Καλησπέρα. Ονομάζομαι Τζάρετ Κροσότσκα,

και είμαι συγγραφέας και εικονογράφος παιδικών βιβλίων.

Χρησιμοποιώ δηλαδή τη φαντασία μου ως κύρια εργασία.

Αλλά πολύ πριν η φαντασία μου γίνει το επάγγελμά μου,

η φαντασία μου μου έσωσε τη ζωή.

Όταν ήμουν παιδί λάτρευα να ζωγραφίζω,

και ο πιο ταλαντούχος καλλιτέχνης που ήξερα

ήταν η μητέρα μου,

αλλά η μητέρα μου είχε εθιστεί στην ηρωίνη.

Κι όταν ο γονιός σου είναι ναρκομανής,

όσο κι αν προσπαθείς, σπας συνέχεια τα μούτρα σου, σα τον Τσάρλι Μπράουν,

γιατί όσο κι αν θέλεις να αγαπήσεις αυτό το άτομο,

όσο κι αν θέλεις να αγαπηθείς απ' αυτό το άτομο,

κάθε φορά που ανοίγεις την καρδιά σου, καταλήγεις πληγωμένος.

Σε όλη την παιδική μου ηλικία η μητέρα μου ήταν στη φυλακή

και δεν είχα τον πατέρα μου γιατί

δεν ήξερα καν το όνομά του μέχρι να τελειώσω το δημοτικό.

Είχα όμως τον παππού και τη γιαγιά μου,

από την πλευρά της μητέρας μου, τον Γιόζεφ και τη Σίρλευ,

που με υιοθέτησαν λίγο πριν γίνω τριών χρονών

και με πήραν σαν να ήμουν δικό τους παιδί,

αφού είχαν ήδη μεγαλώσει πέντε παιδιά.

Έτσι, δυο άνθρωποι που μεγάλωσαν κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης,

εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 80 ανέλαβαν ένα νέο παιδί.

Ήμουν το νέο αίμα της οικογένειας,

της οικογένειας Κροσότσκα,

το νέο παιδί που ήρθε απ' το πουθενά.

Και θα 'θελα να πω ότι η ζωή μαζί τους ήταν εντελώς εύκολη.

Κάπνιζαν ο καθένας δυο πακέτα την ημέρα, άφιλτρα,

και όταν έγινα έξι χρονών,

μπορούσα να παραγγέλνω Σάουθερν Κόμφορτ Μανχάταν,

με πάγο,

και παγάκια στην άκρη για να ξαναγεμίζεις το ποτήρι με αλκοόλ.

Αλλά με λάτρευαν. Με αγαπούσαν τόσο πολύ.

Και στήριζαν τις δημιουργικές μου προσπάθειες,

γιατί ο παππούς μου ήταν αυτοδημιούργητος άνθρωπος.

Διηύθυνε και εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο.

Η γιαγιά μου ήταν νοικοκυρά.

Κι εγώ ήμουν το παιδί που λάτρευε τους Τρανσφόρμερς,

τον Σνούπυ και τα Χελωνονιντζάκια,

και τους χαρακτήρες για τους οποίους διάβαζα, τους ερωτευόμουν,

και γινόταν φίλοι μου.

Κι έτσι οι καλύτεροί μου φίλοι ήταν οι χαρακτήρες

για τους οποίους διάβαζα στα βιβλία.

Πήγα στο δημοτικό σχολείο Gates Lane, στο Worcester, στη Μασαχουσέτη,

και είχα υπέροχους δασκάλους εκεί,

ιδιαιτέρως την κ. Άλις στην πρώτη δημοτικού.

Και πραγματικά, θυμάμαι την αγάπη που έδειχνε

σε εμάς τους μαθητές της.

Όταν ήμουν στην τρίτη δημοτικού,

συνέβη κάτι συνταρακτικό.

Επισκέφτηκε το σχολείο μας ένας συγγραφέας, ο Τζακ Γάντος.

Ένας συγγραφέας που είχε εκδόσει βιβλία ήρθε να μιλήσει σε εμάς

για τη δουλειά του.

Και έπειτα, επιστρέψαμε στην τάξη μας

και ζωγραφίσαμε τη δική μας εκδοχή για το βασικό του ήρωα,

τον Ρότεν Ραλφ.

