1
00:00:00,788 --> 00:00:02,415
สิ่งที่ผมอยากจะพูดในช่วงบ่ายนี้

2
00:00:02,415 --> 00:00:05,280
เป็นสิ่งที่ต่างจากกำหนดการอยู่สักหน่อย

3
00:00:05,280 --> 00:00:07,226
เรื่องนโยบายต่างประเทศ ทุกคนคงจะพอทราบได้จาก

4
00:00:07,226 --> 00:00:10,260
การดูรายการของ เรเชล แมดดาว หรือใครสักคน

5
00:00:10,260 --> 00:00:12,094
แต่ (หัวเราะ)

6
00:00:12,094 --> 00:00:15,656
ผมอยากจะพูดถึงเด็กๆ และการสร้างวินัย

7
00:00:15,656 --> 00:00:17,623
เด็กๆ และวินัย

8
00:00:17,623 --> 00:00:19,871
นี่เป็นภาพจากเมื่อบ่ายวันพุธที่ผ่านมา

9
00:00:19,871 --> 00:00:22,375
ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งย่าน บรู๊คลิน นิวยอร์ก

10
00:00:22,375 --> 00:00:25,309
ที่โรงเรียนมัธยม คริสโต เรย์ ซึ่งดำเนินการโดย องค์กร Jesuits

11
00:00:25,309 --> 00:00:29,146
ขณะที่ผมกำลังพูดให้นักเรียนกลุ่มนี้ แล้วดูพวกเขาสิ

12
00:00:29,146 --> 00:00:31,613
พวกเขาล้อมรอบผมอยู่สามด้าน

13
00:00:31,613 --> 00:00:34,409
คงสังเกตได้นะครับว่า เกือบทั้งหมดเป็นชนกลุ่มน้อย

14
00:00:34,409 --> 00:00:36,254
และอาคารนั้นก็ดูค่อนข้างจะเก่าแก่

15
00:00:36,254 --> 00:00:40,385
แบบตึกของโรงเรียนเก่าๆในนิวยอร์ก ไม่ได้หรูหราอะไร

16
00:00:40,385 --> 00:00:42,916
ยังมีกระดานดำ และสิ่งอื่นๆที่ควรจะมี

17
00:00:42,916 --> 00:00:45,507
มีนักเรียนประมาณสามร้อยคน ในโรงเรียนแห่งนี้

18
00:00:45,507 --> 00:00:48,159
โรงเรียนนี้เปิดดำเนินการมาได้สี่ปีแล้ว

19
00:00:48,159 --> 00:00:51,113
นักเรียนกลุ่มแรกของโรงเรียนกำลังจะจบการศึกษา

20
00:00:51,113 --> 00:00:53,184
นักเรียนยี่สิบสองคนเรียนจบ

21
00:00:53,184 --> 00:00:55,427
และทั้งยี่สิบสองคนจะเรียนต่อในมหาวิทยาลัย

22
00:00:55,427 --> 00:00:58,167
พวกเขาทั้งหมดมาจากบ้านที่ ส่วนใหญ่แล้ว

23
00:00:58,167 --> 00:01:00,690
มีผู้ใหญ่เพียงคนเดียว

24
00:01:00,690 --> 00:01:03,596
ส่วนมากมักจะเป็น แม่ หรือ ยาย แค่นั้น

25
00:01:03,596 --> 00:01:06,083
พวกเขามาที่นี่เพื่อรับการศึกษา

26
00:01:06,083 --> 00:01:07,496
มาเพื่อสร้างวินัยเพื่อชีวิตพวกเขา

27
00:01:07,496 --> 00:01:10,304
ผมให้เขาถ่ายรูปนี้ แล้วก็แปะไว้

28
00:01:10,304 --> 00:01:12,797
บนหน้า facebook ของผมเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว

29
00:01:12,797 --> 00:01:14,431
ใครบางคนเข้ามาเขียนไว้ว่า

30
00:01:14,431 --> 00:01:19,417
"เฮ้ ทำไมให้เขายืนตรงเหมือนทหารอย่างนั้นล่ะ"

31
00:01:19,417 --> 00:01:23,788
แล้วก็เขียนต่อว่า "แต่เขาก็ดูดีนะ" (หัวเราะ)

32
00:01:23,788 --> 00:01:26,498
เขาดูดี เพราะว่า เด็กๆต้องมีวินัย

33
00:01:26,498 --> 00:01:30,004
เกมที่ผมเล่นเมื่อไปในโรงเรียนทั้งหลาย

34
00:01:30,004 --> 00:01:32,903
คือ หลังจากที่ผมพูดคุยทำความคุ้นเคยกับเด็กๆแล้ว

35
00:01:32,903 --> 00:01:35,087
ผมก็ให้พวกเขาถามคำถาม

36
00:01:35,087 --> 00:01:36,952
พอพวกเขายกมือ ผมบอกให้พวกเขาเดินออกมา

37
00:01:36,952 --> 00:01:39,291
ให้พวกเขาออกมาและยืนข้างหน้าผม

38
00:01:39,291 --> 00:01:41,405
ผมให้พวกเขายืนตรงเข้าแถวเหมือนทหาร

39
00:01:41,405 --> 00:01:43,187
เอามือแนบลำตัว

40
00:01:43,187 --> 00:01:46,639
มองขึ้นมา เปิดตา จ้องมาข้างหน้า

41
00:01:46,639 --> 00:01:50,074
แล้วพูดคำถามของเขาดังๆ เพื่อให้ทุกคนได้ยิน

42
00:01:50,074 --> 00:01:53,331
ไม่ยืนหลังค่อม ไม่ใส่กางเกงห้อยๆ ไม่ทำอะไรแบบนั้น

43
00:01:53,331 --> 00:01:54,702
(หัวเราะ)

44
00:01:54,702 --> 00:01:57,967
แล้วเด็กผู้ชายคนนี้ เขาชื่อ เขานามสกุล Cruz (ครุซ)

45
00:01:57,967 --> 00:02:01,804
เขาชอบนะ มันอยู่ไปทั่วหน้า facebook ของเขา และเผยแพร่ไปทั่วอินเตอร์เน็ต

46
00:02:01,804 --> 00:02:03,991
(หัวเราะ)

