Witajcie, nazywam się Jarrett Krosoczka.

Piszę i ilustruję książki dla dzieci.

Czyli wyobraźnia to moja praca.

Zanim stała się moim powołaniem,

wyobraźnia uratowała mi życie.

Jako dziecko uwielbiałem rysować.

Największym znanym mi artystą

była moja mama,

która była uzależniona od heroiny.

Rodzic-narkoman sprawia,

że czujesz się zupełnie bezradny.

Choćbyś nie wiem jak chciał kochać

i być kochanym, 
jeśli tylko otworzysz serce,

wylądujesz na plecach.

Gdy byłem dzieckiem, 
matka siedziała w więzieniu

i nie miałem też ojca.

Dopiero w 6 klasie 
dowiedziałem się, jak się nazywa.

Ale miałem dziadków

ze strony matki - Josepha i Shirley.

Adoptowali mnie, nim skończyłem 3 lata

i przyjęli do siebie 
jak własne dziecko,

a wychowali już piątkę.

Dorastali w czasach wielkiego kryzysu.

Na początku lat 80. 
przyjęli nowe dziecko.

Byłem jak kuzyn Oliver 
z serialu telewizyjnego

o rodzinie Krosoczka,

nowym dzieckiem, 
które pojawiło się znikąd.

Życie z nimi 
było całkiem proste.

Oboje palili dziennie 
po dwie paczki, bez filtra.

W wieku sześciu lat

umiałem zamówić drinka 
Southern Comfort Manhattan.

Wytrawny, zmieszany, 
z lodem osobno,

żeby można było 
wlać więcej alkoholu.

Ale kochali mnie do szaleństwa

i wspierali moje twórcze wysiłki,

bo dziadek 
sam doszedł do wszystkiego.

Pracował w fabryce,

a babcia zajmowała się domem.

Ja kochałem Transformery,

Snoopiego i Żółwie Ninja.

Czytałem o nich, pokochałem

i stali się moimi przyjaciółmi.

Moimi najlepszymi przyjaciółmi

były postacie książkowe.

W podstawówce Gates Lane 
w Worcester, Massachusetts,

spotkałem wspaniałych nauczycieli,

szczególnie panią Alisch.

Pamiętam miłość, jaką nas darzyła

jako swoich uczniów.

Kiedy byłem w trzeciej klasie,

miało miejsce wielkie wydarzenie.

Szkołę odwiedził pisarz Jack Gantos,

żeby opowiedzieć nam o swojej pracy.

żeby opowiedzieć nam o swojej pracy.

Później rysowaliśmy w klasach,

jak wyobrażamy sobie 
jego głównego bohatera,

Zgniłego Ralpha.

Nagle pisarz stanął w drzwiach sali.

Przechadzał się między ławkami

i patrzył na nasze prace bez słowa.

Ale zatrzymał się przy mojej ławce,

zastukał w blat i powiedział:

"Ładny kot". (Śmiech)

I odszedł.

Dwa słowa 
kolosalnie odmieniły mi życie.

W trzeciej klasie 
napisałem pierwszą książkę:

"Sowa, która myślała, 
że jest najlepszym lotnikiem". (Śmiech)

Mieliśmy napisać własny grecki mit,

więc ja napisałem o sowie,

która wyzwała Hermesa 
na pojedynek latania.

Sowa oszukiwała,

a Hermes, grecki bóg, 
rozgniewał się

i zamienił sowę w Księżyc.

Sowa musiała jako Księżyc 
spędzić resztę życia,

obserwując jak jej rodzina 
i przyjaciele bawią się nocą.

Tak. (Śmiech)

Moja książka miała stronę tytułową.

Już w wieku 8 lat 
dbałem o prawa autorskie.

(Śmiech)

Historia opowiedziana była 
za pomocą słów i obrazów,

dokładnie jak robię dziś w pracy.

Czasem pozwalam królować słowom,

innym razem to rysunki 
opowiadają historię.

innym razem to rysunki 
opowiadają historię.

Najbardziej lubię stronę "O autorze".

