WEBVTT

00:00:00.944 --> 00:00:02.842
ฉันยังจำได้ถึงครั้งแรกที่ฉันรู้ว่า

00:00:02.866 --> 00:00:04.905
ฉันกำลังจะมาพูดที่ TED

00:00:04.929 --> 00:00:07.040
ฉันวิ่งข้ามโถงไปยังห้องเรียนของฉัน

00:00:07.064 --> 00:00:08.493
เพื่อบอกนักเรียนของฉันว่า

NOTE Paragraph

00:00:08.517 --> 00:00:09.765
พวกเธอเชื่อไหมล่ะ

00:00:09.789 --> 00:00:11.867
ว่าฉันได้รับเชิญให้ไปพูดที่ TED

NOTE Paragraph

00:00:11.891 --> 00:00:13.922
ปฏิกริยาของพวกเขาไม่ใช่สิ่งที่ฉันคิดไว้เลย


00:00:13.946 --> 00:00:15.404
ทั้งห้องเงียบกริบ

NOTE Paragraph

00:00:17.134 --> 00:00:20.094
"TED Talk? หมายถึงที่โค้ชให้พวกเราดู
เกี่ยวกับความเพียรพยายาม

00:00:20.118 --> 00:00:23.813
หรือที่เกี่ยวกับนักวิทยาศาสตร์ที่ทำสิ่ง
เจ๋งๆ กับหุ่นยนต์ใช่รึเปล่า?"

00:00:23.837 --> 00:00:25.003
มูฮัมหมัดถาม

NOTE Paragraph

00:00:25.027 --> 00:00:26.448
"ใช่ แบบนั้นแหละ"

NOTE Paragraph

00:00:27.137 --> 00:00:30.071
"แต่โค้ช คนพวกนั้นสำคัญและฉลาดจริงๆ"

NOTE Paragraph

00:00:30.095 --> 00:00:32.172
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:00:32.196 --> 00:00:33.518
"ฉันรู้"

NOTE Paragraph

00:00:34.793 --> 00:00:38.510
"แต่โค้ช ทำไมโค้ชถึงจะไปพูดล่ะ
โค้ชเกลียดการพูดในที่สาธารณะไม่ใช่หรือ?"

NOTE Paragraph

00:00:39.071 --> 00:00:40.580
"ใช่" ฉันยอมรับ

00:00:42.334 --> 00:00:45.933
"แต่มันสำคัญที่จะต้องพูดเกี่ยวกับพวกเรา
เรื่องการเดินทางของพวกนาย

00:00:45.957 --> 00:00:47.116
และการเดินทางของฉัน

00:00:47.140 --> 00:00:48.409
ทุกคนจำเป็นต้องรู้

NOTE Paragraph

00:00:49.098 --> 00:00:51.811
นักเรียนในโรงเรียนกลุ่มผู้ลี้ภัย
ที่ฉันก่อตั้ง

00:00:51.835 --> 00:00:54.227
ได้ส่งเสียงให้กำลังใจ

NOTE Paragraph

00:00:54.251 --> 00:00:56.070
"เยี่ยมเลย มันต้องออกมาดีแน่!"

NOTE Paragraph

00:00:56.094 --> 00:00:58.794
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:00:58.818 --> 00:01:02.756
มีคนกว่า 65.3 ล้านคนที่ถูกบังคับให้ออกจาก

00:01:02.756 --> 00:01:04.948
บ้านเกิดของพวกเขาเพราะสงครามหรือการข่มเหง

00:01:06.035 --> 00:01:09.018
จำนวนที่เยอะที่สุดคือ 11 ล้านคน
ซึางย้ายมาจากซีเรีย

00:01:09.963 --> 00:01:14.322
33,952 คนต้องหนีออกจากบ้านเกิดของตนทุกวัน

00:01:16.846 --> 00:01:20.044
คนส่วนมากยังคงอยู่ที่ค่ายผู้ลี้ภัย

00:01:20.068 --> 00:01:24.093
ซึ่งสภาพที่ค่ายนั้นไม่สามารถให้นิยามได้ว่า
มีมนุษยธรรมใดๆ เลย

00:01:24.686 --> 00:01:29.036
พวกเรากำลังเข้าร่วมในการทำลายคนเหล่านี้

00:01:32.750 --> 00:01:34.531
พวกเราไม่เคยเจอตัวเลขผู้ลี้ภัย
สูงเท่านี้มาก่อน

00:01:34.555 --> 00:01:37.676
นี่คือจำนวนผู้ลี้ภัยที่มากที่สุดนับตั้งแต่
สงครามโลกครั้งที่ 2

NOTE Paragraph

00:01:38.415 --> 00:01:41.187
ตอนนี้ ฉันจะบอกคุณว่าทำไมประเด็นนี้ถึง
สำคัญสำหรับฉัน

