WEBVTT

00:00:00.921 --> 00:00:02.918
นี่คือคุณลุงทวดของฉัน

00:00:02.918 --> 00:00:05.936
ซึ่งก็คือ น้องชายของคุณพ่อของคุณพ่อของฉัน

00:00:05.936 --> 00:00:07.902
ชื่อของเขาคือ โจ แม็คเคนนา

00:00:08.142 --> 00:00:13.089
เขาเป็นสามีหนุ่ม และนักเล่นบาสเกตบอลกึ่งอาชีพ

00:00:13.089 --> 00:00:16.417
และนักผจญเพลิงในนิวยอร์คซิตตี้

00:00:17.407 --> 00:00:20.007
ประวัติครอบครัวบอกว่า 
เขาชอบอาชีพนักผจญเพลิง

00:00:20.007 --> 00:00:23.542
และในปี ค.ศ. 1935 ในวันหยุดวันหนึ่งของเขา

00:00:23.542 --> 00:00:26.319
เขาเลือกที่จะไปเที่ยวที่สถานีดับเพลิง

00:00:27.019 --> 00:00:31.218
เพื่อทำตัวเองให้เป็นประโยชน์ในวันนั้น
เขาเริ่มที่จะขัดทองเหลืองทั้งหมด

00:00:31.218 --> 00:00:34.612
ทั้งราวบนรถดับเพลิง และที่จับบนผนัง

00:00:34.612 --> 00:00:36.957
และหัวฉีดสายยางหัวหนึ่ง

00:00:36.957 --> 00:00:39.465
ที่เป็นโลหะน้ำหนักมาก ขนาดใหญ่

00:00:39.465 --> 00:00:43.074
ได้ตกลงมาจากหิ้งและกระแทกเขา

00:00:43.574 --> 00:00:47.382
ไม่กี่วันต่อมา
เขาเริ่มปวดไหล่

00:00:47.382 --> 00:00:50.656
สองวันหลังจากนั้น เขามีไข้

00:00:50.656 --> 00:00:53.141
และไข้ก็สูงขึ้น และสูงขึ้น

00:00:53.141 --> 00:00:55.091
ภรรยาของเขาได้ดูแลเขา

00:00:55.091 --> 00:00:59.393
แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มากนัก
และเมื่อพวกเขาให้คุณหมอในพื้นที่มาตรวจ

00:00:59.393 --> 00:01:01.679
คุณหมอก็ทำอะไรไม่ได้มากเช่นกัน

NOTE Paragraph

00:01:02.149 --> 00:01:05.460
พวกเขาโบกรถแท็กซี่ 
แล้วพาเขาไปโรงพยาบาล

00:01:05.911 --> 00:01:09.905
บรรดาพยาบาลที่นั่นรู้ได้โดยทันที
ว่าเขาติดเชื้อ

00:01:09.905 --> 00:01:14.061
ที่ในยุคนั้นเรียกว่า "เป็นพิษในกระแสโลหิต"

00:01:14.061 --> 00:01:16.174
และถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้พูด

00:01:16.174 --> 00:01:18.031
พวกเขาคงจะรู้ได้ในทันที

00:01:18.031 --> 00:01:21.430
ว่าพวกเขาทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว

NOTE Paragraph

00:01:21.770 --> 00:01:24.788
ไม่มีอะไรอีกแล้วที่พวกเขาจะช่วยได้
เพราะว่าสิ่งที่เราใช้ในตอนนี้

00:01:24.788 --> 00:01:27.437
ในการรักษาการติดเชื้อ ยังไม่มีอยู่ในตอนนั้น

00:01:27.737 --> 00:01:31.173
การทดสอบครั้งแรกของเพนิซิลลิน
ยาปฏิชีวนะชนิดแรก

00:01:31.173 --> 00:01:33.843
ยังอยู่อีกสามปีในอนาคต

00:01:33.843 --> 00:01:38.547
คนที่ติดเชื้ออาจหาย ถ้าเขาโชคดี

00:01:38.547 --> 00:01:40.042
หรือเสียชีวิต

00:01:40.322 --> 00:01:42.411
ลุงทวดของฉันไม่ได้โชคดี

00:01:42.411 --> 00:01:45.708
เขาอยู่ในโรงพยาบาลหนึ่งสัปดาห์
ตัวสั่นด้วยความหนาว

00:01:45.708 --> 00:01:47.566
เสียน้ำ และคุมสติไม่ได้

00:01:47.566 --> 00:01:50.468
ตกเข้าสู่ภาวะโคม่าเมื่ออวัยวะล้มเหลว

00:01:50.468 --> 00:01:52.604
อาการของเขาน่าเป็นห่วงขึ้นเรื่อยๆ


00:01:52.604 --> 00:01:57.234
จนคนจากสถานีดับเพลิง
เข้าแถวกันมาถ่ายเลือดให้เขา

00:01:57.234 --> 00:02:01.097
โดยหวังว่ามันจะช่วยเจือจางการติดเชื้อ
ที่เพิ่มขึ้นในกระแสโลหิต

