1
00:00:00,371 --> 00:00:01,927
استیو رَمیرِز: در اولین سال دبیرستانم،

2
00:00:01,927 --> 00:00:03,931
یک روز در اتاقم نشسته بودم،

3
00:00:03,931 --> 00:00:06,231
دائم بستنی می خوردم،

4
00:00:06,231 --> 00:00:07,915
سریال های مزخرف تلویزیون را می دیدم

5
00:00:07,915 --> 00:00:11,142
و شاید، شاید به آهنگ های تیلور سوییفت گوش می کردم.

6
00:00:11,142 --> 00:00:12,883
چون به تازگی یک شکست احساسی خورده بودم.

7
00:00:12,883 --> 00:00:14,330
(خنده ی حاضرین)

8
00:00:14,330 --> 00:00:16,526
بنابراین برای مدت زیادی، تمام تلاشم این شده بود که

9
00:00:16,526 --> 00:00:20,342
بتوانم خاطره ی آن فرد را دوباره و دوباره برای خودم تکرار کنم،

10
00:00:20,342 --> 00:00:22,835
تا شاید از آن حس مزخرفی که داشتم راحت شوم.

11
00:00:22,835 --> 00:00:25,368
تا شاید از آن حس مزخرفی که داشتم راحت شوم.

12
00:00:25,368 --> 00:00:27,651
اما، همان طور که احتمالاً حدس می زنید، من یک متخصص اعصاب هستم،

13
00:00:27,651 --> 00:00:30,053
و بنابراین می دانستم که خاطره ی آن فرد

14
00:00:30,053 --> 00:00:33,193
و زمزمه های احساسی و ویران کننده ای که آن خاطره، آن ها را با خود می آورد،

15
00:00:33,193 --> 00:00:35,827
تا حد زیادی به واسطه ی سیستم های مختلف مغزی ایجاد می شوند.

16
00:00:35,827 --> 00:00:38,192
و من با خودم فکر کردم، کاش می توانستیم داخل مغز برویم

17
00:00:38,192 --> 00:00:40,282
و آن حس تهوع آور را حذف کنیم

18
00:00:40,282 --> 00:00:43,252
بدون این که به خاطره ای که از آن فرد داریم آسیبی وارد کنیم.

19
00:00:43,252 --> 00:00:45,663
بعد با خودم گفتم، شاید این ایده برای دوره ی ما زیادی بلندپروازانه باشد.

20
00:00:45,663 --> 00:00:48,456
اما در عوض شاید بتوانیم با رفتن داخل مغز،

21
00:00:48,456 --> 00:00:51,089
و تنها پیدا کردن یک خاطره شروع کنیم.

22
00:00:51,089 --> 00:00:53,603
آیا می توانیم آن خاطره را دوباره زنده کنیم،

23
00:00:53,603 --> 00:00:57,471
یا شاید حتی بعضی از جزئیات آن خاطره را تغییر دهیم؟

24
00:00:57,471 --> 00:00:59,700
با تمام این اوصاف، در حال حاضر یک نفر در تمام دنیا وجود دارد

25
00:00:59,700 --> 00:01:01,755
که واقعاً امیدوارم این سخنرانی را نبیند.

26
00:01:01,755 --> 00:01:05,696
(خنده ی حاضرین)

27
00:01:05,696 --> 00:01:08,985
اما مشکلی وجود دارد. یک مشکل.

28
00:01:08,985 --> 00:01:11,773
این ایده ها احتمالاً شما را یاد فیلم "یادآوری کامل" (Total Recall)

29
00:01:11,773 --> 00:01:13,747
"طلوع ابدی ذهن بی نقص" (Eternal Sunshine of the Spotless Mind)

30
00:01:13,747 --> 00:01:15,050
یا "الهام" (Inception) بیندازند.

31
00:01:15,050 --> 00:01:16,626
اما ستاره های سینمایی که ما با آن ها کار می کنیم

32
00:01:16,626 --> 00:01:18,569
در آزمایشگاه مشهور هستند.

33
00:01:18,569 --> 00:01:20,469
شو لیو: موش های آزمایشگاهی.

34
00:01:20,469 --> 00:01:21,597
(خنده ی حاضرین)

35
00:01:21,597 --> 00:01:24,751
به عنوان متخصصین اعصاب، ما در آزمایشگاه با موش ها کار می کنیم،

36
00:01:24,751 --> 00:01:28,161
تا بفهمیم نحوه ی عملکرد یک خاطره چگونه است.

37
00:01:28,161 --> 00:01:30,730
و امروز، ما امیدواریم بتوانیم شما را متقاعد کنیم

38
00:01:30,730 --> 00:01:33,946
که امروزه می توانیم یک خاطره ی مشخص در ذهن را

39
00:01:33,946 --> 00:01:36,116
با سرعت نور احیا کنیم.

40
00:01:36,116 --> 00:01:39,222
برای انجام این کار، تنها دو مرحله ی ساده برای انجام دادن دارید.

41
00:01:39,222 --> 00:01:42,732
اول از همه، خاطره را در مغز پیدا و مشخص کنید،

42
00:01:42,732 --> 00:01:46,362
و سپس آن را فعال کنید.

43
00:01:46,362 --> 00:01:47,807
به همین سادگی.

44
00:01:47,807 --> 00:01:49,629
(خنده ی حاضرین)

45
00:01:49,629 --> 00:01:51,474
استیو: آیا متقاعد شدید؟

46
00:01:51,474 --> 00:01:55,195
خب، ما فهمیدیم که پیدا کردن یک خاطره ی مشخص در مغز به این سادگی ها هم نیست.

