WEBVTT

00:00:01.412 --> 00:00:02.698
จริง ๆ แล้วผมกลัว

00:00:03.618 --> 00:00:05.072
ในตอนนี้

00:00:05.096 --> 00:00:06.617
บนเวทีนี้

00:00:06.641 --> 00:00:07.859
ผมรู้สึกกลัว

00:00:09.099 --> 00:00:10.802
ในชีวิตของผม ผมไม่ได้เจอผู้คน

00:00:10.826 --> 00:00:13.056
ประเภทที่พร้อมยอมรับว่าตัวเองกลัวมากนัก

00:00:13.598 --> 00:00:15.641
และผมว่ามันเกิดขึ้นเพราะว่าลึก ๆ แล้ว

00:00:15.665 --> 00:00:17.373
พวกเขารู้ว่ามันแพร่กระจายได้เร็วแค่ไหน

00:00:18.468 --> 00:00:20.023
เห็นไหมครับ ความกลัว
ก็เป็นเหมือนกับโรคโรคหนึ่ง

00:00:20.912 --> 00:00:23.200
เมื่อพวกมันขยับเขยื้อน
พวกมันก็ลามไม่ต่างจากไฟป่า

00:00:23.912 --> 00:00:25.490
แต่เกิดอะไรขึ้นล่ะ

00:00:25.514 --> 00:00:27.264
แม้จะเป็นตอนที่ต้องเผชิญกับความกลัว

00:00:27.288 --> 00:00:28.775
คุณก็ยังทำในสิ่งที่คุณต้องทำอยู่ดี

00:00:29.294 --> 00:00:30.623
มันเรียกว่า ความกล้าหาญ

00:00:31.354 --> 00:00:33.037
เช่นเดียวกับความกลัว

00:00:33.061 --> 00:00:34.443
ความกล้าหาญนั้นติดต่อได้

NOTE Paragraph

00:00:35.870 --> 00:00:38.118
เห็นไหมครับ ผมมาจาก
อีสต์เซนต์หลุยส์ รัฐอิลลินอยส์

00:00:38.143 --> 00:00:39.302
มันเป็นเมืองเล็ก ๆ

00:00:39.327 --> 00:00:42.141
ที่อยู่ตรงข้ามแม่น้ำมิสซิสซิปปี
ฝั่งเซนต์หลุยส์ รัฐมิสซูรี

00:00:42.165 --> 00:00:46.238
ผมอาศัยอยู่แถว ๆ เซนต์หลุยส์
มาตลอดชั่วชีวิตของผม

00:00:48.443 --> 00:00:49.747
เมื่อไมเคิล บราวน์ จูเนียร์

00:00:49.771 --> 00:00:51.023
วัยรุ่นธรรมดา ๆ คนหนึ่ง

00:00:51.047 --> 00:00:55.597
ถูกตำรวจยิงในปี ค.ศ. 2014
ในเฟอร์กูสัน มิสซูรี

00:00:55.621 --> 00:00:58.780
ซึ่งเป็นชานเมืองอีกแห่งหนึ่ง
ที่อยู่ตอนบนของเซนต์หลุยส์

00:00:58.804 --> 00:01:00.337
ผมจำได้ถึงตอนที่คิดว่า

00:01:00.361 --> 00:01:02.120
เขาไม่ใช่คนแรก

00:01:02.144 --> 00:01:06.008
และเขาก็จะไม่ใช่วัยรุ่นคนสุดท้าย
ที่ต้องเสียชีวิตจากการบังคับใช้กฎหมาย

NOTE Paragraph

00:01:06.488 --> 00:01:08.149
แต่เห็นไหมครับว่า 
การตายของเขานั้นต่างออกไป

00:01:09.065 --> 00:01:10.388
ในตอนที่ไมค์ถูกฆ่าตาย

00:01:10.412 --> 00:01:13.876
ผมจำได้ถึงเหล่าผู้มีอิทธิพล
ที่พยายามใช้ความกลัวเป็นอาวุธ