Και ξαφνικά, ο συγγραφέας εμφανίστηκε στην πόρτα,

και τον θυμάμαι να περιφέρεται στους διαδρόμους,

πηγαίνοντας από παιδί σε παιδί και κοιτάζοντας στα θρανία, χωρίς να λέει κουβέντα.

Αλλά σταμάτησε δίπλα στο δικό μου θρανίο,

και χτυπώντας απαλά το χέρι του στο θρανίο μου είπε:

"Ωραία γάτα." (Γέλιο)

Και απομακρύνθηκε.

Δυο λέξεις που επηρέασαν καθοριστικά τη ζωή μου.

Όταν ήμουν στην τρίτη δημοτικού έγραψα το πρώτο μου βιβλίο,

"Η κουκουβάγια που πίστευε ότι είναι ο καλύτερος πιλότος". (Γέλια)

Έπρεπε να γράψουμε το δικό μας ελληνικό μύθο,

τη δική μας ιστορία, οπότε έγραψα μια ιστορία για μια κουκουβάγια

που προκάλεσε τον Ερμή σε αγώνα πετάγματος,

και η κουκουβάγια τον εξαπάτησε,

κι ο Ερμής ως έλληνας θεός, θύμωσε και αγρίεψε,

και μετέτρεψε την κουκουβάγια σε φεγγάρι,

οπότε η κουκουβάγια έπρεπε να ζήσει την υπόλοιπη ζωή της σα φεγγάρι

ενώ έβλεπε την οικογένεια και τους φίλους της να παίζουν τα βράδια.

Ουάου. (Γέλια)

Το βιβλίο μου είχε και σελίδα ψευδότιτλου.

Ανησυχούσα πολύ για τα πνευματικά μου δικαιώματα στα οκτώ μου.

(Γέλια)

Ήταν μια ιστορία με λέξεις και εικόνες,

ακριβώς αυτό που κάνω και τώρα για να ζω,

κάποιες φορές αφήνω τις λέξεις να κλέψουν την παράσταση,

και κάποιες άλλες αφήνω τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους

να πουν την ιστορία.

Η αγαπημένη μου σελίδα είναι "H σελίδα του συγγραφέα".

(Γέλια)

Έτσι έμαθα να γράφω για τον εαυτό μου στο τρίτο πρόσωπο

σε νεαρή ηλικία.

Λατρεύω αυτή την τελευταία φράση: "Του άρεσε να φτιάχνει αυτό το βιβλίο".

Μου άρεσε να "φτιάχνω" εκείνο το βιβλίο γιατί μου άρεσε να χρησιμοποιώ τη φαντασία μου,

και αυτό σημαίνει να γράφεις.

Να γράφεις σημαίνει να χρησιμοποιείς τη φαντασία σου στο χαρτί,

και τρομάζω γιατί τώρα που ταξιδεύω σε πολλά σχολεία

αυτό είναι άγνωστο στα παιδιά,

δηλαδή ότι γράψιμο σημαίνει να χρησιμοποιείς τη φαντασία σου στο χαρτί

κι είναι ζήτημα αν τους επιτρέπεται πλέον να γράφουν εντός των σχολικών ωρών.

Αγαπούσα το γράψιμο τόσο πολύ που γυρνούσα στο σπίτι

έβγαζα κόλλες χαρτιών

τις ένωνα με συρραπτικό

και γέμιζα τις λευκές σελίδες με λέξεις και εικόνες

ακριβώς επειδή μου άρεσε να χρησιμοποιώ τη φαντασία μου.

Κι έτσι εκείνοι οι ήρωες γίνονταν φίλοι μου.

Είχα ένα αυγό, μια τομάτα, ένα μαρούλι και μια κολοκύθα,

που ζούσαν σε μια "ψυγειούπολη"

και σε μια απ' τις περιπέτειές τους πήγαν σ' ένα στοιχειωμένο σπίτι

που ήταν γεμάτο κινδύνους,

όπως ένα σατανικό μπλέντερ που προσπάθησε να τους κόψει κομματάκια,

μια σατανική τοστιέρα που προσπάθησε να απαγάγει τα δυο ψωμάκια του τοστ,

κι ένας σατανικός φούρνος μικροκυμάτων που προσπάθησε να λιώσει το φίλο τους

που ήταν ένα κομμάτι βούτυρο. (Γέλια)

Έφτιαχνα και τα δικά μου κόμικς,

ένας ακόμα τρόπος να λέω ιστορίες,

μέσα από λέξεις και εικόνες.

