WEBVTT

00:00:00.788 --> 00:00:02.415
สิ่งที่ผมอยากจะพูดในช่วงบ่ายนี้

00:00:02.415 --> 00:00:05.280
เป็นสิ่งที่ต่างจากกำหนดการอยู่สักหน่อย

00:00:05.280 --> 00:00:07.226
เรื่องนโยบายต่างประเทศ ทุกคนคงจะพอทราบได้จาก

00:00:07.226 --> 00:00:10.260
การดูรายการของ เรเชล แมดดาว หรือใครสักคน

00:00:10.260 --> 00:00:12.094
แต่ (หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:00:12.094 --> 00:00:15.656
ผมอยากจะพูดถึงเด็กๆ และการสร้างวินัย

00:00:15.656 --> 00:00:17.623
เด็กๆ และวินัย

00:00:17.623 --> 00:00:19.871
นี่เป็นภาพจากเมื่อบ่ายวันพุธที่ผ่านมา

00:00:19.871 --> 00:00:22.375
ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งย่าน บรู๊คลิน นิวยอร์ก

00:00:22.375 --> 00:00:25.309
ที่โรงเรียนมัธยม คริสโต เรย์ ซึ่งดำเนินการโดย องค์กร Jesuits

00:00:25.309 --> 00:00:29.146
ขณะที่ผมกำลังพูดให้นักเรียนกลุ่มนี้ แล้วดูพวกเขาสิ

00:00:29.146 --> 00:00:31.613
พวกเขาล้อมรอบผมอยู่สามด้าน

00:00:31.613 --> 00:00:34.409
คงสังเกตได้นะครับว่า เกือบทั้งหมดเป็นชนกลุ่มน้อย

00:00:34.409 --> 00:00:36.254
และอาคารนั้นก็ดูค่อนข้างจะเก่าแก่

00:00:36.254 --> 00:00:40.385
แบบตึกของโรงเรียนเก่าๆในนิวยอร์ก ไม่ได้หรูหราอะไร

00:00:40.385 --> 00:00:42.916
ยังมีกระดานดำ และสิ่งอื่นๆที่ควรจะมี

00:00:42.916 --> 00:00:45.507
มีนักเรียนประมาณสามร้อยคน ในโรงเรียนแห่งนี้

00:00:45.507 --> 00:00:48.159
โรงเรียนนี้เปิดดำเนินการมาได้สี่ปีแล้ว

00:00:48.159 --> 00:00:51.113
นักเรียนกลุ่มแรกของโรงเรียนกำลังจะจบการศึกษา

00:00:51.113 --> 00:00:53.184
นักเรียนยี่สิบสองคนเรียนจบ

00:00:53.184 --> 00:00:55.427
และทั้งยี่สิบสองคนจะเรียนต่อในมหาวิทยาลัย

00:00:55.427 --> 00:00:58.167
พวกเขาทั้งหมดมาจากบ้านที่ ส่วนใหญ่แล้ว

00:00:58.167 --> 00:01:00.690
มีผู้ใหญ่เพียงคนเดียว

00:01:00.690 --> 00:01:03.596
ส่วนมากมักจะเป็น แม่ หรือ ยาย แค่นั้น

00:01:03.596 --> 00:01:06.083
พวกเขามาที่นี่เพื่อรับการศึกษา

00:01:06.083 --> 00:01:07.496
มาเพื่อสร้างวินัยเพื่อชีวิตพวกเขา

NOTE Paragraph

00:01:07.496 --> 00:01:10.304
ผมให้เขาถ่ายรูปนี้ แล้วก็แปะไว้

00:01:10.304 --> 00:01:12.797
บนหน้า facebook ของผมเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว

00:01:12.797 --> 00:01:14.431
ใครบางคนเข้ามาเขียนไว้ว่า

00:01:14.431 --> 00:01:19.417
"เฮ้ ทำไมให้เขายืนตรงเหมือนทหารอย่างนั้นล่ะ"

00:01:19.417 --> 00:01:23.788
แล้วก็เขียนต่อว่า "แต่เขาก็ดูดีนะ" (หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:01:23.788 --> 00:01:26.498
เขาดูดี เพราะว่า เด็กๆต้องมีวินัย

00:01:26.498 --> 00:01:30.004
เกมที่ผมเล่นเมื่อไปในโรงเรียนทั้งหลาย

00:01:30.004 --> 00:01:32.903
คือ หลังจากที่ผมพูดคุยทำความคุ้นเคยกับเด็กๆแล้ว

00:01:32.903 --> 00:01:35.087
ผมก็ให้พวกเขาถามคำถาม

00:01:35.087 --> 00:01:36.952
พอพวกเขายกมือ ผมบอกให้พวกเขาเดินออกมา

00:01:36.952 --> 00:01:39.291
ให้พวกเขาออกมาและยืนข้างหน้าผม

00:01:39.291 --> 00:01:41.405
ผมให้พวกเขายืนตรงเข้าแถวเหมือนทหาร

00:01:41.405 --> 00:01:43.187
เอามือแนบลำตัว

00:01:43.187 --> 00:01:46.639
มองขึ้นมา เปิดตา จ้องมาข้างหน้า

00:01:46.639 --> 00:01:50.074
แล้วพูดคำถามของเขาดังๆ เพื่อให้ทุกคนได้ยิน

00:01:50.074 --> 00:01:53.331
ไม่ยืนหลังค่อม ไม่ใส่กางเกงห้อยๆ ไม่ทำอะไรแบบนั้น

00:01:53.331 --> 00:01:54.702
(หัวเราะ)

00:01:54.702 --> 00:01:57.967
แล้วเด็กผู้ชายคนนี้ เขาชื่อ เขานามสกุล Cruz (ครุซ)

00:01:57.967 --> 00:02:01.804
เขาชอบนะ มันอยู่ไปทั่วหน้า facebook ของเขา และเผยแพร่ไปทั่วอินเตอร์เน็ต

00:02:01.804 --> 00:02:03.991
(หัวเราะ)