00:01:15.180 --> 00:01:18.708
ปฏิกิริยาของตำรวจต่อชุมชน
ที่กำลังไว้ทุกข์อยู่นั้นคือการใช้กำลัง

00:01:18.732 --> 00:01:19.955
เพื่อปลูกฝังความกลัว

00:01:20.744 --> 00:01:22.362
ความกลัวกองกำลังตำรวจ

00:01:22.913 --> 00:01:24.142
กลัวการถูกขังคุก

00:01:24.166 --> 00:01:25.335
กลัวการถูกปรับ

00:01:25.359 --> 00:01:27.879
แม้แต่สื่อเองก็ยังพยายามทำให้เรากลัวกันเอง

00:01:27.903 --> 00:01:29.455
ผ่านการปั่นเรื่องราวของพวกเขา

00:01:29.479 --> 00:01:31.838
และทุกสิ่งทุกอย่างก็ได้ผลเมื่อก่อน

00:01:31.862 --> 00:01:34.476
แต่อย่างที่ผมบอกไป
ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

NOTE Paragraph

00:01:35.664 --> 00:01:39.038
การตายของไมเคิล บราวน์ 
และการปฏิบัติต่อชุมชนที่ตามมานั้น

00:01:39.062 --> 00:01:42.799
นำไปสู่การประท้วงมากมายทั้งในและ
บริเวณใกล้เคียงเฟอร์กูสัน และเซนต์หลุยส์

00:01:43.560 --> 00:01:47.325
ในตอนที่ผมออกไปร่วมการประท้วงเหล่านั้น
ประมาณวันที่สี่หรือวันที่ห้า

00:01:47.349 --> 00:01:48.752
ผมไม่ได้ทำไปเพราะความกล้า

00:01:49.367 --> 00:01:50.679
ผมทำไปเพราะความรู้สึกผิด

00:01:51.495 --> 00:01:52.768
เห็นไหมครับ ผมเป็นคนผิวดำ

00:01:53.223 --> 00:01:54.968
ผมไม่แน่ใจว่าพวกคุณสังเกตกันไหม

NOTE Paragraph

00:01:54.992 --> 00:01:56.017
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:01:56.041 --> 00:02:01.518
แต่ผมไม่สามารถนิ่งเฉยอยู่ที่เซนต์หลุยส์
ที่ห่างออกไปจากเฟอร์กูสันแค่ไม่กี่นาที

00:02:01.542 --> 00:02:03.011
โดยไม่ไปดูไม่ได้

00:02:03.035 --> 00:02:05.477
ผมจึงลุกขึ้นเพื่อไปดูให้เห็นกับตา

NOTE Paragraph

00:02:05.501 --> 00:02:06.941
เมื่อผมไปถึงที่นั่น

00:02:06.965 --> 00:02:09.374
ผมก็พบกับบางสิ่งที่น่าประหลาดใจ

00:02:10.650 --> 00:02:12.688
ผมพบกับความโกรธเคือง ที่มีอยู่เต็มไปหมด

00:02:13.507 --> 00:02:15.779
แต่สิ่งที่ผมเห็นมากกว่าคือความรัก

00:02:16.745 --> 00:02:18.653
ผู้คนที่รักตัวเอง

00:02:18.677 --> 00:02:20.317
รักชุมชนของตัวเอง

00:02:20.341 --> 00:02:22.030
และมันก็สวยงาม

00:02:22.054 --> 00:02:23.643
จนกระทั่งตำรวจโผล่มา

00:02:24.675 --> 00:02:28.414
ในตอนนั้น อารมณ์ใหม่ก็แทรกขึ้นมา
ท่ามกลางบทสนทนานั้น

