Πριν από πενήντα χρόνια, όταν ξεκίνησα να εξερευνώ τους ωκεανούς,

κανένας -- ούτε ο Jacques Perrin, ούτε ο Jacques Cousteau ή η Rachel Carson --

δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε κακό στους ωκεανούς

με αυτά που ρίχνουμε μέσα ή βγάζουμε από μέσα.

Φαινόταν, εκείνη την εποχή, σαν να είναι η θάλασσα της Εδέμ,

αλλά τώρα γνωρίζουμε, και τώρα βλέπουμε ένα χαμένο παράδεισο.

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας

την προσωπική μου άποψη για τις αλλαγές στη θάλασσα που μας επηρεάζουν όλους

και να σκεφτούμε γιατί έχει σημασία το ότι σε 50 χρόνια έχουμε χάσει -

στην πραγματικότητα, έχουμε πάρει, έχουμε φάει -

περισσότερο από το 90 τοις εκατό των μεγάλων ψαριών στη θάλασσα,

γιατί πρέπει να σας απασχολεί ότι σχεδόν οι μισοί κοραλλιογενείς ύφαλοι έχουν εξαφανιστεί,

γιατί μια μυστηριώδης μείωση του οξυγόνου σε μεγάλες περιοχές του Ειρηνικού

πρέπει να απασχολεί όχι μόνο τα πλάσματα που πεθαίνουν

αλλά στην πραγματικότητα πρέπει να απασχολεί εσάς.

Σας αφορά εξίσου.

Με βασανίζει η σκέψη αυτού που o Ray Anderson ονομάζει "παιδί του αύριο",

που αναρωτιέται γιατί δεν κάναμε κάτι όταν ήταν η σειρά μας

για να σώσουμε τους καρχαρίες και τον κόκκινο τόνο και τα καλαμάρια και τους κοραλλιογενείς υφάλους και τον ζωντανό ωκεανό,

όσο ήταν ακόμα ώρα.

Λοιπόν, τώρα ήρθε η ώρα.

Ελπίζω να με βοηθήσετε

για να εξερευνήσουμε και να προστατεύσουμε τον άγριο ωκεανό

με τρόπους που θα επαναφέρουν την υγεία

και επομένως, θα εξασφαλίσουν ελπίδα στην ανθρωπότητα.

Υγιείς ωκεανοί σημαίνει υγιείς άνθρωποι.

Και ελπίζω η επιθυμία της Jill Tarter για τη συμμετοχή του Earthlings να συμπεριλαμβάνει τα δελφίνια, τις φάλαινες

και άλλα θαλάσσια πλάσματα

σε αυτή την αναζήτηση νοήμονος ζωής και αλλού στο σύμπαν.

Και ελπίζω, Jill, ότι κάποτε

θα βρούμε στοιχεία νοήμονος ζωής και στους ανθρώπους του πλανήτη μας.

(Γέλια)

Εγώ το είπα αυτό; Μάλλον ναι.

Για εμένα, σαν επιστήμονα,

όλα ξεκίνησαν το 1953

όταν έκανα πρώτη φορά αυτόνομη κατάδυση.

Ήταν όταν πρώτη φορά είδα τα ψάρια να κολυμπούν

σε κάτι άλλο εκτός από λαδολέμονο.

Λατρεύω τη νυχτερινή κατάδυση.

Το βράδυ βλέπεις πολλά ψάρια που δεν τα βλέπεις την ημέρα.

Η κατάδυση μέρα και νύχτα ήταν πραγματικά εύκολη για εμένα το 1970

όταν ήμουν επικεφαλής μιας ομάδας υδροναυτών που ζούσαν στο βυθό για ολόκληρες εβδομάδες

την ίδια στιγμή που οι αστροναύτες άφηναν τα αποτυπώματά τους στο φεγγάρι.

Το 1979 είχα την ευκαιρία να αφήσω τα αποτυπώματά μου στον ωκεάνιο πυθμένα

χρησιμοποιώντας αυτό το προσωπικό υποβρύχιο όχημα που το λέγαμε Jim.

Ήταν έξι μίλια ανοιχτά και 380 μέτρα βάθος.

Είναι ένα από τα αγαπημένα μου μαγιό.

Από τότε, έχω χρησιμοποιήσει περί τα 30 είδη υποβρυχίων

και ίδρυσα τρεις εταιρίες και ένα μη κερδοσκοπικό οργανισμό με το όνομα Deep Search

για το σχεδιασμό και την κατασκευή εργαλείων

πρόσβασης στη βαθιά θάλασσα.