00:02:03.991 --> 00:02:06.734
หลายคนจึงคิดว่าผมใจร้ายกับเด็กคนนี้

00:02:06.734 --> 00:02:08.378
ไม่ใช่ เราแค่เล่นสนุกกันนิดหน่อย

00:02:08.378 --> 00:02:10.792
เรื่องของเรื่องคือ ผมทำแบบนี้มาหลายปีแล้ว

00:02:10.792 --> 00:02:13.952
ยิ่งเด็กเล็กเท่าใหร่ ยิ่งสนุก

NOTE Paragraph

00:02:13.952 --> 00:02:16.892
เมื่อผมมีเด็กอายุหกและเจ็ดขวบอยู่เป็นกลุ่ม

00:02:16.892 --> 00:02:18.771
ผมต้องหาวิธีทำให้พวกเขาเงียบ

00:02:18.771 --> 00:02:20.774
คุณก็รู้ พวกเขาจ้อกันไม่หยุด

00:02:20.774 --> 00:02:22.379
ผมเลยเล่นเกมส์กับพวกเขานิดหน่อย

00:02:22.379 --> 00:02:23.951
ก่อนที่ผมจะให้พวกเด็กๆยืนตรง

NOTE Paragraph

00:02:23.951 --> 00:02:26.224
ผมบอกว่า "ฟังให้ดีนะ ในกองทัพ

00:02:26.224 --> 00:02:28.552
เวลาเราต้องการให้ทุกคนตั้งใจฟัง

00:02:28.552 --> 00:02:31.737
เรามีคำสั่งเรียกว่า at ease

00:02:31.737 --> 00:02:35.311
ซึ่งหมายความว่าให้ทุกคนเงียบและตั้งใจฟัง จดจ่อ

00:02:35.311 --> 00:02:36.449
เข้าใจไหม?"

NOTE Paragraph

00:02:36.449 --> 00:02:41.314
"เข้าใจนะ" "เอาละลองฝึกดู เอ้าคุยกันได้"

00:02:41.314 --> 00:02:44.611
ผมก็ให้เขาคุยกันประมาณสิบวินาที แล้วผมก็สั่ง at ease!

NOTE Paragraph

00:02:44.611 --> 00:02:48.116
"ฮึ" (เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:02:48.116 --> 00:02:50.638
ครับท่านนายพล ครับท่านนายพล

NOTE Paragraph

00:02:50.638 --> 00:02:53.041
ลองเอาไปใช้กับเด็กๆของคุณดูนะครับ ดูว่าจะได้ผลไม๊ (หัวเราะ)

00:02:53.041 --> 00:02:56.094
ผมว่าไม่ได้ผล

NOTE Paragraph

00:02:56.094 --> 00:02:59.108
แต่นั่นเป็นเกมที่ผมเล่น เห็นได้ชัดว่ามันมา

00:02:59.108 --> 00:03:00.830
จากประสบการณ์ทางทหารของผม

00:03:00.830 --> 00:03:04.259
เพราะเวลาส่วนใหญ่ในวัยผู้ใหญ่ของผม

00:03:04.259 --> 00:03:08.319
ผมทำงานกับเด็กๆ หรือวัยรุ่นที่ถือปืน ผมเรียกเขาอย่างนั้น

00:03:08.319 --> 00:03:10.764
เราจะนำพวกเขาเข้ามาในกองทหาร

00:03:10.764 --> 00:03:13.213
และสิ่งแรกที่พวกเราจะทำก็คือ เอาพวกเขา

00:03:13.213 --> 00:03:17.300
เข้ามาอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่มีวินัย ให้เขามียศตำแหน่ง

00:03:17.300 --> 00:03:18.723
ให้เขาทุกคนใส่เสื้อผ้าเหมือนๆกัน

00:03:18.723 --> 00:03:21.217
ตัดผมออกให้หมด เพื่อให้พวกเขาดูเหมือนๆกัน

00:03:21.217 --> 00:03:23.421
ให้แน่ใจว่าพวกเขายืนตามลำดับความสูง

00:03:23.421 --> 00:03:25.201
เราสอนให้พวกเขา รู้จักการหันขวา หันซ้าย

00:03:25.201 --> 00:03:27.118
เพื่อให้เขาสามารถทำตามคำสั่ง และรู้ว่า

00:03:27.118 --> 00:03:30.046
ผลของการไม่ทำตามคำสั่งเป็นอย่างไร

00:03:30.046 --> 00:03:31.511
มันทำให้พวกเขามีวินัย

00:03:31.511 --> 00:03:35.691
แล้วก็พาไปรู้จักกับ คนที่พวกเขาจะเกลียดในทันที จ่าผู้ฝึก

00:03:35.691 --> 00:03:37.565
และพวกเขาก็เกลียดจ่าฝึก

00:03:37.565 --> 00:03:39.913
แล้วจ่าฝึกก็จะเริ่มตะโกนเสียงดังใส่พวกเขา

00:03:39.913 --> 00:03:43.762
สั่งให้พวกเขาทำสิ่งที่แย่ๆสารพัดอย่าง

00:03:43.762 --> 00:03:46.766
และแล้วสิ่งมหัศจรรย์ที่สุด ก็ค่อยๆเกิดขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป

00:03:46.766 --> 00:03:49.792
เมื่อวินัยได้ถูกปลูกฝังแล้ว

00:03:49.792 --> 00:03:53.010
เมื่อพวกเขาเข้าใจเหตุผลของบางสิ่งบางอย่าง

00:03:53.010 --> 00:03:57.016
เมื่อพวกเขาเข้าใจว่า "แม่ไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยนะ ไอ้ลูกชาย

00:03:57.016 --> 00:04:00.836
ครูฝึกนี่แหละเป็นฝันร้ายที่สุด เป็นทั้งพ่อและแม่

00:04:00.836 --> 00:04:03.448
แล้วมันก็จะเป็นอย่างนี้ เข้าใจไม๊ ไอ้ลูกชาย

00:04:03.448 --> 00:04:06.286
แล้ว เมื่อผมถามคำถามคุณ ก็ตอบได้อยู่สามอย่างเท่านั้น

00:04:06.286 --> 00:04:08.682
ใช่ครับผม ไม่ใช่ครับผม และไม่มีข้อแก้ตัวครับผม

00:04:08.682 --> 00:04:10.845
อย่ามาบอกผมว่า ทำไมคุณไม่ได้ทำอย่างนั้น

00:04:10.845 --> 00:04:13.497
มีแค่คำตอบ ใช่ครับ ไม่ใช่ครับผม และ ไม่มีข้อแก้ตัวครับผม"