Όταν ήμουν στην έκτη τάξη,

οι δημόσιες δαπάνες για τα καλλιτεχνικά μειώθηκαν

στα δημόσια σχολεία του Worcester.

Το μάθημα καλλιτεχνικών από μια φορά την εβδομάδα

έγινε δυο φορές το μήνα,

μετά μια φορά το μήνα και μετά καθόλου.

Ο παππούς μου, που ήταν έξυπνος άνθρωπος,

κατάλαβε το πρόβλημα, γιατί γνώριζε

πως αυτό ήταν το μοναδικό πράγμα που είχα. Δεν έπαιζα σπορ.

Είχα την τέχνη.

Κι έτσι ένα απόγευμα μπήκε στο δωμάτιό μου,

κάθισε στο κρεβάτι μου

και μου είπε "Τζάρετ, εσύ αποφασίζεις, αλλά αν θες

μπορούμε να σε στείλουμε στα μαθήματα του Μουσείου Τεχνών του Worcester".

Ενθουσιάστηκα.

Κι έτσι, από την έκτη ως και το λύκειο,

μία, δύο ή και τρεις φορές την εβδομάδα

παρακολουθούσα μαθήματα στο Μουσείο Τεχνών

και περιτριγυριζόμουν από παιδιά που τους άρεσε να ζωγραφίζουν,

από παιδιά που μοιράζονταν το ίδιο πάθος.

Η καριέρα μου στις εκδόσεις ξεκίνησε όταν σχεδίασα το εξώφυλλο

του ημερολογίου της δευτέρας γυμνασίου

κι αν αναρωτιέστε για τη στολή της μασκότ που σχεδίασα,

ήμουν φανατικός των Bell Biv DeVoe και του MC Hammer

και του Vanilla Ice εκείνο τον καιρό. (Γέλια)

Ακόμα και σήμερα μπορώ να τραγουδήσω το "Ice, Ice Baby" στο καραόκε

χωρίς να κοιτάζω στην οθόνη.

Μη με προκαλείτε γιατί θα το κάνω.

Κι έτσι με στείλανε σε ιδιωτικό σχολείο,

πήγα μέχρι τα οκτώ σε δημόσια σχολεία, αλλά για κάποιο λόγο

ο παππούς μου ανησύχησε γιατί

στο τοπικό δημόσιο λύκειο μαχαίρωσαν και σκότωσαν κάποιον,

και δεν ήθελε να πάω εκεί.

Ήθελε να πάω σε ιδιωτικό και με έβαλε να διαλέξω.

Μπορείς να πας στο Holy Name, που είναι μεικτό

ή στο St. John's, που είναι αρρένων.

Πολύ έξυπνος άνθρωπος, γιατί ήξερε τι θα διάλεγα,

ένιωθα σαν να αποφασίζω από μόνος μου

και ήξερε ότι δε θα διάλεγα το St. John's

κι έτσι πήγα στο Holy Name,

όπου είχα μια δύσκολη προσαρμογή, γιατί, όπως είπα,

δεν έπαιζα σπορ

κι εκεί ήταν επικεντρωμένοι στα σπορ,

αλλά βρήκα παρηγοριά στην τάξη καλλιτεχνικών του κ. Σιάλ.

Κι εδώ αναπτύχθηκα.

Δεν κρατιόμουν να πάω για μάθημα.

Πώς έκανα φίλους;

Ζωγράφιζα καρικατούρες των δασκάλων μου -- (Γέλια) --

και τις μοίραζα.

Στην τάξη των αγγλικών, στην πρώτη λυκείου,

ο φίλος μου ο Τζον, που καθόταν δίπλα μου,

γέλασε κάπως δυνατά.

Ο κος Γκρινγουντ δε χάρηκε.

(Γέλια)

Είδε αμέσως ότι εγώ ήμουν η αιτία του σαματά

και για πρώτη φορά στη ζωή μου αποβλήθηκα απ' την τάξη

και σκέφτηκα "Ωχ, καταστράφηκα.

Ο παππούς μου θα με σκοτώσει".