NOTE Paragraph

00:02:01.497 --> 00:02:04.603
ไม่มีอะไรที่ได้ผล เขาเสียชีวิต

00:02:05.143 --> 00:02:07.705
เขามีอายุได้ 30 ปี

NOTE Paragraph

00:02:08.115 --> 00:02:10.088
ถ้าคุณมองย้อนกลับไปในประวัติศาสตร์

00:02:10.088 --> 00:02:13.362
คนส่วนใหญ่เสียชีวิตในแบบเดียวกับลุงทวดของฉัน

00:02:13.362 --> 00:02:16.032
คนส่วนใหญ่ไม่ได้เสียชีวิตจากมะเร็งหรือโรคหัวใจ

00:02:16.032 --> 00:02:20.120
โรคที่ได้รับอิทธิพลจากความเป็นอยู่
ที่ส่งผลต่อพวกเราในตะวันตกทุกวันนี้

00:02:20.490 --> 00:02:24.229
พวกเขาไม่ได้เสียชีวิตจากโรคเหล่านั้น
เพราะว่าพวกเขาไม่ได้มีชีวิตยืนยาวพอ

00:02:24.229 --> 00:02:26.225
ที่จะพัฒนาไปจนมีอาการเหล่านั้น

00:02:26.225 --> 00:02:28.338
พวกเขาเสียชีวิตจากการบาดเจ็บ

00:02:28.338 --> 00:02:30.823
ถูกวัวขวิด

00:02:30.823 --> 00:02:32.727
ถูกยิงในสนามรบ

00:02:32.727 --> 00:02:36.465
ถูกกระแทกในโรงงานในยุคปฏิวัติอุตสาหกรรม --

00:02:36.465 --> 00:02:39.846
และส่วนใหญ่ ก็เป็นจากการติดเชื้อ

00:02:39.856 --> 00:02:43.362
ที่มาปิดท้ายอาการบาดเจ็บเหล่านั้น

NOTE Paragraph

00:02:44.487 --> 00:02:48.019
ทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อยาปฏิชีวนะมาถึง

00:02:48.599 --> 00:02:52.198
การติดเชื้อที่เคยเป็นเหมือนประกาศิตสั่งตาย

00:02:52.198 --> 00:02:55.588
ก็กลายเป็นอะไรบางอย่างที่คนหายกันได้
ในเวลาไม่กี่วัน

00:02:55.588 --> 00:02:58.630
มันราวกับปาฏิหาริย์

00:02:58.630 --> 00:03:04.954
และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เราก็อยู่ในยุคทอง
ของยามหัศจรรย์

NOTE Paragraph

00:03:05.294 --> 00:03:09.241
และตอนนี้ พวกเรากำลังมาถึงจุดจบของมัน

00:03:09.241 --> 00:03:14.303
ลุงทวดของฉันเสียชีวิตในวันท้ายๆ
ของยุคก่อนยาปฏิชีวนะ

00:03:14.303 --> 00:03:19.457
เรายืนอยู่ในวันนี้ บนเส้นแบ่ง
ของยุคหลังยาปฏิชีวนะ

00:03:19.457 --> 00:03:23.219
ซึ่งเป็นช่วงแรกของช่วงเวลา
ที่การติดเชื้อธรรมดา

00:03:23.219 --> 00:03:27.928
เช่นอย่างที่โจเป็น จะกลับมาฆ่าคนอีกครั้ง

NOTE Paragraph

00:03:28.884 --> 00:03:32.015
อันที่จริง พวกมันได้เริ่มทำสิ่งนี้แล้ว

00:03:32.785 --> 00:03:35.618
คนกำลังเสียชีวิตจากการติดเชื้อ
อีกครั้งหนึ่ง เพราะว่าเหตุการณ์

00:03:35.618 --> 00:03:37.961
ที่เรียกว่า การดื้อยาปฏิชีวนะ

00:03:38.381 --> 00:03:40.119
สั้นๆ คือมันมีกลไกดังนี้

00:03:40.119 --> 00:03:45.091
แบคทีเรียแข่งขันกันและกัน
เพื่อทรัพยากร เพื่ออาหาร

00:03:45.091 --> 00:03:49.758
โดยการสร้างสารประกอบที่เป็นพิษถึงตาย
ที่พวกมันสาดใส่กันและกัน

00:03:49.758 --> 00:03:52.103
เพื่อเป็นการป้องกันตัว แบคทีเรียอื่น

00:03:52.103 --> 00:03:55.354
ก็จะพัฒนาการป้องกันตัว
จากการโจมตีทางเคมีนี้

00:03:55.354 --> 00:03:57.676
เมื่อเราสร้างยาปฏิชีวนะเป็นครั้งแรก

00:03:57.676 --> 00:04:01.878
เรานำสารประกอบนั้นเข้าห้องทดลอง
แล้วสร้างแบบของเราเองออกมา