00:01:42.144 --> 00:01:44.894
ฉันเป็นคนอาหรับ ฉันเป็นผู้อพยพ

00:01:46.024 --> 00:01:47.291
ฉันเป็นมุสลิม

00:01:48.006 --> 00:01:51.780
ฉันใช้เวลา 12 ปีที่ผ่านมาทำงานกับผู้ลี้ภัย

00:01:51.804 --> 00:01:53.246
โอ้ และฉันยังเป็นเกย์ด้วย

00:01:53.270 --> 00:01:55.170
นี่ทำให้ฉันเป็นที่ชื่นชอบมากในทุกวันนี้

NOTE Paragraph

00:01:55.194 --> 00:01:57.085
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:01:57.109 --> 00:01:59.053
แต่ฉันเป็นลูกสาวของผู้ลี้ภัย

00:02:00.056 --> 00:02:04.554
คุณยายของฉันออกจากซีเรียในปี 1964 ในช่วง
ที่ซีเรียตกอยู่ภายใต้ระบอบอัสซาดครั้งแรก

00:02:04.578 --> 00:02:08.025
เธอตั้งครรภ์ได้ 3 เดือนตอนที่เธอเก็บของ

00:02:08.049 --> 00:02:11.143
พร้อมกับลูกทั้ง 5 คนของเธอ
เพื่อไปยังจอร์แดน

00:02:11.167 --> 00:02:14.179
โดยไม่รู้ว่าอะไรรออยู่ข้างหน้าสำหรับเธอ
และครอบครัวของเธอ

00:02:14.203 --> 00:02:17.840
คุณตาของฉันตัดสินใจจะอยู่ต่อ ท่านไม่เชื่อ
ว่าสถานการณ์จะเลวร้ายนัก

00:02:18.562 --> 00:02:22.036
หนึ่งเดือนต่อมา ท่านย้ายตามยายมา
หลังจากน้องชายของท่านถูกลงโทษอย่างทรมาน

00:02:22.060 --> 00:02:24.489
และโรงงานของท่านถูกยึดโดยรัฐบาล

00:02:25.039 --> 00:02:27.233
พวกท่านตัดสินใจสร้างชีวิตที่นี่โดยเริ่มจาก
ความยากลำบาก


00:02:27.257 --> 00:02:30.532
จนกลายเป็นพลเมืองจอร์แดนที่ร่ำรวย
และเป็นอิสระ

NOTE Paragraph

00:02:31.969 --> 00:02:34.462
ฉันเกิดที่จอร์แดนในอีก 11 ปีต่อมา

00:02:35.431 --> 00:02:38.741
มันสำคัญมากสำหรับคุณยายของฉันที่พวกเราจะ
รู้ความเป็นมา

00:02:38.765 --> 00:02:39.919
และการเดินทางของพวกเรา

00:02:40.883 --> 00:02:44.500
ฉันอายุ 8 ขวบตอนท่านพาฉันไปเยี่ยมค่าย
ผู้ลี้ภัยครั้งแรก

00:02:44.524 --> 00:02:45.964
ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม

00:02:46.636 --> 00:02:48.767
ฉันไม่รู้ว่าทำไมมันถึงสำคัญกับท่านนักหนา

00:02:48.791 --> 00:02:50.241
ในการที่เราจะไปที่นั่น

00:02:50.265 --> 00:02:53.204
ฉันจำได้ว่าตัวเองเดินเข้าไปในค่าย
จับมือท่านไว้

00:02:53.228 --> 00:02:55.197
และท่านบอกว่า "ไปเล่นกับเด็กๆ สิ"

00:02:55.221 --> 00:02:57.724
ระหว่างที่เธอเยี่ยมผู้หญิงในค่าย

00:02:58.606 --> 00:02:59.818
ฉันไม่ต้องการทำแบบนั้น

00:02:59.842 --> 00:03:01.258
เด็กพวกนั้นไม่เหมือนกับฉัน

00:03:01.282 --> 00:03:03.060
พวกเขาจน อาศัยอยู่ในค่าย

00:03:03.084 --> 00:03:04.424
ฉันปฏิเสธ

00:03:04.448 --> 00:03:07.414
เธอคุกเข่าลงข้างฉัน
และพูดด้วยเสียงจริงจังว่า "ไป"

00:03:07.438 --> 00:03:09.592
และอย่ากลับมาจนกว่าหลานจะเล่นกับเด็กๆ แล้ว

00:03:09.616 --> 00:03:11.656
อย่าแม้แต่จะคิดว่าเด็กพวกนั้นต่ำต้อยกว่าหลาน

00:03:11.680 --> 00:03:13.979
หรือหลานฉลาดจนไม่ต้องเรียนรู้อะไรจากพวกเขา"