47
00:02:03,991 --> 00:02:06,734
หลายคนจึงคิดว่าผมใจร้ายกับเด็กคนนี้

48
00:02:06,734 --> 00:02:08,378
ไม่ใช่ เราแค่เล่นสนุกกันนิดหน่อย

49
00:02:08,378 --> 00:02:10,792
เรื่องของเรื่องคือ ผมทำแบบนี้มาหลายปีแล้ว

50
00:02:10,792 --> 00:02:13,952
ยิ่งเด็กเล็กเท่าใหร่ ยิ่งสนุก

51
00:02:13,952 --> 00:02:16,892
เมื่อผมมีเด็กอายุหกและเจ็ดขวบอยู่เป็นกลุ่ม

52
00:02:16,892 --> 00:02:18,771
ผมต้องหาวิธีทำให้พวกเขาเงียบ

53
00:02:18,771 --> 00:02:20,774
คุณก็รู้ พวกเขาจ้อกันไม่หยุด

54
00:02:20,774 --> 00:02:22,379
ผมเลยเล่นเกมส์กับพวกเขานิดหน่อย

55
00:02:22,379 --> 00:02:23,951
ก่อนที่ผมจะให้พวกเด็กๆยืนตรง

56
00:02:23,951 --> 00:02:26,224
ผมบอกว่า "ฟังให้ดีนะ ในกองทัพ

57
00:02:26,224 --> 00:02:28,552
เวลาเราต้องการให้ทุกคนตั้งใจฟัง

58
00:02:28,552 --> 00:02:31,737
เรามีคำสั่งเรียกว่า at ease

59
00:02:31,737 --> 00:02:35,311
ซึ่งหมายความว่าให้ทุกคนเงียบและตั้งใจฟัง จดจ่อ

60
00:02:35,311 --> 00:02:36,449
เข้าใจไหม?"

61
00:02:36,449 --> 00:02:41,314
"เข้าใจนะ" "เอาละลองฝึกดู เอ้าคุยกันได้"

62
00:02:41,314 --> 00:02:44,611
ผมก็ให้เขาคุยกันประมาณสิบวินาที แล้วผมก็สั่ง at ease!

63
00:02:44,611 --> 00:02:48,116
"ฮึ" (เสียงหัวเราะ)

64
00:02:48,116 --> 00:02:50,638
ครับท่านนายพล ครับท่านนายพล

65
00:02:50,638 --> 00:02:53,041
ลองเอาไปใช้กับเด็กๆของคุณดูนะครับ ดูว่าจะได้ผลไม๊ (หัวเราะ)

66
00:02:53,041 --> 00:02:56,094
ผมว่าไม่ได้ผล

67
00:02:56,094 --> 00:02:59,108
แต่นั่นเป็นเกมที่ผมเล่น เห็นได้ชัดว่ามันมา

68
00:02:59,108 --> 00:03:00,830
จากประสบการณ์ทางทหารของผม

69
00:03:00,830 --> 00:03:04,259
เพราะเวลาส่วนใหญ่ในวัยผู้ใหญ่ของผม

70
00:03:04,259 --> 00:03:08,319
ผมทำงานกับเด็กๆ หรือวัยรุ่นที่ถือปืน ผมเรียกเขาอย่างนั้น

71
00:03:08,319 --> 00:03:10,764
เราจะนำพวกเขาเข้ามาในกองทหาร

72
00:03:10,764 --> 00:03:13,213
และสิ่งแรกที่พวกเราจะทำก็คือ เอาพวกเขา

73
00:03:13,213 --> 00:03:17,300
เข้ามาอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่มีวินัย ให้เขามียศตำแหน่ง

74
00:03:17,300 --> 00:03:18,723
ให้เขาทุกคนใส่เสื้อผ้าเหมือนๆกัน

75
00:03:18,723 --> 00:03:21,217
ตัดผมออกให้หมด เพื่อให้พวกเขาดูเหมือนๆกัน

76
00:03:21,217 --> 00:03:23,421
ให้แน่ใจว่าพวกเขายืนตามลำดับความสูง

77
00:03:23,421 --> 00:03:25,201
เราสอนให้พวกเขา รู้จักการหันขวา หันซ้าย

78
00:03:25,201 --> 00:03:27,118
เพื่อให้เขาสามารถทำตามคำสั่ง และรู้ว่า

79
00:03:27,118 --> 00:03:30,046
ผลของการไม่ทำตามคำสั่งเป็นอย่างไร

80
00:03:30,046 --> 00:03:31,511
มันทำให้พวกเขามีวินัย

81
00:03:31,511 --> 00:03:35,691
แล้วก็พาไปรู้จักกับ คนที่พวกเขาจะเกลียดในทันที จ่าผู้ฝึก

82
00:03:35,691 --> 00:03:37,565
และพวกเขาก็เกลียดจ่าฝึก

83
00:03:37,565 --> 00:03:39,913
แล้วจ่าฝึกก็จะเริ่มตะโกนเสียงดังใส่พวกเขา

84
00:03:39,913 --> 00:03:43,762
สั่งให้พวกเขาทำสิ่งที่แย่ๆสารพัดอย่าง

85
00:03:43,762 --> 00:03:46,766
และแล้วสิ่งมหัศจรรย์ที่สุด ก็ค่อยๆเกิดขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป

86
00:03:46,766 --> 00:03:49,792
เมื่อวินัยได้ถูกปลูกฝังแล้ว

87
00:03:49,792 --> 00:03:53,010
เมื่อพวกเขาเข้าใจเหตุผลของบางสิ่งบางอย่าง

88
00:03:53,010 --> 00:03:57,016
เมื่อพวกเขาเข้าใจว่า "แม่ไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยนะ ไอ้ลูกชาย

89
00:03:57,016 --> 00:04:00,836
ครูฝึกนี่แหละเป็นฝันร้ายที่สุด เป็นทั้งพ่อและแม่

90
00:04:00,836 --> 00:04:03,448
แล้วมันก็จะเป็นอย่างนี้ เข้าใจไม๊ ไอ้ลูกชาย

91
00:04:03,448 --> 00:04:06,286
แล้ว เมื่อผมถามคำถามคุณ ก็ตอบได้อยู่สามอย่างเท่านั้น

92
00:04:06,286 --> 00:04:08,682
ใช่ครับผม ไม่ใช่ครับผม และไม่มีข้อแก้ตัวครับผม

93
00:04:08,682 --> 00:04:10,845
อย่ามาบอกผมว่า ทำไมคุณไม่ได้ทำอย่างนั้น

94
00:04:10,845 --> 00:04:13,497
มีแค่คำตอบ ใช่ครับ ไม่ใช่ครับผม และ ไม่มีข้อแก้ตัวครับผม"

