1
00:00:00,000 --> 00:00:03,000
เมื่อผมอายุเจ็ดขวบ และน้องสาวผมเพิ่งห้าขวบ

2
00:00:03,000 --> 00:00:06,000
พวกเราเล่นกันอยู่บนเตียงสองชั้น

3
00:00:06,000 --> 00:00:08,000
ณตอนนั้นผมอายุมากกว่าน้องสาวผมสองปี

4
00:00:08,000 --> 00:00:11,000
จริงๆแล้ว ตอนนี้ก็แก่กว่าน้องสองปี

5
00:00:11,000 --> 00:00:14,000
แต่ในเวลานั้น มันแปลว่าน้องสาวผมต้องทำตามที่ผมบอกทุกอย่าง

6
00:00:14,000 --> 00:00:16,000
และผมก็อยากเล่มเกมสงคราม

7
00:00:16,000 --> 00:00:18,000
พวกเราอยู่บนเตียงสองชั้น

8
00:00:18,000 --> 00:00:20,000
และด้านหนึ่งของเตียงนั้น

9
00:00:20,000 --> 00:00:22,000
ผมวางทหารจีไอโจและอาวุธทั้งหมด

10
00:00:22,000 --> 00:00:25,000
ส่วนอีกด้านหนึ่งเป็น "ม้าน้อยของฉัน"ทั้งหมดของน้องสาวผม

11
00:00:25,000 --> 00:00:27,000
พร้อมสำหรับการจู่โจมของกองทหารม้า

12
00:00:27,000 --> 00:00:29,000
มีเรื่องเล่าต่างๆกันเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในบ่ายวันนั้น

13
00:00:29,000 --> 00:00:32,000
และเนื่องจากวันนี้น้องผมไม่ได้อยู่ที่นี่กับพวกเรา

14
00:00:32,000 --> 00:00:34,000
ผมจะเล่าเรื่องจริงให้ฟัง...

15
00:00:34,000 --> 00:00:36,000
(เสียงหัวเราะ)...

16
00:00:36,000 --> 00:00:38,000
ซึ่งก็คือ น้องสาวผมนั้นเอนไปในทางที่่เรียกได้ว่าซุ่มซ่าม

17
00:00:38,000 --> 00:00:41,000
ทำอีท่าไหนก็ไม่รู้ โดยที่ไม่ได้มีการช่วยหรือดันจากพี่ชายของเธอเลย

18
00:00:41,000 --> 00:00:43,000
ทันใดนั้นเอง เอมี่ก็หายตัวไปจากด้านบนของเตียงสองชั้น

19
00:00:43,000 --> 00:00:45,000
แล้วลงไปอยู่บนพื้นพร้อมกับเสียงกระแทกโครม

20
00:00:45,000 --> 00:00:47,000
ตอนนั้นผมจ้องมองลงไปข้างเตียงด้วยความกลัว

21
00:00:47,000 --> 00:00:50,000
ว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้องสาวที่ตกลงไป

22
00:00:50,000 --> 00:00:52,000
และเห็นว่าเธอได้ร่วงลงบนมือและเข่าของเธออย่างน่าเจ็บปวด

23
00:00:52,000 --> 00:00:54,000
โดยมีแขนขาทั้งสี่ยันพื้น

24
00:00:54,000 --> 00:00:56,000
ตอนนั้นผมกลัวเพราะว่าพ่อแม่ได้ปรามผมไว้

25
00:00:56,000 --> 00:00:58,000
ให้พยายามเล่นกับน้อง

26
00:00:58,000 --> 00:01:01,000
อย่างปลอดภัยและเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้

27
00:01:01,000 --> 00:01:04,000
และเมื่อคิดถึงเรื่องที่ผมเพิ่งทำเอมี่แขนหักอย่างไม่ได้ตั้งใจ

28
00:01:04,000 --> 00:01:06,000
เมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อน

29
00:01:06,000 --> 00:01:10,000
(เสียงหัวเราะ)

30
00:01:10,000 --> 00:01:12,000
โดยการผลักเธออย่างกล้าหาญ

31
00:01:12,000 --> 00:01:15,000
ให้พ้นจากวิถีกระสุนสมมุติจากการซุ่มยิง

32
00:01:15,000 --> 00:01:17,000
(เสียงหัวเราะ)

33
00:01:17,000 --> 00:01:19,000
ซึ่งยังไม่มีใครมาขอบคุณเลย

34
00:01:19,000 --> 00:01:21,000
ผมพยายามอย่างเต็มความสามารถจริงๆนะ..

35
00:01:21,000 --> 00:01:23,000
เธอไม่เห็นกระสุนที่กำลังมาด้วยซ้ำ..

36
00:01:23,000 --> 00:01:25,000
ผมพยายามอย่างมากเท่าที่จะทำได้ที่จะทำตัวเป็นเด็กดี

37
00:01:25,000 --> 00:01:27,000
เมื่อเห็นหน้าของน้องสาว

38
00:01:27,000 --> 00:01:29,000
เสียงโอดครวญจากความเจ็บปวด และความทรมาน และความตกใจ

39
00:01:29,000 --> 00:01:31,000
กำลังจะระเบิดออกมาจากปากของเธอ และพร้อมที่

40
00:01:31,000 --> 00:01:34,000
จะทำให้พ่อแม่ผมตื่นจากการนอนกลางวันในฤดูหนาว

41
00:01:34,000 --> 00:01:36,000
ผมก็เลยทำสิ่งเดียว

42
00:01:36,000 --> 00:01:39,000
ที่หัวสมองอันหวาดกลัวของเด็กเจ็ดขวบจะคิดออก เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงโศกนาฏกรรมอันนี้ได้

43
00:01:39,000 --> 00:01:41,000
และถ้าคุณมีลูก คุณจะต้องเคยได้เห็นสิ่งนี้มาก่อนนับร้อยครั้ง

44
00:01:41,000 --> 00:01:43,000
ผมจึงพูดว่า "เอมี่เอมี่อย่าเพิ่ง อย่าร้องนะ อย่าร้องนะ"

45
00:01:43,000 --> 00:01:45,000
เธอเห็นวิธีที่เธอตกลงมาไม๊?