NOTE Paragraph

00:03:14.520 --> 00:03:15.969
ฉันฝืนใจเดินเข้าไป

00:03:15.993 --> 00:03:18.281
ฉันไม่อยากจะทำให้คุณยายผิดหวัง

00:03:19.095 --> 00:03:20.666
2-3 ชั่วโมงต่อมา ฉันเดินกลับมา

00:03:20.666 --> 00:03:25.526
ใช้เวลาเล่นซอกเกอร์กับเด็กๆ ในค่าย

00:03:26.039 --> 00:03:27.316
พวกเราเดินออกจากค่าย

00:03:27.340 --> 00:03:30.035
และฉันตื่นเต้นมากทีจะเล่าให้
เธอฟังว่าฉันมีช่วงเวลาที่ดีแค่ไหน

00:03:30.059 --> 00:03:31.990
และเด็กพวกนั้นมหัศจรรย์มากแค่ไหน

NOTE Paragraph

00:03:33.175 --> 00:03:35.855
"ฮะรอม" ฉันพูดเป็นภาษาอารบิก 
"พวกเขาช่างน่าสงสาร"

NOTE Paragraph

00:03:36.648 --> 00:03:39.735
"พวกเราต่างฮะรอม(บาป)" เธอใช้คำเดิมแต่มี
ความหมายที่แตกต่างออกไป

00:03:39.759 --> 00:03:41.092
แปลว่าพวกเราต่างมีความผิดบาปกันทั้งสิ้น

00:03:42.002 --> 00:03:44.375
"อย่าสงสารพวกเขา จงเชื่อในพวกเขา"

NOTE Paragraph

00:03:46.351 --> 00:03:49.770
ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น
จนกระทั่งฉันออกจากบ้านเกิดมายังสหรัฐฯ

00:03:49.794 --> 00:03:51.806
ฉันถึงเพิ่งตระหนักถึงผลกระทบในคำพูดนั้น

NOTE Paragraph

00:03:53.187 --> 00:03:56.861
หลังจากเรียนจบ ฉันสมัครและได้รับสถานะ
ลี้ภัยทางการเมือง

00:03:56.885 --> 00:03:58.977
เพราะฉันเป็นสมาชิกของกลุ่มแบบนี้

00:03:59.710 --> 00:04:01.400
คนบางคนอาจจะไม่ตระหนักถึง

00:04:01.424 --> 00:04:05.090
แต่คุณสามารถโดนประหารชีวิตได้ในบางประเทศ
เพราะคุณเป็นเกย์

00:04:07.077 --> 00:04:09.121
ฉันต้องยอมละทิ้งสถานะพลเมืองจอร์แดน

00:04:09.145 --> 00:04:11.038
นั่นเป็นการตัดสินใจที่ยากที่สุดเท่าที่ฉัน
เคยทำมา

00:04:11.038 --> 00:04:12.998
แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่น

00:04:17.387 --> 00:04:18.630
ประเด็นคือ

00:04:19.506 --> 00:04:22.582
เมื่อคุณพบว่าตนเองต้องเลือก
ระหว่างบ้านกับการมีชีวิตรอด

00:04:22.606 --> 00:04:25.438
คำถามที่ว่า "คุณมาจากไหน?"
เริ่มซับซ้อนขึ้น

00:04:26.772 --> 00:04:30.039
ผู้หญิงซีเรียที่ฉันเพิ่งพบ
ในค่ายผู้ลี้ภัยที่กรีซ

00:04:30.063 --> 00:04:31.331
อธิบายเรื่องนี้ได้ชัดเจน

00:04:31.355 --> 00:04:34.925
เมื่อเธอนึกถึงวินาทีที่เธอตระหนักว่าเธอ
ต้องหนีออกจากอเลปโป

NOTE Paragraph

00:04:35.277 --> 00:04:37.535
"ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง 
และมันไม่เหลืออะไรเลย

00:04:37.559 --> 00:04:38.918
มีแต่เศษหิน ปูน เต็มไปหมด

00:04:39.593 --> 00:04:43.385
ไม่มีร้านค้า ถนน หรือโรงเรียน
ทุกอย่างหายไปจนหมดสิ้น

00:04:44.006 --> 00:04:46.053
ฉันอยู่ในอพาร์ตเม้นท์ของฉันหลายเดือน

00:04:46.077 --> 00:04:49.147
ฟังเสียงระเบิดที่ถูกทิ้งลงมา
และมองดูผู้คนล้มตาย

00:04:49.771 --> 00:04:51.834
แต่ฉันมักจะคิดว่ามันจะต้องดีขึ้น

00:04:53.028 --> 00:04:55.102
ไม่มีใครบังคับให้ฉันออกจากที่นี่

00:04:55.126 --> 00:04:57.168
ไม่มีใครพรากบ้านไปจากฉันได้

00:04:57.795 --> 00:05:00.481
และฉันไม่รู้เลยว่าทำไมเมื่อฉันมองออกไป
ในตอนเช้าของวันนั้น

