0:00:00.000,0:00:12.677
(ดนตรี)

0:00:12.677,0:00:19.000
ฉันชื่ออเวเล บุตรีของอลิซ หลานสาวของรูท

0:00:19.000,0:00:24.200
เหลนสาวของบิ๊กมามาอลิซและมาเดียร์คอรีน

0:00:24.200,0:00:29.923
ลูกของเหลนของแอนนาและซิททิ เบนเยน

0:00:29.923,0:00:32.000
ความฝันของฉันคือ

0:00:32.000,0:00:36.646
ค้นหาตัวเองโดยการช่วยเหลือผู้อื่น

0:00:36.646,0:00:40.692
และคุณพ่อของฉัน ท่านชอบเล่าเรื่องต่างๆ ให้ฉันฟัง

0:00:40.692,0:00:43.000
คุณพ่อ จะสอนว่า

0:00:43.000,0:00:46.000
"พ่ออยากให้ลูกรู้ว่าตัวเองเป็นใครและมาจากไหน

0:00:46.000,0:00:50.538
เพราะนั่นจะช่วยให้ลูกค้นเจอตัวตนจริงๆ ของตัวเอง

0:00:50.538,0:00:53.354
ตั้งใจฟังเรื่องที่จะเล่าให้ฟังนะลูกรัก

0:00:53.354,0:00:55.185
เรื่องนี้จะไม่มีในหนังสือเล่มไหนๆ

0:00:55.185,0:00:57.031
คุณครูจะไม่สอนเรื่องนี้

0:00:57.031,0:01:00.215
แต่ลูกจะต้องเข้าใจว่าตัวลูกเป็นใคร"

0:01:00.215,0:01:02.387
เรื่องนี้เป็นวิถีนำทาง

0:01:02.387,0:01:05.007
ในเรื่องที่ฉันต้องการจะเล่าให้ฟัง

0:01:05.007,0:01:09.000
เรื่องราวเกี่ยวกับการค้นหาตัวตนของพวกเรา

0:01:09.000,0:01:12.646
ฉันเคยได้ยินมาตลอดว่าเยาวชนคืออนาคตของสังคม

0:01:12.646,0:01:15.001
แต่คำพูดนี้แท้จริงแล้วหมายความว่าอย่างไน

0:01:15.001,0:01:17.417
และพวกเราจะเตรียมตัวเยาวชนเหล่านี้อย่างไร

0:01:17.417,0:01:20.015
ดังนั้นฉันจึงค้นหาเรียนรู้เรื่องราวเกี่ยวกับเด็กๆ เหล่านี้ๆ

0:01:20.015,0:01:21.467
และเรื่องราวสิ่งที่เค้าเหล่านั้นสร้างขึ้น

0:01:21.467,0:01:23.262
เพื่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลง

0:01:23.262,0:01:26.000
พลังที่พวกคุณมีณ ตอนนี้

0:01:26.000,0:01:30.323
วันนี้ เมื่อวันที่ 2 มีนาคม ปี 1955

0:01:30.323,0:01:32.738
เรื่องราวที่ฉันอยากจะเล่าต่อให้พวกคุณฟัง

0:01:32.738,0:01:35.800
มาจากวันเดียวกันเมื่อปี 1955 วันที่ 2 มีนาคม

0:01:35.800,0:01:39.077
เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงอายุ 16 ที่มีความกล้าหาญ

0:01:39.077,0:01:41.631
คลอเด็ต โคลวิน

0:01:41.631,0:01:43.208
และวันนี้ก็เป็นวันครบรอบพอดี

0:01:43.208,0:01:45.862
เพราะเมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อน ที่ซาน ฟรานซิสโก

0:01:45.862,0:01:47.163
เด็กนักเรียนชั้นมัธยมต้นของฉัน

0:01:47.163,0:01:49.298
พวกเขาจัดการแสดงเกี่ยวกับเรื่องที่ฉันแต่งขึ้น

0:01:49.298,0:01:51.762
"ตัวแทนของการเปลี่ยนแปลง"

0:01:51.762,0:01:54.545
เริ่มต้นเรื่องด้วยการเปลี่ยนแปลงของกฏหมายพลีสซี่และเฟอร์กูสัน

0:01:54.545,0:01:57.445
ในปี 1892 ถึง 1896

0:01:57.445,0:02:00.169
จนไปถึงกรณีบราวน์และบอร์ดและการประท้วงที่มีแกนนำเป็นนักรียน