(Śmiech)

Nauczyłem się pisać 
o sobie w trzeciej osobie

już w młodości.

Uwielbiam zdanie: "Pisanie tej książki 
bardzo mu się podobało".

Uwielbiałem puszczać wodze fantazji.

Właśnie tym jest pisanie.

To przelewanie wyobraźni na papier.

Odwiedzam ostatnio wiele szkół 
i jestem przerażony.

że dzieciom obce jest pojęcie

przelewania wyobraźni na papier,

o ile w ogóle wolno im 
pisać w czasie zajęć.

Kochałem pisać tak bardzo,

że po powrocie ze szkoły brałem kartki,

zszywałem je razem,

i wypełniałem słowami i obrazkami,

bo uwielbiałem używać wyobraźni.

Bohaterowie zostawali moimi przyjaciółmi.

Był Jajko, Pomidor, 
Główka Kapusty i Dynia,

którzy żyli w Chłodziarkowym mieście.

Kiedyś trafili do nawiedzonego domu,

pełnego niebezpieczeństw,

jak zły blender, 
który próbował ich posiekać,

czy zły toster, który próbował 
porwać parę kromek chleba,

lub zła mikrofalówka, która próbowała 
roztopić ich przyjaciela,

kostkę masła. (Śmiech)

Robiłem też własne komiksy.

Dla mnie był to kolejny sposób 
opowiadania historii

za pomocą słów i obrazów.

Gdy byłem w szóstej klasie,

publiczne fundusze na sztukę 
właściwie zlikwidowano

w szkolnictwie publicznym w Worcester.

Cotygodniowe zajęcia z plastyki

odbywały się 2 razy na miesiąc,

raz na miesiąc, 
aż zlikwidowano je w ogóle.

Mój dziadek, mądry człowiek,

dostrzegł w tym problem, bo wiedział,

że to było dla mnie wszystkim. 
Nie uprawiałem sportów.

Miałem sztukę.

Przyszedł raz do mojego pokoju,

usiadł na skraju łóżka

i powiedział, że jeśli chcę,

to zapiszą mnie na zajęcia 
w Muzeum Sztuki w Worcester.

Byłem przeszczęśliwy.

Od szóstej do dwunastej klasy,

raz, dwa, czasem trzy razy w tygodniu,

chodziłem na zajęcia 
do Muzeum Sztuki,

gdzie otaczały mnie dzieci, 
które uwielbiały rysować,

które dzieliły moją pasję.

Moja kariera wydawnicza 
zaczęła się od zaprojektowania

okładki albumu szkolnego 
w ósmej klasie.

Jeśli zastanawia was 
strój naszej maskotki,

to powiem, że byłem wtedy fanem 
Bell Biv DeVoe, MC Hammera

i Vanilla Ice. (Śmiech)

Do dziś mogę zaśpiewać na karaoke 
"Ice, Ice Baby"

bez patrzenia na słowa.

Nie kuście mnie, bo to zrobię.

Później przeniosłem się 
do szkoły prywatnej.

Skończyłem publiczną podstawówkę,

ale dziadka czemuś zdenerwowało,

że w miejscowym liceum 
zadźgano kogoś nożem,

więc nie chciał mnie tam posłać.

Dał mi do wyboru

"Możesz iść do Holy Name, 
szkoły koedukacyjnej,

albo do St. John's, 
szkoły dla chłopców".

Jako bardzo mądry człowiek wiedział,

że poczuję, 
jakbym sam podejmował decyzję,

wiedział też, 
że nie wybiorę St. John's.

Poszedłem do Holy Name High School,

co było trudną zmianą, 
gdyż jak już wspomniałem,

nie uprawiałem sportów,

a ta szkoła była 
bardzo nakierowana na sport.

Ulgę znalazłem 
w pracowni sztuki pana Shilala.

Rozkwitłem tam.

Nie mogłem się doczekać kolejnych zajęć.

Jak zawierałem znajomości?

Rysowałem karykatury nauczycieli (Śmiech)

i rozdawałem je innym.