NOTE Paragraph

00:04:13.497 --> 00:04:14.620
"คุณไม่ได้โกนหนวด" "แต่ผู้กองครับ"

NOTE Paragraph

00:04:14.620 --> 00:04:17.875
"อย่า อย่ามาบอกผมว่า คุณถูหน้ามากี่ครั้งแล้วเช้านี้"

00:04:17.875 --> 00:04:19.615
"ผมกำลังบอกว่าคุณไม่ได้โกนหนวด"

NOTE Paragraph

00:04:19.615 --> 00:04:22.821
"ไม่มีข้อแก้ตัวครับผม" "ต้องอย่างนั้น เรียนรู้เร็วดีนี่"

NOTE Paragraph

00:04:22.821 --> 00:04:25.209
แล้วคุณจะประหลาดใจว่า คุณสามารถช่วยพวกเขาได้แค่ไหน

00:04:25.209 --> 00:04:27.663
เมื่อคุณทำให้พวกเขามีวินัย

00:04:27.663 --> 00:04:32.521
ภายใน 18 สัปดาห์ พวกเขามีทักษะ พวกเขาเป็นผู้ใหญ่ขึ้น

00:04:32.521 --> 00:04:35.638
แล้วรู้อะไรไม๊ พวกเขาจะเริ่มชอบจ่าฝึกของพวกเขา

00:04:35.638 --> 00:04:37.536
และพวกเขาจะไม่เคยลืมจ่าฝึกเลย

00:04:37.536 --> 00:04:40.171
พวกเขาจะกลายเป็นคนที่เคารพจ่าฝึก

00:04:40.171 --> 00:04:44.086
เราจึงต้องการวินัยแบบนี้มากขึ้น และการให้เกียรติ

00:04:44.086 --> 00:04:46.117
ในชีวิตของเด็กๆของเรา

NOTE Paragraph

00:04:46.117 --> 00:04:48.090
ผมได้ใช้เวลามากมายกับกลุ่มเยาวชน

00:04:48.090 --> 00:04:51.381
ผมบอกกับทุกคนว่า "กระบวนการการศึกษาเริ่มเมื่อใหร่"

00:04:51.381 --> 00:04:53.060
เรามักจะคุยกันเรื่อง "มาปรับปรุงโรงเรียนกันเถอะ

00:04:53.060 --> 00:04:56.807
ให้อะไรกับครูให้มากขึ้น ใส่คอมพิวเตอร์เข้าไปให้มากขึ้น

00:04:56.807 --> 00:04:59.748
ทำเป็นระบบออนไลน์เถอะ"

NOTE Paragraph

00:04:59.748 --> 00:05:03.054
แต่นั่นไม่ใช่คำตอบทั้งหมด มันเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่ง

00:05:03.054 --> 00:05:06.316
คำตอบที่แท้จริง เริ่มต้นด้วยการพาเด็กคนหนึ่งไปโรงเรียน

00:05:06.316 --> 00:05:10.924
เด็กที่มีวินัยอยู่ในหัวใจและวิญญาณ ตั้งแต่เริ่มแรก

NOTE Paragraph

00:05:10.924 --> 00:05:13.793
กระบวนการเรียนรู้เริ่มต้นขึ้นเมื่อใหร่ ชั้นป.1 หรือ

00:05:13.793 --> 00:05:15.976
ไม่ ไม่ใช่ มันเริ่มขึ้นครั้งแรก

00:05:15.976 --> 00:05:18.657
ที่เด็กคนนั้นอยู่ในอ้อมแขนแม่

00:05:18.657 --> 00:05:21.421
มองขึ้นมาที่ใบหน้าของแม่

00:05:21.421 --> 00:05:24.785
แล้วนึกว่า "โอ้ นี่ต้องเป็นแม่ฉันแน่เลย"

00:05:24.785 --> 00:05:27.158
เธอเป็นคนที่ป้อนอาหารฉัน

00:05:27.158 --> 00:05:29.364
ใช่ เวลาฉันรู้สึกไม่ค่อยดีนักที่ก้น

00:05:29.364 --> 00:05:31.878
เธอดูแลฉัน

00:05:31.878 --> 00:05:34.901
ฉันจะเรียนรู้ภาษาเพื่อสื่อสารกับเธอ"

00:05:34.901 --> 00:05:37.650
ในช่วงขณะนั้น พวกเขาก็ปิดการรับรู้ภาษาอื่นๆ

00:05:37.650 --> 00:05:40.006
ที่พวกเขาอาจจะเรียนได้ในวัยนั้น

00:05:40.006 --> 00:05:42.955
และภายในสามเดือน นั่นแหละเธอ

00:05:42.955 --> 00:05:45.275
คนที่ทำอย่างนั้น นั่นแหละ แม่

00:05:45.275 --> 00:05:47.268
หรือเป็นคุณย่า คุณยาย ใครก็ตามที่ทำหน้าที่นั้น

00:05:47.268 --> 00:05:49.482
นั่นแหละเป็น จุดเริ่มต้นของกระบวนการเรียน

00:05:49.482 --> 00:05:51.210
นั่นแหละ ช่วงเวลาที่การศึกษาเริ่มขึ้น

00:05:51.210 --> 00:05:53.459
นั่นแหละ ช่วงเวลาที่ความรักเริ่มเกิดขึ้น
นั่นแหละ เป็นเวลาที่วินัยเกิดขึ้น

00:05:53.459 --> 00:05:55.947
ตอนนั้นแหละ เป็นตอนที่คุณเริ่มสร้างรอยประทับทางใจ
ไว้กับเด็กคนนั้น

00:05:55.947 --> 00:05:58.165
ว่า "หนูเป็นคนพิเศษนะ

00:05:58.165 --> 00:06:01.354
หนูต่างไปจากเด็กคนอื่นๆบนโลกนี้

00:06:01.354 --> 00:06:03.438
และเรากำลังจะอ่านหนังสือให้หนูฟัง"

00:06:03.438 --> 00:06:05.509
เด็กที่ไม่มีคนอ่านหนังสือให้ฟัง

00:06:05.509 --> 00:06:07.653
ตกอยู่ในอันตรายเมื่อเด็กคนนั้นไปโรงเรียน

00:06:07.653 --> 00:06:09.713
เด็กที่ไม่รู้จักสีผิวของเขา

00:06:09.713 --> 00:06:12.727
หรือที่ไม่รู้จักวิธีบอกเวลา ไม่รู้วิธีผูกเชือกรองเท้าตัวเอง