Τότε βγήκε στο διάδρομο και μου είπε

"Δώσε μου το τετράδιο".

Και σκέφτηκα, "Ωχ, όχι. Νομίζει ότι είναι σημείωμα".

Και πήρα τη ζωγραφιά και του την έδωσα.

Μείναμε για λίγο σιωπηλοί,

και μετά μου είπε

"Είσαι πραγματικό ταλέντο". (Γέλια)

"Είσαι πολύ καλός. Ξέρεις, η σχολική εφημερίδα

χρειάζεται ένα νέο γελοιογράφο κι αυτός θα πρέπει να είσαι εσύ.

Απλά σταμάτα να ζωγραφίζεις μέσα στην τάξη μου".

Κι έτσι οι γονείς μου δεν έμαθαν ποτέ για το συμβάν.

Δε βρήκα το μπελά μου. Με σύστησε στην κ. Κάσευ,

που διηύθυνε τη σχολική εφημερίδα

κι ήμουν επί τρεισήμισι χρόνια

ο γελοιογράφος της εφημερίδας του σχολείου μου,

έχοντας να αντιμετωπίσω πολύ σοβαρά ζητήματα όπως ότι

τα τριτάκια είναι κακά,

τα πρωτάκια είναι φυτά,

ο χορός αποφοίτησης είναι πανάκριβος. Δεν το πιστεύω πόσα λεφτά θες για να πας στο χορό αποφοίτησης.

Έβαζα τις φωνές στο διευθυντή

τότε, επίσης, έγραψα μια σειρά από ιστορίες για ένα αγόρι που το λέγανε Wesley

κι ήταν άτυχος στον έρωτα κι ορκιζόμουν σε όλους

πως δεν ήμουν εγώ,

αλλά στα μετέπειτα χρόνια έτσι ακριβώς ήμουν κι εγώ.

Αλλά ήταν φοβερά, γιατί μπορούσα να γράφω αυτές τις ιστορίες,

μπορούσα να σκεφτώ αυτές τις ιδέες

που θα δημοσιεύονταν στη σχολική εφημερίδα

και θα τις διάβαζαν άνθρωποι που δεν τους γνώριζα.

Λάτρευα το γεγονός ότι μπορούσα να μοιράζομαι τις ιδέες μου

μέσω της εφημερίδας.

Στα 14α γενέθλιά μου ο παππούς και η γιαγιά μου

μου έδωσαν το καλύτερό μου δώρο :

ένα σχεδιαστήριο, στο οποίο δουλεύω μέχρι σήμερα.

Είκοσι χρόνια μετα

κι ακόμα δουλεύω σ' αυτό το σχεδιαστήριο κάθε μέρα.

Εκείνο το απόγευμα, στα 14α γενέθλιά μου

μου χάρισαν το σχεδιαστήριο και μετά φάγαμε κινέζικο.

Ήταν το πεπρωμένο μου:

"Θα έχεις επιτυχίες στη δουλειά σου".

Το κόλλησα επάνω αριστερά στο σχεδιαστήριο

κι όπως βλέπετε, είναι ακόμα εκεί.

Ποτέ δεν ζήτησα κάτι απ' τον παππού και τη γιαγιά μου.

Εκτός από δύο πράγματα: Το Rusty, ένα φοβερό χάμστερ

που έζησε μια μεγάλη και όμορφη ζωή όταν εγώ ήμουν στην τετάρτη δημοτικού .

(Γέλια)

Και μια βιντεοκάμερα.

Ήθελα πολύ μια βιντεοκάμερα.

Μετά από πολλά παρακάλια, τα Χριστούγεννα

πήρα μια μεταχειρισμένη βιντεοκάμερα

και άρχισα αμέσως να φτιάχνω τα δικά μου κινούμενα σχέδια

μόνος μου

και σ' όλο το λύκειο έφτιαχνα τα δικά μου κινούμενα σχέδια.

Στην πρώτη λυκείου, έπεισα το δάσκαλο των αγγλικών μου να με αφήσει

να κάνω τη δική μου βιβλιοπαρουσίαση πάνω στο "Μιζερι" του Στήβεν Κινγκ

σαν κινούμενο σχέδιο. (Γέλια)

Και συνέχισα να φτιάχνω κόμικς.

