WEBVTT

00:00:06.688 --> 00:00:09.604
วันที่ 1 กันยายน ค.ศ. 1953

00:00:09.604 --> 00:00:13.240
วิลเลี่ยม สโควิล (William Scoville)
ใช้ข้อเหวี่ยงมือ และเลื่อยฉลุถูกๆ

00:00:13.240 --> 00:00:17.946
เพื่อเจาะเข้าไปในกระโหลกของชายหนุ่ม
ตัดส่วนสำคัญของสมองออกไป

00:00:17.946 --> 00:00:20.806
และดูดมันออกมาผ่านท่อโลหะ

00:00:20.806 --> 00:00:25.111
แต่นี่ไม่ใช่ฉากในหนังสยองขวัญ
หรือรายงานชวนคลื่นไส้ของตำรวจ

00:00:25.111 --> 00:00:29.811
ดร. สโควิล เป็นหนึ่งในศัลยแพทย์
ที่โด่งดังที่สุดในตอนนั้น

00:00:29.811 --> 00:00:35.114
และชายหนุ่มคนนั้นคือ เฮนรี่ โมเลียสัน 
(Henry Molaison) คนไข้ชื่อดัง 
ที่รู้กันในนาม "เอช เอ็ม"

00:00:35.114 --> 00:00:40.466
ซึ่งกรณีของเขาได้ให้รายละเอียดเชิงลึก
ว่าสมองของเราทำงานอย่างไร

00:00:40.466 --> 00:00:43.866
เมื่อเป็นเด็ก กระโหลกของเฮนรี่
เกิดรอยร้าวเนื่องจากอุบัติเหตุ

00:00:43.866 --> 00:00:49.610
ไม่นานก็มีอาการลมชักเฉียบพลัน หน้ามืด
และเสียการทรงตัวของร่างกาย

00:00:49.610 --> 00:00:53.901
หลังจากมีอาการถี่ๆ ต่อเนื่องกันหลายปี
จนต้องลาออกจากโรงเรียนมัธยม

00:00:53.901 --> 00:00:57.009
ชายหนุ่มผู้สิ้นหวังได้หันไปพึ่ง ดร. สโควิล

00:00:57.009 --> 00:01:00.202
ผู้ได้ชื่อว่าเป็นนักผ่าตัดท้ามฤตยู

00:01:00.202 --> 00:01:04.259
เขาได้ทำการผ่าตัดสมองส่วนหน้าบางส่วน
เป็นเวลาหลายสิบปีเพื่อบำบัดผู้ป่วยทางสมอง

00:01:04.259 --> 00:01:07.793
ขึ้นอยู่กับความเข้าใจว่า
หน้าที่ต่างๆ ของสมองนั้นอยู่ตรงไหนบ้าง

00:01:07.793 --> 00:01:10.588
ของบริเวณของสมอง

00:01:10.588 --> 00:01:14.162
เขาประสบความสำเร็จในการใช้วิธีนี้
ลดอาการชักในผู้ป่วยโรคจิต

00:01:14.162 --> 00:01:17.378
สโควิล ตัดสินใจที่จะตัด
ฮิปโปแคมพัสของ เอช เอ็ม

00:01:17.378 --> 00:01:21.142
ส่วนหนึ่งของระบบลิมบิก
ที่เกี่ยวข้องกับอารมณ์

00:01:21.142 --> 00:01:23.781
แต่หน้าที่ของมันนั้นไม่เป็นที่ทราบกัน

00:01:23.781 --> 00:01:26.352
มองเผินๆ ตอนแรก
การผ่าตัดประสบความสำเร็จ

00:01:26.352 --> 00:01:30.593
อาการชักของ เอช เอ็ม หายไป
โดยไม่มีการเปลียนแปลงด้านบุคลิกภาพ

00:01:30.593 --> 00:01:32.854
และไอคิวของเขาก็พัฒนาขึ้น

00:01:32.854 --> 00:01:36.616
แต่มีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง
ความจำของเขาสั้น

00:01:36.616 --> 00:01:39.907
นอกจากเสียความทรงจำเกือบทั้งหมด

00:01:39.907 --> 00:01:43.290
เอช เอ็ม ไม่สามารถจะสร้างความทรงจำใหม่ได้
ลืมว่าวันนี้คือวันอะไร

00:01:43.290 --> 00:01:48.111
พูดซ้ำๆ
และแม้กระทั่งกินอาหารหลายมื้อต่อกัน

00:01:48.111 --> 00:01:52.333
เมื่อสโควิลแจ้งผู้เชี่ยวชาญอีกคน
ไวเดอร์ เพนฟิล (wilder Penfield) ถึงผลลัพธ์