46
00:01:45,000 --> 00:01:48,000
ไม่มีมนุษย์คนไหนตกลงมาบนแขนกับขาทั้งสี่อย่างนั้นได้หรอก

47
00:01:48,000 --> 00:01:51,000
เอมี่ ฉันว่ามันแปลว่าเธอเป็นยูนิคอร์นนะ

48
00:01:51,000 --> 00:01:54,000
(เสียงหัวเราะ)

49
00:01:54,000 --> 00:01:57,000
นั่นผมโกง เพราะว่าไม่มีอะไรในโลกนี้ที่น้องสาวผมอยากเป็นมากกว่า

50
00:01:57,000 --> 00:01:59,000
เอมี่สาวน้อยยูนีคอร์นวิเศษ

51
00:01:59,000 --> 00:02:01,000
แทนที่จะเป็น เอมี่น้องสาวห้าขวบที่กำลังเจ็บอยู่

52
00:02:01,000 --> 00:02:04,000
แน่นอน นี่เป็นตัวเลือกที่ไม่เคยอยู่ในสมองเธอมาก่อน

53
00:02:04,000 --> 00:02:07,000
แล้วคุณจะเห็นได้ว่า น้องสาวที่ถูกครอบงำและน่าสงสารของผมนั้นกำลังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

54
00:02:07,000 --> 00:02:09,000
ในขณะที่สมองน้อยๆของเธอกำลังพยายามที่จะทุ่มเททรัพยากร

55
00:02:09,000 --> 00:02:11,000
เพื่อที่จะรู้สึกถึงความเจ็บปวด และความทรมาน และความตกใจ

56
00:02:11,000 --> 00:02:13,000
ที่เธอเพิ่งจะประสบ

57
00:02:13,000 --> 00:02:15,000
หรือเพื่อที่จะครุ่นคิดถึงเอกลักษณ์ใหม่ในการเป็นยูนิคอร์นของเธอ

58
00:02:15,000 --> 00:02:17,000
และความคิดหลังก็ชนะ

59
00:02:17,000 --> 00:02:19,000
แทนที่จะร้องไห้ แทนที่จะหยุดเล่น

60
00:02:19,000 --> 00:02:21,000
แทนที่จะปลุกพ่อและแม่

61
00:02:21,000 --> 00:02:23,000
พร้อมกับผลพวงที่ไม่พึงประสงค์ที่จะตามผมมา

62
00:02:23,000 --> 00:02:25,000
กลับกลายเป็น รอยยิ้มกระจายไปทั่วใบหน้าของเธอ

63
00:02:25,000 --> 00:02:28,000
แล้วเธอก็กระโดดกลับขึ้นมาบนเตียง พร้อมกับความสง่างามของลูกยูนิคอร์นตัวน้อย

64
00:02:28,000 --> 00:02:30,000
(เสียงหัวเราะ)

65
00:02:30,000 --> 00:02:32,000
กับขาที่หักข้างหนึ่ง

66
00:02:32,000 --> 00:02:34,000
สิ่งที่เราได้เจอะเจอโดยบังเอิญ

67
00:02:34,000 --> 00:02:36,000
ในวัยละอ่อนแค่ห้าและเจ็ดขวบ

68
00:02:36,000 --> 00:02:38,000
ซึ่งณ ตอนนั้นพวกเราไม่รู้เลยจริงๆ

69
00:02:38,000 --> 00:02:41,000
คือสิ่งที่กำลังจะเป็นแนวหน้าของการปฏิวัติทางวิทยาศาสตร์

70
00:02:41,000 --> 00:02:44,000
ซึ่งได้เกิดขึ้นยี่สิบปีให้หลัง ในวิธีที่เรามองสมองมนุษย์

71
00:02:44,000 --> 00:02:47,000
สิ่งที่เราได้เจอะเจอโดยบังเอิญ คือสิ่งที่เรียกว่าจิตวิทยาเชิงบวก

72
00:02:47,000 --> 00:02:49,000
ซึ่งคือเหตุผลที่ผมมาอยู่ที่นี่ในวันนี้

73
00:02:49,000 --> 00:02:51,000
และก็คือเหตุผลที่ผมตื่นขึ้นมาทุกเช้า

74
00:02:51,000 --> 00:02:53,000
ตอนที่ผมเริ่มพูดถึงงานวิจัยนี้

75
00:02:53,000 --> 00:02:55,000
นอกสถาบันการศึกษา แต่กับบริษัทและโรงเรียน

76
00:02:55,000 --> 00:02:57,000
สิ่งแรกที่สุด ที่พวกเขาบอกไม่ให้ทำ

77
00:02:57,000 --> 00:02:59,000
ก็คือการเริ่มการบรรยายด้วยกราฟ

78
00:02:59,000 --> 00:03:01,000
สิ่งแรกที่สุดที่ผมอยากทำก็คือ เริ่มการบรรยายด้วยกราฟ

79
00:03:01,000 --> 00:03:03,000
กราฟนี้ดูน่าเบื่อ

80
00:03:03,000 --> 00:03:05,000
แต่กราฟนี้คือเหตุผลที่ผมตื่นเต้นและตื่นขึ้นในทุกเช้า

81
00:03:05,000 --> 00:03:07,000
และกราฟนี้ก็ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย มันคือข้อมูลปลอม

82
00:03:07,000 --> 00:03:09,000
สิ่งที่เราพบก็คือ...