00:06:12.727 --> 00:06:14.126
ไม่รู้วิธีทำสิ่งเหล่านั้น

00:06:14.126 --> 00:06:16.796
และไม่รู้วิธีทำบางสิ่งที่

00:06:16.796 --> 00:06:19.672
เป็นคำซึ่งถูกปลูกฝังไว้ตั้งแต่ผมยังเป็นเด็ก คำว่าระวังนะ (mind)

00:06:19.672 --> 00:06:23.560
ระวังมารยาทนะ ระวังรักษาความเป็นผู้ใหญ่ของคุณ ระวังคำพูดของคุณนะ"

00:06:23.560 --> 00:06:27.083
นี่คือวิธีเลี้ยงดูเด็กอย่างถูกต้อง

00:06:27.083 --> 00:06:29.878
ขณะนี้ผมกำลังมองดูหลานๆของผมเติบโตขึ้น

00:06:29.878 --> 00:06:33.971
หลานๆผม ซึ่งเป็นภาระหนักหน่วงของลูกๆของผม

00:06:33.971 --> 00:06:38.647
พวกเขาก็ปฏิบัติเหมือนกับที่เราทำ คุณก็รู้ คุณปลูกฝังในตัวพวกเขา

NOTE Paragraph

00:06:38.647 --> 00:06:43.872
และนี่คือสิ่งที่คุณต้องเตรียมเด็กๆ เพื่อการศึกษาและโรงเรียน

00:06:43.872 --> 00:06:46.131
ผมยังทำงานอยู่ด้วยแรงทั้งหมดที่ยังมี

00:06:46.131 --> 00:06:48.461
เพื่อสื่อสารเรื่องเหล่านี้ออกไปว่า

00:06:48.461 --> 00:06:52.340
เราต้องการโรงเรียนสำหรับเด็กก่อนวัยเรียน เราต้องการโครงการ Head Start

00:06:52.340 --> 00:06:54.860
เราต้องการการดูแลเด็กตั้งแต่ในครรภ์

00:06:54.860 --> 00:06:59.075
กระบวนการเรียนรู้ เริ่มแล้วแม้ก่อนที่เด็กนั้นจะคลอด

00:06:59.075 --> 00:07:01.783
และถ้าคุณไม่ทำอย่างนี้ คุณก็จะประสบปัญหา

00:07:01.783 --> 00:07:04.197
เรากำลังประสบปัญหาในชุมชนของเรามากมาย

00:07:04.197 --> 00:07:07.242
โรงเรียนมากมายหลายแห่งของเราที่เด็กๆเข้ามา

00:07:07.242 --> 00:07:09.553
เรียนชั้น ป.หนึ่งและตาที่โกรธกริ้วของเขา

00:07:09.553 --> 00:07:13.164
พวกเขามีกระเป๋าสะพายหลังเล็กๆ พร้อมจะกลับบ้านทุกเมื่อ

00:07:13.164 --> 00:07:16.565
แล้วเขาก็เริ่มรู้ตัวว่า เขาไม่เหมือนเพื่อน ป.หนึ่งคนอื่น

00:07:16.565 --> 00:07:21.029
ที่รู้หนังสือ เคยมีคนอ่านหนังสือให้ฟัง รู้จักตัวอักษร

00:07:21.029 --> 00:07:23.723
และก่อนถึงชั้น ป.3 เด็กๆที่ไม่มี

00:07:23.723 --> 00:07:27.869
วินัยและจิตใจตั้งแต่ตอนต้น

00:07:27.869 --> 00:07:29.779
จะเริ่มรู้ตัวว่าตามหลังเพื่อน และพวกเขาจะทำอะไรหรือ

00:07:29.779 --> 00:07:33.100
พวกเขาจะแสดงออก แสดงออก และก็จะเดินไปสู่

00:07:33.100 --> 00:07:36.186
คุกตาราง หรือไม่ก็จะไปสู่การออกจากโรงเรียนกลางคัน

00:07:36.186 --> 00:07:38.050
คาดการณ์ไว้ได้

00:07:38.050 --> 00:07:41.016
ถ้าคุณไม่อยู่ที่ระดับการอ่านที่เหมาะสมในระดับชั้นป. 3

00:07:41.016 --> 00:07:45.093
คุณมีสิทธิที่จะติดคุก ตอนอายุ 18

00:07:45.093 --> 00:07:47.330
เรามีอัตราการติดคุกที่สูงที่สุด

00:07:47.330 --> 00:07:50.258
เพราะเราไม่ได้ให้การตั้งต้นชีวิตที่เหมาะสมกับเด็กๆของเรา

NOTE Paragraph

00:07:50.258 --> 00:07:52.474
บทสุดท้ายในหนังสือของผม ชื่อว่า

00:07:52.474 --> 00:07:55.385
"ของขวัญของการเริ่มต้นที่ดี"

00:07:55.385 --> 00:07:59.077
ของขวัญของการเริ่มต้นที่ดี เด็กทุกคนควรมีการเริ่มต้นชีวิตที่ดี

NOTE Paragraph

00:07:59.077 --> 00:08:01.780
ผมโชคดีที่มีการเริ่มต้นที่ดีเช่นนั้น

00:08:01.780 --> 00:08:03.671
ผมไม่ใช่นักเรียนยอดเยียม

00:08:03.671 --> 00:08:06.339
เป็นเด็กโรงเรียนรัฐบาลในกรุงนิวยอร์ค

00:08:06.339 --> 00:08:08.979
ไม่ได้เรียนดีเลย

00:08:08.979 --> 00:08:12.791
ผมมีใบแสดงผลการเรียนทั้งหมดจากคณะกรรมการการศึกษากรุงนิวยอร์ค

00:08:12.791 --> 00:08:15.234
ตั้งแต่อนุบาลถึงระดับปริญญา

00:08:15.234 --> 00:08:17.504
ผมต้องการข้อมูลนี้ตอนที่ผมเขียนหนังสือเล่มแรก

00:08:17.504 --> 00:08:19.543
ต้องการจะดูว่าความจำของผมถูกต้องหรือเปล่า

00:08:19.543 --> 00:08:22.818
ให้ตายเถอะ มันถูกต้อง (หัวเราะ)

