WEBVTT

00:00:00.000 --> 00:00:03.000
เมื่อผมอายุเจ็ดขวบ และน้องสาวผมเพิ่งห้าขวบ

00:00:03.000 --> 00:00:06.000
พวกเราเล่นกันอยู่บนเตียงสองชั้น

00:00:06.000 --> 00:00:08.000
ณตอนนั้นผมอายุมากกว่าน้องสาวผมสองปี

00:00:08.000 --> 00:00:11.000
จริงๆแล้ว ตอนนี้ก็แก่กว่าน้องสองปี

00:00:11.000 --> 00:00:14.000
แต่ในเวลานั้น มันแปลว่าน้องสาวผมต้องทำตามที่ผมบอกทุกอย่าง

00:00:14.000 --> 00:00:16.000
และผมก็อยากเล่มเกมสงคราม

00:00:16.000 --> 00:00:18.000
พวกเราอยู่บนเตียงสองชั้น

00:00:18.000 --> 00:00:20.000
และด้านหนึ่งของเตียงนั้น

00:00:20.000 --> 00:00:22.000
ผมวางทหารจีไอโจและอาวุธทั้งหมด

00:00:22.000 --> 00:00:25.000
ส่วนอีกด้านหนึ่งเป็น "ม้าน้อยของฉัน"ทั้งหมดของน้องสาวผม

00:00:25.000 --> 00:00:27.000
พร้อมสำหรับการจู่โจมของกองทหารม้า

NOTE Paragraph

00:00:27.000 --> 00:00:29.000
มีเรื่องเล่าต่างๆกันเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในบ่ายวันนั้น

00:00:29.000 --> 00:00:32.000
และเนื่องจากวันนี้น้องผมไม่ได้อยู่ที่นี่กับพวกเรา

00:00:32.000 --> 00:00:34.000
ผมจะเล่าเรื่องจริงให้ฟัง...

00:00:34.000 --> 00:00:36.000
(เสียงหัวเราะ)...

00:00:36.000 --> 00:00:38.000
ซึ่งก็คือ น้องสาวผมนั้นเอนไปในทางที่่เรียกได้ว่าซุ่มซ่าม

00:00:38.000 --> 00:00:41.000
ทำอีท่าไหนก็ไม่รู้ โดยที่ไม่ได้มีการช่วยหรือดันจากพี่ชายของเธอเลย

00:00:41.000 --> 00:00:43.000
ทันใดนั้นเอง เอมี่ก็หายตัวไปจากด้านบนของเตียงสองชั้น

00:00:43.000 --> 00:00:45.000
แล้วลงไปอยู่บนพื้นพร้อมกับเสียงกระแทกโครม

00:00:45.000 --> 00:00:47.000
ตอนนั้นผมจ้องมองลงไปข้างเตียงด้วยความกลัว

00:00:47.000 --> 00:00:50.000
ว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้องสาวที่ตกลงไป

00:00:50.000 --> 00:00:52.000
และเห็นว่าเธอได้ร่วงลงบนมือและเข่าของเธออย่างน่าเจ็บปวด

00:00:52.000 --> 00:00:54.000
โดยมีแขนขาทั้งสี่ยันพื้น

NOTE Paragraph

00:00:54.000 --> 00:00:56.000
ตอนนั้นผมกลัวเพราะว่าพ่อแม่ได้ปรามผมไว้

00:00:56.000 --> 00:00:58.000
ให้พยายามเล่นกับน้อง

00:00:58.000 --> 00:01:01.000
อย่างปลอดภัยและเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้

00:01:01.000 --> 00:01:04.000
และเมื่อคิดถึงเรื่องที่ผมเพิ่งทำเอมี่แขนหักอย่างไม่ได้ตั้งใจ

00:01:04.000 --> 00:01:06.000
เมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อน

00:01:06.000 --> 00:01:10.000
(เสียงหัวเราะ)

00:01:10.000 --> 00:01:12.000
โดยการผลักเธออย่างกล้าหาญ

00:01:12.000 --> 00:01:15.000
ให้พ้นจากวิถีกระสุนสมมุติจากการซุ่มยิง

00:01:15.000 --> 00:01:17.000
(เสียงหัวเราะ)

00:01:17.000 --> 00:01:19.000
ซึ่งยังไม่มีใครมาขอบคุณเลย

00:01:19.000 --> 00:01:21.000
ผมพยายามอย่างเต็มความสามารถจริงๆนะ..

00:01:21.000 --> 00:01:23.000
เธอไม่เห็นกระสุนที่กำลังมาด้วยซ้ำ..

00:01:23.000 --> 00:01:25.000
ผมพยายามอย่างมากเท่าที่จะทำได้ที่จะทำตัวเป็นเด็กดี

NOTE Paragraph

00:01:25.000 --> 00:01:27.000
เมื่อเห็นหน้าของน้องสาว

00:01:27.000 --> 00:01:29.000
เสียงโอดครวญจากความเจ็บปวด และความทรมาน และความตกใจ

00:01:29.000 --> 00:01:31.000
กำลังจะระเบิดออกมาจากปากของเธอ และพร้อมที่

00:01:31.000 --> 00:01:34.000
จะทำให้พ่อแม่ผมตื่นจากการนอนกลางวันในฤดูหนาว

00:01:34.000 --> 00:01:36.000
ผมก็เลยทำสิ่งเดียว

00:01:36.000 --> 00:01:39.000
ที่หัวสมองอันหวาดกลัวของเด็กเจ็ดขวบจะคิดออก เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงโศกนาฏกรรมอันนี้ได้

00:01:39.000 --> 00:01:41.000
และถ้าคุณมีลูก คุณจะต้องเคยได้เห็นสิ่งนี้มาก่อนนับร้อยครั้ง

00:01:41.000 --> 00:01:43.000
ผมจึงพูดว่า "เอมี่เอมี่อย่าเพิ่ง อย่าร้องนะ อย่าร้องนะ"

00:01:43.000 --> 00:01:45.000
เธอเห็นวิธีที่เธอตกลงมาไม๊?