Συνέχισα να φτιάχνω κόμικς και στο Μουσείο Τεχνών του Worcester

μου έδωσαν την καλύτερη συμβουλή που μου είχε ποτέ δώσει δάσκαλος.

Ο Μαρκ Λιντς, καταπληκτικός δάσκαλος

και καλός μου φίλος μέχρι και σήμερα,

ήμουν 14 ή 15,

μπήκα στα μισά του μαθήματος κινουμένων σχεδίων που δίδασκε

κι ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που έλαμπα.

Είχα ένα βιβλίο που έλεγε πώς να σχεδιάζεις κινούμενα σχέδια όπως η Μαρβέλ

και έμαθα πώς να ζωγραφίζω υπερήρωες,

πώς να ζωγραφίζω μια γυναίκα, πώς να ζωγραφίζω τους μυς του σώματος,

όπως ακριβώς έπρεπε να είναι,

αν ποτέ ζωγράφιζα τον X-Men ή το Spiderman.

Ξαφνικά άσπρισε το πρόσωπό του,

με κοίταξε και είπε

"Ξέχνα όλα όσα έχεις μάθει".

Δεν καταλάβαινα. Είπε "'Έχεις καταπληκτικό στυλ.

Απόλαυσε το στυλ σου. Μη ζωγραφίζεις όπως σου υπέδειξαν να ζωγραφίζεις.

Ζωγράφιζε με τον τρόπο που ζωγραφίζεις και μείνε σ' αυτόν,

γιατί είσαι πραγματικά καλός".

Όταν ήμουν έφηβος ήμουν ανήσυχος, όπως κάθε έφηβος,

αλλά 17 χρόνια με μια μάνα

που ερχόταν κι έφευγε απ' τη ζωή μου όποτε της κάπνιζε

κι έναν πατέρα ανύπαρκτο, ήμουν θυμωμένος.

Στα 17 μου γνώρισα τον πατέρα μου για πρώτη φορά

και τότε έμαθα πως είχα έναν αδερφό και μια αδερφή, τους οποίους δε γνώριζα.

Την ημέρα που γνώρισα τον πατέρα μου για πρώτη φορά

με απέρριψαν απ' τη Σχολή Σχεδίου του Rhode Island,

το μοναδικό κολέγιο που ήθελα να πάω.

Αλλά τότε ήταν που πήγα στο Camp Sunshine

για μια εβδομάδα εθελοντισμού, δουλεύοντας με τα πιο καταπληκτικά παιδιά,

παιδιά με λευχαιμία. Κι ένα παιδί, ο Έρικ, μου άλλαξε τη ζωή.

Ο Έρικ δεν έζησε για να γιορτάσει τα έκτα του γενέθλια,

αλλά ο Έρικ ζει μαζί μου κάθε μέρα.

Μετά από αυτή την εμπειρία, ο δάσκαλός μου στα καλλιτεχνικά, ο κ. Σιάλ,

έφερε κάτι εικονογραφημένα βιβλία

και σκέφτηκα "Εικονογραφημένα βιβλία για παιδιά!"

κι άρχισα να γράφω βιβλία για νέους αναγνώστες

στην τελευταία τάξη του λυκείου.

Τελικά μπήκα στη Σχολή Σχεδίου του Rhode Island.

Πήρα μεταγραφή για το RISD ως δευτεροετής φοιτητής

κι εκεί παρακολούθησα όσα μαθήματα συγγραφής μπορούσα

κι εκεί έγραψα μια ιστορία για έναν γιγάντιο, πορτοκαλί γυμνοσάλιαγκα

που ήθελε να γίνει φίλος μ' ένα παιδί.

Το παιδί τον βαριόταν.

Έστειλα το βιβλίο σε ένα κάρο εκδότες

και κάθε φορά το απέρριπταν,

απασχολήθηκα, όμως, και στο Hole στην κατασκήνωση Wall Gang,

μια φοβερή κατασκήνωση για παιδιά που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες

και τα παιδιά στην κατασκήνωση διάβαζαν τις ιστορίες μου

και τους τις διάβαζα κι εγώ και είδα ότι η δουλειά μου είχε ανταπόκριση.

Αποφοίτησα από το RISD. Ο παππούς και η γιαγιά μου ήταν πολύ περήφανοι,

μετακόμισα στη Βοστόνη και άνοιξα μαγαζί.