Ηγήθηκα ενός πενταετούς προγράμματος του National Geographic,

Αποστολές για τις Βιώσιμες Θάλασσες,

χρησιμοποιώντας αυτά τα μικρά υποβρύχια.

Είναι τόσο απλά στην οδήγηση που ακόμα και ένας επιστήμονας μπορεί να το κάνει.

Και είμαι ζωντανό παράδειγμα.

Οι αστροναύτες, όπως και οι υδροναύτες,

εκτιμούν ιδιαίτερα την σημασία του αέρα, της τροφής, της θερμοκρασίας,

ό,τι χρειάζεσαι για να παραμείνεις ζωντανός στο διάστημα ή στο βυθό της θάλασσας.

Άκουσα τον αστροναύτη Joe Allen να εξηγεί

πώς έπρεπε να μάθει ό,τι μπορούσε για το σύστημα υποστήριξης της ζωής του

και μετά να κάνει οτιδήποτε μπορούσε

για να φροντίσει το σύστημα υποστήριξης της ζωής του.

Και μετά επανέλαβε: "Σύστημα υποστήριξης της ζωής".

Πρέπει να μάθουμε όλα όσα μπορούμε για αυτό

και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να το φροντίσουμε.

Ο ποιητής Auden είπε, "Χιλιάδες έζησαν χωρίς αγάπη.

Κανένας χωρίς νερό".

Το 97 τοις εκατό του νερού της Γης είναι ωκεάνιο.

Χωρίς μπλε, δεν υπάρχει πράσινο.

Εάν νομίζετε ότι οι ωκεανοί δεν είναι σημαντικοί,

φανταστείτε τη Γη χωρίς αυτούς.

Ο Άρης μας έρχεται κατά νου.

Χωρίς ωκεανούς δεν υπάρχει σύστημα υποστήριξης της ζωής.

Πρόσφατα, έκανα μια ομιλία, στην Παγκόσμια Τράπεζα

και έδειξα αυτήν την εκπληκτική εικόνα της Γης

και είπα, "Να η Παγκόσμια Τράπεζα!"

Εδώ βρίσκονται όλα τα πλούτη!

Και εμείς τα μειώνουμε αλιεύοντας με ρυθμό

πολύ πιο γρήγορο από αυτόν που αναπληρώνει η φύση.

Ο Tim Worth λέει ότι η οικονομία είναι μια πλήρως ελεγχόμενη θυγατρική του περιβάλλοντος.

Με κάθε σταγόνα νερό που πίνετε,

κάθε ανάσα που παίρνετε,

είστε συνδεδεμένοι με τη θάλασσα.

Σε όποιο μέρος της Γης και να ζείτε.

Το περισσότερο οξυγόνο της ατμόσφαιρας παράγεται από τη θάλασσα.

Με την πάροδο του χρόνου, η πλειονότητα του οργανικού άνθρακα στον πλανήτη

απορροφήθηκε και αποθηκεύτηκε εκεί,

κυρίως από μικρόβια.

Οι ωκεανοί καθορίζουν το κλίμα και τον καιρό,

σταθεροποιούν τη θερμοκρασία, διαμορφώνουν τη χημεία της Γης.

Το νερό της θάλασσας σχηματίζει νέφη

και επιστρέφει στη στεριά και τη θάλασσα

ως βροχή, χαλάζι και χιόνι,

και προσφέρει κατοικία στο περίπου 97 τοις εκατό της ζωής στον κόσμο,

ίσως και στο σύμπαν.

Χωρίς νερό, δεν υπάρχει ζωή.

Χωρίς μπλε, δεν υπάρχει πράσινο.

Αλλά έχουμε την εντύπωση, εμείς οι άνθρωποι,

ότι η Γη -ολόκληρη: οι ωκεανοί, οι ουρανοί -

είναι τόσο απέραντη και ανανεώσιμη

που δεν έχει σημασία τι της κάνουμε.

Αυτό μπορεί να ίσχυε πριν από10.000 χρόνια

και ίσως και πριν από 1.000 χρόνια

αλλά τα τελευταία 100, ειδικά τα τελευταία 50

έχουμε εξαντλήσει τα αγαθά,

τον αέρα, το νερό, την άγρια χλωρίδα και πανίδα

που κάνουν τη δική μας ζωή εφικτή.

Νέες τεχνολογίες μας βοηθούν να καταλάβουμε

τη φύση της φύσης,

τη φύση των όσων συμβαίνουν.