95
00:04:13,497 --> 00:04:14,620
"คุณไม่ได้โกนหนวด" "แต่ผู้กองครับ"

96
00:04:14,620 --> 00:04:17,875
"อย่า อย่ามาบอกผมว่า คุณถูหน้ามากี่ครั้งแล้วเช้านี้"

97
00:04:17,875 --> 00:04:19,615
"ผมกำลังบอกว่าคุณไม่ได้โกนหนวด"

98
00:04:19,615 --> 00:04:22,821
"ไม่มีข้อแก้ตัวครับผม" "ต้องอย่างนั้น เรียนรู้เร็วดีนี่"

99
00:04:22,821 --> 00:04:25,209
แล้วคุณจะประหลาดใจว่า คุณสามารถช่วยพวกเขาได้แค่ไหน

100
00:04:25,209 --> 00:04:27,663
เมื่อคุณทำให้พวกเขามีวินัย

101
00:04:27,663 --> 00:04:32,521
ภายใน 18 สัปดาห์ พวกเขามีทักษะ พวกเขาเป็นผู้ใหญ่ขึ้น

102
00:04:32,521 --> 00:04:35,638
แล้วรู้อะไรไม๊ พวกเขาจะเริ่มชอบจ่าฝึกของพวกเขา

103
00:04:35,638 --> 00:04:37,536
และพวกเขาจะไม่เคยลืมจ่าฝึกเลย

104
00:04:37,536 --> 00:04:40,171
พวกเขาจะกลายเป็นคนที่เคารพจ่าฝึก

105
00:04:40,171 --> 00:04:44,086
เราจึงต้องการวินัยแบบนี้มากขึ้น และการให้เกียรติ

106
00:04:44,086 --> 00:04:46,117
ในชีวิตของเด็กๆของเรา

107
00:04:46,117 --> 00:04:48,090
ผมได้ใช้เวลามากมายกับกลุ่มเยาวชน

108
00:04:48,090 --> 00:04:51,381
ผมบอกกับทุกคนว่า "กระบวนการการศึกษาเริ่มเมื่อใหร่"

109
00:04:51,381 --> 00:04:53,060
เรามักจะคุยกันเรื่อง "มาปรับปรุงโรงเรียนกันเถอะ

110
00:04:53,060 --> 00:04:56,807
ให้อะไรกับครูให้มากขึ้น ใส่คอมพิวเตอร์เข้าไปให้มากขึ้น

111
00:04:56,807 --> 00:04:59,748
ทำเป็นระบบออนไลน์เถอะ"

112
00:04:59,748 --> 00:05:03,054
แต่นั่นไม่ใช่คำตอบทั้งหมด มันเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่ง

113
00:05:03,054 --> 00:05:06,316
คำตอบที่แท้จริง เริ่มต้นด้วยการพาเด็กคนหนึ่งไปโรงเรียน

114
00:05:06,316 --> 00:05:10,924
เด็กที่มีวินัยอยู่ในหัวใจและวิญญาณ ตั้งแต่เริ่มแรก

115
00:05:10,924 --> 00:05:13,793
กระบวนการเรียนรู้เริ่มต้นขึ้นเมื่อใหร่ ชั้นป.1 หรือ

116
00:05:13,793 --> 00:05:15,976
ไม่ ไม่ใช่ มันเริ่มขึ้นครั้งแรก

117
00:05:15,976 --> 00:05:18,657
ที่เด็กคนนั้นอยู่ในอ้อมแขนแม่

118
00:05:18,657 --> 00:05:21,421
มองขึ้นมาที่ใบหน้าของแม่

119
00:05:21,421 --> 00:05:24,785
แล้วนึกว่า "โอ้ นี่ต้องเป็นแม่ฉันแน่เลย"

120
00:05:24,785 --> 00:05:27,158
เธอเป็นคนที่ป้อนอาหารฉัน

121
00:05:27,158 --> 00:05:29,364
ใช่ เวลาฉันรู้สึกไม่ค่อยดีนักที่ก้น

122
00:05:29,364 --> 00:05:31,878
เธอดูแลฉัน

123
00:05:31,878 --> 00:05:34,901
ฉันจะเรียนรู้ภาษาเพื่อสื่อสารกับเธอ"

124
00:05:34,901 --> 00:05:37,650
ในช่วงขณะนั้น พวกเขาก็ปิดการรับรู้ภาษาอื่นๆ

125
00:05:37,650 --> 00:05:40,006
ที่พวกเขาอาจจะเรียนได้ในวัยนั้น

126
00:05:40,006 --> 00:05:42,955
และภายในสามเดือน นั่นแหละเธอ

127
00:05:42,955 --> 00:05:45,275
คนที่ทำอย่างนั้น นั่นแหละ แม่

128
00:05:45,275 --> 00:05:47,268
หรือเป็นคุณย่า คุณยาย ใครก็ตามที่ทำหน้าที่นั้น

129
00:05:47,268 --> 00:05:49,482
นั่นแหละเป็น จุดเริ่มต้นของกระบวนการเรียน

130
00:05:49,482 --> 00:05:51,210
นั่นแหละ ช่วงเวลาที่การศึกษาเริ่มขึ้น

131
00:05:51,210 --> 00:05:53,459
นั่นแหละ ช่วงเวลาที่ความรักเริ่มเกิดขึ้น
นั่นแหละ เป็นเวลาที่วินัยเกิดขึ้น

132
00:05:53,459 --> 00:05:55,947
ตอนนั้นแหละ เป็นตอนที่คุณเริ่มสร้างรอยประทับทางใจ
ไว้กับเด็กคนนั้น

133
00:05:55,947 --> 00:05:58,165
ว่า "หนูเป็นคนพิเศษนะ

134
00:05:58,165 --> 00:06:01,354
หนูต่างไปจากเด็กคนอื่นๆบนโลกนี้

135
00:06:01,354 --> 00:06:03,438
และเรากำลังจะอ่านหนังสือให้หนูฟัง"

136
00:06:03,438 --> 00:06:05,509
เด็กที่ไม่มีคนอ่านหนังสือให้ฟัง

137
00:06:05,509 --> 00:06:07,653
ตกอยู่ในอันตรายเมื่อเด็กคนนั้นไปโรงเรียน

138
00:06:07,653 --> 00:06:09,713
เด็กที่ไม่รู้จักสีผิวของเขา

139
00:06:09,713 --> 00:06:12,727
หรือที่ไม่รู้จักวิธีบอกเวลา ไม่รู้วิธีผูกเชือกรองเท้าตัวเอง

