WEBVTT

00:00:00.543 --> 00:00:03.286
เมื่อวันที่ 10 มีนาคม ค.ศ. 2011

00:00:03.286 --> 00:00:06.293
ผมอยู่ที่ MIT Media Lab ในเคมบริดจ์ 
(Massachusetts Institute of Technology)

00:00:06.293 --> 00:00:09.522
กำลังพบปะกับอาจารย์ นักศึกษา และเจ้าหน้าที่

00:00:09.522 --> 00:00:11.238
ตอนนั้นเขากำลังพิจารณาว่า

00:00:11.238 --> 00:00:13.671
ควรให้ผมเป็นผู้อำนวยการคนต่อไป
ของแล็บนี้หรือเปล่า

NOTE Paragraph

00:00:13.671 --> 00:00:16.040
คืนนั้น ตอนเที่ยงคืน

00:00:16.040 --> 00:00:17.810
เกิดแผ่นดินไหวความรุนแรงระดับ 9

00:00:17.810 --> 00:00:20.676
ที่ชายฝั่งมหาสมุทรแปซิฟิกของญี่ปุ่น

00:00:20.676 --> 00:00:22.961
ภรรยาและครอบครัวของผมอยู่ในญี่ปุ่น

00:00:22.961 --> 00:00:26.271
ตอนที่เริ่มมีข่าวเข้ามา

00:00:26.271 --> 00:00:27.970
ผมตื่นตกใจมาก

00:00:27.970 --> 00:00:29.232
ผมเฝ้าติดตามรายงานข่าว

00:00:29.232 --> 00:00:32.060
คอยฟังแถลงการณ์

00:00:32.060 --> 00:00:34.270
ของเจ้าหน้าที่ของรัฐบาล

00:00:34.270 --> 00:00:35.860
และบริษัทผลิตไฟฟ้า Tokyo Power

00:00:35.860 --> 00:00:38.411
แล้วก็ได้ข่าวการระเบิด

00:00:38.411 --> 00:00:39.610
ของเตาปฏิกรณ์นิวเคลียร์

00:00:39.610 --> 00:00:41.291
และกลุ่มฝุ่นกัมมันตรังสี

00:00:41.291 --> 00:00:43.190
ที่กำลังเคลื่อนตัวไปทางบ้านของเรา

00:00:43.190 --> 00:00:46.089
ซึ่งอยู่ห่างออกไปแต่ 200 กิโลเมตร

00:00:46.089 --> 00:00:48.920
คนที่ออกทีวี ไม่มีใครบอกข้อมูล

00:00:48.920 --> 00:00:50.860
ที่เราต้องการรู้เลยสักนิด

00:00:50.860 --> 00:00:52.820
ผมอยากรู้ว่าเตาปฏิกรณ์นิวเคลียร์มีสภาพเป็นอย่างไร

00:00:52.820 --> 00:00:54.242
สถานการณ์การรั่วไหลของกัมมันตรังสีเป็นอย่างไร

00:00:54.242 --> 00:00:56.570
ครอบครัวผมตกอยู่ในอันตรายหรือเปล่า

NOTE Paragraph

00:00:56.570 --> 00:00:59.759
ผมก็เลยลงมือทำสิ่งที่ผมรู้สึกตามสัญชาตญาณว่าควรทำ

00:00:59.759 --> 00:01:01.430
นั่นคือเข้าอินเตอร์เน็ต

00:01:01.430 --> 00:01:02.772
และพยายามค้นหาว่า

00:01:02.772 --> 00:01:05.183
ผมจะทำอะไรได้บ้างด้วยมือของผม

00:01:05.183 --> 00:01:07.024
บนอินเตอร์เน็ต ผมได้พบกับคนอื่นๆ อีกมากมาย

00:01:07.024 --> 00:01:09.090
ที่กำลังหาข้อมูลเหมือนกับผม
ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

00:01:09.090 --> 00:01:11.306
แล้วเราก็มารวมตัวกันหลวมๆ

00:01:11.306 --> 00:01:13.777
เรียกว่ากลุ่มเซฟแคส (Safecast)

00:01:13.777 --> 00:01:14.949
เราตัดสินใจว่าเราจะลอง

00:01:14.949 --> 00:01:16.695
วัดระดับกัมมันตรังสี

00:01:16.695 --> 00:01:18.469
และเผยแพร่ข้อมูลออกไปให้ทุกคนรู้

00:01:18.469 --> 00:01:20.141
เพราะตอนนั้นเราเห็นชัดแล้วว่า

00:01:20.141 --> 00:01:23.043
รัฐบาลจะไม่ทำเรื่องนี้ให้เรา

NOTE Paragraph

00:01:23.043 --> 00:01:24.460
สามปีต่อมา

00:01:24.460 --> 00:01:27.554
เรามีข้อมูล 16 ล้านหน่วย

00:01:27.554 --> 00:01:30.299
เราออกแบบเครื่องวัดกัมมันตรังสีของเราเอง

00:01:30.299 --> 00:01:31.952
ซึ่งคุณสามารถดาวน์โหลดแบบไปทำเอง

00:01:31.952 --> 00:01:32.826
แล้วเอาไปเชื่อมต่อกับระบบเครือข่าย

00:01:32.826 --> 00:01:34.730
แล้วเราก็มีแอพพลิเคชั่นที่แสดง

00:01:34.730 --> 00:01:37.757
ระดับกัมมันตรังสีบนพื้นที่ส่วนใหญ่ในญี่ปุ่น 
และส่วนอื่นๆ ของโลก