Μας δείχνουν τον αντίκτυπό μας στη Γη.

Εννοώ, πρώτα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει πρόβλημα.

Και, ευτυχώς,τώρα,

έχουμε μάθει περισσότερα για τα προβλήματα απ΄ ότι στο παρελθόν.

Και με τη γνώση έρχεται η φροντίδα.

Και με τη φροντίδα, έρχεται η ελπίδα

ότι μπορούμε να βρούμε έναν τόπο χωρίς ημερομηνία λήξης

με τα φυσικά συστήματα που μας κρατάνε στη ζωή.

Αλλά αρχικά πρέπει να ξέρουμε.

Πριν τρία χρόνια, γνώρισα τον John Hanke,

τον επικεφαλής του Google Earth,

και του είπα πόσο πολύ μου αρέσει να μπορώ να κρατάω τον κόσμο στα χέρια μου

και να εξερευνώ νοερά.

Τον ρώτησα όμως : "Πότε θα το τελειώσετε;"

Κάνατε καταπληκτική δουλειά με τη στεριά, τη βρωμιά.

Τι θα γίνει με το νερό;

Από τότε, είχα την ευχαρίστηση να δουλέψω με τους ανθρώπους του Google,

με το DOER Marine, με το National Geographic,

με πολλά από τα καλύτερα ινστιτούτα και τους καλύτερους επιστήμονες στον κόσμο,

που θα μπορούσαμε να στρατολογήσουμε,

για να βάλουμε τους ωκεανούς στο Google Earth.

Και μόλις από αυτή την εβδομάδα, την περασμένη Δευτέρα,

το Google Earth ολοκληρώθηκε.

Σκεφτείτε αυτό: Ξεκινώντας εδώ από το συνεδριακό κέντρο,

μπορούμε να βρούμε το κοντινό ενυδρείο,

μπορούμε να δούμε πού βρισκόμαστε

και μετά μπορούμε να ταξιδέψουμε κατά μήκος της ακτής στο μεγάλο ενυδρείο, τους ωκεανούς,

και στα τέσσερα εθνικά θαλάσσια πάρκα της Καλιφόρνιας

και στο καινούριο δίκτυο κρατικών θαλάσσιων καταφυγίων

που άρχισαν να προστατεύουν και να ανανεώνουν κάποια από τα αγαθά.

Μπορούμε να μετακινηθούμε πάνω από τη Χαβάη

και να δούμε τα πραγματικά νησιά της Χαβάης ...

Όχι μόνο το μικρό κομμάτι που εξέχει στην επιφάνεια,

αλλά και το από κάτω.

Για να δούμε - μισό λεπτό, βουτάμε και-

εκεί ακριβώς -

κάτω από τη θάλασσα, να δούμε ό,τι βλέπουν οι φάλαινες.

Μπορούμε να εξερευνήσουμε την άλλη πλευρά των νησιών της Χαβάης.

Μπορούμε ακόμη να κολυμπήσουμε τριγύρω στο Google Earth

και να συναντήσουμε μερικές μεγαπτεροφάλαινες.

Πράοι γίγαντες που είχα την ευχαρίστηση να συναντήσω πρόσωπο με πρόσωπο

πολλές φορές υποβρυχίως.

Με τίποτα δε συγκρίνεται το να σε επιθεωρεί προσωπικά μια φάλαινα.

Μπορούμε να σηκωθούμε και να πετάξουμε στο βαθύτερο σημείο:

7 μίλια κάτω, η τάφρος των Μαριάνων,

όπου μόνο δυο άνθρωποι έχουν πάει ποτέ.

Φανταστείτε το. Είναι μόνο επτά μίλια,

αλλά μόνο δυο άνθρωποι έχουν πάει εκεί, πριν από 49 χρόνια.

Τα ταξίδια χωρίς επιστροφή είναι εύκολα.

Χρειαζόμαστε νέα βαθυσκάφη.

Γιατί όχι μερικά Βραβεία X για την εξερεύνηση του ωκεανού;

Πρέπει να δούμε τις βαθιές τάφρους, τα υποθαλάσσια βουνά,

και να καταλάβουμε τη ζωή στη βαθιά θάλασσα.

Μπορούμε τώρα να πάμε στην Αρκτική.

Μόλις πριν από δέκα χρόνια στάθηκα πάνω στον πάγο του Βόρειου Πόλου.

Μπορεί να δούμε αυτό τον αιώνα τον Αρκτικό Ωκεανό χωρίς πάγο.

Άσχημα νέα για τις πολικές αρκούδες.