00:05:00.481 --> 00:05:04.229
ฉันถึงตระหนักว่าหากฉันไม่ออกจากที่นี่
ลูกทั้งสามคนของฉันต้องตาย

00:05:04.253 --> 00:05:05.642
ดังนั้น พวกเราจึงหนีออกมา

00:05:05.666 --> 00:05:08.670
พวกเราหนีมาเพราะว่าฉันพวกเราต้องทำ
ไม่ใช่เพราะพวกเราอยากทำ

00:05:08.694 --> 00:05:10.442
มันไม่มีทางเลือกอื่น" เธอพูด

NOTE Paragraph

00:05:11.978 --> 00:05:14.256
มันยากที่จะเชื่อว่าที่ไหนเป็นที่ของคุณ

00:05:14.280 --> 00:05:15.744
เมื่อคุณไม่มีบ้านอีกต่อไป

00:05:15.768 --> 00:05:19.774
เมื่อประเทศของคุณผลักไสคุณด้วยความกลัว
หรือการข่มเหงรังแก

00:05:19.798 --> 00:05:23.702
หรือเมืองที่คุณเติบโตถูกทำลายจนหมดสิ้น

00:05:24.805 --> 00:05:26.836
ฉันไม่รู้สึกว่าฉันมีบ้านอีกต่อไป

00:05:26.860 --> 00:05:29.171
ฉันไม่ได้เป็นพลเมืองจอร์แดนอีกต่อไป

00:05:29.171 --> 00:05:31.113
แต่ฉันก็ไม่ได้เป็นพลเมืองอเมริกันเช่นกัน

00:05:31.643 --> 00:05:33.381
ฉันรู้สึกถึงความโดดเดี่ยวเดียวดาย

00:05:33.405 --> 00:05:35.524
ซึ่งยังคงยากที่จะหาคำใดมาบรรยายในวันนี้

NOTE Paragraph

00:05:36.781 --> 00:05:40.064
หลังจากเรียนจบ ฉันต้องการที่จะหาที่ๆ 
ฉันจะเรียกว่าบ้านได้

00:05:40.546 --> 00:05:42.262
ฉันเดินตะลอนยังรัฐต่างๆ

00:05:42.286 --> 00:05:44.721
และสุดท้ายก็จบลงที่นอร์ธแคโรไลนา

00:05:44.745 --> 00:05:46.870
คนใจดีที่สงสารฉัน

00:05:47.413 --> 00:05:48.747
เสนอจ่ายค่าเช่า

00:05:49.405 --> 00:05:52.719
ซื้ออาหารหรือสูทให้
สำหรับการสัมภาษณ์งานใหม่

00:05:52.743 --> 00:05:55.766
มันกลับทำให้ฉันรู้สึกโดดเดี่ยว
และไร้ความสามารถมากกว่าเดิม

00:05:56.481 --> 00:05:58.295
จนกระทั่งฉันเจอคุณซาร่า

00:05:58.319 --> 00:06:02.055
คริสตศาสนิกชนชาวใต้ที่ให้งานฉัน

00:06:02.079 --> 00:06:03.972
และนั่นทำให้ฉันเริ่มเชื่อในตัวเอง

00:06:04.695 --> 00:06:08.492
คุณซาร่าเป็นเจ้าของร้านอาหารในภูเขา
ของนอร์ธแคโรไลนา

00:06:09.856 --> 00:06:12.025
ฉันคิดว่า เป็นเพราะการอบรมสั่งสอน
ที่เป็นพิเศษ

00:06:12.049 --> 00:06:13.568
และการศึกษาจากเซเว่นซิสเตอร์

00:06:13.592 --> 00:06:15.796
จึงทำให้เธอจ้างฉันให้บริหารร้านอาหาร

00:06:15.820 --> 00:06:17.028
ฉันคิดผิด

00:06:17.972 --> 00:06:19.675
ฉันเริ่มต้นจากการล้างจาน

00:06:19.699 --> 00:06:21.678
ล้างห้องน้ำและย่างเนื้อ

00:06:22.247 --> 00:06:25.332
ฉันอ่อนน้อมถ่อมตน 
ทำให้ฉันเห็นคุณค่าของการขยันทำงาน

00:06:25.356 --> 00:06:27.966
แต่ที่สำคัญที่สุด ฉันรู้สึกมีคุณค่า
และเป็นที่ยอมรับ

