Bir çocukken

öyle güçlü bir şey deneyimledim ki

hayatım boyunca onu aradım

ve bütün yanlış yerlerde.

Deneyimlediğim şey 
sanal gerçeklik değildi.

Müzikti.

İşte hikâye burada başlıyor.

Bu benim,

Beatles'ın "Beyaz Albüm"ünü dinliyorum.

Yüzümdeki ifade

o zamandan beri aradığım şey.

Müzik doğrudan duygusal damardan

kan akışınıza ve oradan da

direkt kalbinize gider.

Her deneyimi derinleştirir.

Arkadaşlar?

(Müzik)

Bu inanılmaz McKenzie Stubbert

ve Joshua Roman.

Müzik --

(Alkış)

Evet.

Müzik her şeyin daha fazla duygusal 
rezonansının olmasını sağlar.

Bu konuşmada neler yaptığına bakalım.

Doğru zamanda doğru müzik bizimle

hücresel seviyede kaynaşır.

O yazdan

o kızla ilgili

bir şarkı duyduğumda,

anında tekrar oraya dönerim.

Merhaba, Stacey.

Ancak hikâyenin biraz hırs
yaptığım bir bölümü var.

Eğer müziğin üzerine 
biraz katman eklersem,

duyguları daha da güçlü 
yapabilirim diye düşündüm.

Böylece müzik videolarını 
yönetmeye giriştim.

İşte bu şekilde oldular.

Bu erkek kardeşim Jeff.

Bundan dolayı pardon Jeff.

(Gülüşmeler)

İşte ben, eşit olalım diye.

İnanılmaz hareketler.

Dansçı olmalıydım.

(Gülüşmeler)

Bu deneyler büyüdü

ve zamanla daha çok buna 
benzemeye başladı.

Ancak ikisinde de şişedeki 
şimşeği yakalamak için

aynı şeyi arıyorum.

Sadece öyle değil.

Müziğin üzerine hareketli resimler 
eklemek öyküsel bir boyut eklese de,

benim için hiçbir zaman 
sadece saf müziğin

tek başına verdiği güce eşit olmadı.

Hayatınızı ve profesyonel kariyerinizi 
müzik videosu yönetmeni olmaya

adadıysanız bunu fark etmek 
pek de harika bir şey değil.

Kendime sorup durdum, 
yanlış bir yol mu seçtim?

Bu yüzden şöyle düşünmeye başladım:

Eğer sizi, dinleyiciyi daha fazla 
işin içine katabilirsem,

daha fazla şeyler hissetmenizi 
de sağlayabilirim.

Böylece Aaron Koblin ve ben sizi 
çalışmanın içine daha fazla katabilecek

yeni teknolojileri 
değerlendirmeye başladık,

"Yaban Şehri"ndeki çocukluk eviniz,

"Johnny Cash Projesi"ndeki 
el çizimi portreleriniz

ve "3 Siyah Rüyası"ndaki

interaktif rüyalarınız.

Ekranının ötesine geçerek

insanların kalpleri ve hayal güçleri ile

daha derinden bağ kurmaya çalışıyorduk.

Ama pek yeterli değildi.

Hâlâ benim için saf müziğin 
saf deneysel gücü yoktu.

Sadece bir bilim kurguda okuduğum

yeni bir teknolojiyi araştırmaya başladım.

Yıllarca araştırdıktan sonra 
bir prototip buldum.

USC'de Mark Bolas'ın laboratuvarında 
Nonny de la Peña'nın bir projesiydi.

Bunu denediğimde bulduğumu biliyordum.

Şimşeği tadabilirdim.

Adı sanal gerçeklikti.

Bu onunla karşılaştığım 
ben sene öncesiydi.

Şimdi böyle görünüyor.

Hemen bu yeni araçla bir şeyler 
yapmaya başladım

ve bu süreçte bir şey fark ettik:

Sanal gerçeklik, araç tarihinde inanılmaz

önemli bir rol oynayacak.

Aslında bu sonuncusu olacak.

Ciddiyim, çünkü aslında bir deneyimin 
yazarın ifadesinin

içselleştirilmesinden 
ilk elden yaşanmasına

sıçrayış yapması

için ilk araç.