Αλλά και για εμάς είναι άσχημα νέα.

Η υπερβολική ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα δεν προκαλεί μόνο κλιματική αλλαγή,

αλλάζει και την ωκεάνια χημεία,

κάνοντας τη θάλασσα πιο όξινη.

Αυτά είναι κακά νέα για τους κοραλλιογενείς υφάλους και το πλαγκτόν που παράγει οξυγόνο.

Επίσης κακά νέα για εμάς.

Διοχετεύουμε εκατοντάδες εκατομμύρια τόνους πλαστικού

και άλλα σκουπίδια στη θάλασσα.

Εκατομμύρια τόνοι πεταμένα αλιευτικά δίχτυα,

εργαλεία που συνεχίζουν να σκοτώνουν.

Φράζουμε τους ωκεανούς, δηλητηριάζοντας το κυκλοφορικό σύστημα του πλανήτη

και αφαιρούμε εκατοντάδες εκατομμύρια τόνους άγριας χλωρίδας και πανίδας,

όλα φτιαγμένα από άνθρακα.

Με βαρβαρότητα, σκοτώνουμε καρχαρίες για να κάνουμε σούπα με τα πτερύγιά τους,

βλάπτοντας τις τροφικές αλυσίδες που διαμορφώνουν τη χημεία του πλανήτη

και κινούν τον κύκλο του άνθρακα, τον κύκλο του αζώτου,

τον κύκλο του οξυγόνου, τον κύκλο του νερού,

το σύστημα υποστήριξης της ζωής μας.

Συνεχίζουμε να σκοτώνουμε τον κόκκινο τόνο,ένα είδος υπό εξαφάνιση.

Και πολυτιμότερο ζωντανό παρά νεκρό.

Όλα αυτά τα κομμάτια είναι τμήμα του συστήματος υποστήριξης της ζωής μας.

Σκοτώνουμε χρησιμοποιώντας παραγάδια, με δολωμένα αγκίστρια κάθε λίγα εκατοστά

που μπορεί να εκτείνονται για 50 μίλια ή και περισσότερο.

Οι μηχανότρατες καταστρέφουν τον θαλάσσιο πυθμένα

σαν μπουλντόζες, μαζεύοντας τα πάντα στο πέρασμά τους.

Χρησιμοποιώντας το Google Earth μπορείτε να δείτε τις τράτες,

στην Κίνα, τη Βόρεια Θάλασσα, τον Κόλπο του Μεξικού,

να κλονίζουν τα θεμέλια του συστήματος υποστήριξης της ζωής μας,

αφήνοντας συντρίμμια θανάτου στο πέρασμα τους.

Την επόμενη φορά που θα τρώτε sushi ή sashimi,

ή φιλέτο ξιφία, ή γαρίδες κοκτέιλ,

οτιδήποτε από την άγρια φύση του ωκεανού απολαμβάνετε εκείνη τη στιγμή,

σκεφτείτε το πραγματικό κόστος.

Για κάθε κιλό που πηγαίνει στην αγορά

περισσότερα από 10 κιλά, ίσως 100 κιλά,

μπορεί να πετάγονται ως άχρηστο αλίευμα.

Αυτό είναι συνέπεια της άγνοιας

του ότι υπάρχουν όρια σε αυτά που μπορούμε να πάρουμε από την θάλασσα.

Αυτό το γράφημα δείχνει την μείωση στην θαλάσσια πανίδα

από το 1990 έως το 2000.

Οι υψηλότερες συγκεντρώσεις είναι σε κόκκινο.

Κατά τη διάρκεια της ζωής μου, φανταστείτε,

90 τοις εκατό των μεγάλων ψαριών έχουν αφανιστεί.

Οι περισσότερες χελώνες, καρχαρίες, τόνοι και φάλαινες

έχουν κατά πολύ μειωθεί.

Αλλά, υπάρχουν και καλά νέα.

10 τοις εκατό των μεγάλων ψαριών ακόμα υπάρχουν.

Υπάρχουν ακόμα κάποιες μπλε φάλαινες.

Υπάρχει ακόμα λίγο κριλ στην Ανταρκτική.

Υπάρχουν ακόμα μερικά στρείδια στον Κόλπο του Chesapeake.

Οι μισοί κοραλιογενείς ύφαλοι είναι ακόμα σε αρκετά καλή κατάσταση,

μια ζώνη-κόσμημα γύρω από τη μέση του πλανήτη.

Υπάρχει ακόμα χρόνος, αλλά όχι πολύς,

για να αναστρέψουμε την πορεία.

