สวัสดีครับ ผมคือวิศวกร

และผมสร้างหุ่นยนต์

แน่นอนพวกคุณทราบว่า
หุ่นยนต์คืออะไร ถูกไหม

ถ้าคุณไม่รู้ คุณควรจะไปหา Google

และถาม Google ว่าหุ่นยนต์คืออะไร

เอาล่ะ เรามาลองทำกัน

เราจะไปที่ Google
และนี่คือสิ่งที่เราได้ครับ

ตอนนี้ คุณจะเห็นได้ว่ามีหุ่นยนต์
อยู่มากมายหลายประเภท

แต่โดยโครงสร้างส่วนใหญ่
เป็นหุ่นยนต์คล้ายมนุษย์

พวกมันอาจดูค่อนข้างธรรมดา

เพราะมันมีทั้งพลาสติก มีโลหะ

มีมอเตอร์ และเฟือง และอีกมากมาย

พวกมันบางส่วนดูค่อนข้างเป็นมิตร

และคุณสามารถก้าวเข้าไป
คุณสามารถกอดมันได้

พวกมันบางตัวก็ไม่ค่อยเป็นมิตร

ดูราวกับว่าหลุดออกมาจากหนัง Terminator

จริง ๆ แล้วมันอาจถูกถอดแบบ
มาจาก Terminator จริง ๆ

คุณสามารถทำเรื่องเจ๋ง ๆ
กับหุ่นยนต์เหล่านี้ได้

คุณสามารถทำเรื่องน่าตื่นเต้น

แต่ผมอยากจะดูหุ่นยนต์หลาย ๆ ประเภท

ผมอยากจะสร้างหุ่นยนต์หลาย ๆ แบบ

และผมได้รับแรงบันดาลใจ
จากสิ่งที่ดูไม่เหมือนพวกเรา

แต่เหมือนกับสิ่งนี้

นี่คือสิ่งมีชีวิตในธรรมชาติ

และพวกมันทำสิ่งเจ๋ง ๆ ที่พวกเราทำไม่ได้

และหุ่นยนต์ตอนนี้ก็ทำไม่ได้เหมือนกัน

พวกมันทำทุกสิ่งที่สำคัญ เช่น
เคลื่อนที่ไปมาบนพื้น

เข้าไปในสวนของเราและกินพืชผลของเรา

พวกมันปีนต้นไม้

ลงไปในน้ำ ขึ้นมาจากน้ำ

ดักแมลงและย่อยมัน

พวกมันทำเรื่องที่น่าสนใจ

พวกมันมีชีวิต หายใจ แล้วก็ตาย

พวกมันกินสิ่งต่าง ๆ จากสิ่งแวดล้อม

หุ่นยนต์ของเราตอนนี้
ไม่ได้ทำเรื่องพวกนั้น

เอาล่ะ มันคงจะดีมากใช่ไหม

ถ้าคุณสามารถนำลักษณะเด่น
เหล่านี้มาใช้กับหุ่นยนต์ในอนาคต

เพื่อที่คุณจะแก้ปัญหาบางอย่าง
ที่น่าสนใจได้

ผมกำลังมองปัญหาสองสามเรื่อง
เกี่ยวกับสิ่งแวดล้อมอยู่ตอนนี้

ซึ่งเราสามารถนำทักษะและเทคโนโลยี

ที่ได้รับจากสัตว์เหล่านี้

และจากพืชทั้งหลาย

และเรานำมันมาใช้เพื่อแก้ปัญหาได้

เรามาดูปัญหาสิ่งแวดล้อมสองปัญหานี้กันครับ

ทั้งคู่เป็นสิ่งที่เราก่อขึ้นมา

นี่คือมนุษย์ที่ไปปฏิสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อม

และทำบางสิ่งที่ไม่น่าพึงพอใจเท่าไร

อย่างแรกคือสร้างความกดดันทางประชากร

ความกดดันของประชากรรอบโลกยิ่งทำให้

เกษตรกรรมและและกสิกรรมเป็นเรื่องจำเป็น
เพื่อผลิตพืชผลมากมาย

ตอนนี้ เพื่อเพิ่มผลผลิต

ชาวนาได้ใส่สารเคมีลงไปในผืนดิน

พวกเขาใส่ปุ๋ย ไนเตรท ยาฆ่าแมลง--

ทุกสิ่ง เพื่อกระตุ้นการเติบโตของพืชผล

แต่มันก็มีผลกระทบในด้านลบเช่นกัน

หนึ่งในผลกระทบเชิงลบก็คือ
ถ้าคุณใส่ปุ๋ยจำนวนมากลงไปในดิน

ปุ๋ยเหล่านี้ไม่ได้ไปอยู่ในพืชผลทั้งหมด

ส่วนมากยังอยู่ในดิน

และเมื่อไรที่ฝนตก

สารเคมีเหล่านี้ซึมลงไปในน้ำบาดาล

และในน้ำบาดาลนั้น

ก็จะไหลลงลำธาร ไหลลงทะเลสาบ
ไหลไปยังแม่น้ำ

และไปยังทะเล

เอาล่ะ ถ้าคุณนำสารเคมีเหล่านี้
ไนเตรทเหล่านี้ทั้งหมด

ไปสู่สิ่งแวดล้อมเหล่านั้น

มีสิ่งมีชีวิตในสิ่งแวดล้อมนั้น
ที่ได้รับผลกระทบ

อย่างเช่น สาหร่าย

สาหร่ายชอบไนเตรท พวกมันชอบปุ๋ย

พวกมันจึงรับสารเคมีเหล่านี้มาทั้งหมด

และเมื่อเงื่อนไขเหมาะเจาะ
พวกมันก็จะขยายพันธุ์

พวกมันจะผลิตสาหร่ายใหม่อีกมากมาย

เราเรียกมันว่าการสะพรั่ง (bloom)