00:04:01.878 --> 00:04:06.336
และแบคทีเรียก็ตอบโต้การโจมตีของเรา
ในแบบที่พวกมันทำเสมอ

NOTE Paragraph

00:04:07.674 --> 00:04:09.898
นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนั้น

00:04:10.098 --> 00:04:13.488
เพนิซิลลินเริ่มแพร่หลายในปี ค.ศ. 1943

00:04:13.488 --> 00:04:18.619
และการดื้อยาเพนิซิลลินก็เริ่มแพร่หลาย
ในปี ค.ศ.1945

00:04:18.619 --> 00:04:21.568
แวนโคไมซิน เกิดขึ้นในปี ค.ศ. 1972

00:04:21.568 --> 00:04:24.668
การดื้อยาแวนโคไมซินเกิดขึ้นในปี ค.ศ. 1988

00:04:25.028 --> 00:04:27.150
อิมิเพเนม ในปี ค.ศ. 1985

00:04:27.150 --> 00:04:29.922
และการดื้อยาดังกล่าวเกิดขึ้นในปี ค.ศ. 1998

00:04:30.192 --> 00:04:33.860
แด็ปโตไมซิน หนึ่งในยาที่ทันสมัยมากที่สุด
เริ่มในปี ค.ศ. 2003

00:04:33.860 --> 00:04:38.225
และการดื้อยาดังกล่าวก็เกิดขึ้น
เพียงหนึ่งปีให้หลังในปี ค.ศ. 2004

NOTE Paragraph

00:04:38.575 --> 00:04:42.335
เป็นเวลา 70 ปี ที่เราเล่น
เกมส์ก้าวกระโดด --

00:04:42.335 --> 00:04:45.261
ยาของเราและการดื้อยา

00:04:45.261 --> 00:04:48.906
และจากนั้นก็ยาอื่น
และจากนั้นก็การดื้อยาก็มาอีก --

00:04:48.906 --> 00:04:51.217
และตอนนี้เกมส์กำลังจะจบแล้ว

00:04:51.437 --> 00:04:55.477
แบคทีเรียพัฒนาการต้านยาได้อย่างรวดเร็ว
และบริษัทยา

00:04:55.477 --> 00:04:59.842
ได้ตัดสินใจว่าการสร้างยาปฏิชีวนะ
ไม่ใด้ผลประโยชน์ที่ดีที่สุด

00:04:59.842 --> 00:05:02.652
ฉะนั้น มันจึงมี
การติดเชื้อที่แพร่กระจายไปทั่วโลก

00:05:02.652 --> 00:05:06.111
ที่ยาปฏิชีวนะมากกว่า 100 ขนาน

00:05:06.111 --> 00:05:08.340
ที่จำหน่ายอยู่ในท้องตลาด

00:05:08.340 --> 00:05:11.754
อาจเหลือยาสองตัวที่ได้ผล แต่มีผลข้างเคียง

00:05:11.754 --> 00:05:14.238
หรือยาตัวเดียว

00:05:14.238 --> 00:05:15.646
หรือไม่มีเลย

NOTE Paragraph

00:05:16.096 --> 00:05:17.668
มันมีหน้าตาประมาณนี้ค่ะ

00:05:18.278 --> 00:05:22.458
ในปี ค.ศ. 2000 ศูนย์ควบคุมและป้องกันโรค
หรือ ซีดีซี (CDC)

00:05:22.458 --> 00:05:24.501
รายงานกรณีหนึ่ง

00:05:24.501 --> 00:05:26.753
ในโรงพยาบาลในรัฐนอร์ทแคโรไลนา

00:05:26.753 --> 00:05:30.486
ถึงการดื้อยาทุกอย่างยกเว้นยาสองตัว

00:05:30.886 --> 00:05:35.205
วันนี้ การติดเชื้อดังกล่าว 
เป็นที่รู้จักกันว่า เคพีซี (KPC)

00:05:35.205 --> 00:05:37.805
ได้กระจายไปทุกรัฐ ยกเว้นสามรัฐ

00:05:37.805 --> 00:05:40.150
และอเมริกาใต้ ยุโรป

00:05:40.150 --> 00:05:42.357
และตะวันออกกลาง

00:05:42.867 --> 00:05:45.189
ในปี ค.ศ. 2008 หมอในสวีเดน

00:05:45.189 --> 00:05:47.975
พบว่าชายจากอินเดียมีการติดเชื้อที่แตกต่าง

00:05:47.975 --> 00:05:51.690
ซึ่งมันดื้อต่อยาทุกอย่าง
ยกเว้นยาตัวเดียวในเวลานั้น

00:05:51.690 --> 00:05:53.919
ยีนที่สร้างความดื้อยา

00:05:53.919 --> 00:06:00.444
รู้จักกันในนาม NDM ได้แพร่กระจาย
จากอินเดียไปสู่จีน เอเชีย แอฟริกา

