WEBVTT

00:00:00.885 --> 00:00:02.407
คือว่า ผมเฝ้าครุ่นคิดมานานเกี่ยวกับความแตกต่างระหว่าง

00:00:02.407 --> 00:00:05.541
ความสำเร็จ และ
ความดีที่เป็นที่ยกย่องสรรเสริญ

00:00:05.541 --> 00:00:08.443
ความสำเร็จ คือสิ่งที่
คุณใส่ไว้ในแฟ้มประวัติของคุณ

00:00:08.443 --> 00:00:11.788
มันคือทักษะที่คุณนำสู่ตลาด

00:00:11.909 --> 00:00:13.647
ส่วนคำยกย่องสรรเสริญ คือ

00:00:13.647 --> 00:00:15.129
สิ่งที่คุณถูกกล่าวถึงในทางสรรเสริญ

00:00:15.129 --> 00:00:18.067
ซึ่งเป็นสิ่งที่ลึกซึ้ง ที่จะบ่งบอกตัวตนลึก ๆ ของคุณ

00:00:18.067 --> 00:00:19.843
อะไรคือธรรมชาติของความสัมพันธ์ของคุณ

00:00:19.843 --> 00:00:23.407
คุณเป็นคนกล้าหาญ กล้าแสดงความรัก 
เป็นตัวของตัวเอง จิตใจมั่นคง หรือไม่

00:00:23.407 --> 00:00:24.901
พวกเราส่วนใหญ่ รวมไปถึง ผม
อาจกล่าวได้ว่า

00:00:24.901 --> 00:00:26.667
ความดีที่เป็นที่สรรเสริญโดยทั่วไป
มีความสำคัญมากกว่า

00:00:28.433 --> 00:00:30.200
แต่อย่างน้อยในกรณีของ
ผม ความดีที่เป็นที่สรรเสริญนั้น

00:00:30.200 --> 00:00:33.002
เป็นสิ่งที่ผมคิดถึงโดยส่วนใหญ่หรือไม่ 
และคำตอบก็คือไม่

NOTE Paragraph

00:00:33.002 --> 00:00:35.295
แล้วผมก็เฝ้าคิดถึงแต่ปัญหานั้น

00:00:35.295 --> 00:00:36.463
และนักคิดที่ได้ช่วยผมคิดเกี่ยวกับปัญหานี้

00:00:36.463 --> 00:00:38.076
คือ ชายที่มีชื่อว่า 
โจเซฟ โซโลเวทชิค ผู้ที่เป็นแร๊บไบ

00:00:38.076 --> 00:00:41.446
เขาเขียนหนังสือชื่อ ชายผู้โดดเดี่ยวใน ศรัทธา 
(The Lonely Man Of Faith) ในปี 1965

00:00:41.446 --> 00:00:44.766
โซโลเวทชิค กล่าวไว้ว่า คนเรามีธรรมชาติสองด้าน

00:00:44.766 --> 00:00:47.156
ซึ่งเขาเรียกมันว่า อดัม 1 
และ อดัม 2

00:00:47.156 --> 00:00:48.888
อดัม 1 คือ ความต้องการเชิงวัตถุ ทะเยอทะยาน

00:00:48.888 --> 00:00:51.111
เป็นธรรมชาติด้านภายนอกของเรา

00:00:51.111 --> 00:00:53.184
เขาต้องการก่อร่างและสร้างพวกพ้อง

00:00:53.184 --> 00:00:54.730
สร้างนวัตกรรมแปลกใหม่

00:00:54.730 --> 00:00:57.468
อดัม 2 คือ ธรรมชาติด้านอ่อนน้อมถ่อมตนของเรา

00:00:57.468 --> 00:01:00.285
อดัม 2 ไม่เพียงต้องการทำความดี 
แต่ต้องการเป็นความดีงาม

00:01:00.285 --> 00:01:02.232
เพื่อที่จะใช้ชีวิตตามวิถีภายใน

00:01:02.232 --> 00:01:06.035
ที่สรรเสริญพระเจ้า การสร้างสรรค์ 
และความเป็นไปได้

00:01:06.035 --> 00:01:07.923
อดัม 1 ต้องการพิชิตโลก

00:01:07.923 --> 00:01:10.687
อดัม 2 ต้องการฟังเสียงเรียกร้อง และเชื่อฟังโลก

00:01:10.687 --> 00:01:13.175
อดัม 1 ต้องการลิ้มรสความสำเร็จ

00:01:13.175 --> 00:01:15.857
อดัม 2 ลิ้มรสความมั่นคงและความแข็งแกร่งภายใน

00:01:15.857 --> 00:01:18.600
อดัม 1 คอยถามว่า สิ่งต่างๆ ทำงานอย่างไร

00:01:18.600 --> 00:01:20.918
อดัม 2 เฝ้าถามว่า ทำไมเราจึงมาอยู่ที่นี่

00:01:20.918 --> 00:01:23.022
คำขวัญของอดัม 1 คือ ความสำเร็จ

00:01:23.022 --> 00:01:27.268
คำขวัญของอดัม 2 คือ ความรัก 
การไถ่บาป และ การกลับคืน