140
00:06:12,727 --> 00:06:14,126
ไม่รู้วิธีทำสิ่งเหล่านั้น

141
00:06:14,126 --> 00:06:16,796
และไม่รู้วิธีทำบางสิ่งที่

142
00:06:16,796 --> 00:06:19,672
เป็นคำซึ่งถูกปลูกฝังไว้ตั้งแต่ผมยังเป็นเด็ก คำว่าระวังนะ (mind)

143
00:06:19,672 --> 00:06:23,560
ระวังมารยาทนะ ระวังรักษาความเป็นผู้ใหญ่ของคุณ ระวังคำพูดของคุณนะ"

144
00:06:23,560 --> 00:06:27,083
นี่คือวิธีเลี้ยงดูเด็กอย่างถูกต้อง

145
00:06:27,083 --> 00:06:29,878
ขณะนี้ผมกำลังมองดูหลานๆของผมเติบโตขึ้น

146
00:06:29,878 --> 00:06:33,971
หลานๆผม ซึ่งเป็นภาระหนักหน่วงของลูกๆของผม

147
00:06:33,971 --> 00:06:38,647
พวกเขาก็ปฏิบัติเหมือนกับที่เราทำ คุณก็รู้ คุณปลูกฝังในตัวพวกเขา

148
00:06:38,647 --> 00:06:43,872
และนี่คือสิ่งที่คุณต้องเตรียมเด็กๆ เพื่อการศึกษาและโรงเรียน

149
00:06:43,872 --> 00:06:46,131
ผมยังทำงานอยู่ด้วยแรงทั้งหมดที่ยังมี

150
00:06:46,131 --> 00:06:48,461
เพื่อสื่อสารเรื่องเหล่านี้ออกไปว่า

151
00:06:48,461 --> 00:06:52,340
เราต้องการโรงเรียนสำหรับเด็กก่อนวัยเรียน เราต้องการโครงการ Head Start

152
00:06:52,340 --> 00:06:54,860
เราต้องการการดูแลเด็กตั้งแต่ในครรภ์

153
00:06:54,860 --> 00:06:59,075
กระบวนการเรียนรู้ เริ่มแล้วแม้ก่อนที่เด็กนั้นจะคลอด

154
00:06:59,075 --> 00:07:01,783
และถ้าคุณไม่ทำอย่างนี้ คุณก็จะประสบปัญหา

155
00:07:01,783 --> 00:07:04,197
เรากำลังประสบปัญหาในชุมชนของเรามากมาย

156
00:07:04,197 --> 00:07:07,242
โรงเรียนมากมายหลายแห่งของเราที่เด็กๆเข้ามา

157
00:07:07,242 --> 00:07:09,553
เรียนชั้น ป.หนึ่งและตาที่โกรธกริ้วของเขา

158
00:07:09,553 --> 00:07:13,164
พวกเขามีกระเป๋าสะพายหลังเล็กๆ พร้อมจะกลับบ้านทุกเมื่อ

159
00:07:13,164 --> 00:07:16,565
แล้วเขาก็เริ่มรู้ตัวว่า เขาไม่เหมือนเพื่อน ป.หนึ่งคนอื่น

160
00:07:16,565 --> 00:07:21,029
ที่รู้หนังสือ เคยมีคนอ่านหนังสือให้ฟัง รู้จักตัวอักษร

161
00:07:21,029 --> 00:07:23,723
และก่อนถึงชั้น ป.3 เด็กๆที่ไม่มี

162
00:07:23,723 --> 00:07:27,869
วินัยและจิตใจตั้งแต่ตอนต้น

163
00:07:27,869 --> 00:07:29,779
จะเริ่มรู้ตัวว่าตามหลังเพื่อน และพวกเขาจะทำอะไรหรือ

164
00:07:29,779 --> 00:07:33,100
พวกเขาจะแสดงออก แสดงออก และก็จะเดินไปสู่

165
00:07:33,100 --> 00:07:36,186
คุกตาราง หรือไม่ก็จะไปสู่การออกจากโรงเรียนกลางคัน

166
00:07:36,186 --> 00:07:38,050
คาดการณ์ไว้ได้

167
00:07:38,050 --> 00:07:41,016
ถ้าคุณไม่อยู่ที่ระดับการอ่านที่เหมาะสมในระดับชั้นป. 3

168
00:07:41,016 --> 00:07:45,093
คุณมีสิทธิที่จะติดคุก ตอนอายุ 18

169
00:07:45,093 --> 00:07:47,330
เรามีอัตราการติดคุกที่สูงที่สุด

170
00:07:47,330 --> 00:07:50,258
เพราะเราไม่ได้ให้การตั้งต้นชีวิตที่เหมาะสมกับเด็กๆของเรา

171
00:07:50,258 --> 00:07:52,474
บทสุดท้ายในหนังสือของผม ชื่อว่า

172
00:07:52,474 --> 00:07:55,385
"ของขวัญของการเริ่มต้นที่ดี"

173
00:07:55,385 --> 00:07:59,077
ของขวัญของการเริ่มต้นที่ดี เด็กทุกคนควรมีการเริ่มต้นชีวิตที่ดี

174
00:07:59,077 --> 00:08:01,780
ผมโชคดีที่มีการเริ่มต้นที่ดีเช่นนั้น

175
00:08:01,780 --> 00:08:03,671
ผมไม่ใช่นักเรียนยอดเยียม

176
00:08:03,671 --> 00:08:06,339
เป็นเด็กโรงเรียนรัฐบาลในกรุงนิวยอร์ค

177
00:08:06,339 --> 00:08:08,979
ไม่ได้เรียนดีเลย

178
00:08:08,979 --> 00:08:12,791
ผมมีใบแสดงผลการเรียนทั้งหมดจากคณะกรรมการการศึกษากรุงนิวยอร์ค

179
00:08:12,791 --> 00:08:15,234
ตั้งแต่อนุบาลถึงระดับปริญญา

180
00:08:15,234 --> 00:08:17,504
ผมต้องการข้อมูลนี้ตอนที่ผมเขียนหนังสือเล่มแรก

181
00:08:17,504 --> 00:08:19,543
ต้องการจะดูว่าความจำของผมถูกต้องหรือเปล่า

182
00:08:19,543 --> 00:08:22,818
ให้ตายเถอะ มันถูกต้อง (หัวเราะ)