00:06:00.444 --> 00:06:04.809
ยุโรป และแคนาดา และสหรัฐอเมริกา

NOTE Paragraph

00:06:05.129 --> 00:06:07.688
มันเป็นธรรมดาที่จะหวัง

00:06:07.688 --> 00:06:11.287
ว่าการติดเชื้อเหล่านี้เป็นกรณีที่ไม่ปกติ

00:06:11.287 --> 00:06:13.145
แต่อันที่จริงแล้ว

00:06:13.145 --> 00:06:15.606
ในสหรัฐอเมริกา และยุโรป

00:06:15.606 --> 00:06:18.322
คน 50,000 รายต่อปี

00:06:18.322 --> 00:06:22.446
เสียชีวิตจากการติดเชื้อ ซึ่งไม่มียาใดช่วยได้

00:06:22.966 --> 00:06:26.008
โครงการที่ได้รับอนุญาตโดยรัฐบาลอังกฤษ

00:06:26.008 --> 00:06:29.746
ที่รู้จักกันในนาม เดอะ รีวิว ออน 
แอนไทไมโครไบโอติก รีซิสแทนท์

00:06:29.746 --> 00:06:37.118
คาดว่าถึงตอนนี้การสูญเสียชีวิตทั่วโลก
คิดเป็น 700,000 รายต่อปี

NOTE Paragraph

00:06:38.291 --> 00:06:42.655
จำนวนผู้เสียชีวิตนั่นมันเยอะมาก

00:06:42.655 --> 00:06:45.767
แต่ว่า มันเป็นไปได้สูง
ที่คุณจะว่าคุณไม่มีความเสี่ยง

00:06:45.767 --> 00:06:48.995
ที่คุณจะคิดว่าคนเหล่านั้น
คือคนที่อยู่ในโรงพยาบาล

00:06:48.995 --> 00:06:50.713
ในหน่วยที่ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด

00:06:50.713 --> 00:06:54.660
หรือเป็นผู้ที่อยู่ในสถานพยาบาล
ที่ใกล้จะถึงวาระสุดท้ายของชีวิตแล้ว

00:06:54.660 --> 00:06:57.841
คนที่ได้รับการติดเชื้อ ซึ่งห่างไกลจากเรา

00:06:57.841 --> 00:07:01.045
ในสถานการณ์ที่พวกเราไม่เกี่ยวข้อง

NOTE Paragraph

00:07:02.455 --> 00:07:05.852
แต่สิ่งที่คุณไม่ได้คิด 
และที่ทุกคนไม่ได้คิด

00:07:05.852 --> 00:07:10.818
คือยาปฏิชีวนะนั้นสนับสนุนชีวิต
ยุคปัจจุบันของพวกเรา เกือบโดยสิ้นเชิง

NOTE Paragraph

00:07:11.721 --> 00:07:13.932
ถ้าเราขาดยาปฏิชีวนะไป

00:07:13.932 --> 00:07:15.386
นี่คือสิ่งที่เราอาจสูญเสีย

00:07:15.836 --> 00:07:20.015
อย่างแรก การป้องกันใดๆ ก็ตาม
สำหรับคนที่มีภูมิคุ้มกันไม่แข็งแรง

00:07:20.015 --> 00:07:23.475
ผู้ป่วยโรคมะเร็ง ผู้ป่วยโรคเอดส์

00:07:23.475 --> 00:07:27.979
ผู้ที่รับการปลูกถ่ายเนื้อเยื่ออวัยวะ
เด็กทารกที่เกิดก่อนกำหนด

00:07:27.979 --> 00:07:32.391
ต่อมาก็คือ การรักษาใดๆ ที่ต้องมีการ
นำสิ่งแปลกปลอมเข้าไปในร่างกาย

00:07:32.391 --> 00:07:36.269
การใส่ลวดถ่างขยายหลอดเลือดที่ตีบ
การปั๊มไหลเวียนสำหรับคนที่เป็นเบาหวาน

00:07:36.269 --> 00:07:40.193
การฟอกไต การเปลี่ยนข้อต่อ

00:07:40.193 --> 00:07:43.908
มีนักกีฬาที่เกิดในยุคเบบี้บูมตั้งกี่คน
ที่ต้องเปลี่ยนสะโพกและเข่าใหม่

00:07:43.908 --> 00:07:46.717
การศึกษาเมื่อไม่นานมานี้คาดว่า
เมื่อปราศจากยาปฏิชีวนะ

00:07:46.717 --> 00:07:50.234
หนึ่งในหกคนจะเสียชีวิต

NOTE Paragraph

00:07:50.664 --> 00:07:53.869
ต่อจากนั้น เราอาจจะสูญเสียการผ่าตัด


00:07:53.869 --> 00:07:56.411
การผ่าตัดหลายอย่าง
ต้องมีการให้ยาปฏิชีวนะก่อน

00:07:56.411 --> 00:07:59.139
ในปริมาณที่ใช้ป้องกันโรค

00:07:59.139 --> 00:08:00.811
เมื่อปราศจากการป้องกันดังกล่าวแล้ว

00:08:00.811 --> 00:08:05.015
เราก็จะสูญเสียความสามารถ
ที่จะเปิดส่วนที่ซ่อนอยู่ในร่างกายได้