Εάν συνεχίσουμε με την ίδια νοοτροπία, σημαίνει ότι σε 50 χρόνια,

μπορεί να μην υπάρχουν κοραλλιογενείς ύφαλοι

ούτε εμπορική αλιεία, επειδή τα ψάρια απλά θα έχουν χαθεί.

Φανταστείτε τον ωκεανό χωρίς ψάρια.

Φανταστείτε τι σημαίνει αυτό για το σύστημα υποστήριξης της ζωής μας.

Τα φυσικά συστήματα στην ξηρά έχουν επίσης μεγάλα προβλήματα,

αλλά τα προβλήματα είναι πιο εμφανή

και κάποια μέτρα έχουν ληφθεί για την προστασία των δένδρων, των λεκανών απορροής, της άγριας χλωρίδας και πανίδας.

Και το 1872, με το Εθνικό Πάρκο του Yellowstone,

οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησαν με την δημιουργία πάρκων

που κάποιοι θεωρούν ως την καλύτερη ιδέα που είχε ποτέ η Αμερική.

Περίπου 12 τοις εκατό της στεριάς στον κόσμο είναι τώρα υπό προστασία,

διασφαλίζοντας έτσι την βιοποικιλότητα, παρέχοντας μια δεξαμενή άνθρακα,

παράγοντας οξυγόνο, προστατεύοντας τις λεκάνες απορροής.

Και, το 1972, αυτό το έθνος άρχισε να εφαρμόζει κάτι αντίστοιχο στη θάλασσα,

τα Εθνικά Θαλάσσια Καταφύγια.

Άλλη μια μεγάλη ιδέα.

Τα καλά νέα είναι

ότι υπάρχουν τώρα περισσότερα από 4.000 μέρη στη θάλασσα, σε όλο τον κόσμο,

που χαίρουν κάποιου είδους προστασίας.

Και μπορείτε να τα βρείτε στο Google Earth.

Τα κακά νέα είναι

ότι πρέπει να ψάξετε πολύ για να τα βρείτε.

Τα τελευταία τρία χρόνια, για παράδειγμα,

οι Η.Π.Α. προστάτεψαν ως φυσικά μνημεία 340.000 τετραγωνικά μίλια ωκεανού .

Αλλά αυξήθηκε μόνο από 0,6 σε

0,8 τοις εκατό το ποσοστό των ωκεανών που προστατεύονται, παγκοσμίως.

Οι προστατευόμενες περιοχές σίγουρα ανακάμπτουν,

αλλά χρειάζεται πολύς χρόνος για να επανέλθουν

πετρόψαρα ή πεσκανδρίτσες ηλικίας 50 ετών, καρχαρίες ή λαυράκια,

ή οπλόστηθοι Ατλαντικού ηλικίας 200 ετών.

Δεν καταναλώνουμε αγελάδες ή κοτόπουλα 200 ετών.

Οι προστατευόμενες περιοχές μας δίνουν ελπίδα

ότι τα πλάσματα στο όραμα του Ed Wilson

για μια εγκυκλοπαίδεια της ζωής ή την απογραφή της θαλάσσιας ζωής,

θα υπάρχουν όχι μόνο ως μια λίστα,

μια φωτογραφία ή μια παράγραφος.

Με επιστήμονες από όλο τον κόσμο, ερευνώ εδώ και καιρό το 99 τοις εκατό των ωκεανών

που είναι ανοικτοί στην αλιεία, στην εξόρυξη, στη γεώτρηση, στη ρίψη απορριμμάτων, σε οτιδήποτε,

αναζητώντας σημεία ελπίδας

και προσπαθώντας να βρω τρόπους να εξασφαλίσω ένα μέλλον για αυτούς και για εμάς.

Όπως στην Αρκτική -

έχουμε μια ευκαιρία, τώρα, να τα καταφέρουμε.

Ή στην Ανταρκτική, όπου η ήπειρος προστατεύεται,

αλλά απογυμνώνουμε τη θάλασσα που την περιβάλλει από το κριλ ,τις φάλαινες και τα ψάρια.

Το πλωτό δάσος της Θάλασσας των Σαργασσών (τρεις χιλιάδες τετραγωνικά μίλια)

το χρησιμοποιούν για να ταΐζουν αγελάδες.

το 97 τοις εκατό της στεριάς στα Νησιά Γκαλαπάγκος προστατεύεται,

αλλά οι παρακείμενες θάλασσες αφανίζονται από την αλιεία.