0:02:00.169,0:02:02.046
โดยบาบารา โรส จอห์นส์

0:02:02.046,0:02:05.523
กลับมาที่เรื่องของคลอเด็ต โคลวิท[br]และการควำ่บาตรรถประจำทางมอนโกเมอรี่

0:02:05.523,0:02:09.292
และการจบลงในปี 1960 ด้วยการเคลื่อนไหวอย่างสงบ

0:02:09.292,0:02:13.000
การเคลื่อนไหวที่ไม่มีความรุนแรงนำโดยนักเรียน

0:02:13.000,0:02:15.754
ฉันจะเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง

0:02:15.754,0:02:19.231
และฉันอยากจะขอเล่าถึงงานของฉันที่เกี่ยวข้องไปด้วย

0:02:19.231,0:02:22.231
ถือว่าเป็นกรณีศึกษา

0:02:22.231,0:02:27.677
ฉันจ่ายเงินค่าโดยสารที่ทางขึ้นรถประจำทาง [br]และวิ่งไปทางประตูหลัง

0:02:27.677,0:02:30.631
รวมกับเด็กสีผิวคนอื่นๆ เพื่อไม่ให้คนขับรถออกรถ

0:02:30.631,0:02:32.000
ก่อนที่พวกเราจะได้ขึ้นรถกัน

0:02:32.000,0:02:36.646
และพวกคนขาวไม่ชอบให้พวกเราเดิน[br]อยู่บริเวณทางเดินข้างๆ พวกเขา

0:02:36.646,0:02:39.815
เมื่อฉันขึ้นไปบนรถ ส่วนที่จำกัดให้คนสีผิวก็เต็มหมดแล้ว

0:02:39.815,0:02:42.607
ฉันจึงต้องนั่งในส่วนตรงกลาง

0:02:42.607,0:02:44.452
ฉันเลือกนั่งแถวสุดท้าย ทางซ้ายมือ

0:02:44.452,0:02:46.231
ซึ่งอยู่ข้างๆ หน้าต่าง

0:02:46.231,0:02:49.030
ไม่ได้คิดถึงเรื่องอะไรเลย

0:02:49.030,0:02:52.000
"นี่"

0:02:52.000,0:02:55.000
ฉันไม่รู้จักเด็กผู้หญิงข้างๆ ฉันเลย [br]เด็กผู้หญิงที่ดูอายุมากกว่า

0:02:55.000,0:02:57.462
ฉันก็เลยมองออกไปทางหน้าต่าง

0:02:57.462,0:03:00.000
คนขับขับรถออกไปเรื่อยๆ [br]และจอดตามป้ายเพื่อรับผู้โดยสารที่มีมากขึ้นๆ

0:03:00.000,0:03:01.400
ทั้งคนสีผิวและคนขาว

0:03:01.400,0:03:04.000
ไม่นาน ที่นั่งก็ถูกจับจองจนเต็มหมด

0:03:04.000,0:03:06.523
"ขอที่นั่งด้วย" คนขับตะโกนมา

0:03:06.523,0:03:08.338
คนสีผิวหลายๆ คนเริ่มลุกขึ้นยืน

0:03:08.338,0:03:11.000
คนขาวเริ่มจับจองที่นั่งเหล่านั้นแทน แต่ฉันก็ยังคงนั่งอยู่

0:03:11.000,0:03:15.246
เด็กผู้หญิงข้างๆ ฉัน และอีกสองคนข้างๆ [br]ในแถวเดียวกันก็ยังคงนั่งอยู่

0:03:15.246,0:03:17.492
ฉันรู้ว่าที่นั่งบริเวณนี้ไม่ได้เป็นที่นั่งสงวน

0:03:17.492,0:03:21.046
"ขยับตัวเร็วๆ เข้า"

0:03:21.046,0:03:22.377
เด็กผู้หญิงข้างๆ ฉันลุกขึ้นทันที

0:03:22.377,0:03:23.708
เธอยืนขึ้นตรงทางเดิน [br]และหลังจากนั้นเด็กผู้หญิงอีกสองคนก็ยืนขึ้น

0:03:23.708,0:03:26.877
แต่ฉันบอกกับตัวเองว่า ที่ตรงนี้ไม่ใช่ที่สงวน

0:03:26.877,0:03:28.987
คนขับรถเงยหน้าขึ้น

0:03:28.987,0:03:32.536
มองที่หน้าต่าง ที่กระจก

0:03:32.536,0:03:37.138
เขาจอดรถ ผู้หญิงท้องคนหนึ่ง [br]นางฮามิลตัน เดินขึ้นมาบนรถ

