(Video) Sunucu: 10 saniye

Beş, dört, üç, iki, bir

Resmi zirve.

Artı bir, iki, üç, dört, beş

altı, yedi, sekiz, dokuz, on

Guillaume Nery, Fransa

Sabit ağırlık, 123 metre,

üç dakika yirmi beş saniye

Ulusal rekor denemesi

70 metre

[123 metre]

(Alkışlar)

(Video) Yargıç: Beyaz kart
Guillaume Nery! Ulusal rekor

Guillaume Nery: Teşekkürler

(Alkışlar)

Çok teşekkürler,
Bu candan karşılama için teşekkürler

İzlediğiniz dalış sadece bir yolculuktur,

İki nefes arasındaki bir yolculuk.

Bir yolculuk ki 
iki nefes arasında gerçekleşir.

Suya dalmadan önce son bir nefes

ve yüzeye döndüğünüzde ki ilk nefesiniz.

Dalış insan olasılığının 
sınırlarına yakın bir yolculuktur,

bilinmeyene bir yolculuk.

Fakat aynı zamanda ve her şeyin üzerinde
içsel bir yolculuktur,

ki orada fiziksel ve yanısıra zihinsel

birkaç şey olur.

Bugün burada bulunmamın nedeni budur,

yolculuğuma sizi dahil etmek ve 
benimle birlikte sizi oraya götürmek.

Öğleyse son nefes ile başlayalım.

(Nefes alma)

(Nefes verme)

Fark ettiğiniz gibi, alınan son nefes 
yavaş, derin ve yoğundur.

O "carp" adı verilen özel bir 
teknikle sonlandırılır

ki bu bir, iki litre ekstra havanın
sıkıştırılarak ciğerlerimde depolanmasına

olanak sağlar.

Yüzeyden ayrıldığımda, ciğerlerimde 
yaklaşık 10 litre hava vardır.

Yüzeyden ayrılır ayrılmaz 
dalışın ilk mekanizması başlar:

dalış refleksi.

Dalış refleksindeki ilk şey,
kalp atışlarınızı düşürmesidir.

Kalp atışım yaklaşık dakikada
60-70' den

dakikada 30-40 atıma

saniyeler içerisinde düşecektir.

İkincisi, kan damarlarının 
daralmasına neden olur,

bunun anlamı kan akışı
en önemli organları beslemek için

vücudun kol ve bacaklarını terkedecektir.

Ciğerler, kalp ve beyin.

Bu mekanizma başladığında,

onu kontrol edemem.

Su altına girdiğinizde,
daha önce hiç girmemiş olsanız bile,

kesinlikle aynı etkileri 
deneyimleyeceksiniz.

Tüm insanlık
bu karakteristiği paylaşır.

Ve sıradışı olan,

bu içgüdüyü deniz memelileri
ile paylaşırız.

tüm deniz memeleri:
yunuslar, balinalar, deniz aslanları, vb

Okyanusların dibine daldığınızda
bu mekanizmalar daha da büyük ölçekte

aktif hale gelecektir.

Ve elbette, bu mekanizma onlar 
için daha da iyi çalışır.

Kesinlikle büyüleyicidir.

Yüzeyi terkeder iken,

doğa doğru yöne doğru
bana bir itme verir,

benim güvenli bir şekilde 
aşağı inişime izin verir.

Maviye doğru daha da daldığımda,

basınç yavaşça ciğerlerimi sıkmaya başlar.

Ve ciğerlerimdeki hava miktarı 
beni yüzeye doğru ittiğinden,

daha da derine indiğimde,
ciğerlerim üzerindeki basınç artar,

ciğerlerimdeki hava azalır ve
bu vücudumun düşmesini kolaylaştırır,

ve yaklaşık 35 veya 40 metre aşağıdaki
bir noktada,

yüzmeme bile gerek kalmaz.

Vücudum kendi kendine derinlere düşmek 
için yeterli derecede yoğun ve ağırdır.

"Serbest düşüş fazı" olarak
anlandırılan faza girerim.

Serbest düşüş fazı 
dalışın en iyi parçasıdır.

Benim hala dalmamın da nedenidir.

Herhangi bir şey yapmanıza gerek kalmadan,

aşağıya çekiliyormuş gibi hissettirir.

35 metreden 123 metreye tek bir hareket
yapmaksızın gidebilirim.