47
00:01:55,195 --> 00:01:57,998
شو: البته که نیست. انجام این کار

48
00:01:57,998 --> 00:02:00,402
حتی از پیدا کردن یک سوزن درون انبار کاه هم سخت تر بود،

49
00:02:00,402 --> 00:02:02,991
زیرا حداقل، شما می دانید، سوزن چیزی است که

50
00:02:02,991 --> 00:02:05,491
به صورت فیزیکی می توانید آن را با انگشتانتان بگیرید.

51
00:02:05,491 --> 00:02:07,468
اما یک خاطره این گونه نیست.

52
00:02:07,468 --> 00:02:10,506
و علاوه بر آن، تعداد سلول های درون مغز شما،

53
00:02:10,506 --> 00:02:15,572
به مراتب از تعداد رشته های کاه درون یک انبار کاه معمولی بیشتر است.

54
00:02:15,572 --> 00:02:18,451
بنابراین، این کار کمی دل و جرأت می خواهد.

55
00:02:18,451 --> 00:02:22,130
اما خوشبختانه، ما از خود مغز هم کمک می گیریم.

56
00:02:22,130 --> 00:02:24,585
بعداً فهمیدیم اساساً تمام کاری که نیاز داریم انجام بدهیم،

57
00:02:24,585 --> 00:02:26,578
این است که بگذاریم مغز یک خاطره را ثبت کند،

58
00:02:26,578 --> 00:02:30,408
و بعد مغز به ما خواهد گفت که کدام یک از سلول ها

59
00:02:30,408 --> 00:02:32,174
در آن خاطره ی مشخص دخیل بوده اند.

60
00:02:32,174 --> 00:02:34,531
استیو: اما وقتی خاطره ی عشق قبلیم در ذهنم مرور می شد،

61
00:02:34,531 --> 00:02:36,625
چه اتفاقی در مغز من می افتاد؟

62
00:02:36,625 --> 00:02:39,027
اگر شما مجبور باشید برای یک لحظه تمامی اصول اخلاقی و انسانی را کنار بگذارید

63
00:02:39,027 --> 00:02:40,695
و همین الآن مغز من را تکه تکه کنید،

64
00:02:40,695 --> 00:02:42,713
خواهید دید که مناطق بی شماری در مغز من وجود دارند

65
00:02:42,713 --> 00:02:45,891
که با به یاد آوردن آن خاطره فعال می شوند.

66
00:02:45,891 --> 00:02:48,803
اما به طور معمول یک منطقه ی مغزی به طور جدی فعال خواهد شد

67
00:02:48,803 --> 00:02:50,810
که هیپوکامپوس نامیده می شود،

68
00:02:50,810 --> 00:02:53,265
و به مدت ده ها سال به عنوان بخشی تلقی می شد

69
00:02:53,265 --> 00:02:55,681
که خاطراتی را که برای ما عزیز هستند حفظ می کنند،

70
00:02:55,681 --> 00:02:58,255
که دانستن این موضوع باعث می شد این بخش از مغز، هدفی ایده آل

71
00:02:58,255 --> 00:03:01,040
برای بررسی و تلاش برای پیدا کردن یک خاطره در آن و شاید باز-فعال سازی آن باشد.

72
00:03:01,040 --> 00:03:03,434
شو: اگر هیپوکامپوس را با دقت بررسی کنید،

73
00:03:03,434 --> 00:03:05,782
مطمئناً سلول های بی شماری را می بینید،

74
00:03:05,782 --> 00:03:08,813
ولی ما می توانیم بفهمیم کدام یک از سلول ها،

75
00:03:08,813 --> 00:03:10,289
در جریان یک خاطره ی به خصوص فعال می شوند،

76
00:03:10,289 --> 00:03:12,907
زیرا هر گاه سلولی فعال می شود،

77
00:03:12,907 --> 00:03:14,371
مثلاً وقتی که یک خاطره را ثبت می کند،

78
00:03:14,371 --> 00:03:18,128
اثری باقی می گذارد که بعداً به ما اجازه می دهد که بفهمیم،

79
00:03:18,128 --> 00:03:20,830
این سلول ها پیش از این فعال بوده اند.

80
00:03:20,830 --> 00:03:22,990
استیو: بنابراین همان طور که از روی چراغ ساختمان ها در شب

81
00:03:22,990 --> 00:03:25,938
می توانید بفهمید که در آن زمان مشخص شاید یک نفر دارد در آن جا کار می کند،

82
00:03:25,938 --> 00:03:29,226
در واقعیت، سنسور های بیولوژیکی درون سلول ها وجود دارند،

83
00:03:29,226 --> 00:03:31,180
در واقعیت، سنسور های بیولوژیکی درون سلول ها وجود دارند،

84
00:03:31,180 --> 00:03:33,315
که هر گاه سلول فعالیت می کند روشن می شود.

85
00:03:33,315 --> 00:03:35,191
آن ها نوعی پنجره ی بیولوژیکی هستند که روشن می شوند

86
00:03:35,191 --> 00:03:37,169
تا ما بفهمیم که آن سلول به تازگی فعال شده است.

87
00:03:37,169 --> 00:03:39,998
شو: بنابراین ما بخشی از این سنسور را بریدیم،

88
00:03:39,998 --> 00:03:43,145
و آن را به یک کلید متصل کردیم تا سلول ها را کنترل کنیم،

89
00:03:43,145 --> 00:03:47,045
و این کلید را در یک ویروس مهندسی شده قرار دادیم

90
00:03:47,045 --> 00:03:49,633
و آن ویروس را درون مغز یک موش تزریق کردیم.

91
00:03:49,633 --> 00:03:52,267
بنابراین هر وقت یک خاطره ثبت می شود،

92
00:03:52,267 --> 00:03:54,615
تمام سلول های فعال مربوط به آن خاطره

93
00:03:54,615 --> 00:03:57,357
این کلید را بر روی خود نصب می کنند.