00:01:45.000 --> 00:01:48.000
ไม่มีมนุษย์คนไหนตกลงมาบนแขนกับขาทั้งสี่อย่างนั้นได้หรอก

00:01:48.000 --> 00:01:51.000
เอมี่ ฉันว่ามันแปลว่าเธอเป็นยูนิคอร์นนะ

NOTE Paragraph

00:01:51.000 --> 00:01:54.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:01:54.000 --> 00:01:57.000
นั่นผมโกง เพราะว่าไม่มีอะไรในโลกนี้ที่น้องสาวผมอยากเป็นมากกว่า

00:01:57.000 --> 00:01:59.000
เอมี่สาวน้อยยูนีคอร์นวิเศษ

00:01:59.000 --> 00:02:01.000
แทนที่จะเป็น เอมี่น้องสาวห้าขวบที่กำลังเจ็บอยู่

00:02:01.000 --> 00:02:04.000
แน่นอน นี่เป็นตัวเลือกที่ไม่เคยอยู่ในสมองเธอมาก่อน

00:02:04.000 --> 00:02:07.000
แล้วคุณจะเห็นได้ว่า น้องสาวที่ถูกครอบงำและน่าสงสารของผมนั้นกำลังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

00:02:07.000 --> 00:02:09.000
ในขณะที่สมองน้อยๆของเธอกำลังพยายามที่จะทุ่มเททรัพยากร

00:02:09.000 --> 00:02:11.000
เพื่อที่จะรู้สึกถึงความเจ็บปวด และความทรมาน และความตกใจ

00:02:11.000 --> 00:02:13.000
ที่เธอเพิ่งจะประสบ

00:02:13.000 --> 00:02:15.000
หรือเพื่อที่จะครุ่นคิดถึงเอกลักษณ์ใหม่ในการเป็นยูนิคอร์นของเธอ

00:02:15.000 --> 00:02:17.000
และความคิดหลังก็ชนะ

00:02:17.000 --> 00:02:19.000
แทนที่จะร้องไห้ แทนที่จะหยุดเล่น

00:02:19.000 --> 00:02:21.000
แทนที่จะปลุกพ่อและแม่

00:02:21.000 --> 00:02:23.000
พร้อมกับผลพวงที่ไม่พึงประสงค์ที่จะตามผมมา

00:02:23.000 --> 00:02:25.000
กลับกลายเป็น รอยยิ้มกระจายไปทั่วใบหน้าของเธอ

00:02:25.000 --> 00:02:28.000
แล้วเธอก็กระโดดกลับขึ้นมาบนเตียง พร้อมกับความสง่างามของลูกยูนิคอร์นตัวน้อย

00:02:28.000 --> 00:02:30.000
(เสียงหัวเราะ)

00:02:30.000 --> 00:02:32.000
กับขาที่หักข้างหนึ่ง

NOTE Paragraph

00:02:32.000 --> 00:02:34.000
สิ่งที่เราได้เจอะเจอโดยบังเอิญ

00:02:34.000 --> 00:02:36.000
ในวัยละอ่อนแค่ห้าและเจ็ดขวบ

00:02:36.000 --> 00:02:38.000
ซึ่งณ ตอนนั้นพวกเราไม่รู้เลยจริงๆ

00:02:38.000 --> 00:02:41.000
คือสิ่งที่กำลังจะเป็นแนวหน้าของการปฏิวัติทางวิทยาศาสตร์

00:02:41.000 --> 00:02:44.000
ซึ่งได้เกิดขึ้นยี่สิบปีให้หลัง ในวิธีที่เรามองสมองมนุษย์

00:02:44.000 --> 00:02:47.000
สิ่งที่เราได้เจอะเจอโดยบังเอิญ คือสิ่งที่เรียกว่าจิตวิทยาเชิงบวก

00:02:47.000 --> 00:02:49.000
ซึ่งคือเหตุผลที่ผมมาอยู่ที่นี่ในวันนี้

00:02:49.000 --> 00:02:51.000
และก็คือเหตุผลที่ผมตื่นขึ้นมาทุกเช้า

NOTE Paragraph

00:02:51.000 --> 00:02:53.000
ตอนที่ผมเริ่มพูดถึงงานวิจัยนี้

00:02:53.000 --> 00:02:55.000
นอกสถาบันการศึกษา แต่กับบริษัทและโรงเรียน

00:02:55.000 --> 00:02:57.000
สิ่งแรกที่สุด ที่พวกเขาบอกไม่ให้ทำ

00:02:57.000 --> 00:02:59.000
ก็คือการเริ่มการบรรยายด้วยกราฟ

00:02:59.000 --> 00:03:01.000
สิ่งแรกที่สุดที่ผมอยากทำก็คือ เริ่มการบรรยายด้วยกราฟ

00:03:01.000 --> 00:03:03.000
กราฟนี้ดูน่าเบื่อ

00:03:03.000 --> 00:03:05.000
แต่กราฟนี้คือเหตุผลที่ผมตื่นเต้นและตื่นขึ้นในทุกเช้า

00:03:05.000 --> 00:03:07.000
และกราฟนี้ก็ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย มันคือข้อมูลปลอม

00:03:07.000 --> 00:03:09.000
สิ่งที่เราพบก็คือ...

