Tworzę projekty inżynieryjne

dla uczniów szkół średnich oraz wyższych.

Często z niespodziewanych materiałów.

Moja inspiracja bierze się
z problemów życia codziennego.

Na przykład

raz potrzebowałam kostiumu,
żeby iść na konwent komiksowy.

Nie chciałam wydać zbyt dużo,

więc zrobiłam go sama:

podświetlaną koronę i spódnicę.

(Śmiech)

Innym razem byłam załamana,

bo moja ulubiona gra,

Flappy Bird,

miała zniknąć ze sklepu z aplikacjami.

(Śmiech)

Stanęłam przed dylematem:

albo nigdy już nie zaktualizuję telefonu,
albo nigdy nie zagram we Flappy Bird.

(Śmiech)

Niezadowolona z obu opcji,

zrobiłam jedyną rzecz,
która wydawała mi się sensowna.

Stworzyłam fizyczną wersję Flappy Bird,

której nigdy nie zdejmą ze sklepu.

(Śmiech)

(Muzyka)

(Piski)

(Muzyka)

(Śmiech)

Paru moich przyjaciół
także uzależniło się od tej gry,

więc zaprosiłam ich do zabawy.

(Wideo) Przyjaciel: O!

(Śmiech)

(Wideo) Przyjaciel: Co za cholera?

(Śmiech)

Podobno jest równie irytująca,
co oryginał.

(Śmiech)

Wrzuciłam demo projektu do sieci.

Ku mojemu zaskoczeniu
rozeszło się po sieci.

Ponad dwa miliony wyświetleń
zaledwie w kilka dni.

(Śmiech)

Jeszcze bardziej interesujące
były komentarze.

Wiele osób chciało zrobić własne gry,

lub pytali, jak to jest zrobione.

To potwierdziło mój pomysł
- przez kreatywne projekty

możemy uczyć inżynierii.

Z pieniędzmi, które zarobił ten film,

mogliśmy pozwolić uczniom w naszej klasie

na zrobienie takiej gry w pudełku samemu.

Choć było to wyzwanie,

nauczyli się nowych koncepcji
z zakresu inżynierii i programowania.

Wszyscy byli chętni do nauki,
bo też chcieli pograć.

(Śmiech)

Przed pudełkiem do Flappy Bird

miałam pomysł użycia kreatywnych
projektów inżynieryjnych do nauki.

Kiedy uczyłam w szkole średniej,

poprosiłam studentów, by zbudowali
robota ze standardowego zestawu.

Wielu wyglądało na znudzonych.

Kilkoro wykorzystało kawałki papieru,

by udekorować swoje roboty.

Dołączali się do nich kolejni

i zainteresowanie wzrosło.

Zaczęłam więc szukać
bardziej kreatywnych sposobów

prezentacji takich technologii uczniom.

Odkryłam, że większość
dostępnych zestawów technologicznych

wygląda trochę odstraszająco.

Wszystkie wykonano z plastiku,
którego nie da się zróżnicować.

Ponadto wszystkie są bardzo drogie

- setki dolarów za zestaw.

Nie są zbyt dostępne
dla budżetu większości klas.

Ponieważ nic nie znalazłam,

postanowiłam zrobić coś sama.

Zaczęłam od papieru i tkaniny.

Wszyscy się nimi bawiliśmy w dzieciństwie,

poza tym są całkiem tanie

i można je znaleźć gdzieś w domu.

Stworzyłam prototyp projektu,

gdzie uczniowie mogą stworzyć
podświetlanego stworka,

używając tkaniny i sztucznych oczek.

Uczniowie pomagali sobie nawzajem,

śmiali się i dyskutowali o projekcie.

Co najważniejsze,

mogli wpleść w projekt własną kreatywność.

Ponieważ to odniosło sukces,

tworzyłam więcej projektów inżynieryjne,

aby stawiać wyzywania uczniom.

Zaczęłam wynosić ten warsztat poza szkołę,

w szerszą społeczność.

Wtedy stało się coś
naprawdę interesującego.

Zauważyłam, że wielu ludzi
z bardzo różnych środowisk

zaczęło przychodzić na warsztaty.

Ściśle mówiąc,

było zdecydowanie więcej
kobiet i mniejszości, niż oczekiwałam.

Zwykle się ich nie spotyka
na tradycyjnych warsztatach inżynierskich.

Spójrzcie na dane dotyczące zatrudnienia 
w koncernie technologicznym z 2016 roku.

Kobiety stanowiły tylko 19%
siły roboczej w technologii.

Słabo reprezentowane mniejszości etniczne
- łącznie tylko cztery procent.

Te statystyki mogą wyglądać znajomo,

jeśli ktoś chodził
na szkolne kółko robotyki

lub na zajęcia inżynierskie na studiach.

Istnieje wiele problemów

wpływających na brak różnorodności
siły roboczej w technologii.

Być może jednym z rozwiązań

byłoby wprowadzanie technologii
przez projekty kreatywne.

Nie twierdzę, że to wszystko naprawi,

ale może wprowadzić do technologii

ludzi, którzy normalnie
by się nią nie interesowali

z powodu sposobu jej nauczania
oraz przedstawiania w szkole.

Jak zacząć zmieniać
rozumienie technologii?

Większość uczniów uważa ją
za nudną lub nieprzyjazną,

więc moje projekty
przestrzegały trzech reguł.

Pierwsza to "niskopodłogowość",

co oznacza, że projekt łatwo zacząć.

Popatrzcie na tę instrukcję.

Pierwszy projekt dla uczniów

polegał na zbudowaniu obwodu na papierze.

Nauka nie trwała zbyt długo

i to całkiem proste
nawet dla początkujących.

"Niska podłoga" oznacza także,
że usuwamy barierę finansową

uniemożliwiającą studentom
ukończenie projektu.

Papier, miedziana taśma, żarówka, bateria,

- materiały za mniej niż dolara.

Drugą zasadą jest "wysoki sufit".

Oznacza to wiele możliwości rozwoju

i ciągłe wyzwania dla uczniów.

Na początku to po prostu
podświetlany stworek,

ale potem dodajemy sensory
oraz mikrokontrolery

i zaczynamy programować
interakcje stworka z otoczeniem.

(Śmiech)

Na koniec

trzecią zasadą jest indywidualizacja.

Taki projekt ma przemawiać do każdego.

To piękno używania
łatwo dostępnych materiałów.

Bardzo łatwo jest tworzyć,
używając papieru i tkanin.

Nawet, jeśli nie lubisz Flappy Bird,

wciąż możesz stworzyć własną grę.

(Wideo) Student: W tej grze
występuje Justin Bieber,

który przekroczył prędkość,

dlatego naszym celem jest to,
żeby nie został złapany przez policję.

[Jeszcze nie dość go wyśmiewają?]

(Wideo) Student:
Tak, ale się zmienia,

więc przechodzimy na jego stronę.

(Śmiech)

Dziękuję.

(Brawa)