Derinlikler tarafından 
çekilmeme izin veririm

ve suyun altında 
uçuyormuş gibi hissederim.

Gerçekten sıra dışı harika 
bir özgürlük hissidir.

Ve öylece aşağıya doğru
yavaşça devam ederim.

40 metre aşağı,

50 metre aşağı,

ve 50 ile 60 metre arasında,
ikinci bir fiziksel tepki başlar.

Ciğerlerim kalan hacime ulaşır,

ki bunun altında teoride sıkıştırılmış 
olması gereken birşey yoktur.

Ve ikinci tepkime kan kayması
olarak isimlendirilir,

veya Fransızcası "Akciğer ereksiyonu" dur.

Ben "kan kaymasını" tercih ediyorum.

(Gülüşler)

Öğleyse kan kayması, Nasıl çalışıyor?

Akciğerlerimizdeki kılcal damarlar
kan emişi nedeniyle

tıkalı hale gelir,

böylece akciğerler sertleşebilir

ve tüm göğüs boşluğunu
ezilmeden koruyabilir.

Akciğerlerin iki duvarını çökmeden korur,

birbirlerine yapışmasından 
ve içe göçmeden.

Deniz memelileri ile paylaştığımız 
bu doğal olaya teşekkürler

Bu sayede dalışıma devam edebilirim.

60, 70 metre aşağıda, basınç 
vücudumu gitgide daha çok ezdiğinden

daha da hızlı düşmeye devam ederim,

80 metrenin altında,

basınç çok daha güçlü hale gelir,

ve onu fiziksel olarak 
hissetmeye başlarım.

Gerçekten boğulmayı hissetmeye başlarım.

Neye benzediğini görüyorsunuz,
pek sevimli değil.

Diyafram tamamen kapanmış,
göğüs kafesi ezilmiştir,

ve zihinsel olarak da, 
devam eden birşeyler vardır.

"Bu eğlenceli gözükmüyor, 
Bunu nasıl yapıyorsunuz ?"

diye düşünüyorsunuzdur.

Eğer yeryüzü reflekslerime güvenirsem--

Suyun üstünde bir problem olduğunda
ne yaparız ?

Biz direniriz, ona karşı gideriz.

Savaşırız.

Suyun altında, bu işe yaramaz.

Bunları su altında denerseniz,
ciğerlerinizi yırtabilirsiniz,

kan türkürür, ödem gelişir

ve bir süre sonra da dalışı 
sonlandırmak zorunda kalırsınız.

Öyleyse yapılması gereken, zihinde,
kendi kendinize söylemek.

Doğa ve elementler benden daha güçlüdür.

Ve bu nedenlerle, suyun 
beni ezmesine izin veririm.

Basıncı ve onunla gitmeyi kabul ederim.

Bu noktada, vücudum
bu bilgiyi alır,

ve akciğerlerim rahatlar.

Tüm kontrolü bırakırım
ve tamamen rahatlarım.

Basınç beni ezmeye başlar,
ve o hiçde kötü hissettirmez.

Hatta bir koza içinde olduğumu,
korunduğumu hissederim.

Ve dalış devam eder.

80, 85 metre aşağıda,

90,

100.

100 metre -- sihirli bir sayı.

Her sporda, o sihirli bir sayıdır.

Yüzücüler ve atletler ve ayrıca bizim, 
serbest dalıcılar için,

O herkesin hayalindeki bir sayıdır.

Herkes bir gün 100 metreye 
ulaşabilmeyi diler.

Ve o bizim için sembolik bir sayıdır,

çünkü 1970' lerde, doktorlar ve 
fizyolojistler hesaplamalar yaptılar,

ve insan vücudunun 100 metrenin altına 
inemeyeceğini öngördüler.

Onlar bunun altında, insan vücudunun 
içe patlayacağını söylediler.

Ve ardından bir Fransız, Jacques Mayol--

onu "Büyük Mavi"' deki kahraman
olarak biliyorsunuz

ortaya çıktı ve 
100 metrenin altına daldı.

105 metreye bile ulaştı.

O dönem, "sınırsız"a dalış yapıyordu.

Hızlı inmek için ağırlık ve
geri gelmek için balon kullanırdı,

"Büyük Mavi" filmindeki gibi.

Bugün, sınırsız serbest dalışta 
200 metreye iniyoruz.