00:08:22.818 --> 00:08:25.606
ได้ C เต็มไปหมด

00:08:25.606 --> 00:08:28.047
และท้ายสุด ผมเลื่อนชั้นผ่าน ม.ปลาย

00:08:28.047 --> 00:08:30.126
เข้ามหาวิทยาลัยรัฐนิวยอร์ก

00:08:30.126 --> 00:08:33.766
ด้วยคะแนนเฉลี่ย 78.3 ซึ่งไม่ควรอนุญาตให้เข้าเรียนได้

00:08:33.766 --> 00:08:36.505
แล้วผมก็เริ่มเรียนในคณะวิศวกรรมศาสตร์

00:08:36.505 --> 00:08:39.063
แต่เรียนได้แค่หกเดือน (หัวเราะ)

00:08:39.063 --> 00:08:43.076
แล้วก็เปลี่ยนไปเรียน ธรณีวิทยา "ธรณีวิทยาพื้นฐาน" ง่ายๆ

00:08:43.076 --> 00:08:45.078
แล้วผมก็ไปพบหน่วยฝึกทหารกองหนุน (ROTC)

00:08:45.078 --> 00:08:49.012
ผมพบสิ่งที่ผมทำได้ดี และยังเป็นสิ่งที่ผมชอบทำ

00:08:49.012 --> 00:08:52.906
ผมพบกลุ่มคนวัยหนุ่มเหมือนผมที่รู้สึกเช่นเดียวกัน

00:08:52.906 --> 00:08:56.892
ชีวิตของผมทั้งชีวิตจึงอุทิศให้กับหน่วยฝึกทหารกองหนุนนี้ และกับกองทัพ

00:08:56.892 --> 00:08:59.560
และผมจะพูดกับเด็กๆทุกที่ ว่าเมื่อพวกเธอโตขึ้น

00:08:59.560 --> 00:09:02.161
และการมีวินัยนี้ได้ถูกพัฒนาขึ้นในตัวพวกเธอ

00:09:02.161 --> 00:09:05.197
จงมองหาสิ่งที่เธอทำได้ดีและที่เธอรักที่จะทำ อยู่เสมอ

00:09:05.197 --> 00:09:08.334
และเมื่อเธอพบทั้งสองสิ่งนั้นแล้ว นั่นแหละ เธอได้แล้ว

00:09:08.334 --> 00:09:10.698
นั่นคือสิ่งที่กำลังเป็นอยู่ และนั่นคือสิ่งที่ผมค้นพบ

NOTE Paragraph

00:09:10.698 --> 00:09:13.352
ตอนนั้นเจ้าหน้าที่ของมหาวิทยาลัยนิวยอร์ค เริ่มเบื่อหน้าผม

00:09:13.352 --> 00:09:15.153
ผมอยู่ที่นั่นสี่ปีครึ่ง เข้าปีที่ห้า

00:09:15.153 --> 00:09:19.563
แต่เกรดก็ยังไม่ดีเท่าที่ควร

00:09:19.563 --> 00:09:22.705
ผมมักจะมีปัญหากับฝ่ายบริหาร

00:09:22.705 --> 00:09:25.619
พวกเขาจึงบอกว่า "แต่เขาทำได้ดีในวิชาฝึกทหารนะ"

00:09:25.619 --> 00:09:28.969
ดูสิ ได้ A ทั้งหมดเลย แต่อย่างอื่นไม่ได้ A สักตัว

00:09:28.969 --> 00:09:33.325
พวกเขาจึงคุยกันว่า "เอ งั้นเอาเกรดวิชาทหาร

00:09:33.325 --> 00:09:36.771
มารวมด้วยเป็นคะแนนรวม แล้วมาดูว่าจะได้อะไรออกมา

00:09:36.771 --> 00:09:43.487
พวกเขาทำอย่างนั้น และคะแนนผมก็ถึง 2.00 (หัวเราะ)

00:09:43.487 --> 00:09:47.221
ใช่ (หัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

00:09:47.221 --> 00:09:50.270
พวกเขาบอกว่า "น่าจะพอสำหรับงานราชการ

00:09:50.270 --> 00:09:53.768
ให้เขาไปเป็นทหาร เราจะได้ไม่เจอะเจอเขาอีก ไม่ต้องเจอเขาอีกเลย

00:09:53.768 --> 00:09:55.620
พวกเขาจึงส่งผมไปเป็นทหาร

00:09:55.620 --> 00:09:59.288
แล้วเวลาผ่านไป หลายปีต่อมา

00:09:59.288 --> 00:10:03.594
ผมได้รับการยอมรับว่า เป็นศิษย์เก่าคนหนึ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่มหาวิทยาลัยเคยมี (หัวเราะ)

00:10:03.594 --> 00:10:06.796
ดังนั้น ผมจึงบอกกับเด็กๆทุกที่ เสมอว่า

00:10:06.796 --> 00:10:10.987
มันไม่เกี่ยวกับว่าชีวิตเธอจะเริ่มต้นที่ไหน แต่มันสำคัญที่ว่าเธอทำอะไรกับชีวิต

00:10:10.987 --> 00:10:14.598
ที่จะเป็นตัวชี้บอกว่า ชีวิตบั้นปลายจะอยู่ตรงไหน

00:10:14.598 --> 00:10:17.283
คุณโชคดีที่ได้อยู่ในประเทศที่

00:10:17.283 --> 00:10:20.469
ไม่ว่าคุณจะเริ่มต้นที่ใด คุณได้รับโอกาส

00:10:20.469 --> 00:10:23.173
ตราบเท่าที่คุณมีความเชื่อในตัวเอง

00:10:23.173 --> 00:10:26.164
มีความเชื่อในสังคมและประเทศชาติ

00:10:26.164 --> 00:10:29.583
และเมื่อคุณเชื่อว่า คุณสามารถที่จะปรับปรุงตัวเองได้

00:10:29.583 --> 00:10:31.994
และให้การศึกษากับตัวเอง ในขณะที่คุณดำเนินชีวิตไป

00:10:31.994 --> 00:10:34.227
นั่นแหละ กุญแจไปสู่ความสำเร็จ

NOTE Paragraph

00:10:34.227 --> 00:10:37.577
แต่มันเริ่มต้นจาก ของขวัญของการเริ่มต้นที่ดี

00:10:37.577 --> 00:10:40.050
ถ้าเราไม่ได้ให้ของขวัญนั้น แก่เด็กๆของเราแต่ละคนและทุกๆคน