0:03:37.138,0:03:39.165
เธอเดินมาทางข้างหลังรถ

0:03:39.165,0:03:42.198
โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนขับกำลังพยายามจะให้ฉันลุกขึ้นจากที่นั่ง

0:03:42.198,0:03:44.369
และเธอก็นั่งลงมาข้างๆ ฉัน

0:03:44.369,0:03:47.200
"เธอทั้งสองคนลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ฉันจะได้ขับรถไปต่อได้"

0:03:47.200,0:03:50.708
"คุณคะ ฉันจ่ายเงินค่าโดยสารแล้ว

0:03:50.708,0:03:52.769
นี่เป็นสิทธิของฉัน สิทธิตามรัฐธรรมนูญ..."

0:03:52.769,0:03:56.769
"รัฐธรรมนูญเหรอ? ฮ่า ฮ่าๆ [br]รอฉันเรียกตำรวจมาก่อนแล้วกัน"

0:03:56.769,0:03:59.000
คนขึบรถลงจากรถไป [br]และไปเรียกคนขับมอเตอร์ไซค์สองคน

0:03:59.000,0:04:00.439
และพวกเขาก็กลับมา

0:04:00.439,0:04:04.000
คนขับรถมอเตอร์ไซค์สองคนนั้นขึ้นมาบนรถ

0:04:04.000,0:04:05.815
และมองไปทางนางฮามิลตัน

0:04:05.815,0:04:08.846
"เธอทั้งสองลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ คนขับรถจะได้ขับไปต่อ"

0:04:08.846,0:04:12.308
"คุณคะ ฉันจ่ายเงินค่าโดยสารแล้ว และฉันท้องอยู่

0:04:12.308,0:04:15.308
ถ้าต้องขยับตัวตอนนี้ ฉันอาจจะอาเจียนได้"

0:04:15.308,0:04:17.815
คุณคะ ฉันก็จ่ายค่าโดยสารแล้วเหมือนกัน นี่เป็นสิทธิของฉัน

0:04:17.815,0:04:19.831
สิทธิตามรัฐธรรมนูญ

0:04:19.831,0:04:21.377
ฉันเป็นประชากรของประเทศสหรัฐอเมริกาคนนึง

0:04:21.377,0:04:23.089
คุณแค่ลองอ่านข้อกฏหมายข้อที่ 13 และ 14

0:04:23.089,0:04:24.662
กฏหมายจะบอกตามนี้

0:04:24.662,0:04:27.123
ฉันรู้กฏหมาย คุณครูสอนที่โรงเรียน

0:04:27.123,0:04:29.546
คุณครูสอนเกี่ยวกับรัฐธรรมนูญ

0:04:29.546,0:04:31.912
สิทธิข้อต่างๆ การประกาศอิสรภาพ

0:04:31.912,0:04:34.908
คำกล่าวของแพทริค เฮนรี่ ฉันยังจำได้

0:04:34.908,0:04:38.000
คุณครูพร่ำสอนตลอด

0:04:38.000,0:04:40.338
พยายามจะดูว่าพวกเราคิดอะไรอยู่

0:04:40.338,0:04:43.000
คุณครูจะถามว่า "พวกเธอเป็นใคร

0:04:43.000,0:04:45.600
พวกเธอที่นั่งอยู่ที่นี่ตอนนี้เป็นใคร

0:04:45.600,0:04:47.600
คนที่คนอื่นคิดว่าพวกเขาเห็นๆ

0:04:47.600,0:04:49.231
จากตัวเธอ

0:04:49.231,0:04:51.273
แล้วพวกเธอเป็นใครจากภายใน พวกเธอคิดอย่างไร

0:04:51.273,0:04:53.272
พวกเธอรู้สึกอย่างไร พวกเธอเชื่อว่าอะไรบ้าง

0:04:53.272,0:04:56.003
พวกเธอจะยืนหยัดเพื่อสิ่งที่พวกเธอเชื่อ

0:04:56.003,0:04:57.726
ทั้งๆ ที่บางคนห้ามเธอไว้

0:04:57.726,0:04:59.781
เพราะเธอไม่เหมือนพวกเขาหรือ

0:04:59.781,0:05:03.692
พวกคุณรักเด็กๆ สีผิวที่สวยงามพวกนี้มั๊ย

0:05:03.692,0:05:06.600
พวกคุณเป็นคนอเมริกันหรือเปล่า

0:05:06.600,0:05:08.692
การเป็นคนอเมริกันหมายความว่าอย่างไร

0:05:08.692,0:05:12.569
การบ้านคืนนี้นะ เขียนรายงานส่ให้ฉัน [br]หัวข้อ การเป็นคนอเมริกันหมายความว่าอย่างไร

0:05:12.569,0:05:14.646
เด็กๆ พวกเธอจะต้องรู้ว่าเธอเป็นใคร!"