00:06:28.924 --> 00:06:30.804
ฉันฉลองคริสมาสต์กับครอบครัวของเธอ

00:06:30.828 --> 00:06:33.180
และเธอพยายามที่จะถือศีลอดกับฉัน

NOTE Paragraph

00:06:34.236 --> 00:06:36.906
ฉันจำได้ว่าตนรู้สึกกังวลมากในการเปิดเผย
เพศสภาพให้เธอรู้

00:06:36.930 --> 00:06:38.972
อย่างที่รู้ เธอเป็นคริสตศาสนิกชนชาวใต้

00:06:38.996 --> 00:06:40.456
ฉันนั่งอยู่บนโซฟาข้างเธอ

00:06:40.480 --> 00:06:43.011
และพูดว่า "คุณซาร่า 
คุณรู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นเกย์"

00:06:43.035 --> 00:06:45.221
คำตอบของเธอคือสิ่งที่ฉันจะไม่มีวันลืม

NOTE Paragraph

00:06:45.715 --> 00:06:47.914
"ไม่เป็นไรเลย ที่รัก 
แค่อย่ามั่วไปทั่วก็พอ"

NOTE Paragraph

00:06:47.938 --> 00:06:51.110
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:06:51.134 --> 00:06:53.809
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:06:53.833 --> 00:06:59.745
ในที่สุดฉันย้ายไปที่แอตแลนตา
ยังคงพยายามหาบ้านของฉัน

00:07:00.261 --> 00:07:02.640
การเดินทางของฉันเริ่มเปลียนทิศทาง
ในช่วง 3 ปีต่อมา

00:07:02.664 --> 00:07:05.897
หลังจากที่ฉันพบกลุ่มเด็กๆ ผู้ลี้ภัย
เล่นซอกเกอร์กันข้างนอก

00:07:06.318 --> 00:07:08.858
ฉันเลี้ยวผิดทางไปยังอพาร์ตเม้นท์

00:07:08.882 --> 00:07:11.097
และเห็นเด็กเหล่านั้นเล่นซอกเกอร์กัน
อยู่ข้างนอก

00:07:11.496 --> 00:07:13.753
ใช้เท้าเปลือยเปล่าเตะลูกซอกเกอร์
ที่ขาดรุ่งริ่ง

00:07:13.753 --> 00:07:15.535
และใช้หินตั้งไว้เป็นโกล

00:07:15.559 --> 00:07:17.259
ฉันมองพวกเขาเป็นเวลาเกือบชั่วโมง

00:07:17.283 --> 00:07:18.861
และฉันก็ยิ้มออกมา

00:07:19.296 --> 00:07:20.883
เด็กพวกนี้ทำให้ฉันระลึกถึงบ้าน

00:07:21.368 --> 00:07:23.846
พวกเขาทำให้ฉันนึกถึงตอนที่ฉันเล่นซอกเกอร์

00:07:23.870 --> 00:07:26.500
บนถนนในจอร์แดนกับพี่ชายและลูกพี่ลูกน้อง

00:07:27.792 --> 00:07:29.793
ฉันตัดสินใจเข้าไปเล่นกับพวกเขาในที่สุด

00:07:29.817 --> 00:07:32.660
พวกเขาประหลาดใจเล็กน้อยกับ
การที่จะให้ฉันร่วมเล่นด้วย

00:07:32.684 --> 00:07:35.346
เพราะพวกเขาคิดว่าผู้หญิงเล่นไม่เป็น

00:07:35.370 --> 00:07:36.716
แต่แน่นอนว่าฉันเล่นเป็น

NOTE Paragraph

00:07:36.740 --> 00:07:38.328
ฉันถามว่าพวกเขาเคยเล่นเป็นทีมไหม

00:07:38.328 --> 00:07:41.442
พวกเขาตอบว่าไม่เคย แต่อยากจะลองเล่นดู

00:07:41.931 --> 00:07:44.952
ฉันชนะพวกเขา และพวกเราก็เริ่มตั้งทีมแรกกัน

00:07:45.851 --> 00:07:50.735
กลุ่มเด็กเหล่านี้มอบช่วงเวลาเกี่ยวกับ
ผู้ลี้ภัย ความยากจน

00:07:51.997 --> 00:07:53.229
และมนุษยธรรมให้ฉัน

00:07:54.375 --> 00:07:57.930
3 พี่น้องจากอัฟกานิสถาน รูฮัลลาห์ 
นูรัลลาห์ และซาบิลลาห์

