Momenteel staan 40 miljoen Amerikanen
in het krijt
vanwege hun instromen
in de nieuwe economie.
Ze hebben te weinig geld om te studeren
en zijn aan kredietgevers
meer dan 1 biljoen dollar verschuldigd.
Ze nemen elke baan aan
om een schuld af te lossen
waarvoor ze persoonlijk garant staan.
In Amerika krijgt zelfs
een bankroete gokker een tweede kans.
Maar het is bijna onmogelijk
voor een Amerikaan
om zijn studielening
kwijtgescholden te krijgen.
Lang geleden in Amerika
konden studenten schuldenvrij afstuderen.
De vader van mijn vriend Paul studeerde af
aan de universiteit van Colorado
onder de 'GI Bill'.
[een studiebeurs voor veteranen]
Voor zijn generatie
was hoger onderwijs
gratis of bijna gratis.
Het werd gezien als een publiek goed.
Nu niet meer.
Paul studeerde ook af
aan de universiteit van Colorado
en betaalde zijn collegegeld
door een bijbaan te nemen.
30 jaar geleden
was collegegeld voor
het hoger onderwijs betaalbaar.
Eventuele schulden
loste je af na je studie.
Nu niet meer.
De dochter van Paul
trad in zijn voetsporen
met een enkel verschil.
5 jaar geleden studeerde ze af
met een torenhoge schuld.
Studenten zoals Kate moeten gaan lenen
want hoger onderwijs
is onbetaalbaar geworden
voor de meeste Amerikaanse gezinnen.
En wat dan nog?
Jezelf in de schulden steken
om te kunnen studeren
is niet zo erg als je het kan aflossen
met het hogere salaris
dat dit je oplevert.
Daarin verslechteren de omstandigheden.
Zelfs een afgestudeerde academicus
verdiende 10% meer in 2001 dan in 2013.
Dus...
Collegegeld gestegen,
overheidsfinanciering gedaald,
gezinsinkomens gereduceerd,
persoonlijke inkomens laag.
Dan is het toch niet vreemd
dat meer dan een kwart studenten
niet hun leningen kunnen afbetalen?
De ergste tijden kunnen
de beste tijden zijn.
Bepaalde feiten komen aan het licht
die je niet kan negeren.
Ik wil er daarvan drie bespreken.
1,2 biljoen dollar aan diplomaschuld
maken volop duidelijk
dat hoger onderwijs wordt gezien als
een consumptiegoed.
We spreken over onderwijs
zoals economen dat doen.
Als een investering voor de vergroting
van het menselijk kapitaal
door ze te trainen voor een baan.
Als een investering die je maakt
om mensen te rangschikken
zodat werkgevers ze makkelijker aannemen.
U.S. News en World Report
classificeren universiteiten
zoals de consumentenbond
wasmachines beoordeelt.
Het vakjargon is bezaaid met barbarij.
Docenten worden 'dienstverleners' genoemd
en studenten worden 'consumenten' genoemd.
Sociologie, Shakespeare,
voetbal en wetenschap
zijn allemaal 'content'.
Studieschulden leveren winst op...
alleen niet voor jullie.
De studentenkredietgevers
maken winst op jouw studieschuld.
Zoals de vetgemeste gorillas van 400 kilo,
Sallie Mae en Navient,
die samen vorig jaar
1.2 miljard dollar winst maakten.
Net als woninghypotheken
worden studentenleningen gebundeld,
verpakt, versneden,
fijngehakt en verkocht op Wall Street.
Hogescholen en universiteiten
die investeren in deze
gesecuritiseerde leningen
boeken dubbele winst.
Eerst van jouw collegegeld
en daarna van de rente op leningen.
Zijn we verbaasd dat
met al die verdiensten
sommigen op de 'hogere onderwijsmarkt'
nu vals adverteren en lokaasreclame maken?
Precies die onwetendheid uitbuiten
die hun onderwijs zou moeten genezen?
Ten derde,
diplomas zijn een merk.
Jaren geleden schreef mijn docent:
'Wanneer studenten als consumenten
worden behandeld, worden ze gevangenen
van verslaving en jaloezie'.
Zoals aan consumenten steeds
nieuwe versies van een iPhone
kunnen worden verkocht,
kan mensen steeds meer
onderwijs worden aangesmeerd.
Universiteiten zijn
de nieuwe middelbare scholen,
zoals we al zeiden.
Waarom zou je daar ophouden?
Mensen zijn zover te krijgen om
certificaten, hercertificaten,
master- en doctorale diplomas te kopen.
Hoger onderwijs wordt ook
aangeprezen als statussymbool.
Koop een diploma,
zoals een Lexus
of een Louis Vuitton-tas,
om jezelf te onderscheiden van anderen.
Zodat anderen jaloers op je zijn.
Diplomas zijn een merk.
Maar deze waarheden zitten vaak verborgen
achter een onaangename verkoop-pitch.
Er gaat geen dag voorbij
zonder dat er een beleidsman
ons op tv vertelt: "Een universiteitsgraad
is onontbeerlijk
om de ladder op te klimmen
naar een middenklassebestaan."
Dit wordt meestal onderbouwd
met het 'college premium':
afgestudeerd aan de universiteit
verdien je gemiddeld 56% meer
dan met een middelbare schooldiploma.
Laten we eens kijken naar dit percentage.
Oppervlakkig gezien
lijkt het in tegenspraak
met de verhalen die we horen
over academici die werken
als baristas en caissières.