Άνοιξα ένα εργαστήριο και προσπάθησα να εκδόσω τα έργα μου.

Έστελνα τα βιβλία μου. Έστελνα εκατοντάδες κάρτες

σε συντάκτες και καλλιτεχνικούς διευθυντές,

αλλά δεν είχα καμία απόκριση.

Ο παππούς μου, μου τηλεφωνούσε κάθε εβδομάδα

και με ρώταγε "Τζάρετ πώς τα πας; Έχεις δουλειά;".

Είχε επενδύσει πολλά λεφτά

για τις σπουδές μου.

Του έλεγα "Ναι, έχω. Γράφω και εικονογραφώ βιβλία για παιδιά".

Μου έλεγε "Ποιός σε πληρώνει γι' αυτό;"

Και του ΄λεγα "Κανένας, κανένας, κανένας ακόμα.

Αλλά ξέρω ότι θα συμβεί".

Δούλευα τα σαββατοκύριακα στο πρόγραμμα του Hole in the Wall

για να βγάλω κάποια έξτρα λεφτά, καθώς προσπαθούσα να σταθώ στα πόδια μου

κι αυτό το παιδί, που ήταν το "υπέρτατο" παιδί,

άρχισα να το φωνάζω "Monkey Boy"

και πήγα σπίτι κι έγραψα ένα βιβλίο που λεγόταν "Good Night, Monkey Boy".

Έστειλα την τελευταία παρτίδα κάρτες.

Κι έλαβα ένα μέιλ από ένα συντάκτη στο Random House

με θέμα "Ωραία δουλειά!", θαυμαστικό.

"Αγαπητέ Τζάρετ, έλαβα την κάρτα σου.

Μου άρεσε το έργο σου κι επισκέφθηκα την ιστοσελίδα σου,

αναρωτιέμαι αν προσπάθησες ποτέ να γράψεις μια δική σου ιστορία,

γιατί πραγματικά μου αρέσουν τα έργα σου και θα τους ταίριαζαν κάποιες ιστορίες.

Αν ποτέ βρεθείς στη Νέα Υόρκη ενημέρωσέ με".

Αυτό ήταν από ένα συντάκτη των εκδόσεων Random House Children's Books.

Κι έτσι την επόμενη εβδομάδα "έτυχε" να βρεθώ στη Νέα Υόρκη.

(Γέλια)

Συναντήθηκα με το συντάκτη

κι έφυγα απ' τη Νέα Υόρκη με συμβόλαιο για το πρώτο μου βιβλίο

"Good Night, Monkey Boy"

που εκδόθηκε στις 12 Ιουνίου του 2001.

Η τοπική εφημερίδα πανηγύρισε το γεγονός.

Στο τοπικό βιβλιοπωλείο έγινε χαμός.

Ξεπούλησαν όλα τους τα βιβλία.

Ο φίλος μου το περιέγραψε ως ολονυκτία, αλλά χαρούμενη,

γιατί όλοι όσοι ήξερα κάθονταν στη σειρά για να με δουν,

δεν ήμουν, όμως, νεκρός. Απλώς υπέγραφα βιβλία.

Ο παππούς κι η γιαγιά μου κάθονταν στη μέση.

Ήταν πανευτυχείς. Αισθάνονταν μεγάλη υπερηφάνεια.

Ήταν εκεί η κ.Άλις, ο κ.Σιάλ, η κ. Κάσευ.

Η κ. Άλις σταμάτησε μπροστά απ' τη σειρά και είπε

"Εγώ του έμαθα να διαβάζει". (Γέλια)

Τότε συνέβη κάτι που μου άλλαξε τη ζωή.

Έλαβα το πρώτο σημαντικό μέιλ από θαυμαστή μου,

ήταν ένα παιδί που αγαπούσε το Monkey Boy τόσο πολύ

που ήθελε μια τούρτα γενεθλίων με το Monkey Boy.

Για ένα παιδί δύο χρονών αυτό είναι κάτι σαν τατουάζ. (Γέλια)

Καταλαβαίνετε; Έχεις μόνο μια τούρτα το χρόνο.

Και για το παιδί αυτό ήταν μόνο η δεύτερη τούρτα του.

Έλαβα αυτή τη φωτογραφία και σκέφτηκα

"Αυτή η φωτογραφία θα αποτυπωθεί στο μυαλό του

για όλη του τη ζωή. Θα έχει αυτή τη φωτογραφία για πάντα

στα οικογενειακά του άλμπουμ".