ปัญหาก็คือ เมื่อสาหร่ายขยายพันธุ์แบบนี้

พวกมันจะกระหายออกซิเจนในน้ำ

และเมื่อคุณทำแบบนั้น

สิ่งมีชีวิตอย่างอื่นในน้ำก็ไม่รอดเช่นกัน

แล้ว เราทำอะไรล่ะ

เราพยายามสร้างหุ่นยนต์ที่จะมากินสาหร่าย

บริโภคพวกมันและทำให้ทุกอย่างปลอดภัย

และนั่นคือปัญหาอย่างแรก

อย่างที่สอง ก็เป็นปัญหา
ที่พวกเราสร้างขึ้นเช่นกัน

และมันเกี่ยวข้องกับมลพิษของน้ำมัน

เมื่อน้ำมันออกจากเครื่องยนต์ที่เราใช้งาน

เรือที่เราใช้งาน

บางครั้ง เรือบรรทุกก็ปล่อยถังน้ำมันลงทะเล

น้ำมันจึงออกสู่ทะเลด้วยวิธีนี้

จะดีไหม ถ้าเราสามารถรักษามัน
ด้วยวิธีบางอย่าง

ใช้หุ่นยนต์ที่สามารถกลืนมลพิษ
ที่แหล่งน้ำมันเป็นคนปล่อยออกมา

นั่นคือสิ่งที่เราทำครับ

เราสร้างหุ่นยนต์ที่กลืนกินมลพิษ

และเพื่อสร้างหุ่นยนต์จริง ๆ

เราได้แรงบันดาลใจจากสิ่งมีชีวิตสองสิ่ง

ทางขวา คุณจะเห็นปลาฉลามอาบแดด

ปลาฉลามอาบแดดเป็นปลาฉลามขนาดมหึมา

มันไม่ใช่สัตว์กินเนื้อ
ดังนั้น คุณว่ายน้ำกับมันได้

อย่างที่คุณเห็นอยู่

เมื่อฉลามอาบแดดอ้าปากของมัน

แล้วว่ายน้ำ กินแพลงก์ตอนทั้งหลาย

เมื่อมันทำอย่างนั้น มันจะย่อยอาหาร

แล้วใช้พลังงานนั้นเพื่อให้
ร่างกายยังเคลื่อนไหวได้

เราสามารถสร้างหุ่นยนต์แบบนั้นได้ไหม

แบบเดียวกับฉลามอาบแดด
แต่มีเสียงเครื่องยนต์ลอยมาในน้ำ

และกลืนกินมลพิษ

มาดูกันว่าเราทำได้หรือไม่ครับ

แต่เรายังได้แรงบันดาลใจจากอีกสิ่งมีชีวิต

ผมมีรูปให้ดูตรงนี้ รูปของมวนกรรเชียง

และมวนกรรเชียงนี้น่ารักจริง ๆ ครับ

เมื่อมันกำลังว่ายน้ำ

มันจะใช้ขาที่เหมือนไม้พาย
เพื่อถีบตัวให้ไปข้างหน้า

