WEBVTT

00:00:07.049 --> 00:00:10.164
ในบางครั้ง เมื่อปลาถูกลากขึ้นมาบนผิวน้ำ

00:00:10.164 --> 00:00:12.160
ตัวของมันจะพองออก

00:00:12.160 --> 00:00:14.222
ตาของมันปูดออกมาจากเบ้า

00:00:14.222 --> 00:00:16.622
และกระเพาะอาหาร
โผล่แลบออกมาจากปาก

00:00:16.622 --> 00:00:19.289
ตัวของมันขยายใหญ่ขึ้นราวกับลูกโป่ง

00:00:19.289 --> 00:00:22.893
ความเสียหายทางร่างกายชนิดนี้เกิดจาก
ความดันอากาศที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว

00:00:22.893 --> 00:00:25.433
เรียกว่า "บาโรทรอม่า" (Barotrauma)

00:00:25.433 --> 00:00:30.350
ใต้ท้องทะเล ความดันจะเพิ่มขึ้น 
14.7 ปอนด์ต่อหนึ่งตารางนิ้ว

00:00:30.350 --> 00:00:33.848
สำหรับความลึกทุก ๆ 33 ฟุตที่เพิ่มขึ้น

00:00:33.848 --> 00:00:35.750
ดังนั้น ถ้านำปลาร๊อคฟิชตาสีเหลือง

00:00:35.750 --> 00:00:38.926
ซึ่งสามารถอาศัยอยู่ในระดับความลึก 1800 ฟุต

00:00:38.926 --> 00:00:43.423
ที่ซึ่งมีความกดอากาศมากกว่า 800 ปอนด์
บนทุก ๆ หนึ่งตารางนิ้ว

00:00:43.423 --> 00:00:47.854
นั่นหนักเทียบเท่ากับหมีขั้วโลกหนึ่งตัว
ที่กำลังทรงตัวอยู่บนเหรียญ 25 เซนต์

00:00:47.854 --> 00:00:50.106
ทีนี้ กฏของบอยล์ในเรื่องแก๊ส
(Boyle's gas law)

00:00:50.106 --> 00:00:54.416
กล่าวว่า ปริมาตรแก๊สแปรผกผันกับความดัน

00:00:54.416 --> 00:00:58.366
ดังนั้น ที่ไหนก็ตามที่มีอากาศ
อย่างกระเพาะของปลาร๊อคฟิช

00:00:58.366 --> 00:01:00.165
หรือ ปอดของมนุษย์

00:01:00.165 --> 00:01:02.469
จะถูกบีบอัดตามระดับความลึก

00:01:02.469 --> 00:01:05.077
และขยายตัวออกเมื่อขึ้นสู่ผิวน้ำ

00:01:05.077 --> 00:01:09.377
เมื่อปลาติดเบ็ด
และถูกดึงขึ้นมาอย่างรวดเร็วสู่ผิวน้ำ

00:01:09.377 --> 00:01:12.980
อากาศที่อยู่ในกระเพาะของมัน
จะขยายตัวออก

00:01:12.980 --> 00:01:17.412
การขยายตัวอย่างรวดเร็วนี้
ดันให้เครื่องในของมันทะลักออกมาทางปาก

00:01:17.412 --> 00:01:22.481
ในขณะเดียวกันความดันภายใน
ก็ได้ดันลูกตาปลา ปูดออกมานอกเบ้า

00:01:22.481 --> 00:01:25.403
อาการนี้เรียกว่า "เอ็กซอฟตาเมีย"
(exophthalmia)

00:01:25.403 --> 00:01:29.652
บางครั้งลูกตาของปลาร๊อคฟิช
ก็มีการตกผลึกปรากฏออกมา

00:01:29.652 --> 00:01:31.895
จากตำแหน่งถุงลมในกระจกตา

00:01:31.895 --> 00:01:35.567
ซึ่งฟองแก๊สเล็ก ๆ
ได้ถูกสร้างขึ้นภายในกระจกตานี้

00:01:35.567 --> 00:01:40.505
ต้องขอบคุณที่นักดำน้ำ
ไม่มีอวัยวะถุงลมแบบปิดนี้ให้กังวล

00:01:40.505 --> 00:01:45.172
นักดำน้ำสามารถควบคุมแรงดันในปอด
โดยการหายใจออกตามระดับการลอยตัว

00:01:45.172 --> 00:01:49.472
แต่ต้องระวังกฏฟิสิกส์ข้อนึง
ที่เล่นงานเราเมื่ออยู่ในน้ำ

00:01:49.472 --> 00:01:53.429
กฏของเฮนรีกล่าวว่า ปริมาตรของแก๊ส
ที่ละลายอยู่ในของเหลว