NOTE Paragraph

00:03:09.000 --> 00:03:13.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:03:13.000 --> 00:03:16.000
ถ้าผมได้ข้อมูลนี้จากการวิจัยพวกคุณในห้องนี้ ผมคงจะดีใจมาก

00:03:16.000 --> 00:03:18.000
เพราะมีแนวโน้มไปในทิศทางเดียวกันอย่างชัดเจนมาก

00:03:18.000 --> 00:03:20.000
ซึ่งก็แปลว่าผมจะได้ตีพิมพ์ผลงาน

00:03:20.000 --> 00:03:22.000
ซึ่งคือสิ่งเดียวที่สำคัญ

00:03:22.000 --> 00:03:24.000
ข้อเท็จจริงที่ว่ามันมีจุดสีแดงแปลกๆหนึ่งจุดเหนือเส้นโค้งนั้น

00:03:24.000 --> 00:03:26.000
แสดงว่ามี่คนประหลาดอยู่หนึ่งคนในห้อง

00:03:26.000 --> 00:03:29.000
ผมรู้นะว่าคุณเป็นใคร ผมเห็นคุณตั้งแต่ตอนเริ่มแล้ว

00:03:29.000 --> 00:03:31.000
แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา

00:03:31.000 --> 00:03:33.000
นั่นไม่ใช่ปัญหา คุณส่วนมากก็รู้ดี

00:03:33.000 --> 00:03:35.000
เพราะผมแค่ลบจุดแดงนั้นก็ได้

00:03:35.000 --> 00:03:37.000
ผมสามารถลบจุดนี้ได้ เพราะมันชัดเจนว่าจุดนี้คือข้อผิดพลาดของการวัด

00:03:37.000 --> 00:03:39.000
แล้วเราก็รู้ว่ามันคือข้อผิดพลาดของการวัด

00:03:39.000 --> 00:03:42.000
เพราะมันกำลังทำให้ผลข้อมูลผมเสีย

NOTE Paragraph

00:03:42.000 --> 00:03:44.000
ดังนั้นหนึ่งในสิ่งแรกๆที่พวกเราสอนคนอื่น

00:03:44.000 --> 00:03:47.000
ไม่ว่าจะในวิชาเศรษฐศาสตร์ สถิติ พาณิชยกรรม หรือจิตวิทยา

00:03:47.000 --> 00:03:50.000
ก็คือ ทำอย่างไรจึงจะกำจัดพวกที่ประหลาดๆนั้นทิ้งไป ตามวิธีทางสถิติที่ถูกต้อง

00:03:50.000 --> 00:03:52.000
แล้วเราจะกำจัดค่าที่ผิดปกตินั้นทิ้งไปอย่างไร

00:03:52.000 --> 00:03:54.000
เพื่อที่จะหาเส้นที่เหมาะเจาะที่สุดได้ ?

00:03:54.000 --> 00:03:56.000
ซึ่งคงจะยอดเยี่ยมถ้าผมพยายามจะค้นพบ

00:03:56.000 --> 00:03:59.000
ว่าคนปกติควรกินยาแก้ปวด(Advil)กี่เม็ด -- สองเม็ด

00:03:59.000 --> 00:04:01.000
แต่ถ้าผมสนใจในศักยภาพ ถ้าผมสนใจในศักยภาพของคุณ

00:04:01.000 --> 00:04:03.000
หรือใน ความสุข หรือการเพิ่มผลผลิต

00:04:03.000 --> 00:04:05.000
หรือพลังงาน หรือความคิดสร้างสรรค์

00:04:05.000 --> 00:04:07.000
สิ่งที่พวกเรากำลังทำ ก็คือการสร้างลัทธิค่าเฉลี่ยกับวิทยาศาสตร์

NOTE Paragraph

00:04:07.000 --> 00:04:09.000
ถ้าผมถามคำถามอย่างเช่น

00:04:09.000 --> 00:04:11.000
"เด็กสามารถเรียนรู้ที่จะอ่านได้เร็วเท่าไหร่ในห้องเรียน?"

00:04:11.000 --> 00:04:13.000
นักวิทยาศาสตร์จะเปลี่ยนคำถามเป็น "เด็กโดยเฉลี่ยแล้ว

00:04:13.000 --> 00:04:15.000
เรียนรู้ที่จะอ่านได้เร็วเท่าไหร่ในห้องเรียน?"

00:04:15.000 --> 00:04:17.000
แล้วเราก็ปรับแต่งชั้นเรียนไปสู่ค่าเฉลี่ยนั้นๆ

00:04:17.000 --> 00:04:19.000
แต่ถ้าคุณตกไปอยู่ต่ำกว่าค่าเฉลี่ยนั้นละก็

00:04:19.000 --> 00:04:21.000
นักจิตวิทยาจะตื่นเต้นมาก

00:04:21.000 --> 00:04:24.000
เพราะนั่นแปลว่าคุณซึมเศร้า หรือไม่ก็มีความผิดปกติบางอย่าง

00:04:24.000 --> 00:04:26.000
หรือถ้าให้ดีก็เป็นทั้งสองอย่าง

00:04:26.000 --> 00:04:28.000
เราอยากให้เป็นทั้งคู่ เพราะรูปแบบธุรกิจของเราก็คือ

00:04:28.000 --> 00:04:30.000
ถ้าคุณมาเข้ารับการบำบัด ด้วยปัญหาหนึ่งอย่าง

00:04:30.000 --> 00:04:32.000
เราอยากมั่นใจว่าคุณจะได้ออกไปโดยรู้ว่าคุณมีปัญหาสิบอย่าง

00:04:32.000 --> 00:04:34.000
คุณจะได้กลับมาบ่อยๆ

00:04:34.000 --> 00:04:36.000
แล้วเราจะกลับไปพูดถึงสมัยเมื่อคุณยังเด็กด้วยถ้าจำเป็น

00:04:36.000 --> 00:04:38.000
แต่ในที่สุด สิ่งที่เราต้องการคือให้คุณกลับเป็นปกติอีกครั้ง

