Ik beschouw het als mijn levensmissie de urgentie van klimaatverandering over te brengen door middel van mijn werk. Ik reisde naar de Noordpool om het verhaal te laten zien van de smeltende ijskappen en naar de evenaar om het dientengevolge stijgende zeeniveau te documenteren. Meer recent bezocht ik de ijzige kust van Groenland en de laaggelegen eilanden van de Malediven, twee schijnbaar verschillende maar evenzo bedreigde delen van onze planeet. Mijn tekeningen laten momenten van overgang, turbulentie en kalmte in het landschap zien. Ze staan kijkers toe zich emotioneel te binden aan plaatsen waarvan je misschien nooit de kans krijgt ze te bezoeken. Ik koos ervoor de schoonheid over te brengen in plaats van de verwoesting. Wanneer je het sublieme van deze landschappen kunt ervaren, raak je misschien geïnspireerd ze te beschermen en te conserveren. Gedragspsychologie vertelt ons dat we actie ondernemen en beslissingen nemen, met name op basis van onze emoties. En studies hebben aangetoond dat kunst onze emoties meer beïnvloedt dan een beangstigend nieuwsbericht. Experts voorspellen al vanaf 2020 ijsvrije zomers in de arctische gebieden. En het zeeniveau zal tegen het eind van deze eeuw tussen de 0,5 en 3 meter stijgen. Ik heb mijn carrière gewijd aan het belichten van deze vooruitzichten door middel van een toegankelijk medium, een medium dat ons beweegt op een manier waarop statistieken dat niet doen. Het proces begint voor mij met het reizen naar plaatsen die een belangrijke rol spelen in klimaatverandering. Op locatie neem ik duizenden foto's. Terug in de studio werk ik zowel vanuit mijn geheugen als van de genomen foto's om grote composities te maken, die soms wel meer dan 3 meter breed zijn. Ik teken met zachte pastel, droog zoals houtskool, maar dan gekleurd. Ik zie mijn werk als tekeningen, hoewel anderen het schilderijen noemen. Maar ik huiver als mensen mij zien als iemand die 'vingerverft'. (Gelach) Ik gebruik geen gereedschap en ik heb altijd mijn vingers en handpalmen gebruikt om het pigment op het papier te bewerken. Tekenen is voor mij een vorm van meditatie. Het brengt rust in mijn hoofd. Ik neem wat ik teken niet waar als zijnde ijs of water. In plaats daarvan is het beeld teruggebracht tot zijn essentie van kleur en vorm. Als een stuk eenmaal af is, kan ik eindelijk de compositie als een geheel zien, als een ijsberg die drijft op een rimpelloos wateroppervlak, of een brekende golf met schuimkoppen. Gemiddeld kost het maken van een werk als dit, zoals je ziet, 10 seconden. (Gelach) (Applaus) Nee, eerder 200 of 250 uur, in die richting. Maar ik teken al sinds ik een waskrijtje kon vasthouden eigenlijk. Mijn moeder was kunstenaar en toen ik opgroeide, hadden we altijd allerlei materialen in huis. Mijn moeders liefde voor fotografie bracht haar naar de meest afgelegen regio's van de wereld, en mijn familie en ik hadden het geluk dat we met haar mee mochten op deze avonturen. We reden kameel in Noord-Afrika en bestuurden hondensledes vlak bij de Noordpool. In augustus 2012 leidde ik mijn eerste expeditie, waarbij ik kunstenaars en wetenschappers meenam naar de Noordwestkust van Groenland. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat mijn moeder deze trip zou leiden. We waren van plan samen te gaan en we waren net begonnen met voorbereiden toen er een hersentumor bij haar werd ontdekt. De kanker nam snel bezit van haar hele lichaam en geest en zes maanden later overleed ze. Tijdens haar ziekte bleef ze toegewijd aan de expeditie en ik beloofde haar dat ik haar laatste reis zou uitvoeren. Mijn moeders passie voor het Noordpoolgebied weerklonk in mijn hele ervaring op Groenland, en ik voelde de kracht en breekbaarheid van het landschap. De omvang van de ijsbergen maakt je nederig. De ijsvelden leven, zijn in beweging en maken geluid op een manier die ik nooit had verwacht. Ik breidde de omvang van mijn composities uit om jullie hetzelfde gevoel van ontzag te geven als ik heb ervaren. Hoewel de grandeur van het ijs duidelijk is, is zijn kwetsbaarheid dat ook. Vanaf onze boot kon ik het ijs zien zweten onder de ongebruikelijk warme zon. We konden veel Inuit gemeenschappen op Groenland bezoeken, die op dit moment geconfronteerd worden met enorme uitdagingen. De lokale bewoners vertelden me over uitgestrekte gebieden met zee-ijs die niet langer helemaal dichtvroren, zoals ze ooit deden. En zonder ijs zijn hun jacht- en oogstgebieden drastisch afgenomen, wat hun manier van leven en hun voortbestaan bedreigd. De smeltende gletsjers op Groenland zijn een van de grootste oorzaken van het stijgende zeeniveau, waardoor sommige van de laagst gelegen eilanden ter wereld op dit moment al beginnen te verdwijnen. Een jaar na mijn bezoek aan Groenland bezocht ik de Malediven, het laagst gelegen en meest vlakke land ter wereld. Terwijl ik daar was, verzamelde ik beelden en deed ik inspiratie op voor een nieuw te maken werk: tekeningen van golven die aanspoelen op de kust van een land dat nog deze eeuw volledig onderwater kan komen te staan. Elke dag vinden er wel van dit soort verwoestende gebeurtenissen plaats, zowel globaal als op persoonlijk niveau. Toen ik in Groenland was, heb ik de as van mijn moeder uitgestrooid tussen het smeltende ijs. Nu is ze voor altijd onderdeel van het landschap waarvan ze zo hield, zelfs terwijl het verdwijnt en steeds nieuwe vormen aanneemt. Een van de dingen die mijn moeder me heeft meegegeven, is het vermogen te focussen op het positieve in plaats van het negatieve. Mijn tekeningen vieren de schoonheid van dat wat we dreigen te verliezen. Ik hoop dat ze kunnen dienen als bewijs van sublieme landschappen in beweging, dat ze de overgang documenteren en de wereldwijde gemeenschap inspireren in actie te komen voor de toekomst. Dankjewel. (Applaus)