Na lekcji angielskiego, 
w dziewiątej klasie,

mój kolega z ławki, John,

zaśmiał się trochę za głośno.

Pan Greenwood nie był zachwycony.

(Śmiech)

Momentalnie zauważył, 
że to ja spowodowałem zamieszanie

i pierwszy raz w życiu 
zostałem wysłany za drzwi.

Pomyślałem, że już po mnie,

dziadek mnie zabije.

Nauczyciel wyszedł na korytarz 
i powiedział:

"Pokaż mi tę kartkę".

Pomyślałem: "Ojej, 
on myśli, że to liścik".

Podałem mu mój obrazek.

Patrzył przez moment w milczeniu

i powiedział:

"Jesteś bardzo utalentowany". (Śmiech)

"Jesteś naprawdę dobry. 
Szkolna gazetka

potrzebuje rysownika, 
powinieneś nim zostać.

Tylko przestań rysować 
na moich zajęciach".

Rodzice nigdy się o tym 
nie dowiedzieli.

Nie wpadłem w kłopoty. 
Zostałem przedstawiony pani Casey,

która redagowała szkolną gazetę,

Przez trzy i pół roku

byłem rysownikiem w szkolnej gazetce.

Mierzyłem się z trudnymi tematami:

starsi uczniowie są złośliwi,

pierwszoroczniaki to kujony,

studniówka jest strasznie droga.

Zabrałem się też za dyrektora.

Potem pisałem historię 
o chłopcu imieniem Wesley,

który nie miał szczęścia w miłości.

Zaklinałem się, 
że to nie było o mnie,

ale dziś mogę przyznać, że było.

Najlepsze było to, 
że mogłem pisać te wszystkie historie,

wpadać na te pomysły,

a oni publikowali je 
w szkolnej gazetce.

Nieznani mi ludzie 
mogli je przeczytać.

Uwielbiałem dzielić się pomysłami

poprzez drukowane kartki papieru.

Na 14 urodziny dziadek i babcia

dali mi najlepszy prezent:

stół kreślarski, 
na którym odtąd pracowałem.

Dziś, 20 lat później,

nadal pracuję przy nim każdego dnia.

W wieczór moich 14 urodzin

dostałem prezent 
i jedliśmy chińszczyznę.

Dostałem taką przepowiednię:

"Odniesiesz sukces w pracy".

Przykleiłem to w lewym górnym rogu 
mojego stołu.

Jak widzicie, nadal tam jest.

Nigdy nie prosiłem o nic 
moich dziadków.

Tylko o dwie rzeczy: o Rusty'ego, 
wspaniałego chomika

który żył długo i szczęśliwie, 
gdy byłem w IV klasie.

(Śmiech)

Oraz o kamerę wideo.

Po prostu chciałem ją mieć.

Po błaganiach i prośbach

na święta dostałem 
używaną kamerę

i od razu zacząłem tworzyć 
własne animacje.

Samodzielnie.

Tworzyłem je przez całe liceum.

W dziesiątej klasie
przekonałem anglistę,

by pozwolił mi napisać wypracowanie 
o "Misery" Stephena Kinga

w wersji animowanej. (Śmiech)

I dalej rysowałem komiksy.

W Muzeum Sztuki w Worcester

dostałem najlepszą radę 
od nauczyciela.

Mark Lynch, wspaniały nauczyciel

i nadal mój serdeczny przyjaciel.

Miałem 14 czy 15 lat.

Trafiłem w połowie semestru
na jego zajęcia o komiksach.

Byłem taki podekscytowany, 
że aż promieniałem.

Miałem książkę, jak rysować komiksy 
w stylu Marvela.

Z niej nauczyłem się 
rysować superbohaterów,

rysować kobietę, mięśnie,

tak jak należy, gdybym zamierzał

rysować X-Menów czy Spidermana.

Zbladł jak ściana,

spojrzał na mnie i powiedział:

"Zapomnij o wszystkim, 
czego się nauczyłeś".

Nie rozumiałem. 
Powiedział: "Masz wspaniały styl.

