1
00:00:00,921 --> 00:00:02,918
นี่คือคุณลุงทวดของฉัน

2
00:00:02,918 --> 00:00:05,936
ซึ่งก็คือ น้องชายของคุณพ่อของคุณพ่อของฉัน

3
00:00:05,936 --> 00:00:07,902
ชื่อของเขาคือ โจ แม็คเคนนา

4
00:00:08,142 --> 00:00:13,089
เขาเป็นสามีหนุ่ม และนักเล่นบาสเกตบอลกึ่งอาชีพ

5
00:00:13,089 --> 00:00:16,417
และนักผจญเพลิงในนิวยอร์คซิตตี้

6
00:00:17,407 --> 00:00:20,007
ประวัติครอบครัวบอกว่า 
เขาชอบอาชีพนักผจญเพลิง

7
00:00:20,007 --> 00:00:23,542
และในปี ค.ศ. 1935 ในวันหยุดวันหนึ่งของเขา

8
00:00:23,542 --> 00:00:26,319
เขาเลือกที่จะไปเที่ยวที่สถานีดับเพลิง

9
00:00:27,019 --> 00:00:31,218
เพื่อทำตัวเองให้เป็นประโยชน์ในวันนั้น
เขาเริ่มที่จะขัดทองเหลืองทั้งหมด

10
00:00:31,218 --> 00:00:34,612
ทั้งราวบนรถดับเพลิง และที่จับบนผนัง

11
00:00:34,612 --> 00:00:36,957
และหัวฉีดสายยางหัวหนึ่ง

12
00:00:36,957 --> 00:00:39,465
ที่เป็นโลหะน้ำหนักมาก ขนาดใหญ่

13
00:00:39,465 --> 00:00:43,074
ได้ตกลงมาจากหิ้งและกระแทกเขา

14
00:00:43,574 --> 00:00:47,382
ไม่กี่วันต่อมา
เขาเริ่มปวดไหล่

15
00:00:47,382 --> 00:00:50,656
สองวันหลังจากนั้น เขามีไข้

16
00:00:50,656 --> 00:00:53,141
และไข้ก็สูงขึ้น และสูงขึ้น

17
00:00:53,141 --> 00:00:55,091
ภรรยาของเขาได้ดูแลเขา

18
00:00:55,091 --> 00:00:59,393
แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มากนัก
และเมื่อพวกเขาให้คุณหมอในพื้นที่มาตรวจ

19
00:00:59,393 --> 00:01:01,679
คุณหมอก็ทำอะไรไม่ได้มากเช่นกัน

20
00:01:02,149 --> 00:01:05,460
พวกเขาโบกรถแท็กซี่ 
แล้วพาเขาไปโรงพยาบาล

21
00:01:05,911 --> 00:01:09,905
บรรดาพยาบาลที่นั่นรู้ได้โดยทันที
ว่าเขาติดเชื้อ

22
00:01:09,905 --> 00:01:14,061
ที่ในยุคนั้นเรียกว่า "เป็นพิษในกระแสโลหิต"

23
00:01:14,061 --> 00:01:16,174
และถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้พูด

24
00:01:16,174 --> 00:01:18,031
พวกเขาคงจะรู้ได้ในทันที

25
00:01:18,031 --> 00:01:21,430
ว่าพวกเขาทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว

26
00:01:21,770 --> 00:01:24,788
ไม่มีอะไรอีกแล้วที่พวกเขาจะช่วยได้
เพราะว่าสิ่งที่เราใช้ในตอนนี้

27
00:01:24,788 --> 00:01:27,437
ในการรักษาการติดเชื้อ ยังไม่มีอยู่ในตอนนั้น

28
00:01:27,737 --> 00:01:31,173
การทดสอบครั้งแรกของเพนิซิลลิน
ยาปฏิชีวนะชนิดแรก

29
00:01:31,173 --> 00:01:33,843
ยังอยู่อีกสามปีในอนาคต

30
00:01:33,843 --> 00:01:38,547
คนที่ติดเชื้ออาจหาย ถ้าเขาโชคดี

31
00:01:38,547 --> 00:01:40,042
หรือเสียชีวิต

32
00:01:40,322 --> 00:01:42,411
ลุงทวดของฉันไม่ได้โชคดี

33
00:01:42,411 --> 00:01:45,708
เขาอยู่ในโรงพยาบาลหนึ่งสัปดาห์
ตัวสั่นด้วยความหนาว

34
00:01:45,708 --> 00:01:47,566
เสียน้ำ และคุมสติไม่ได้

35
00:01:47,566 --> 00:01:50,468
ตกเข้าสู่ภาวะโคม่าเมื่ออวัยวะล้มเหลว

36
00:01:50,468 --> 00:01:52,604
อาการของเขาน่าเป็นห่วงขึ้นเรื่อยๆ


37
00:01:52,604 --> 00:01:57,234
จนคนจากสถานีดับเพลิง
เข้าแถวกันมาถ่ายเลือดให้เขา