00:01:37.757 --> 00:01:39.962
เรียกได้ว่า นี่เป็นโครงการวิทยาศาสตร์
ภาคพลเมือง

00:01:39.962 --> 00:01:41.817
ที่ประสบความสำเร็จสูงสุดในโลก

00:01:41.817 --> 00:01:44.169
และเราได้สร้างฐานข้อมูลสาธารณะ

00:01:44.169 --> 00:01:47.670
ด้านระดับกัมมันตรังสี ที่ใหญ่ที่สุด

NOTE Paragraph

00:01:47.670 --> 00:01:50.412
สิ่งที่น่าสนใจคือ ...

00:01:50.412 --> 00:01:55.060
(เสียงปรบมือ) ขอบคุณครับ

00:01:55.060 --> 00:01:57.151
เป็นไปได้อย่างไร ที่มือสมัครเล่นกลุ่มหนึ่ง

00:01:57.151 --> 00:01:59.320
ซึ่งไม่รู้หรอกว่าเรากำลังทำอะไรกัน

00:01:59.320 --> 00:02:01.009
มารวมตัวกัน

00:02:01.009 --> 00:02:04.193
แล้วทำสิ่งที่เอ็นจีโอและรัฐบาล

00:02:04.193 --> 00:02:06.611
ทำไม่ได้เลยโดยสิ้นเชิง

00:02:06.611 --> 00:02:09.369
ผมอยากบอกว่า ส่วนหนึ่งเป็นเพราะ

00:02:09.369 --> 00:02:11.129
อินเตอร์เน็ตครับ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

00:02:11.129 --> 00:02:13.980
ไม่ใช่ดวง และไม่ใช่เพราะ
พวกเราเป็นคนพิเศษอะไร

00:02:13.980 --> 00:02:15.398
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

00:02:15.398 --> 00:02:17.033
ช่วยดึงทุกคนเข้าหากัน

00:02:17.033 --> 00:02:18.791
แต่เป็นเพราะวิธีทำงานรูปแบบใหม่ๆ

00:02:18.791 --> 00:02:20.870
ที่เกิดขึ้นได้เพราะอินเตอร์เน็ต

00:02:20.870 --> 00:02:22.462
และอะไรอีกมากมายที่เกิดขึ้นช่วงนั้น

00:02:22.462 --> 00:02:24.475
ผมเลยอยากจะพูดถึงสักนิดว่า

00:02:24.475 --> 00:02:27.144
หลักการใหม่ๆ เหล่านั้นคืออะไร

NOTE Paragraph

00:02:27.144 --> 00:02:31.952
เอาล่ะ คุณจำสมัยที่ยังไม่มีอินเตอร์เน็ตได้ไหม 
(เสียงหัวเราะ)

00:02:31.952 --> 00:02:33.740
ผมเรียกมันว่ายุค ก.อ. 
(ก่อนอินเตอร์เน็ต)

00:02:33.740 --> 00:02:37.351
สมัยก่อนอินเตอร์เน็ต ชีวิตก็เรียบง่าย

00:02:37.351 --> 00:02:40.097
อะไรๆ ก็เป็นไปตามหลักของยูคลิด นิวตัน

00:02:40.097 --> 00:02:41.556
ค่อนข้างทำนายได้

00:02:41.556 --> 00:02:43.966
คนเราก็พยายามทำนายอนาคต

00:02:43.966 --> 00:02:45.680
แม้แต่นักเศรษฐศาสตร์

00:02:45.680 --> 00:02:48.894
แล้วพออินเตอร์เน็ตเกิดขึ้น

00:02:48.894 --> 00:02:50.965
โลกเราก็เริ่มซับซ้อนสุดๆ

00:02:50.965 --> 00:02:53.602
ต้นทุนการสื่อสารถูกสุดๆ และเร็วสุดๆ

00:02:53.602 --> 00:02:55.720
และกฎของนิวตันทั้งหลาย

00:02:55.720 --> 00:02:57.519
ที่เราเคยทนุถนอมชื่นชม

00:02:57.519 --> 00:02:59.716
ก็กลายเป็นความเชื่อท้องถิ่น

00:02:59.716 --> 00:03:01.467
และเราก็พบว่า

00:03:01.467 --> 00:03:04.080
ในโลกที่ไม่อาจทำนายอะไรได้เลยแบบนี้

00:03:04.080 --> 00:03:06.112
คนส่วนใหญ่ที่มีชีวิตรอดอยู่ได้

00:03:06.112 --> 00:03:09.445
คือคนที่ทำอะไรโดยใช้หลักการที่แตกต่างไป

00:03:09.445 --> 00:03:12.076
ผมจึงอยากพูดถึงเรื่องนี้สักหน่อย

NOTE Paragraph

00:03:12.076 --> 00:03:13.440
ก่อนยุคอินเตอร์เน็ต ถ้าคุณจำได้

00:03:13.440 --> 00:03:15.345
เวลาเราพยายามสร้างบริการ

00:03:15.345 --> 00:03:16.371
เราจะเริ่มจากการสร้าง

00:03:16.371 --> 00:03:18.683
ฮาร์ดแวร์ เครือข่าย และซอฟต์แวร์

00:03:18.683 --> 00:03:20.711
ซึ่งมีต้นทุนหลายล้านดอลลาร์

00:03:20.711 --> 00:03:23.018
เพื่อทำงานใหญ่ๆ สำคัญๆ

00:03:23.018 --> 00:03:25.457
เมื่อการทำงานใหญ่ๆ
มีต้นทุนสูงหลายล้านดอลลาร์

00:03:25.457 --> 00:03:27.529
สิ่งที่คุณต้องทำคือ
หาคนที่จบปริญญาโทบริหารธุรกิจ (MBA)