Kafanız karışmış gibi. Açıklayacağım. 
Endişelenmeyin.

(Gülüşmeler)

Eğer araçların başlangıcına

en iyi tahminleri yaparak gidersek,

iyi bir hikâye ile ateşle başlar.

Klan liderimiz o gün bize

tundrada tüylü mamutu 
nasıl avladığını anlatıyordu.

Sözlerini duyup

kendi iç gerçekliğimize dönüştürürüz.

Hikâyenin

mağara resimleri versiyonuna, 
mamut avı kitabına,

oyuna, radyo yayınına,

televizyon şovuna

veya filme

baktığımızda

aynı şey olur.

Bütün bu araçlar "inançsızlığın 
askıya alınması" denen şeyi gerektirir,

çünkü hikâyenin gerçekliği ile hikâyeyi

gerçeğe aktarma bilincimiz arasında

tercüme boşluğu var.

Çevremizdeki dünyayı 
deneyimlerken hissettiğimiz

gerçeklik duygusu olarak "bilinç" 
kelimesini kullanıyorum.

Sanal gerçeklik o boşluğu kapatır.

Şimdi klan lideriyle 
tundrada avlanıyorsunuz.

Ya da siz klan liderisiniz.

Ya da belki de tüylü mamut.

(Gülüşmeler)

İşte sanal gerçeklikle ilgili 
özel olan şey bu.

Diğer araçlarda

bilinciniz aracı yorumlar.

Sanal gerçeklikte bilinciniz araçtır.

Yani sanal gerçekliğin 
potansiyeli devasadır.

Ama şimdi neredeyiz?

Sanatın şimdiki durumu nedir?

İşte

biz buradayız.

Sinemanın ilk senesine eşitiz.

Bu bir söylentiye göre trenin kendilerine

doğru geldiğini düşündükleri için bir 
tiyatro dolusu insanın hayatlarını

kurtarmak için kaçmasına
sebep olan Lumière Brothers filmi.

Bu aracın erken evrelerine benzer şekilde

sanal gerçeklikte de gözlüğü geçip

hikâye anlatımına geçmemiz gerek.

Bu aracın tercih ettiği

hikâye anlatım şeklini 
sinema filmi formunda

anlamak onlarca yıl aldı.

Bugün sanal gerçeklikte yazılı dilden çok

gramer öğreniyoruz.

Geçen sene sanal gerçeklik şirketimiz 
Vrse ile 15 film yaptık

ve birkaç şey öğrendik.

Hislerinize, duygularınıza 
ve hatta vücudunuza eşsiz,

doğrudan bir yol olduğunu bulduk.

O zaman size bir şeyler göstereyim.

Bu gösterimin amacı olarak

görebileceğiniz her yönü alarak,

bu devasa dikdörtgene genişleteceğiz.

Tamam, işte burada.

Öncelikle, sanal gerçeklikte 
kamera hareketi hassastır.

Yanlış yapılırsa sizi rahatsız edebilir.

Ancak düz bir çizgide sabit hızda 
kamerayı hareket ettirseniz,

bundan kurtulabileceğinizi bulduk.

Film okulundaki ilk gün

kuralları yıkmadan önce 
her kuralı öğrenmek

zorunda olduğumu söylediler.

Her kuralı öğrenmedik.

Çok azını öğrendik,

ama ne tür yaratıcı şeyler
başarabileceğimizi

görmek için onları zaten 
bozmaya çalışıyorduk.

Buradaki çekimde yerden 
uzaklaşırken hız ekledim.

Bunu yaptım, çünkü yerden 
uzaklaşmanın verdiği

fiziksel hissi vermek istedim.

Sanal gerçeklikte bunu size verebilirim.

(Müzik)

Sürpriz değil, bu araçta da
müzik çok önemli.

Ne hissetmemiz gerektiğiyle
ilgili bize bir rehber.

New York Times'la yaptığımız 
bu projede Zach Richter

ve arkadaşımız JR'la

sizi helikoptere alıyoruz

ve Manhattan'ın 610 metre
üstünde uçtuğunuz hâlde

korkmuyorsunuz.

