Momenteel staan 40 miljoen Amerikanen in het krijt vanwege hun instromen in de nieuwe economie. Ze hebben te weinig geld om te studeren en zijn aan kredietgevers meer dan 1 biljoen dollar verschuldigd. Ze nemen elke baan aan om een schuld af te lossen waarvoor ze persoonlijk garant staan. In Amerika krijgt zelfs een bankroete gokker een tweede kans. Maar het is bijna onmogelijk voor een Amerikaan om zijn studielening kwijtgescholden te krijgen. Lang geleden in Amerika konden studenten schuldenvrij afstuderen. De vader van mijn vriend Paul studeerde af aan de universiteit van Colorado onder de 'GI Bill'. [een studiebeurs voor veteranen] Voor zijn generatie was hoger onderwijs gratis of bijna gratis. Het werd gezien als een publiek goed. Nu niet meer. Paul studeerde ook af aan de universiteit van Colorado en betaalde zijn collegegeld door een bijbaan te nemen. 30 jaar geleden was collegegeld voor het hoger onderwijs betaalbaar. Eventuele schulden loste je af na je studie. Nu niet meer. De dochter van Paul trad in zijn voetsporen met een enkel verschil. 5 jaar geleden studeerde ze af met een torenhoge schuld. Studenten zoals Kate moeten gaan lenen want hoger onderwijs is onbetaalbaar geworden voor de meeste Amerikaanse gezinnen. En wat dan nog? Jezelf in de schulden steken om te kunnen studeren is niet zo erg als je het kan aflossen met het hogere salaris dat dit je oplevert. Daarin verslechteren de omstandigheden. Zelfs een afgestudeerde academicus verdiende 10% meer in 2001 dan in 2013. Dus... Collegegeld gestegen, overheidsfinanciering gedaald, gezinsinkomens gereduceerd, persoonlijke inkomens laag. Dan is het toch niet vreemd dat meer dan een kwart studenten niet hun leningen kunnen afbetalen? De ergste tijden kunnen de beste tijden zijn. Bepaalde feiten komen aan het licht die je niet kan negeren. Ik wil er daarvan drie bespreken. 1,2 biljoen dollar aan diplomaschuld maken volop duidelijk dat hoger onderwijs wordt gezien als een consumptiegoed. We spreken over onderwijs zoals economen dat doen. Als een investering voor de vergroting van het menselijk kapitaal door ze te trainen voor een baan. Als een investering die je maakt om mensen te rangschikken zodat werkgevers ze makkelijker aannemen. U.S. News en World Report classificeren universiteiten zoals de consumentenbond wasmachines beoordeelt. Het vakjargon is bezaaid met barbarij. Docenten worden 'dienstverleners' genoemd en studenten worden 'consumenten' genoemd. Sociologie, Shakespeare, voetbal en wetenschap zijn allemaal 'content'. Studieschulden leveren winst op... alleen niet voor jullie. De studentenkredietgevers maken winst op jouw studieschuld. Zoals de vetgemeste gorillas van 400 kilo, Sallie Mae en Navient, die samen vorig jaar 1.2 miljard dollar winst maakten. Net als woninghypotheken worden studentenleningen gebundeld, verpakt, versneden, fijngehakt en verkocht op Wall Street. Hogescholen en universiteiten die investeren in deze gesecuritiseerde leningen boeken dubbele winst. Eerst van jouw collegegeld en daarna van de rente op leningen. Zijn we verbaasd dat met al die verdiensten sommigen op de 'hogere onderwijsmarkt' nu vals adverteren en lokaasreclame maken? Precies die onwetendheid uitbuiten die hun onderwijs zou moeten genezen? Ten derde, diplomas zijn een merk. Jaren geleden schreef mijn docent: 'Wanneer studenten als consumenten worden behandeld, worden ze gevangenen van verslaving en jaloezie'. Zoals aan consumenten steeds nieuwe versies van een iPhone kunnen worden verkocht, kan mensen steeds meer onderwijs worden aangesmeerd. Universiteiten zijn de nieuwe middelbare scholen, zoals we al zeiden. Waarom zou je daar ophouden? Mensen zijn zover te krijgen om certificaten, hercertificaten, master- en doctorale diplomas te kopen. Hoger onderwijs wordt ook aangeprezen als statussymbool. Koop een diploma, zoals een Lexus of een Louis Vuitton-tas, om jezelf te onderscheiden van anderen. Zodat anderen jaloers op je zijn. Diplomas zijn een merk. Maar deze waarheden zitten vaak verborgen achter een onaangename verkoop-pitch. Er gaat geen dag voorbij zonder dat er een beleidsman ons op tv vertelt: "Een universiteitsgraad is onontbeerlijk om de ladder op te klimmen naar een middenklassebestaan." Dit wordt meestal onderbouwd met het 'college premium': afgestudeerd aan de universiteit verdien je gemiddeld 56% meer dan met een middelbare schooldiploma. Laten we eens kijken naar dit percentage. Oppervlakkig gezien lijkt het in tegenspraak met de verhalen die we horen over