00:02:28.995 --> 00:02:30.198
ความกลัว

NOTE Paragraph

00:02:30.627 --> 00:02:32.312
ตรง ๆ นะ ผมจะไม่โกหกคุณ

00:02:32.336 --> 00:02:35.130
ในตอนที่ผมเห็นยานพาหนะหุ้มเกราะพวกนั้น

00:02:35.154 --> 00:02:36.315
แล้วก็อุปกรณ์ทั้งหมด

00:02:36.339 --> 00:02:37.705
แล้วก็ปืนทั้งหมด

00:02:37.729 --> 00:02:39.490
แล้วก็ตำรวจทั้งหมด

00:02:39.514 --> 00:02:40.977
ผมขวัญผวาเป็นอย่างมาก

00:02:41.001 --> 00:02:42.176
อยู่ในใจ

00:02:43.971 --> 00:02:45.725
และเมื่อผมมองไปรอบ ๆ ฝูงชนนั้น

00:02:45.749 --> 00:02:48.511
ผมก็มองเห็นผู้คนมากมายที่
รู้สึกเช่นเดียวกับผม

00:02:48.535 --> 00:02:51.728
แต่ผมก็ยังเห็นผู้คนที่มี
บางสิ่งที่ต่างออกไปอยู่ในตัวพวกเขา

00:02:52.230 --> 00:02:53.823
มันคือความกล้าหาญ

00:02:53.847 --> 00:02:55.225
เห็นไหมครับ คนพวกนั้นตะโกน

00:02:55.249 --> 00:02:56.491
และพวกเขาก็กรีดร้อง

00:02:56.515 --> 00:02:59.067
และพวกเขาก็ไม่ได้มีทีท่าจะล่าถอยจากตำรวจ

00:02:59.091 --> 00:03:00.739
พวกเขาผ่านจุด ๆ นั้นไปแล้ว

00:03:00.763 --> 00:03:03.014
แล้วผมก็รู้สึกว่าบางอย่างในตัวผมเปลี่ยนไป

00:03:03.038 --> 00:03:04.676
ผมเลยตะโกน ผมเลยกรีดร้อง

00:03:05.489 --> 00:03:08.977
และผมก็สังเกตว่าผู้คนรอบ ๆ ตัวผม
กำลังทำสิ่งเดียวกัน

00:03:09.827 --> 00:03:12.014
แล้วก็ไม่มีอะไรเหมือนกับความรู้สึกนั้นเลย

NOTE Paragraph

00:03:13.023 --> 00:03:15.110
ผมเลยตัดสินใจว่าผมอยากทำอะไรมากกว่านั้น

00:03:15.605 --> 00:03:18.909
ผมกลับไปบ้าน และคิดว่า 
ผมเองก็เป็นศิลปิน ผมสร้างอะไรไปเรื่อย

00:03:18.933 --> 00:03:22.560
ดังนั้น ผมจึงเริ่มสร้างสิ่งต่าง ๆ 
ที่เฉพาะเจาะจงกับการประท้วงนั้น

00:03:24.092 --> 00:03:26.681
สิ่งที่จะเป็นอาวุธได้ในสงครามแห่งศรัทธา

00:03:28.437 --> 00:03:30.364
สิ่งที่จะทำให้ผู้คนมีสิทธิ์มีเสียง

00:03:31.471 --> 00:03:34.120
และสิ่งต่าง ๆ ที่จะเสริมกำลังพวกเขา
ต่อไปตามเส้นทางบนถนนข้างหน้า

NOTE Paragraph

00:03:35.054 --> 00:03:38.467
ผมทำโครงการหนึ่ง ที่ซึ่งผมถ่ายรูป
มือของผู้เข้าร่วมการประท้วง

00:03:38.491 --> 00:03:42.480
แล้วติดมันไปทั่วอาคารต่าง ๆ 
ที่มีแผ่นไม้กระดานปิดอยู่

00:03:42.505 --> 00:03:44.180
และร้านค้าในชุมชน

00:03:44.870 --> 00:03:48.490
เป้าหมายของผมคือการเพิ่มความตระหนัก
และเพื่อเพิ่มขวัญกำลังใจ