เราจึงนำสิ่งมีชีวิตทั้งสองนี้

มารวมกันแล้วสร้างหุ่นยนต์แบบใหม่ขึ้นมา

ความจริงก็คือ เรากำลังใช้มวนกรรเชียง
เป็นแรงบันดาลใจ

และหุ่นยนต์ของเราลอยอยู่บนน้ำ

และมันกรรเชียงตัวเอง

เราเรียกมันว่า "Row-bot" (กรรเชียงยนต์)

ดังนั้น Row-bot คือหุ่นยนต์ที่กรรเชียง

โอเค แล้วมันมีหน้าตาแบบไหน

นี่คือรูปบางส่วนของเจ้า Row-bot ครับ

คุณจะเห็นว่า

มันดูไม่เหมือนหุ่นยนต์ที่เราเห็นกัน
ในตอนแรกเลยสักนิด

Google ผิดนะครับ หุ่นยนต์ไม่ได้เป็นแบบนั้น

พวกมันเป็นแบบนี้ครับ

ผมมี Row-bot อยู่ด้วยตรงนี้ครับ

ผมจะถือให้คุณดู

มันมีขนาดสัมผัสที่พอเหมาะ

และมันดูไม่เหมือนตัวอื่น ๆ เลย

โอเค พวกมันสร้างจากพลาสติก

และตอนนี้เรามาดูส่วนประกอบ

ที่รวมมาเป็น Row-bot นี้กัน

สิ่งที่ทำให้มันพิเศษจริง ๆ

เจ้า Row-bot นี้ประกอบด้วยสามส่วน

และสามส่วนนี้เหมือนกับ
ส่วนของสิ่งมีชีวิตจริง ๆ

มันมีสมอง

มันมีร่างกาย

และมันมีกระเพาะ

มันมีกระเพาะไว้เพื่อสร้างพลังงาน

Row-bot ตัวไหนก็ตามจะมีสามส่วนนี้

และสิ่งมีชีวิตใดก็ตามก็จะมีสามสิ่งนี้

เรามาดูทุกส่วนไปพร้อมกันเลยครับ

มันมีร่างกาย

และร่างกายของมันทำจากพลาสติก

และมันลอยอยู่บนน้ำ

และมันมีครีบพายอยู่ด้านข้าง

ใบพายที่ช่วยให้มันเคลื่อนที่ได้

เหมือนกับมวนกรรเชียง

มันมีร่างกายเป็นพลาสติก

แต่มันมีปากเป็นยางนิ่ม ๆ ตรงนี้

และอีกปากตรงนี้-- มันมีสองปาก

ทำไมมันมีสองปาก

ปากหนึ่งมีไว้เพื่อให้อาหารเข้ามา

และอีกปากเพื่อให้อาหารออกไปครับ

จริง ๆ คุณจะเห็นก็ได้ว่า
มันมีหนึ่งปาก และหนึ่งก้น

หรือ หนึ่ง--

(เสียงหัวเราะ)