00:01:53.429 --> 00:01:56.635
จะแปรผันตรงกับความดัน

00:01:56.635 --> 00:02:00.720
อากาศที่นักดำน้ำใช้หายใจ
มีไนโตรเจนอยู่ 78%

00:02:00.720 --> 00:02:02.521
ที่ความกดอากาศใต้น้ำสูงขึ้น

00:02:02.521 --> 00:02:04.957
ไนโตรเจนภายในถังหายใจ

00:02:04.957 --> 00:02:10.907
จะกระจายตัวออกเข้าสู่เนื้อเยื่อของนักดำน้ำ
เข้มข้นกว่าตอนอยู่บนพื้นดิน

00:02:10.907 --> 00:02:13.245
ถ้านักดำน้ำไต่ระดับขึ้นผิวน้ำเร็วไป

00:02:13.245 --> 00:02:16.434
ไนโตรเจนในร่างกาย
จะหลุดจากการเป็นของเหลว

00:02:16.434 --> 00:02:20.326
และก่อตัวเป็นฟองอากาศเล็ก ๆ 
ตามเนื้อเยื่อ เลือด ข้อต่อ

00:02:20.326 --> 00:02:24.491
ก่อให้เกิดอาการน้ำหนีบ (aka the bends)

00:02:24.491 --> 00:02:28.921
มันคล้ายกับฟองแก๊สคาร์บอนไดออกไซด์
เมื่อเราเปิดขวดโซดา

00:02:28.921 --> 00:02:32.172
แก๊สจะหลุดจากสถานะของเหลว
เมื่อความดันถูกปล่อยออก

00:02:32.172 --> 00:02:34.872
แต่สำหรับนักดำน้ำ ฟองอากาศนี้
สร้างความเจ็บปวดอย่างมาก

00:02:34.872 --> 00:02:37.184
และอาจถึงขั้นเสียชีวิตได้

00:02:37.184 --> 00:02:40.519
นักดำน้ำจึงหลีกเลี่ยงอาการน้ำหนีบ
โดยการขึ้นสู่ผิวน้ำช้า ๆ

00:02:40.519 --> 00:02:45.311
และหยุดพักหายใจตลอดทาง
เรียกกว่า การพักน้ำ

00:02:45.311 --> 00:02:48.296
เพื่อให้แก๊สได้มีเวลา 
ในการกระจายตัวกลับสู่เนื้อเยื่อ

00:02:48.296 --> 00:02:51.026
และปล่อยออกมาผ่านการหายใจ

00:02:51.026 --> 00:02:53.022
เป็นเหตุว่าทำไม นักดำน้ำจึงต้องพักน้ำ

00:02:53.022 --> 00:02:56.427
สำหรับการรักษาปลา 
ต้องใช้การปรับความดันใหม่

00:02:56.427 --> 00:02:59.509
ซึ่งจะสำเร็จได้
โดยการนำมันกลับลงไปในน้ำ

00:02:59.509 --> 00:03:02.982
แต่ไม่ใช่แค่โยนมันลงไปจากเรือ

00:03:02.982 --> 00:03:04.809
ร่างกายที่ป่องพองจะทำให้มันลอย

00:03:04.809 --> 00:03:09.196
และกลายเป็นเหยื่อของสิงโตทะเลหิวโซ
หรือ จะงอยปากนกนางนวล

00:03:09.196 --> 00:03:10.495
มีวิธีตามความเชื่อแบบง่าย ๆ

00:03:10.495 --> 00:03:14.384
โดยการเจาะท้องของมันด้วยเข็ม
เพื่อให้อากาศรั่วออกมา

00:03:14.384 --> 00:03:17.023
ทำให้มันสามารถว่ายลงไปในน้ำ
ได้ด้วยตัวมันเอง

00:03:17.023 --> 00:03:19.910
แต่มันก็เป็นลูกโป่งลูกนึง
ที่ไม่ควรจะโดนเจาะ

00:03:19.910 --> 00:03:22.449
การนำปลาลงไปยังที่อยู่อาศัย
ของมันอย่างถูกต้อง

00:03:22.449 --> 00:03:25.213
คนตกปลาสามารถใช้
รอกหย่อนปลาแทนได้

00:03:25.213 --> 00:03:29.902
โดยหย่อนปลาลงไปตามสาย
และปล่อยมันเมื่อถึงระดับความลึกที่ใช่

00:03:29.902 --> 00:03:32.922
ส่งมันกลับบ้าน 
และให้ความดันปรับตัวของมันเอง

00:03:32.922 --> 00:03:35.652
ตาของมันก็จะกลับเข้าเบ้าตา
และได้รับการรักษา

00:03:35.652 --> 00:03:38.965
กระเพาะของมันก็กลับเข้าสู่ตำแหน่งเดิม

00:03:38.965 --> 00:03:41.153
ปลาตัวนี้ก็จะมีชีวิตอยู่รอดไปอีกวัน

00:03:41.153 --> 00:03:46.926
อีกครั้งที่ได้แหวกว่ายอย่างอิสระ ได้กิน 
และได้แพร่ขยายพันธ์ุต่อไป