00:01:52.333 --> 00:01:57.918
เขาส่งนักเรียนปริญญาเอก ชื่อ แบนดา มิลเนอร์
(Brenda Milner) ให้ศึกษาเอช เอ็ม ที่บ้านพ่อแม่เขา

00:01:57.918 --> 00:02:00.464
สถานที่ซึ่งเขาใช้ชีวิตทำอะไรน่าเบื่อซ้ำซาก

00:02:00.464 --> 00:02:04.607
และดูหนังเก่าๆ เป็นครั้งแรก
ครั้งแล้วครั้งเล่า

00:02:04.607 --> 00:02:07.402
สิ่งที่เธอค้นพบจากการทดสอบและสัมภาษณ์

00:02:07.402 --> 00:02:10.608
ไม่ได้แค่มีส่วนส่งเสริมการศึกษา
ในเรื่องเกี่ยวกับความทรงจำอย่างมาก

00:02:10.608 --> 00:02:13.751
แต่มันยังให้นิยามใหม่กับความทรงจำด้วย

00:02:13.751 --> 00:02:16.692
หนึ่งในสิ่งที่มิลเนอร์พบ ได้ให้ความกระจ่าง
กับความจริงหนึ่ง

00:02:16.692 --> 00:02:21.577
คือแม้ว่า เอช เอ็ม จะไม่สามารถ
สร้างความทรงจำใหม่ได้ เขาก็ยังคงข้อมูล

00:02:21.577 --> 00:02:26.185
นานพอจากวินาทีหนึ่งถึงอีกวินาทีหนึ่ง
เพื่อที่จะพูดจบประโยค หรือหาห้องน้ำเจอ

00:02:26.185 --> 00:02:28.358
เมื่อมิลเนอร์ให้เลขเขาอย่างสุ่ม

00:02:28.358 --> 00:02:31.123
เขาจำมันได้เป็นเวลา 15 นาที

00:02:31.123 --> 00:02:33.474
โดยพูดกับตัวเขาเองอย่างต่อเนื่อง

00:02:33.474 --> 00:02:38.064
แต่แค่ห้านาทีถัดมา
เขาลืมด้วยซ้ำว่ามีการทดสอบนี้

00:02:38.064 --> 00:02:41.812
นักประสาทวิทยาเคยคิดว่าความทรงจำ
มีโครงสร้างขนาดใหญ่เสมอกัน

00:02:41.812 --> 00:02:45.800
ทั้งหมดเหมือนๆ กัน และถูกเก็บไว้
ทั่วทั้งสมอง

00:02:45.800 --> 00:02:49.868
ผลลัพธ์ของมิลเนอร์ไม่ได้เป็นแค่เบาะแสแรก
สำหรับความเด่นชัดที่เราคุ้นเคย

00:02:49.868 --> 00:02:52.536
ระหว่างความทรงจำระยะสั้น และระยะยาว

00:02:52.536 --> 00:02:56.125
แต่แสดงว่าแต่ละหน้าที่ใช้สมองคนละส่วนกัน

00:02:56.125 --> 00:02:59.369
ตอนนี้เรารู้แล้วว่าการสร้างความทรงจำ
เกี่ยวข้องกับสองสามขั้นตอน

00:02:59.369 --> 00:03:04.834
หลังจากข้อมูลที่รับสัมผัสมาหมาดๆ ถูกแปลความ
โดยเซลล์ประสาทในคอร์เท็ก

00:03:04.834 --> 00:03:06.742
มันได้เดินทางไปสู่ฮิปโปแคมปัส

00:03:06.742 --> 00:03:12.066
ที่ซึ่งโปรตีนชนิดพิเศษทำงาน 
เพิ่มการเชื่อมต่อของคอร์ติคอล ไซแนปติก

00:03:12.066 --> 00:03:13.749
ถ้าประสบการณ์นั้นมีความสำคัญพอ

00:03:13.749 --> 00:03:16.682
หรือเรานึกขึ้นมาเป็นระยะ ในช่วงวันแรกๆ

00:03:16.682 --> 00:03:22.147
ฮิปโปแคมปัสจะส่งต่อความทรงจำกลับไปยังคอร์เท็ก
สำหรับการจัดเก็บอย่างถาวร

00:03:22.147 --> 00:03:25.371
สมองของ เอช.เอ็ม. สามารถก่อสร้างความจำขึ้นได้

00:03:25.371 --> 00:03:29.325
แต่เมื่อปราศจากฮิปโปแคมปัส
ที่จะทำการรวบรวมความทรงจำ