Doceń go. 
Nie rysuj tak, jak ci każą.

Rysuj po swojemu 
i trzymaj się tego,

bo jesteś naprawdę dobry".

Byłem zbuntowany, 
jak wszystkie nastolatki,

ale po 17 latach z matką,

która pojawiała się jak jojo,

i z nieznanym ojcem, 
byłem wściekły.

Wtedy po raz pierwszy spotkałem ojca,

Powiedział, że mam brata i siostrę, 
o których nie wiedziałem.

Tego samego dnia

nie przyjęto mnie 
do szkoły projektowania na Rhode Island,

jedynej uczelni, na jakiej mi zależało.

Jako wolontariusz 
pojechałem na obóz Sunshine

aby przez tydzień pracować 
ze wspaniałymi dziećmi,

dziećmi z białaczką. 
Ten dzieciak, Eric, zmienił mi życie.

Nie doczekał swoich szóstych urodzin,

ale żyje w mojej pamięci każdego dnia.

Po tym doświadczeniu, 
mój nauczyciel sztuki, pan Shilale,

przyniósł mi książki obrazkowe,

mówiąc: "Ilustruj książki dla dzieci!".

Zacząłem więc pisać książki 
dla młodych czytelników

pod koniec szkoły średniej.

Dostałem się do Akademii Sztuk Pięknych 
w Rhode Island,

gdzie przeniosłem się na drugim roku.

Chodziłem na wszystkie zajęcia z pisania.

Napisałem historię 
o wielkim pomarańczowym ślimaku,

który chciał się zaprzyjaźnić 
z pewnym dzieckiem.

Chłopiec nie miał do niego cierpliwości.

Wysyłałem książkę 
do licznych wydawców,

ale została przez wszystkich odrzucona.

Zajmowałem się też obozem 
Hole in the Wall Gang,

wspaniałym obozem 
dla śmiertelnie chorych dzieci.

Czytałem im moje opowieści

i widziałem, że im się podobają.

Ukończyłem szkołę. 
Dziadkowie byli ze mnie bardzo dumni.

Przeniosłem się do Bostonu 
i założyłem sklep,

studio i próbowałem wydać książkę.

Rozsyłałem rękopisy. 
Wysyłałem setki ilustrowanych pocztówek

do wydawców i dyrektorów artystycznych,

ale pozostawały bez odpowiedzi.

Dziadek dzwonił do mnie co tydzień

i pytał, czy mam już pracę.

Sporo zainwestował

w moje wykształcenie.

Odpowiadałem, że piszę 
i ilustruję książki dla dzieci.

A on pytał: 
"Ale kto ci za to płaci?"

Odpowiadałem: "Jeszcze nikt,

ale wiem, że kiedyś będą płacić".

Pracowałem w weekendy 
dla Hole in the Wall,

żeby dodatkowo zarobić 
i w końcu się wybić.

Poznałem tam energicznego dzieciaka

i zacząłem nazywać go Monkey Boy.

Napisałem książkę: 
"Dobranoc, Monkey Boy".

Wysłałem ostatnią serię pocztówek.

Otrzymałem e-mail 
od wydawcy Random House,

zatytułowany "Dobra robota!"

"Otrzymałem twoją pocztówkę.

Spodobała mi się, 
więc obejrzałem twoją stronę internetową.

Czy próbowałeś pisać własne historie?

Za tymi obrazkami 
kryją się chyba jakieś historie.

Daj znać, 
jeśli będziesz w Nowym Jorku".

Wiadomość od wydawcy 
książek dla dzieci Random House.

Po tygodniu "przypadkiem" 
byłem w Nowym Jorku.

(Śmiech)

Spotkałem się z tym wydawcą,

i wróciłem z kontraktem 
na pierwszą książkę,

"Dobranoc, Monkey Boy",

którą wydano 12 czerwca 2001.

Nawet miejscowa gazeta 
opisała to wydarzenie.

Lokalna księgarnia 
zrobiła z tego wydarzenie.

Sprzedali wszystkie książki.