Το ίδιο και στην Αργεντινή,

στην υφαλοκρηπίδα της Παταγονίας, που τώρα έχει σοβαρά προβλήματα.

Οι ανοιχτές θάλασσες, όπου οι φάλαινες, οι τόνοι και τα δελφίνια ταξιδεύουν --

το μεγαλύτερο, λιγότερο προστατευμένο, οικοσύστημα στη Γη,

γεμάτο με φωσφορίζοντα πλάσματα,

που ζουν σε σκοτεινά νερά με μέσο βάθος δυο μίλια.

Λάμπουν, αστράφτουν και φωτίζουν

με το δικό τους ζωντανό φως.

Υπάρχουν ακόμα μέρη στη θάλασσα το ίδιο παρθένα όσο όταν ήμουν παιδί.

Τα επόμενα δέκα χρόνια μπορεί να είναι τα πιο σημαντικά

και τα επόμενα 10.000 χρόνια η καλύτερη ευκαιρία που θα έχει το είδος μας

για να προστατέψει ό,τι απέμεινε από τα φυσικά συστήματα που μας δίνουν ζωή.

Για να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή, χρειαζόμαστε νέους τρόπους παραγωγής ενέργειας.

Χρειαζόμαστε νέους τρόπους, καλύτερους τρόπους, για να αντιμετωπίσουμε την φτώχεια, τους πολέμους και τις ασθένειες.

Χρειάζεται να κρατήσουμε πολλά πράγματα και να διατηρήσουμε ένα καλύτερο κόσμο.

Αλλά, τίποτα δεν θα έχει σημασία

εάν δεν προστατέψουμε τους ωκεανούς.

Η μοίρα μας και οι ωκεανοί είναι ένα.

Πρέπει να κάνουμε για τους ωκεανούς ό,τι έκανε ο Al Gore για τους ουρανούς.

Ένα παγκόσμιο σχέδιο δράσης

με έναν παγκόσμιο οργανισμό προστασίας, το IUCN,

έχει δρομολογηθεί για την προστασία της βιοποικιλότητας,

για να μετριάσουμε και να ανακάμψουμε από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.

Στην ανοιχτή θάλασσα και στις παράκτιες περιοχές,

οπουδήποτε μπορούμε να εντοπίσουμε κρίσιμα σημεία

χρειάζονται νέες τεχνολογίες για να χαρτογραφήσουμε, να φωτογραφήσουμε και να εξερευνήσουμε

το 95 τοις εκατό του ωκεανού που δεν έχουμε ακόμα δει.

Ο σκοπός είναι να προστατέψουμε τη βιοποικιλότητα,

να εξασφαλίσουμε ισορροπία και ανανεωσιμότητα.

Χρειαζόμαστε βαθυσκάφη,

νέες τεχνολογίες για να εξερευνήσουμε τους ωκεανούς.

Χρειαζόμαστε, ίσως, μια αποστολή -

ένα θαλάσσιο TED -

που θα βοηθούσε να σχεδιάσουμε τα επόμενα βήματά μας.

Τώρα λοιπόν, υποθέτω πως θέλετε να μάθετε ποια είναι η ευχή μου.

Εύχομαι να χρησιμοποιήσετε όλα τα μέσα που διαθέτετε:

ταινίες, αποστολές, το διαδίκτυο, καινούρια υποβρύχια,

μια εκστρατεία που θα κινητοποιήσει το κοινό να στηρίξει

ένα παγκόσμιο δίκτυο προστατευόμενων θαλάσσιων περιοχών,

σημεία ελπίδας αρκετά μεγάλα ώστε να σώσουν και να αποκαταστήσουν τον ωκεανό,

την μπλε καρδιά του πλανήτη.

Σε ποιο βαθμό;

Κάποιοι λένε 10 τοις εκατό, άλλοι 30 τοις εκατό.

Εσείς αποφασίζετε πόσο από την καρδιά σας θέλετε να προστατέψετε.

Όποιο και αν είναι αυτό,

ένα κομμάτι της τάξης του ένα τοις εκατό δεν είναι αρκετό.

Η ευχή μου είναι μια μεγάλη ευχή,

όμως αν τα καταφέρουμε, θα αλλάξει πραγματικά τον κόσμο

και θα βοηθήσει στην εξασφάλιση της επιβίωσης

του είδους που,τελικά, είναι και το αγαπημένο μου,

ο άνθρωπος.

Για τα παιδιά του σήμερα,

για το παιδί του αύριο,

τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι η στιγμή.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)