00:03:27.529 --> 00:03:28.987
มาเขียนแผนธุรกิจ

00:03:28.987 --> 00:03:29.930
และหาเงินทุน

00:03:29.930 --> 00:03:31.674
จากนักลงทุนหรือบริษัทใหญ่ๆ

00:03:31.674 --> 00:03:33.787
แล้วคุณก็จ้างนักออกแบบและวิศวกร

00:03:33.787 --> 00:03:34.810
ให้เขาสร้างผลิตภัณฑ์ออกมา

00:03:34.810 --> 00:03:39.429
นั่นคือโมเดลการสร้างนวัตกรรม
ยุคก่อนอินเตอร์เน็ต

00:03:39.429 --> 00:03:41.736
สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากเรามีอินเตอร์เน็ตแล้วคือ

00:03:41.736 --> 00:03:43.492
ต้นทุนการสร้างนวัตกรรมถูกลงมากๆ

00:03:43.492 --> 00:03:45.979
เพราะต้นทุนในการประสานความร่วมมือ 
การกระจายสินค้า การสื่อสาร

00:03:45.979 --> 00:03:48.622
และกฎของมัวร์ (Moore's Law)
(เรื่องความสามารถของอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์)

00:03:48.622 --> 00:03:51.298
ทำให้ต้นทุนของการลองทำสิ่งใหม่ๆ

00:03:51.298 --> 00:03:52.692
ลดลงเหลือเกือบศูนย์

00:03:52.692 --> 00:03:54.961
แล้วคุณก็มีกูเกิ้ล เฟซบุค ยาฮู

00:03:54.961 --> 00:03:56.732
มีนักเรียนที่ทำอะไรโดยไม่ต้องขออนุญาต

00:03:56.732 --> 00:03:58.105
นวัตกรรมที่ไม่ต้องรอการอนุมัติ

00:03:58.105 --> 00:03:59.725
ไม่มีการขออนุมัติ ไม่มีพาวเวอร์พอยท์

00:03:59.725 --> 00:04:01.828
เด็กๆ เหล่านี้แค่ลงมือสร้างอะไรสักอย่างขึ้นมา

00:04:01.828 --> 00:04:03.272
แล้วค่อยไปหาเงินทุน

00:04:03.272 --> 00:04:05.473
แล้วก็เริ่มคิดแผนธุรกิจขึ้นมา

00:04:05.473 --> 00:04:07.830
และภายหลังก็อาจจะจ้างคนที่จบบริหารธุรกิจ (MBA) มาช่วย

00:04:07.830 --> 00:04:10.141
ดังนั้น อินเตอร์เน็ตจึงทำให้เกิดนวัตกรรม

00:04:10.141 --> 00:04:11.265
อย่างน้อยก็ในวงการซอฟต์แวร์และการบริการ

00:04:11.265 --> 00:04:14.124
เราเปลี่ยนจากโมเดลนวัตกรรมที่ขับเคลื่อนด้วย
บัณฑิตบริหารธุรกิจ (MBA)

00:04:14.124 --> 00:04:18.027
ไปสู่โมเดลนวัตกรรมที่ขับเคลื่อนด้วย
นักออกแบบและวิศวกร

00:04:18.027 --> 00:04:20.125
ซึ่งผลักให้นวัตกรรมไปสู่แนวหน้า

00:04:20.125 --> 00:04:21.671
ไปสู่หอพักนักศึกษา ไปสู่บริษัทแรกก่อตั้ง

00:04:21.671 --> 00:04:23.357
ห่างไกลจากสถาบันใหญ่ๆ

00:04:23.357 --> 00:04:25.712
สถาบันเก่าแก่คร่ำครึที่มีอำนาจ

00:04:25.712 --> 00:04:27.399
มีเงิน และมีสิทธิมีเสียงในการสั่งการ

00:04:27.399 --> 00:04:30.008
เราต่างก็รู้ดี ว่าสิ่งนี้กำลังเกิดขึ้นบนอินเตอร์เน็ต

00:04:30.008 --> 00:04:32.773
แต่นอกจากนี้ มันยังเกิดขึ้นในวงการอื่นด้วย

00:04:32.773 --> 00:04:36.015
ผมขอยกตัวอย่างให้ฟัง

NOTE Paragraph

00:04:36.015 --> 00:04:38.800
ที่ MIT Media Lab 
เราไม่เพียงแค่สร้างฮาร์ดแวร์

00:04:38.800 --> 00:04:39.842
เราทำทุกอย่าง

00:04:39.842 --> 00:04:41.727
ทั้งชีววิทยาด้วย ฮาร์ดแวร์ด้วย

00:04:41.727 --> 00:04:45.348
ดังประโยคฮิตของนิโคลัส นีโกรปอนติ 
(อดีต ผอ. MIT Media Lab) 
ที่ว่า "สร้างต้นแบบมา ไม่งั้นตาย"