JR'in karakteri için iftihar ediyorsunuz.

Müzik size rehberlik ediyor.

(Müzik)

Genel kanının aksine

sanal gerçeklikte kompozisyon bulunur,

ama dikdörtgen çerçevelerinizin olduğu

filmdekinden tamamen farklıdır.

Artık kompozisyon bilincinizin 
var olduğu yerdir

ve dünyanın etrafınızda nasıl döndüğüdür.

Vrse, Birleşmiş Milletler, Gabo Arora,
ve İmraan İsmail ile

bir işbirliği olan
"Zerafet Dalgası" filminde

sanal gerçekliğin değişen rolünü 
yakından da gördük.

Sanal gerçeklikte yakın çekim demek 
birine yakın çekim demek.

Karakteri genelde 
sevdiğiniz insanlar için

ayırdığınız bir alan olan 
kişisel alanınıza getirir.

Karaktere duygusal bir 
yakınlık hissedersiniz,

çünkü hissettiğiniz şey 
fiziksel yakınlıktır.

Sanal gerçekliği yönetmek 
dikdörtgeni yönetmek gibi değil.

Bu daha çok seyircinin 
dikkatinin koreografisi.

Dikkatinizi yönlendirmek için 
kullanabileceğimiz araçlardan birine

"uzamsal ses" adı verilir.

Önünüzde, solunuzda veya sağınızda, 
hatta arkanızda bile,

herhangi bir yere ses koyabilirim

ve başınızı çevirdiğinizde, 
ses ona göre dönecektir.

Bu yüzden bunu dikkatinizi görmek 
istediğim yere çekmek için kullanabilirim.

Bir daha omzunuzun arkasında 
şarkı söyleyen birini duyarsanız,

o Bono olabilir.

(Gülüşmeler)

Sanal gerçeklik bizi bir şeyin 
parçası gibi hissettirir.

İnsanlık tarihinin büyük bölümünde 
küçük aile üniteleri şeklinde yaşadık.

Mağaralarda başladık,

sonra klanlara ve kabilelere, 
sonra köylere ve kasabalara taşındık

ve şimdi hepimiz küresel vatandaşlarız.

Ama inanıyorum ki hâlâ bize yerel 
gelen şeyleri daha çok

önemsemek üzere donanmışız.

Sanal gerçeklikse her yere ve 
herkese yerellik hissi veriyor.

Bu yüzden empati makinesi olarak çalışır.

Filmimiz "Sidra Üzerinde Bulutlar" sizi 
bir Suriye mülteci kampına götürüyor

ve oradaki insanların 
hikâyelerini seyretmektense,

artık orada bizimle ilgili hikâye oluyor.

Fakat buradan nereye gideriz?

Garip olan şey daha önceki araçlarda

format çıktığında sabitlenmişti.

Film sıralanan dikdörtgenlerdi,

Muybridge ve atlarından günümüze,

format hiç değişmedi.

Ama sanal gerçeklik 
format olarak, araç olarak

henüz tamamlanmış değil.

Fiziki selüloit, kâğıt veya 
TV sinyalleri kullanmıyor.

Aslında dünyayı anlamlandırmak için 
kullandığımız şeyden yararlanıyor.

Kanvastaki boyalar gibi 
sezgilerinizi kullanıyoruz,

ama şimdi sadece iki tane.

Sonunda bütün insani hislerimizin 
kullanılıp kullanılmadığını göreceğiz

ve seçtiğimiz yoldaki hikâyemizde 
yaşamak için aracımız olacak.

Ona şimdi sanal gerçeklik diyoruz,

ama simule edilmiş gerçekleri 
geçince ne oluyor?

O zaman ona ne deriz?

Size sözel olarak bir rüyadan 
bahsetmek yerine,

o rüyanın içinde yaşamanıza izin versem?

Dünyadaki bazı gerçek yerleri sadece 
ziyaret ederek deneyimlemek yerine,

kara deliğin kenarında yerçekimsel 
dalgalarla sörf yapabilseniz

veya sıfırdan galaksiler yaratabilseniz

veya birbirinizle kelimeleri değil,

ham düşünceleri kullanarak 
iletişim kurabilseniz ne olurdu?

