Το σύμπαν σφύζει από πλανήτες.

Θέλω, μέσα στην επόμενη δεκαετία,

να φτιάξουμε ένα διαστημικό τηλεσκόπιο
ικανό να απεικονίσει

μια Γη σε τροχιά γύρω από ένα άλλο άστρο

και να καταλάβει 
αν μπορεί να φιλοξενήσει ζωή.

Οι συνάδελφοί μου στο Εργαστήριο
Αεριοπροώθησης της ΝΑΣΑ

στο Πρίνστον κι εγώ
δουλεύουμε πάνω σε μια τεχνολογία

που θα μπορεί να κάνει ακριβώς αυτό
τα επόμενα χρόνια.

Οι αστρονόμοι τώρα θεωρούν ότι κάθε άστρο

στον γαλαξία έχει έναν πλανήτη,

και εικάζουν ότι έως
και το ένα πέμπτο από αυτούς

έχει έναν πλανήτη σαν τη Γη

που θα μπορεί να φιλοξενήσει ζωή,

αλλά δεν έχουμε δει κανέναν από αυτούς.

Τους έχουμε εντοπίσει μόνο έμμεσα.

Αυτή είναι η διάσημη εικόνα της ΝΑΣΑ
με την αχνή μπλε κουκκίδα.

Την έβγαλε 
το διαστημόπλοιο Βόγιατζερ το 1990,

όταν έκανε αναστροφή
καθώς έβγαινε από το ηλιακό σύστημα

για να βγάλει μια φωτογραφία της Γης

από απόσταση 
έξι δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων.

Θέλω να βγάλουμε μία

από έναν πλανήτη σαν τη Γη
γύρω από ένα άλλο άστρο.

Γιατί δεν το έχουμε κάνει;
Γιατί είναι δύσκολο;

Ας φανταστείτε ότι παίρνουμε

το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χάμπλ

και το γυρνάμε και το βγάζουμε

στην τροχιά του Άρη.

Θα δούμε κάτι σαν αυτό,

μια κάπως θολή εικόνα της Γης,

επειδή είμαστε
ένα σχετικά μικρό τηλεσκόπιο

από την τροχιά του Άρη.

Τώρα ας πάμε δέκα φορές πιο μακριά.

Εδώ είμαστε στην τροχιά του Ουρανού.

Πιο μικρή, πιο λίγη λεπτομέρεια,
χαμηλότερη ανάλυση.

Βλέπουμε ακόμη το μικρό φεγγάρι,

αλλά ας πάμε ακόμη δέκα φορές πιο μακριά.

Εδώ είμαστε στην άκρη
του ηλιακού συστήματος,

έξω από τη Ζώνη του Κάιπερ.

Δεν έχει καθόλου ανάλυση.

Είναι αυτή η αχνή μπλε κουκκίδα 
του Καρλ Σαγκάν.

Αλλά ας πάμε πάλι δέκα φορές πιο μακριά.

Εδώ είμαστε έξω στο Νέφος του Όορτ,

έξω από το ηλιακό σύστημα,

και αρχίζουμε να βλέπουμε τον ήλιο

να μπαίνει στο οπτικό πεδίο

και να πηγαίνει στον πλανήτη.

Ακόμη μια φορά, δέκα φορές πιο μακριά.

Τώρα είμαστε στο Άλφα Κενταύρου,

το κοντινότερο γειτονικό μας άστρο,

και ο πλανήτης εξαφανίστηκε.

Βλέπουμε μόνο τη μεγάλη εικόνα
του άστρου που ακτινοβολεί

που είναι δέκα δισεκατομμύρια φορές
πιο λαμπερό από τον πλανήτη,

που πρέπει να είναι
στον μικρό κόκκινο κύκλο.

Αυτό θέλουμε να δούμε.
Γι' αυτό είναι δύσκολο.

Το φως από το άστρο είναι διαθλαστικό.

Διαχέεται μέσα στο τηλεσκόπιο,

δημιουργώντας μια πολύ φωτεινή εικόνα

που εξαφανίζει τον πλανήτη.

Έτσι, για να δούμε τον πλανήτη,

πρέπει να κάνουμε κάτι 
για όλο αυτό το φως.

