ที่คุณกำลังดูอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ภาพเอ็กซ์เรย์ประหลาด
ที่จริงแล้วมันคือลูกปลาขี้ตังเป็ด (surgeonfish)
สีเหลืองตัวแหลมๆ อายุสองเดือน
และคุณคงคิดว่าชีวิตวัยเด็กของคุณมันตะกุกตะกัก
แต่นี่คือปลาชนิดเดียวกันตอนเป็นตัวเต็มวัย
ผู้อาศัยแสนสวยของแนวปะการัง
ในมหาสมุทรอินเดียและแปซิฟิก
และเป็นหนึ่งในปลาน้ำเค็ม
ที่ถูกจับมาเป็นปลาตู้มากที่สุด
ในบรรดาปลาที่รู้จักกัน 27,000 สายพันธุ์
มากกว่าหนึ่งในสี่ของสิ่งมีชีวิตในแนวปะการัง
ที่รวมแล้วน้อยกว่า 1% ของชีวิตบนโลก
แต่ก่อนที่จะลงหลักปักฐาน
ในที่เขตร้อนที่มีความหลากหลายนี้
ลูกปลาแนวปะการังพบความยากลำบาก
ในการเติบโตด้วยตนเอง
ภายใต้การเปลี่ยนแปลงมากมาย
และการเดินทางของชีวิต
ก่อนที่พวกมันจะพบกับแนวปะการังที่เรียกว่าบ้าน
วงชีวิตของปลาส่วนใหญ่เหล่านี้
เริ่มขึ้นเมื่อพ่อแม่ของพวกมัน
ปล่อยอสุจิและไข่ลงในน้ำ
พวกมันอาจเกิดขึ้นทุกวัน ทุกฤดู
หรือทุกปี ขึ้นกับสายพันธุ์ของปลา
โดยทั่วไปแล้ว ตามข้างขึ้นข้างแรม
หรือรูปแบบน้ำขึ้นน้ำลง
เมื่อถูกปล่อยตามมีตามเกิด ไข่ที่ได้รับการผสม
ก็ล่องลอยไปตามกระแสน้ำ
และตัวอ่อนหลายล้านฟักออกมาสู่โลก
เมื่อพวกมันปรากฏขึ้นเป็นครั้งแรก
ตัวอ่อนนั้นเล็กและบอบบาง
บางตัวไม่มีแม้แต่เหงือก
และต้องดูดซึมออกซิเจน
โดยตรงจากน้ำผ่านผิวหนังบางๆ
พวกมันอาจลอยตามแนวน้ำ
จากไม่กี่นาทีจนเป็นเดือน
บางครั้งล่อยลอยไปไกลหลายพันไมล์
ข้ามมหาสมุทรอันกว้างใหญ่
ห่างไกลจากแนวปะการังที่พวกมันเกิด
ตลอดทาง พวกมันจะต้อง
หลบหลีกผู้ล่าอย่างระมัดระวัง
หาอาหาร ตามกระแสน้ำที่ถูกต้อง
เพื่อหาทางไปยังแหล่งอาศัยที่เหมาะสม
ซึ่งอาจเป็นดั่งการหาเข็มในกองฟาง
ในท้องมหาสมุทร
แล้วพวกทำสำเร็จได้อย่างไร
เมื่อไม่นานมานี้เอง นักชีววิทยาทางทะเลคิดว่า
ตัวอ่อนของลูกปลาส่วนใหญ่ล่องลอยไป
กระจายไปตามกระแสน้ำของมหาสมุทร
ไปยังที่ห่างไกล
แต่ใน 20 ปีที่ผ่านมา
งานวิจัยใหม่ได้บ่งชี้ว่า
ตัวอ่อนอาจไม่ใช่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
อย่างที่พวกมันน่าจะเป็น
และอาจสามารถกำชะตากรรมนั้นไว้ในครีบ
เพื่อเพิ่มโอกาสในการอยู่รอด
ตัวอ่อนของหลายสายพันธุ์
เป็นนักว่ายน้ำที่แข็งแกร่งอย่างคาดไม่ถึง
และสามารถเคลื่อนที่ในแนวขวางในแนวน้ำ
เพื่อนำตัวมันไปไว้ในมวลน้ำต่างๆ กัน
และชอบที่จะไปตามกระแสน้ำบางสาย
ปลาเหล่านี้อาจเลือกทางที่ดีที่สุด
เพื่อไปยังที่เป็นบ้านพวกมันในที่สุด
เมื่อค้นหาบ้านเหล่านี้
หลักฐานแสดงว่า ตัวอ่อนเหล่านี้
ได้รับการชี้ทางโดยชุดของระบบสัมผัสที่ซับซ้อน
ที่ตรวจจับทั้งเสียงและกลิ่น
โดยเฉพาะกลิ่น มันทำให้ตัวอ่อน
สามารถแยกแยะสิ่งแวดล้อมที่ต่างกัน
แม้กระทั่งเนวปะการังที่ติดกัน
ช่วยนำทางพวกมันไปยัง
แหล่งอาศัยที่เหมาะสมสำหรับตัวเต็มวัย
พวกมันจำนวนมากจะมุ่งหน้าสู่ดินแดนแสนไกล
ห่างจากที่เกิดออกไปหลายไมล์
แต่บางส่วนจะใช้กลิ่นและเบาะแสจากสัมผัสอื่นๆ
เพื่อนำมันกลับไปยังแนวปะการัง
ที่ซึ่งมันเกิด
หรือแม้แต่อยู่ในระยะตัวอ่อนมาหลายเดือน
แล้วเกิดอะไรขึ้น
เมื่อตัวอ่อนพบกับปะการังที่เหมาะสม
พวกมันจะทุ่มหมดหน้าตัก
กระโจนจากแนวน้ำ
ลงไปสู่จุดที่จะลงหลักปักฐานอย่างแม่นย่ำ
และเจริญเติบโตไปเป็นตัวเต็มวัยหรือเปล่า
ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว
ตรงข้าม ตัวอ่อนมีระบบบันจีจั๊ม
มันจะหย่อนตัวลงมาในแนวน้ำ
เพื่อดูปะการังเบื้องล่าง
ถ้าสภาวะไม่ถูกต้อง
พวกมันจะโดดกลับขึ้นไป
ในมวลน้ำเบื้องบน และล่องลอยต่อไป
ลองหาปะการังถัดไป
ที่พวกมันพบว่าเหมาะสมกว่า
แต่นี่เป็นจุดที่ความรู้ของเราหยุดลง
พวกเราไม่รู้เรื่องการอพยพทางภูมิศาสตร์
ของตัวอ่อนของแต่ละสายพันธุ์ส่วนใหญ่
และเราก็ไม่รู้ว่าเบาะแสว่าสิ่งแวดล้อมใด
และพฤติกรรมใดที่พวกมันใช้
ในการนำทางไปสู่แนวปะการัง
ที่พวกมันเรียกว่าบ้าน
แต่เรารู้ว่านักเดินทางตัวจ้อยเหล่านี้
เป็นมากกว่าสิ่งมีชีวิตบอบบาง
และที่ช่วยตัวเองไม่ได้
อย่างที่นักวิทยาศาสตร์เคยเชื่อว่าพวกมันเป็น
ชีวิตลับของลูกปลา
ยังคงเป็นปริศนาอันยิ่งใหญ่สำหรับเรา
การผจญภัยที่ไม่รู้ ยังคงรอคอยการบอกเล่า