Bu artık sanal gerçeklik değil.

Dürüst söylemek gerekirse 
ona ne dendiğini bilmiyorum.

Ama umarım nereye doğru
gittiğimizi görüyorsunuz.

Ama işte burada, deneysel olduğunu 
söylediğim bir araçtan bahsediyorum.

Haydi onu deneyimleyelim.

Ellerinizde umarım bir 
mukavva parçası tutuyorsunuz.

Haydi kanadını açalım.

Telefonu açmak için aç düğmesine basın.

Evde seyredenler için

bir kart koyarak şimdi 
sizlere telefonunuzda

kendinizin bu deneyimin nasıl 
yükleyeceğinizi ve onunla beraber

denemek için Google Cardboard (mukavva)'u 
nasıl edineceğinizi göstereceğim.

Çocukken mukavva kutularla oynadık

ve büyüyünce birine 
tekrar kafamızı geçirip

bir parça şimşek bulmamızı umuyorum.

Tarihteki en büyük

toplu sanal gerçeklik gösterimine 
katılmak üzeresiniz.

Geçen senenin klasik, eski zaman stilinde

aynı zamanda, hep birlikte

bir şeyler seyredeceğiz.

Umarım işe yarar.

Geriye sayım nasıl oluyor? Göremiyorum.

Seyirci: ...15, 14, 13, 12, 11, 10, 9,

8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1

(Kuşlar ötüyor)

(Tren motoru)

Seyirci: (Çığlıklar)

(Video) JR: İzin verin size

New York Times Magazine'nin 
"New York'ta Yürümek"

adlı kapağını nasıl çektiğimi anlatayım.

Helikopterin dışına bağlanmıştım

ve çekim yapmak için mükemmel 
dik açım olmalıydı.

Tam yukarıdayken --

bilirsiniz, rüzgârla beraber birkaç kere 
tekrarlamak zorunda kaldık --

sonra çekim yapmaya devam ettim.

(Video): Kadın sesi: Sevgili Tanrı,

bizi şeytandan koru,

çünkü sen Tanrı'sın,

ışık.

Bize hayat veren sen, geri aldın.

Bitmesine izin ver.

Sevdiklerini kaybeden nicelerine 
lütfen huzur ver.

Tekrar yaşamamıza yardımcı ol.

(Müzik)

(Video) (Çocukların sesleri)

Çocuk sesi: Zaatari'de şimdi 
yetişkinlerden daha fazla çocuk var.

Bazen bizim sorumlular

olduğumuzu düşünüyorum.

Chris Milk: Nasıldı?

(Alkış)

Bu sizi ayakta alkışlatmanın 
ucuz bir yoluydu.

Hepinizi ayağa kaldırdım. 
En sonda alkışlayacağınızı biliyordum.

(Alkış)

Biraz önce deneyimlediğiniz şeyi 
dünyadaki herkesin deneyimlemesi

gerektiğini düşünüyorum.

Bu şekilde bunu bir teknoloji 
platformu olarak değil,

bir insanlık platformu olarak birlikte

şekillendirmeye başlayabiliriz.

Bu amaçla, geçen sene Kasım ayında

New York Times and Vrse "Mülteci" 
adında bir sanal gerçeklik projesi yaptı.

Her Pazar abonesine 
gazeteleriyle birlikte

bir milyon Google Cardboard gönderdi.

Ama o Pazar sabahı komik bir şey oldu.

Posta adresinde adı olan alıcılar

dışındaki bir sürü kişi onları aldı.

Bunları Instagram'da görmeye başladık.

Tanıdık geliyor mu?

Müzik çok uzun süre

bana ulaşılmaz gibi gelen şeyi

aramak için yol açtı.

Şimdi milyonlarca çocuk,
çocukluklarında benimki

gibi geliştirici bir deneyime

sahip olmuş oldu.

Bence sadece bu

onu gölgede bırakıyor.

Görelim,

bu onları

nereye götürecek.

Teşekkürler.

(Alkış)