00:04:45.348 --> 00:04:47.070
แทนที่จะเป็น "ตีพิมพ์งานวิจัย ไม่งั้นตาย"

00:04:47.070 --> 00:04:49.250
ซึ่งเป็นวิธีคิดทางวิชาการแบบโบราณ

00:04:49.250 --> 00:04:52.875
เขามักจะพูดว่า ขอให้ต้นแบบมันทำงานได้แค่ครั้งเดียวแหละ

00:04:52.875 --> 00:04:55.691
เพราะช่องทางหลักที่งานของเรา
จะมีผลต่อโลกได้

00:04:55.691 --> 00:04:57.469
ก็ต้องผ่านบริษัทใหญ่ๆ

00:04:57.469 --> 00:04:58.732
ที่ได้รับแรงบันดาลใจจากเรา

00:04:58.732 --> 00:05:02.248
แล้วสร้างสินค้าอย่าง Kindle หรือ Lego Mindstorms ออกมา

00:05:02.248 --> 00:05:04.190
แต่วันนี้ ด้วยความสามารถ

00:05:04.190 --> 00:05:06.499
ที่จะสร้างสิ่งต่างๆ ออกมาสู่โลกความจริงด้วยต้นทุนต่ำขนาดนั้น

00:05:06.499 --> 00:05:08.649
ผมกำลังจะเปลี่ยนคำขวัญละ

00:05:08.649 --> 00:05:10.462
และนี่คือการแถลงต่อหน้าสาธารณะอย่างเป็นทางการ

00:05:10.462 --> 00:05:12.959
ผมขอกล่าวอย่างเป็นทางการว่า "ผลิตสินค้าจริงออกมา ไม่งั้นตาย"

00:05:12.959 --> 00:05:15.180
คุณต้องสร้างสิ่งประดิษฐ์ของคุณออกสู่โลกความจริง

00:05:15.180 --> 00:05:16.536
มันถึงจะมีความหมายที่แท้จริง

00:05:16.536 --> 00:05:18.415
บางทีเราอาจต้องการบริษัทใหญ่ๆ

00:05:18.415 --> 00:05:20.372
นิโคลัสอาจจะพูดถึงดาวเทียม

00:05:20.372 --> 00:05:21.658
(เสียงปรบมือ)

00:05:21.658 --> 00:05:22.740
ขอบคุณครับ

00:05:22.740 --> 00:05:24.514
แต่เราควรออกไปสู่ตลาดด้วยตัวเราเอง

00:05:24.514 --> 00:05:28.098
ไม่ใช่หวังให้สถาบันใหญ่ๆ จัดการให้

NOTE Paragraph

00:05:28.098 --> 00:05:30.800
เมื่อปีที่แล้ว เราเลยพานักศึกษากลุ่มหนึ่ง
ไปเสิ่นเจิ้น

00:05:30.800 --> 00:05:32.380
พวกเขานั่งบนพื้นโรงงาน

00:05:32.380 --> 00:05:34.685
กับนักสร้างนวัตกรรมในเสิ่นเจิ้น มันน่าทึ่งมาก

00:05:34.685 --> 00:05:36.162
สิ่งที่เกิดขึ้นที่นั่นคือ

00:05:36.162 --> 00:05:38.346
ทุกคนมีอุปกรณ์การผลิตเหล่านี้

00:05:38.346 --> 00:05:40.539
พวกเขาไม่ได้สร้างต้นแบบหรือพาวเวอร์พอยท์

00:05:40.539 --> 00:05:43.004
แต่ทำงานมือเป็นระวิง
กับอุปกรณ์การผลิตเหล่านี้

00:05:43.004 --> 00:05:46.214
แล้วสร้างนวัตกรรมขึ้นมาตรงนั้นเลย

00:05:46.214 --> 00:05:48.100
โรงงานนั้นอยู่ในตัวนักออกแบบ

00:05:48.100 --> 00:05:50.374
และนักออกแบบก็อยู่ในโรงงานจริงๆ

00:05:50.374 --> 00:05:52.000
สิ่งที่คุณทำคือ

00:05:52.000 --> 00:05:53.241
ลงไปดูที่ร้านขายโทรศัพท์มือถือ

00:05:53.241 --> 00:05:55.797
คุณจะเห็นโทรศัพท์มือถือพวกนี้

00:05:55.797 --> 00:05:58.322
แทนที่จะสร้างเว็บไซต์เล็กๆ

00:05:58.322 --> 00:05:59.870
เหมือนเด็กๆ ที่พาโล อัลโตทำกัน

00:05:59.870 --> 00:06:02.410
เด็กๆ ในเสิ่นเจิ้น
จะสร้างโทรศัพท์มือถือใหม่ๆ ขึ้นมา