94
00:03:57,357 --> 00:03:58,982
استیو: به طور مثال، هیپوکامپوس بعد از ثبت یک خاطره ی ترسناک، تقریباً این شکلی است.

95
00:03:58,982 --> 00:04:01,822
استیو: به طور مثال، هیپوکامپوس بعد از ثبت یک خاطره ی ترسناک، تقریباً این شکلی است.

96
00:04:01,822 --> 00:04:03,962
قسمت آبی که در این جا می بینید،

97
00:04:03,962 --> 00:04:05,914
مجموعه ی فشرده ی سلول های مغزی است،

98
00:04:05,914 --> 00:04:07,459
اما سلول های سبز رنگ مغز،

99
00:04:07,459 --> 00:04:09,555
وظیفه ی ثبت یک خاطره ی ترسناک به خصوص را بر عهده دارند.

100
00:04:09,555 --> 00:04:11,398
وظیفه ی ثبت یک خاطره ی ترسناک به خصوص را بر عهده دارند.

101
00:04:11,398 --> 00:04:13,377
بنابراین شما دارید به یک آن از تشکیل آرایش ترس نگاه می کنید.

102
00:04:13,377 --> 00:04:15,764
بنابراین شما دارید به یک آن از تشکیل آرایش ترس نگاه می کنید.

103
00:04:15,764 --> 00:04:19,261
شما دارید به شمای نیمرخ یک خاطره نگاه می کنید.

104
00:04:19,261 --> 00:04:21,669
شو: الآن، برای کلیدی که درباره اش صحبت کرده بودیم،

105
00:04:21,669 --> 00:04:24,639
بطور ایده آل، این کلید باید با سرعت تمام واکنش نشان دهد.

106
00:04:24,639 --> 00:04:27,218
سرعت واکنش آن نباید چند دقیقه یا چند ساعت باشد.

107
00:04:27,218 --> 00:04:31,482
این کلید باید با سرعت مغز، یعنی چند میلی ثانیه واکنش نشان دهد.

108
00:04:31,482 --> 00:04:32,912
استیو: شو، نظرت چیست؟

109
00:04:32,912 --> 00:04:35,514
آیا ما می توانیم، به طور مثال، از دارو های متداول استفاده کنیم،

110
00:04:35,514 --> 00:04:37,352
تا سلول های مغز خودمان را فعال یا غیر فعال کنیم؟

111
00:04:37,352 --> 00:04:41,415
شو: نه. دارو ها خیلی نامتمرکز عمل می کنند. آن ها همه جای بدن پخش می شوند.

112
00:04:41,415 --> 00:04:44,423
و وقت زیادی می خواهد تا آن ها روی سلول ها عمل کنند.

113
00:04:44,423 --> 00:04:48,072
پس با دارو ها نمی توانیم یک خاطره را بلافاصله کنترل کنیم.

114
00:04:48,072 --> 00:04:52,366
خب استیو، نظرت در مورد پاک کردن مغز به کمک الکتریسیته چیه؟

115
00:04:52,366 --> 00:04:54,671
استیو: الکتریسیته خیلی سریعه،

116
00:04:54,671 --> 00:04:56,410
ولی احتمالاً ما ثادر نخواهیم بود تا به وسیله ی آن،

117
00:04:56,410 --> 00:04:58,764
فقط سلول های مشخصی که یک خاطره را نگه می دارند را هدف بگیریم،

118
00:04:58,764 --> 00:05:00,642
و این احتمال هم وجود داشت که مغز را بسوزانیم.

119
00:05:00,642 --> 00:05:03,837
شو: اوه. درسته. پس باید، ممم ...

120
00:05:03,837 --> 00:05:06,448
راه بهتری پیدا می کردیم

121
00:05:06,448 --> 00:05:09,743
تا بتوانیم مغز را با سرعت نور تحت تأثیر قرار دهیم.

122
00:05:09,743 --> 00:05:14,829
استیو: ما به این نتیجه رسیدیم که تنها نور است که با سرعت نور حرکت می کند.

123
00:05:14,829 --> 00:05:18,312
بنابراین شاید ما بتوانیم خاطره ها را به وسیله ی نور،

124
00:05:18,312 --> 00:05:19,809
فعال یا غیر فعال کنیم --

125
00:05:19,809 --> 00:05:21,164
شو: نور خیلی سریع است.

126
00:05:21,164 --> 00:05:23,049
استیو: -- و چون سلول های مغزی

127
00:05:23,049 --> 00:05:24,637
به طور معمول به پالس های نوری واکنش نشان نمی دهند،

128
00:05:24,637 --> 00:05:26,595
بنابراین آن سلول هایی که به پالس های نوری واکنش نشان می دهند

129
00:05:26,595 --> 00:05:29,059
آن هایی هستند که کلید حساس به نور دارند.

130
00:05:29,059 --> 00:05:31,005
اما برای این کار، ابتدا ما باید سلول های مغزی را گول بزنیم،

131
00:05:31,005 --> 00:05:32,467
تا به پرتو های لیزر واکنش نشان بدهند.

132
00:05:32,467 --> 00:05:33,537
شو: دقیقاً. درست شنیدید.

133
00:05:33,537 --> 00:05:35,669
ما تلاش می کنیم به مغز پرتو های لیزر شلیک کنیم.

134
00:05:35,669 --> 00:05:37,414
(خنده ی حاضرین)

135
00:05:37,414 --> 00:05:40,738
استیو: و تکنیکی که به ما اجازه می دهد که این کار را انجام بدهیم، آپتوژنتیک است (تأثیر نور بر روی ژن ها).