academici die werken als baristas en caissières. Van de 100 mensen die zich aanmelden voor een vervolgopleiding maken 45 die niet op tijd af, om diverse redenen, waaronder financiële. Van de 55 die wel afstuderen, blijven er 2 werkloos, en hebben er 18 onvoldoende werk. Academici verdienen meer dan afgestudeerde scholieren, maar weegt dit op tegen het extreem hoge collegeld en de gemiste salarissen tijdens de studie? Zelfs economen geven nu toe dat een universitaire opleiding alleen lonend is voor degenen die haar afmaken. Maar dit komt alleen doordat middelbare schoolsalarissen al tientallen jaren tot op het bot uitgekleed zijn. Tientallen jaren al worden mensen met een middelbare schooldiploma een redelijke vergoeding ontzegd voor hetgeen ze geproduceerd hebben. Hadden ze dit naar behoren ontvangen, dan zou een universitaire opleiding voor velen een slechte investering zijn. College premium? Ik noem dit eerder een middelbare schoolkorting. Twee op de drie mensen die zich aanmelden vinden geen passende baan. Ze hebben geen veelbelovende toekomst -- die ziet er somber uit. Juist zij gaan lijden onder de meest meedogenloze vormen van studieschuld. En zij zijn het, merkwaardig en treurig genoeg, die het sterkst gelokt worden met dat hele 'College Premium'-idee. Dat is niet alleen cynische marketing, het is uitermate wreed. Wat doen we eraan? Wat als studenten en ouders hoger onderwijs behandelen als een consumptiegoed? Iedereen lijkt dit te doen. Dan zou je, net als bij elk ander consumptiegoed, willen weten waarvoor je betaalt. Wanneer je medicijnen koopt, krijg je een opsomming van bijwerkingen. Op een hoger onderwijs-product zou een waarschuwingsetiket moeten zitten dat consumenten in staat stelt geïnformeerde keuzes te maken. Wanneer je een auto koopt, weet je hoeveel kilometer per liter je kan verwachten. Wie weet wat we kunnen verwachten van een diploma in... Canadese Studies. Dit bestaat trouwens echt. Wat als er daarvoor een app bestond? Een app die de kosten van een major vergelijkt met het verwachte inkomen. Laten we dit Inkomen-Gebaseerd Collegeld of IGC noemen. Maak dit... een van jullie. (Gelach) Ontdek jouw realiteit. (Gelach) Er zitten drie voordelen aan Inkomen-Gebaseerd Collegegeld. Elke gebruiker kan uitvogelen hoeveel geld hij of zij zal verdienen na een bepaalde universiteit en major vakkenpakket. Zulke geïnformeerde gebruikers worden niet snel het slachtoffer van de ronselaars-truc, de verkoop-pitch. Maar ook door de juiste keuze te maken. Waarom zou iemand meer collegegeld betalen dan bijvoorbeeld 15% van het extra inkomen dat ze verdienen? Er zit een tweede voordeel aan Inkomen-Gebaseerd Collegeld. Door kosten aan het inkomen te verbinden, worden universiteitsbestuurders gedwongen om kosten beter te beheren, en hiervoor nieuwe manieren te vinden. Bijvoorbeeld, alle studenten hier betalen ongeveer voor elk major vakkenpakket hetzelfde bedrag. Dat is zeker oneerlijk en moet veranderen. Een techniekstudent gebruikt meer middelen, faciliteiten, laboratoriums en faculteiten dan een filosofiestudent. Als gevolg biedt de filosofiestudent financiële steun aan de techniekstudent. Die daarna trouwens meer gaat verdienen. Waarom moeten twee mensen hetzelfde product kopen en dezelfde prijs betalen terwijl één persoon de helft of een derde van de service ontvangt? Sommige afgestudeerden, in bepaalde richtingen, betalen 25% van hun inkomen af aan studieschuld, terwijl anderen 5% betalen. Dat soort ongelijkheid zou eindigen wanneer major-vakkenpakketten correct geprijsd zijn. Uiteraard alle data -- één van jullie gaat dit doen, toch? Alle data moet goed ontworpen worden, en misschien gecontroleerd door een openbare accountant om statistische leugens te vermijden. We kennen allemaal statistieken, toch? Hoe dan ook, het derde en grootste voordeel van Inkomen-Gebaseerd Collegeld, is dat het Amerikanen bevrijdt van angst en de financiële puinhoop als ze een defect product kopen. Misschien zullen later jonge en oude Amerikanen dit herontdekken, zoals de jongeman eerder zei: hun nieuwsgierigheid, passie voor kennis. Gaat men studeren wat men liefheeft, liefhebben wat men studeert, zijn eigen passie volgen, gedreven worden door zijn intelligentie, en onderzoeken verrichten die men echt graag wil doen. Het waren tenslotte Eric en Kevin twee jaar geleden -- precies dit soort jongemannen die mij hebben aangezet tot, en met me samenwerken in het onderzoek naar Amerikaanse studenten die in het krijt staan. Bedankt voor jullie aandacht. (Applaus)