Ben sadece kas gücümü kullanarak 
123 metreyi yapabiliyorum.

Bunlar onun sayesinde gerçekleşti,
çünkü o kabul edilmiş fikirleri yıktı.

onun elinin bir süpürüşüyle, 
teorik inançlardan ve kendi kendimize

empoze ettiğimiz tüm 
zihinsel sınırlardan kurtulduk.

Bize vücudumuzun sonsuz bir adaptasyon
kabiliyetine sahip olduğunu gösterdi.

Bu sayede dalışıma devam ediyorum.

105,110,115.

Dip gittikçe yaklaşıyor.

120,

123 metre.

Ben dipteyim.

Şimdi, sizden bana katılmanızı istiyorum
ve kendinizi benim yerime koyunuz.

Gözlerinizi kapatınız.

123 metreye ulaştığınızı hayal edin.

Yüzey çok çok uzakta.

Yalnız başınasınız.

Nerdeyse hiç ışık yok.

Soğuk--

dondurucu bir soğuk.

Basınç sizi yüzeyden 13 kat daha fazla

güçlü bir şekilde tamamen eziyor--

Ve sizin ne düşündüğünüzü biliyorum:

"Bu korkunç.

Burada ne işim var ?

O çıldırmış."

Fakat hayır.

Ben aşağıda iken düşündüğüm
bu değil.

Ben dipteyken, iyi hissederim.

Sıradışı bir esenlik
hissi alırım.

Belki de nedeni, tüm gerilimleri 
tamamen bırakmam

ve gitmeme izin vermemdir.

Nefes alma ihtiyacı olmadan
kendimi harika hissederim.

Endişeli olmam gerektiği konusunda
sizinle hemfikir olsam da

küçüçük bir nokta gibi hissederim,
küçük bir damla gibi

okyanusun ortasında yüzen.

Ve her seferinde, 
aklıma bu görüntü gelir

[Soluk mavi nokta]

Okun işaret ettiği
küçük bir noktadır.

Bunun ne olduğunu biliyor musunuz ?

O Dünya gezegenidir.

Voyager sondası tarafından 
4 milyar kilometre uzaktan

fotoğraflanan Dünya gezegeni.

Ve evimizin oradan küçük bir nokta 
olduğunu gösterir,

hiçbir şeyin ortasında yüzen.

Bu dipte 123 metredeyken

hissettiğimdir.

Küçük bir nokta gibi hissederim,

bir toz zerresi, yıldız tozu,

kainatın ortasında yüzen,

hiçliğin ortasında,
uzayın sınırsızlığında.

Harika bir histir,

yukarı aşağı, sağa sola,
önüme arkama baktığımda

aynı şeyi görürüm: 
sonsuz derin mavi.

Bunu tecrübe edeceğiniz Dünya
üzerinde hiçbir yer yoktur--

sizin tüm çevrenize bakarım ve
aynı şeyleri görürüm.

Bu sıradışıdır.

Ve bu anda,

içimde alçakgönüllülüğün yükseldiği

hissini her seferinde hala alırım.

Bu resime bakarken, 
çok mütevazi hissederim--

sadece dipte tüm yol olduğumda

çünkü ben hiçbir şeyim,

Zaman ve uzay boşluğunda 
kaybolmuş hiçliğin küçük bir noktasıyım.

Ve o hala kesinlikle büyüleyicidir.

Ben yüzeye geri dönme kararını alırım,
çünkü bu benim ait olduğum yer değildir.

Ben yukarıda yüzeyin üzerine aidim.

Öğle ise geri dönüşe başlarım.

Yukarı çıkışa karar verdiğim 
o andan itibaren,

sarsıcı bir şeyleri algılarım.

Birincisi, dipten kendinizi kurtarmak
çok büyük bir çaba gerektirir.

O sizi yoldayken aşağıya doğru çekti,

ve aynısını yukarı çıkarken de yapacak.

Bu yüzden 2 kat daha 
fazla yüzmek zorundasınız.

Ardından, başka bir fenomen 
ile çarpışırım: vurgun

Bu fenomeni biliyorsunuzdur belki.

Derinlik sarhoşluğu
olarak da isimlendirilir.

Bu, tüplü dalıcılara olan bir şeydir,

fakat serbest dalışçılara da olabilir.