183
00:08:22,818 --> 00:08:25,606
ได้ C เต็มไปหมด

184
00:08:25,606 --> 00:08:28,047
และท้ายสุด ผมเลื่อนชั้นผ่าน ม.ปลาย

185
00:08:28,047 --> 00:08:30,126
เข้ามหาวิทยาลัยรัฐนิวยอร์ก

186
00:08:30,126 --> 00:08:33,766
ด้วยคะแนนเฉลี่ย 78.3 ซึ่งไม่ควรอนุญาตให้เข้าเรียนได้

187
00:08:33,766 --> 00:08:36,505
แล้วผมก็เริ่มเรียนในคณะวิศวกรรมศาสตร์

188
00:08:36,505 --> 00:08:39,063
แต่เรียนได้แค่หกเดือน (หัวเราะ)

189
00:08:39,063 --> 00:08:43,076
แล้วก็เปลี่ยนไปเรียน ธรณีวิทยา "ธรณีวิทยาพื้นฐาน" ง่ายๆ

190
00:08:43,076 --> 00:08:45,078
แล้วผมก็ไปพบหน่วยฝึกทหารกองหนุน (ROTC)

191
00:08:45,078 --> 00:08:49,012
ผมพบสิ่งที่ผมทำได้ดี และยังเป็นสิ่งที่ผมชอบทำ

192
00:08:49,012 --> 00:08:52,906
ผมพบกลุ่มคนวัยหนุ่มเหมือนผมที่รู้สึกเช่นเดียวกัน

193
00:08:52,906 --> 00:08:56,892
ชีวิตของผมทั้งชีวิตจึงอุทิศให้กับหน่วยฝึกทหารกองหนุนนี้ และกับกองทัพ

194
00:08:56,892 --> 00:08:59,560
และผมจะพูดกับเด็กๆทุกที่ ว่าเมื่อพวกเธอโตขึ้น

195
00:08:59,560 --> 00:09:02,161
และการมีวินัยนี้ได้ถูกพัฒนาขึ้นในตัวพวกเธอ

196
00:09:02,161 --> 00:09:05,197
จงมองหาสิ่งที่เธอทำได้ดีและที่เธอรักที่จะทำ อยู่เสมอ

197
00:09:05,197 --> 00:09:08,334
และเมื่อเธอพบทั้งสองสิ่งนั้นแล้ว นั่นแหละ เธอได้แล้ว

198
00:09:08,334 --> 00:09:10,698
นั่นคือสิ่งที่กำลังเป็นอยู่ และนั่นคือสิ่งที่ผมค้นพบ

199
00:09:10,698 --> 00:09:13,352
ตอนนั้นเจ้าหน้าที่ของมหาวิทยาลัยนิวยอร์ค เริ่มเบื่อหน้าผม

200
00:09:13,352 --> 00:09:15,153
ผมอยู่ที่นั่นสี่ปีครึ่ง เข้าปีที่ห้า

201
00:09:15,153 --> 00:09:19,563
แต่เกรดก็ยังไม่ดีเท่าที่ควร

202
00:09:19,563 --> 00:09:22,705
ผมมักจะมีปัญหากับฝ่ายบริหาร

203
00:09:22,705 --> 00:09:25,619
พวกเขาจึงบอกว่า "แต่เขาทำได้ดีในวิชาฝึกทหารนะ"

204
00:09:25,619 --> 00:09:28,969
ดูสิ ได้ A ทั้งหมดเลย แต่อย่างอื่นไม่ได้ A สักตัว

205
00:09:28,969 --> 00:09:33,325
พวกเขาจึงคุยกันว่า "เอ งั้นเอาเกรดวิชาทหาร

206
00:09:33,325 --> 00:09:36,771
มารวมด้วยเป็นคะแนนรวม แล้วมาดูว่าจะได้อะไรออกมา

207
00:09:36,771 --> 00:09:43,487
พวกเขาทำอย่างนั้น และคะแนนผมก็ถึง 2.00 (หัวเราะ)

208
00:09:43,487 --> 00:09:47,221
ใช่ (หัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

209
00:09:47,221 --> 00:09:50,270
พวกเขาบอกว่า "น่าจะพอสำหรับงานราชการ

210
00:09:50,270 --> 00:09:53,768
ให้เขาไปเป็นทหาร เราจะได้ไม่เจอะเจอเขาอีก ไม่ต้องเจอเขาอีกเลย

211
00:09:53,768 --> 00:09:55,620
พวกเขาจึงส่งผมไปเป็นทหาร

212
00:09:55,620 --> 00:09:59,288
แล้วเวลาผ่านไป หลายปีต่อมา

213
00:09:59,288 --> 00:10:03,594
ผมได้รับการยอมรับว่า เป็นศิษย์เก่าคนหนึ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่มหาวิทยาลัยเคยมี (หัวเราะ)

214
00:10:03,594 --> 00:10:06,796
ดังนั้น ผมจึงบอกกับเด็กๆทุกที่ เสมอว่า

215
00:10:06,796 --> 00:10:10,987
มันไม่เกี่ยวกับว่าชีวิตเธอจะเริ่มต้นที่ไหน แต่มันสำคัญที่ว่าเธอทำอะไรกับชีวิต

216
00:10:10,987 --> 00:10:14,598
ที่จะเป็นตัวชี้บอกว่า ชีวิตบั้นปลายจะอยู่ตรงไหน

217
00:10:14,598 --> 00:10:17,283
คุณโชคดีที่ได้อยู่ในประเทศที่

218
00:10:17,283 --> 00:10:20,469
ไม่ว่าคุณจะเริ่มต้นที่ใด คุณได้รับโอกาส

219
00:10:20,469 --> 00:10:23,173
ตราบเท่าที่คุณมีความเชื่อในตัวเอง

220
00:10:23,173 --> 00:10:26,164
มีความเชื่อในสังคมและประเทศชาติ

221
00:10:26,164 --> 00:10:29,583
และเมื่อคุณเชื่อว่า คุณสามารถที่จะปรับปรุงตัวเองได้

222
00:10:29,583 --> 00:10:31,994
และให้การศึกษากับตัวเอง ในขณะที่คุณดำเนินชีวิตไป

223
00:10:31,994 --> 00:10:34,227
นั่นแหละ กุญแจไปสู่ความสำเร็จ

224
00:10:34,227 --> 00:10:37,577
แต่มันเริ่มต้นจาก ของขวัญของการเริ่มต้นที่ดี

225
00:10:37,577 --> 00:10:40,050
ถ้าเราไม่ได้ให้ของขวัญนั้น แก่เด็กๆของเราแต่ละคนและทุกๆคน

