10 Mart 2011'de

Cambridge'deki MIT Media Lab'inde

öğretim görevlileri, öğrenciler ve çalışanlarla

buluşmuştum ve bir sonraki direktör

olup olmayacağımı tartışıyorduk.

O gece, gece yarısı

dokuz şiddetinde bir deprem

Japonya'nın Pasifik kıyılarını vurdu.

Karım ve ailem Japonya'daydı ve

haberler gelmeye başladıkça

panikliyordum.

Haber akışlarına bakıyor

ve devlet görevlileriyle

Tokyo Elektrik Şirketi'nin

basın konferanslarını dinliyordum,

nükleer reaktörlerdeki

patlamayı ve

evimize sadece 200 kilometre

uzaklıkta olan nükleer serpinti

bulutunun yaklaştığını duyuyordum.

Ve televizyondaki insanlar duymak

istediğimiz hiçbir şeyi söylemiyorlardı.

Reaktörde neler olduğunu,

radyasyonla ilgili neler olduğunu,

ailemin tehlikede olup olmadığını bilmek istiyordum.

Bu yüzden içgüdüsel olarak doğru olan şeyi yaptım,

yani internetin başına gidip

meseleyi kendim çözüp çözemeyeceğimi

bulmaya çalıştım.

İnternette benim gibi neler olup bittiğini anlamaya çalışan

bir sürü insan olduğunu fark ettim

ve beraberce grup benzeri bir şey oluşturup

adını Safecast koyduk.

Radyasyonu ölçmeyi

ve bu veriyi herkese iletmeyi

denemeye karar verdik,

çünkü hükümetin bunu bizim için

yapmayacağı aşikârdı.

Üç sene sonra,

16 milyon veri noktamız vardı,

tasarımları indirip

ağa bağlanabileceğimiz kendi

Geiger sayaçlarımızı tasarlamıştık.

Japonya ve dünyanın diğer bölgelerindeki

radyasyonun büyük bir kısmını gösteren bir uygulamamız var.

Muhtemelen dünyadaki en başarılı halk bilim

projelerinden biriyiz

ve radyasyon ölçümleri için

en büyük açık veri kümesini yarattık.

Ve burada ilginç olan şey

nasıl- (Alkış)- Teşekkürler.

Ne yaptığını gerçekten bilmeyen

bir avuç amatör nasıl

bir şekilde biraraya gelip

STK'ların ve hükümetin hiçbir şekilde

yapamayacağı bir şeyi yaptı?

Ve bunun internetle ilgili olduğunu

söyleyebilirim. Bu bir rastlantı değil.

Şans eseri değildi ve biz olduğumuz için de değildi.

Herkesi biraraya getiren bir olay

olması işi kolaylaştırdı,

ama internetin ve o sırada olan

başka şeylerin olanak verdiği

yeni bir iş yapma biçimiydi

ve bu yeni prensiplerin neler olduğundan

biraz bahsetmek istiyorum.

Evet, internetten öncesini hatırlıyor musunuz? (Gülüşmeler)

Buna İ.Ö. diyorum. Tamam mı?

Evet, İ.Ö.'de hayat basitti.

İşler Öklid, Newton kuramına göreydi,

yani bir şekilde öngörülebilirdi.

İnsanlar gerçekten geleceği öngörmeye çalıştılar,

iktisatçılar bile.

Ve sonra internet ortaya çıktı

ve dünya son derece karmaşıklaştı,

son derece düşük maliyetli, son derece hızlı hâle geldi

ve son derece değer verdiğimiz

o Newton yasalarının

sadece uygulanan kurallar olduğu görüldü

ve bulduğumuz şey bu tamamıyla

öngörülemeyen dünyada ayakta kalan

insanların çoğunun bir nevi farklı bir

prensip kümesiyle iş yaptıklarıydı

ve biraz bundan bahsetmek istiyorum.

Hatırlarsanız internetten önce

bir hizmet ortaya çıkarmak isteyince

yaptığınız şey donanım katmanını,

ağ katmanını ve yazılımı yaratmaktı

ve kayda değer bir şey yapmak

milyonlarca dolara mal olurdu.

