbewuste vooroordelen heenzetten, iemand vinden aan het andere eind van je spectrum om te begeleiden want structurele veranderingen hebben tijd nodig, en ik heb niet zoveel geduld. Als we verandering willen creëren, een wereld waarin we allemaal zulke kansen krijgen, moet je deuren openen voor anderen. Want je denkt misschien dat diversiteit niets met jou te maken heeft, maar we behoren allen tot dit systeem, we kunnen allen deel zijn van de oplossing. Als je niet weet waar je iemand kan vinden die anders is, ga dan eens ergens anders heen. Als je privéles wil geven, ga dan naar een openbare school of bezoek een vluchtelingenopleidingscentrum. Misschien werk je op een kantoor. Neem die nieuwe collega mee die zich nog niet thuis voelt -- want dat was ik -- en open deuren voor hem, niet op een betuttelende manier, we zijn geen slachtoffers, maar toon hem de mogelijkheden want door jouw wereld bloot te stellen zul je beseffen dat er mogelijkheden zijn waarvan zij het bestaan niet eens kenden en waarvan jij niet wist dat zij ze niet hebben. Dames en heren... het gebrek aan kansen in onze maatschappij is een probleem, vooral door onbewuste vooroordelen. Maar ieder van jullie heeft de mogelijkheid om dat te veranderen. Ik weet dat jullie vandaag al veelvuldig uitgedaagd zijn, maar probeer hierover eens een beetje anders gaan te denken, want diversiteit is magie. Ik wil je aansporen: kijk verder dan je eerste perceptie want ik durf erop te wedden dat ze waarschijnlijk verkeerd is. Dankjewel. (Applaus)