1
00:00:00,963 --> 00:00:03,969
Dowiadujmy się dalej, co można
zrobić z obiektami.

2
00:00:04,070 --> 00:00:08,249
Sięgnijmy do programu
z filmiku o funkcjach.

3
00:00:08,349 --> 00:00:11,029
Ma on funkcję „drawWinston”,

4
00:00:11,129 --> 00:00:14,512
która umie narysować Winstona
w danym „x” i „y”...

5
00:00:14,612 --> 00:00:17,925
Tutaj przywołujemy tę funkcję
cztery razy,

6
00:00:18,025 --> 00:00:20,874
zawsze z innymi współrzędnymi.

7
00:00:21,710 --> 00:00:25,310
Znacie mnie. Gdy patrzę na te cztery
rysunki Winstona,

8
00:00:25,410 --> 00:00:28,165
tak podobne do siebie,

9
00:00:28,265 --> 00:00:32,298
myślę tylko, że dużo lepiej
byłoby użyć pętli.

10
00:00:33,111 --> 00:00:36,107
I przywołać funkcję raz,
wewnątrz pętli,

11
00:00:36,207 --> 00:00:39,450
zmieniając „x” i „y”
w każdym powtórzeniu pętli.

12
00:00:40,103 --> 00:00:44,373
W tym celu musimy znaleźć sposób
na przechowywanie pozycji „x” i „y”,

13
00:00:44,473 --> 00:00:47,577
w tablicy, żebyśmy mieli
do nich dostep.

14
00:00:47,677 --> 00:00:49,621
Mamy dwa zestawy wartości,

15
00:00:49,721 --> 00:00:51,989
więc moglibyśmy zrobić dwie tablice.

16
00:00:52,089 --> 00:00:56,209
Jedną dla pozycji „x”,
drugą dla pozycji „y”.

17
00:00:56,309 --> 00:01:01,788
Dajmy pozycje „x”:
99, 294, 101 i 294...

18
00:01:02,299 --> 00:01:07,964
a pozycje „y”
to 117, 117, 316, 316.

19
00:01:09,265 --> 00:01:11,563
Teraz możemy zrobić tu pętlę,

20
00:01:11,663 --> 00:01:14,276
pisząc: for-loop var i = 0;

21
00:01:14,376 --> 00:01:18,367
i < xPositions.length; i++

22
00:01:18,735 --> 00:01:21,286
Przejdziemy przez każdy
element „xPositions”,

23
00:01:21,386 --> 00:01:25,067
i napiszemy:
drawWinston(xPositions[i],

24
00:01:25,658 --> 00:01:29,398
yPositions[i]);

25
00:01:30,709 --> 00:01:34,508
Sprawdźmy, czy to działa.
Skasujmy...

26
00:01:34,608 --> 00:01:35,573
Udało się!

27
00:01:35,673 --> 00:01:38,752
Możemy to przywołać.

28
00:01:38,852 --> 00:01:41,146
Jedna linijka programu
rysuje Winstona

29
00:01:41,246 --> 00:01:44,629
w każdej pozycji
z tablicy „xPositions”.

30
00:01:45,150 --> 00:01:48,669
Możemy dodawać więcej.
Powiedzmy od 10.

31
00:01:48,769 --> 00:01:53,545
Potem dodajemy 1, i 1, i 1...

32
00:01:54,242 --> 00:01:57,887
a później 100, i 1...

33
00:01:58,259 --> 00:02:01,533
Zrobił się tu bałagan.

34
00:02:01,904 --> 00:02:05,527
Niedobrze, bo trudno mi zobaczyć,

35
00:02:05,627 --> 00:02:08,383
który „x” odnosi się do którego „y”.

36
00:02:08,483 --> 00:02:12,606
A ja chcę na pierwszy
rzut oka widzieć

37
00:02:12,706 --> 00:02:16,788
pary x-y, zamiast pilnować,

38
00:02:16,888 --> 00:02:20,898
żeby były idealnie ustawione
w pionie, np. tak.

39
00:02:21,594 --> 00:02:27,005
Chcę znaleźć inny sposób
przechowywania tych pozycji.

40
00:02:27,105 --> 00:02:30,860
Możemy przechowywać je
jako obiekty.

41
00:02:30,960 --> 00:02:36,055
Każda pozycja to dwie
informacje: „x” i „y”.

42
00:02:36,155 --> 00:02:39,683
Możemy zrobić obiekt
o właściwościach „x” i „y.”

43
00:02:39,783 --> 00:02:44,652
Możemy mieć tablice obiektów
z pozycjami „x” i „y”.

44
00:02:44,752 --> 00:02:45,929
Zróbmy to więc.

45
00:02:46,029 --> 00:02:48,182
Napiszemy: „var positions”

46
00:02:48,785 --> 00:02:51,432
równa się... i to też będzie tablica.

47
00:02:51,532 --> 00:02:56,378
Ale każdy element, zamiast być
liczbą, będzie obiektem.

48
00:02:56,478 --> 00:02:59,095
Mamy klamry...

49
00:02:59,195 --> 00:03:04,807
I napiszemy „x:99” i „y:117”.

50
00:03:05,388 --> 00:03:08,313
Mamy tu jedną z naszych pozycji,

51
00:03:09,103 --> 00:03:13,909
a drugą dodamy tutaj.