Πρέπει να το ξεφορτωθούμε.

Πολλοί συναδέλφοί μου δουλεύουν

πάνω σε εκπληκτικές τεχνολογίες
για να γίνει αυτό,

αλλά θέλω να σας πως για μία, σήμερα

που πιστεύω ότι είναι η πιο φοβερή,

και μάλλον η πιο πιθανή να μας βρει μια Γη

την επόμενη δεκαετία.

Προτάθηκε για πρώτη φορά
από τον Λάιμαν Σπίτζερ,

τον πατέρα του διαστημικού τηλεσκοπίου,
το 1962,

και εμπνεύστηκε από μια έκλειψη.

Όλοι σας την έχετε δει.
Είναι μια ηλιακή έκλειψη.

Το φεγγάρι έχει πάει μπροστά από τον ήλιο.

Μπλοκάρει το περισσότερο φως

έτσι μπορούμε να δούμε 
αυτό το αχνό στέμμα γύρω του.

Θα ήταν το ίδιο αν σήκωνα το δάχτυλό μου

και μπλόκαρα τον προβολέα
που μπαίνει στα μάτια μου,

μπορώ να σας δω στην πίσω σειρά.

Τι συμβαίνει λοιπόν;

Το φεγγάρι

ρίχνει σκιά στη Γη.

Βάζουμε ένα τηλεσκόπιο
ή μια κάμερα σε αυτή τη σκιά,

κοιτάζουμε πίσω στον ήλιο,

και το περισσότερο φως έχει αφαιρεθεί

και μπορούμε να δούμε την αχνή, λεπτή δομή

του στέμματος.

Η πρόταση του Σπίτζερ 
ήταν να το κάνουμε στο διάστημα.

Χτίζουμε μια μεγάλη οθόνη,
τη στέλνουμε στο διάστημα,

τη βάζουμε μπροστά από το άστρο,

μπλοκάρουμε το περισσότερο φως,

στέλνουμε ένα διαστημικό τηλεσκόπιο
στη σκιά που έχει δημιουργηθεί,

και μπουμ, μπορούμε να δούμε πλανήτες.

Θα φαινόταν κάπως έτσι.

Εδώ είναι λοιπόν η μεγάλη οθόνη,

και δεν υπάρχουν πλανήτες,

επειδή δυστυχώς δεν λειτουργεί 
και τόσο καλά,

επειδή τα κύματα φωτός και τα κύματα

διαθλάτεται στην οθόνη αυτή

όπως και στο τηλεσκόπιο.

Είναι όπως το νερό που πάει γύρω
από έναν βράχο σε ένα ποτάμι,

και όλο αυτό το φως καταστρέφει τη σκιά.

Είναι μια απαίσια σκιά.
Δεν μπορούμε να δούμε πλανήτες.

Αλλά ο Σπίτζερ γνώριζε την απάντηση.

Αν μπορέσουμε να καλύψουμε τις άκρες,
να τις απαλύνουμε

ώστε να ελέγχεται η διάθλαση,

τότε μπορούμε να δούμε έναν πλανήτη,

και τα τελευταία 10 χρόνια περίπου
έχουμε βρει

τις βέλτιστες λύσεις για να το κάνουμε.

Μοιάζει κάπως έτσι.

Το λέμε αστροσκίαστρο πέταλο λουλουδιού.

Αν κάνουμε σωστά τις άκρες 
αυτών των πετάλων,

αν ελέγξουμε το σχήμα τους,

μπορούμε να ελέγξουμε την διάθλαση,

και τώρα έχουμε μια μεγάλη σκιά.

Είναι περίπου 10 δισεκατομμύρια φορές
πιο σκοτεινό από πριν,

και μπορούμε να δούμε τους πλανήτες
να ξεπετάγονται.

Πρέπει να είναι μεγαλύτερο
από τον αντίχειρά μου.

Αυτό το αστροσκίαστρο είναι περίπου

όσο μισό ποδοσφαιρικό γήπεδο.

και πρέπει να πετάξει 50.000 χιλιόμετρα
μακριά από το τηλεσκόπιο

που πρέπει να είναι ακριβώς στη σκιά του,

και τότε μπορούμε να δούμε τους πλανήτες.