38
00:01:57,234 --> 00:02:01,097
โดยหวังว่ามันจะช่วยเจือจางการติดเชื้อ
ที่เพิ่มขึ้นในกระแสโลหิต

39
00:02:01,497 --> 00:02:04,603
ไม่มีอะไรที่ได้ผล เขาเสียชีวิต

40
00:02:05,143 --> 00:02:07,705
เขามีอายุได้ 30 ปี

41
00:02:08,115 --> 00:02:10,088
ถ้าคุณมองย้อนกลับไปในประวัติศาสตร์

42
00:02:10,088 --> 00:02:13,362
คนส่วนใหญ่เสียชีวิตในแบบเดียวกับลุงทวดของฉัน

43
00:02:13,362 --> 00:02:16,032
คนส่วนใหญ่ไม่ได้เสียชีวิตจากมะเร็งหรือโรคหัวใจ

44
00:02:16,032 --> 00:02:20,120
โรคที่ได้รับอิทธิพลจากความเป็นอยู่
ที่ส่งผลต่อพวกเราในตะวันตกทุกวันนี้

45
00:02:20,490 --> 00:02:24,229
พวกเขาไม่ได้เสียชีวิตจากโรคเหล่านั้น
เพราะว่าพวกเขาไม่ได้มีชีวิตยืนยาวพอ

46
00:02:24,229 --> 00:02:26,225
ที่จะพัฒนาไปจนมีอาการเหล่านั้น

47
00:02:26,225 --> 00:02:28,338
พวกเขาเสียชีวิตจากการบาดเจ็บ

48
00:02:28,338 --> 00:02:30,823
ถูกวัวขวิด

49
00:02:30,823 --> 00:02:32,727
ถูกยิงในสนามรบ

50
00:02:32,727 --> 00:02:36,465
ถูกกระแทกในโรงงานในยุคปฏิวัติอุตสาหกรรม --

51
00:02:36,465 --> 00:02:39,846
และส่วนใหญ่ ก็เป็นจากการติดเชื้อ

52
00:02:39,856 --> 00:02:43,362
ที่มาปิดท้ายอาการบาดเจ็บเหล่านั้น

53
00:02:44,487 --> 00:02:48,019
ทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อยาปฏิชีวนะมาถึง

54
00:02:48,599 --> 00:02:52,198
การติดเชื้อที่เคยเป็นเหมือนประกาศิตสั่งตาย

55
00:02:52,198 --> 00:02:55,588
ก็กลายเป็นอะไรบางอย่างที่คนหายกันได้
ในเวลาไม่กี่วัน

56
00:02:55,588 --> 00:02:58,630
มันราวกับปาฏิหาริย์

57
00:02:58,630 --> 00:03:04,954
และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เราก็อยู่ในยุคทอง
ของยามหัศจรรย์

58
00:03:05,294 --> 00:03:09,241
และตอนนี้ พวกเรากำลังมาถึงจุดจบของมัน

59
00:03:09,241 --> 00:03:14,303
ลุงทวดของฉันเสียชีวิตในวันท้ายๆ
ของยุคก่อนยาปฏิชีวนะ

60
00:03:14,303 --> 00:03:19,457
เรายืนอยู่ในวันนี้ บนเส้นแบ่ง
ของยุคหลังยาปฏิชีวนะ

61
00:03:19,457 --> 00:03:23,219
ซึ่งเป็นช่วงแรกของช่วงเวลา
ที่การติดเชื้อธรรมดา

62
00:03:23,219 --> 00:03:27,928
เช่นอย่างที่โจเป็น จะกลับมาฆ่าคนอีกครั้ง

63
00:03:28,884 --> 00:03:32,015
อันที่จริง พวกมันได้เริ่มทำสิ่งนี้แล้ว

64
00:03:32,785 --> 00:03:35,618
คนกำลังเสียชีวิตจากการติดเชื้อ
อีกครั้งหนึ่ง เพราะว่าเหตุการณ์

65
00:03:35,618 --> 00:03:37,961
ที่เรียกว่า การดื้อยาปฏิชีวนะ

66
00:03:38,381 --> 00:03:40,119
สั้นๆ คือมันมีกลไกดังนี้

67
00:03:40,119 --> 00:03:45,091
แบคทีเรียแข่งขันกันและกัน
เพื่อทรัพยากร เพื่ออาหาร

68
00:03:45,091 --> 00:03:49,758
โดยการสร้างสารประกอบที่เป็นพิษถึงตาย
ที่พวกมันสาดใส่กันและกัน

69
00:03:49,758 --> 00:03:52,103
เพื่อเป็นการป้องกันตัว แบคทีเรียอื่น

70
00:03:52,103 --> 00:03:55,354
ก็จะพัฒนาการป้องกันตัว
จากการโจมตีทางเคมีนี้

71
00:03:55,354 --> 00:03:57,676
เมื่อเราสร้างยาปฏิชีวนะเป็นครั้งแรก

72
00:03:57,676 --> 00:04:01,878
เรานำสารประกอบนั้นเข้าห้องทดลอง
แล้วสร้างแบบของเราเองออกมา