0:05:14.646,0:05:17.662
คุณครูของฉันจะสอนทั้งประวัติศาสตร์[br]และสถานการณ์ปัจจุบัน

0:05:17.662,0:05:21.400
คุณครูบอกว่านั่นจะเป็นการสอน[br]ให้พวกเราเข้าใจทุกอย่างที่เกิดขึ้น

0:05:21.400,0:05:23.523
และพวกเราสามารถทำอะไรซักอย่างกับมัน

0:05:23.523,0:05:27.046
"คุณครูคะ แต่สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือ ฉันไม่ชอบจิม โครว

0:05:27.046,0:05:29.308
แล้วฉันก็รู้ว่าฉันไม่มีค่าพอที่จะมีชีวิตอยู่

0:05:29.308,0:05:30.546
ฉันไม่มีค่าพอจะที่ตายไป

0:05:30.546,0:05:32.281
เพราะฉะนั้นโปรดให้อิสรภาพหรือไม่ก็ความตายกับฉัน

0:05:32.281,0:05:35.480
โอ็ย ฉันไม่สนใจหรอก จับฉันเข้าคุกไปเลยสิ"

0:05:35.480,0:05:37.579
แล้วพวกเขาก็ลากเธอลงจากรถประจำทาง

0:05:37.579,0:05:40.962
หลังจากนั้น คลอเด็ต โคลวินก็นั่งอยู่ในรถ

0:05:40.962,0:05:42.923
ส่วนหลังของรถตำรวจ

0:05:42.923,0:05:47.846
มือถูกใส่กุญแจมือไว้

0:05:47.846,0:05:52.769
หนึ่งปีหลังจากนั้น วันที่ 11 พฤษภาคม 1956

0:05:52.769,0:05:57.015
คลอเด็ต โคลวินเป็นพยานคนสำคัญของคดีในศาลสูงสุด

0:05:57.015,0:05:59.200
กรณีโบรวเดอร์และเกล

0:05:59.200,0:06:02.000
เธอ เด็กผู้หญิงอายุ 18

0:06:02.000,0:06:08.000
และผู้หญิงอีกสองคน นางโบรวเดอร์

0:06:08.000,0:06:13.000
คดีนี้ได้ขึ้นไปถึงศาลสูงสุดของประเทศ

0:06:13.000,0:06:16.778
จากกรณีระหว่างบราวน์และคณะกรรมการการศึกษา [br]การแก้ไขรัฐธรรมนูญครั้งที่ 14

0:06:16.778,0:06:23.954
และคำให้การของเธอในวันนั้น [br]สุดท้ายก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์

0:06:23.954,0:06:27.000
แล้วทำไมพวกเราจีงไม่ทราบเกี่ยวกับเรื่องนี้

0:06:27.000,0:06:28.277
การคว่ำบาตรรถประจำทางมอนโกเมอรี่

0:06:28.277,0:06:30.075
พวกเราได้ยินเรื่องของโรซ่า ปาร์คและมาร์ติน ลูเธอร์ คิง

0:06:30.075,0:06:32.641
พวกท่านจะถูกยกย่องตลอดไป

0:06:32.641,0:06:35.708
แต่ความสำคัญของผู้หญิง[br]ที่มีบทบาทในการเคลื่อนไหวนี้

0:06:35.708,0:06:39.738
อย่างเช่น บทบาทของคลอเด็ตในฐานะผู้ที่ยืนหยัดสู้

0:06:39.738,0:06:44.031
สิ่งนี้ให้บทเรียนที่สำคัญซึ่งท้าทายพวกเราในทุกวันนี้

0:06:44.031,0:06:47.856
อะไรคือความหมายของการเป็นผู้มีส่วนร่วม

0:06:47.856,0:06:52.390
ประชาชนที่มีส่วนร่วมในระบอบประชาธิปไตย

0:06:52.390,0:06:56.292
และบทเรียนของความกล้าหาญและความเชื่อ

0:06:56.292,0:06:59.062
ดังนั้นฉันจีงรวบรวมประวัติการเคลื่อนไหว[br]ทางอิสรภาพซึ่งรวมถึงเยาวชนด้วย