อะไรก็แล้วแต่ที่มีอะไรออกมาได้

ซึ่งเหมือนกันกับในสิ่งมีชีวิตจริง ๆ

มันจึงเริ่มดูเหมือนฉลามอาบแดด

และนั่นคือร่างกายของมัน

ส่วนที่สองอาจจะเป็นกระเพาะ

เราต้องการให้หุ่นยนต์ได้พลังงาน
และเราต้องการรักษามลภาวะ

ดังนั้น มลพิษจึงเข้าไป

และหุ่นยนต์จะทำอะไรบางอย่าง

มันมีเซลล์อยู่ตรงกลางนี้
เรียกว่าเซลล์เชื้อเพลิงเเบคทีเรีย

ผมจะวางมันลงและจะหยิบเซลล์เชื้อเพลิงขึ้นมา

นี่ครับ แทนที่มันจะมีแบตเตอรี่

แทนที่มันจะมีระบบกำลังไฟธรรมดา

มันกลับมีสิ่งนี้ครับ

นี่คือกระเพาะ

และมันคือกระเพาะจริง ๆ

เพราะคุณสามารถใส่พลังงานเข้าไปทางนี้
ในรูปของมลพิษ

และมันจะสร้างไฟฟ้าขึ้นมา

แล้วมันคืออะไร

มันคือเซลล์เชื้อเพลิงเเบคทีเรีย

มันเล็กจิ๋วคล้ายเซลล์เชื้อเพลิงเคมี

ซึ่งคุณอาจเคยพบบ้างในโรงเรียน

หรืออาจเคยเห็นในข่าว

เซลล์เชื้อเพลิงเคมีนำไฮโดรเจนและออกซิเจน

นำมารวมกันและแล้วคุณก็ได้ไฟฟ้าออกมา

นั่นคือเทคโนโลยีที่เป็นที่ยอมรับกัน
มันเคยอยู่ในโครงการยานอะพอลโล

และนั่นก็ 40 50 ปีมาแล้ว

สิ่งนี้ค่อนข้างใหม่กว่า

นี่คือเซลล์เชื้อเพลิงเเบคทีเรีย

มันมีหลักการเดียวกัน

มันรับออกซิเจนจากฝั่งหนึ่ง

แต่แทนที่จะรับไฮโดรเจนอีกฝั่ง

มันได้ซุปบางอย่าง

ซึ่งในซุปนั้นมีจุลชีพที่มีชีวิต

เอาล่ะ ถ้าคุณนำอินทรียวัตถุบางอย่าง

อาจเป็นของเสีย อาหาร

อาจเป็นเสี้ยวแซนด์วิชของคุณ

คุณใส่มันเข้าไป จุลชีพเหล่านี้จะกินอาหาร

และเปลี่ยนมันเป็นไฟฟ้า

ไม่ใช่แค่นั้น ถ้าคุณเลือกจุลชีพถูกประเภท

คุณก็ใช้เซลล์เชื้อเพลิงแบคทีเรีย
เพื่อแก้ปัญหามลภาวะได้

ถ้าคุณเลือกจุลชีพให้ถูกตัว

จุลชีพจะกินสาหร่าย

ถ้าคุณใช้จุลชีพอีกแบบ

พวกมันจะกินน้ำมันเบนซิน และน้ำมันดิบ

คุณจึงเห็นวิธีที่กระเพาะนำมาใช้งานได้

ไม่ใช่แค่นำมารักษามลภาวะ

แต่นำมาสร้างไฟฟ้าจากมลภาวะด้วย

เพื่อที่หุ่นยนต์สามารถเคลื่อนที่
ไปมาในสิ่งแวดล้อมได้

รับอาหารเข้ากระเพาะ

ย่อยอาหาร สร้างไฟฟ้า

ใช้ไฟฟ้านั้นเพื่อเคลื่อนที่ไปในสิ่งแวดล้อม

และทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ

โอเค มาดูกันครับว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เมื่อเรารันเจ้า Row-bot