136
00:05:40,738 --> 00:05:44,020
به کمک آپتوژنتیک ما می توانیم این کلید های حساس به نور را بسازیم،

137
00:05:44,020 --> 00:05:45,528
که به کمک آن ها می توانیم سلول های مغزی را خاموش یا روشن کنیم،

138
00:05:45,528 --> 00:05:48,045
و نام آن کلید چنلرودوپسین است،

139
00:05:48,045 --> 00:05:50,582
و در این جا به شکل دانه های سبز چسبیده به این سلول مغزی دیده می شوند.

140
00:05:50,582 --> 00:05:53,881
شما می توانید چنلرودوپسین را به صورت یک کلید حساس به نور تصور کنید،

141
00:05:53,881 --> 00:05:56,508
که می تواند به صورت مصنوعی بر روی سلول های مغزی نصب شود،

142
00:05:56,508 --> 00:05:58,422
و ما می توانیم خیلی ساده با کلیک کردن بر روی آن کلید،

143
00:05:58,422 --> 00:06:01,435
برای فعال یا غیرفعال کردن سلول مغزی استفاده کنیم،

144
00:06:01,435 --> 00:06:03,903
و در این مورد خاص با پالس های نوری آن را فعال می کنیم.

145
00:06:03,903 --> 00:06:07,689
ژو: پس ما این کلید حساس به نور چنلرودوپسین را

146
00:06:07,689 --> 00:06:09,897
به سنسوری که درباره اش صحبت کردیم وصل کردیم

147
00:06:09,897 --> 00:06:12,352
و آن را به مغز تزریق کردیم.

148
00:06:12,352 --> 00:06:15,563
بنابراین هر وقت یک خاطره ثبت می شود،

149
00:06:15,563 --> 00:06:17,790
تمام سلول های فعال مربوط به آن خاطره ی مشخص

150
00:06:17,790 --> 00:06:21,274
این کلید های حساس به نور را نیز به درون خود می برند

151
00:06:21,274 --> 00:06:23,675
و از این طریق ما می توانیم این سلول ها را

152
00:06:23,675 --> 00:06:27,939
همان طور که می بینید، با تابش آنی پرتوی لیزر کنترل کنیم.

153
00:06:27,939 --> 00:06:30,803
استیو: اجازه بدهید آزمایشی با تمام این اوصاف انجام بدهیم.

154
00:06:30,803 --> 00:06:32,938
کاری که می توانیم انجام بدهیم این است که موش هایمان را

155
00:06:32,938 --> 00:06:35,866
درون یک جعبه دقیقاً مثل این جعبه قرار دهیم،

156
00:06:35,866 --> 00:06:38,206
و بعد می توانیم به آن ها یک شوک بسیار خفیف بدهیم

157
00:06:38,206 --> 00:06:40,241
تا آن ها خاطره ی ترسناکی را درون این جعبه ثبت کنند.

158
00:06:40,241 --> 00:06:42,220
آن ها می آموزند که اتفاق بدی این جا افتاده است.

159
00:06:42,220 --> 00:06:44,562
حالا با سیستم خودمان، تنها سلول هایی که در بخش هیپوکامپوس

160
00:06:44,562 --> 00:06:47,493
در ثبت این خاطره فعال بوده اند،

161
00:06:47,493 --> 00:06:50,376
حاوی چنلرودوپسین خواهند بود.

162
00:06:50,376 --> 00:06:53,393
شو: اگر شما یک موش کوچک باشید،

163
00:06:53,393 --> 00:06:56,988
فکر می کنید تمام دنیا سعی می کنند شما را بگیرند.

164
00:06:56,988 --> 00:06:58,736
بنابراین بهترین واکنش دفاعی شما،

165
00:06:58,736 --> 00:07:01,218
تلاش برای دیده نشدن است.

166
00:07:01,218 --> 00:07:03,251
وقتی که یک موش می ترسد،

167
00:07:03,251 --> 00:07:04,777
یک رفتار کاملاً متداول انجام می دهد:

168
00:07:04,777 --> 00:07:06,546
در یک گوشه ی جعبه می ماند،

169
00:07:06,546 --> 00:07:09,664
و سعی می کند که هیچ کدام از اعضای بدنش را تکان ندهد،

170
00:07:09,664 --> 00:07:12,959
و ما به این حالت انجماد می گوییم.

171
00:07:12,959 --> 00:07:17,253
بنابراین اگر یک موش خاطره ی بدی را درون این جعبه به یاد بیاورد،

172
00:07:17,253 --> 00:07:19,876
وقتی که او را دوباره در جعبه ی مشابهی قرار دهیم،

173
00:07:19,876 --> 00:07:21,680
او به طور خیلی ساده در حالت انجماد قرار خواهد گرفت،

174
00:07:21,680 --> 00:07:23,965
زیرا او نمی خواهد توسط هیچ خطر احتمالی درون آن جعبه دیده شود.

175
00:07:23,965 --> 00:07:26,660
زیرا او نمی خواهد توسط هیچ خطر احتمالی درون آن جعبه دیده شود.

176
00:07:26,660 --> 00:07:28,015
استیو: برای درک حالت انجماد،

177
00:07:28,015 --> 00:07:30,230
تصور کنید دارید در خیابان راه می روید، و به کار های خودتان فکر می کنید،

178
00:07:30,230 --> 00:07:31,955
و ناگهان دوست دختر یا دوست پسر سابق خود را می بینید.

179
00:07:31,955 --> 00:07:34,147
و ناگهان دوست دختر یا دوست پسر سابق خود را می بینید.

180
00:07:34,147 --> 00:07:36,281
و اما آن دو ثانیه ی ترسناک،

181
00:07:36,281 --> 00:07:38,157
زمانی است که شما با خود فکر می کنید، "چه کار کنم؟ سلام کنم؟

182
00:07:38,157 --> 00:07:39,525
با او دست بدهم؟ برگردم و فرار کنم؟

183
00:07:39,525 --> 00:07:41,554
همین جا بنشینم و وانمود کنم وجود ندارم؟"

184
00:07:41,554 --> 00:07:44,738
و از این گونه افکار ناگهانی که بدن شما را بی حرکت می کند،

185
00:07:44,738 --> 00:07:47,484
و باعث می شود قیافه ی وحشت زده ای پیدا کنید.