Yani kayda değer bir şey yapmak milyonlarca dolara mal olduğunda,

yapacağınız şey plan yazabilecek

MBA'li birini almak

ve parayı risk sermayederleri veya

büyük şirketlerden elde etmek,

sonra da tasarımcıları ve mühendisleri işe almak

ve onların de nesneyi geliştirmesiydi.

Bu, internet öncesi, yani İ.Ö. inovasyon modeli.

İnternetten sonra olan şeyse şuydu,

işbirliği maliyeti, dağıtım maliyeti,

iletişim maliyeti sayesinde

inovasyon maliyeti büyük miktarda düştü

ve Moore yasası yeni bir şey denemenin maliyetini

neredeyse sıfıra getirdi

ve Google, Facebook, Yahoo,

izinleri olmayan öğrenciler vardı

-izinsiz inovasyon-

izinleri yoktu, PowerPoint'leri yoktu,

sadece nesneyi geliştirdiler,

sonra para buldular,

sonra bir çeşit iş planı ortaya çıkardılar

ve belki sonra birkaç MBA'liyi işe aldılar.

Yani internet inovasyona sebep oldu,

en azından yazılım ve hizmetlerde,

MBA güdümlü inovasyon modelinden

tasarımcı-mühendis güdümlü inovasyon modeline gidildi

ve bu da inovasyonu uçlara,

öğrenci yatakhanelerine, yeni kurulan şirketlere itti,

büyük kuruluşlardan uzağa,

gücü, parası ve otoritesi olan

hantal ve eski kuruluşlardan.

Ve bunu hepimiz biliyoruz. Biliyoruz ki bu internette oldu.

Görünen o ki, başka şeylerde de oluyor.

Birkaç örnek vereceğim.

Media Lab'da sadece donanımla uğraşmıyoruz.

Her çeşit şey yapıyoruz.

Biyolojiyle uğraşıyoruz, donanımla uğraşıyoruz

ve geleneksel akademik düşünme biçimi olan "Yayın çıkar veya yok ol" yerine,

Nicholas Negroponte meşhur

"Demo yap veya öl" sözünü söylemiştir.

Ve sık sık demonun sadece bir kez çalışması gerektiğini söylemiştir,

çünkü dünyayı etkilemenin başlıca şekli

büyük şirketlerin bizden

etkilenmesi

ve Kindle veya Lego Mindstorms gibi ürünler yaratmasıydı.

Ama bugün ürünleri gerçek dünyaya

böylesine düşük maliyetle getirme yeteneğiyle beraber,

artık sloganı değiştiriyorum

ve bu bir resmi kamu açıklamasıdır.

Resmi olarak "Harekete geç veya öl" diyorum.

Gerçekten işe yaraması için

nesneleri gerçek dünyaya sunmanız gerekiyor

ve bazen bunlar büyük şirketler olacak,

Nicholas uydulardan bahsedebilir.

(Alkış)

Teşekkürler.

Ancak biz kendimiz işe koyulup

bize bunu yapmaları için büyük kuruluşlara bağlı kalmamalıyız.

Geçen sene bir sürü öğrenciyi Shenzhen'e gönderdik

ve Shenzhen'de fabrika içindeki

yenilik yapanlarla beraberce oturdular ve bu harikaydı.

Orada olan şey,

üretim araçlarına sahip olmanızdı

ve bunlar prototip veya PowerPoint hazırlamak için değildi.

İmalat yapan makine ile uğraşıyorlardı ve

bu makine başında yenilik yapıyorlardı.

Fabrika tasarımcının içindeydi

ve gerçekten tasarımcı da fabrika içinde.

Ve yapacağınız şey,

tezgâhlara gidip

bu cep telefonlarını görmekti.

Palo Alto'daki çocuklar gibi

küçük internet siteleri yaratmak yerine,

Shenzhen'deki çocuklar yeni cep telefonları yapıyor.

Palo Alto'daki çocukların internet siteleri yapmaları gibi,

yeni cep telefonları yapıyorlar

ve cep telefonunda yoğun bir

inovasyon gerçekleşiyor.