00:03:48.514 --> 00:03:50.915
และผมก็คิด อย่างน้อยที่สุดก็สักนาที

00:03:50.939 --> 00:03:52.185
ว่ามันได้ทำหน้าที่นั่นแล้ว

00:03:53.950 --> 00:03:57.490
จากนั้นผมก็คิดว่า ผมต้องการ
ยกระดับเรื่องราวของผู้คนเหล่านี้

00:03:57.514 --> 00:03:59.920
ที่ผมกำลังจ้องมองอยู่ขึ้นมา
ในตอนที่พวกเขามีความกล้า

00:04:00.438 --> 00:04:03.509
และผมกับเพื่อน

00:04:04.130 --> 00:04:06.102
กับผู้กำกับคู่หูของผม ซาบาฮ์ โฟลายาน

00:04:06.126 --> 00:04:08.304
ก็ทำแบบนั้นผ่านสารคดีของเรา

00:04:08.328 --> 00:04:09.639
"ถนนของใคร"

NOTE Paragraph

00:04:11.496 --> 00:04:13.608
ผมกลายเป็นเหมือนกับทางเชื่อม

00:04:13.632 --> 00:04:17.154
ให้กับความกล้าหาญทั้งหมดที่ผมได้รับมา

00:04:17.178 --> 00:04:20.367
และผมก็คิดว่านั่นคือส่วนหนึ่ง
ของงานของเราในฐานะศิลปิน

00:04:21.016 --> 00:04:24.781
ผมคิดว่าเราควรจะต้องเป็นผู้ส่งต่อ
ความกล้าหาญผ่านงานที่เราทำ

00:04:25.334 --> 00:04:29.616
และผมคิดว่าเราคือกำแพง
ที่กั้นระหว่างคนทั่วไป

00:04:29.640 --> 00:04:33.096
กับผู้คนที่ใช้อำนาจของพวกเขาในการกระจาย
ความหวาดกลัวและความเกลียดชัง

00:04:33.120 --> 00:04:34.864
โดยเฉพาะในช่วงเวลาแบบนี้

NOTE Paragraph

00:04:36.437 --> 00:04:38.238
ดังนั้น ผมจะขอถามพวกคุณว่า

00:04:38.262 --> 00:04:40.040
พวกคุณทุกคนเป็นผู้พร้อมลงมือหรือเปล่า

00:04:40.550 --> 00:04:42.604
แบบว่า เป็นผู้นำทางความคิดน่ะ

00:04:42.628 --> 00:04:44.468
คุณจะทำอะไร

00:04:44.492 --> 00:04:46.515
กับสิ่งต่าง ๆ ที่คุณได้รับ

00:04:46.539 --> 00:04:48.980
ในการปลดแอกเราจากความกลัว
ที่ผูกมัดเราไว้ในทุก ๆ วัน

NOTE Paragraph

00:04:49.760 --> 00:04:51.539
เพราะว่า เห็นไหม ผมน่ะกลัวอยู่ทุกวัน

00:04:52.484 --> 00:04:54.440
ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามีเวลาไหน
ที่ผมไม่กลัวบ้าง

00:04:55.306 --> 00:04:58.746
แต่ผมเข้าใจแล้วว่าความกลัว
ไม่ได้แทรกซึมเข้ามาในตัวผมเพื่อให้ผมอ่อนแอ

00:04:59.573 --> 00:05:01.225
มันอยู่ในตัวผมเพื่อปกป้องผม

00:05:01.804 --> 00:05:04.132
และเมื่อผมเข้าใจว่า
จะใช้ความกลัวนั้นอย่างไร

00:05:04.824 --> 00:05:06.189
ผมก็พบกับพลังของผม

NOTE Paragraph

00:05:07.106 --> 00:05:08.302
ขอบคุณครับ

NOTE Paragraph

00:05:08.326 --> 00:05:10.928
(เสียงปรบมือ)