00:03:29.325 --> 00:03:33.361
พวกมันกร่อนสลาย 
เหมือนกับร่องรอยบนผืนทราย

00:03:33.361 --> 00:03:36.565
แต่นี่ไม่ใช่แค่การทำลายความทรงจำอย่างเดียว
ที่มิลเนอร์พบ

00:03:36.565 --> 00:03:41.194
ในการทดลองที่เป็นที่รู้จักกันดีในตอนนี้
เธอได้ขอให้ เอช. เอ็ม วาดดาวดวงที่สาม

00:03:41.194 --> 00:03:45.753
ในช่องว่างแคบๆ ระหว่างเส้นขอบสองเส้น
ให้ดาวดวงที่สามอยู่ตรงกลาง

00:03:45.753 --> 00:03:49.373
โดยเขาสามารถมองกระดาษและดินสอได้
ผ่านกระจกเท่านั้น

00:03:49.373 --> 00:03:52.490
เหมือนกับคนอื่นๆ เขาวาดอย่างงุ่นง่านในหนแรก

00:03:52.490 --> 00:03:54.297
เขาทำได้แย่มาก

00:03:54.297 --> 00:03:57.685
แต่น่าประหลาดใจ เขาทำได้ดีขึ้นมาทำซ้ำ

00:03:57.685 --> 00:04:01.151
แม้ว่าเขาจะไม่มีความทรงจำ
เกี่ยวกับความพยายามในครั้งก่อน

00:04:01.151 --> 00:04:06.644
ศูนย์ควบคุมการเคลื่อนไหวนอกอำนาจจิตใจของเขา
จดจำสิ่งที่สมองที่ต้องใช้สติจำไม่ได้

00:04:06.644 --> 00:04:11.690
สิ่งที่มิลเนอร์ได้ค้นพบคือ
ความทรงจำเชิงประกาศของชื่อ วันที่ และข้อเท็จจริง

00:04:11.690 --> 00:04:17.256
แตกต่างจากควาทรงจำที่เกี่ยวกับการพินิจพิเคราะห์
ของการขี่จักรยาน หรือเซ็นต์ชื่อ

00:04:17.256 --> 00:04:19.500
และตอนนี้เราก็ได้รู้ว่า ความทรงจำที่เกี่ยวกับการพินิจพิเคราะห์นี้

00:04:19.500 --> 00:04:22.852
พึ่งพามากกว่าปมประสาทพื้นฐาน และซีรีเบลลัม

00:04:22.852 --> 00:04:26.117
ซึ่งเป็นโครงสร้างที่ยังอยู่ในสมองของ เอช. เอ็ม.

00:04:26.117 --> 00:04:29.556
ความแตกต่างที่เด่นชัดระหว่าง "รู้ว่าคืออะไร"
และ "รู้ว่าคืออย่างไร"

00:04:29.556 --> 00:04:32.960
ได้สนับสนุนงานวิจัยทั้งหมดเกี่ยวกับความทรงจำ
ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา

00:04:32.960 --> 00:04:38.152
เอช. เอ็ม. เสียชีวิตด้วยวัย 82 
หลังจากใช้ชีวิตอย่างสงบที่สถานที่ดูแลผู้ป่วย

00:04:38.152 --> 00:04:42.556
ตลอดหลายปี เขาถูกทดสอบ
โดยนักประสาทวิทยากว่า 100 คน

00:04:42.556 --> 00:04:45.750
ทำให้สมองของเขา
ถูกศึกษามากที่สุดในประวัติศาสตร์

00:04:45.750 --> 00:04:48.915
ในตอนที่เขาเสียชีวิต สมองของเขาถูกเก็บรักษา
และทำการสแกนด์

00:04:48.915 --> 00:04:52.356
ก่อนที่จะตัดออกเป็น 2,000 ชิ้น

00:04:52.356 --> 00:04:57.624
และถ่ายภาพเพื่อทำเป็นแผนที่ดิจิตัล
ลึงลงไปถึงระดับเซลล์ประสาท

00:04:57.624 --> 00:05:02.017
ทั้งหมดนี้ถูกถ่ายทอดสด
ซึ่งถูกชมโดยคน 400,000 คน

00:05:02.017 --> 00:05:04.684
แม้ว่า เอช เอ็ม จะใช้ชีวิต
ไปกับการหลงๆ ลืมๆ

00:05:04.684 --> 00:05:07.602
เขาและสิ่งที่เขาให้ไว้กับเรา
คือความเข้าใจเรื่องความทรงจำ

00:05:07.602 --> 00:05:10.013
ทียังจะเป็นที่จดจำไปอีกหลายชั่วอายุคน