00:07:57.954 --> 00:07:59.578
เล่นเป็นตัวหลัก

00:08:00.380 --> 00:08:03.948
ฉันไปสายในวันหนึ่งและพบว่า
สนามนั้นว่างเปล่า

00:08:03.972 --> 00:08:05.153
ฉันกังวลมาก

00:08:05.177 --> 00:08:06.788
ทีมของฉันรักการฝึกซ้อม

00:08:06.812 --> 00:08:09.419
มันผิดปกติสำหรับพวกเขา
ที่จะพลาดการฝึก

00:08:09.443 --> 00:08:12.531
ฉันออกจากรถ และเด็ก 2 คนก็วิ่งออกมา
จากด้านหลังกองขยะ

00:08:12.555 --> 00:08:14.138
โบกมือให้ฉันอย่างลนลาน

NOTE Paragraph

00:08:15.095 --> 00:08:16.456
"โค้ช รูห์ถูกตี

00:08:16.456 --> 00:08:18.618
มีแต่เลือดเต็มไปหมด"

NOTE Paragraph

00:08:18.618 --> 00:08:20.507
"เธอหมายความอย่างไรที่บอกว่าเขาถูกตี?"

NOTE Paragraph

00:08:20.507 --> 00:08:22.744
"พวกเด็กนิสัยไม่ดีมาและตีเขา โค้ช

00:08:22.744 --> 00:08:25.570
"ทุกคนหนีไปหมด พวกเขากลัว"

NOTE Paragraph

00:08:25.594 --> 00:08:28.312
พวกเราโดดขึ้นรถและขับไปยัง
อพาร์ตเมนท์ของรูห์

00:08:28.336 --> 00:08:30.835
ฉันเคาะประตู และนูห์เป็นคนเปิด

00:08:31.589 --> 00:08:34.341
"รูห์อยู่ไหน ฉันต้องคุยกับเขา 
ดูว่าเขาโอเคไหม"

00:08:34.365 --> 00:08:37.301
"เขาอยู่ในห้อง โค้ช เขาไม่ยอมออกมา"

00:08:37.325 --> 00:08:38.492
ฉันเคาะประตู

NOTE Paragraph

00:08:38.516 --> 00:08:40.766
"รูห์ ออกมาเถอะ เราต้องคุยกันนะ

00:08:40.766 --> 00:08:43.781
ฉันต้องดูว่าเธอโอเคไหม หรือต้องไปโรงพยาบาล"

NOTE Paragraph

00:08:43.781 --> 00:08:44.976
เขาออกมา

00:08:44.976 --> 00:08:47.478
มีรอยแผลลึกบนศีรษะ ปากฉีก

00:08:48.019 --> 00:08:49.770
และร่างของเขาสั่นไปหมด

00:08:50.514 --> 00:08:51.847
ฉันมองเขา

00:08:51.871 --> 00:08:54.430
และฉันขอให้เด็กๆ เรียกแม่ของพวกเขา

00:08:54.454 --> 00:08:56.866
เพราะว่าฉันต้องการไปโรงพยาบาลกับพวกเขา

00:08:56.890 --> 00:08:58.197
เด็กๆ เรียกแม่

00:08:58.608 --> 00:08:59.800
เธอเดินออกมา

00:09:00.239 --> 00:09:03.818
ฉันหันไปหาเธอและเธอเริ่มกรีดร้องในภาษาฟาร์ซี

00:09:04.577 --> 00:09:06.652
เด็กชายทิ้งตัวลงกับพื้นและหัวเราะ

00:09:06.676 --> 00:09:07.828
ฉันสับสนมาก

00:09:07.852 --> 00:09:09.926
เพราะว่ามันไม่มีอะไรน่าขำเลย

00:09:10.390 --> 00:09:12.390
เด็กๆ อธิบายว่าแม่ของพวกเขาพูดว่า

NOTE Paragraph

00:09:12.414 --> 00:09:15.228
"ลูกบอกแม่ว่าโค้ชของลูกเป็นผู้หญิงมุสลิม"

00:09:15.252 --> 00:09:17.621
จากด้านหลัง ฉันไม่มีอะไรเหมือนเธอเลย

NOTE Paragraph

00:09:17.645 --> 00:09:21.278
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:09:21.302 --> 00:09:23.538
"ฉันเป็นมุสลิม" ฉันพูด หันไปหาเธอ

00:09:23.562 --> 00:09:25.493
(ภาษาอิสลาม)