73
00:04:01,878 --> 00:04:06,336
และแบคทีเรียก็ตอบโต้การโจมตีของเรา
ในแบบที่พวกมันทำเสมอ

74
00:04:07,674 --> 00:04:09,898
นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนั้น

75
00:04:10,098 --> 00:04:13,488
เพนิซิลลินเริ่มแพร่หลายในปี ค.ศ. 1943

76
00:04:13,488 --> 00:04:18,619
และการดื้อยาเพนิซิลลินก็เริ่มแพร่หลาย
ในปี ค.ศ.1945

77
00:04:18,619 --> 00:04:21,568
แวนโคไมซิน เกิดขึ้นในปี ค.ศ. 1972

78
00:04:21,568 --> 00:04:24,668
การดื้อยาแวนโคไมซินเกิดขึ้นในปี ค.ศ. 1988

79
00:04:25,028 --> 00:04:27,150
อิมิเพเนม ในปี ค.ศ. 1985

80
00:04:27,150 --> 00:04:29,922
และการดื้อยาดังกล่าวเกิดขึ้นในปี ค.ศ. 1998

81
00:04:30,192 --> 00:04:33,860
แด็ปโตไมซิน หนึ่งในยาที่ทันสมัยมากที่สุด
เริ่มในปี ค.ศ. 2003

82
00:04:33,860 --> 00:04:38,225
และการดื้อยาดังกล่าวก็เกิดขึ้น
เพียงหนึ่งปีให้หลังในปี ค.ศ. 2004

83
00:04:38,575 --> 00:04:42,335
เป็นเวลา 70 ปี ที่เราเล่น
เกมส์ก้าวกระโดด --

84
00:04:42,335 --> 00:04:45,261
ยาของเราและการดื้อยา

85
00:04:45,261 --> 00:04:48,906
และจากนั้นก็ยาอื่น
และจากนั้นก็การดื้อยาก็มาอีก --

86
00:04:48,906 --> 00:04:51,217
และตอนนี้เกมส์กำลังจะจบแล้ว

87
00:04:51,437 --> 00:04:55,477
แบคทีเรียพัฒนาการต้านยาได้อย่างรวดเร็ว
และบริษัทยา

88
00:04:55,477 --> 00:04:59,842
ได้ตัดสินใจว่าการสร้างยาปฏิชีวนะ
ไม่ใด้ผลประโยชน์ที่ดีที่สุด

89
00:04:59,842 --> 00:05:02,652
ฉะนั้น มันจึงมี
การติดเชื้อที่แพร่กระจายไปทั่วโลก

90
00:05:02,652 --> 00:05:06,111
ที่ยาปฏิชีวนะมากกว่า 100 ขนาน

91
00:05:06,111 --> 00:05:08,340
ที่จำหน่ายอยู่ในท้องตลาด

92
00:05:08,340 --> 00:05:11,754
อาจเหลือยาสองตัวที่ได้ผล แต่มีผลข้างเคียง

93
00:05:11,754 --> 00:05:14,238
หรือยาตัวเดียว

94
00:05:14,238 --> 00:05:15,646
หรือไม่มีเลย

95
00:05:16,096 --> 00:05:17,668
มันมีหน้าตาประมาณนี้ค่ะ

96
00:05:18,278 --> 00:05:22,458
ในปี ค.ศ. 2000 ศูนย์ควบคุมและป้องกันโรค
หรือ ซีดีซี (CDC)

97
00:05:22,458 --> 00:05:24,501
รายงานกรณีหนึ่ง

98
00:05:24,501 --> 00:05:26,753
ในโรงพยาบาลในรัฐนอร์ทแคโรไลนา

99
00:05:26,753 --> 00:05:30,486
ถึงการดื้อยาทุกอย่างยกเว้นยาสองตัว

100
00:05:30,886 --> 00:05:35,205
วันนี้ การติดเชื้อดังกล่าว 
เป็นที่รู้จักกันว่า เคพีซี (KPC)

101
00:05:35,205 --> 00:05:37,805
ได้กระจายไปทุกรัฐ ยกเว้นสามรัฐ

102
00:05:37,805 --> 00:05:40,150
และอเมริกาใต้ ยุโรป

103
00:05:40,150 --> 00:05:42,357
และตะวันออกกลาง

104
00:05:42,867 --> 00:05:45,189
ในปี ค.ศ. 2008 หมอในสวีเดน

105
00:05:45,189 --> 00:05:47,975
พบว่าชายจากอินเดียมีการติดเชื้อที่แตกต่าง

106
00:05:47,975 --> 00:05:51,690
ซึ่งมันดื้อต่อยาทุกอย่าง
ยกเว้นยาตัวเดียวในเวลานั้น

107
00:05:51,690 --> 00:05:53,919
ยีนที่สร้างความดื้อยา

108
00:05:53,919 --> 00:06:00,444
รู้จักกันในนาม NDM ได้แพร่กระจาย
จากอินเดียไปสู่จีน เอเชีย แอฟริกา