NOTE Paragraph

00:01:27.268 --> 00:01:29.118
และโซโลเวทชิคกล่าวว่า
ธรรมชาติทั้งสองด้านของเรา

00:01:29.118 --> 00:01:31.766
กำลังทำสงครามกันอยู่

00:01:31.766 --> 00:01:33.830
เราอยู่ในโลกที่ต้องเผชิญหน้ากับตัวเองตลอดเวลา

00:01:33.830 --> 00:01:37.094
ระหว่างความสำเร็จภายนอก และคุณค่าภายใน

00:01:37.094 --> 00:01:39.578
และสิ่งที่อาจฟังแปลกๆ 
เกี่ยวกับเรื่องนี้ ที่ผมจะพูดคือ

00:01:39.578 --> 00:01:41.270
ธรรมชาติสองด้านของมนุษย์นั้นทำงาน

00:01:41.270 --> 00:01:43.680
ด้วยตรรกะที่แตกต่างกัน

00:01:43.680 --> 00:01:45.914
ตรรกะภายนอก คือ ตรรกะทางเศรษฐศาสตร์

00:01:45.914 --> 00:01:49.380
เหตุนำมาซึ่งผลลัพธ์
ความเสี่ยงนำไปสู่รางวัล

00:01:49.380 --> 00:01:51.156
ธรรมชาติภายในของมนุษย์เราคือ

00:01:51.156 --> 00:01:54.577
ตรรกะด้านคุณธรรม ซึ่งบ่อยครั้งเป็นตรรกะที่สวนทาง

00:01:54.577 --> 00:01:56.451
คุณจะต้องให้จึงจะได้รับ

00:01:56.451 --> 00:01:58.167
คุณจะต้องยอมแพ้บางสิ่งภายนอกตัวคุณ

00:01:58.167 --> 00:02:00.449
เพื่อได้รับความเข้มแข็งภายในตัวคุณเอง

00:02:00.449 --> 00:02:02.770
คุณต้องเอาชนะแรงปรารถนาที่คุณต้องการ

00:02:02.770 --> 00:02:05.561
เพื่อที่จะเติมเต็มตัวคุณ
คุณต้องลืมตัวตนของคุณ

00:02:05.561 --> 00:02:09.873
เพื่อที่จะค้นหาตัวเอง
คุณต้องปล่อยวางตัวเอง

NOTE Paragraph

00:02:09.873 --> 00:02:12.809
เราเกิดมาเพื่ออยู่ในสังคม
ซึ่งชื่นชมอดัม 1

00:02:12.809 --> 00:02:15.049
และมักจะละเลยอดัม 2

00:02:15.049 --> 00:02:18.281
แต่ปัญหาจากสิ่งนี้คือ มันเปลี่ยน
คุณให้กลายเป็นสัตว์ที่ฉลาด

00:02:18.281 --> 00:02:19.838
ที่ปฏิบัติต่อชีวิตดั่งเช่นเกม

00:02:19.838 --> 00:02:22.563
แล้วคุณก็กลายสภาพเป็นสัตว์ที่
เลือดเย็น และช่างคำนวน

00:02:22.563 --> 00:02:25.369
ผู้กลายเป็นสิ่งที่แสนจะสามัญธรรมดา

00:02:25.369 --> 00:02:26.829
แล้วคุณก็ได้ตระหนักถึงความแตกต่าง

00:02:26.829 --> 00:02:29.401
ระหว่างตัวตนที่มีความปรารถนา 
และตัวตนที่แท้จริงของคุณ

00:02:29.401 --> 00:02:33.374
คุณไม่ได้รับความชื่นชมสรรเสริญอย่างที่คุณอยากได้

00:02:33.374 --> 00:02:34.934
ที่คุณหวังว่าใครสักคนจะชื่นชมคุณ

00:02:34.934 --> 00:02:36.660
คุณไม่มีความเชื่อมั่นลึกๆ

00:02:36.660 --> 00:02:39.197
คุณไม่มีอารมณ์แห่งความยินดีปรีดา

00:02:39.197 --> 00:02:40.966
คุณไม่มี
ความมุ่งมั่นในการทำงาน

00:02:40.966 --> 00:02:44.180
นั่นมันอาจต้องใช้เวลามากกว่าทั้งชีวิตที่จะยอมรับ

NOTE Paragraph

00:02:44.180 --> 00:02:47.627
ผมได้รับคำตอบธรรมดาๆ จากประวัติศาสตร์

00:02:47.627 --> 00:02:50.389
เกี่ยวกับวิธีที่คุณจะสร้างอดัม 2 ให้เข้มแข็ง

00:02:50.389 --> 00:02:52.399
วิธีที่คุณจึงจะสร้างบุคลิกภาพที่ลึกซึ้ง

00:02:52.399 --> 00:02:55.124
ประวัติศาสตร์ทำให้ผู้คนได้ย้อนกลับไป

00:02:55.124 --> 00:02:57.010
สู่อดีตของพวกเขา

00:02:57.010 --> 00:02:59.260
บางครั้งนำไปสู่เวลาอันมีค่าของชีวิต

00:02:59.260 --> 00:03:00.719
ไปสู่วัยเยาว์

00:03:00.719 --> 00:03:04.685
และบ่อยครั้งจิตใจมุ่งไปสู่อดีต

00:03:04.685 --> 00:03:06.073
ในช่วงเวลาที่น่าอับอาย

00:03:06.073 --> 00:03:09.000
ความผิดบาปบางอย่าง 
การกระทำที่แสนจะเห็นแก่ตัวบางอย่าง