186
00:07:47,484 --> 00:07:50,775
شو: اگرچه، اگر آن موش را درون جعبه ی کاملاً متفاوتی قرار دهید،

187
00:07:50,775 --> 00:07:53,936
مثل این جعبه ی بعدی،

188
00:07:53,936 --> 00:07:56,083
او از این جعبه نخواهد ترسید،

189
00:07:56,083 --> 00:08:00,812
زیرا هیچ دلیلی وجود ندارد که او از این محیط جدید بترسد.

190
00:08:00,812 --> 00:08:03,992
اما اگر ما موش را در این جعبه ی جدید قرار دهیم

191
00:08:03,992 --> 00:08:07,603
ولی هم زمان، خاطره ی ترس را به وسیله ی لیزر هایی که پیش از این

192
00:08:07,603 --> 00:08:10,282
با آن ها کار کردیم فعال کنیم، چه اتفاقی می افتد؟

193
00:08:10,282 --> 00:08:13,136
آیا ما خاطره ی ترس اولین جعبه را به این محیط کاملاً جدید خواهیم آورد؟

194
00:08:13,136 --> 00:08:17,133
آیا ما خاطره ی ترس اولین جعبه را به این محیط کاملاً جدید خواهیم آورد؟

195
00:08:17,133 --> 00:08:19,868
استیو: خیلی خب، و این آزمایش میلیون دلاری ما است.

196
00:08:19,868 --> 00:08:22,781
اما برای برگشتن به خاطره ی آن روز،

197
00:08:22,781 --> 00:08:24,964
یادم می آید که تیم بیسبال "رد ساکس" تازه برده بود،

198
00:08:24,964 --> 00:08:26,873
یک روز سبز بهاری بود،

199
00:08:26,873 --> 00:08:28,690
و جان می داد برای گشتن اطراف رودخانه

200
00:08:28,690 --> 00:08:31,024
و شاید بعد رفتن به شمال شهر،

201
00:08:31,024 --> 00:08:33,184
برای خوردن کمی رولت خامه ای، و گذاشتن استاتوس در فیس بوک و توییتر.

202
00:08:33,184 --> 00:08:36,286
اما شو و من، از طرف دیگر،

203
00:08:36,286 --> 00:08:39,115
در یک اتاق سیاه بدون پنجره بودیم

204
00:08:39,115 --> 00:08:42,776
و حتی چشممان را آن قدر حرکت نمی دادیم که منجر به پلک زدن شود،

205
00:08:42,776 --> 00:08:45,242
زیرا چشم های ما روی صفحه ی کامپیوتر خیره مانده بود.

206
00:08:45,242 --> 00:08:47,798
ما به این موش در این جا که تلاش می کرد یک خاطره را

207
00:08:47,798 --> 00:08:49,681
برای اولین بار با استفاده از تکنولوژی ما احیا کند خیره شده بودیم.

208
00:08:49,681 --> 00:08:52,369
شو: و این چیزی بود که ما دیدیم.

209
00:08:52,369 --> 00:08:54,571
وقتی برای اولین بار ما موش را درون ای جعبه قرار دادیم،

210
00:08:54,571 --> 00:08:57,684
او دور جعبه می گشت، اطراف را بو می کرد و قدم می زد،

211
00:08:57,684 --> 00:08:59,373
و به محیط اطرافش فکر می کرد،

212
00:08:59,373 --> 00:09:01,074
زیرا به طور ذاتی،

213
00:09:01,074 --> 00:09:03,053
موش ها موجودات خیلی کنجکاوی هستند.

214
00:09:03,053 --> 00:09:05,675
آن ها می خواهند بدانند، درون این جعبه ی جدید چه خبر است؟

215
00:09:05,675 --> 00:09:07,206
برایشان جالب است.

216
00:09:07,206 --> 00:09:10,657
ولی وقتی ما لیزر را روشن کردیم، همان طور که می بینید،

217
00:09:10,657 --> 00:09:13,689
ناگهان موش وارد حالت انجماد شد.

218
00:09:13,689 --> 00:09:18,120
او آن جا ماند و سعی نکرد هیچ کدام از اعضای بدنش را حرکت دهد.

219
00:09:18,120 --> 00:09:19,748
او به طور واضح منجمد شده است.

220
00:09:19,748 --> 00:09:22,331
و البته، به نظر می رسد ما می توانیم

221
00:09:22,331 --> 00:09:24,395
خاطره ی ترس جعبه ی اول را

222
00:09:24,395 --> 00:09:27,762
نسبت به این محیط کاملاً جدید به او القا کنیم.

223
00:09:27,762 --> 00:09:29,874
وقتی این را دیدیم، استیو و من

224
00:09:29,874 --> 00:09:32,007
به اندازه ی خود آن موش متعجب بودیم.

225
00:09:32,007 --> 00:09:33,269
(خنده ی حاضرین)

226
00:09:33,269 --> 00:09:36,576
بنابراین پس از آزمایش، هر دوی ما اتاق را ترک کردیم

227
00:09:36,576 --> 00:09:38,329
بدون این که چیزی بگوییم.

228
00:09:38,329 --> 00:09:41,725
بعد از مدتی طولانی و سخت،

229
00:09:41,725 --> 00:09:43,937
استیو سکوت را شکست.

230
00:09:43,937 --> 00:09:46,278
استیو: "آیا این ایده واقعاً کار کرد؟"

231
00:09:46,278 --> 00:09:49,252
شو: گفتم، "بله، البته که کار کرد!"