Kanda eriyen nitrojen nedeniyle 
oluşan vurgun,

bilinçli ve bilinçsiz zihnimiz arasında

karışıklığa neden olur.

Telaşlı düşünceler kafanızın
içerisinde döner durur.

Onları kontrol edemezsiniz,
ve ayrıca denememelisinizdir de

Olmasına izin vermelisiniz.

Ne kadar kontrol etmeye çalışırsan, 
kontrolü o kadar zorlaştır.

Ardından, üçüncü şey olur:

nefes alma arzusu.

Ben bir balık değilim, 
bir insan varlığıyım,

ve nefes alma arzusu 
bana bu gerçeği hatırlatır.

Yaklaşık 60, 70 metrelerde,

Nefes ihtiyacını hissetmeye başlarsınız.

Ve diğer süren şeylerle birlikte,

kolayca konumuzunu kaybedebilirsiniz

ve panik başlar.

Bu olduğunda, düşünürsünüz,
"Yüzey neresi ?

yukarı çıkmak, şu anda 
nefes almak istiyorum."

Bunu yapmamalısınız.

Asla yukarı, yüzeye doğru bakmamalısınız

ne gözleriniz ne de zihniniz ile.

Asla kendinizi yukarıda 
hayal etmemelisiniz.

O anda kalmak zorundasınız.

Tam önümdeki beni yüzeye 
götürmeye kılavuzluk eden ipe bakarım.

Ve ona o anda odaklanırım.

Eğer yüzey hakkında düşünürsem, 
ben paniklerim.

Ve ben paniklersem, her şey biter.

Zaman bu şekilde hızlı bir şekilde gider.

Ve 30 metrede: kurtuluş.

Artık yalnız değilim.

Koruyucu dalgıçlar, koruyucu meleklerim,
bana eşlik ederler.

Yüzeyi bırakırlar,
30 metrede buluşuruz,

ve potansiyel problemlerin 
ortaya çıkabileceği

son birkaç metre için bana eşlik ederler.

Onları gördüğümde her zaman,
kendi kendime düşünürüm,

"Sizin sayenizde."

Onlar sayesinde ben buradayım, 
ekibim sayesinde.

O tevazu hissini geri getirir.

Takımım olmadan, 
çevremdeki insanlar olmadan,

derinliklerdeki bu macera imkansız olurdu.

Derinliklere doğru yolculuk, 
bir ekip işidir öncelikle.

Bu nedenle bu yolculuğu 
onlarla tamamladığım için mutluyum,

Çünkü onlar sayesinde ben buradayım.

20 metre, 10 metre,

Ciğerlerim yavaşça normal
hacimlerine dönüyorlar.

Kaldırma kuvveti beni yüzeye doğru itiyor.

Yüzeyin 5 metre altında,
nefes vermeye başlarım,

ki bu sayede yüzeye ulaşır ulaşmaz 
ben nefes alabileyim.

Ve yüzeye varırım.

(Nefes alışlar)

Ciğerlerim hava ile dolar.

O yeniden doğuş gibidir, bir rahatlamadır.

İyi hissettirir.

Yolculuk sıradışı olsa bile,

Bu küçük oksijen moleküllerinin vücudumu 
doldurduğunu hissetmeye ihtiyacım var.

Bu sıradışı bir histir,
fakat aynı zamanda travmatikdir.

Hayal edebileceğiniz gibi,
sistem için bir şoktur.

Tamamen karanlıktan gün ışığına giderim,

derinliklerin sessizliğinden 
yüzeyin karmaşasına.

dokunma açısından, suyun kadifemsi
yumuşaklığından

yüzümü yalayan rüzgara.

Koku açısından,

ciğerlerimde hızla akan hava vardır.

Ve dönüşte, benim ciğerlerim açılır.

Sadece 90 saniye önce
tamamen sıkışmışlardı,

ve şimdi, tekrar açıldılar.

Yani tüm bu etkiler
oldukça fazla şeylerdir.

Tekrar "aklımı başında" hissetmek için

birkaç saniyeye ihtiyacım var.

Fakat hızlıca olması gerekiyor,

çünkü yargıçlar benim performansımı 
onaylamak için varlar;

Onlara fiziksel durumumun iyi olduğunu
göstermeliyim.

Videoda gördünüz,
çıkış protokolü denilen şeyi yapıyordum.

