Ως γυναίκα φωτογράφος Αραβικής καταγωγής,

πάντα έβρισκα άφθονη έμπνευση
για τα έργα μου σε προσωπικές εμπειρίες.

Το πάθος που ανέπτυξα για τη γνώση,

που μου επέτρεψε να ξεπεράσω
τα εμπόδια για μια καλύτερη ζωή,

ήταν το κίνητρό μου για το έργο μου
Εγώ Διαβάζω Εγώ Γράφω.

Ωθούμενη από τη δική μου εμπειρία,

καθώς δεν μου επετράπη αρχικά
να επιδιώξω την ανώτερη εκπαίδευσή μου,

αποφάσισα να εξερευνήσω και να καταγράψω
ιστορίες άλλων γυναικών

που άλλαξαν τη ζωή τους 
μέσα από την εκπαίδευση,

εκθέτοντας και αμφισβητώντας
τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν.

Κάλυψα ένα φάσμα από θέματα
που αφορούν την εκπαίδευση των γυναικών,

έχοντας στο μυαλό τις διαφορές
ανάμεσα στις Αραβικές χώρες

λόγω οικονομικών 
και κοινωνικών παραγόντων.

Αυτά τα θέματα περιλαμβάνουν τον αρκετά
ψηλό στην περιοχή γυναικείο αναλφαβητισμό,

εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, προγράμματα
για μαθητές που έχουν εγκαταλείψει

και πολιτικό ακτιβισμό ανάμεσα
στους φοιτητές πανεπιστημίου.

Καθώς ξεκίνησα αυτή τη δουλειά,

δεν ήταν πάντα εύκολο
να πείσω τις γυναίκες να πάρουν μέρος.

Μόνο αφού τους εξηγούσα

πώς οι ιστορίες τους μπορεί
να επηρεάσουν τις ζωές άλλων γυναικών,

πώς θα γίνονταν πρότυπα για την κοινότητά
τους, τότε συμφωνούσαν μερικές.

Ψάχνοντας μια συνεργατική
και αναστοχαστική προσέγγιση,

τους ζήτησα να γράψουν
τις δικές τους λέξεις και ιδέες

σε εκτυπώσεις της δικής τους εικόνας.

Μετά αυτές οι εικόνες
μοιράζονταν σε μερικές τάξεις,

και δούλεψαν για να εμπνεύσουν
και να παρακινήσουν άλλες γυναίκες

που περνούν από παρόμοια
εκπαίδευση και κατάσταση.

Η Αΐσα, μια δασκάλα
από την Υεμένη, έγραψε,

«Αναζήτησα την εκπαίδευση
για να είμαι ανεξάρτητη

και να μην βασίζομαι
για τα πάντα στους άντρες».

Ένα από τα πρώτα μου θέματα
ήταν η Ουμ Ελ-Σάαντ από την Αίγυπτο.

Όταν πρωτοσυναντηθήκαμε,
μετά βίας έγραφε το όνομά της.

Έπαιρνε μέρος σε ένα πρόγραμμα
αλφαβητισμού εννέα μηνών

που το έτρεχε μια τοπική ΜΚΟ
στα προάστια του Καΐρου.

Μήνες αργότερα, αστειευόταν
ότι ο σύζυγός της

είχε απειλήσει να τη βγάλει
από τα μαθήματα,

καθώς ανακάλυψε ότι η γυναίκα του
που τώρα ήξερε να διαβάζει

έψαχνε τα μηνύματά του στο κινητό.

(Γέλια)

Άτακτη Ουμ Ελ-Σάαντ.

Φυσικά, δεν ήταν αυτός ο λόγος που
η Ουμ Ελ-Σάαντ πήρε μέρος στο πρόγραμμα.

Είδα πώς ανυπομονούσε να αποκτήσει
έλεγχο στην καθημερινότητά της,

μικρές λεπτομέρειες
που θεωρούμε δεδομένες,

από το να μετρά χρήματα στην αγορά έως
το να βοηθά τα παιδιά της με τα μαθήματα.