232
00:09:49,252 --> 00:09:51,369
ما واقعاً در مورد آن هیجان زده بودیم.

233
00:09:51,369 --> 00:09:53,993
و سپس ما یافته هایمان را

234
00:09:53,993 --> 00:09:55,689
در مجله ی "طبیعت" (Nature) چاپ کردیم.

235
00:09:55,689 --> 00:09:58,160
حتی بعد از چاپ کارمان،

236
00:09:58,160 --> 00:10:00,575
ما نظرات بی شماری را از سر تا سر اینترنت دریافت کردیم.

237
00:10:00,575 --> 00:10:02,700
ما نظرات بی شماری را از سر تا سر اینترنت دریافت کردیم.

238
00:10:02,700 --> 00:10:06,450
شاید ما بتوانیم نگاهی به بعضی از آن ها بیندازیم.

239
00:10:06,450 --> 00:10:08,907
["اوه خدای من.... پس به زودی باید انتظار چیز های بیشتری را داشت، حقیقت مجازی، کنترل عصبی، شبیه سازی رؤیای تصویری... کد نویسی عصبی، "نوشتن و بازنویسی خاطرات"، بیماری های ذهنی. واییییییی آینده فوق العاده است !"]

240
00:10:08,907 --> 00:10:10,907
استیو: اولین چیزی که شما از واکنش این افراد متوجه خواهید شد

241
00:10:10,907 --> 00:10:13,810
این است که آن ها آن ها نسبت به کار ما باوری قوی دارند.

242
00:10:13,810 --> 00:10:16,364
من کاملاً با خوش بینی نظر اول موافق هستم،

243
00:10:16,364 --> 00:10:17,180
من کاملاً با خوش بینی نظر اول موافق هستم،

244
00:10:17,180 --> 00:10:19,988
زیرا تقریباً می توان با اطمینان گفت بعد از صدای مورگان فریمن (بازیگر سینما با صدایی رسا)،

245
00:10:19,988 --> 00:10:22,111
دستگاه ما یکی از بهترین سیستم های احیاگر خاطرات است،

246
00:10:22,111 --> 00:10:23,661
که تا به حال به دست انسان ساخته شده است.

247
00:10:23,661 --> 00:10:25,857
(خنده ی حاضرین)

248
00:10:25,857 --> 00:10:27,808
اما خواهید دید، این تنها نظری نیست که وجود دارد.

249
00:10:27,808 --> 00:10:29,372
["این دستگاه خیلی مرا ترساند ... اگر آن ها بتوانند این کار را به آسانی به مدت چند سال به روی انسان ها انجام دهند چه؟! خدایا ما نابود شدیم"]

250
00:10:29,372 --> 00:10:31,290
شو: البته، اگر ما یک لحظه به این قضیه فکر کنیم،

251
00:10:31,290 --> 00:10:33,397
به نظرم می توانیم با او کاملاً موافقت کنیم که این، مممم، درست است،

252
00:10:33,397 --> 00:10:35,772
اما شاید نه تا این حد.

253
00:10:35,772 --> 00:10:37,957
اما این اگرچه به یاد ما می آورد که،

254
00:10:37,957 --> 00:10:40,143
اگرچه ما همچنان بر روی موش ها کار می کنیم،

255
00:10:40,143 --> 00:10:43,660
اما شاید این کار درستی باشد که در مورد پیامد های اخلاقی کنترل خاطرات

256
00:10:43,660 --> 00:10:46,651
اما شاید این کار درستی باشد که در مورد پیامد های اخلاقی کنترل خاطرات

257
00:10:46,651 --> 00:10:48,599
به بحث و گفت و گو بنشینیم.

258
00:10:48,599 --> 00:10:50,799
استیو: اما، در بطن نظر سوم،

259
00:10:50,799 --> 00:10:52,773
می خواهیم به شما درباره ی پروژه ای به نام پروژه ی به نام پروژه ی الهام (Inception)

260
00:10:52,773 --> 00:10:55,201
که اخیراً در آزمایشگاه بر روی آن کار می کنیم، بگوییم.

261
00:10:55,201 --> 00:10:58,444
["آن ها باید فیلمی در این باره بسازند. جایی که آن ها ایده ها را در ذهن مردم می گذارند، تا آن ها بتوانند مردم را برای منافع خودشان کنترل کنند. ما به آن خواهیم گفت: الهام (Inception)"]

262
00:10:58,444 --> 00:11:02,178
ما به این فکر افتادیم که که اگر ما در حال حاضر می توانیم یک خاطره را باز-فعال کنیم،

263
00:11:02,178 --> 00:11:05,130
اگر ما همین کار را، اما با کمی دستکاری درون آن خاطره انجام دهیم، چه اتفاق می افتد؟

264
00:11:05,130 --> 00:11:08,163
آیا ما می توانیم حتی آن را به یک خاطره ی ساختگی تبدیل کنیم؟

265
00:11:08,163 --> 00:11:12,262
شو: بنابراین یک خاطره به طور کلی پیچیده و پویاست،

266
00:11:12,262 --> 00:11:15,241
اما به طور ساده، اجازه بدهید آن را به صورت

267
00:11:15,241 --> 00:11:16,643
یک کلیپ ویدئویی تصور کنیم.

268
00:11:16,643 --> 00:11:19,313
تا به حال هر چه به شما گفته ایم به طور ساده این بوده است که

269
00:11:19,313 --> 00:11:21,244
ما می توانیم این دکمه ی "پخش" کلیپ ویدئویی را کنترل کنیم

270
00:11:21,244 --> 00:11:25,829
بنابراین می توانیم این کلیپ ویدئویی را همه جا و همه وقت پخش کنیم.