00:09:25.517 --> 00:09:27.886
อ้างถึงการประกาศศรัทธาของชาวมุสลิม

00:09:28.587 --> 00:09:29.891
ความสับสน

00:09:31.208 --> 00:09:33.198
และบางทีก็อาจเป็นการเรียกความมั่นใจด้วย


00:09:33.222 --> 00:09:34.241
เธอตระหนักว่า ใช่

00:09:34.241 --> 00:09:37.692
ฉัน ผู้มีท่าทีแบบอเมริกัน ใส่ขาสั้น 
ไม่คลุมหน้า

00:09:37.716 --> 00:09:38.906
เป็นชาวมุสลิมจริงๆ

NOTE Paragraph

00:09:40.166 --> 00:09:42.116
ครอบครัวของพวกเขาหนีจากตาลีบัน

00:09:43.687 --> 00:09:46.141
คนนับร้อยในหมู่บ้านถูกสังหาร

00:09:46.685 --> 00:09:48.722
พ่อของพวกเขาถูกตาลีบันจับตัวไป

00:09:48.722 --> 00:09:52.723
และกลับมาในอีก 2-3 เดือนในสภาพที่ไม่
เหมือนเดิมเลย

00:09:54.738 --> 00:09:57.149
ครอบครัวนี้หนีไปยังปากีสถาน

00:09:57.173 --> 00:10:00.741
เด็กชายที่โตสุด 2 คนซึ่งมีอายุ 8 และ 10 ปี
ในตอนนั้น

00:10:00.765 --> 00:10:04.002
ต้องทอพรม 10 ชั่วโมงต่อวัน
เพื่อหาเลี้ยงครอบครัว

00:10:04.926 --> 00:10:08.683
พวกเขาตื่นเต้นเมื่อรู้ว่า
พวกเขาได้รับการอนุมัติ

00:10:08.707 --> 00:10:11.199
ให้ตั้งรกรากใหม่ที่สหรัฐฯ ได้

00:10:11.223 --> 00:10:14.476
พวกเขาเป็นหนึ่งในคน 0.1% 
ที่ได้โอกาสเช่นนี้

00:10:14.500 --> 00:10:16.090
พวกเขาได้รางวัลชิ้นใหญ่

NOTE Paragraph

00:10:16.930 --> 00:10:18.500
เรื่องราวนี้ไม่น่าแปลกเท่าไร

00:10:19.085 --> 00:10:22.993
ทุกครอบครัวผู้ลี้ภัยที่ฉันทำงานด้วยมัก
มีเรื่องเล่าแบบเดียวกันนี้

00:10:23.017 --> 00:10:24.357
ฉันทำงานกับเด็ก

00:10:25.206 --> 00:10:29.065
ที่เห็นแม่ของเขาถูกข่มขืน พ่อถูกตัดนิ้ว

00:10:29.089 --> 00:10:32.044
เด็กคนหนึ่งเห็นกระสุนเจาะเข้าที่ศรีษะยาย

00:10:32.068 --> 00:10:36.106
เพราะเธอไม่ยอมให้พวกกบฎเอาตัวเขาไปเป็นทหาร

00:10:37.683 --> 00:10:39.484
การเดินทางของพวกเขาตามหลอกหลอนพวกเขา

00:10:39.940 --> 00:10:45.714
แต่สิ่งที่ฉันเห็นทุกวันคือความหวัง
การปรับตัว ความมุ่งมั่น

00:10:45.738 --> 00:10:46.923
ความรักในชีวิต

00:10:46.947 --> 00:10:49.791
และความซาบซึ้งในการเริ่มต้นชีวิตใหม่

NOTE Paragraph

00:10:51.607 --> 00:10:53.732
ฉันอยู่ที่อพาร์ตเมนท์ของเด็กๆ หนึ่งคืน

00:10:53.756 --> 00:10:58.566
เมื่อแม่ของพวกเขากลับมาจากการทำความสะอาด
ห้องในโรงแรม 18 ห้องภายในหนึ่งวัน

00:10:58.590 --> 00:11:00.883
เธอนั่งลง และนูห์นวดเท้าให้เธอ

00:11:01.679 --> 00:11:04.754
บอกว่าเขาจะดูแลเธอเมื่อเขาเรียนจบ

00:11:04.778 --> 00:11:06.272
เธอยิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน

00:11:06.296 --> 00:11:09.704
"พระเจ้านั้นประเสริฐ ชีวิตนั้นดี
พวกเราโชคดีที่อยู่ที่นี่"

NOTE Paragraph

00:11:11.001 --> 00:11:15.796
สองปีให้หลังมานี้ พวกเราเห็นการเพิ่มขึ้น
ของความรู้สึกต่อต้านผู้ลี้ภัย

00:11:16.219 --> 00:11:17.438
แพร่กระจายทั่วโลก

00:11:18.579 --> 00:11:21.823
ตัวเลขนี้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เพราะพวกเราไม่ทำ
อะไรเพื่อป้องกันมัน

00:11:21.847 --> 00:11:23.548
และไม่มีอะไรหยุดมันได้

00:11:23.572 --> 00:11:27.124
ประเด็นไม่ควรอยู่ที่การกันไม่ให้ผู้ลี้ภัย
เข้ามายังประเทศของเรา

