Michael Browning: ingenieur,
innovator --
uitvinder, eigenlijk --
en inspirerende vader.
Hij had een passie voor vliegen,
wat je al kan zien
aan dat nogal twijfelachtige
afscheidscadeau uit de jaren 70.
En zo'n 40 jaar na de creatie daarvan
kwam een aantal van ons samen
om de uitdaging te vliegen aan te gaan,
die mensen al jaren inspireert.
Maar dan op een heel andere manier.
Dat is de reis waarop
ik jullie nu wil meenemen.
We begonnen met de aanname
dat het menselijke brein en lichaam,
zoals je de afgelopen dagen
hier hebt kunnen zien,
een geweldige constructie is.
Wat als je die prachtige machine verbetert
met precies de juiste technologie?
Als je vliegen zo rauw zou
benaderen, waar zou je dan uitkomen?
Mijn trainingsmaatje
hier in Londen, Denton,
kan dat soort dingen
veel beter dan ik.
Ja, dit is Londen.
Het idee was om dat te verbeteren.
Hoe verbeter je dat?
Nou, we kochten dit.
Een microgasturbine.
Dit was het beginpunt,
en dat kleine apparaatje
bleek nogal indrukwekkend te zijn,
dus we namen er
twee mee naar een weiland.
Trouwens, de echte held hier
staat op de achtergrond.
Daar staat een dame in haar moestuin
die er wonderwel in slaagt
ons een tijdje te negeren.
(Gelach)
Ik denk dat alleen het gras
wat minder blij was.
Dat hebben we
waarschijnlijk flink beschadigd.
Je ziet hier de kracht
als ik ze nauwelijks
horizontaal kan houden.
Dat is zo'n 50 kilo stuwkracht.
Dat maakte wel indruk.
Veelbelovend, dachten we.
En dan is er maar een logische manier
om verder te gaan:
... je neemt er vier.
(Gelach)
Ik vind het nog steeds
leuk om dit terug te zien.
Toen dachten we:
laten we de lading wat verdelen.
Benen zijn gemaakt
om last te dragen,
dus waarom spreiden
we het niet een beetje?
Dat stukje was goed.
Het harnas --
leuk idee, maar het werkte niet echt,
zoals je nu zult zien.
Deze hele reis ging echt
om het uitproberen van dingen --
(Gelach)
Ja, het werkte niet echt hé?
Dingen uitproberen
en leren door meestal te falen.
Daarbij hoorde ook:
falen door om te vallen.
We hebben hier vijf motoren --
ondanks dat er één in onderhoud was,
deden we toch een poging.
(Gelach)
Toen kneep ik een brandstoflijn af.
Weer een goede les: niet meer doen.
Dit was een doodlopend straatje.
(Gelach)
Drie aan iedere arm -- belachelijk.
70 kilo aan iedere arm.
En weer: afgestreept.
(Gelach)
Maar we begonnen echt
overtuigende vooruitgang te boeken,
net genoeg om ons te doen geloven
dat we het misschien zouden waarmaken.
Dat zie je, kijk -- verleidelijk.
Het model van één op ieder been
en twee op iedere arm --
op papier was dat genoeg stuwkracht.
En toen deden we
wat ik jullie nu ga laten zien.
Hier geniet ik elke keer weer van.
Onze eerste redelijk coherente
vlucht van zes seconden.
(Applaus)
Dat was het punt waarop
dit streven ging van:
"Ik weet niet of dit gaat werken,"
naar: "Oh mijn God, het werkt!"
Vanaf dat moment gingen we het verfijnen,
maar we bleven veel omvallen.
Vallen is de beste manier om te leren.
Na een tijdje begonnen we echt
de lay-out van dit alles te verfijnen.
Dat zie je, dat is
stabiliteit en beheersing --
er zijn geen draadjes ofzo --
dat is een combinatie
van het verfijnen van de technologie,
inclusief een Tupperware bak op de rug
voor de electronica,
en het echt leren
van de balans en beheersing.
Ik ga je oren sparen bij dit stukje
en praat eroverheen.
Dat straalgeluid gaat snel vervelen.
Dit is maar een paar weken geleden.
Je kan zien dat stabiliteit
en beheersing best goed zijn
en ik verbeeld me graag
dat dit onze startaanname valideert,
dat het menselijk brein en lichaam,
op de de juiste manier verbeterd,
best gave dingen kan bereiken.
Zoals ik al zeï:
ik denk op dat moment niet
aan hoe ik mijn armen beweeg
ik kijk naar het doel
waar ik naartoe wil
en een beetje zoals bij fietsen,
doen mijn armen gewoon hun ding.
Vreemde gewaarwording.
Maar waar gaat dit naartoe?
Ik praat even door deze landing heen --
ik geloof dat ik in deze land.
Niemand zal hier voorlopig
al mee gaan winkelen
of hun kinderen mee
naar school brengen, denk ik,
maar het Gravity team
bouwt aan geweldige technologie
die dit kinderspel zal doen lijken.
We werken aan een aantal dingen
waarmee we deze ongewone vliegervaring
naar een breder publiek brengen,
naast de demonstraties.
We zijn op zoek
naar piloot twee en drie
dus als er vrijwilligers zijn...
En ik heb een visie --
het klinkt overmoedig,
maar ik zeg het toch --
dat we op een dag
op het strand kunnen opstijgen
heen en weer vliegen,
iets hoger stijgen,
met een soort veiligheidsset
om dit haalbaar te maken.
Dan komt er een Hercules
aanvliegen met de laadklep open.
Als ze langsvliegt,
schroef je je snelheid op
en poogt een onderschepping --
niet van voren, dat is niet handig --
en dan proberen we achterin te landen.
Zoals gezegd: dat is toekomstmuziek.
Maar dit is ook,
als ik even een grote stap terug neem,
dit is ook een heel
persoonlijke reis voor mij.
Terug naar die prachtige foto,
of foto in een tekening.
Helaas heeft mijn vader
zelfmoord gepleegd toen ik 15 was
en heeft veel
onvervulde ambitie achtergelaten.
Hij was een geweldige uitvinder,
een onconventionele maker.
En ik denk graag,
dat als het mogelijk zou zijn,
dat hij naar beneden keek
en zou glimlachen om dingen
die we hier gedaan hebben.
Het is een eerbetoon aan hem.
Dank je wel.
(Applaus)
(Voice-over)
Ik ben nóg nerveuzer
voor de demonstratie na afloop.
Ik moet veel dingen doen vandaag.
In het slechtste geval
is er een slechte start.
Of een onvoorziene fout
tijdens de vlucht.
Daarom blijven we heel laag,
dan sla ik hooguit een modderfiguur
als ik op mijn achterste land.
Geniet er maar van als dat gebeurt.
(Muziek)
(Straalmotor accelereert)
(Gejoel)