271
00:11:25,829 --> 00:11:28,360
اما آیا این امکان وجود دارد که ما بتوانیم

272
00:11:28,360 --> 00:11:31,220
به داخل مغز برویم و این کلیپ ویدئویی را ویرایش کنیم

273
00:11:31,220 --> 00:11:34,116
تا آن را نسبت به کلیپ اصلی تغییر دهیم؟

274
00:11:34,116 --> 00:11:36,294
بله، می توانیم.

275
00:11:36,294 --> 00:11:38,424
ما فهمیدیم که کاری که نیاز داریم انجام دهیم

276
00:11:38,424 --> 00:11:42,699
این است که مثل قبل با استفاده از لیزر هایمان یک خاطره را باز-فعال سازی کنیم،

277
00:11:42,699 --> 00:11:46,138
اما هم زمان، اگر اطلاعات تازه را به آن موجود ارائه دهیم

278
00:11:46,138 --> 00:11:50,112
و اجازه بدهیم این اطلاعات جدید در آن خاطره ی قدیمی دخیل شوند،

279
00:11:50,112 --> 00:11:52,550
این کار خاطره را تغییر می دهد.

280
00:11:52,550 --> 00:11:56,213
این کار مثل درست کردن یک نوار از موسیقی های منتخب است.

281
00:11:56,213 --> 00:11:59,071
استیو: اما چطور این کار را انجام دهیم؟

282
00:11:59,071 --> 00:12:01,028
به جای پیدا کردن یک خاطره ی ترسناک درون مغز،

283
00:12:01,028 --> 00:12:02,744
می توانیم حیوانات آزمایشی خود را،

284
00:12:02,744 --> 00:12:05,677
به طور مثال درون یک جعبه ی آبی مثل این قرار دهیم

285
00:12:05,677 --> 00:12:08,171
و بفهمیم که کدام سلول های مغزی آن جعبه ی آبی را ثبت می کنند

286
00:12:08,171 --> 00:12:10,244
و آن ها را تحریک کنیم تا به پالس های نوری پاسخ بدهند

287
00:12:10,244 --> 00:12:12,365
دقیقاً همان طور که پیش از این گفته ایم.

288
00:12:12,365 --> 00:12:14,489
و اما روز بعد، ما می توانیم حیوانات آزمایشی خودمان را

289
00:12:14,489 --> 00:12:17,188
درون جعبه ی قرمزی که هرگز پیش از این ندیده اند قرار دهیم.

290
00:12:17,188 --> 00:12:19,214
سپس لیزر را به مغز آن ها بتابانیم

291
00:12:19,214 --> 00:12:21,323
تا خاطره ی جعبه ی آبی را دوباره احیا کنیم.

292
00:12:21,323 --> 00:12:23,067
اما چه اتفاقی می افتد اگر، وقتی که آن حیوان

293
00:12:23,067 --> 00:12:24,961
خاطره ی جعبه ی آبی را مرور می کند،

294
00:12:24,961 --> 00:12:27,604
ما به او چند شوک خفیف بدهیم؟

295
00:12:27,604 --> 00:12:30,297
بنابراین ما این جا تلاش می کنیم تا به طور مصنوعی

296
00:12:30,297 --> 00:12:32,212
رابطه ای بین خاطره ی جعبه ی آبی

297
00:12:32,212 --> 00:12:33,715
و خود شوک های خفیف برقرار کنیم.

298
00:12:33,715 --> 00:12:35,494
ما تنها تلاش می کنیم که به نحوی این دو را به هم متصل سازیم.

299
00:12:35,494 --> 00:12:37,037
بنابراین برای این که مطمئن شویم که آیا ما چنین کاری را انجام داده ایم یا نه،

300
00:12:37,037 --> 00:12:38,365
می توانیم حیواناتمان را یک بار دیگر

301
00:12:38,365 --> 00:12:40,311
به جعبه ی آبی برگردانیم.

302
00:12:40,311 --> 00:12:43,049
ما خاطره ی جعبه ی آبی را، هم زمان با دادن چند شوک خفیف به حیوان

303
00:12:43,049 --> 00:12:45,216
برای او زنده کرده بودیم،

304
00:12:45,216 --> 00:12:47,586
و حالا آن حیوان ناگهان به حالت انجماد می رود.

305
00:12:47,586 --> 00:12:50,788
این تقریباً مثل آن است که او به یاد می آورد که پیش از این او در این محیط به طور خفیف دچار شوک شده است

306
00:12:50,788 --> 00:12:53,790
حتی اگر در حقیقت هیچ وقت این اتفاق نیفتاده باشد.

307
00:12:53,790 --> 00:12:55,652
بنابراین ما یک خاطره ی ساختگی را ثبت کرده ایم،

308
00:12:55,652 --> 00:12:57,663
زیرا او به اشتباه از محیطی می ترسد

309
00:12:57,663 --> 00:12:58,917
که به طور تکنیکی،

310
00:12:58,917 --> 00:13:01,266
هیچ اتفاق بدی در آن جا نیفتاده است.

311
00:13:01,266 --> 00:13:03,719
شو: خب، تا به این جا ما تنها درباره ی فعال کردن این کلید حساس به نور صحبت کرده ایم.

312
00:13:03,719 --> 00:13:06,085
شو: خب، تا به این جا ما تنها درباره ی زدن این کلید فعال کننده ی حساس به نور صحبت کرده ایم.

313
00:13:06,085 --> 00:13:09,373
در حقیقت، ما یک کلید غیر فعال کننده ی حساس به نور هم داریم،

314
00:13:09,373 --> 00:13:11,453
و به راحتی می توان تصور کرد

315
00:13:11,453 --> 00:13:13,931
که با نصب این این کلید غیر فعال کننده ی حساس به نور،

316
00:13:13,931 --> 00:13:19,519
ما می توانیم همه جا و همه وقت، یک خاطره ی مشخص را غیر فعال کنیم.