00:06:02.410 --> 00:06:05.107
เหมือนกับที่เด็กๆ ในพาโล อัลโต

00:06:05.107 --> 00:06:06.365
สร้างเว็บไซต์

00:06:06.365 --> 00:06:08.478
และนั่นคือป่าอันอุดมสมบูรณ์

00:06:08.478 --> 00:06:10.034
ของนวัตกรรมโทรศัพท์มือถือ

00:06:10.034 --> 00:06:11.634
เด็กพวกนี้สร้างโทรศัพท์มือถือ

00:06:11.634 --> 00:06:13.858
ลงไปที่ร้าน เอาไปขายจริง

00:06:13.858 --> 00:06:16.183
ดูว่าเด็กคนอื่นทำอะไรบ้าง แล้วกลับขึ้นไป

00:06:16.183 --> 00:06:18.774
ทำมือถือใหม่ออกมาอีกสองสามพันเครื่อง 
แล้วลงไปขายใหม่

00:06:18.774 --> 00:06:20.765
ฟังดูเหมือนวงการซอฟต์แวร์ไหมครับ

00:06:20.765 --> 00:06:22.412
เหมือนกับการพัฒนาซอฟต์แวร์
ที่มีความคล่องตัวสูงมาก

00:06:22.412 --> 00:06:25.340
ทดลองใช้เทียบกับของเก่าแล้วปรับปรุงอีก

00:06:25.340 --> 00:06:27.423
สิ่งที่เราคิดว่าเราทำได้กับซอฟต์แวร์เท่านั้น

00:06:27.423 --> 00:06:29.693
เด็กๆ ในเสิ่นเจิ้นทำได้กับฮาร์ดแวร์

00:06:29.693 --> 00:06:31.160
ผมหวังอยู่ว่า นักศึกษาคนใหม่ในทีมของผม

00:06:31.160 --> 00:06:32.785
จะเป็นหนึ่งในนักสร้างนวัตกรรม
จากเสิ่นเจิ้นนี่ล่ะ

NOTE Paragraph

00:06:32.785 --> 00:06:34.310
สิ่งที่คุณเห็นนี่คือ

00:06:34.310 --> 00:06:36.279
การผลักนวัตกรรมออกไปยังแนวหน้า

00:06:36.279 --> 00:06:38.384
เราพูดถึงเครื่องพิมพ์สามมิติอะไรพวกนั้น

00:06:38.384 --> 00:06:40.375
ซึ่งเจ๋งมาก แต่นี่คือลิมอร์

00:06:40.375 --> 00:06:42.634
เธอเป็นหนึ่งในบัณฑิตคนโปรดของเรา

00:06:42.634 --> 00:06:44.710
รูปนี้เธอยืนอยู่หน้าเครื่อง

00:06:44.710 --> 00:06:46.543
Techwin Pick and Place ของซัมซุง

00:06:46.543 --> 00:06:50.467
ซึ่งสามารถประกอบชิ้นส่วน 23,000 ชิ้น

00:06:50.467 --> 00:06:52.460
ลงบนบอร์ดอิเล็กทรอนิกส์ภายใน 1 ชั่วโมง

00:06:52.460 --> 00:06:54.283
นี่คือโรงงานในกล่อง

00:06:54.283 --> 00:06:56.681
อะไรที่เราเคยต้องใช้โรงงานที่มีคน

00:06:56.681 --> 00:06:57.800
ทำงานด้วยมือเต็มโรงงาน

00:06:57.800 --> 00:06:59.489
พอมีเจ้ากล่องเล็กๆ นี่ในนิวยอร์ค

00:06:59.489 --> 00:07:00.559
เธอก็ทำได้เหมือนกัน

00:07:00.559 --> 00:07:02.192
เธอไม่ต้องไปถึงเสิ่นเจิ้น

00:07:02.192 --> 00:07:03.436
เพื่อผลิตสินค้าพวกนี้

00:07:03.436 --> 00:07:05.697
เธอสามารถซื้อเจ้ากล่องนี้แล้วลงมือผลิตเลย

00:07:05.697 --> 00:07:07.940
ดังนั้น การผลิต ต้นทุนการสร้างนวัตกรรม

00:07:07.940 --> 00:07:10.630
การสร้างต้นแบบ กระจายสินค้า
การผลิต ฮาร์ดแวร์

00:07:10.630 --> 00:07:12.093
ราคาถูกลงมาก

00:07:12.093 --> 00:07:14.410
จนนวัตกรรมเกิดได้ที่แนวหน้า

00:07:14.410 --> 00:07:16.838
นักเรียนและบริษัทเปิดใหม่ก็สร้างนวัตกรรมได้

00:07:16.838 --> 00:07:18.716
ปรากฏการณ์นี้เพิ่งเริ่ม แต่มันจะเกิดขึ้น

00:07:18.716 --> 00:07:20.199
และมันจะเปลี่ยนโลก

00:07:20.199 --> 00:07:22.624
เช่นเดียวกับที่เกิดขึ้นในวงการซอฟต์แวร์

NOTE Paragraph

00:07:22.624 --> 00:07:25.870
โซโรนา เป็นกระบวนการที่ดูปองต์คิดขึ้น

00:07:25.870 --> 00:07:28.890
โดยใช้จุลินทรีย์ที่ตัดต่อพันธุกรรม

00:07:28.890 --> 00:07:32.840
ให้สามารถเปลี่ยนน้ำตาลข้าวโพดเป็นโพลีเอสเตอร์

00:07:32.840 --> 00:07:35.318
ซึ่งมีประสิทธิภาพมากกว่าการใช้เชื้อเพลิงฟอสซิลถึง 30 เปอร์เซนต์