00:08:05.015 --> 00:08:07.848
ฉะนั้น มันจะไม่มีการผ่าตัดหัวใจ

00:08:07.848 --> 00:08:10.680
ไม่มีการตัดเนื้อเยื่อต่อมลูกหมากไปตรวจ

00:08:10.680 --> 00:08:13.382
ไม่มีการผ่าคลอด

00:08:13.792 --> 00:08:18.444
เราจะต้องเรียนรู้ที่จะกลัวการติดเชื้อ
ที่ตอนนี้มันอาจดูเป็นเรื่องเล็กน้อย

00:08:18.784 --> 00:08:22.592
เชื้อสเตรปในลำคอ
เคยก่อให้เกิดอาการหัวใจล้มเหลว

00:08:22.592 --> 00:08:25.239
การติดเชื้อที่ผิวหนังนำไปสู่การตัดแขนขา

00:08:25.819 --> 00:08:28.722
การให้กำเนิด แม้ในโรงพยาบาลที่สะอาดที่สุด

00:08:28.722 --> 00:08:31.397
อาจทำให้ผู้หญิงหนึ่งในทุกๆ 100 คนเสียชีวิต

00:08:31.717 --> 00:08:36.550
โรคปอดบวมจะคร่าชีวิตเด็กสามคน
จากทุก ๆ 10 คน

NOTE Paragraph

00:08:37.220 --> 00:08:39.333
และมากกว่าอะไรทั้งหมด


00:08:39.333 --> 00:08:43.708
เราจะสูญเสียความมั่นใจ
ในการใช้ชีวิตปกติ

00:08:44.836 --> 00:08:49.043
ถ้าคุณรู้ว่าการบาดเจ็บใดๆ สามารถฆ่าคุณได้

00:08:49.043 --> 00:08:52.289
คุณจะขี่จักรยานยนต์ไหม

00:08:52.289 --> 00:08:55.500
แล่นรีบไถลลงมาตามทางลาดสกีไหม

00:08:55.500 --> 00:08:58.976
ปีนบันไดขึ้นไปแขวนไฟต้นคริสต์มาสไหม

00:08:58.976 --> 00:09:02.643
ปล่อยให้ลูกของคุณ
วิ่งเสียบเข้าโฮมเบส หรือไม่

00:09:03.573 --> 00:09:06.638
เพราะที่จริงแล้ว คนแรกที่ได้รับเพนิซิลิน

00:09:06.638 --> 00:09:10.516
เป็นตำรวจชาวอังกฤษที่มีนามว่า
อัลเบิร์ต อเล็กซานเดอร์

00:09:10.516 --> 00:09:14.858
ผู้ซึ่งได้รับบาดเจ็บจากการติดเชื้อ
จนหนังศีรษะมีหนองไหลซึมออกมา

00:09:14.858 --> 00:09:17.783
และหมอจำเป็นต้องควักตาเขาออกข้างหนึ่ง

00:09:17.783 --> 00:09:21.162
เขาติดเชื้อเพราะทำอะไรที่ธรรมดามาก

00:09:22.172 --> 00:09:26.988
เขาเดินอยู่ในสวน
และหน้าเขาไปโดนหนามจนถลอก

00:09:28.831 --> 00:09:32.481
โครงการของอังกฤษที่ฉันพูดถึง
ได้คาดเดาความเสียหายที่เกิดขึ้นทั่วโลก

00:09:32.481 --> 00:09:36.358
ว่าตอนนี้ มีผู้เสียชีวิต 700,000 รายต่อปี

00:09:36.358 --> 00:09:42.535
และยังประมาณไว้ว่า ถ้าเราไม่สามารถ
ที่จะควบคุมมันได้ภายในปี ค.ศ. 2050

00:09:42.535 --> 00:09:50.127
ไม่นาน ความเสียหายทั่วโลกจะกลายเป็น
10 ล้านรายต่อปี

NOTE Paragraph

00:09:50.127 --> 00:09:52.829
เรามาถึงจุดนี้ได้อย่างไร

00:09:52.829 --> 00:09:54.864
ที่ซึ่งเราจะต้องเผชิญ

00:09:54.864 --> 00:09:58.347
กับตัวเลขที่น่ากลัวนี้

00:09:58.347 --> 00:10:02.535
คำตอบที่ยากคือ เราทำตัวเราเอง

00:10:02.875 --> 00:10:05.847
การดื้อยาเป็นกระบวนการทางชีววิทยา
ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

00:10:05.847 --> 00:10:09.900
แต่เราต้องแบกรับความรับผิดชอบ
ที่ทำให้มันเกิดเร็วขึ้น