เมื่อมันเริ่มพายไป

เรามีวิดีโอบางส่วนให้ชม

สิ่งแรกที่คุณจะเห็น--
หวังว่าคุณจะเห็นตรงนี้

ก็คือ ปากเปิดออก

ปากหน้าและปากหลังเปิดออก

และมันจะยังเปิดอยู่พอควร

จากนั้น หุ่นยนต์จะเริ่มพายไปข้างหน้า

มันเคลื่อนที่ไปในน้ำ

เพื่อให้อาหารเข้าไป และของเสียออกมา

เมื่อมันเคลื่อนที่เพียงพอ

มันหยุดและมันก็ปิดปาก

ปิดปากอย่างช้า ๆ

และมันจะลอยอยู่อย่างนั้น

และมันจะย่อยอาหาร

แน่นอนว่าเซลล์เชื้อเพลิงแบคทีเรียเหล่านี้

บรรจุไปด้วยจุลชีพ

สิ่งที่คุณต้องการก็คือพลังงานจำนวนมาก

ที่ออกมาจากจุลชีพเหล่านั้นให้เร็วที่สุด

แต่เราไม่สามารถบังคับจุลชีพได้

และมันสร้างไฟฟ้าจำนวนเล็กน้อยในหนึ่งวินาที

มันสร้างระดับมิลลิวัตต์ หรือไมโครวัตต์

ลองพิจารณากันดูครับ

อย่างเช่น โทรศัพท์มือถือของคุณ

หนึ่งในรุ่นทันสมัยทั้งหลาย

ถ้าคุณใช้มัน มันกินประมาณหนึ่งวัตต์

ซึ่งนั่นเป็นพลังงานพันหรือล้านเท่าที่ใช้

เมื่อเทียบกับในเซลล์เชื้อเพลิงแบคทีเรีย

แล้วเราแก้ปัญหานี้อย่างไร

เมื่อ Row-bot ย่อยอาหารเสร็จแล้ว

เมื่อมันเอาอาหารเข้ามาแล้ว

มันจะอยู่เฉย ๆ และรอคอย
จนกว่ามันจะบริโภคอาหารทั้งหมด

อาจใช้เวลาหลายชั่วโมง
อาจใช้เวลาเป็นวัน

วัฏจักรปกติของ Row-bot เป็นแบบนี้ครับ

คุณอ้าปาก

คุณเคลื่อนที่

คุณปิดปาก

และคุณรอเฉย ๆ ช่วงหนึ่ง

เมื่อคุณย่อยอาหารเสร็จแล้ว

คุณก็สามารถที่จะทำสิ่งเดิมต่อไปได้อีก

แต่รู้อะไรไหมครับ
มันเหมือนสิ่งมีชีวิตจริง ๆ ใช่ไหมครับ

มันเหมือนที่พวกเราทำกัน

คืนวันเสาร์ เราออกไปข้างนอก
เราอ้าปาก

เราเติมกระเพาะให้เต็ม

นั่งอยู่หน้าทีวี และย่อยอาหาร

เมื่อเรามีพอแล้ว เราก็ทำสิ่งเดิมอีก

โอเค ถ้าเราโชคดีกับวัฏจักรนี้

ตอนท้ายของวัฏจักร เราจะมีพลังงานเหลือ

เพื่อให้เราไปทำอย่างอื่นต่อได้อีก

อย่างเช่น เราสามารถส่งข้อความ

เราสามารถส่งข้อความบอกว่า

"นี่คือปริมาณมลพิษ
ที่ฉันกินไปเมื่อเร็ว ๆ นี้"

หรือ "นี่คือบางสิ่งที่ฉันได้เจอ"