00:04:38.000 --> 00:04:40.000
แต่ความปกติก็เป็นเพียงค่าเฉลี่ย

NOTE Paragraph

00:04:40.000 --> 00:04:42.000
และสิ่งที่ผมตั้งสมมติฐาน และสิ่งที่จิตวิทยาเชิงบวกตั้งสมมติฐาน

00:04:42.000 --> 00:04:44.000
ก็คือ ถ้าเราศึกษาอะไรที่เป็นเพียงค่าเฉลี่ย

00:04:44.000 --> 00:04:46.000
เราก็จะยังคงเป็นได้เพียงแค่ค่าเฉลี่ย

00:04:46.000 --> 00:04:48.000
ดังนั้น แทนที่จะลบค่าที่ดีเกินเฉลี่ยทิ้ง

00:04:48.000 --> 00:04:50.000
สิ่งที่ผมทำอย่างตั้งใจคือ การเข้าไปหาประชากรพวกนี้

00:04:50.000 --> 00:04:52.000
ทำไมหรือครับ?

00:04:52.000 --> 00:04:54.000
ทำไมละ พวกคุณบางคนถึงอยู่สูงนัก เหนือเส้นเฉลี่ยได้

00:04:54.000 --> 00:04:56.000
ทั้งในด้านระดับความสามารถทางสติปัญญา การกีฬา การดนตรี

00:04:56.000 --> 00:04:58.000
ความคิดสร่างสรรค์ ระดับพละกำลัง

00:04:58.000 --> 00:05:00.000
ความยืดหยุ่นต่อปัญหาเฉพาะหน้า อารมณ์ขัน

00:05:00.000 --> 00:05:03.000
ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม แทนที่จะลบคุณทิ้ง สิ่งที่ผมอยากทำคือศึกษาคุณ

00:05:03.000 --> 00:05:05.000
เพราะเราอาจจะสามารถรวบรวมข้อมูล

00:05:05.000 --> 00:05:07.000
ไม่ใช่เพียงเพื่อที่จะผลักดันให้คนขึ้นไปอยู่ที่ระดับปกติ

00:05:07.000 --> 00:05:10.000
แต่เพื่อที่จะดันค่าเฉลี่ยทั้งหมดให้สูงขึ้น

00:05:10.000 --> 00:05:12.000
ทั้งในบริษัท และในโรงเรียนทั่วโลก

NOTE Paragraph

00:05:12.000 --> 00:05:14.000
เหตุผลที่กราฟนี้สำคัญกับผมมาก

00:05:14.000 --> 00:05:16.000
ก็เพราะ เมื่อผมเปิดดูข่าว มันเหมือนกับว่าข้อมูลข่าวสารส่วนมากนั้น

00:05:16.000 --> 00:05:18.000
ไม่ดี จริงๆแล้วมันเป็นไปในเชิงลบ

00:05:18.000 --> 00:05:21.000
ส่วนมากก็เกี่ยวกับการฆาตกรรม การทุจริต โรคภัยไข้เจ็บ ภัยพิบัติทางธรรมชาติ

00:05:21.000 --> 00:05:23.000
แล้วด้วยความรวดเร็ว สมองผมก็เริ่มที่จะคิดว่า

00:05:23.000 --> 00:05:25.000
นั่นคือสัดส่วนที่ถูกต้องของสิ่งที่ไม่ดี กับสิ่งที่ดีในโลก

00:05:25.000 --> 00:05:27.000
สิ่งที่กล่าวนั้นกำลังทำ ก็คือการสร้างสิ่งบางอย่าง

00:05:27.000 --> 00:05:29.000
ที่เรียกกันว่าโรคโรงเรียนแพทย์

00:05:29.000 --> 00:05:31.000
ซึ่ง ถ้าคุณรู้จักคนที่เคยเรียนแพทย์

00:05:31.000 --> 00:05:33.000
ช่วงปีเรียกของการฝึกอบรมแพทย์

00:05:33.000 --> 00:05:35.000
เมื่อคุณอ่านรายชื่อทั้งหมดของโรคและอาการที่เกิดขึ้นได้โดยตลอด

00:05:35.000 --> 00:05:37.000
อยู่ๆคุณก็รู้สึกว่าคุณเป็นโรคทั้งหมดนั้นเลย

NOTE Paragraph

00:05:37.000 --> 00:05:40.000
ผมมีน้องเขยชื่อโบโบ่ -- ซึ่งเป็นอีกเรื่องเลย

00:05:40.000 --> 00:05:43.000
โบโบ่แต่งงานกับเอมี่สาวน้อยยูนิคอร์น

00:05:43.000 --> 00:05:46.000
โบโบ่โทรศัพย์มาหาผม

00:05:46.000 --> 00:05:49.000
จากโรงเรียนแพทย์เยล

00:05:49.000 --> 00:05:51.000
แล้วโบโบ่ก็พูดว่า "ชอน ผมเป็นโรคเรื้อน "

00:05:51.000 --> 00:05:53.000
(เสียงหัวเราะ)

00:05:53.000 --> 00:05:55.000
ซึ่ง แม้ที่เยล ก็ถือว่าหายากเหลือเกิน

00:05:55.000 --> 00:05:58.000
แต่ผมไม่รู้ว่าจะปลอบโบโบ่ที่น่าสงสารอย่างไร

00:05:58.000 --> 00:06:00.000
เพราะโบโบ่เพิ่งจะผ่านช่วงหมดประจำเดือนมาได้หนึ่งอาทิตย์

NOTE Paragraph

00:06:00.000 --> 00:06:02.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:06:02.000 --> 00:06:05.000
เห็นไหมครับว่าสิ่งที่เราพบ ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นความจริงที่มีอิทธิพลกับเรา

00:06:05.000 --> 00:06:08.000
แต่เลนส์ที่สมองเรามองโลกต่างหาก ที่สร้างความเป็นจริงนั้นๆของคุณ