226
00:10:40,050 --> 00:10:43,728
ถ้าเราไม่ได้ลงทุนกับพวกเขาตั้งแต่ยังเล็ก

227
00:10:43,728 --> 00:10:46,470
เราก็จะวิ่งไปสู่ปัญหา

228
00:10:46,470 --> 00:10:50,736
นี่คือสาเหตุที่ทำไมเรามี อัตราการเลิกเรียนกลางคัน โดยรวมประมาณ 25%

229
00:10:50,736 --> 00:10:53,458
ซึ่งเป็นเกือบ 50% ของประชากรของชนกลุ่มน้อย

230
00:10:53,458 --> 00:10:56,932
ที่อาศัยอยู่ในถิ่นของคนรายได้ต่ำ

231
00:10:56,932 --> 00:10:59,713
เพราะว่าพวกเขาไม่ได้รับของขวัญของการเริ่มต้นที่ดี

232
00:10:59,713 --> 00:11:03,691
ของขวัญของการเริ่มต้นที่ดีของผม ไม่ใช่เพียงแค่อยู่ในครอบครัวที่ดี

233
00:11:03,691 --> 00:11:07,246
ครอบครัวที่ดี แต่มีครอบครัวที่บอกผมว่า

234
00:11:07,246 --> 00:11:11,193
"ฟังนะลูก เรามาถึงประเทศนี้ในเรือยางเล็กๆ

235
00:11:11,193 --> 00:11:14,555
ในปี 1920 และ 1924

236
00:11:14,555 --> 00:11:18,730
เราทำงานหนัก ในโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าไม่เว้นแต่ละวัน

237
00:11:18,730 --> 00:11:22,256
เราไม่ได้ทำอย่างนั้น เพื่อให้พวกแกทำตัวหยิ่งจองหอง

238
00:11:22,256 --> 00:11:26,636
หรือไปมีเรื่อง และอย่าแม้แต่จะคิดเลิกเรียน"

239
00:11:26,636 --> 00:11:29,687
ถ้าแม้นว่าผมกลับไปบ้าน และบอกกับครอบครัวคนอพยพ

240
00:11:29,687 --> 00:11:32,156
ว่า "ผมรู้ ผมเบื่อโรงเรียนแล้ว ผมจะเลิกเรียน"

241
00:11:32,156 --> 00:11:34,813
พวกเขาก็จะพูดว่า "เราก็จะทิ้งแกอยู่แล้ว เราจะมีเด็กอีกคน"

242
00:11:34,813 --> 00:11:41,171
(หัวเราะ)

243
00:11:41,171 --> 00:11:43,697
พวกเขามีความคาดหวังกับญาติๆ ทุกคน

244
00:11:43,697 --> 00:11:47,280
และกับครอบครัวใหญ่ของผู้อพยพ ที่อาศัยอยู่ในเขตบรองซ์ตอนใต้

245
00:11:47,280 --> 00:11:50,439
แต่พวกเขามีมากกว่าความคาดหวังกับเรา

246
00:11:50,439 --> 00:11:54,350
มันแทงเข้าไปในใจเรา เหมือนกริชที่แหลมคม

247
00:11:54,350 --> 00:11:59,212
มันเป็นความละอายที่ว่า "อย่าทำให้ครอบครัวนี้ต้องอับอาย"

248
00:11:59,212 --> 00:12:00,875
บางครั้งผมไปมีเรื่อง

249
00:12:00,875 --> 00:12:02,718
และพ่อกับแม่ผมกำลังจะกลับมาบ้าน

250
00:12:02,718 --> 00:12:06,199
ผมอยู่ในห้อง รอดูว่าอะไรจะเกิดขึ้น

251
00:12:06,199 --> 00:12:08,410
ผมก็จะนั่งอยู่ตรงนั้น บอกกับตัวเองว่า "ตกลง เอาไม๊

252
00:12:08,410 --> 00:12:13,185
เอาเข็มขัดมาตีผมเถอะ แต่ขอร้อง อย่าบอกว่า ผมทำให้ครอบครัวอับอายอีก"

253
00:12:13,185 --> 00:12:15,942
มันทำให้ผมเศร้าใจมาก เวลาที่แม่พูดกับผมแบบนั้น

254
00:12:15,942 --> 00:12:18,106
นอกจากนี้ผมยังมีเครือข่ายที่กว้างขวาง

255
00:12:18,106 --> 00:12:21,094
เด็กๆต้องการเครือข่าย เพราะเด็กๆต้องการเป็นส่วนหนึ่งของพรรคพวก

256
00:12:21,094 --> 00:12:22,975
หรือของครอบครัว ของชุมชนหนึ่ง

257
00:12:22,975 --> 00:12:27,199
กรณีของผม เป็นป้าๆที่อาศัยอยู่ในอาคารอยู่อาศัยเหล่านั้น

258
00:12:27,199 --> 00:12:29,055
ผมไม่รู้ว่า พวกคุณกี่คนที่เป็นชาวนิวยอร์ก

259
00:12:29,055 --> 00:12:30,976
แต่มันมีตึกที่พักอาศัยพวกนี้

260
00:12:30,976 --> 00:12:34,189
แล้วคุณป้าพวกนี้ ก็จะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่หน้าต่าง

261
00:12:34,189 --> 00:12:35,811
นั่งพิงหมอน

262
00:12:35,811 --> 00:12:38,570
พวกคุณป้าไม่เคยไปไหนเลย (หัวเราะ)

263
00:12:38,570 --> 00:12:41,604
พระเจ้าช่วยผม ผมโตมาเดินบนถนนพวกนั้น

264
00:12:41,604 --> 00:12:43,086
พวกคุณป้าก็อยู่ที่นั่นเสมอ

265
00:12:43,086 --> 00:12:45,960
ไม่เคยไปห้องน้ำ ไปเคยทำอาหาร (หัวเราะ)

266
00:12:45,960 --> 00:12:48,506
ไม่เคยทำอะไรเลย

267
00:12:48,506 --> 00:12:51,219
แต่สิ่งที่พวกเขาทำคือ คอยดูพวกเราให้อยู่กับร่องกับรอย