Yaptıkları şey, cep telefonu yapmak,

tezgâha gitmek, biraz satış yapmak,

diğer çocukların cihazlarına bakmak, yukarı çıkıp

birkaç bin tane daha yapmak, aşağı inmek.

Sanki biraz yazılıma benzer değil mi?

Agile (çevik) yazılım geliştirmeye benziyor,

A/B testi ve iterasyon,

sadece yazılımla yapılabileceğini düşündüğümüz şeyi

Shenzhen'deki çocuklar donanımla yapıyor.

Bir sonraki yardımcım umarım Shenzhen'deki

bu inovasyon yapanlardan biri olacak.

İşte burada gördüğünüz şey inovasyonu

uçlara götürmek.

3B yazıcılar ve bunun gibi şeylerden bahsediyoruz

ve bu harika. İşte bu Limor.

Favori öğrencilerimizden biridir,

Samsung Techwin Pick & Place Machine (Al ve Yerleştir Makinesi)'nin

önünde duruyor.

Bu alet elektronik kartların üzerine

saatte 23.000 parça koyabiliyor.

Kutu içerisinde bir fabrika.

Yani önceden bir fabrika dolusu işçinin

elleriyle çalışmaları

New York'taki bu küçük kutuda,

verimli bir biçimde yapabiliyor...

Yani bu imalatı yapabilmesi için

Shenzhen'e kadar gitmesine gerek yok.

Bu kutuyu satın alıp imalat yapabilir.

Yani üretim, inovasyonun maliyeti,

prototiplemenin, dağıtımın, imalatın, donanımın maliyeti,

öylesine düşüyor ki,

inovasyon uçlara götürülüyor,

öğrenciler ve yeni kurulan şirketler bunları geliştirebiliyorlar.

Bu yeni bir olay, ancak gerçekleşecek

ve aynı yazılımda olduğu gibi

değişiklik getirecek.

Sorona, mısır şekerini polyestere

dönüştürmek için genetik olarak işlenmiş mikroplar

kullanan bir DuPont prosesi.

Fosil yakıt yönteminden yüzde 30 daha verimli

ve çevre için çok daha iyi.

Genetik mühendisliği ve biyomühendislik

kimya, hesaplama ve bellek için

bir sürü harika yeni

olanak yaratıyor.

Öyle görünüyor ki, sağlıkla ilgili pek çok şey yapacağız,

ancak yakında muhtemelen sandalyeler

ve binalar büyüteceğiz.

Sorun ise, Sorona'nın 400 milyon dolara mal olması

ve geliştirmenin yedi sene alması.

Bir bakıma eski anabilgisayar günlerini hatırlatıyor.

Biyomühendislikte inovasyonun maliyeti

de aslında aşağı düşüyor.

Bu, masaüstü gen dizileyici.

Bir zamanlar gen dizilemek milyonlarca dolara mal olurdu.

Artık bunun gibi bir masaüstünde yapabiliyorsunuz

ve çocuklar bunu yurt yatakhanelerinde yapabiliyor.

Bu, Gen9 gen monte edici

ve şimdi bir gen basmaya çalışsanız,

yapılan şey fabrikada pipetli biri eliyle

her şeyi biraraya koyar,

her 100 baz çiftinde bir hata olur,

çok uzun zaman alır ve bir sürü paraya mal olur.

Bu yeni cihaz

genleri devreler üzerine monte ediyor

ve her 100 baz çiftinde bir hata yerine,

her 10.000 baz çiftinde bir hata oluyor.

Bu laboratuvarda, bir yıl içinde

gen basmada dünya kapasitesine sahip olacağız,

yılda 200 milyon baz çifti ediyor.

Bu bir nevi elle sarılan

transistörlü radyolardan

Pentium'a geçmemiz gibi.

Bu olay biyomühendisliğin Pentium'u hâline gelip,

biyomühendisliği yurt yatakhanelerine

ve yeni kurulan şirketlere doğru itecek.

Bakın bu olay yazılım, donanım

ve biyomühendislikte oluyor,

yani bu inovasyonun temelde yeni bir şekilde düşünülmesi.