00:10:40.050 --> 00:10:43.728
ถ้าเราไม่ได้ลงทุนกับพวกเขาตั้งแต่ยังเล็ก

00:10:43.728 --> 00:10:46.470
เราก็จะวิ่งไปสู่ปัญหา

00:10:46.470 --> 00:10:50.736
นี่คือสาเหตุที่ทำไมเรามี อัตราการเลิกเรียนกลางคัน โดยรวมประมาณ 25%

00:10:50.736 --> 00:10:53.458
ซึ่งเป็นเกือบ 50% ของประชากรของชนกลุ่มน้อย

00:10:53.458 --> 00:10:56.932
ที่อาศัยอยู่ในถิ่นของคนรายได้ต่ำ

00:10:56.932 --> 00:10:59.713
เพราะว่าพวกเขาไม่ได้รับของขวัญของการเริ่มต้นที่ดี

NOTE Paragraph

00:10:59.713 --> 00:11:03.691
ของขวัญของการเริ่มต้นที่ดีของผม ไม่ใช่เพียงแค่อยู่ในครอบครัวที่ดี

00:11:03.691 --> 00:11:07.246
ครอบครัวที่ดี แต่มีครอบครัวที่บอกผมว่า

00:11:07.246 --> 00:11:11.193
"ฟังนะลูก เรามาถึงประเทศนี้ในเรือยางเล็กๆ

00:11:11.193 --> 00:11:14.555
ในปี 1920 และ 1924

00:11:14.555 --> 00:11:18.730
เราทำงานหนัก ในโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าไม่เว้นแต่ละวัน

00:11:18.730 --> 00:11:22.256
เราไม่ได้ทำอย่างนั้น เพื่อให้พวกแกทำตัวหยิ่งจองหอง

00:11:22.256 --> 00:11:26.636
หรือไปมีเรื่อง และอย่าแม้แต่จะคิดเลิกเรียน"

00:11:26.636 --> 00:11:29.687
ถ้าแม้นว่าผมกลับไปบ้าน และบอกกับครอบครัวคนอพยพ

00:11:29.687 --> 00:11:32.156
ว่า "ผมรู้ ผมเบื่อโรงเรียนแล้ว ผมจะเลิกเรียน"

00:11:32.156 --> 00:11:34.813
พวกเขาก็จะพูดว่า "เราก็จะทิ้งแกอยู่แล้ว เราจะมีเด็กอีกคน"

00:11:34.813 --> 00:11:41.171
(หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:11:41.171 --> 00:11:43.697
พวกเขามีความคาดหวังกับญาติๆ ทุกคน

00:11:43.697 --> 00:11:47.280
และกับครอบครัวใหญ่ของผู้อพยพ ที่อาศัยอยู่ในเขตบรองซ์ตอนใต้

00:11:47.280 --> 00:11:50.439
แต่พวกเขามีมากกว่าความคาดหวังกับเรา

00:11:50.439 --> 00:11:54.350
มันแทงเข้าไปในใจเรา เหมือนกริชที่แหลมคม

00:11:54.350 --> 00:11:59.212
มันเป็นความละอายที่ว่า "อย่าทำให้ครอบครัวนี้ต้องอับอาย"

00:11:59.212 --> 00:12:00.875
บางครั้งผมไปมีเรื่อง

00:12:00.875 --> 00:12:02.718
และพ่อกับแม่ผมกำลังจะกลับมาบ้าน

00:12:02.718 --> 00:12:06.199
ผมอยู่ในห้อง รอดูว่าอะไรจะเกิดขึ้น

00:12:06.199 --> 00:12:08.410
ผมก็จะนั่งอยู่ตรงนั้น บอกกับตัวเองว่า "ตกลง เอาไม๊

00:12:08.410 --> 00:12:13.185
เอาเข็มขัดมาตีผมเถอะ แต่ขอร้อง อย่าบอกว่า ผมทำให้ครอบครัวอับอายอีก"

00:12:13.185 --> 00:12:15.942
มันทำให้ผมเศร้าใจมาก เวลาที่แม่พูดกับผมแบบนั้น

NOTE Paragraph

00:12:15.942 --> 00:12:18.106
นอกจากนี้ผมยังมีเครือข่ายที่กว้างขวาง

00:12:18.106 --> 00:12:21.094
เด็กๆต้องการเครือข่าย เพราะเด็กๆต้องการเป็นส่วนหนึ่งของพรรคพวก

00:12:21.094 --> 00:12:22.975
หรือของครอบครัว ของชุมชนหนึ่ง

00:12:22.975 --> 00:12:27.199
กรณีของผม เป็นป้าๆที่อาศัยอยู่ในอาคารอยู่อาศัยเหล่านั้น

00:12:27.199 --> 00:12:29.055
ผมไม่รู้ว่า พวกคุณกี่คนที่เป็นชาวนิวยอร์ก

00:12:29.055 --> 00:12:30.976
แต่มันมีตึกที่พักอาศัยพวกนี้

00:12:30.976 --> 00:12:34.189
แล้วคุณป้าพวกนี้ ก็จะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่หน้าต่าง

00:12:34.189 --> 00:12:35.811
นั่งพิงหมอน

00:12:35.811 --> 00:12:38.570
พวกคุณป้าไม่เคยไปไหนเลย (หัวเราะ)

00:12:38.570 --> 00:12:41.604
พระเจ้าช่วยผม ผมโตมาเดินบนถนนพวกนั้น

00:12:41.604 --> 00:12:43.086
พวกคุณป้าก็อยู่ที่นั่นเสมอ

00:12:43.086 --> 00:12:45.960
ไม่เคยไปห้องน้ำ ไปเคยทำอาหาร (หัวเราะ)

00:12:45.960 --> 00:12:48.506
ไม่เคยทำอะไรเลย

00:12:48.506 --> 00:12:51.219
แต่สิ่งที่พวกเขาทำคือ คอยดูพวกเราให้อยู่กับร่องกับรอย

00:12:51.219 --> 00:12:53.505
คอยดูว่าเรายังอยู่กับร่องกับรอย

00:12:53.505 --> 00:12:55.763
ทั้งๆที่พวกเขาไม่สนใจ

00:12:55.763 --> 00:13:00.510
ว่าเราจะไปเป็นหมอ หรือเป็นทนาย หรือเป็นนายพลหรือไม่