Έτσι, από εκείνη τη στιγμή, αυτή η φωτογραφία

βρίσκεται καδραρισμένη μπροστά μου, ενώ δουλεύω τα βιβλία μου.

Έχω εκδόσει 10 εικονογραφημένα βιβλία.

Το "Punk Farm", το "Baghead", το "Ollie the Purple Elephant".

Μόλις ολοκλήρωσα το ένατο βιβλίο

για τη σειρά "Lunch Lady", που είναι ένα μυθιστόρημα σε επεισόδια κινουμένων σχεδίων

για μια κυρία που σερβίρει καφέ και πολεμάει το έγκλημα.

Αναμένω την κυκλοφορία ενός παιδικού βιβλίου με εικόνες και κείμενα

που λέγεται "Platypus Police Squad: The Frog Who Croaked".

Ταξιδεύω ανά την επικράτεια σε αμέτρητα σχολεία,

λέγοντας στα παιδιά πως ζωγραφίζουν καταπληκτικές γάτες.

Συναντάω παιδιά με κουκούλες.

Οι κυρίες που σερβίρουν καφέ μου φέρονται άψογα.

Είμαι πια γνωστός

γιατί τα παιδιά με έκαναν γνωστό.

Η σειρά "Lunch Lady" έχει κερδίσει δύο φορές

το βραβείο "Children's Choice Book of the Year" στην κατηγορία της τρίτης ή τέταρτης τάξης δημοτικού

και οι νικητές παρουσιάστηκαν

σε μια γιγαντοοθόνη στην Times Square.

Το "Punk Farm" και το "Lunch Lady" πρόκειται να γίνουν ταινίες,

δηλαδή είμαι και παραγωγός κινηματογράφου,

πράγμα που πραγματικά πιστεύω ότι οφείλεται σε εκείνη τη βιντεοκάμερα

που μου έδωσαν στην τρίτη γυμνασίου.

Είδα ανθρώπους να γιορτάζουν τα γενέθλιά τους με θέμα το "Punk Farm",

ανθρώπους να ντύνονται τις απόκριες σαν "Punk Farm",

ένα παιδικό δωμάτιο σαν "Punk Farm",

γεγονός που με ανησυχεί για τη μελλοντική πορεία αυτού του παιδιού.

Παίρνω τα πιο φανταστικά μέιλ από θαυμαστές

κι αναλαμβάνω τα πιο φανταστικά πρότζεκτ,

η σπουδαιότερη στιγμή για μένα ήταν τις περσινές απόκριες.

Χτύπησε η πόρτα κι ήταν ένας μασκαράς

ντυμένος σαν ήρωάς μου. Ήταν φανταστικό.

Ο παππούς κι η γιαγιά μου δε ζούνε πια

και για να τους τιμήσω, ξεκίνησα μια υποτροφία στο Μουσείο Τεχνών του Worcester

για παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα

και οι κηδεμόνες τους δεν μπορούν να πληρώσουν τα μαθήματα.

Παρουσίασαν τα 10 πρώτα χρόνια της δουλειάς μου

και ξέρετε ποιος ήταν στη γιορτή; Η κ. Άλις.

Της είπα "κ. Άλις, τι κάνετε;"

Και μου απάντησε "Είμαι εδώ". (Γέλια)

Πράγματι. Είστε ζωντανή κι αυτό αρκεί για την ώρα.

Όμως, το σπουδαιότερο για μένα,

η πιο σημαντική μου δουλειά αυτή τη στιγμή είναι ότι είμαι πατέρας,

έχω δυο πανέμορφες κόρες

και σκοπός μου είναι να τους μεταδώσω έμπνευση

μέσα απ' τα βιβλία που βρίσκονται σε κάθε γωνιά του σπιτιού μας,

τις τοιχογραφίες που ζωγράφισα στα δωμάτιά τους

τις ήσυχες στιγμές που βρίσκεις για να δημιουργήσεις,

ζωγραφίζοντας φατσούλες στο πλακόστρωτο της αυλής,

αφήνοντάς τες να καθίσουν στο ίδιο ακριβώς γραφείο

που κάθομαι τα τελευταία 20 χρόνια.

Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)