109
00:06:00,444 --> 00:06:04,809
ยุโรป และแคนาดา และสหรัฐอเมริกา

110
00:06:05,129 --> 00:06:07,688
มันเป็นธรรมดาที่จะหวัง

111
00:06:07,688 --> 00:06:11,287
ว่าการติดเชื้อเหล่านี้เป็นกรณีที่ไม่ปกติ

112
00:06:11,287 --> 00:06:13,145
แต่อันที่จริงแล้ว

113
00:06:13,145 --> 00:06:15,606
ในสหรัฐอเมริกา และยุโรป

114
00:06:15,606 --> 00:06:18,322
คน 50,000 รายต่อปี

115
00:06:18,322 --> 00:06:22,446
เสียชีวิตจากการติดเชื้อ ซึ่งไม่มียาใดช่วยได้

116
00:06:22,966 --> 00:06:26,008
โครงการที่ได้รับอนุญาตโดยรัฐบาลอังกฤษ

117
00:06:26,008 --> 00:06:29,746
ที่รู้จักกันในนาม เดอะ รีวิว ออน 
แอนไทไมโครไบโอติก รีซิสแทนท์

118
00:06:29,746 --> 00:06:37,118
คาดว่าถึงตอนนี้การสูญเสียชีวิตทั่วโลก
คิดเป็น 700,000 รายต่อปี

119
00:06:38,291 --> 00:06:42,655
จำนวนผู้เสียชีวิตนั่นมันเยอะมาก

120
00:06:42,655 --> 00:06:45,767
แต่ว่า มันเป็นไปได้สูง
ที่คุณจะว่าคุณไม่มีความเสี่ยง

121
00:06:45,767 --> 00:06:48,995
ที่คุณจะคิดว่าคนเหล่านั้น
คือคนที่อยู่ในโรงพยาบาล

122
00:06:48,995 --> 00:06:50,713
ในหน่วยที่ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด

123
00:06:50,713 --> 00:06:54,660
หรือเป็นผู้ที่อยู่ในสถานพยาบาล
ที่ใกล้จะถึงวาระสุดท้ายของชีวิตแล้ว

124
00:06:54,660 --> 00:06:57,841
คนที่ได้รับการติดเชื้อ ซึ่งห่างไกลจากเรา

125
00:06:57,841 --> 00:07:01,045
ในสถานการณ์ที่พวกเราไม่เกี่ยวข้อง

126
00:07:02,455 --> 00:07:05,852
แต่สิ่งที่คุณไม่ได้คิด 
และที่ทุกคนไม่ได้คิด

127
00:07:05,852 --> 00:07:10,818
คือยาปฏิชีวนะนั้นสนับสนุนชีวิต
ยุคปัจจุบันของพวกเรา เกือบโดยสิ้นเชิง

128
00:07:11,721 --> 00:07:13,932
ถ้าเราขาดยาปฏิชีวนะไป

129
00:07:13,932 --> 00:07:15,386
นี่คือสิ่งที่เราอาจสูญเสีย

130
00:07:15,836 --> 00:07:20,015
อย่างแรก การป้องกันใดๆ ก็ตาม
สำหรับคนที่มีภูมิคุ้มกันไม่แข็งแรง

131
00:07:20,015 --> 00:07:23,475
ผู้ป่วยโรคมะเร็ง ผู้ป่วยโรคเอดส์

132
00:07:23,475 --> 00:07:27,979
ผู้ที่รับการปลูกถ่ายเนื้อเยื่ออวัยวะ
เด็กทารกที่เกิดก่อนกำหนด

133
00:07:27,979 --> 00:07:32,391
ต่อมาก็คือ การรักษาใดๆ ที่ต้องมีการ
นำสิ่งแปลกปลอมเข้าไปในร่างกาย

134
00:07:32,391 --> 00:07:36,269
การใส่ลวดถ่างขยายหลอดเลือดที่ตีบ
การปั๊มไหลเวียนสำหรับคนที่เป็นเบาหวาน

135
00:07:36,269 --> 00:07:40,193
การฟอกไต การเปลี่ยนข้อต่อ

136
00:07:40,193 --> 00:07:43,908
มีนักกีฬาที่เกิดในยุคเบบี้บูมตั้งกี่คน
ที่ต้องเปลี่ยนสะโพกและเข่าใหม่

137
00:07:43,908 --> 00:07:46,717
การศึกษาเมื่อไม่นานมานี้คาดว่า
เมื่อปราศจากยาปฏิชีวนะ

138
00:07:46,717 --> 00:07:50,234
หนึ่งในหกคนจะเสียชีวิต

139
00:07:50,664 --> 00:07:53,869
ต่อจากนั้น เราอาจจะสูญเสียการผ่าตัด


140
00:07:53,869 --> 00:07:56,411
การผ่าตัดหลายอย่าง
ต้องมีการให้ยาปฏิชีวนะก่อน

141
00:07:56,411 --> 00:07:59,139
ในปริมาณที่ใช้ป้องกันโรค

142
00:07:59,139 --> 00:08:00,811
เมื่อปราศจากการป้องกันดังกล่าวแล้ว

143
00:08:00,811 --> 00:08:05,015
เราก็จะสูญเสียความสามารถ
ที่จะเปิดส่วนที่ซ่อนอยู่ในร่างกายได้