00:13:00.510 --> 00:13:03.603
พวกเขาไม่เคยคาดหวัง สมาชิกในครอบครัวเป็นนายพล

00:13:03.603 --> 00:13:07.463
ตราบเท่าที่คุณได้รับการศึกษา แล้วก็ได้งานทำ

NOTE Paragraph

00:13:07.463 --> 00:13:09.454
"อย่ามาบอกป้า เรื่องการค้นพบตัวเองอะไรนั่น"

00:13:09.454 --> 00:13:12.269
แค่แกมีงานทำ แล้วก็ออกจากบ้านไป

00:13:12.269 --> 00:13:14.747
เราไม่เสียเวลากับเรื่องพรรค์นั้น

00:13:14.747 --> 00:13:18.322
แล้วแกเลี้ยงดูเราได้ นั่นแหละเป็นบทบาทของแก

NOTE Paragraph

00:13:18.322 --> 00:13:23.844
ดังนั้นจำเป็นมาก ที่เราเหมือนกับว่าจะเอาวัฒนธรรมนี้

00:13:23.844 --> 00:13:28.126
กลับมาในครอบครัวของเรา ทุกๆครอบครัว

00:13:28.126 --> 00:13:31.461
มันสำคัญมากที่ทุกท่านที่อยู่ที่นี่ในวันนี้

00:13:31.461 --> 00:13:34.137
ซึ่งเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ

00:13:34.137 --> 00:13:38.692
ผมเชื่อว่าคุณมีครอบครัวที่ยอดเยี่ยม และมีลูกมีหลาน

00:13:38.692 --> 00:13:40.430
แค่นั้นยังไม่พอ คุณต้องให้ความสนใจที่จะช่วยเหลือ

00:13:40.430 --> 00:13:43.081
หาเด็กๆ อย่าง นายครูซ

00:13:43.081 --> 00:13:46.451
ที่จะประสบความสำเร็จ ถ้าเราให้เขาสร้างวินัย

00:13:46.451 --> 00:13:48.438
ถ้าคุณกลับไปช่วย ถ้าคุณแนะแนวทาง

00:13:48.438 --> 00:13:50.812
ถ้าคุณลงทุนลงแรงกับ ชมรมของเด็กๆ

00:13:50.812 --> 00:13:52.703
ถ้าคุณทำงานร่วมกับระบบโรงเรียนในขุมชน

00:13:52.703 --> 00:13:53.977
เพื่อให้แน่ใจว่า มันเป็นระบบโรงเรียนที่ดีที่สุด

00:13:53.977 --> 00:13:58.800
ไม่ใช่แค่เป็นโรงเรียนของลูกคุณ แต่เป็นโรงเรียนในฮาเล็มด้วย

00:13:58.800 --> 00:14:01.622
ไม่ใช่แค่โรงเรียนแบบมอนเตสซอรีในถิ่นคนรวยเวสไซด์

00:14:01.622 --> 00:14:05.775
พวกเราทุกคนต้องมีหน้าที่ผูกพันธ์ที่ต้องทำเช่นนั้น

00:14:05.775 --> 00:14:08.425
เราไม่ควรที่จะลงทุนลงแรงเฉพาะกับลูกๆของเรา

00:14:08.425 --> 00:14:10.478
เรากำลังลงทุนลงแรงกับอนาคตของเรา

NOTE Paragraph

00:14:10.478 --> 00:14:13.299
เรากำลังจะกลายเป็นประเทศชนกลุ่มน้อย-ชนกลุ่มใหญ่

00:14:13.299 --> 00:14:15.292
ในอีกหนึ่งชั่วอายุคน

00:14:15.292 --> 00:14:18.661
พวกที่เราเรียกว่าชนกลุ่มน้อยจะกลายเป็นชนกลุ่มใหญ่ของประเทศ

00:14:18.661 --> 00:14:21.241
และเราต้องแน่ใจว่า พวกเขาพร้อมที่จะเป็นประชากรส่วนใหญ่

00:14:21.241 --> 00:14:23.472
พวกเราแน่ใจว่าพวกเขาพร้อมจะเป็นผู้นำ

00:14:23.472 --> 00:14:26.424
ประเทศที่ยิ่งใหญ่นี้ของพวกเรา

00:14:26.424 --> 00:14:29.900
ประเทศที่ไม่เหมือนประเทศไหนๆ

00:14:29.900 --> 00:14:31.585
ประเทศที่ทำให้ผมประหลาดใจได้ทุกเมื่อเชื่อวัน

00:14:31.585 --> 00:14:34.205
ประเทศที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง เราขัดแย้งกันเสมอ

00:14:34.205 --> 00:14:37.177
นี่คือลักษณะที่ควรจะเป็น

00:14:37.177 --> 00:14:40.756
เป็นประเทศที่มีความแตกต่าง แต่เป็นชาติของชาติ

00:14:40.756 --> 00:14:44.752
เราเกี่ยวข้องกับทุกๆชาติ และทุกๆชาติก็เกี่ยวข้องกับเรา

00:14:44.752 --> 00:14:46.437
เราเป็นประเทศของผู้อพยพ

00:14:46.437 --> 00:14:49.581
นี่คือเหตุที่เราต้องมีนโยบายคนต่างด้าวที่ดีพอ

00:14:49.581 --> 00:14:52.816
มันน่าหัวเราะที่เรา ไม่มีนโยบายคนเข้าเมืองที่ดีพอ

00:14:52.816 --> 00:14:55.899
ที่จะต้อนรับ คนที่ต้องการมาเป็นส่วนหนึ่งของประเทศนี้

00:14:55.899 --> 00:14:58.052
หรือที่เราสามารถส่งกลับบ้านพร้อมกับการศึกษา

00:14:58.052 --> 00:15:01.433
เพื่อให้เขาไปช่วยคนของเขา ให้พ้นจากความยากจน

00:15:01.433 --> 00:15:05.276
เรื่องสำคัญที่ผมชอบเล่าเรื่องหนึ่ง เกี่ยวกับความรัก