268
00:12:51,219 --> 00:12:53,505
คอยดูว่าเรายังอยู่กับร่องกับรอย

269
00:12:53,505 --> 00:12:55,763
ทั้งๆที่พวกเขาไม่สนใจ

270
00:12:55,763 --> 00:13:00,510
ว่าเราจะไปเป็นหมอ หรือเป็นทนาย หรือเป็นนายพลหรือไม่

271
00:13:00,510 --> 00:13:03,603
พวกเขาไม่เคยคาดหวัง สมาชิกในครอบครัวเป็นนายพล

272
00:13:03,603 --> 00:13:07,463
ตราบเท่าที่คุณได้รับการศึกษา แล้วก็ได้งานทำ

273
00:13:07,463 --> 00:13:09,454
"อย่ามาบอกป้า เรื่องการค้นพบตัวเองอะไรนั่น"

274
00:13:09,454 --> 00:13:12,269
แค่แกมีงานทำ แล้วก็ออกจากบ้านไป

275
00:13:12,269 --> 00:13:14,747
เราไม่เสียเวลากับเรื่องพรรค์นั้น

276
00:13:14,747 --> 00:13:18,322
แล้วแกเลี้ยงดูเราได้ นั่นแหละเป็นบทบาทของแก

277
00:13:18,322 --> 00:13:23,844
ดังนั้นจำเป็นมาก ที่เราเหมือนกับว่าจะเอาวัฒนธรรมนี้

278
00:13:23,844 --> 00:13:28,126
กลับมาในครอบครัวของเรา ทุกๆครอบครัว

279
00:13:28,126 --> 00:13:31,461
มันสำคัญมากที่ทุกท่านที่อยู่ที่นี่ในวันนี้

280
00:13:31,461 --> 00:13:34,137
ซึ่งเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ

281
00:13:34,137 --> 00:13:38,692
ผมเชื่อว่าคุณมีครอบครัวที่ยอดเยี่ยม และมีลูกมีหลาน

282
00:13:38,692 --> 00:13:40,430
แค่นั้นยังไม่พอ คุณต้องให้ความสนใจที่จะช่วยเหลือ

283
00:13:40,430 --> 00:13:43,081
หาเด็กๆ อย่าง นายครูซ

284
00:13:43,081 --> 00:13:46,451
ที่จะประสบความสำเร็จ ถ้าเราให้เขาสร้างวินัย

285
00:13:46,451 --> 00:13:48,438
ถ้าคุณกลับไปช่วย ถ้าคุณแนะแนวทาง

286
00:13:48,438 --> 00:13:50,812
ถ้าคุณลงทุนลงแรงกับ ชมรมของเด็กๆ

287
00:13:50,812 --> 00:13:52,703
ถ้าคุณทำงานร่วมกับระบบโรงเรียนในขุมชน

288
00:13:52,703 --> 00:13:53,977
เพื่อให้แน่ใจว่า มันเป็นระบบโรงเรียนที่ดีที่สุด

289
00:13:53,977 --> 00:13:58,800
ไม่ใช่แค่เป็นโรงเรียนของลูกคุณ แต่เป็นโรงเรียนในฮาเล็มด้วย

290
00:13:58,800 --> 00:14:01,622
ไม่ใช่แค่โรงเรียนแบบมอนเตสซอรีในถิ่นคนรวยเวสไซด์

291
00:14:01,622 --> 00:14:05,775
พวกเราทุกคนต้องมีหน้าที่ผูกพันธ์ที่ต้องทำเช่นนั้น

292
00:14:05,775 --> 00:14:08,425
เราไม่ควรที่จะลงทุนลงแรงเฉพาะกับลูกๆของเรา

293
00:14:08,425 --> 00:14:10,478
เรากำลังลงทุนลงแรงกับอนาคตของเรา

294
00:14:10,478 --> 00:14:13,299
เรากำลังจะกลายเป็นประเทศชนกลุ่มน้อย-ชนกลุ่มใหญ่

295
00:14:13,299 --> 00:14:15,292
ในอีกหนึ่งชั่วอายุคน

296
00:14:15,292 --> 00:14:18,661
พวกที่เราเรียกว่าชนกลุ่มน้อยจะกลายเป็นชนกลุ่มใหญ่ของประเทศ

297
00:14:18,661 --> 00:14:21,241
และเราต้องแน่ใจว่า พวกเขาพร้อมที่จะเป็นประชากรส่วนใหญ่

298
00:14:21,241 --> 00:14:23,472
พวกเราแน่ใจว่าพวกเขาพร้อมจะเป็นผู้นำ

299
00:14:23,472 --> 00:14:26,424
ประเทศที่ยิ่งใหญ่นี้ของพวกเรา

300
00:14:26,424 --> 00:14:29,900
ประเทศที่ไม่เหมือนประเทศไหนๆ

301
00:14:29,900 --> 00:14:31,585
ประเทศที่ทำให้ผมประหลาดใจได้ทุกเมื่อเชื่อวัน

302
00:14:31,585 --> 00:14:34,205
ประเทศที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง เราขัดแย้งกันเสมอ

303
00:14:34,205 --> 00:14:37,177
นี่คือลักษณะที่ควรจะเป็น

304
00:14:37,177 --> 00:14:40,756
เป็นประเทศที่มีความแตกต่าง แต่เป็นชาติของชาติ

305
00:14:40,756 --> 00:14:44,752
เราเกี่ยวข้องกับทุกๆชาติ และทุกๆชาติก็เกี่ยวข้องกับเรา

306
00:14:44,752 --> 00:14:46,437
เราเป็นประเทศของผู้อพยพ

307
00:14:46,437 --> 00:14:49,581
นี่คือเหตุที่เราต้องมีนโยบายคนต่างด้าวที่ดีพอ

308
00:14:49,581 --> 00:14:52,816
มันน่าหัวเราะที่เรา ไม่มีนโยบายคนเข้าเมืองที่ดีพอ

309
00:14:52,816 --> 00:14:55,899
ที่จะต้อนรับ คนที่ต้องการมาเป็นส่วนหนึ่งของประเทศนี้

310
00:14:55,899 --> 00:14:58,052
หรือที่เราสามารถส่งกลับบ้านพร้อมกับการศึกษา

311
00:14:58,052 --> 00:15:01,433
เพื่อให้เขาไปช่วยคนของเขา ให้พ้นจากความยากจน

312
00:15:01,433 --> 00:15:05,276
เรื่องสำคัญที่ผมชอบเล่าเรื่องหนึ่ง เกี่ยวกับความรัก

