Als conceptueel kunstenaar zoek ik altijd creatieve manieren om uitdagende gesprekken uit te lokken. Dit doe ik met schilderen, beeldhouwen en video- en performancekunst. Maar ongeacht het format zijn mijn twee favoriete invalshoeken geschiedenis en dialoog. In 2007 maakte ik 'Lotus', een glazen beeltenis van een lotusbloesem van 272 kilo, met een diameter van bijna tweeënhalve meter. In het boeddhisme is de lotus het symbool voor overstijging en voor zuiverheid van de geest en het verstand. Maar als je beter naar deze lotus kijkt, zie je dat elk blaadje de dwarsdoorsnede van een slavenschip is. Dit iconische diagram is ontleend aan een Britse handleiding voor slavernij en is later gebruikt door abolitionisten om de wreedheid van slavernij te tonen. In Amerika houden we er niet van om over slavernij te praten en we zien het niet als een wereldwijde industrie, maar door het gebruik van dit boeddhistische symbool hoop ik de geschiedenis en het trauma van zwart Amerika te verbeelden en te overstijgen en de discussie over ons gedeelde verleden te bevorderen. Om 'Lotus' te maken hebben we meer dan 6.000 figuren uitgesneden. Later leidde dit tot een opdracht van de stad New York om een stalen versie te maken van achtenhalve meter hoog als permanente installatie bij de 'Eagle Academy for Young Men', een school voor zwarte en latino studenten, de twee groepen die het meest getroffen zijn door deze geschiedenis. Dezelfde twee groepen zijn ook getroffen door een meer recent fenomeen, maar daar kom ik op terug. Ik heb houten Afrikaanse beeldjes verzameld uit toeristenwinkels en markten over de hele wereld. De authenticiteit en de oorsprong ervan valt te betwisten, maar mensen geloven dat ze doordrenkt zijn met macht, of zelfs toverkracht. Pas sinds kort ben ik erachter hoe ik dit in mijn eigen werk kan gebruiken. (Geweerschoten) Sinds 2012 zijn we getuige geweest van de dood van Trayvon Martin, Michael Brown, Eric Garner, Sandra Bland, Tamir Rice en letterlijk ontelbare andere ongewapende zwarte burgers door toedoen van de politie, die er vaak vanaf komt zonder enkele straf. Met deze slachtoffers in gedachten, maar ook de keren dat zelfs ik, een gezagsgetrouwe professor aan een topuniversiteit, het doelwit was en onder schot werd lastiggevallen door de politie, creëerde ik dit werk met de titel 'BAM'. Het was belangrijk om de identiteit van al deze figuren uit te wissen, zodat ze er allemaal hetzelfde uitzagen en makkelijker te negeren waren. Hiervoor doopte ik ze in een dikke, bruine was, waarna ik ze meenam naar een schietbaan waar ik ze opnieuw vormgaf met gebruik van kogels. Het was leuk om met grote geweren en high-speed videocamera's te spelen, maar door mijn eerbied voor deze figuren kon ik niet echt de trekker overhalen; het voelde alsof ik mezelf neerschoot. Uiteindelijk schoot mijn cameraman, Raul. Daarna nam ik de losse onderdelen en maakte er mallen voor, die ik eerst in wax afgoot en uiteindelijk in brons, zoals het beeld dat je hier ziet, met de sporen van het gewelddadige maakproces als oorlogswonden of littekens. Toen ik dit werk onlangs in Miami liet zien, zei een vrouw me dat ze elk geweerschot diep van binnen voelde. Maar ze voelde ook dat de kunstwerken deze recente slachtoffers herdachten, evenals andere slachtoffers van rassengeweld in de geschiedenis van de VS. Maar 'Lotus' en 'BAM' beslaan meer dan alleen deze geschiedenis. Terwijl het te zien was in Berlijn, vroeg een filosofiestudent me naar de reden voor deze recente doden. Ik liet hem een foto zien van een kaart van begin 1900 met een lynchpartij erop en herinnerde hem eraan dat dit al meer dan 500 jaar lang gaande is. Maar alleen door vragen zoals die van hem en een meer doordachte dialoog over geschiedenis en ras, kunnen we ons als individu en als samenleving ontwikkelen. Ik hoop dat mijn kunst een veilige omgeving biedt voor dit soort eerlijke uitwisselingen en een mogelijkeid biedt voor mensen om elkaar te vinden in echte en noodzakelijke gesprekken. Dankjewel. (Applaus)