Παρά τη φτώχεια της
και τη νοοτροπία της κοινότητάς της,

που υποτιμά την εκπαίδευση των γυναικών,

η Ουμ Ελ-Σάαντ, μαζί 
με τις Αιγύπτιες συμμαθήτριές της,

ανυπομονούσε να μάθει
πώς να γράφει και να διαβάζει.

Στην Τυνησία, γνώρισα την Άσμα,

μία από τις τέσσερις ακτιβίστριες
από τις οποίες πήρα συνέντευξη.

Η κοσμική φοιτήτρια βιοτεχνολογίας
είναι αρκετά ενεργή στα κοινωνικά μέσα.

Σχετικά με τη χώρα της, που εκτίμησε
αυτό που ονομάστηκε η Αραβική Άνοιξη,

είπε, «Πάντα ονειρευόμουν
να ανακαλύψω ένα νέο βακτήριο.

Τώρα, μετά την επανάσταση,
έχουμε ένα νέο βακτήριο κάθε μέρα».

Η Άσμα αναφερόταν στην άνοδο του
θρησκευτικού φονταμενταλισμού στην περιοχή

που είναι ακόμη ένα εμπόδιο,
ειδικά για τις γυναίκες.

Από όλες τις γυναίκες που συνάντησα, με
επηρέασε πιο πολύ η Φάιζα από την Υεμένη.

Η Φάιζα αναγκάστηκε να παρατήσει
το σχολείο στα οκτώ της όταν παντρεύτηκε.

Αυτός ο γάμος κράτησε για έναν χρόνο.

Στα 14, έγινε η τρίτη σύζυγος
ενός 60-χρονου άντρα,

και μέχρι να γίνει 18,
ήταν μια διαζευγμένη μητέρα τριών παιδιών.

Παρά τη φτώχεια της,
παρά την κοινωνική της κατάσταση

ως διαζευγμένη
σε μια υπερσυντηρητική κοινωνία,

και παρά τις αντιθέσεις των γονιών της
στο να επιστρέψει στο σχολείο,

η Φάιζα ήξερε ότι ο μοναδικός τρόπος
να ελέγξει τη ζωή της

ήταν μέσω της εκπαίδευσης.

Τώρα είναι 26 ετών.

Έλαβε μια δωρεά από μια τοπική ΜΚΟ

για να χρηματοδοτήσει πανεπιστημιακές
σπουδές στη διοίκηση επιχειρήσεων.

Ο στόχος της είναι να βρει δουλειά,
να νοικιάσει ένα σπίτι για να μείνει,

και να φέρει τα παιδιά της μαζί της.

Οι Αραβικές χώρες 
περνούν τεράστιες αλλαγές,

και αυτά που αντιμετωπίζουν
οι γυναίκες είναι αβάσταχτα.

Όπως οι γυναίκες που φωτογράφισα,

έπρεπε να ξεπεράσω πολλά όρια
για να γίνω η φωτογράφος που είμαι σήμερα,

πολλοί άνθρωποι στην πορεία μου
μού έλεγαν τι μπορώ και δεν μπορώ να κάνω.

Η Ουμ Ελ-Σάαντ, η Άσμα και η Φάιζα,
και πολλές γυναίκες στον Αραβικό κόσμο,

δείχνουν ότι είναι δυνατόν να ξεπεράσουν
τα εμπόδια για την εκπαίδευση,

κάτι που γνωρίζουν ότι είναι το καλύτερο
μέσον για ένα καλύτερο μέλλον.

Κι εδώ θα ήθελα να κλείσω
με μια φράση από τη Γιασμίν,

μία από τις τέσσερις ακτιβίστριες
που πήρα συνέντευξη στην Τυνησία.

Η Γιασμίν έγραψε,

«Αμφισβητήστε τις πεποιθήσεις σας.

Γίνετε αυτό που θέλετε να είστε,
όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι να είστε.

Μη δεχτείτε την υποδούλωσή τους, γιατί
η μητέρα σας σάς γέννησε ελεύθερους».

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)