317
00:13:19,519 --> 00:13:21,733
بنابراین همه ی چیز هایی که امروز راجع به آن ها حرف زده ایم

318
00:13:21,733 --> 00:13:26,410
بر پایه ی این اصل فلسفی از اعصاب شناسی است که ذهن،

319
00:13:26,410 --> 00:13:30,528
با تمامی رفتار ها و خواص ظاهراً راز آلودش،

320
00:13:30,528 --> 00:13:34,173
در حقیقت از مواد فیزیکی ساخته شده است که ما می توانیم آن ها را دستکاری کنیم.

321
00:13:34,173 --> 00:13:35,648
استیو: و خود من به شخصه،

322
00:13:35,648 --> 00:13:37,229
جهانی را می بینم که ما در آن می توانیم

323
00:13:37,229 --> 00:13:39,345
هر خاطره ای را که می خواهیم فعال کنیم.

324
00:13:39,345 --> 00:13:42,643
من جهانی را می بینم که ما می توانیم تمامی خاطرات ناخواسته را در آن حذف کنیم.

325
00:13:42,643 --> 00:13:44,579
من حتی جهانی را می بینم که در آن ویرایش کردن خاطرات

326
00:13:44,579 --> 00:13:46,118
به حقیقت می پیوندد.

327
00:13:46,118 --> 00:13:47,823
زیرا ما در عصری زندگی می کنیم که در آن

328
00:13:47,823 --> 00:13:50,048
چیدن پرسش ها از درخت تخیل

329
00:13:50,048 --> 00:13:52,468
و فرود آمدن آنها در حقیقت تجربی امکان پذیر است.

330
00:13:52,468 --> 00:13:54,351
شو: امروزه، متخصصین در آزمایشگاه ها

331
00:13:54,351 --> 00:13:56,737
و انسان های دیگر در سراسر جهان

332
00:13:56,737 --> 00:14:00,554
از روش های مشابهی برای فعال کردن یا ویرایش خاطرات استفاده می کنند،

333
00:14:00,554 --> 00:14:04,395
خاطرات قدیمی یا جدید، مثبت یا منفی،

334
00:14:04,395 --> 00:14:07,067
و انواع خاطراتی که ما می توانیم

335
00:14:07,067 --> 00:14:08,931
به کمک آن ها بفهمیم حافظه چطور کار می کند.

336
00:14:08,931 --> 00:14:10,715
استیو: به طور مثال، یک گروه در آزمایشگاه ما

337
00:14:10,715 --> 00:14:13,353
توانست سلول های مغزی را پیدا کند که یک خاطره ی ترس مشخص را ایجاد می کنند،

338
00:14:13,353 --> 00:14:16,128
و آن ها را به سادگی به یک خاطره ی لذت بخش تبدیل کرد.

339
00:14:16,128 --> 00:14:19,190
این دقیقاً مصداق بارز ویرایش این گونه فرایند های ذهنی است.

340
00:14:19,190 --> 00:14:21,002
یکی از دوستان ما در آزمایشگاه حتی توانست

341
00:14:21,002 --> 00:14:23,503
خاطرات موش های ماده را در ذهن موش های نر یاز-فعال سازی کند،

342
00:14:23,503 --> 00:14:26,498
به طوری که آن ها یک تجربه ی لذت بخش داشتند.

343
00:14:26,498 --> 00:14:30,615
شو: به راستی، ما در عصر هیجان انگیزی زندگی می کنیم

344
00:14:30,615 --> 00:14:34,420
که دانش هیچ محدودیت سرعت آزاردهنده ای ندارد

345
00:14:34,420 --> 00:14:37,607
و تنها محدودیت ما قوه ی تخیل خودمان است.

346
00:14:37,607 --> 00:14:39,754
استیو: و نهایتاً، ما از این ایده چه چیزی به دست می آوریم؟

347
00:14:39,754 --> 00:14:41,725
ما چگونه می توانیم این تکنولوژی را پیشرفته تر کنیم؟

348
00:14:41,725 --> 00:14:43,562
این ها پرسش هایی هستند که نباید تنها در آزمایشگاه مطرح شوند،

349
00:14:43,562 --> 00:14:45,237
این ها پرسش هایی هستند که نباید تنها در آزمایشگاه مطرح شوند،

350
00:14:45,237 --> 00:14:47,809
و تنها هدف سخنرانی امروز

351
00:14:47,809 --> 00:14:50,128
رساندن همه به بالا ترین سرعت ممکن با تجهیزات حاضر در اعصاب شناسی نوین بود،

352
00:14:50,128 --> 00:14:51,512
رساندن همه به بالا ترین سرعت ممکن با تجهیزات حاضر در اعصاب شناسی نوین بود،

353
00:14:51,512 --> 00:14:53,022
اما حالا، با همان اهمیت،

354
00:14:53,022 --> 00:14:56,354
درگیر کردن فعالانه ی همه در این مبحث.

355
00:14:56,354 --> 00:14:58,683
پس اجازه بدهید مثل یک تیم با یکدیگر درباره ی مفهوم آن

356
00:14:58,683 --> 00:15:01,157
و سطحی که ما توانایی آن را داریم و این تکنولوژی شایستگی آن را دارد فکر کنیم،

357
00:15:01,157 --> 00:15:03,255
زیرا شو و من معتقدیم همگی ما

358
00:15:03,255 --> 00:15:05,791
تصمیمات بسیار بزرگی را پیش رو داریم.

359
00:15:05,791 --> 00:15:06,916
متشکرم.
شو: متشکرم.

360
00:15:06,916 --> 00:15:08,550
(تشویق حاضرین)