00:06:08.000 --> 00:06:11.000
และถ้าเราสามารถเปลี่ยนเลนส์นั้นได้ เราไม่เพียงแต่เปลี่ยนความสุขได้เท่านั้น

00:06:11.000 --> 00:06:14.000
เรายังสามารถเปลี่ยนผลลัพธ์ทางการศึกษา และธุรกิจทุกๆเรื่องได้ในเวลาเดียวกัน

NOTE Paragraph

00:06:14.000 --> 00:06:16.000
ตอนที่ผมสมัครเรียนที่ฮาร์วาร์ด ผมสมัครตามคำท้า

00:06:16.000 --> 00:06:19.000
ผมไม่ได้คิดว่าจะสอบติด และครอบครัวผมก็ไม่มีเงินส่งผมเรียน

00:06:19.000 --> 00:06:21.000
ตอนที่ผมได้ทุนทหารสองอาทิตย์ต่อมา ผมถึงได้ไปเรียน

00:06:21.000 --> 00:06:24.000
อยู่ๆ สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ได้กลายเป็นจริง

00:06:24.000 --> 00:06:27.000
ตอนที่ผมเรียนที่นั่น ผมเลยเข้าใจว่าคนอื่นๆน่าจะคิดว่ามันเป็นสิทธิพิเศษเหมือนกัน

00:06:27.000 --> 00:06:29.000
ว่าพวกเขาก็ตื่นเต้นที่ได้อยู่ณจุดนั้น

00:06:29.000 --> 00:06:31.000
ถึงแม้ว่าคุณจะอยู่ในห้องเรียนที่เต็มไปด้วยคนที่ฉลาดกว่าคุณ

00:06:31.000 --> 00:06:33.000
คุณก็มีความสุขแค่ได้อยู่ในห้องเรียนนั้น นี่คือสิ่งที่ผมรู้สึกในตอนนั้น

00:06:33.000 --> 00:06:35.000
แต่สิ่งที่ผมค้นพบก็คือ

00:06:35.000 --> 00:06:37.000
แม้ว่าบางคนรู้สึกเหมือนผม

00:06:37.000 --> 00:06:39.000
หลังจากที่ผมเรียนจบสี่ปี

00:06:39.000 --> 00:06:41.000
ผมได้ใช้เวลาแปดปีต่อมา อยู่ในหอพักกับนักศึกษา

00:06:41.000 --> 00:06:44.000
ฮาร์วาร์ดจ้างผมนะ ผมไม่ได้เป็นชายที่น่ารำคาญนะ

00:06:44.000 --> 00:06:48.000
(เสียงหัวเราะ)

00:06:48.000 --> 00:06:51.000
ตอนนั้นผมเป็นเจ้าหน้าที่ให้คำปรึกษาแก่นักศึกษาฮาร์วาร์ด ให้ผ่านพ้นสี่ปีอันยากลำบากไปได้

00:06:51.000 --> 00:06:53.000
แล้วสิ่งที่ผมพบในงานวิจัยและการเรียนการสอนของผม

00:06:53.000 --> 00:06:55.000
ก็คือ นักศึกษาเหล่านั้น ไม่ว่าจะมีความสุขเท่าใด

00:06:55.000 --> 00:06:58.000
จากความสำเร็จตอนแรก ที่เข้าเรียนได้นั้น

00:06:58.000 --> 00:07:01.000
เมื่อสองอาทิตย์ผ่านไป สมองของพวกเขาจะไม่สนใจกับ สิทธิพิเศษที่ได้เข้าไปเรียนที่นั่น

00:07:01.000 --> 00:07:03.000
หรือปรัชญาหรือวิชาฟิสิกส์ของพวกเขา

00:07:03.000 --> 00:07:05.000
แต่สมองของพวกเขาจะมุ่งไปสู่ การแข่งขัน ภาระงานที่ต้องทำ

00:07:05.000 --> 00:07:07.000
ความยุ่งยาก ความเครียด และข้อร้องเรียนต่างๆ

NOTE Paragraph

00:07:07.000 --> 00:07:09.000
ตอนแรกที่ผมมาเรียนที่นั่น ผมเดินเข้าโรงอาหารนักศึกษาปีหนึ่ง

00:07:09.000 --> 00:07:12.000
ซึ่งคือที่ๆเพื่อนผมจากเวโค่ เทกซัส,ที่ๆผมเติบโตมา

00:07:12.000 --> 00:07:14.000
ผมรู้ว่าบางคนอาจจะเคยได้ยินมาก่อน

00:07:14.000 --> 00:07:16.000
ตอนที่พวกเขามาเยี่ยมผม พวกเขามองไปรอบๆ

00:07:16.000 --> 00:07:18.000
แล้วก็พูดว่า "โรงอาหารนักศึกษาปีหนึ่งเหมือนกับอะไรที่

00:07:18.000 --> 00:07:20.000
มาจากฮอกวาร์ดจากหนังเรื่องแฮร์รี่ พ็อตเตอร์" ซึ่งมันก็จริง

00:07:20.000 --> 00:07:22.000
นี่คือฮอกวาร์ดจากหนังเรื่อง"แฮร์รี่ พ็อตเตอร์" และนั่นคือฮาร์วาร์ด

00:07:22.000 --> 00:07:24.000
แล้วเมื่อพวกเขาเห็นอย่างนั้น

00:07:24.000 --> 00:07:26.000
ก็พูดว่า "ชอน ทำไมนายต้องมาเสียเวลาศึกษาเรื่องความสุขที่ฮาร์วาร์ดด้วย?"

00:07:26.000 --> 00:07:28.000
จริงๆนะ มีอะไรที่จะทำให้นักศึกษาฮาร์วาร์ด

00:07:28.000 --> 00:07:30.000
ไม่มีความสุขได้?

