Ik beschouw het als mijn levensmissie
de urgentie van klimaatverandering
over te brengen door middel van mijn werk.
Ik reisde naar de Noordpool
om het verhaal te laten zien
van de smeltende ijskappen
en naar de evenaar om het dientengevolge
stijgende zeeniveau te documenteren.
Meer recent bezocht ik
de ijzige kust van Groenland
en de laaggelegen eilanden
van de Malediven,
twee schijnbaar verschillende
maar evenzo bedreigde
delen van onze planeet.
Mijn tekeningen laten momenten
van overgang, turbulentie
en kalmte in het landschap zien.
Ze staan kijkers toe
zich emotioneel te binden
aan plaatsen waarvan je misschien
nooit de kans krijgt ze te bezoeken.
Ik koos ervoor
de schoonheid over te brengen
in plaats van de verwoesting.
Wanneer je het sublieme
van deze landschappen kunt ervaren,
raak je misschien geïnspireerd
ze te beschermen en te conserveren.
Gedragspsychologie vertelt ons
dat we actie ondernemen
en beslissingen nemen,
met name op basis van onze emoties.
En studies hebben aangetoond
dat kunst onze emoties meer beïnvloedt
dan een beangstigend nieuwsbericht.
Experts voorspellen al vanaf 2020
ijsvrije zomers in de arctische gebieden.
En het zeeniveau
zal tegen het eind van deze eeuw
tussen de 0,5 en 3 meter stijgen.
Ik heb mijn carrière gewijd
aan het belichten van deze vooruitzichten
door middel van een toegankelijk medium,
een medium dat ons beweegt op een manier
waarop statistieken dat niet doen.
Het proces begint voor mij
met het reizen naar plaatsen
die een belangrijke rol spelen
in klimaatverandering.
Op locatie neem ik duizenden foto's.
Terug in de studio
werk ik zowel vanuit mijn geheugen
als van de genomen foto's
om grote composities te maken,
die soms wel meer dan 3 meter breed zijn.
Ik teken met zachte pastel,
droog zoals houtskool, maar dan gekleurd.
Ik zie mijn werk als tekeningen,
hoewel anderen het schilderijen noemen.
Maar ik huiver als mensen mij zien
als iemand die 'vingerverft'.
(Gelach)
Ik gebruik geen gereedschap
en ik heb altijd mijn vingers
en handpalmen gebruikt
om het pigment op het papier
te bewerken.
Tekenen is voor mij
een vorm van meditatie.
Het brengt rust in mijn hoofd.
Ik neem wat ik teken niet waar
als zijnde ijs of water.
In plaats daarvan
is het beeld teruggebracht
tot zijn essentie van kleur en vorm.
Als een stuk eenmaal af is,
kan ik eindelijk de compositie
als een geheel zien,
als een ijsberg die drijft
op een rimpelloos wateroppervlak,
of een brekende golf met schuimkoppen.
Gemiddeld kost het maken
van een werk als dit,
zoals je ziet, 10 seconden.
(Gelach)
(Applaus)
Nee, eerder 200 of 250 uur,
in die richting.
Maar ik teken al sinds ik een waskrijtje
kon vasthouden eigenlijk.
Mijn moeder was kunstenaar
en toen ik opgroeide,
hadden we altijd
allerlei materialen in huis.
Mijn moeders liefde voor fotografie
bracht haar naar de meest afgelegen
regio's van de wereld,
en mijn familie en ik hadden het geluk
dat we met haar mee mochten
op deze avonturen.
We reden kameel in Noord-Afrika
en bestuurden hondensledes
vlak bij de Noordpool.
In augustus 2012
leidde ik mijn eerste expeditie,
waarbij ik kunstenaars
en wetenschappers meenam
naar de Noordwestkust van Groenland.
Oorspronkelijk was het de bedoeling
dat mijn moeder deze trip zou leiden.
We waren van plan samen te gaan
en we waren net begonnen met voorbereiden
toen er een hersentumor
bij haar werd ontdekt.
De kanker nam snel bezit
van haar hele lichaam en geest
en zes maanden later overleed ze.
Tijdens haar ziekte
bleef ze toegewijd aan de expeditie
en ik beloofde haar
dat ik haar laatste reis zou uitvoeren.
Mijn moeders passie
voor het Noordpoolgebied
weerklonk in mijn hele
ervaring op Groenland,
en ik voelde de kracht
en breekbaarheid van het landschap.
De omvang van de ijsbergen
maakt je nederig.
De ijsvelden leven,
zijn in beweging en maken geluid
op een manier die ik nooit had verwacht.
Ik breidde de omvang
van mijn composities uit
om jullie hetzelfde gevoel
van ontzag te geven als ik heb ervaren.
Hoewel de grandeur
van het ijs duidelijk is,
is zijn kwetsbaarheid dat ook.
Vanaf onze boot
kon ik het ijs zien zweten
onder de ongebruikelijk warme zon.
We konden veel Inuit gemeenschappen
op Groenland bezoeken,
die op dit moment geconfronteerd worden
met enorme uitdagingen.
De lokale bewoners vertelden me
over uitgestrekte gebieden met zee-ijs
die niet langer helemaal dichtvroren,
zoals ze ooit deden.
En zonder ijs zijn hun
jacht- en oogstgebieden
drastisch afgenomen,
wat hun manier van leven
en hun voortbestaan bedreigd.
De smeltende gletsjers op Groenland
zijn een van de grootste oorzaken
van het stijgende zeeniveau,
waardoor sommige van de laagst gelegen
eilanden ter wereld
op dit moment al beginnen te verdwijnen.
Een jaar na mijn bezoek aan Groenland
bezocht ik de Malediven,
het laagst gelegen
en meest vlakke land ter wereld.
Terwijl ik daar was, verzamelde ik
beelden en deed ik inspiratie op
voor een nieuw te maken werk:
tekeningen van golven die aanspoelen
op de kust van een land
dat nog deze eeuw volledig
onderwater kan komen te staan.
Elke dag vinden er wel van dit soort
verwoestende gebeurtenissen plaats,
zowel globaal als op persoonlijk niveau.
Toen ik in Groenland was,
heb ik de as van mijn moeder
uitgestrooid tussen het smeltende ijs.
Nu is ze voor altijd onderdeel
van het landschap waarvan ze zo hield,
zelfs terwijl het verdwijnt
en steeds nieuwe vormen aanneemt.
Een van de dingen
die mijn moeder me heeft meegegeven,
is het vermogen te focussen
op het positieve
in plaats van het negatieve.
Mijn tekeningen vieren de schoonheid
van dat wat we dreigen te verliezen.
Ik hoop dat ze kunnen dienen als bewijs
van sublieme landschappen in beweging,
dat ze de overgang documenteren
en de wereldwijde gemeenschap inspireren
in actie te komen voor de toekomst.
Dankjewel.
(Applaus)