144
00:08:05,015 --> 00:08:07,848
ฉะนั้น มันจะไม่มีการผ่าตัดหัวใจ

145
00:08:07,848 --> 00:08:10,680
ไม่มีการตัดเนื้อเยื่อต่อมลูกหมากไปตรวจ

146
00:08:10,680 --> 00:08:13,382
ไม่มีการผ่าคลอด

147
00:08:13,792 --> 00:08:18,444
เราจะต้องเรียนรู้ที่จะกลัวการติดเชื้อ
ที่ตอนนี้มันอาจดูเป็นเรื่องเล็กน้อย

148
00:08:18,784 --> 00:08:22,592
เชื้อสเตรปในลำคอ
เคยก่อให้เกิดอาการหัวใจล้มเหลว

149
00:08:22,592 --> 00:08:25,239
การติดเชื้อที่ผิวหนังนำไปสู่การตัดแขนขา

150
00:08:25,819 --> 00:08:28,722
การให้กำเนิด แม้ในโรงพยาบาลที่สะอาดที่สุด

151
00:08:28,722 --> 00:08:31,397
อาจทำให้ผู้หญิงหนึ่งในทุกๆ 100 คนเสียชีวิต

152
00:08:31,717 --> 00:08:36,550
โรคปอดบวมจะคร่าชีวิตเด็กสามคน
จากทุก ๆ 10 คน

153
00:08:37,220 --> 00:08:39,333
และมากกว่าอะไรทั้งหมด


154
00:08:39,333 --> 00:08:43,708
เราจะสูญเสียความมั่นใจ
ในการใช้ชีวิตปกติ

155
00:08:44,836 --> 00:08:49,043
ถ้าคุณรู้ว่าการบาดเจ็บใดๆ สามารถฆ่าคุณได้

156
00:08:49,043 --> 00:08:52,289
คุณจะขี่จักรยานยนต์ไหม

157
00:08:52,289 --> 00:08:55,500
แล่นรีบไถลลงมาตามทางลาดสกีไหม

158
00:08:55,500 --> 00:08:58,976
ปีนบันไดขึ้นไปแขวนไฟต้นคริสต์มาสไหม

159
00:08:58,976 --> 00:09:02,643
ปล่อยให้ลูกของคุณ
วิ่งเสียบเข้าโฮมเบส หรือไม่

160
00:09:03,573 --> 00:09:06,638
เพราะที่จริงแล้ว คนแรกที่ได้รับเพนิซิลิน

161
00:09:06,638 --> 00:09:10,516
เป็นตำรวจชาวอังกฤษที่มีนามว่า
อัลเบิร์ต อเล็กซานเดอร์

162
00:09:10,516 --> 00:09:14,858
ผู้ซึ่งได้รับบาดเจ็บจากการติดเชื้อ
จนหนังศีรษะมีหนองไหลซึมออกมา

163
00:09:14,858 --> 00:09:17,783
และหมอจำเป็นต้องควักตาเขาออกข้างหนึ่ง

164
00:09:17,783 --> 00:09:21,162
เขาติดเชื้อเพราะทำอะไรที่ธรรมดามาก

165
00:09:22,172 --> 00:09:26,988
เขาเดินอยู่ในสวน
และหน้าเขาไปโดนหนามจนถลอก

166
00:09:28,831 --> 00:09:32,481
โครงการของอังกฤษที่ฉันพูดถึง
ได้คาดเดาความเสียหายที่เกิดขึ้นทั่วโลก

167
00:09:32,481 --> 00:09:36,358
ว่าตอนนี้ มีผู้เสียชีวิต 700,000 รายต่อปี

168
00:09:36,358 --> 00:09:42,535
และยังประมาณไว้ว่า ถ้าเราไม่สามารถ
ที่จะควบคุมมันได้ภายในปี ค.ศ. 2050

169
00:09:42,535 --> 00:09:50,127
ไม่นาน ความเสียหายทั่วโลกจะกลายเป็น
10 ล้านรายต่อปี

170
00:09:50,127 --> 00:09:52,829
เรามาถึงจุดนี้ได้อย่างไร

171
00:09:52,829 --> 00:09:54,864
ที่ซึ่งเราจะต้องเผชิญ

172
00:09:54,864 --> 00:09:58,347
กับตัวเลขที่น่ากลัวนี้

173
00:09:58,347 --> 00:10:02,535
คำตอบที่ยากคือ เราทำตัวเราเอง

174
00:10:02,875 --> 00:10:05,847
การดื้อยาเป็นกระบวนการทางชีววิทยา
ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

175
00:10:05,847 --> 00:10:09,900
แต่เราต้องแบกรับความรับผิดชอบ
ที่ทำให้มันเกิดเร็วขึ้น

176
00:10:10,490 --> 00:10:14,043
เราทำให้มันเกิดขึ้น
โดยใช้ยาปฏิชีวนะอย่างฟุ่มเฟือย