00:07:35.318 --> 00:07:38.977
และก็ดีต่อสิ่งแวดล้อมมากกว่าเยอะ

00:07:38.977 --> 00:07:40.382
พันธุวิศวกรรม และวิศวกรรมชีวภาพ

00:07:40.382 --> 00:07:42.243
กำลังสร้างโอกาสดีๆ ใหม่ๆ

00:07:42.243 --> 00:07:43.671
อีกมากมาย

00:07:43.671 --> 00:07:46.500
สำหรับวงการเคมี การคำนวณ และความจำ

00:07:46.500 --> 00:07:48.550
แน่นอนว่าเราคงทำเรื่องเกี่ยวกับสุขภาพเยอะ

00:07:48.550 --> 00:07:50.754
แต่อนาคตเราอาจจะปลูกเก้าอี้

00:07:50.754 --> 00:07:51.794
หรือปลูกตึกได้จริงๆ

00:07:51.794 --> 00:07:55.704
ปัญหาคือ เจ้าเครื่องโซโรนานั้น
ราคา 400 ล้านดอลลาร์

00:07:55.704 --> 00:07:57.085
และใช้เวลาสร้าง 7 ปี

00:07:57.085 --> 00:08:00.762
คงทำให้คุณนึกถึง
เครื่องคอมพิวเตอร์เมนเฟรมสมัยก่อน

00:08:00.762 --> 00:08:02.656
ประเด็นคือ ต้นทุนของนวัตกรรม

00:08:02.656 --> 00:08:04.242
ด้านวิศวกรรมชีวภาพก็กำลังลดลง

00:08:04.242 --> 00:08:06.211
นี่คือเครื่องจัดเรียงยีนแบบตั้งโต๊ะ

00:08:06.211 --> 00:08:09.765
เมื่อก่อนการตัดต่อยีนใช้เงินเป็นล้านๆ ดอลลาร์

00:08:09.765 --> 00:08:11.509
ตอนนี้คุณทำเองได้บนเครื่องตั้งโต๊ะแบบนี้

00:08:11.509 --> 00:08:13.602
เด็กๆ ก็ทำได้ในหอพักตัวเอง

00:08:13.602 --> 00:08:16.290
นี่คือเครื่องประกอบยีนรุ่น Gen 9

00:08:16.290 --> 00:08:18.369
ปัจจุบันเมื่อคุณพยายามพิมพ์ยีน

00:08:18.369 --> 00:08:19.637
ก็ต้องให้ใครบางคนในโรงงาน

00:08:19.637 --> 00:08:21.577
ผสมสิ่งต่างๆ เข้าด้วยกันในหลอดแก้ว

00:08:21.577 --> 00:08:23.928
คุณจะเจอความผิดพลาดหนึ่งแห่งต่อร้อยคู่เบส

00:08:23.928 --> 00:08:26.504
และใช้เวลานานกับเงินอีกมหาศาล

00:08:26.504 --> 00:08:27.890
เจ้าเครื่องใหม่นี้

00:08:27.890 --> 00:08:29.564
ประกอบยืนเข้าด้วยกันบนชิพ

00:08:29.564 --> 00:08:31.713
แทนที่ความผิดพลาดจะเป็นหนึ่งต่อ 100 คู่เบส

00:08:31.713 --> 00:08:33.839
ก็กลายเป็นหนึ่งต่อ 10,000 คู่เบส


00:08:33.839 --> 00:08:36.584
ในแล็บเราจะมีเครื่องพิมพ์ยีน
ที่ประสิทธิภาพสูงสุดในโลก