NOTE Paragraph

00:07:30.000 --> 00:07:32.000
ฝังอยู่ในคำถามนี้

00:07:32.000 --> 00:07:34.000
คือกุญแจสำคัญในการทำความเข้าใจวิทยาศาสตร์ของความสุข

00:07:34.000 --> 00:07:36.000
เพราะสิ่งที่คำถามนั้นทึกทักว่าจริง

00:07:36.000 --> 00:07:39.000
ก็คือว่าโลกภายนอกเป็นสิ่งที่ทำนายระดับความสุขของเรา

00:07:39.000 --> 00:07:41.000
ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว ถ้าผมรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับโลกภายนอกของคุณ

00:07:41.000 --> 00:07:44.000
ผมก็สามารถทำนายความสุขระยะยาวของคุณได้แค่ 10 เปอร์เซ็นต์

00:07:44.000 --> 00:07:46.000
อีก 90 เปอร์เซ็นต์ของความสุขระยะยาวของคุณ

00:07:46.000 --> 00:07:48.000
ไม่ได้ถูกทำนายได้โดยโลกภายนอก

00:07:48.000 --> 00:07:50.000
แต่โดยวิธีที่สมองคุณประมวลสิ่งต่างๆในโลก

00:07:50.000 --> 00:07:52.000
และถ้าเราเปลี่ยนมันได้

00:07:52.000 --> 00:07:54.000
ถ้าเราเปลี่ยนสูตรของความสุขและความสำเร็จ

00:07:54.000 --> 00:07:56.000
สิ่งที่เราสามารถทำได้ก็คือเปลี่ยนวิธี

00:07:56.000 --> 00:07:58.000
ที่เราสามารถส่งผลกระทบต่อความเป็นจริง

00:07:58.000 --> 00:08:00.000
สิ่งที่เราพบก็คือ เพียง25เปอร์เซ็นต์ของความสำเร็จทางการงาน

00:08:00.000 --> 00:08:02.000
นั้นคาดการณ์ได้จากไอคิว

00:08:02.000 --> 00:08:04.000
อีก 75เปอร์เซ็นต์ของความสำเร็จนั้น

00:08:04.000 --> 00:08:07.000
คาดการณ์ได้จากระดับความคิดเชิงบวก และการสนับสนุนทางสังคมของคุณ

00:08:07.000 --> 00:08:10.000
และความสามารถในการมองความกดดันให้เป็นความท้าทาย แทนที่จะเป็นการคุกคาม

NOTE Paragraph

00:08:10.000 --> 00:08:13.000
ผมเคยคุยกับโรงเรียนประจำในนิวอิงแลนด์ ที่น่าจะเป็นโรงเรียนประจำที่มีชื่อเสียงมากที่สุดก็ว่าได้

00:08:13.000 --> 00:08:15.000
พวกเขาบอกว่า "เรารู้อยู่แล้ว

00:08:15.000 --> 00:08:18.000
ดังนั้นทุกๆปี แทนที่จะแค่สอนนักเรียน เรายังมีสัปดาห์สุขภาพดี

00:08:18.000 --> 00:08:21.000
และพวกเราก็ตื่นเต้นมาก ทุกคืนวันจันทร์เรามีผู้เชี่ยวชาญชั้นนำของโลก

00:08:21.000 --> 00:08:23.000
มาพูดเกี่ยวกับเรื่องภาวะซึมเศร้าของวัยรุ่น

00:08:23.000 --> 00:08:25.000
คืนวันอังคาร ความรุนแรงและการข่มเหงในโรงเรียน

00:08:25.000 --> 00:08:27.000
คืนวันพุธ ความผิดปกติด้านการรับประทานอาหาร

00:08:27.000 --> 00:08:29.000
คืนวันพฤหัสบดี การใช้ยาผิดกฎหมาย

00:08:29.000 --> 00:08:32.000
และคืนวันศุกร์ เรากำลังตัดสินใจระหว่างความเสี่ยงของการมีเพศสัมพันธ์ หรือความสุข"

00:08:32.000 --> 00:08:35.000
(เสียงหัวเราะ)

00:08:35.000 --> 00:08:37.000
ผมพูดว่า "นั่นแหละ คืนวันศุกร์ของคนส่วนมาก"

00:08:37.000 --> 00:08:40.000
(เสียงหัวเราะ)

00:08:40.000 --> 00:08:43.000
(เสียงตบมือ)

00:08:43.000 --> 00:08:45.000
ผมดีใจที่คุณชอบ แต่พวกเขาไม่ได้ชอบเลย

00:08:45.000 --> 00:08:47.000
ที่ปลายสายเงียบ

00:08:47.000 --> 00:08:49.000
แล้วผมก็พูดเข้าไปในความเงียบนั้นว่า "ผมพร้อมที่จะไปพูดที่โรงเรียนคุณนะ"

00:08:49.000 --> 00:08:52.000
แต่แค่ให้คุณทราบว่า นั่นมันไม่ใช่สัปดาห์สุขภาพดี แต่เป็นสัปดาห์ความเจ็บป่วย

00:08:52.000 --> 00:08:54.000
สิ่งที่คุณได้ทำ คือคุณได้สรุปสิ่งร้ายๆทั้งหมดที่สามารถเกิดขึ้นได้

00:08:54.000 --> 00:08:56.000
แต่ไม่ได้พูดถึงสิ่งดีๆเลย

NOTE Paragraph

00:08:56.000 --> 00:08:58.000
การไม่มีโรคไม่ได้แปลว่าสุขภาพดี

00:08:58.000 --> 00:09:00.000
นี่ต่างหากคือหนทางสู่สุขภาพดี

00:09:00.000 --> 00:09:03.000
เราต้องกลับสูตรสำหรับความสุขและความสำเร็จ

00:09:03.000 --> 00:09:05.000
ในสามปีที่ผ่านมา ผมได้เดินทางไป 45 ประเทศ

00:09:05.000 --> 00:09:07.000
ได้ทำงานร่วมกับโรงเรียน และบริษัท

00:09:07.000 --> 00:09:09.000
ท่ามกลางภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ

00:09:09.000 --> 00:09:11.000
และสิ่งที่ผมพบก็คือ บริษัทและโรงเรียนส่วนมากนั้น

00:09:11.000 --> 00:09:13.000
ทำตามสูตรความสำเร็จ ซึ่งก็คือ

00:09:13.000 --> 00:09:15.000
ถ้าฉันทำงานหนักขึ้น ฉันก็จะประสบความสำเร็จมากขึ้น

00:09:15.000 --> 00:09:18.000
และถ้าฉันประสบความสำเร็จมากขึ้น ฉันก็จะมีความสุขขึ้น

00:09:18.000 --> 00:09:20.000
นี่คือรากฐานหลักของการอบรมเลี้ยงดูส่วนใหญ่ และวิธีการบริหารจัดการของพวกเรา

00:09:20.000 --> 00:09:22.000
และเป็นวิธีที่กระตุ้นพฤติกรรมของเรา

NOTE Paragraph

00:09:22.000 --> 00:09:25.000
ซึ่งปัญหาก็คือ มันผิดหลักวิทยาศาสตร์แล้วก็ล้าหลัง ด้วยเหตุผลสองอย่าง

00:09:25.000 --> 00:09:28.000
หนึ่ง ทุกครั้งที่สมองเรารู้สึกประสบความสำเร็จ

00:09:28.000 --> 00:09:30.000
คุณก็เปลี่ยนบรรทัดฐานของคำว่าสำเร็จไปแล้ว

00:09:30.000 --> 00:09:32.000
คุณเคยได้คะแนนดี ตอนนี้คุณเลยต้องให้ได้คะแนนที่ดีกว่าเดิม

00:09:32.000 --> 00:09:34.000
คุณเคยอยู่โรงเรียนที่ดี หลังจากนั้นคุณก็ไปเข้าโรงเรียนที่ดีขึ้นไปอีก

00:09:34.000 --> 00:09:36.000
คุณเคยได้งานที่ดี ตอนนี้เลยต้องได้งานที่ดีกว่าเดิม

00:09:36.000 --> 00:09:38.000
คุณเคยทำยอดขายเข้าเป้า ตอนนี้เราเลยต้องตั้งเป้ายอดขายใหม่ให้คุณ

00:09:38.000 --> 00:09:41.000
และถ้าความสุขอยู่ตรงข้ามกับความสำเร็จ สมองคุณก็จะไม่เคยได้ไปถึงจุดนั้น

00:09:41.000 --> 00:09:43.000
สิ่งที่เราได้ทำลงไป คือเมื่อเป็นสังคมเราร่วมกันผลักความสุข

00:09:43.000 --> 00:09:46.000
ออกไปจนข้ามขีดจำกัดของการรับรู้

00:09:46.000 --> 00:09:48.000
และนี่ก็เพราะว่าพวกเราคิดว่าเราต้องประสบความสำเร็จ

00:09:48.000 --> 00:09:50.000
แล้วเราจึงจะมีความสุข

NOTE Paragraph

00:09:50.000 --> 00:09:52.000
แต่ปัญหาที่แท้จริง ก็คือสมองเราทำงานในทางตรงกันข้าม

00:09:52.000 --> 00:09:55.000
ถ้าคุณสามารถเพิ่มระดับความคิดเชิงบวกของคนบางคน ณเวลานี้ได้

00:09:55.000 --> 00:09:58.000
สมองของเขาก็จะรู้สึกถึงสิ่งที่เราเรียกว่า ผลประโยชน์ของความสุข

00:09:58.000 --> 00:10:00.000
ซึ่งก็คือ สมองคุณขณะคิดเชิงบวก

00:10:00.000 --> 00:10:02.000
ทำงานได้ดีกว่าปกติมาก

00:10:02.000 --> 00:10:04.000
เมื่อเทียบกับ ขณะที่คิดเชิงลบ เป็นกลาง หรือเครียด

00:10:04.000 --> 00:10:07.000
สติปัญญา ความคิดสร้างสรรค์ ระดับพลังงานของคุณเพิ่มสูงขึ้น

00:10:07.000 --> 00:10:09.000
จริงๆแล้ว สิ่งที่เราได้พบ

00:10:09.000 --> 00:10:11.000
คือผลทางธุรกิจทุกๆอย่างนั้นดีขึ้น

00:10:11.000 --> 00:10:13.000
สมองคุณขณะคิดเชิงบวกมีประสิทธิภาพมากขึ้น 31เปอร์เซ็นต์

00:10:13.000 --> 00:10:16.000
เมื่อเทียบกับ ขณะที่คิดเชิงลบ เป็นกลาง หรือเครียด

00:10:16.000 --> 00:10:18.000
ยอดขายของคุณเพิ่มขึ้น 37 เปอร์เซ็นต์

00:10:18.000 --> 00:10:20.000
หมอรักษาได้เร็ว แม่นยำขึ้น 19 เปอร์เซ็นต์

00:10:20.000 --> 00:10:22.000
ในการได้ผลวินิจฉัยโรคที่ถูกต้อง

00:10:22.000 --> 00:10:24.000
ในขณะที่คิดเชิงบวก แทนที่จะคิดเชิงลบ เป็นกลาง หรือเครียด

00:10:24.000 --> 00:10:26.000
ซึ่งแปลว่า เราสามารถกลับสูตรของความสุข

00:10:26.000 --> 00:10:29.000
ถ้าเราสามารถหาวิธีที่จะคิดเชิงบวก ณขณะนั้น

00:10:29.000 --> 00:10:31.000
แล้วสมองของเราทำงานได้อย่างประสบความสำเร็จมากขึ้น

00:10:31.000 --> 00:10:34.000
เพราะเราสามารถทำงานได้หนักขึ้น เร็วขึ้น และอย่างชาญฉลาดมากยิ่งขึ้น