83
00:03:09,000 --> 00:03:13,000
(เสียงหัวเราะ)

84
00:03:13,000 --> 00:03:16,000
ถ้าผมได้ข้อมูลนี้จากการวิจัยพวกคุณในห้องนี้ ผมคงจะดีใจมาก

85
00:03:16,000 --> 00:03:18,000
เพราะมีแนวโน้มไปในทิศทางเดียวกันอย่างชัดเจนมาก

86
00:03:18,000 --> 00:03:20,000
ซึ่งก็แปลว่าผมจะได้ตีพิมพ์ผลงาน

87
00:03:20,000 --> 00:03:22,000
ซึ่งคือสิ่งเดียวที่สำคัญ

88
00:03:22,000 --> 00:03:24,000
ข้อเท็จจริงที่ว่ามันมีจุดสีแดงแปลกๆหนึ่งจุดเหนือเส้นโค้งนั้น

89
00:03:24,000 --> 00:03:26,000
แสดงว่ามี่คนประหลาดอยู่หนึ่งคนในห้อง

90
00:03:26,000 --> 00:03:29,000
ผมรู้นะว่าคุณเป็นใคร ผมเห็นคุณตั้งแต่ตอนเริ่มแล้ว

91
00:03:29,000 --> 00:03:31,000
แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา

92
00:03:31,000 --> 00:03:33,000
นั่นไม่ใช่ปัญหา คุณส่วนมากก็รู้ดี

93
00:03:33,000 --> 00:03:35,000
เพราะผมแค่ลบจุดแดงนั้นก็ได้

94
00:03:35,000 --> 00:03:37,000
ผมสามารถลบจุดนี้ได้ เพราะมันชัดเจนว่าจุดนี้คือข้อผิดพลาดของการวัด

95
00:03:37,000 --> 00:03:39,000
แล้วเราก็รู้ว่ามันคือข้อผิดพลาดของการวัด

96
00:03:39,000 --> 00:03:42,000
เพราะมันกำลังทำให้ผลข้อมูลผมเสีย

97
00:03:42,000 --> 00:03:44,000
ดังนั้นหนึ่งในสิ่งแรกๆที่พวกเราสอนคนอื่น

98
00:03:44,000 --> 00:03:47,000
ไม่ว่าจะในวิชาเศรษฐศาสตร์ สถิติ พาณิชยกรรม หรือจิตวิทยา

99
00:03:47,000 --> 00:03:50,000
ก็คือ ทำอย่างไรจึงจะกำจัดพวกที่ประหลาดๆนั้นทิ้งไป ตามวิธีทางสถิติที่ถูกต้อง

100
00:03:50,000 --> 00:03:52,000
แล้วเราจะกำจัดค่าที่ผิดปกตินั้นทิ้งไปอย่างไร

101
00:03:52,000 --> 00:03:54,000
เพื่อที่จะหาเส้นที่เหมาะเจาะที่สุดได้ ?

102
00:03:54,000 --> 00:03:56,000
ซึ่งคงจะยอดเยี่ยมถ้าผมพยายามจะค้นพบ

103
00:03:56,000 --> 00:03:59,000
ว่าคนปกติควรกินยาแก้ปวด(Advil)กี่เม็ด -- สองเม็ด

104
00:03:59,000 --> 00:04:01,000
แต่ถ้าผมสนใจในศักยภาพ ถ้าผมสนใจในศักยภาพของคุณ

105
00:04:01,000 --> 00:04:03,000
หรือใน ความสุข หรือการเพิ่มผลผลิต

106
00:04:03,000 --> 00:04:05,000
หรือพลังงาน หรือความคิดสร้างสรรค์

107
00:04:05,000 --> 00:04:07,000
สิ่งที่พวกเรากำลังทำ ก็คือการสร้างลัทธิค่าเฉลี่ยกับวิทยาศาสตร์

108
00:04:07,000 --> 00:04:09,000
ถ้าผมถามคำถามอย่างเช่น

109
00:04:09,000 --> 00:04:11,000
"เด็กสามารถเรียนรู้ที่จะอ่านได้เร็วเท่าไหร่ในห้องเรียน?"

110
00:04:11,000 --> 00:04:13,000
นักวิทยาศาสตร์จะเปลี่ยนคำถามเป็น "เด็กโดยเฉลี่ยแล้ว

111
00:04:13,000 --> 00:04:15,000
เรียนรู้ที่จะอ่านได้เร็วเท่าไหร่ในห้องเรียน?"

112
00:04:15,000 --> 00:04:17,000
แล้วเราก็ปรับแต่งชั้นเรียนไปสู่ค่าเฉลี่ยนั้นๆ

113
00:04:17,000 --> 00:04:19,000
แต่ถ้าคุณตกไปอยู่ต่ำกว่าค่าเฉลี่ยนั้นละก็

114
00:04:19,000 --> 00:04:21,000
นักจิตวิทยาจะตื่นเต้นมาก

115
00:04:21,000 --> 00:04:24,000
เพราะนั่นแปลว่าคุณซึมเศร้า หรือไม่ก็มีความผิดปกติบางอย่าง

116
00:04:24,000 --> 00:04:26,000
หรือถ้าให้ดีก็เป็นทั้งสองอย่าง

117
00:04:26,000 --> 00:04:28,000
เราอยากให้เป็นทั้งคู่ เพราะรูปแบบธุรกิจของเราก็คือ

118
00:04:28,000 --> 00:04:30,000
ถ้าคุณมาเข้ารับการบำบัด ด้วยปัญหาหนึ่งอย่าง

119
00:04:30,000 --> 00:04:32,000
เราอยากมั่นใจว่าคุณจะได้ออกไปโดยรู้ว่าคุณมีปัญหาสิบอย่าง

120
00:04:32,000 --> 00:04:34,000
คุณจะได้กลับมาบ่อยๆ

121
00:04:34,000 --> 00:04:36,000
แล้วเราจะกลับไปพูดถึงสมัยเมื่อคุณยังเด็กด้วยถ้าจำเป็น

122
00:04:36,000 --> 00:04:38,000
แต่ในที่สุด สิ่งที่เราต้องการคือให้คุณกลับเป็นปกติอีกครั้ง