00:03:09.000 --> 00:03:11.290
การกระทำที่ละเลย ตื้นเขิน

00:03:11.290 --> 00:03:14.033
บาปแห่งความโกรธแค้น บาปแห่งการสงสารตัวเอง

00:03:14.033 --> 00:03:17.618
พยายามที่จะทำให้ผู้คนพอใจ
ความขลาดกลัว

00:03:17.618 --> 00:03:22.313
อดัม 1 ถูกสร้างจากการทำตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้น

00:03:22.313 --> 00:03:26.409
อดัม 2 ถูกสร้างจากการต่อสู้กับความอ่อนแอของคุณ

00:03:26.409 --> 00:03:29.267
คุณมองเข้าไปในตัวเอง คุณพบความผิดบาป

00:03:29.267 --> 00:03:30.939
ที่คุณทำมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าในชีวิตของคุณ

00:03:30.939 --> 00:03:32.740
ความผิดบาปอันเป็นเอกลักษณ์ของคุณ

00:03:32.740 --> 00:03:35.431
ที่แตกต่างจากบาปของคนอื่น

00:03:35.431 --> 00:03:38.295
และคุณต่อสู้กับความผิดบาปนั้น 
คุณตะลุมบอนกับบาปนั้น

00:03:38.295 --> 00:03:41.431
จากการตะลุมบอนนั้น จากความทุกข์ทรมานนั้น

00:03:41.431 --> 00:03:45.049
ตัวตนที่ลึกซึ้งของคุณก็ก่อตัว

00:03:45.049 --> 00:03:46.951
และเรามักไม่ได้ถูกสอนให้ตระหนักถึง

00:03:46.951 --> 00:03:48.087
บาปภายในตัวของเราเอง

00:03:48.087 --> 00:03:49.935
เราไม่ได้ถูกสอนจากวัฒนธรรมของเรา

00:03:49.935 --> 00:03:51.882
ถึงวิธีตะลุมบอนกับความผิดบาป

00:03:51.882 --> 00:03:54.555
วิธีเผชิญหน้า และวิธีต่อสู้กับมัน

00:03:54.555 --> 00:03:57.885
เราอาศัยอยู่ในวัฒนธรรม
ที่มีความนึกคิดแบบอดัม 1

00:03:57.885 --> 00:04:01.054
ซึ่งเราไม่เคยปริปาก
ถึงอดัม 2

NOTE Paragraph

00:04:01.054 --> 00:04:02.710
ท้ายที่สุด ไรน์โฮล์ด นีเบอร์

00:04:02.710 --> 00:04:04.845
สรุปถึงการเผชิญหน้าของการใช้ชีวิต

00:04:04.845 --> 00:04:08.398
ของอดัม 1 และอดัม 2 ว่า

00:04:08.398 --> 00:04:11.660
"ไม่มีสิ่งที่ควรค่าแก่การกระทำ
จะสามารถถูกทำให้สำเร็จได้ภายในช่วงชีวิตของเรา

00:04:11.660 --> 00:04:14.042
ดังนั้นเราต้อง
มีความหวัง

00:04:14.042 --> 00:04:17.148
ไม่มีสิ่งใดจริงแท้
หรือสวยงาม หรือดีงามที่สร้าง

00:04:17.148 --> 00:04:20.104
ให้ประวัติศาสตร์ของมนุษ์สมบูรณ์

00:04:20.104 --> 00:04:22.782
ดังนั้นเราต้องมีศรัทธา

00:04:22.782 --> 00:04:26.672
ไม่มีสิ่งใดที่เราจะทำนอกจากความดี
เป็นความสำเร็จเพียงอย่างเดียว

00:04:26.672 --> 00:04:28.499
ด้วยเหตุนี้ เราจะต้อง
มีความรัก

00:04:28.499 --> 00:04:30.197
ไม่มีศีลธรรมใดจากเพื่อนหรือศัตรูจะมีค่า

00:04:31.895 --> 00:04:33.593
เท่ากับศีลธรรมจากมุมมองของเราเอง

00:04:33.593 --> 00:04:36.141
ด้วยเหตุนี้ เราจะต้องมีรูปแบบสุดท้ายของความรัก

00:04:36.141 --> 00:04:38.968
นั่นคือ การให้อภัย

00:04:38.968 --> 00:04:40.604
ขอบคุณครับ

NOTE Paragraph

00:04:40.604 --> 00:04:42.680
(เสียงปรบมือ)