52
00:03:14,234 --> 00:03:18,886
Dobrze; „x” wyniesie 294, 117,

53
00:03:19,175 --> 00:03:22,013
dalej 101,

54
00:03:22,594 --> 00:03:24,033
dalej 316,

55
00:03:25,217 --> 00:03:30,450
a na koniec 294 i 316.

56
00:03:30,550 --> 00:03:35,016
I jest tablica obiektów,

57
00:03:35,116 --> 00:03:38,430
z których każdy
ma właściwości „x” i „y”.

58
00:03:38,530 --> 00:03:41,170
Teraz za pomocą pętli FOR

59
00:03:41,270 --> 00:03:44,769
wypiszemy każdy obiekt
tablicy „positions”.

60
00:03:44,869 --> 00:03:49,157
Następnie przekażemy obiekt.

61
00:03:49,257 --> 00:03:53,894
Na razie przekazujemy cały obiekt,
a chcemy przekazać wartości „x” i „y”.

62
00:03:53,994 --> 00:03:59,026
Potrzebujemy zatem
positions[i].X i positions[i].Y.

63
00:03:59,126 --> 00:04:00,272
Hura!

64
00:04:00,612 --> 00:04:03,995
Możemy skasować te stare,
zaśmiecone tablice.

65
00:04:04,095 --> 00:04:07,919
Teraz wygląda to znacznie ładniej,

66
00:04:08,019 --> 00:04:12,934
a program jest prostszy do czytania.
Im łatwiej, tym lepiej!

67
00:04:13,034 --> 00:04:16,625
I łatwiej jest dodawać nowe obiekty.
Jeśli chcę dodać 1...

68
00:04:16,726 --> 00:04:18,995
Dodam tę parę.

69
00:04:19,095 --> 00:04:23,383
Powiedzmy, że „x” to 200,
„y” też...

70
00:04:23,483 --> 00:04:26,379
i pośrodku pojawi się Winston.

71
00:04:26,479 --> 00:04:27,509
Fajnie!

72
00:04:27,609 --> 00:04:31,580
A teraz pokażę wam
coś jeszcze lepszego.

73
00:04:31,680 --> 00:04:37,083
Zauważcie, że nasza funkcja
przyjmuje dwie liczby

74
00:04:37,183 --> 00:04:38,782
i korzysta z nich.

75
00:04:38,882 --> 00:04:42,023
Możemy zmienić funkcję tak,
że będzie oczekiwać obiektu

76
00:04:42,123 --> 00:04:45,233
i weźmie z niego „x” oraz „y”.

77
00:04:45,333 --> 00:04:49,622
To znaczy, że możemy
zabrać stąd obiekt.

78
00:04:49,722 --> 00:04:50,946
Spróbujmy.

79
00:04:51,046 --> 00:04:53,616
Zabieramy obiekt, teraz nie działa.

80
00:04:53,716 --> 00:04:57,610
Bo nasza funkcja
oczekuje dwóch obiektów,

81
00:04:57,710 --> 00:05:00,257
a dostaje tylko jeden.
Zmienimy to więc.

82
00:05:00,357 --> 00:05:02,712
Damy tu „facePosition”,

83
00:05:02,812 --> 00:05:07,065
ale widać komunikat o błędzie,
bo FaceX nie jest zdefiniowane.

84
00:05:07,165 --> 00:05:10,685
Wcześniej „faceX” było argumentem,

85
00:05:10,785 --> 00:05:13,408
lecz teraz nie istnieje.
Mamy tylko obiekt.

86
00:05:13,508 --> 00:05:17,277
Możemy zapisać pozycję „x”

87
00:05:17,377 --> 00:05:20,946
z obiektu wewnątrz zmiennej „faceX”.

88
00:05:21,046 --> 00:05:22,871
Mamy więc obiekt,

89
00:05:22,971 --> 00:05:24,870
wiemy, że ma właściwość „x”,

90
00:05:24,970 --> 00:05:28,214
i będziemy go przechowywać
w zmiennej „faceX”.

91
00:05:28,402 --> 00:05:33,269
To samo możemy zrobić z „y”:
„faceY = facePosition.y”.

92
00:05:33,949 --> 00:05:38,291
I proszę! A reszta funkcji
używa „faceX” i „faceY”.

93
00:05:38,391 --> 00:05:41,937
Trzeba to dobrze zapisać.
„xx” nie zadziała,

94
00:05:42,037 --> 00:05:46,325
bo tego nie ma tutaj,
w naszej tablicy obiektów.

95
00:05:46,425 --> 00:05:48,345
Musi pasować!

96
00:05:48,445 --> 00:05:52,014
Wspaniale: teraz możecie mieć
tablice obiektów,

97
00:05:52,114 --> 00:05:54,057
funkcje przyjmujące obiekty,

98
00:05:54,157 --> 00:05:58,098
i przekonacie się,
że programy są świetne

99
00:05:58,198 --> 00:06:00,396
w organizacji danych.

100
00:06:00,489 --> 00:06:04,378
Zwłaszcza że często chcemy
łączyć „x” z „y”.

101
00:06:04,478 --> 00:06:08,686
Tablice obiektów przydadzą się
podczas rysowania i animacji.

102
00:06:08,786 --> 00:06:11,403
Korzystajcie z nich
i bawcie się dobrze!