00:15:05.276 --> 00:15:06.673
ที่จะไปบ้านเกิดของผม ในนิวยอร์ก

00:15:06.673 --> 00:15:08.467
เดินไปตามถนน ปาร์กอเวนิว ในวันที่อากาศดีๆ

00:15:08.467 --> 00:15:10.948
ชื่นชมทุกอย่าง และดูผู้คนที่ผ่านไปมา

00:15:10.948 --> 00:15:12.402
จากทั่วโลก

00:15:12.402 --> 00:15:16.040
แต่สิ่งที่ผมต้องทำเสมอคือ หยุดที่มุมถนนหนึ่ง

00:15:16.040 --> 00:15:19.426
ซื้อฮอตดอก จากรถเข็นที่คนขายเป็นคนต่างด้าว

00:15:19.426 --> 00:15:22.577
ต้องทานฮอตดอกจากรถเข็นข้างถนน (หัวเราะ)

00:15:22.577 --> 00:15:25.557
ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหน หรือกำลังทำอะไร

00:15:25.557 --> 00:15:26.832
ผมก็ต้องกลับไปทำอย่างนั้น

00:15:26.832 --> 00:15:29.497
ผมทำแบบนี้ แม้เมื่อเป็นรัฐมนตรีต่างประเทศ

00:15:29.497 --> 00:15:32.398
ผมจะเดินลงมาจากห้องชุดที่โรงแรมวอลดอร์ฟ แอสเทอะเรีย

00:15:32.398 --> 00:15:35.478
(หัวเราะ)

00:15:35.478 --> 00:15:38.789
เดินไปตามถนน จนถึงถนนสาย 55

00:15:38.789 --> 00:15:41.100
มองหารถเข็น ฮอตดอกของคนอพยพ

00:15:41.100 --> 00:15:43.299
ในตอนนั้น มีบอดีการ์ด 5 คนล้อมรอบตัวผม

00:15:43.299 --> 00:15:46.193
รถตำรวจนิวยอร์คสามคันแล่นไปข้างๆ

00:15:46.193 --> 00:15:51.013
เพื่อให้แน่ว่า ไม่มีใครมาทำร้ายผมขณะเดินอยู่บนถนน ปาร์ค เอเวอนิว

00:15:51.013 --> 00:15:52.681
แล้วผมก็จะสั่งฮอตดอกจากคนขาย

00:15:52.681 --> 00:15:55.127
เขาจะเริ่มทำฮอตดอก แล้วก็จะมองไปรอบๆ

00:15:55.127 --> 00:15:56.804
ดูบอดี้การ์ด และรถตำรวจ

00:15:56.804 --> 00:15:58.886
แล้วพูดว่า "ผมมีกรีนการ์ดนะ ผมมีบัตรนะ" (หัวเราะ)

00:15:58.886 --> 00:16:03.222
"ไม่เป็นไร ไม่มีอะไร" ผมบอก

NOTE Paragraph

00:16:03.222 --> 00:16:05.670
แต่เดี๋ยวนี้ ผมไปคนเดียว คนเดียว

00:16:05.670 --> 00:16:08.461
ไม่มีบอดี้การ์ด ไม่มีรถตำรวจ ไม่มีอะไรเลย

00:16:08.461 --> 00:16:11.123
แต่ก็ยังเดินไปซื้อฮอตดอกกินเหมือนเดิม

NOTE Paragraph

00:16:11.123 --> 00:16:14.887
ไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เองครับ ช่วงบ่ายวันอังคาร

00:16:14.887 --> 00:16:17.187
แถวๆ Columbus Circle

00:16:17.187 --> 00:16:20.042
แล้วก็ทำสิ่งที่ทำเป็นประจำ

00:16:20.042 --> 00:16:23.396
ผมไปสั่งฮอตดอก

00:16:23.396 --> 00:16:25.758
คนขายก็จะทำ แล้วเมื่อทำเสร็จ

00:16:25.758 --> 00:16:28.460
เขาก็พูดว่า "ผมรู้จักคุณนะ ผมเห็นคุณในโทรทัศน์

NOTE Paragraph

00:16:28.460 --> 00:16:30.354
คุณคือ นายพล พาวเวลล์"

NOTE Paragraph

00:16:30.354 --> 00:16:33.044
"ครับใช่" "โอ้"

NOTE Paragraph

00:16:33.044 --> 00:16:34.195
ผมส่งเงินให้เขา

NOTE Paragraph

00:16:34.195 --> 00:16:39.120
"ไม่ต้องครับท่านนายพล คุณไม่ต้องจ่ายให้ผม ผมได้รับแล้ว

00:16:39.120 --> 00:16:42.883
ประเทศอเมริกาจ่ายให้ผมแล้ว ผมไม่เคยลืมว่าผมจากมาที่ไหน

00:16:42.883 --> 00:16:46.073
แต่ตอนนี้ผมเป็นคนอเมริกัน ขอบคุณครับท่าน"

NOTE Paragraph

00:16:46.073 --> 00:16:48.341
ผมรับน้ำใจของเขาไว้ แล้วเดินต่อไปตามถนน

00:16:48.341 --> 00:16:50.570
แล้วมันก็ทำให้ผมรู้สึกตื้นตัน โอ้พระผู้เป็นเจ้า

00:16:50.570 --> 00:16:54.588
ประเทศเดียวกับที่ต้อนรับพ่อแม่ของผม แบบเดียวกันนี้ เมื่อ 90 ปีที่แล้ว

NOTE Paragraph

00:16:54.588 --> 00:16:56.775
เพราะฉะนั้นเรายังคงเป็นประเทศที่ยอดเยี่ยม

00:16:56.775 --> 00:16:59.550
แต่เรากำลังจะถูกขับเคลื่อน ด้วยเด็กๆรุ่นใหม่ที่กำลังมา

00:16:59.550 --> 00:17:02.554
จากทั่วทุกแห่งในโลก

00:17:02.554 --> 00:17:06.081
และมันเป็นหน้าที่ของเรา ในฐานะประชาชน

00:17:06.081 --> 00:17:07.867
ของประเทศที่ยอดเยี่ยมของเรานี้

00:17:07.867 --> 00:17:11.014
ที่จะทำให้แน่ใจว่า ไม่มีเด็กคนใดถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

NOTE Paragraph

00:17:11.014 --> 00:17:13.092
ขอบคุณมากครับ

NOTE Paragraph

00:17:13.092 --> 00:17:25.199
(เสียงปรบมือ)