Van de 100 mensen die zich aanmelden
voor een vervolgopleiding
maken 45 die niet op tijd af,
om diverse redenen, waaronder financiële.
Van de 55 die wel afstuderen,
blijven er 2 werkloos,
en hebben er 18 onvoldoende werk.
Academici verdienen meer
dan afgestudeerde scholieren,
maar weegt dit op tegen
het extreem hoge collegeld
en de gemiste salarissen
tijdens de studie?
Zelfs economen geven nu toe
dat een universitaire opleiding
alleen lonend is
voor degenen die haar afmaken.
Maar dit komt alleen doordat
middelbare schoolsalarissen
al tientallen jaren
tot op het bot uitgekleed zijn.
Tientallen jaren al
worden mensen met
een middelbare schooldiploma
een redelijke vergoeding ontzegd
voor hetgeen ze geproduceerd hebben.
Hadden ze dit naar behoren ontvangen,
dan zou een universitaire opleiding
voor velen een slechte investering zijn.
College premium?
Ik noem dit eerder
een middelbare schoolkorting.
Twee op de drie mensen die zich aanmelden
vinden geen passende baan.
Ze hebben geen veelbelovende toekomst --
die ziet er somber uit.
Juist zij gaan lijden onder de meest
meedogenloze vormen van studieschuld.
En zij zijn het,
merkwaardig en treurig genoeg,
die het sterkst gelokt worden
met dat hele 'College Premium'-idee.
Dat is niet alleen cynische marketing,
het is uitermate wreed.
Wat doen we eraan?
Wat als studenten en ouders
hoger onderwijs behandelen
als een consumptiegoed?
Iedereen lijkt dit te doen.
Dan zou je, net als bij
elk ander consumptiegoed,
willen weten waarvoor je betaalt.
Wanneer je medicijnen koopt,
krijg je een opsomming van bijwerkingen.
Op een hoger onderwijs-product
zou een waarschuwingsetiket moeten zitten
dat consumenten in staat stelt
geïnformeerde keuzes te maken.
Wanneer je een auto koopt,
weet je hoeveel kilometer
per liter je kan verwachten.
Wie weet wat we kunnen verwachten
van een diploma in... Canadese Studies.
Dit bestaat trouwens echt.
Wat als er daarvoor een app bestond?
Een app die de kosten van een major
vergelijkt met het verwachte inkomen.
Laten we dit Inkomen-Gebaseerd Collegeld
of IGC noemen.
Maak dit... een van jullie.
(Gelach)
Ontdek jouw realiteit.
(Gelach)
Er zitten drie voordelen
aan Inkomen-Gebaseerd Collegegeld.
Elke gebruiker kan uitvogelen
hoeveel geld hij of zij zal verdienen
na een bepaalde universiteit
en major vakkenpakket.
Zulke geïnformeerde gebruikers
worden niet snel het slachtoffer
van de ronselaars-truc, de verkoop-pitch.
Maar ook door de juiste keuze te maken.
Waarom zou iemand meer collegegeld betalen
dan bijvoorbeeld 15%
van het extra inkomen dat ze verdienen?
Er zit een tweede voordeel
aan Inkomen-Gebaseerd Collegeld.
Door kosten aan het inkomen te verbinden,
worden universiteitsbestuurders gedwongen
om kosten beter te beheren,
en hiervoor nieuwe manieren te vinden.
Bijvoorbeeld,
alle studenten hier betalen ongeveer
voor elk major vakkenpakket
hetzelfde bedrag.
Dat is zeker oneerlijk en moet veranderen.
Een techniekstudent
gebruikt meer middelen,
faciliteiten, laboratoriums en faculteiten
dan een filosofiestudent.
Als gevolg biedt de filosofiestudent
financiële steun aan de techniekstudent.
Die daarna trouwens meer gaat verdienen.
Waarom moeten twee mensen
hetzelfde product kopen
en dezelfde prijs betalen
terwijl één persoon de helft
of een derde van de service ontvangt?
Sommige afgestudeerden,
in bepaalde richtingen,
betalen 25% van hun inkomen
af aan studieschuld,
terwijl anderen 5% betalen.
Dat soort ongelijkheid zou eindigen
wanneer major-vakkenpakketten
correct geprijsd zijn.
Uiteraard alle data --
één van jullie gaat dit doen, toch?
Alle data moet goed ontworpen worden,
en misschien gecontroleerd
door een openbare accountant
om statistische leugens te vermijden.
We kennen allemaal statistieken, toch?
Hoe dan ook,
het derde en grootste voordeel
van Inkomen-Gebaseerd Collegeld,
is dat het Amerikanen bevrijdt van angst
en de financiële puinhoop
als ze een defect product kopen.
Misschien zullen later
jonge en oude Amerikanen dit herontdekken,
zoals de jongeman eerder zei:
hun nieuwsgierigheid, passie voor kennis.
Gaat men studeren wat men liefheeft,
liefhebben wat men studeert,
zijn eigen passie volgen,
gedreven worden door zijn intelligentie,
en onderzoeken verrichten
die men echt graag wil doen.
Het waren tenslotte Eric en Kevin
twee jaar geleden --
precies dit soort jongemannen
die mij hebben aangezet tot,
en met me samenwerken
in het onderzoek
naar Amerikaanse studenten
die in het krijt staan.
Bedankt voor jullie aandacht.
(Applaus)