0:06:59.062,0:07:01.769
เพื่อจะได้ให้พวกเขาเข้าถึงความคิดที่ยิ่งใหญ่

0:07:01.769,0:07:04.708
ของการมีตัวตน ตัวตนที่พวกคุณเป็นผู้เลือกเอง

0:07:04.708,0:07:07.010
ตัวตนที่ได้รับการยอมรับ

0:07:07.010,0:07:09.178
การเป็นสมาชิกในสังคมหมายความว่าอย่างไร

0:07:09.178,0:07:13.123
คือใคร แล้วพวกเราจะสามารถมีส่วนร่วมได้อย่างไร

0:07:13.123,0:07:17.146
การเหยียดสีผิวและความรุนแรงในสหรัฐอเมริกา

0:07:17.146,0:07:20.462
รวมไปถึงการเป็นประชาชนที่มีส่วนร่วม

0:07:20.462,0:07:24.000
เรื่องราวเหล่านี้ทำให้ฉันสามารถเข้าไปพูดคุย

0:07:24.000,0:07:29.000
สนทนากับหลายๆ คนที่ไม่เคยกล้าที่จะพูดมาก่อน

0:07:29.000,0:07:33.523
ครั้งหนึ่งในยูจีน รัฐโอเรกอน [br]เด็กนักเรียนชายผมบลอนด์ ตาสีฟ้า

0:07:33.523,0:07:35.725
พูดขึ้นกลางการแสดงของฉันว่า

0:07:35.725,0:07:39.000
"แต่คุณอเวเลครับ การเหยียดสีผิวจบลงแล้วใช่มั๊ยครับ"

0:07:39.000,0:07:41.000
และฉันตอบไป โดยที่ไม่อยากตอบไปว่า

0:07:41.000,0:07:42.795
"ลองหันไปคุยกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หนูนะครับ

0:07:42.795,0:07:44.645
ลองถามดูว่า มีหลักฐานเรื่องราวที่จะมายีนยันมั้ย"

0:07:44.645,0:07:47.123
และฉันให้เวลาพวกเขาคุยกัน 4 นาที

0:07:47.123,0:07:53.569
ไม่นานนักพวกเขาก็เริ่มเล่าเรื่องราวให้กันฟัง [br]หลักฐานเรื่องการเหยียดสีผิวในชุมชนของพวกเขา

0:07:53.569,0:07:57.446
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งในโรงเรียนมัธยมปลาย[br]ในซาน ฟรานซิสโกเขียนมาหาฉันว่า

0:07:57.446,0:08:02.000
"หนูเกือบจะโดดไม่มาโรงเรียนวันนี้ [br]แต่ได้ยินว่าพวกเราจะมีกิจกรรมพิเศษก็เลยมา

0:08:02.000,0:08:06.034
และหลังจากที่ได้ยินนักเรียนพูดคุยกัน[br]และได้ชมการแสดงของคุณ

0:08:06.034,0:08:08.495
หนูคิดว่า หนูน่าจะเริ่มชักชวนเพื่อนๆ

0:08:08.495,0:08:10.960
และไปเจอผู้บริหารโรงเรียน

0:08:10.960,0:08:13.311
และบอกพวกเขาว่าพวกเราต้องการวิชาเรียนในระดับสูงเพิ่มขึ้น

0:08:13.311,0:08:17.095
ตั้งแต่ระดับพื้นฐาน ก ถึง ฉ

0:08:17.095,0:08:20.594
และวันนี้ฉันมาเล่าเรื่องนี้ให้พวกคุณฟังในวันนี้

0:08:20.594,0:08:23.827
เพื่อความยินดีและยกย่องเยาวชนที่เคยผ่านมาก่อน

0:08:23.827,0:08:26.585
เพื่อที่พวกเขาจะได้มีสิ่งชี้นำแนะนำทาง

0:08:26.585,0:08:30.723
เพื่อจะได้เปลี่ยนแปลงไปเป็นสิ่งที่เขาอยากจะเห็นในโลก

0:08:30.723,0:08:32.707
เหมือนกันคลอเด็ต โคลวิน

0:08:32.707,0:08:36.554
เพราะเธออดทนนั่งอยู่บนที่นั่งในที่ๆ [br]ที่เธอมีสิทธิตามรัฐธรรมนูญ

0:08:36.554,0:08:39.799
ในมอนโกเมอรี่ รัฐอะลาบามา

0:08:39.799,0:08:41.707
ขอบคุณค่ะ

0:08:41.707,0:08:45.277
(เสียงปรบมือ)

0:08:47.169,0:08:49.031
ขอบคุณค่ะ