123
00:04:38,000 --> 00:04:40,000
แต่ความปกติก็เป็นเพียงค่าเฉลี่ย

124
00:04:40,000 --> 00:04:42,000
และสิ่งที่ผมตั้งสมมติฐาน และสิ่งที่จิตวิทยาเชิงบวกตั้งสมมติฐาน

125
00:04:42,000 --> 00:04:44,000
ก็คือ ถ้าเราศึกษาอะไรที่เป็นเพียงค่าเฉลี่ย

126
00:04:44,000 --> 00:04:46,000
เราก็จะยังคงเป็นได้เพียงแค่ค่าเฉลี่ย

127
00:04:46,000 --> 00:04:48,000
ดังนั้น แทนที่จะลบค่าที่ดีเกินเฉลี่ยทิ้ง

128
00:04:48,000 --> 00:04:50,000
สิ่งที่ผมทำอย่างตั้งใจคือ การเข้าไปหาประชากรพวกนี้

129
00:04:50,000 --> 00:04:52,000
ทำไมหรือครับ?

130
00:04:52,000 --> 00:04:54,000
ทำไมละ พวกคุณบางคนถึงอยู่สูงนัก เหนือเส้นเฉลี่ยได้

131
00:04:54,000 --> 00:04:56,000
ทั้งในด้านระดับความสามารถทางสติปัญญา การกีฬา การดนตรี

132
00:04:56,000 --> 00:04:58,000
ความคิดสร่างสรรค์ ระดับพละกำลัง

133
00:04:58,000 --> 00:05:00,000
ความยืดหยุ่นต่อปัญหาเฉพาะหน้า อารมณ์ขัน

134
00:05:00,000 --> 00:05:03,000
ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม แทนที่จะลบคุณทิ้ง สิ่งที่ผมอยากทำคือศึกษาคุณ

135
00:05:03,000 --> 00:05:05,000
เพราะเราอาจจะสามารถรวบรวมข้อมูล

136
00:05:05,000 --> 00:05:07,000
ไม่ใช่เพียงเพื่อที่จะผลักดันให้คนขึ้นไปอยู่ที่ระดับปกติ

137
00:05:07,000 --> 00:05:10,000
แต่เพื่อที่จะดันค่าเฉลี่ยทั้งหมดให้สูงขึ้น

138
00:05:10,000 --> 00:05:12,000
ทั้งในบริษัท และในโรงเรียนทั่วโลก

139
00:05:12,000 --> 00:05:14,000
เหตุผลที่กราฟนี้สำคัญกับผมมาก

140
00:05:14,000 --> 00:05:16,000
ก็เพราะ เมื่อผมเปิดดูข่าว มันเหมือนกับว่าข้อมูลข่าวสารส่วนมากนั้น

141
00:05:16,000 --> 00:05:18,000
ไม่ดี จริงๆแล้วมันเป็นไปในเชิงลบ

142
00:05:18,000 --> 00:05:21,000
ส่วนมากก็เกี่ยวกับการฆาตกรรม การทุจริต โรคภัยไข้เจ็บ ภัยพิบัติทางธรรมชาติ

143
00:05:21,000 --> 00:05:23,000
แล้วด้วยความรวดเร็ว สมองผมก็เริ่มที่จะคิดว่า

144
00:05:23,000 --> 00:05:25,000
นั่นคือสัดส่วนที่ถูกต้องของสิ่งที่ไม่ดี กับสิ่งที่ดีในโลก

145
00:05:25,000 --> 00:05:27,000
สิ่งที่กล่าวนั้นกำลังทำ ก็คือการสร้างสิ่งบางอย่าง

146
00:05:27,000 --> 00:05:29,000
ที่เรียกกันว่าโรคโรงเรียนแพทย์

147
00:05:29,000 --> 00:05:31,000
ซึ่ง ถ้าคุณรู้จักคนที่เคยเรียนแพทย์

148
00:05:31,000 --> 00:05:33,000
ช่วงปีเรียกของการฝึกอบรมแพทย์

149
00:05:33,000 --> 00:05:35,000
เมื่อคุณอ่านรายชื่อทั้งหมดของโรคและอาการที่เกิดขึ้นได้โดยตลอด

150
00:05:35,000 --> 00:05:37,000
อยู่ๆคุณก็รู้สึกว่าคุณเป็นโรคทั้งหมดนั้นเลย

151
00:05:37,000 --> 00:05:40,000
ผมมีน้องเขยชื่อโบโบ่ -- ซึ่งเป็นอีกเรื่องเลย

152
00:05:40,000 --> 00:05:43,000
โบโบ่แต่งงานกับเอมี่สาวน้อยยูนิคอร์น

153
00:05:43,000 --> 00:05:46,000
โบโบ่โทรศัพย์มาหาผม

154
00:05:46,000 --> 00:05:49,000
จากโรงเรียนแพทย์เยล

155
00:05:49,000 --> 00:05:51,000
แล้วโบโบ่ก็พูดว่า "ชอน ผมเป็นโรคเรื้อน "

156
00:05:51,000 --> 00:05:53,000
(เสียงหัวเราะ)

157
00:05:53,000 --> 00:05:55,000
ซึ่ง แม้ที่เยล ก็ถือว่าหายากเหลือเกิน

158
00:05:55,000 --> 00:05:58,000
แต่ผมไม่รู้ว่าจะปลอบโบโบ่ที่น่าสงสารอย่างไร

159
00:05:58,000 --> 00:06:00,000
เพราะโบโบ่เพิ่งจะผ่านช่วงหมดประจำเดือนมาได้หนึ่งอาทิตย์

160
00:06:00,000 --> 00:06:02,000
(เสียงหัวเราะ)

161
00:06:02,000 --> 00:06:05,000
เห็นไหมครับว่าสิ่งที่เราพบ ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นความจริงที่มีอิทธิพลกับเรา

162
00:06:05,000 --> 00:06:08,000
แต่เลนส์ที่สมองเรามองโลกต่างหาก ที่สร้างความเป็นจริงนั้นๆของคุณ