Podobno było jak na pogrzebie, 
tylko weselej

bo znajomi stali w kolejce, 
żeby mnie zobaczyć,

chociaż nie umarłem, 
tylko podpisywałem książki.

Moi dziadkowie też tam byli.

Byli bardzo szczęśliwi. 
Pękali z dumy.

Byli tam pani Alisch, 
pan Shilale, pani Casey.

Pani Alish wepchnęła się bez kolejki 
i powiedziała:

"To ja nauczyłam go czytać!" (Śmiech)

Wtedy stało się coś, 
co zmieniło mi życie.

Dostałem pierwszą ważną wiadomość 
od fana.

Ten dzieciak 
lubił Monkey Boya tak bardzo,

że chciał mieć go
na torcie urodzinowym.

Dla dwulatka to jak tatuaż. (Śmiech)

Urodziny ma się tylko raz w roku,

a to były dopiero jego drugie.

Widząc to zdjęcie pomyślałem,

że będzie o nim pamiętał

do końca życia. 
Zdjęcie zostanie mu na zawsze

w rodzinnym albumie.

Odtąd to oprawione zdjęcie

stoi przede mną, 
gdy pracuję nad książkami.

Wydałem 10 książek.

"Punk Farm," "Baghead", 
"Ollie the Purple Elephant".

Właśnie skończyłem dziewiątą książkę

z serii "Lunch Lady", 
która jest obrazkową powieścią

o pani ze szkolnej stołówki, 
która walczy ze złem.

Czekam na wydanie książki

"Platypus Police Squad: 
The Frog Who Croaked".

Podróżuję po kraju, 
odwiedzając liczne szkoły,

mówiąc dzieciom, że rysują piękne koty.

Spotykam "Bagheadsów",

panie ze stołówek 
traktują mnie bardzo dobrze.

Widzę swoje imię w blasku sławy,

ponieważ dzieci je tam umieszczają.

Po raz drugi 
seria "Lunch Lady" wygrała

Nagrodę Dzieci za Najlepszą Książkę Roku 
dla klas III i IV

Nazwiska zwycięzców były wyświetlone

na wielkim wyświetlaczu na Times Square.

"Punk Farm" i "Lunch Lady" 
będą miały ekranizowane,

więc teraz jestem też 
producentem filmowym.

Sądzę, że to dzięki tej kamerze,

którą dostałem w dziewiątej klasie.

Widziałem imprezy urodzinowe 
w stylu "Punk Farm",

ludzi przebranych 
w stylu "Punk Farm" na Halloween,

dziecięce pokoiki 
w stylu "Punk Farm",

co mnie niepokoi, 
jeśli chodzi o dziecięce samopoczucie.

Otrzymuję wspaniałe wiadomości od fanów,

i świetne projekty.

Najważniejszy moment miał miejsce 
w zeszłe Halloween.

Zadzwonił dzwonek i to było dziecko

przebrane za mojego bohatera. 
Coś wspaniałego.

Moi dziadkowie już nie żyją,

na ich cześć utworzyłem stypendium 
w Muzeum Sztuki w Worcester

dla dzieci w trudnym położeniu,

których opiekunów nie stać 
na opłatę za zajęcia.

Wystawili moje prace 
z 10 pierwszych lat publikowania

i wiecie kto przyszedł świętować? 
Pani Alisch.

Spytałem ją, jak się miewa.

Odpowiedziała: "Wciąż tu jestem". (Śmiech)

To prawda. Żyje, i to bardzo dobrze.

Dziś najważniejsze jest dla mnie 
bycie ojcem.

Dziś najważniejsze jest dla mnie 
bycie ojcem.

Mam dwie piękne córeczki.

Chcę otoczyć je inspiracją,

począwszy od książek 
w każdym pokoju,

poprzez obrazy, 
które maluję im na ścianach,

do twórczych momentów, 
w zwykłych chwilach,

gdy rysujemy buźki na patio,

czy pozwalam im siedzieć 
przy tym samym stole,

przy którym ja siedzę od 20 lat.

Dziękuję. (Oklaski)