313
00:15:05,276 --> 00:15:06,673
ที่จะไปบ้านเกิดของผม ในนิวยอร์ก

314
00:15:06,673 --> 00:15:08,467
เดินไปตามถนน ปาร์กอเวนิว ในวันที่อากาศดีๆ

315
00:15:08,467 --> 00:15:10,948
ชื่นชมทุกอย่าง และดูผู้คนที่ผ่านไปมา

316
00:15:10,948 --> 00:15:12,402
จากทั่วโลก

317
00:15:12,402 --> 00:15:16,040
แต่สิ่งที่ผมต้องทำเสมอคือ หยุดที่มุมถนนหนึ่ง

318
00:15:16,040 --> 00:15:19,426
ซื้อฮอตดอก จากรถเข็นที่คนขายเป็นคนต่างด้าว

319
00:15:19,426 --> 00:15:22,577
ต้องทานฮอตดอกจากรถเข็นข้างถนน (หัวเราะ)

320
00:15:22,577 --> 00:15:25,557
ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหน หรือกำลังทำอะไร

321
00:15:25,557 --> 00:15:26,832
ผมก็ต้องกลับไปทำอย่างนั้น

322
00:15:26,832 --> 00:15:29,497
ผมทำแบบนี้ แม้เมื่อเป็นรัฐมนตรีต่างประเทศ

323
00:15:29,497 --> 00:15:32,398
ผมจะเดินลงมาจากห้องชุดที่โรงแรมวอลดอร์ฟ แอสเทอะเรีย

324
00:15:32,398 --> 00:15:35,478
(หัวเราะ)

325
00:15:35,478 --> 00:15:38,789
เดินไปตามถนน จนถึงถนนสาย 55

326
00:15:38,789 --> 00:15:41,100
มองหารถเข็น ฮอตดอกของคนอพยพ

327
00:15:41,100 --> 00:15:43,299
ในตอนนั้น มีบอดีการ์ด 5 คนล้อมรอบตัวผม

328
00:15:43,299 --> 00:15:46,193
รถตำรวจนิวยอร์คสามคันแล่นไปข้างๆ

329
00:15:46,193 --> 00:15:51,013
เพื่อให้แน่ว่า ไม่มีใครมาทำร้ายผมขณะเดินอยู่บนถนน ปาร์ค เอเวอนิว

330
00:15:51,013 --> 00:15:52,681
แล้วผมก็จะสั่งฮอตดอกจากคนขาย

331
00:15:52,681 --> 00:15:55,127
เขาจะเริ่มทำฮอตดอก แล้วก็จะมองไปรอบๆ

332
00:15:55,127 --> 00:15:56,804
ดูบอดี้การ์ด และรถตำรวจ

333
00:15:56,804 --> 00:15:58,886
แล้วพูดว่า "ผมมีกรีนการ์ดนะ ผมมีบัตรนะ" (หัวเราะ)

334
00:15:58,886 --> 00:16:03,222
"ไม่เป็นไร ไม่มีอะไร" ผมบอก

335
00:16:03,222 --> 00:16:05,670
แต่เดี๋ยวนี้ ผมไปคนเดียว คนเดียว

336
00:16:05,670 --> 00:16:08,461
ไม่มีบอดี้การ์ด ไม่มีรถตำรวจ ไม่มีอะไรเลย

337
00:16:08,461 --> 00:16:11,123
แต่ก็ยังเดินไปซื้อฮอตดอกกินเหมือนเดิม

338
00:16:11,123 --> 00:16:14,887
ไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เองครับ ช่วงบ่ายวันอังคาร

339
00:16:14,887 --> 00:16:17,187
แถวๆ Columbus Circle

340
00:16:17,187 --> 00:16:20,042
แล้วก็ทำสิ่งที่ทำเป็นประจำ

341
00:16:20,042 --> 00:16:23,396
ผมไปสั่งฮอตดอก

342
00:16:23,396 --> 00:16:25,758
คนขายก็จะทำ แล้วเมื่อทำเสร็จ

343
00:16:25,758 --> 00:16:28,460
เขาก็พูดว่า "ผมรู้จักคุณนะ ผมเห็นคุณในโทรทัศน์

344
00:16:28,460 --> 00:16:30,354
คุณคือ นายพล พาวเวลล์"

345
00:16:30,354 --> 00:16:33,044
"ครับใช่" "โอ้"

346
00:16:33,044 --> 00:16:34,195
ผมส่งเงินให้เขา

347
00:16:34,195 --> 00:16:39,120
"ไม่ต้องครับท่านนายพล คุณไม่ต้องจ่ายให้ผม ผมได้รับแล้ว

348
00:16:39,120 --> 00:16:42,883
ประเทศอเมริกาจ่ายให้ผมแล้ว ผมไม่เคยลืมว่าผมจากมาที่ไหน

349
00:16:42,883 --> 00:16:46,073
แต่ตอนนี้ผมเป็นคนอเมริกัน ขอบคุณครับท่าน"

350
00:16:46,073 --> 00:16:48,341
ผมรับน้ำใจของเขาไว้ แล้วเดินต่อไปตามถนน

351
00:16:48,341 --> 00:16:50,570
แล้วมันก็ทำให้ผมรู้สึกตื้นตัน โอ้พระผู้เป็นเจ้า

352
00:16:50,570 --> 00:16:54,588
ประเทศเดียวกับที่ต้อนรับพ่อแม่ของผม แบบเดียวกันนี้ เมื่อ 90 ปีที่แล้ว

353
00:16:54,588 --> 00:16:56,775
เพราะฉะนั้นเรายังคงเป็นประเทศที่ยอดเยี่ยม

354
00:16:56,775 --> 00:16:59,550
แต่เรากำลังจะถูกขับเคลื่อน ด้วยเด็กๆรุ่นใหม่ที่กำลังมา

355
00:16:59,550 --> 00:17:02,554
จากทั่วทุกแห่งในโลก

356
00:17:02,554 --> 00:17:06,081
และมันเป็นหน้าที่ของเรา ในฐานะประชาชน

357
00:17:06,081 --> 00:17:07,867
ของประเทศที่ยอดเยี่ยมของเรานี้

358
00:17:07,867 --> 00:17:11,014
ที่จะทำให้แน่ใจว่า ไม่มีเด็กคนใดถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

359
00:17:11,014 --> 00:17:13,092
ขอบคุณมากครับ

360
00:17:13,092 --> 00:17:25,199
(เสียงปรบมือ)