177
00:10:14,043 --> 00:10:18,131
ด้วยความประมาทเลินเล่อ
ที่ตอนนี้ดูน่าตกใจ

178
00:10:19,408 --> 00:10:23,494
เพนิซิลลินมีขายตามร้านยา
มาตั้งแต่ยุค 1950

179
00:10:23,494 --> 00:10:26,829
ในประเทศกำลังพัฒนาส่วนใหญ่
ยาปฏิชีวนะส่วนใหญ่ยังหาซื้อได้แบบนั้น

180
00:10:27,209 --> 00:10:30,971
ในสหรัฐอเมริกา 50 เปอร์เซ็นต์

181
00:10:30,971 --> 00:10:34,663
ของยาปฏิชีวนะที่ให้ในโรงพยาบาล
ไม่ได้จำเป็นเลย

182
00:10:34,663 --> 00:10:39,037
สี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ของใบสั่งจ่ายยา
ที่เขียนในห้องตรวจของหมอ

183
00:10:39,037 --> 00:10:43,010
เป็นใบสั่งสำหรับอาการ
ที่ยาปฏิชีวนะไม่สามารถช่วยได้

184
00:10:44,577 --> 00:10:47,247
และนั่นแค่ในระบบสาธารณสุข

185
00:10:47,247 --> 00:10:52,100
ในส่วนใหญ่ของโลก สัตว์ที่เลี้ยงเอาเนื้อ
ได้รับยาปฏิชีวนะทุกวันตลอดชีวิต

186
00:10:52,100 --> 00:10:54,376
ไม่ใช่เพื่อรักษาอาการป่วย

187
00:10:54,376 --> 00:10:57,835
แต่เพื่อทำให้พวกมันอ้วนขึ้น
และป้องกันพวกมัน

188
00:10:57,835 --> 00:11:01,806
จากสภาวะโรงงานการเกษตร
ที่พวกมันได้รับการเลี้ยงดู

189
00:11:01,806 --> 00:11:04,824
ในสหรัฐอเมริกา ประมาณ 80 เปอร์เซ็นต์

190
00:11:04,824 --> 00:11:11,527
ของยาปฏิชีวนะที่ขายทุกปี
นำไปใช้กับปศุสัตว์ ไม่ใช่คน

191
00:11:11,527 --> 00:11:15,203
ทำให้เกิดแบคทีเรียดื้อยา ที่ย้ายจากไร่นา

192
00:11:15,203 --> 00:11:17,827
ไปยังน้ำ ฝุ่น

193
00:11:17,827 --> 00:11:20,695
และเนื้อที่เป็นของสัตว์

194
00:11:20,985 --> 00:11:23,910
การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำก็พึ่งพายาปฏิชีวนะเช่นกัน

195
00:11:23,910 --> 00:11:25,559
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเอเชีย

196
00:11:25,559 --> 00:11:28,902
และการปลูกผลไม้ก็ต้องพึ่งพายาปฏิชีวนะ

197
00:11:28,902 --> 00:11:33,801
เพื่อป้องกันแอปเปิ้ล แพร
ผลไม้พวกส้มมะนาว จากโรค

198
00:11:34,491 --> 00:11:40,117
และเพราะว่าแบคทีเรียสามารถส่งต่อ
ดีเอ็นเอของมันให้กันและกันได้

199
00:11:40,117 --> 00:11:44,552
เหมือนกับผู้เดินทาง
ส่งต่อกระเป๋าเดินทางให้กันที่สนามบิน

200
00:11:44,552 --> 00:11:49,360
เมื่อเราสนับสนุนให้เกิดการดื้อยาขึ้น

201
00:11:49,360 --> 00:11:51,587
เราไม่อาจรู้ได้เลยว่ามันจะกระจายไปทางไหน

202
00:11:53,723 --> 00:11:55,294
เหตุการณ์นี้รู้ได้ล่วงหน้า

203
00:11:55,674 --> 00:11:58,506
อันที่จริง ได้มีการคาดเดาไว้

204
00:11:58,506 --> 00:12:02,941
โดยอเล็กซานเดอร์ เฟลมมิง
ชายผู้ค้นพบเพนิซิลลิน

205
00:12:02,941 --> 00:12:06,935
เขาได้รับรางวัลโนเบลในปี ค.ศ. 1945
เพื่อเป็นเกียรติ

206
00:12:06,935 --> 00:12:11,282
และในการให้สัมภาษณ์ไม่นานหลังจากนั้น
นี่คือสิ่งที่เขากล่าว

207
00:12:11,282 --> 00:12:15,549
"คนไม่รู้จักคิด
ที่เล่นกับการรักษาที่ใช้เพนิซิลลิน

208
00:12:15,549 --> 00:12:18,823
มีส่วนรับผิดชอบทางจริยธรรม
ต่อการเสียชีวิตของคน

209
00:12:18,823 --> 00:12:21,147
ผู้ที่พ่ายต่อการติดเชื้อ

210
00:12:21,147 --> 00:12:24,050
ที่ดื้อต่อยาเพนิซิลิน"