00:10:10.490 --> 00:10:14.043
เราทำให้มันเกิดขึ้น
โดยใช้ยาปฏิชีวนะอย่างฟุ่มเฟือย

00:10:14.043 --> 00:10:18.131
ด้วยความประมาทเลินเล่อ
ที่ตอนนี้ดูน่าตกใจ

00:10:19.408 --> 00:10:23.494
เพนิซิลลินมีขายตามร้านยา
มาตั้งแต่ยุค 1950

00:10:23.494 --> 00:10:26.829
ในประเทศกำลังพัฒนาส่วนใหญ่
ยาปฏิชีวนะส่วนใหญ่ยังหาซื้อได้แบบนั้น

00:10:27.209 --> 00:10:30.971
ในสหรัฐอเมริกา 50 เปอร์เซ็นต์

00:10:30.971 --> 00:10:34.663
ของยาปฏิชีวนะที่ให้ในโรงพยาบาล
ไม่ได้จำเป็นเลย

00:10:34.663 --> 00:10:39.037
สี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ของใบสั่งจ่ายยา
ที่เขียนในห้องตรวจของหมอ

00:10:39.037 --> 00:10:43.010
เป็นใบสั่งสำหรับอาการ
ที่ยาปฏิชีวนะไม่สามารถช่วยได้

00:10:44.577 --> 00:10:47.247
และนั่นแค่ในระบบสาธารณสุข

00:10:47.247 --> 00:10:52.100
ในส่วนใหญ่ของโลก สัตว์ที่เลี้ยงเอาเนื้อ
ได้รับยาปฏิชีวนะทุกวันตลอดชีวิต

00:10:52.100 --> 00:10:54.376
ไม่ใช่เพื่อรักษาอาการป่วย

00:10:54.376 --> 00:10:57.835
แต่เพื่อทำให้พวกมันอ้วนขึ้น
และป้องกันพวกมัน

00:10:57.835 --> 00:11:01.806
จากสภาวะโรงงานการเกษตร
ที่พวกมันได้รับการเลี้ยงดู

00:11:01.806 --> 00:11:04.824
ในสหรัฐอเมริกา ประมาณ 80 เปอร์เซ็นต์

00:11:04.824 --> 00:11:11.527
ของยาปฏิชีวนะที่ขายทุกปี
นำไปใช้กับปศุสัตว์ ไม่ใช่คน

00:11:11.527 --> 00:11:15.203
ทำให้เกิดแบคทีเรียดื้อยา ที่ย้ายจากไร่นา

00:11:15.203 --> 00:11:17.827
ไปยังน้ำ ฝุ่น

00:11:17.827 --> 00:11:20.695
และเนื้อที่เป็นของสัตว์

00:11:20.985 --> 00:11:23.910
การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำก็พึ่งพายาปฏิชีวนะเช่นกัน

00:11:23.910 --> 00:11:25.559
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเอเชีย

00:11:25.559 --> 00:11:28.902
และการปลูกผลไม้ก็ต้องพึ่งพายาปฏิชีวนะ

00:11:28.902 --> 00:11:33.801
เพื่อป้องกันแอปเปิ้ล แพร
ผลไม้พวกส้มมะนาว จากโรค

00:11:34.491 --> 00:11:40.117
และเพราะว่าแบคทีเรียสามารถส่งต่อ
ดีเอ็นเอของมันให้กันและกันได้

00:11:40.117 --> 00:11:44.552
เหมือนกับผู้เดินทาง
ส่งต่อกระเป๋าเดินทางให้กันที่สนามบิน

00:11:44.552 --> 00:11:49.360
เมื่อเราสนับสนุนให้เกิดการดื้อยาขึ้น

00:11:49.360 --> 00:11:51.587
เราไม่อาจรู้ได้เลยว่ามันจะกระจายไปทางไหน

NOTE Paragraph

00:11:53.723 --> 00:11:55.294
เหตุการณ์นี้รู้ได้ล่วงหน้า

00:11:55.674 --> 00:11:58.506
อันที่จริง ได้มีการคาดเดาไว้

00:11:58.506 --> 00:12:02.941
โดยอเล็กซานเดอร์ เฟลมมิง
ชายผู้ค้นพบเพนิซิลลิน

00:12:02.941 --> 00:12:06.935
เขาได้รับรางวัลโนเบลในปี ค.ศ. 1945
เพื่อเป็นเกียรติ

00:12:06.935 --> 00:12:11.282
และในการให้สัมภาษณ์ไม่นานหลังจากนั้น
นี่คือสิ่งที่เขากล่าว

NOTE Paragraph

00:12:11.282 --> 00:12:15.549
"คนไม่รู้จักคิด
ที่เล่นกับการรักษาที่ใช้เพนิซิลลิน

00:12:15.549 --> 00:12:18.823
มีส่วนรับผิดชอบทางจริยธรรม
ต่อการเสียชีวิตของคน

00:12:18.823 --> 00:12:21.147
ผู้ที่พ่ายต่อการติดเชื้อ

00:12:21.147 --> 00:12:24.050
ที่ดื้อต่อยาเพนิซิลิน"