Αυτό ακούγεται εξαιρετικό,

αλλά λαμπροί μηχανικοί,
συνάδελφοί μου στο JPL,

σκέφτηκαν έναν υπέροχο σχεδιασμό
για το πώς να γίνει αυτό

και φαίνεται έτσι.

Ξεκινάει τυλιγμένο γύρω από έναν άξονα.

Διαχωρίζεται από το τηλεσκόπιο.

Τα πέταλα ξετυλίγονται, ανοίγουν,

το τηλεσκόπιο γυρνά.

Μετά θα το δείτε να γυρνά
και να πετά μακρυά

στα 50.000 χιλιόμετρα από το τηλεσκόπιο.

Θα πάει μπροστά από το άστρο

ακριβώς έτσι, 
θα δημιουργήσει μια υπέροχη σκιά.

Μπουμ, θα έχουμε πλανήτες 
σε τροχιά γύρω του.

(Χειροκρότημα)

Σας ευχαριστώ.

Δεν είναι επιστημονική φαντασία.

Το δουλεύουμε 
τα τελευταία πέντε ή έξι χρόνια.

Πέρσι το καλοκαίρι,
κάναμε ένα πολύ ωραίο τεστ

στην Καλιφόρνια, στη Νορθροπ Γκράμαν.

Αυτά είναι τέσσερα πέταλα.

Αυτό είναι ένα αστροσκίαστρο σε κλίμακα.

Είναι περίπου μισό 
από αυτό που μόλις είδατε.

Θα δείτε τα πέταλα να ξετυλίγονται.

Αυτά τα τέσσερα πέταλα
τα έφτιαξαν τέσσερις φοιτητές

που έκαναν
μια καλοκαιρινή μαθητεία στη JPL.

Τώρα το βλέπετε σε ανάπτυξη.

Τα πέταλα περιστρέφονται
για να πάνε στη θέση τους.

Η βάση των πετάλων αυτών

πρέπει να πάει στο ίδιο σημείο κάθε φορά

στο δέκατο του χιλιοστού.

Κάναμε αυτό το τεστ 16 φορές,

και τις 16 φορές πήγε 
ακριβώς στο ίδιο σημείο

στο δέκατο του χιλιοστού.

Πρέπει να γίνει με μεγάλη ακρίβεια,

αλλά αν μπορούμε 
να φτιάξουμε αυτήν την τεχνολογία,

αν μπορούμε να πάμε στο διάστημα,

μπορεί να δείτε κάτι τέτοιο.

Αυτή είναι η εικόνα
ενός από τα κοντινότερα γειτονικά άστρα

που την τράβηξε 
το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ.

Αν μπορούμε να πάρουμε 
ένα παρόμοιο διαστημικό τηλεσκόπιο,

ελαφρώς μεγαλύτερο,

το βάλουμε εκεί έξω,

στείλουμε κάτι να μπλοκάρει το φως,

αυτό που ίσως δούμε
είναι κάτι σαν κι αυτό --

το οικογενειακό πορτραίτο του ηλιακού μας
συστήματος -- όχι του δικού μας.

Ελπίζουμε ότι θα είναι 
κάποιο άλλο ηλιακό σύστημα

όπως φαίνεται μπλοκάροντας το φως,

με ένα τέτοιο αστροσκίαστρο.

Μπορείτε να δείτε τον Δία, τον Κρόνο,

τον Ουρανό, τον Ποσειδώνα,
κι εκεί στο κέντρο,

δίπλα από το φως που απομένει

είναι αυτή η αχνή μπλε κουκκίδα, η Γη.

Θέλουμε να το δούμε αυτό,
αν υπάρχει νερό,

οξυγόνο, όζον,

όσα μπορεί να μας πουν
αν μπορεί να φιλοξενήσει ζωή.

Νομίζω ότι είναι
η πιο καταπληκτική δυνατή επιστήμη.

Γι' αυτό ξεκίνησα να το κάνω,

επειδή πιστεύω ότι θα αλλάξει τον κόσμο.

Θα αλλάξει τα πάντα όταν το δούμε αυτό.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)