163
00:06:08,000 --> 00:06:11,000
และถ้าเราสามารถเปลี่ยนเลนส์นั้นได้ เราไม่เพียงแต่เปลี่ยนความสุขได้เท่านั้น

164
00:06:11,000 --> 00:06:14,000
เรายังสามารถเปลี่ยนผลลัพธ์ทางการศึกษา และธุรกิจทุกๆเรื่องได้ในเวลาเดียวกัน

165
00:06:14,000 --> 00:06:16,000
ตอนที่ผมสมัครเรียนที่ฮาร์วาร์ด ผมสมัครตามคำท้า

166
00:06:16,000 --> 00:06:19,000
ผมไม่ได้คิดว่าจะสอบติด และครอบครัวผมก็ไม่มีเงินส่งผมเรียน

167
00:06:19,000 --> 00:06:21,000
ตอนที่ผมได้ทุนทหารสองอาทิตย์ต่อมา ผมถึงได้ไปเรียน

168
00:06:21,000 --> 00:06:24,000
อยู่ๆ สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ได้กลายเป็นจริง

169
00:06:24,000 --> 00:06:27,000
ตอนที่ผมเรียนที่นั่น ผมเลยเข้าใจว่าคนอื่นๆน่าจะคิดว่ามันเป็นสิทธิพิเศษเหมือนกัน

170
00:06:27,000 --> 00:06:29,000
ว่าพวกเขาก็ตื่นเต้นที่ได้อยู่ณจุดนั้น

171
00:06:29,000 --> 00:06:31,000
ถึงแม้ว่าคุณจะอยู่ในห้องเรียนที่เต็มไปด้วยคนที่ฉลาดกว่าคุณ

172
00:06:31,000 --> 00:06:33,000
คุณก็มีความสุขแค่ได้อยู่ในห้องเรียนนั้น นี่คือสิ่งที่ผมรู้สึกในตอนนั้น

173
00:06:33,000 --> 00:06:35,000
แต่สิ่งที่ผมค้นพบก็คือ

174
00:06:35,000 --> 00:06:37,000
แม้ว่าบางคนรู้สึกเหมือนผม

175
00:06:37,000 --> 00:06:39,000
หลังจากที่ผมเรียนจบสี่ปี

176
00:06:39,000 --> 00:06:41,000
ผมได้ใช้เวลาแปดปีต่อมา อยู่ในหอพักกับนักศึกษา

177
00:06:41,000 --> 00:06:44,000
ฮาร์วาร์ดจ้างผมนะ ผมไม่ได้เป็นชายที่น่ารำคาญนะ

178
00:06:44,000 --> 00:06:48,000
(เสียงหัวเราะ)

179
00:06:48,000 --> 00:06:51,000
ตอนนั้นผมเป็นเจ้าหน้าที่ให้คำปรึกษาแก่นักศึกษาฮาร์วาร์ด ให้ผ่านพ้นสี่ปีอันยากลำบากไปได้

180
00:06:51,000 --> 00:06:53,000
แล้วสิ่งที่ผมพบในงานวิจัยและการเรียนการสอนของผม

181
00:06:53,000 --> 00:06:55,000
ก็คือ นักศึกษาเหล่านั้น ไม่ว่าจะมีความสุขเท่าใด

182
00:06:55,000 --> 00:06:58,000
จากความสำเร็จตอนแรก ที่เข้าเรียนได้นั้น

183
00:06:58,000 --> 00:07:01,000
เมื่อสองอาทิตย์ผ่านไป สมองของพวกเขาจะไม่สนใจกับ สิทธิพิเศษที่ได้เข้าไปเรียนที่นั่น

184
00:07:01,000 --> 00:07:03,000
หรือปรัชญาหรือวิชาฟิสิกส์ของพวกเขา

185
00:07:03,000 --> 00:07:05,000
แต่สมองของพวกเขาจะมุ่งไปสู่ การแข่งขัน ภาระงานที่ต้องทำ

186
00:07:05,000 --> 00:07:07,000
ความยุ่งยาก ความเครียด และข้อร้องเรียนต่างๆ

187
00:07:07,000 --> 00:07:09,000
ตอนแรกที่ผมมาเรียนที่นั่น ผมเดินเข้าโรงอาหารนักศึกษาปีหนึ่ง

188
00:07:09,000 --> 00:07:12,000
ซึ่งคือที่ๆเพื่อนผมจากเวโค่ เทกซัส,ที่ๆผมเติบโตมา

189
00:07:12,000 --> 00:07:14,000
ผมรู้ว่าบางคนอาจจะเคยได้ยินมาก่อน

190
00:07:14,000 --> 00:07:16,000
ตอนที่พวกเขามาเยี่ยมผม พวกเขามองไปรอบๆ

191
00:07:16,000 --> 00:07:18,000
แล้วก็พูดว่า "โรงอาหารนักศึกษาปีหนึ่งเหมือนกับอะไรที่

192
00:07:18,000 --> 00:07:20,000
มาจากฮอกวาร์ดจากหนังเรื่องแฮร์รี่ พ็อตเตอร์" ซึ่งมันก็จริง

193
00:07:20,000 --> 00:07:22,000
นี่คือฮอกวาร์ดจากหนังเรื่อง"แฮร์รี่ พ็อตเตอร์" และนั่นคือฮาร์วาร์ด

194
00:07:22,000 --> 00:07:24,000
แล้วเมื่อพวกเขาเห็นอย่างนั้น

195
00:07:24,000 --> 00:07:26,000
ก็พูดว่า "ชอน ทำไมนายต้องมาเสียเวลาศึกษาเรื่องความสุขที่ฮาร์วาร์ดด้วย?"

196
00:07:26,000 --> 00:07:28,000
จริงๆนะ มีอะไรที่จะทำให้นักศึกษาฮาร์วาร์ด

197
00:07:28,000 --> 00:07:30,000
ไม่มีความสุขได้?