Yüzeyde iken, burun kıskacımı çıkarmak,
"Ben iyiyim" demek

ve işaretle göstermek için 15 saniyem var.

Ayrıca ikinci diliniz olması gerekiyor.

(Gülüşler)

Yüzeydeki her şey

çok güzel değil.

Protokol tamamlandığında,
yargıçlar bana bir beyaz kart gösterirler,

ve o anda sevinç başlar.

Sonunda ne olduysa kutlayabilirim.

Size tariflediğim bu yolculuk

serbest dalışın uç noktalardaki 
bir versiyonudur.

Dalış bu kadar değil,
bu kadarlık olmaktan çok uzak.

Üç yıldan beri,

serbest dalışın başka 
bir tarafını göstermeye çalıştım

çünkü medya daha çok rekorlar ve 
yarışmalardan bahseder.

Serbest dalış bundan daha fazlasıdır.

Suyun içerisinde rahat olmakla ilgilidir.

O çok güzeldir, şiirseldir ve sanatsaldır.

B yüzden Eşim ve film çekmeye ve

dalışın diğer yüzünü 
göstermeye karar verdik,

Sizde istek uyandıracak,
suyun içine götürtecek.

Hikayemi bitirirken size bazı 
resimler göstermeme izin verin.

Harika su altı fotoğraflarının 
bir karışımıdır.

(Müzik)

Bilmenizi isterim ki eğer bir gün 
nefes almamayı denerseniz,

Nefesinizi tuttuğunuzda farkedeceksiniz ki

Düşünmeniz de duracaktır.

Bu zihninizi yatıştıracaktır.

Bugün, 21. yüzyılda,
Çok fazla basınç altındayız.

Zihinlerimiz çok fazla çalışıyor,
saatte on binlerce şey düşünüyoruz,

her zaman stresliyiz.

Serbest dalış yapabilmeniz, bir an için,

zihninizin rahatlamasına izin verecektir.

Su altında nefesinizi tutmanız,

kendinize ağırlıksızlığı deneyimleme 
şansını verilmesi anlamına gelir.

Suyun altında olmak, yüzmek

Vücudun tamamen gevşemesi
tüm gerginliklerin yok olması.

Bizim 21. yüzyıldaki durumumuz:

sırt ağrısı, boyun ağrısı,
her yerimiz ağrıyor

Çünkü biz stresliyiz ve 
her zaman gerginiz.

Suyun içine girdiğinizde,

tıpkı uzaydaymış gibi
yüzmenize izin verirsiniz.

Tamamen gevşemenize izin verirsiniz.

Olağanüstü bir duygudur.

Sonunda bedeninizle, zihninizle ve r
uhunuzla bağlantıya geçebilirsiniz.

Her şey bir anda huzurlu gelecektir.

Serbest dalış öğrenmek 
doğru nefes almayı da öğretir.

Doğumumuz da başlayan ilk soluk, 
son soluğa kadar devam eder.

Soluk alıp vermek hayatımıza ritim verir.

Daha iyi nefes almayı öğrenmek,
daha iyi nasıl yaşanırı öğrenmektir.

Suyun içerisinde nefesinizi tutmak,
100 metrede gerekli değildir,

fakat belki iki veya üçde,

maskenizi takıp, paletlerinizi giymeniz

başka bir dünyayı görmeye gitmek gibidir,

başka evren, tamamen sihirli.

Küçük balıkları, yosunları, bitki
örtüsünü ve hayvanları görecek,

hepsini ihtiyatla izleyebileceksiniz,

suyun altında kaymak, çevreye bakmak ve 
tekrar yüzeye çıkmak

hiçbir iz bırakmadan.

Doğa ile bir olmak harika bir duygudur.

Ve eğer bir şey daha söyler isem,

nefesinizi tutmak, su altıda olmak,
su altı dünyasını bulmak--

kendinizle tekrar bağlantı kurmaktır.

Sunumda gördünüz, milyonlarca 
yıllık denizlerdeki kökenimizin

vücudumuzdaki hafızası hakkında,
çok fazla konuşmamı duydunuz.

Suya döndüğünüz gün,

birkaç saniyeliğine 
nefesinizi tuttuğunuzda,

bu kökenlerle tekrar
bağlantı kuracaksınız.

Ve garanti ederim

Bu kesinlikle sihirdir.

Bunu denemenizi öneriyorum.

Teşekkürler.

(Alkışlar)