หรือ "นี่คือที่ที่ฉันอยู่"

ความสามารถในการส่งข้อความ
บอกว่า "นี่คือที่ที่ฉันอยู่"

เป็นสิ่งสำคัญจริง ๆ

ถ้าคุณนึกถึงคราบน้ำมัน
ที่เราเห็นกันก่อนหน้านี้

หรือสาหร่ายสะพรั่งขนาดมหึมา

สิ่งที่คุณต้องทำจริง ๆ คือ
นำเจ้า Row-bot ไปไว้ตรงนั้น

และให้มันกินมลพิษเหล่านั้นทั้งหมด

แล้วคุณก็ไปเก็บมันกลับ

ทำไม

เพราะ Row-bot เหล่านี้ ในขณะนี้

Row-bot ที่ผมมีอยู่นี้

มันมีมอเตอร์ มันมีสายไฟ

มันมีส่วนประกอบที่ย่อยสลายเองไม่ได้

Row-bot ตอนนี้มีสิ่ง
อย่างแบตเตอรี่ที่มีสารพิษ

คุณปล่อยของพวกนั้น
ไว้ในสิ่งแวดล้อมไม่ได้

คุณจึงจำเป็นต้องติดตามพวกมัน

และเมื่อพวกมันทำงานของมันเสร็จ

คุณต้องไปเก็บพวกมันกลับมา

สิ่งนั้นจำกัดจำนวนของ Row-bot
ที่คุณนำไปใช้ได้

ถ้า ในทางหนึ่ง

คุณมีหุ่นยนต์ที่แอบคล้าย
สื่งมีชีวิตทางชีววิทยา

เมื่อถึงจุดสิ้นสุดของชีวิต

มันตายและมันย่อยสลายจนไม่เหลือ

มันจะดีไหมถ้าหุ่นยนต์เหล่านี้

แทนที่จะเป็นแบบนี้ ทำจากพลาสติก

ทำจากวัสดุอื่น ๆ

ที่เมื่อคุณปล่อยมันออกไป

พวกมันจะย่อยสลายจนไม่เหลือ

นั่นเปลี่ยนวิธีการที่เราใช้หุ่นยนต์

แทนที่จะใส่ 10 หรือ 100 ตัว
ออกไปสู่สิ่งแวดล้อม

ต้องคอยติดตามพวกมัน

และจากนั้นพวกมันตาย

เก็บมันกลับมา

คุณสามารถปล่อยหุ่นยนต์นับพัน

นับล้าน หรือพันล้านตัวสู่สิ่งแวดล้อม

แค่ปล่อยพวกมันไปทั่ว

คุณรู้ว่าเมื่อพวกมันถึงจุดจบของชีวิต
พวกมันจะย่อยสลายจนไม่เหลือ

คุณไม่ต้องเป็นห่วงพวกมัน

และนั่นเปลี่ยนวิธีที่คุณคิดถึงหุ่นยนต์

และวิธีการนำพวกมันไปใช้

คำถามต่อมาคือ คุณทำสิ่งนี้ได้ไหม

ได้ครับ เราได้แสดงให้คุณเห็นว่าคุณทำได้

คุณสร้างหุ่นยนต์ที่ย่อยสลายได้ทางชีวภาพ

สิ่งที่น่าสนใจจริง ๆ คือ
คุณสามารถใช้วัสดุภายในบ้าน

เพื่อสร้างหุ่นยนต์ที่ย่อยสลายได้

ผมจะให้คุณดูบางส่วน คุณอาจจะแปลกใจ

คุณสามารถสร้างหุ่นยนต์จากเยลลี่ได้ครับ

แทนที่จะมีมอเตอร์ ซึ่งเรามีอยู่ตอนนี้

คุณสามารถสร้างสิ่งที่เรียกว่า
กล้ามเนื้อเทียมได้

กล้ามเนื้อเทียมคือวัสดุฉลาด

คุณสามารถใช้ไฟฟ้ากับพวกมัน

แล้วพวกมันจะหดตัว โค้งงอ หรือบิด