00:08:36.584 --> 00:08:38.687
ภายในเวลาหนึ่งปีข้างหน้า

00:08:38.687 --> 00:08:41.299
ซึ่งตัดต่อยีนได้ 200 ล้านคู่เบสต่อปี

00:08:41.299 --> 00:08:43.432
นี่ก็เหมือนตอนที่เราเปลี่ยน

00:08:43.432 --> 00:08:46.123
จากวิทยุทรานซิสเตอร์ประดิษฐ์ด้วยมือ

00:08:46.123 --> 00:08:47.394
ไปสู่ชิพเพนเทียม

00:08:47.394 --> 00:08:49.790
นวัตกรรมนี้จะเป็นเพนเทียมของ
วงการวิศวกรรมชีวภาพ

00:08:49.790 --> 00:08:51.826
ผลักดันวิศวกรรมชีวภาพไปสู่มือของ

00:08:51.826 --> 00:08:54.427
นักศึกษาในหอพักและบริษัทเปิดใหม่

NOTE Paragraph

00:08:54.427 --> 00:08:57.200
สิ่งนี้เกิดขึ้นทั้งในวงการซอฟต์แวร์ ฮาร์ดแวร์

00:08:57.200 --> 00:08:58.163
และวิศวกรรมชีวภาพ

00:08:58.163 --> 00:09:01.444
นี่คือวิธีคิดเกี่ยวกับนวัตกรม
ที่ใหม่เอี่ยม

00:09:01.444 --> 00:09:04.121
มันเป็นกระบวนการที่มาจากคนทั่วไป 
เป็นประชาธิปไตย

00:09:04.121 --> 00:09:06.325
มันโกลาหล ควบคุมยาก

00:09:06.325 --> 00:09:08.632
ไม่ใช่ไม่ดี เพียงแค่แตกต่าง

00:09:08.632 --> 00:09:10.599
และผมคิดว่ากฎเกณฑ์เดิมๆ ที่เรามี

00:09:10.599 --> 00:09:12.671
สำหรับสถาบันต่างๆ ใช้ไม่ได้อีกแล้ว

00:09:12.671 --> 00:09:14.350
และพวกเราหลายคน ณ ที่นี้

00:09:14.350 --> 00:09:17.433
ก็ทำงานบนหลักการที่แตกต่างกันไป

00:09:17.433 --> 00:09:20.269
หนึ่งในหลักการที่ผมชอบที่สุดคือพลังการดึง

00:09:20.269 --> 00:09:22.560
นั่นคือแนวคิดการดึงทรัพยากร

00:09:22.560 --> 00:09:24.326
มาจากเครือข่ายเมื่อคุณต้องการใช้

00:09:24.326 --> 00:09:26.171
แทนที่จะเก็บสะสมไว้ที่ศูนย์กลาง

00:09:26.171 --> 00:09:27.756
แล้วควบคุมทุกสิ่งทุกอย่าง

NOTE Paragraph

00:09:27.756 --> 00:09:30.520
อย่างในกรณีของเซฟแคส

00:09:30.520 --> 00:09:32.362
ผมไม่รู้อะไรเลย ตอนที่เกิดแผ่นดินไหว

00:09:32.362 --> 00:09:33.990
แต่ผมสามารถหาตัวฌอน

00:09:33.990 --> 00:09:36.186
ซึ่งเป็นคนจัดตั้งชุมชนนักประดิษฐ์คิดค้น
ด้านคอมพิวเตอร์

00:09:36.186 --> 00:09:37.972
และปีเตอร์ นักดัดแปลงอุปกรณ์อนาล็อก

00:09:37.972 --> 00:09:39.688
ซึ่งสร้างเครื่องวัดกัมมันตรังสีเครื่องแรกให้เรา

00:09:39.688 --> 00:09:41.686
และแดน ผู้สร้างเตาปฏิกรณ์นิวเคลียร์ที่เมือง 
Three Miles Island

00:09:41.686 --> 00:09:45.020
เป็นคนดูแลระบบหลังเกิดเหตุเตาปฏิกรณ์ที่นั่น
ร้อนจัดจนหลอมละลาย

00:09:45.020 --> 00:09:47.406
ผมไม่สามารถหาคนพวกนี้เจอได้ก่อนล่วงหน้า

00:09:47.406 --> 00:09:49.840
และอาจจะดีกว่า

00:09:49.840 --> 00:09:52.967
ที่ผมเจอเขาในเครือข่ายในเวลาที่เหมาะเจาะ

NOTE Paragraph

00:09:52.967 --> 00:09:54.834
ผมลาออกจากมหาวิทยาลัยกลางคันสามครั้ง

00:09:54.834 --> 00:09:56.507
ดังนั้น การเรียนรู้สำคัญกว่าการศึกษา

00:09:56.507 --> 00:09:57.932
เป็นสิ่งที่ผมเชื่อสุดหัวใจ

00:09:57.932 --> 00:10:00.456
สำหรับผม การศึกษาคือสิ่งที่คนอื่นทำกับคุณ

00:10:00.456 --> 00:10:03.455
แต่การเรียนรู้คือสิ่งที่คุณทำกับตัวเอง

NOTE Paragraph

00:10:03.455 --> 00:10:07.231
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:10:07.231 --> 00:10:08.990
ผมรู้สึกว่า คือผมก็อคตินะ

00:10:08.990 --> 00:10:11.787
ผมรู้สึกเหมือนว่า 
การศึกษาพยายามให้คุณท่องจำ

00:10:11.787 --> 00:10:14.901
สารานุกรมทั้งเล่ม ก่อนจะปล่อยให้คุณออกไปเล่นข้างนอก