Bu aşağıdan yukarıya inovasyon, demokratik,

kaotik, kontrol edilmesi zor.

Kötü değil, ama oldukça farklı,

bence kuruluşlar için olan geleneksel kurallar

artık işe yaramıyor

ve burada çoğumuz farklı bir

prensip kümesiyle hareket ediyoruz.

En sevdiğim prensiplerden biri çekme gücü,

yani kaynakları merkezde toplayıp

her şeyi kontrol etmek yerine,

onları ağdan ihtiyacınız

olduğunda çekme fikri.

Safecast hikâyesindeki duruma gelince,

deprem olduğunda hiçbir şey bilmiyordum,

ama hackerspace (ortak çalışma alanı) topluluğu

organizatörü olan Sean'ı ve

ilk Geiger sayacımızı yapan

analog donanım korsanı Peter'ı ve

Three Mile Adası erimesinden sonra

Three Mile Adası izleme sistemini kuran Dan'i bulmayı başardım.

Ve bu insanları önceden

bulamazdım ve onları ağdan tam

zamanında bulmam muhtemelen daha iyiydi.

Ben üç kez üniversiteyi bırakmış biriyim,

yani eğitim yerine öğrenmek

benim için çok daha önemlidir,

bana göre eğitim insanların size verdiği bir şey,

öğrenme ise kendinizin yaptığı bir şeydir.

(Alkış)

Ve sanki şöyle gibi, ki ben bunda taraflıyım,

sanki gidip oynamanıza izin vermeden önce

bütün bir ansiklopediyi hatırlamanızı sağlamaya çalışıyorlar gibi.

Bana göre, cep telefonumda Wikipedia (Vikipedi) var

ve sanki tek başına

bir dağın tepesinde

2 numara kalemle ne yapmak gerektiğini

bulmaya çalışacağını varsayıyorlar gibi,

ki aslında her zaman bağlantıda olacaksınız,

her zaman arkadaşlarınız olacak

ve ne zaman ihtiyacınız olursa Vikipedi'yi açabilirsiniz,

öğrenmeniz gereken şey öğrenmeyi öğrenmek.

Safecast olayında, üç sene önce

bir grup amatör bu işe başladığımızda,

grup olarak muhtemelen herhangi bir organizasyondan

veri toplama, veri yayınlama

ve halk bilimi yapma konusunda

daha fazla şey biliyorduk.

Haritalar yerine pusula.

Sonuçta bunda, bir plan yazma veya bir şeyi

haritalamanın çok pahalı hâle gelmesi söz konusu

ve bu çok doğru veya faydalı değil.

Yani Safecast hikâyesinde, veri toplamamız gerektiğini biliyorduk,

veriyi yayınlamak istediğimizi biliyorduk

ve kusursuz planı geliştirmeye çalışmak yerine,

önce hadi Geiger sayacını yapalım dedik.

Ah, ellerinde kalmadı.

Hadi yapalım. Yeterli sensör yok.

Tamam, sonra mobil bir Geiger sayacı yapabiliriz.

Arabayla etrafa bakabiliriz. Gönüllüler bulabiliriz.

Yeterli paramız yok. Hadi Kickstarter'la bulalım.

Bütün her şeyi planlayamazdık,

ama çok güçlü bir pusulamız olduğu için

en sonunda gideceğimiz yere vardık

ve bana göre bu çevik yazılım geliştirmeye çok benziyor,

ancak bu pusula fikri çok önemli.

Bu sebeple iyi haber,

dünya son derece karmaşık olsa da

yapmanız gereken şeyin çok basit olması.

Bence bu her şeyi planlamanız gerektiği,

her şeyi stoklamanız gerektiği

nosyonundan vazgeçmekle ilgili bir şey,

çok hazırlıklı olmalısınız

ve bağlantıda olmaya,

her zaman öğrenmeye,

tam olarak farkında

ve tam bu anda olmaya odaklanmalısınız.

İşte bu yüzden "fütürist" sözünü sevmiyorum.

Bence şimdi-ci olmalıyız,

yani şimdi olduğumuz gibi.

Teşekkürler.

(Alkış)