211
00:12:24,050 --> 00:12:28,335
เขาได้เพิ่มเติมอีกว่า "ผมหวังว่า
ความชั่วร้ายนี้จะถูกป้องกันไม่ให้เกิดขึ้น"

212
00:12:28,986 --> 00:12:31,842
เราจะป้องกันมันได้หรือไม่

213
00:12:31,842 --> 00:12:35,510
มีบริษัทที่กำลังพยายามวิจัยยาปฏิชีวนะใหม่

214
00:12:35,510 --> 00:12:39,086
ซึ่งเป็นสิ่งที่เชื้อร้ายไม่เคยพบมาก่อน

215
00:12:39,086 --> 00:12:41,803
เราต้องการยาพวกนั้นเป็นอย่างยิ่ง

216
00:12:41,803 --> 00:12:44,055
และเราต้องการสิ่งจูงใจ เช่น

217
00:12:44,055 --> 00:12:46,586
ทุนสนับสนุนการค้นพบ การยืดอายุสิทธิบัตร

218
00:12:46,586 --> 00:12:53,343
รางวัล เพื่อที่จะล่อให้บริษัทอื่นๆ
เข้ามาผลิตยาปฏิชีวนะอีกครั้ง

219
00:12:53,343 --> 00:12:55,709
แต่นั่นคงจะไม่เพียงพอ

220
00:12:56,059 --> 00:13:00,163
นี่เป็นเหตุว่าทำไม วิวัฒนาการย่อมชนะเสมอ

221
00:13:00,703 --> 00:13:04,627
แบคทีเรียให้กำเนิดเชื้อรุ่นใหม่
ทุกๆ 20 นาที

222
00:13:04,627 --> 00:13:09,410
เคมีเภสัชกรรมต้องใช้เวลาถึง 10 ปี
ในการพัฒนายา

223
00:13:09,410 --> 00:13:12,266
ทุกครั้งที่เราใช้ยาปฏิชีวนะ


224
00:13:12,266 --> 00:13:15,540
เราให้โอกาสกับแบคทีเรียเป็นพันล้าน

225
00:13:15,540 --> 00:13:17,281
ในการถอดรหัส

226
00:13:17,281 --> 00:13:20,486
ที่เป็นปราการที่เราได้สร้างเอาไว้

227
00:13:20,486 --> 00:13:22,877
ยังไม่เคยมียาใด

228
00:13:22,877 --> 00:13:25,431
ที่พวกมันเอาชนะไม่ได้

229
00:13:25,431 --> 00:13:28,961
นี่เป็นการสงครามที่ไม่ยุติธรรม

230
00:13:28,961 --> 00:13:32,969
แต่เราสามารถเปลี่ยนผลลัพธ์ได้

231
00:13:33,929 --> 00:13:40,334
เราสามารถสร้างระบบที่จะเก็บเกี่ยวข้อมูล
ที่จะบอกเราได้อย่างอัตโนมัติและเจาะจง

232
00:13:40,334 --> 00:13:43,263
ว่ายาปฏิชีวนะกำลังถูกใช้อย่างไร

233
00:13:43,263 --> 00:13:46,096
เราสามารถสร้างผู้ป้องกันประตู
ในระบบการสั่งยา

234
00:13:46,096 --> 00:13:49,811
เพื่อที่ว่า ทุกๆ ใบสั่งจ่ายยา 
จะได้รับการตรวจสอบ

235
00:13:49,811 --> 00:13:55,920
เราสามารถขอให้ภาคการเกษตร
ยกเลิกการใช้ยาปฏิชีวนะ

236
00:13:56,243 --> 00:13:59,275
เราสามารถสร้างระบบตรวจตรา

237
00:13:59,275 --> 00:14:03,501
ที่จะบอกเราว่าการดื้อยาต่อไปจะเกิดขึ้นที่ไหน


238
00:14:03,501 --> 00:14:05,814
นั่นเป็นการแก้ปัญหาโดยเทคนิค

239
00:14:06,264 --> 00:14:08,888
พวกมันอาจจะยังไม่เพียงพอ

240
00:14:08,888 --> 00:14:12,117
เว้นเสียแต่ว่าเราจะช่วย

241
00:14:15,785 --> 00:14:18,099
การใช้ยาปฏิชีวนะเป็นนิสัย

242
00:14:18,479 --> 00:14:21,567
เรารู้ว่ามันยากแค่ไหน
ที่จะเปลี่ยนนิสัย

243
00:14:21,567 --> 00:14:26,097
แต่ในฐานะที่อยู่ในสังคม
เราเคยทำได้มาแล้วในอดีต