00:12:24.050 --> 00:12:28.335
เขาได้เพิ่มเติมอีกว่า "ผมหวังว่า
ความชั่วร้ายนี้จะถูกป้องกันไม่ให้เกิดขึ้น"

NOTE Paragraph

00:12:28.986 --> 00:12:31.842
เราจะป้องกันมันได้หรือไม่

00:12:31.842 --> 00:12:35.510
มีบริษัทที่กำลังพยายามวิจัยยาปฏิชีวนะใหม่

00:12:35.510 --> 00:12:39.086
ซึ่งเป็นสิ่งที่เชื้อร้ายไม่เคยพบมาก่อน

00:12:39.086 --> 00:12:41.803
เราต้องการยาพวกนั้นเป็นอย่างยิ่ง

00:12:41.803 --> 00:12:44.055
และเราต้องการสิ่งจูงใจ เช่น

00:12:44.055 --> 00:12:46.586
ทุนสนับสนุนการค้นพบ การยืดอายุสิทธิบัตร

00:12:46.586 --> 00:12:53.343
รางวัล เพื่อที่จะล่อให้บริษัทอื่นๆ
เข้ามาผลิตยาปฏิชีวนะอีกครั้ง

NOTE Paragraph

00:12:53.343 --> 00:12:55.709
แต่นั่นคงจะไม่เพียงพอ

00:12:56.059 --> 00:13:00.163
นี่เป็นเหตุว่าทำไม วิวัฒนาการย่อมชนะเสมอ

00:13:00.703 --> 00:13:04.627
แบคทีเรียให้กำเนิดเชื้อรุ่นใหม่
ทุกๆ 20 นาที

00:13:04.627 --> 00:13:09.410
เคมีเภสัชกรรมต้องใช้เวลาถึง 10 ปี
ในการพัฒนายา

00:13:09.410 --> 00:13:12.266
ทุกครั้งที่เราใช้ยาปฏิชีวนะ


00:13:12.266 --> 00:13:15.540
เราให้โอกาสกับแบคทีเรียเป็นพันล้าน

00:13:15.540 --> 00:13:17.281
ในการถอดรหัส

00:13:17.281 --> 00:13:20.486
ที่เป็นปราการที่เราได้สร้างเอาไว้

00:13:20.486 --> 00:13:22.877
ยังไม่เคยมียาใด

00:13:22.877 --> 00:13:25.431
ที่พวกมันเอาชนะไม่ได้

NOTE Paragraph

00:13:25.431 --> 00:13:28.961
นี่เป็นการสงครามที่ไม่ยุติธรรม

00:13:28.961 --> 00:13:32.969
แต่เราสามารถเปลี่ยนผลลัพธ์ได้

00:13:33.929 --> 00:13:40.334
เราสามารถสร้างระบบที่จะเก็บเกี่ยวข้อมูล
ที่จะบอกเราได้อย่างอัตโนมัติและเจาะจง

00:13:40.334 --> 00:13:43.263
ว่ายาปฏิชีวนะกำลังถูกใช้อย่างไร

00:13:43.263 --> 00:13:46.096
เราสามารถสร้างผู้ป้องกันประตู
ในระบบการสั่งยา

00:13:46.096 --> 00:13:49.811
เพื่อที่ว่า ทุกๆ ใบสั่งจ่ายยา 
จะได้รับการตรวจสอบ

00:13:49.811 --> 00:13:55.920
เราสามารถขอให้ภาคการเกษตร
ยกเลิกการใช้ยาปฏิชีวนะ

00:13:56.243 --> 00:13:59.275
เราสามารถสร้างระบบตรวจตรา

00:13:59.275 --> 00:14:03.501
ที่จะบอกเราว่าการดื้อยาต่อไปจะเกิดขึ้นที่ไหน


NOTE Paragraph

00:14:03.501 --> 00:14:05.814
นั่นเป็นการแก้ปัญหาโดยเทคนิค

00:14:06.264 --> 00:14:08.888
พวกมันอาจจะยังไม่เพียงพอ

00:14:08.888 --> 00:14:12.117
เว้นเสียแต่ว่าเราจะช่วย

00:14:15.785 --> 00:14:18.099
การใช้ยาปฏิชีวนะเป็นนิสัย

00:14:18.479 --> 00:14:21.567
เรารู้ว่ามันยากแค่ไหน
ที่จะเปลี่ยนนิสัย

00:14:21.567 --> 00:14:26.097
แต่ในฐานะที่อยู่ในสังคม
เราเคยทำได้มาแล้วในอดีต

00:14:26.397 --> 00:14:29.972
เราเคยทิ้งขยะลงบนถนน

00:14:29.972 --> 00:14:31.737
เคยไม่คาดเข็มขัดนิรภัย

00:14:31.737 --> 00:14:35.994
เคยสูบบุหรี่ในที่อาคารสาธารณะ

00:14:36.404 --> 00:14:38.624
เราไม่ได้ทำอย่างนั้นอีกแล้ว

00:14:39.144 --> 00:14:41.466
เราไม่ได้ทิ้งขยะเกลื่อน

00:14:41.466 --> 00:14:44.623
หรือเสี่ยงก่ออุบัติเหตุที่เสียหาย

00:14:44.623 --> 00:14:47.595
หรือทำให้คนอื่นๆ
เสี่ยงต่อโรคมะเร็ง

00:14:47.595 --> 00:14:51.102
เพราะว่าเราตัดสินใจว่า
สิ่งเหล่านั้นมีผลกระทบราคาแพง