พวกมันดูเหมือนกล้ามเนื้อจริง ๆ

ดังนั้น แทนที่จะมีมอเตอร์
คุณมีกล้ามเนื้อเทียมเหล่านี้

และคุณสร้างกล้ามเนื้อเทียมจากเยลลี่ได้

ถ้าคุณนำเยลลี่และเกลือบางส่วน

และใช้กลอุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ

คุณสามารถสร้างกล้ามเนื้อเทียมได้ครับ

เราได้แสดงให้คุณดูด้วยว่า คุณสามารถ
สร้างกระเพาะเซลล์เชื้อเพลิงแบคทีเรียได้

จากกระดาษ

คุณจึงสามารถสร้างหุ่นยนต์ทั้งตัว
ได้จากวัสดุที่ย่อยสลายได้ทางชีวภาพ

คุณปล่อยพวกมันออกไป
และพวกมันย่อยสลายจนไม่เหลือ

มันเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นจริง ๆ ครับ

มันจะเปลี่ยนวิธีที่เรา
คิดถึงหุ่นยนต์ไปอย่างสิ้นเชิง

แต่มันยังให้คุณมีความสร้างสรรค์ด้วย

ในเรื่องที่คุณคิดถึงสิ่งที่
คุณทำได้กับหุ่นยนต์เหล่านี้

ผมจะให้ตัวอย่าง

ถ้าคุณใช้เยลลี่สร้างหุ่นยนต์ได้

ทุกวันนี้ เรากินเยลลี่ ถูกไหมครับ

แล้วทำไมเราไม่ทำอะไรแบบนี้ล่ะ

หุ่นยนต์เยลลี่รูปหมี

ผมมีบางอย่างที่เตรียมไว้ก่อนหน้าตรงนี้

นี่ครับ ผมมีห่อหนึ่ง

และผมมีรสเลมอนอยู่ชิ้นหนึ่ง

ผมจะนำเยลลี่รูปหมีนี้--
มันไม่ได้เกี่ยวกับหุ่นยนต์ ใช่ไหม

งั้นเราต้องแกล้งทำ

และสิ่งที่คุณทำกับมันคือเอาใส่ปากคุณ

เลมอนอร่อยดีนะ

พยายามไม่เคี้ยวมากเกินไป
มันคือหุ่นยนต์ มันอาจดูไม่เหมือน

และเมื่อคุณกลืนมันลงไป

และมันลงไปที่กระเพาะของคุณ

และเมื่อมันอยู่ในกระเพาะคุณ
มันขยับ มันคิด มันบิด มันงอ

มันทำอะไรบางอย่าง

มันอาจลงไปที่ลำไส้ของคุณ

ค้นหาว่าคุณมีแผลเปื่อยหรือมะเร็งไหม

มันอาจฉีดยา อะไรทำนองนั้น

คุณรู้ว่าเมื่อมันทำงานมันเสร็จ

มันสามารถถูกย่อยได้โดยกระเพาะของคุณ

หรือถ้าคุณไม่ต้องการแบบนั้น

มันอาจทะลุตัวคุณ

ออกไปยังส้วม

และย่อยสลายอย่างปลอดภัยในสิ่งแวดล้อม

อีกครั้ง สิ่งนี้เปลี่ยนวิธี
ที่เราคิดถึงหุ่นยนต์

เอาล่ะ เราได้เริ่มดูหุ่นยนต์ที่กินมลพิษได้

จากนั้นเรากำลังดูหุ่นยนต์ที่เรากินได้

ผมหวังว่านี่ช่วยให้แง่คิดกับคุณ

เกี่ยวกับสิ่งที่เราทำได้
กับหุ่นยนต์ในอนาคตข้างหน้า

ขอบคุณมากครับสำหรับการรับฟัง

(เสียงปรบมือ)