244
00:14:26,397 --> 00:14:29,972
เราเคยทิ้งขยะลงบนถนน

245
00:14:29,972 --> 00:14:31,737
เคยไม่คาดเข็มขัดนิรภัย

246
00:14:31,737 --> 00:14:35,994
เคยสูบบุหรี่ในที่อาคารสาธารณะ

247
00:14:36,404 --> 00:14:38,624
เราไม่ได้ทำอย่างนั้นอีกแล้ว

248
00:14:39,144 --> 00:14:41,466
เราไม่ได้ทิ้งขยะเกลื่อน

249
00:14:41,466 --> 00:14:44,623
หรือเสี่ยงก่ออุบัติเหตุที่เสียหาย

250
00:14:44,623 --> 00:14:47,595
หรือทำให้คนอื่นๆ
เสี่ยงต่อโรคมะเร็ง

251
00:14:47,595 --> 00:14:51,102
เพราะว่าเราตัดสินใจว่า
สิ่งเหล่านั้นมีผลกระทบราคาแพง

252
00:14:51,102 --> 00:14:55,175
เป็นอันตราย และไม่ได้เป็นไป
เพื่อประโยชน์สูงสุดของเรา

253
00:14:55,815 --> 00:14:58,715
เราได้เปลี่ยนความเคยชินของสังคม

254
00:14:59,135 --> 00:15:03,279
เราก็อาจจะเปลี่ยนความเคยชินของสังคม
ในเรื่องยาปฏิชีวนะได้เช่นกัน

255
00:15:05,499 --> 00:15:07,774
ฉันรู้ว่าระดับปัญหาการดื้อยาปฏิชีวนะ

256
00:15:07,774 --> 00:15:09,678
เหมือนจะท่วมท้น

257
00:15:09,678 --> 00:15:13,138
แต่ถ้าคุณเคยที่จะซื้อหลอดไฟฟลูออเรสเซนท์

258
00:15:13,138 --> 00:15:15,854
เพราะว่าคุณตระหนักถึง
การเปลี่ยนแปลงของสภาวะอากาศ

259
00:15:15,854 --> 00:15:18,989
หรืออ่านฉลากบนกล่องของขนมปังกรอบ

260
00:15:18,989 --> 00:15:23,470
เพราะว่าคุณคำนึงถึงการตัดไม้ทำลายป่า
เพื่อที่จะได้มาซึ่งน้ำมันปาล์ม

261
00:15:23,470 --> 00:15:26,349
คุณรู้แล้วว่ามันรู้สึกอย่างไร

262
00:15:26,349 --> 00:15:31,349
ที่จะทำสิ่งเล็กๆ เพื่อที่จะจัดการ
กับปัญหาที่ยิ่งใหญ่

263
00:15:31,829 --> 00:15:36,310
คุณอาจทำสิ่งที่เป็นก้าวเล็กๆ แบบนี้
กับยาปฏิชีวนะได้เช่นกัน

264
00:15:36,310 --> 00:15:43,947
เราสามารถที่จะงดให้ยาปฏิชีวนะ
ถ้าเราไม่มั่นใจว่าเป็นยาที่ถูกต้อง

265
00:15:44,251 --> 00:15:50,564
เราสามารถที่จะหยุดยืนกรานเอาใบสั่งยา
สำหรับยาแก้การติดเชื้อในหูสำหรับลูกเรา

266
00:15:50,564 --> 00:15:52,462
ก่อนที่เราจะแน่ใจว่ามันเกิดจากอะไร

267
00:15:53,678 --> 00:15:57,045
เราสามารถที่จะถามร้านอาหารทุกร้าน

268
00:15:57,045 --> 00:15:58,856
ถามซุปเปอร์มาร์เก็ตทุกแห่ง

269
00:15:58,856 --> 00:16:00,476
ว่าเนื้อที่ขายเอามาจากไหน

270
00:16:00,806 --> 00:16:02,640
เราอาจให้สัญญากันและกันได้


271
00:16:02,640 --> 00:16:06,745
ว่าจะไม่ซื้อไก่ หรือกุ้ง หรือผลไม้

272
00:16:06,745 --> 00:16:09,629
ที่ใช้ยาปฏิชีวนะในกระบวนการผลิตเป็นปกติ

273
00:16:09,629 --> 00:16:12,323
และถ้าเราทำสิ่งเหล่านี้

274
00:16:12,323 --> 00:16:16,815
เราก็จะสามารถชะลอการมาถึง
ของโลกหลังยุคยาปฏิชีวนะได้

275
00:16:17,547 --> 00:16:21,680
แต่เราต้องจัดการมันให้เร็วที่สุด

276
00:16:21,680 --> 00:16:26,185
เพนิซิลลิน เป็นจุดเริ่มต้นของยุคยาปฏิชีวนะ
ในปี ค.ศ. 1947

277
00:16:26,185 --> 00:16:31,891
ในเวลาเพียง 70 ปี 
เราได้เดินขึ้นไปถึงขอบความหายนะ

278
00:16:32,291 --> 00:16:34,613
เราคงไม่ได้มี 70 ปี

279
00:16:34,613 --> 00:16:38,339
เอาไว้เดินย้อนกลับไป
เพื่อหาทางออกให้ได้อีกครั้ง

280
00:16:38,769 --> 00:16:40,279
ขอบคุณมากค่ะ

281
00:16:40,789 --> 00:16:46,640
(เสียงปรบมือ)