198
00:07:30,000 --> 00:07:32,000
ฝังอยู่ในคำถามนี้

199
00:07:32,000 --> 00:07:34,000
คือกุญแจสำคัญในการทำความเข้าใจวิทยาศาสตร์ของความสุข

200
00:07:34,000 --> 00:07:36,000
เพราะสิ่งที่คำถามนั้นทึกทักว่าจริง

201
00:07:36,000 --> 00:07:39,000
ก็คือว่าโลกภายนอกเป็นสิ่งที่ทำนายระดับความสุขของเรา

202
00:07:39,000 --> 00:07:41,000
ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว ถ้าผมรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับโลกภายนอกของคุณ

203
00:07:41,000 --> 00:07:44,000
ผมก็สามารถทำนายความสุขระยะยาวของคุณได้แค่ 10 เปอร์เซ็นต์

204
00:07:44,000 --> 00:07:46,000
อีก 90 เปอร์เซ็นต์ของความสุขระยะยาวของคุณ

205
00:07:46,000 --> 00:07:48,000
ไม่ได้ถูกทำนายได้โดยโลกภายนอก

206
00:07:48,000 --> 00:07:50,000
แต่โดยวิธีที่สมองคุณประมวลสิ่งต่างๆในโลก

207
00:07:50,000 --> 00:07:52,000
และถ้าเราเปลี่ยนมันได้

208
00:07:52,000 --> 00:07:54,000
ถ้าเราเปลี่ยนสูตรของความสุขและความสำเร็จ

209
00:07:54,000 --> 00:07:56,000
สิ่งที่เราสามารถทำได้ก็คือเปลี่ยนวิธี

210
00:07:56,000 --> 00:07:58,000
ที่เราสามารถส่งผลกระทบต่อความเป็นจริง

211
00:07:58,000 --> 00:08:00,000
สิ่งที่เราพบก็คือ เพียง25เปอร์เซ็นต์ของความสำเร็จทางการงาน

212
00:08:00,000 --> 00:08:02,000
นั้นคาดการณ์ได้จากไอคิว

213
00:08:02,000 --> 00:08:04,000
อีก 75เปอร์เซ็นต์ของความสำเร็จนั้น

214
00:08:04,000 --> 00:08:07,000
คาดการณ์ได้จากระดับความคิดเชิงบวก และการสนับสนุนทางสังคมของคุณ

215
00:08:07,000 --> 00:08:10,000
และความสามารถในการมองความกดดันให้เป็นความท้าทาย แทนที่จะเป็นการคุกคาม

216
00:08:10,000 --> 00:08:13,000
ผมเคยคุยกับโรงเรียนประจำในนิวอิงแลนด์ ที่น่าจะเป็นโรงเรียนประจำที่มีชื่อเสียงมากที่สุดก็ว่าได้

217
00:08:13,000 --> 00:08:15,000
พวกเขาบอกว่า "เรารู้อยู่แล้ว

218
00:08:15,000 --> 00:08:18,000
ดังนั้นทุกๆปี แทนที่จะแค่สอนนักเรียน เรายังมีสัปดาห์สุขภาพดี

219
00:08:18,000 --> 00:08:21,000
และพวกเราก็ตื่นเต้นมาก ทุกคืนวันจันทร์เรามีผู้เชี่ยวชาญชั้นนำของโลก

220
00:08:21,000 --> 00:08:23,000
มาพูดเกี่ยวกับเรื่องภาวะซึมเศร้าของวัยรุ่น

221
00:08:23,000 --> 00:08:25,000
คืนวันอังคาร ความรุนแรงและการข่มเหงในโรงเรียน

222
00:08:25,000 --> 00:08:27,000
คืนวันพุธ ความผิดปกติด้านการรับประทานอาหาร

223
00:08:27,000 --> 00:08:29,000
คืนวันพฤหัสบดี การใช้ยาผิดกฎหมาย

224
00:08:29,000 --> 00:08:32,000
และคืนวันศุกร์ เรากำลังตัดสินใจระหว่างความเสี่ยงของการมีเพศสัมพันธ์ หรือความสุข"

225
00:08:32,000 --> 00:08:35,000
(เสียงหัวเราะ)

226
00:08:35,000 --> 00:08:37,000
ผมพูดว่า "นั่นแหละ คืนวันศุกร์ของคนส่วนมาก"

227
00:08:37,000 --> 00:08:40,000
(เสียงหัวเราะ)

228
00:08:40,000 --> 00:08:43,000
(เสียงตบมือ)

229
00:08:43,000 --> 00:08:45,000
ผมดีใจที่คุณชอบ แต่พวกเขาไม่ได้ชอบเลย

230
00:08:45,000 --> 00:08:47,000
ที่ปลายสายเงียบ

231
00:08:47,000 --> 00:08:49,000
แล้วผมก็พูดเข้าไปในความเงียบนั้นว่า "ผมพร้อมที่จะไปพูดที่โรงเรียนคุณนะ"

232
00:08:49,000 --> 00:08:52,000
แต่แค่ให้คุณทราบว่า นั่นมันไม่ใช่สัปดาห์สุขภาพดี แต่เป็นสัปดาห์ความเจ็บป่วย

233
00:08:52,000 --> 00:08:54,000
สิ่งที่คุณได้ทำ คือคุณได้สรุปสิ่งร้ายๆทั้งหมดที่สามารถเกิดขึ้นได้

234
00:08:54,000 --> 00:08:56,000
แต่ไม่ได้พูดถึงสิ่งดีๆเลย

235
00:08:56,000 --> 00:08:58,000
การไม่มีโรคไม่ได้แปลว่าสุขภาพดี

236
00:08:58,000 --> 00:09:00,000
นี่ต่างหากคือหนทางสู่สุขภาพดี

237
00:09:00,000 --> 00:09:03,000
เราต้องกลับสูตรสำหรับความสุขและความสำเร็จ

238
00:09:03,000 --> 00:09:05,000
ในสามปีที่ผ่านมา ผมได้เดินทางไป 45 ประเทศ

239
00:09:05,000 --> 00:09:07,000
ได้ทำงานร่วมกับโรงเรียน และบริษัท

240
00:09:07,000 --> 00:09:09,000
ท่ามกลางภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ

241
00:09:09,000 --> 00:09:11,000
และสิ่งที่ผมพบก็คือ บริษัทและโรงเรียนส่วนมากนั้น

242
00:09:11,000 --> 00:09:13,000
ทำตามสูตรความสำเร็จ ซึ่งก็คือ

243
00:09:13,000 --> 00:09:15,000
ถ้าฉันทำงานหนักขึ้น ฉันก็จะประสบความสำเร็จมากขึ้น

244
00:09:15,000 --> 00:09:18,000
และถ้าฉันประสบความสำเร็จมากขึ้น ฉันก็จะมีความสุขขึ้น

245
00:09:18,000 --> 00:09:20,000
นี่คือรากฐานหลักของการอบรมเลี้ยงดูส่วนใหญ่ และวิธีการบริหารจัดการของพวกเรา

246
00:09:20,000 --> 00:09:22,000
และเป็นวิธีที่กระตุ้นพฤติกรรมของเรา

247
00:09:22,000 --> 00:09:25,000
ซึ่งปัญหาก็คือ มันผิดหลักวิทยาศาสตร์แล้วก็ล้าหลัง ด้วยเหตุผลสองอย่าง

248
00:09:25,000 --> 00:09:28,000
หนึ่ง ทุกครั้งที่สมองเรารู้สึกประสบความสำเร็จ

249
00:09:28,000 --> 00:09:30,000
คุณก็เปลี่ยนบรรทัดฐานของคำว่าสำเร็จไปแล้ว

250
00:09:30,000 --> 00:09:32,000
คุณเคยได้คะแนนดี ตอนนี้คุณเลยต้องให้ได้คะแนนที่ดีกว่าเดิม

251
00:09:32,000 --> 00:09:34,000
คุณเคยอยู่โรงเรียนที่ดี หลังจากนั้นคุณก็ไปเข้าโรงเรียนที่ดีขึ้นไปอีก

252
00:09:34,000 --> 00:09:36,000
คุณเคยได้งานที่ดี ตอนนี้เลยต้องได้งานที่ดีกว่าเดิม

253
00:09:36,000 --> 00:09:38,000
คุณเคยทำยอดขายเข้าเป้า ตอนนี้เราเลยต้องตั้งเป้ายอดขายใหม่ให้คุณ

254
00:09:38,000 --> 00:09:41,000
และถ้าความสุขอยู่ตรงข้ามกับความสำเร็จ สมองคุณก็จะไม่เคยได้ไปถึงจุดนั้น

255
00:09:41,000 --> 00:09:43,000
สิ่งที่เราได้ทำลงไป คือเมื่อเป็นสังคมเราร่วมกันผลักความสุข

256
00:09:43,000 --> 00:09:46,000
ออกไปจนข้ามขีดจำกัดของการรับรู้

257
00:09:46,000 --> 00:09:48,000
และนี่ก็เพราะว่าพวกเราคิดว่าเราต้องประสบความสำเร็จ

258
00:09:48,000 --> 00:09:50,000
แล้วเราจึงจะมีความสุข

259
00:09:50,000 --> 00:09:52,000
แต่ปัญหาที่แท้จริง ก็คือสมองเราทำงานในทางตรงกันข้าม

260
00:09:52,000 --> 00:09:55,000
ถ้าคุณสามารถเพิ่มระดับความคิดเชิงบวกของคนบางคน ณเวลานี้ได้

261
00:09:55,000 --> 00:09:58,000
สมองของเขาก็จะรู้สึกถึงสิ่งที่เราเรียกว่า ผลประโยชน์ของความสุข

262
00:09:58,000 --> 00:10:00,000
ซึ่งก็คือ สมองคุณขณะคิดเชิงบวก

263
00:10:00,000 --> 00:10:02,000
ทำงานได้ดีกว่าปกติมาก

264
00:10:02,000 --> 00:10:04,000
เมื่อเทียบกับ ขณะที่คิดเชิงลบ เป็นกลาง หรือเครียด

265
00:10:04,000 --> 00:10:07,000
สติปัญญา ความคิดสร้างสรรค์ ระดับพลังงานของคุณเพิ่มสูงขึ้น

266
00:10:07,000 --> 00:10:09,000
จริงๆแล้ว สิ่งที่เราได้พบ

267
00:10:09,000 --> 00:10:11,000
คือผลทางธุรกิจทุกๆอย่างนั้นดีขึ้น

268
00:10:11,000 --> 00:10:13,000
สมองคุณขณะคิดเชิงบวกมีประสิทธิภาพมากขึ้น 31เปอร์เซ็นต์

269
00:10:13,000 --> 00:10:16,000
เมื่อเทียบกับ ขณะที่คิดเชิงลบ เป็นกลาง หรือเครียด

270
00:10:16,000 --> 00:10:18,000
ยอดขายของคุณเพิ่มขึ้น 37 เปอร์เซ็นต์

271
00:10:18,000 --> 00:10:20,000
หมอรักษาได้เร็ว แม่นยำขึ้น 19 เปอร์เซ็นต์

272
00:10:20,000 --> 00:10:22,000
ในการได้ผลวินิจฉัยโรคที่ถูกต้อง

273
00:10:22,000 --> 00:10:24,000
ในขณะที่คิดเชิงบวก แทนที่จะคิดเชิงลบ เป็นกลาง หรือเครียด

274
00:10:24,000 --> 00:10:26,000
ซึ่งแปลว่า เราสามารถกลับสูตรของความสุข

275
00:10:26,000 --> 00:10:29,000
ถ้าเราสามารถหาวิธีที่จะคิดเชิงบวก ณขณะนั้น

276
00:10:29,000 --> 00:10:31,000
แล้วสมองของเราทำงานได้อย่างประสบความสำเร็จมากขึ้น

