Pod koniec XVII wieku

student medycyny Johannes Hofer
odkrył nieznaną chorobę

u szwajcarskich najemników
walczących za granicą.

Jej objawy,

zmęczenie,

bezsenność,

arytmia serca,

niestrawność

i gorączka, były tak silne,

że wielu żołnierzy musiano zwolnić.

Hofer odkrył, że choroby
nie spowodowała patologia fizyczna,

a głęboka tęsknota za górską ojczyzną.

Hofer nazwał ten stan nostalgią,

od greckiego "nostos",
czyli powrót do domu,

i "algos", czyli ból albo tęsknota.

Początkowo sądzono, że nostalgia
dotyka wyłącznie Szwajcarów.

Niektórzy lekarze sugerowali,
że ciągłe dzwonienie dzwonków

na szyjach krów w Alpach
uszkadza błony bębenkowe i mózg.

Dowódcy zabronili nawet żołnierzom

śpiewania tradycyjnych
szwajcarskich pieśni

z obawy, że doprowadzi to
do dezercji albo samobójstwa.

Ale kiedy migracja ogarnęła cały świat,
nostalgia ujawniła się w różnych grupach.

Okazało się, że każdy,
kto długo przebywa poza domem,

może popaść w nostalgię.

Na początku XX wieku

eksperci nie uważali już nostalgii
za chorobę neurologiczną,

a za stan psychiczny podobny do depresji.

Psycholodzy sądzili wtedy,

że odzwierciedla trudności
wkraczania w dorosłość,

a nawet silne pragnienie
powrotu do stadium zarodka.

Przez kolejne dziesięciolecia

postrzeganie nostalgii zmieniło się
w dwóch istotnych kwestiach.

Nostalgia przekształciła się
z tęsknoty za krajem ojczystym

w ogólną tęsknotę za przeszłością.

Nie widziano już w niej strasznej choroby,

a przejmujące i przyjemne uczucie.

Najlepiej uchwycił nostalgię

francuski pisarz Marcel Proust.

Opisał, jak smak magdalenek,
ciastek, których nie jadł od dzieciństwa,

spowodował kaskadę gorących
i mocnych asocjacji zmysłowych.

Co tak bardzo zmieniło
nasze spojrzenie na nostalgię?

Jednym z powodów była nauka.

Psychologia przeszła od czystej teorii

do bardziej systematycznej
obserwacji empirycznej.

Specjaliści zrozumieli,
że wiele negatywnych objawów

łączy się z nostalgią,

ale nie jest jej konsekwencją.

Choć jest to złożony stan emocjonalny,

w którym zawiera się
poczucie straty i smutku,

nostalgia nie powoduje złego nastroju.

Wręcz przeciwnie,
wskrzeszając w pamięci człowieka

dzielone z innymi ważne
i cenne doświadczenia,

nostalgia może poprawić samopoczucie.

Badania wykazały, że wzbudzanie nostalgii

wzmacnia poczucie własnej wartości
i przynależności społecznej,

sprzyja rozwojowi psychologicznemu,

a nawet powoduje,
że jesteśmy bardziej miłosierni.

Nostalgia nie jest powodem
zaburzenia psychicznego.

Przeciwnie, pomaga w walce z nim.

Kiedy dana osoba
doświadcza negatywnych emocji,

może wykorzystać nostalgię
do złagodzenia stresu

i powrotu do zdrowia.

Dziś nostalgia to wszechobecne zjawisko,

zwłaszcza odkąd reklamodawcy odkryli,

jak skutecznym jest
narzędziem marketingowym.

Można by uznać, że nostalgia
to symbol tkwienia w przeszłości,

ale nostalgia działa inaczej.

Pomaga zapamiętać wartość
i znaczenie własnego życia,

zdobyć pewność siebie

i motywację do rozwiązywania
przyszłych problemów.