00:14:51.102 --> 00:14:55.175
เป็นอันตราย และไม่ได้เป็นไป
เพื่อประโยชน์สูงสุดของเรา

00:14:55.815 --> 00:14:58.715
เราได้เปลี่ยนความเคยชินของสังคม

00:14:59.135 --> 00:15:03.279
เราก็อาจจะเปลี่ยนความเคยชินของสังคม
ในเรื่องยาปฏิชีวนะได้เช่นกัน

NOTE Paragraph

00:15:05.499 --> 00:15:07.774
ฉันรู้ว่าระดับปัญหาการดื้อยาปฏิชีวนะ

00:15:07.774 --> 00:15:09.678
เหมือนจะท่วมท้น

00:15:09.678 --> 00:15:13.138
แต่ถ้าคุณเคยที่จะซื้อหลอดไฟฟลูออเรสเซนท์

00:15:13.138 --> 00:15:15.854
เพราะว่าคุณตระหนักถึง
การเปลี่ยนแปลงของสภาวะอากาศ

00:15:15.854 --> 00:15:18.989
หรืออ่านฉลากบนกล่องของขนมปังกรอบ

00:15:18.989 --> 00:15:23.470
เพราะว่าคุณคำนึงถึงการตัดไม้ทำลายป่า
เพื่อที่จะได้มาซึ่งน้ำมันปาล์ม

00:15:23.470 --> 00:15:26.349
คุณรู้แล้วว่ามันรู้สึกอย่างไร

00:15:26.349 --> 00:15:31.349
ที่จะทำสิ่งเล็กๆ เพื่อที่จะจัดการ
กับปัญหาที่ยิ่งใหญ่

00:15:31.829 --> 00:15:36.310
คุณอาจทำสิ่งที่เป็นก้าวเล็กๆ แบบนี้
กับยาปฏิชีวนะได้เช่นกัน

00:15:36.310 --> 00:15:43.947
เราสามารถที่จะงดให้ยาปฏิชีวนะ
ถ้าเราไม่มั่นใจว่าเป็นยาที่ถูกต้อง

00:15:44.251 --> 00:15:50.564
เราสามารถที่จะหยุดยืนกรานเอาใบสั่งยา
สำหรับยาแก้การติดเชื้อในหูสำหรับลูกเรา

00:15:50.564 --> 00:15:52.462
ก่อนที่เราจะแน่ใจว่ามันเกิดจากอะไร

00:15:53.678 --> 00:15:57.045
เราสามารถที่จะถามร้านอาหารทุกร้าน

00:15:57.045 --> 00:15:58.856
ถามซุปเปอร์มาร์เก็ตทุกแห่ง

00:15:58.856 --> 00:16:00.476
ว่าเนื้อที่ขายเอามาจากไหน

00:16:00.806 --> 00:16:02.640
เราอาจให้สัญญากันและกันได้


00:16:02.640 --> 00:16:06.745
ว่าจะไม่ซื้อไก่ หรือกุ้ง หรือผลไม้

00:16:06.745 --> 00:16:09.629
ที่ใช้ยาปฏิชีวนะในกระบวนการผลิตเป็นปกติ

00:16:09.629 --> 00:16:12.323
และถ้าเราทำสิ่งเหล่านี้

00:16:12.323 --> 00:16:16.815
เราก็จะสามารถชะลอการมาถึง
ของโลกหลังยุคยาปฏิชีวนะได้

NOTE Paragraph

00:16:17.547 --> 00:16:21.680
แต่เราต้องจัดการมันให้เร็วที่สุด

00:16:21.680 --> 00:16:26.185
เพนิซิลลิน เป็นจุดเริ่มต้นของยุคยาปฏิชีวนะ
ในปี ค.ศ. 1947

00:16:26.185 --> 00:16:31.891
ในเวลาเพียง 70 ปี 
เราได้เดินขึ้นไปถึงขอบความหายนะ

00:16:32.291 --> 00:16:34.613
เราคงไม่ได้มี 70 ปี

00:16:34.613 --> 00:16:38.339
เอาไว้เดินย้อนกลับไป
เพื่อหาทางออกให้ได้อีกครั้ง

NOTE Paragraph

00:16:38.769 --> 00:16:40.279
ขอบคุณมากค่ะ

NOTE Paragraph

00:16:40.789 --> 00:16:46.640
(เสียงปรบมือ)