277
00:10:31,000 --> 00:10:34,000
เพราะเราสามารถทำงานได้หนักขึ้น เร็วขึ้น และอย่างชาญฉลาดมากยิ่งขึ้น

278
00:10:34,000 --> 00:10:37,000
สิ่งที่เราต้องทำให้ได้ คือการกลับสูตรของความสุข

279
00:10:37,000 --> 00:10:39,000
เพื่อที่เราจะเริ่มมองเห็นได้ว่าสมองเราจริงๆแล้วสามารถทำอะไรได้บ้าง

280
00:10:39,000 --> 00:10:41,000
เพราะสารโดฟามีน ที่ท่วมท้นออกมาในระบบเมื่อคุณกำลังคิดเชิงบวก

281
00:10:41,000 --> 00:10:43,000
มีหน้าที่สองอย่าง

282
00:10:43,000 --> 00:10:45,000
มันไม่ได้แค่ทำให้คุณมีความสุขมากขึ้น

283
00:10:45,000 --> 00:10:47,000
แต่มันเปิดสวิตซ์ศูนย์เรียนรู้ทั้งหมดในสมองคุณ

284
00:10:47,000 --> 00:10:50,000
ซึ่งทำให้คุณสามารถปรับตัวให้เข้ากับโลกในแบบที่ต่างออกไป

285
00:10:50,000 --> 00:10:52,000
เราค้นพบว่า มีวิธีที่คุณสามารถฝึกสมอง

286
00:10:52,000 --> 00:10:54,000
ให้สามารถคิดเชิงบวกมากขึ้น

287
00:10:54,000 --> 00:10:57,000
เพียงแค่สองนาทีที่ทำ 21วันติดต่อกัน

288
00:10:57,000 --> 00:10:59,000
เราจัดระบบสมองของคุณใหม่ได้จริง

289
00:10:59,000 --> 00:11:01,000
ให้สมองคุณสามารถที่จะทำงานได้จริง

290
00:11:01,000 --> 00:11:03,000
ในแง่ดีมากขึ้น และประสบความสำเร็จมากขึ้น

291
00:11:03,000 --> 00:11:05,000
ในทุกบริษัทที่ผมเคยทำงานด้วย เราได้ทำสิ่งเหล่านี้แล้วในงานวิจัย

292
00:11:05,000 --> 00:11:07,000
เราได้ทำวิจัยโดยให้ ในทุกๆบริษัทที่ผมได้ไปร่วมทำงานด้วย

293
00:11:07,000 --> 00:11:09,000
พนักงานเขียนสามสิ่งที่ทำให้รู้สึกซาบซึ้งขอบคุณโดยให้พนักงานเขียนสิ่งใหม่สามสิ่งที่พวกเขารู้ซาบซึ้งใจ

294
00:11:09,000 --> 00:11:11,000
21 วันติดต่อกัน แต่ละวันเขียนสามสิ่งใหม่ๆ

295
00:11:11,000 --> 00:11:13,000
และในที่สุด

296
00:11:13,000 --> 00:11:15,000
สมองของพวกเขาก็เริ่มเก็บรูปแแบบ

297
00:11:15,000 --> 00:11:18,000
การมองหาสิ่งดีๆในโลกก่อน แทนที่จะหาสิ่งไม่ดี

298
00:11:18,000 --> 00:11:20,000
การบันทึกสิ่งที่ดีอย่างหนึ่งที่คุณได้ประสบมาใน 24ชั่วโมงที่ผ่านมา

299
00:11:20,000 --> 00:11:22,000
ทำให้สมองคุณได้จำสิ่งๆนั้นอีกครั้ง

300
00:11:22,000 --> 00:11:25,000
การฝึกฝนสอนให้สมองคุณรู้ถึงความสำคัญของพฤติกรรม

301
00:11:25,000 --> 00:11:27,000
เราพบว่าการนั่งสมาธิทำให้สมองคุณ

302
00:11:27,000 --> 00:11:30,000
เอาชนะอาการสมาธิสั้นทางวัฒนธรรม ที่เราสร้างขึ้นมา

303
00:11:30,000 --> 00:11:32,000
เพราะเราพยายามจะทำทุกๆอย่างในเวลาเดียวกัน

304
00:11:32,000 --> 00:11:35,000
สมาธิทำให้สมองคุณให้ความสำคัญกับงานตรงหน้า

305
00:11:35,000 --> 00:11:37,000
และสุดท้ายนี้ การทำความดีแบบไม่ได้ตั้งใจ คือการทำความดีอย่างมีสติ

306
00:11:37,000 --> 00:11:39,000
เราให้คน ทุกครั้งที่เช็คอีเมล

307
00:11:39,000 --> 00:11:41,000
เขียนข้อความแง่บวกหนึ่งข้อความ

308
00:11:41,000 --> 00:11:43,000
เป็นการชมเชย หรือขอบคุณคนในเครือข่ายสนับสนุนทางสังคมของเขา

309
00:11:43,000 --> 00:11:45,000
จากการทำกิจกรรมเหล่านี้

310
00:11:45,000 --> 00:11:47,000
และจากการฝึกสมองคุณ เหมือนกับที่เราฝึกร่างกาย

311
00:11:47,000 --> 00:11:50,000
สิ่งที่เราค้นพบก็คือ เราสามารถกลับสูตรสำหรับความสุขและความสำเร็จได้

312
00:11:50,000 --> 00:11:53,000
และการทำเช่นนี้ ไม่ได้แค่สร้างคลื่นเล็กๆในการคิดเชิงบวก

313
00:11:53,000 --> 00:11:55,000
แต่เป็นการสร้างการปฏิวัติที่แท้จริง

314
00:11:55,000 --> 00:11:57,000
ขอบคุณมากครับ

315
00:11:57,000 --> 00:12:00,000
(เสียงตบมือ)