ตอนนี้ ในที่สักแห่งหนึ่ง คนกำลังเข้าแถว
เพื่อจะทำให้ตัวเองกลัว
บางทีก็ด้วยการนั่งรถไฟเหาะ
หรือดูภาพยนต์เขย่าขวัญ
อันที่จริง ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 2015
เพียงเดือนเดียว
มีคนเข้าชมบ้านผึสิงในสหรัฐฯ
ประมาณ 28 ล้านคน
แต่บางคนอาจงุนงงกับพฤติกรรมนี้
และตั้งคำถามว่า
"การกลัวมันน่าสนุกได้อย่างไรกัน"
ความกลัวทำให้เกิดเรื่องแย่ ๆ
แต่มันก็ไม่ได้แย่ไปเสียทั้งหมด
อย่างแรกเลย
ความกลัวค่อนข้างจะทำให้รู้สึกดี
เมื่อภัยอันตรายกระตุ้นการตอบสนอง
แบบสู้หรือเผ่นของเรา
ร่างกายของเราเตรียมพร้อมสำหรับอันตราย
โดยการหลั่งสารเคมีที่เปลี่ยนการทำงาน
ของสมองและร่างกายของเรา
การตอบสนองอัตโนมัตินี้กระตุกการทำงาน
ระบบที่สนับสนุนการเอาชีวิตรอด
พวกมันทำให้คุณมั่นใจได้ว่า
จะมีพลังงานเพียงพอ
และได้รับการปกป้องจากความรู้สึกเจ็บปวด
ในขณะที่ปิดระบบที่ไม่จำเป็น
เช่นการคิดวิเคราะห์
การที่รู้สึกปราศจากความเจ็บปวด
และถูกกระตุ้น
ในขณะที่สมองไม่ต้องครุ่นคิดกังวล
อย่างที่เป็นในเวลาปกติ
นั่นมันฟังดูเข้าท่าไม่เบา
และมันอาจเป็นเพราะว่าการตอบสนองนี้
แม้ว่าจะไม่เหมือนกันสักทีเดียว
แต่มีความคล้ายกับประสบการณ์เชิงบวก
ในสภาวะที่มีการเร้าสูง
เช่นความตื่นเต้น ความสุข
และแม้กระทั่งความรู้สึกขณะมีเพศสัมพันธ์
แต่ในบริบทนี้ก็ยังมีความแตกต่าง
ถ้าหากเราอยู่ในอันตรายจริง ๆ เราจะจดจ่อ
อยู่กับการเอาตัวรอด ไม่ใช่ความสนุก
แต่เมื่อเราถูกกระตุ้นด้วยการตอบสนอง
การเร้าอย่างสูงในขณะที่ปลอดภัย
เราสามารถเปลี่ยนไปสนุก
กับความเพลิดเพลินในความกลัวได้
นั่นเป็นสาเหตุที่คนที่นั่งรถไฟเหาะเปลี่ยน
จากการกรีดร้องเป็นหัวเราะในชั่ววินาที
ร่างกายของคุณอยู่ในภาวะสุขสุด ๆ
คุณเพิ่งจะให้คำจำกัดความ
ประสบการณ์ใหม่
และถึงแม้ว่าการตอบสนองต่ออันตราย
จะมีความเป็นสากล
การวิจัยแสดงให้เห็นถึงความแตกต่าง
ระหว่างบุคคล
ในเรื่องการทำงานของสารเคมีต่าง ๆ ที่
เกี่ยวข้องกับการตอบสนองต่ออันตราย
นั่นอธิบายว่าทำไมคนบางคน
ถึงชอบเรื่องหวาดเสียวมากกว่าคนอื่น
ความแตกต่างทางกายภาพอื่น ๆ
ที่มีอยู่ตามปกติอธิบายว่า
ทำไมบางคนอาจชอบความึนงง
ที่เกี่ยวข้องกับอะไร วน ๆ วง ๆ