NOTE Paragraph

00:10:34.000 --> 00:10:37.000
สิ่งที่เราต้องทำให้ได้ คือการกลับสูตรของความสุข

00:10:37.000 --> 00:10:39.000
เพื่อที่เราจะเริ่มมองเห็นได้ว่าสมองเราจริงๆแล้วสามารถทำอะไรได้บ้าง

00:10:39.000 --> 00:10:41.000
เพราะสารโดฟามีน ที่ท่วมท้นออกมาในระบบเมื่อคุณกำลังคิดเชิงบวก

00:10:41.000 --> 00:10:43.000
มีหน้าที่สองอย่าง

00:10:43.000 --> 00:10:45.000
มันไม่ได้แค่ทำให้คุณมีความสุขมากขึ้น

00:10:45.000 --> 00:10:47.000
แต่มันเปิดสวิตซ์ศูนย์เรียนรู้ทั้งหมดในสมองคุณ

00:10:47.000 --> 00:10:50.000
ซึ่งทำให้คุณสามารถปรับตัวให้เข้ากับโลกในแบบที่ต่างออกไป

NOTE Paragraph

00:10:50.000 --> 00:10:52.000
เราค้นพบว่า มีวิธีที่คุณสามารถฝึกสมอง

00:10:52.000 --> 00:10:54.000
ให้สามารถคิดเชิงบวกมากขึ้น

00:10:54.000 --> 00:10:57.000
เพียงแค่สองนาทีที่ทำ 21วันติดต่อกัน

00:10:57.000 --> 00:10:59.000
เราจัดระบบสมองของคุณใหม่ได้จริง

00:10:59.000 --> 00:11:01.000
ให้สมองคุณสามารถที่จะทำงานได้จริง

00:11:01.000 --> 00:11:03.000
ในแง่ดีมากขึ้น และประสบความสำเร็จมากขึ้น

00:11:03.000 --> 00:11:05.000
ในทุกบริษัทที่ผมเคยทำงานด้วย เราได้ทำสิ่งเหล่านี้แล้วในงานวิจัย

00:11:05.000 --> 00:11:07.000
เราได้ทำวิจัยโดยให้ ในทุกๆบริษัทที่ผมได้ไปร่วมทำงานด้วย

00:11:07.000 --> 00:11:09.000
พนักงานเขียนสามสิ่งที่ทำให้รู้สึกซาบซึ้งขอบคุณโดยให้พนักงานเขียนสิ่งใหม่สามสิ่งที่พวกเขารู้ซาบซึ้งใจ

00:11:09.000 --> 00:11:11.000
21 วันติดต่อกัน แต่ละวันเขียนสามสิ่งใหม่ๆ

00:11:11.000 --> 00:11:13.000
และในที่สุด

00:11:13.000 --> 00:11:15.000
สมองของพวกเขาก็เริ่มเก็บรูปแแบบ

00:11:15.000 --> 00:11:18.000
การมองหาสิ่งดีๆในโลกก่อน แทนที่จะหาสิ่งไม่ดี

NOTE Paragraph

00:11:18.000 --> 00:11:20.000
การบันทึกสิ่งที่ดีอย่างหนึ่งที่คุณได้ประสบมาใน 24ชั่วโมงที่ผ่านมา

00:11:20.000 --> 00:11:22.000
ทำให้สมองคุณได้จำสิ่งๆนั้นอีกครั้ง

00:11:22.000 --> 00:11:25.000
การฝึกฝนสอนให้สมองคุณรู้ถึงความสำคัญของพฤติกรรม

00:11:25.000 --> 00:11:27.000
เราพบว่าการนั่งสมาธิทำให้สมองคุณ

00:11:27.000 --> 00:11:30.000
เอาชนะอาการสมาธิสั้นทางวัฒนธรรม ที่เราสร้างขึ้นมา

00:11:30.000 --> 00:11:32.000
เพราะเราพยายามจะทำทุกๆอย่างในเวลาเดียวกัน

00:11:32.000 --> 00:11:35.000
สมาธิทำให้สมองคุณให้ความสำคัญกับงานตรงหน้า

00:11:35.000 --> 00:11:37.000
และสุดท้ายนี้ การทำความดีแบบไม่ได้ตั้งใจ คือการทำความดีอย่างมีสติ

00:11:37.000 --> 00:11:39.000
เราให้คน ทุกครั้งที่เช็คอีเมล

00:11:39.000 --> 00:11:41.000
เขียนข้อความแง่บวกหนึ่งข้อความ

00:11:41.000 --> 00:11:43.000
เป็นการชมเชย หรือขอบคุณคนในเครือข่ายสนับสนุนทางสังคมของเขา

NOTE Paragraph

00:11:43.000 --> 00:11:45.000
จากการทำกิจกรรมเหล่านี้

00:11:45.000 --> 00:11:47.000
และจากการฝึกสมองคุณ เหมือนกับที่เราฝึกร่างกาย

00:11:47.000 --> 00:11:50.000
สิ่งที่เราค้นพบก็คือ เราสามารถกลับสูตรสำหรับความสุขและความสำเร็จได้

00:11:50.000 --> 00:11:53.000
และการทำเช่นนี้ ไม่ได้แค่สร้างคลื่นเล็กๆในการคิดเชิงบวก

00:11:53.000 --> 00:11:55.000
แต่เป็นการสร้างการปฏิวัติที่แท้จริง

NOTE Paragraph

00:11:55.000 --> 00:11:57.000
ขอบคุณมากครับ

NOTE Paragraph

00:11:57.000 --> 00:12:00.000
(เสียงตบมือ)