00:10:14.901 --> 00:10:18.998
สำหรับผม ผมมีวิกิพีเดียบนมือถือนี่

00:10:18.998 --> 00:10:20.701
และผมว่าเขาเชื่อโดยไม่มีเหตุผล

00:10:20.701 --> 00:10:22.488
ว่าคุณจะต้องขึ้นไปอยู่บนยอดเขาสักแห่ง

00:10:22.488 --> 00:10:24.949
เพียงลำพัง กับดินสอ 2B แท่งหนึ่ง

00:10:24.949 --> 00:10:26.332
พยายามคิดว่าจะทำอย่างไร

00:10:26.332 --> 00:10:28.448
ทั้งที่จริงคุณเชื่อมโยงติดต่อกับคนอื่นตลอด

00:10:28.448 --> 00:10:30.093
คุณจะมีเพื่อนอยู่เสมอ

00:10:30.093 --> 00:10:32.052
และคุณสามารถเปิดวิกิพีเดียเมื่อไหร่ก็ได้ที่ต้องการ

00:10:32.052 --> 00:10:35.500
สิ่งที่คุณต้องเรียนรู้คือ วิธีการเรียนรู้

00:10:35.500 --> 00:10:38.144
ในกรณีเซฟแคส คือมือสมัครเล่นกลุ่มหนึ่ง

00:10:38.144 --> 00:10:39.742
ตอนที่เราเริ่มต้นเมื่อสามปีที่แล้ว

00:10:39.742 --> 00:10:42.250
ตอนนี้ผมว่า ทีมของเราอาจจะ

00:10:42.250 --> 00:10:44.666
รู้ดีกว่าองค์กรใดๆ ในโลกนี้

00:10:44.666 --> 00:10:47.875
ว่าการเก็บข้อมูล เผยแพร่ข้อมูล


00:10:47.875 --> 00:10:50.647
และทำโครงการทางวิทยาศาสตร์ภาคประชาชนนั้น ทำอย่างไร

NOTE Paragraph

00:10:50.647 --> 00:10:52.297
เข็มทิศสำคัญกว่าแผนที่

00:10:52.297 --> 00:10:55.492
ประเด็นของข้อนี้คือ ต้นทุนการเขียนแผน

00:10:55.492 --> 00:10:58.595
หรือสร้างแผนที่ของอะไรสักอย่างนั้นแพงมาก

00:10:58.595 --> 00:11:01.768
และมันก็ไม่ค่อยแม่นยำ
หรือมีประโยชน์นักหรอก

00:11:01.768 --> 00:11:04.880
ในกรณีเซฟแคส เรารู้ว่าเราต้องเก็บข้อมูล

00:11:04.880 --> 00:11:07.303
เรารู้ว่าเราต้องการเผยแพร่ข้อมูล

00:11:07.303 --> 00:11:10.192
แทนที่เราจะคิดแผนโดยละเอียดขึ้นมา

00:11:10.192 --> 00:11:12.600
เราเริ่มจากบอกว่า 
ไปหาเครื่องวัดกัมมันตรังสีมาดีกว่า

00:11:12.600 --> 00:11:14.366
อ่าว หาไม่ได้ ของหมด

00:11:14.366 --> 00:11:16.369
งั้นมาสร้างกันเอง อ่าว มีเซนเซอร์ไม่พอ

00:11:16.369 --> 00:11:18.596
นั่นล่ะ เราก็สร้างเครื่องวัดกัมมันตรังสีเคลื่อนที่
จนสำเร็จ

00:11:18.596 --> 00:11:20.643
เราขับรถไปทั่ว เราหาอาสาสมัคร

00:11:20.643 --> 00:11:22.522
เรามีเงินไม่พอ งั้นระดมทุนผ่านเว็บ Kickstarter กัน

00:11:22.522 --> 00:11:24.513
เราวางแผนทั้งหมดนี้ไม่ได้หรอกครับ

00:11:24.513 --> 00:11:26.257
แต่เรามีเข็มทิศที่ดีมาก

00:11:26.257 --> 00:11:27.692
ในที่สุดเราก็ไปถึงที่ที่เราต้องการ

00:11:27.692 --> 00:11:30.110
ผมว่ามันเหมือนการพัฒนาซอฟต์แวร์ 
ซึ่งมีความคล่องตัวสูง

00:11:30.110 --> 00:11:33.468
แต่แนวคิดเรื่องเข็มทิศนี่สำคัญมาก

NOTE Paragraph

00:11:33.468 --> 00:11:35.409
ผมคิดว่า ข่าวดีคือ

00:11:35.409 --> 00:11:38.910
แม้โลกจะซับซ้อนสุดๆ

00:11:38.920 --> 00:11:41.302
แต่สิ่งที่คุณต้องทำนั้นเรียบง่ายมาก

00:11:41.302 --> 00:11:44.000
ผมว่าคุณต้องหยุดคิดว่า

00:11:44.000 --> 00:11:45.572
คุณต้องวางแผนทุกอย่างล่วงหน้า

00:11:45.572 --> 00:11:46.664
คุณต้องเก็บสำรองทุกอย่างไว้

00:11:46.664 --> 00:11:48.134
แต่คุณต้องเตรียมพร้อมอยู่เสมอ

00:11:48.134 --> 00:11:51.128
และมุ่งความสนใจ
ไปที่การติดต่อทำความรู้จักผู้คน

00:11:51.128 --> 00:11:52.979
เรียนรู้อยู่ตลอดเวลา

00:11:52.979 --> 00:11:54.840
ตื่นตัวรับรู้สิ่งต่างๆ อย่างเต็มที่

00:11:54.840 --> 00:11:56.620
และอยู่กับปัจจุบันสุดๆ

NOTE Paragraph

00:11:56.620 --> 00:11:59.566
ผมเลยไม่ชอบคำว่า "นักอนาคตนิยม"

00:11:59.566 --> 00:12:05.181
ผมว่าเราควรเป็น "นักปัจจุบันนิยม"

00:12:05.181 --> 00:12:07.227
อย่างที่เราเป็นอยู่ตอนนี้

NOTE Paragraph

00:12:07.227 --> 00:12:09.070
ขอบคุณครับ

NOTE Paragraph

00:12:09.070 --> 00:12:13.049
(เสียงปรบมือ)