ในขณะที่ไม่ชอบความรู้สึกหวิวในท้อง
เมื่อเล่นรถไฟเหาะ
หรือทำไมบางคนชอบกรีดร้อง
ในบ้านผีสิง
แต่วิ่งเผ่นป่าราบ
ถ้าหากเจอเข้ากับป่าช้าจริง ๆ
ความกลัวนำมามากกว่า
ซึ่งความสนุก ความรู้สึกที่ถูกกระตุ้น
การทำสิ่งที่เรากลัวสามารถกระตุ้น
ให้เรามีความเชื่อมั่นในตัวเอง
เช่นความท้าทายส่วนบุคคล
ไม่ว่าจะเป็นการวิ่งแข่ง
หรือการอ่านหนังสือเล่มโตจนจบ
เมื่อเราดั้นด้นไปจนถึงตอนจบ
เรารู้สึกได้ถึงสัมผัสแห่งความสำเร็จ
มันเป็นแบบนั้นจริง ๆ ถึงแม้ว่า
เราจะรู้ว่าเราไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย
สมองที่ใช้ความคิดของเรา
อาจรู้ว่าซอมบี้ไม่มีอยู่จริง
แต่ร่างกายของเราบอกกับเราอีกอย่าง
เรารู้สึกกลัวจริง ๆ
ฉะนั้น เมื่อเราผ่านไปได้
แบบครบสามสิบสอง
เราก็รู้สึกได้จริง ๆ ถึงความพึงพอใจ
และความรู้สึกแห่งความสำเร็จ
มันเป็นการปรับตัว
ทางวิวัฒนาการที่ยิ่งใหญ่
ผู้ที่มีสมดุลที่ดี
ระหว่างความกล้าและความฉลาดเฉลียว
ที่จะรู้ว่าเมื่อไรที่ควรฝ่าความกลัว
และเมื่อไรที่ควรล่าถอย
จะได้รับรางวัลเป็นความอยู่รอด
อาหารใหม่ ๆ
และดินแดนใหม่
ท้ายที่สุดแล้ว ความกลัว
สามารถทำให้คนเข้ามาอยู่รวมกัน
อารมณ์สามารถถูกส่งผ่านออกไป
และเมื่อคุณเห็นเพื่อนของคุณ
กรีดร้องหรือหัวเราะ
คุณรู้สึกถูกกระตุ้นให้ทำอย่างนั้นบ้าง
นั่นเป็นเพราะว่าเราเข้าใจ
สิ่งที่เพื่อนของเราประสบอยู่
โดยการสร้างประสบการณ์ขึ้นใหม่
โดยตัวเราเอง
อันที่จริง สมองบางส่วน
ที่ทำงานเมื่อเพื่อนของเรากรีดร้อง
ทำให้สมองส่วนเดียวกันของเราทำงาน
เมื่อเราดูพวกเขา
มันไม่เพียงแต่เน้นย้ำ
ประสบการณ์ความรู้สึกของเราเอง
แต่มันยังทำให้เรารู้สึกใกล้ชิด
กับผู้ที่เราอยู่ร่วมกันมากขึ้นด้วย
ความรู้สึกของความใกล้ชิด
ในช่วงเวลาแห่งความกลัว
ได้รับการสนับสนุนจาก
ฮอร์โมนออกซีโทซินที่ถูกหลั่งออกมา
ความกลัวเป็นประสบการณ์ทางอารมณ์
ที่ทรงพลัง
และอะไรก็ตามที่กระตุ้นการตอบสนอง
ที่รุนแรงนี้
จะถูกจัดเก็บในส่วนความจำของเรา
เป็นอย่างดี
คุณไม่ต้องการที่จะลืมว่า
อะไรทำให้คุณเจ็บปวด
ฉะนั้น ถ้าความทรงจำตอน
การดูหนังสยองขวัญกับเพื่อนเป็นเรื่องดี
และทำให้คุณรู้สึกพึงพอใจแล้ว
คุณจะต้องการดูมันอีกครั้งแล้วครั้งเล่า