00:11:27.148 --> 00:11:30.136
แต่อยู่ที่การไม่บังคับให้พวกเขาต้องออกนอก
ประเทศของตนเอง

NOTE Paragraph

00:11:30.160 --> 00:11:34.595
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:11:46.510 --> 00:11:47.835
ขอโทษค่ะ

NOTE Paragraph

00:11:47.859 --> 00:11:51.787
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:11:57.917 --> 00:12:00.442
ต้องทรมานมากเท่าไหร่

00:12:00.466 --> 00:12:02.511
พวกเราต้องทนทุกข์ทรมารอีกแค่ไหน

00:12:03.255 --> 00:12:05.410
ต้องมีคนอีกกี่คนที่โดนบีบบังคับ
ให้ละทิ้งบ้านเกิดของตนเอง

00:12:05.410 --> 00:12:07.215
พวกเราถึงจะพูดได้ว่า "พอแล้ว"?

00:12:07.215 --> 00:12:08.664
ร้อยล้านคนหรอ?

00:12:09.125 --> 00:12:11.951
พวกเราไม่ได้แค่สร้างความอับอาย ตำหนิ
และปฏิเสธพวกเขา

00:12:13.245 --> 00:12:16.078
สำหรับเรื่องไร้สาระที่พวกเขาทำอะไรไม่ได้

00:12:17.012 --> 00:12:18.167
พวกเรายังทรมานเขา

00:12:18.191 --> 00:12:21.156
ทั้งที่พวกเราควรจะต้อนรับเขา
สู่ประเทศของเรา

00:12:23.291 --> 00:12:26.594
เรากลับปลดเปลื้องศักดิ์ศรีของเขา
ปฏิบัติราวกับพวกเขาเป็นอาชญากร

NOTE Paragraph

00:12:26.618 --> 00:12:29.324
มีนักเรียนมาขอพบฉันที่ออฟฟิส
เมื่อ 2-3 สัปดาห์ที่ผ่านมา

00:12:29.348 --> 00:12:31.164
เธอมาจากอิรัก

00:12:31.188 --> 00:12:32.627
เธอร้องไห้หนักมาก

NOTE Paragraph

00:12:33.595 --> 00:12:35.223
"ทำไมพวกเขาเกลียดเรา?"

NOTE Paragraph

00:12:35.247 --> 00:12:36.421
"ใครเกลียดคุณ?"

NOTE Paragraph

00:12:36.445 --> 00:12:39.216
"ทุกคน ทุกคนเกลียดเราเพราะเราเป็นผู้ลี้ภัย

00:12:39.240 --> 00:12:40.596
เพราะพวกเราเป็นมุสลิม"

NOTE Paragraph

00:12:42.019 --> 00:12:44.355
ในอดีต ฉันสามารถปลอบนักเรียนได้ว่า

00:12:44.379 --> 00:12:47.016
คนส่วนใหญ่ในโลกไม่ได้เกลียดผู้ลี้ภัย

00:12:47.040 --> 00:12:48.425
แต่ตอนนี้ ฉันทำไม่ได้

00:12:48.868 --> 00:12:52.012
ฉันอธิบายไม่ได้ว่าทำไมบางคนพยายามจะดึง
ผ้าคลุมหน้าแม่ของเธอ

00:12:52.012 --> 00:12:54.157
ตอนที่พวกเขาซื้อของกันอยู่

00:12:54.181 --> 00:12:57.279
หรือทำไมผู้เล่นอีกทีมเรียกเธอว่า
ผู้ก่อการร้าย

00:12:57.279 --> 00:12:59.932
และบอกให้เธอกลับไปยังที่ๆ เธอจากมา

00:12:59.956 --> 00:13:01.718
ฉันไม่สามารถรับประกันได้ว่า

00:13:01.742 --> 00:13:04.081
ว่าการที่พ่อของเธอยอมเสียสละสูงสุด

00:13:04.105 --> 00:13:07.225
ด้วยการเป็นล่ามให้กองทัพสหรัฐฯ นั้น

00:13:07.249 --> 00:13:09.959
จะทำให้ผู้คนนับถือเธอเหมือนกับ
พลเมืองอเมริกันทั่วไป

NOTE Paragraph

00:13:11.051 --> 00:13:13.923
พวกเราเปิดรับผู้ลี้ภัยจากทั่วโลกน้อยมาก

00:13:14.949 --> 00:13:17.635
พวกเราให้จัดที่อยู่ให้พวกเขาน้อยกว่า 0.1%

00:13:18.778 --> 00:13:21.978
0.1% ที่ว่าเราเห็นว่ามันสำคัญต่อเรา
มากกว่าพวกเขา

00:13:22.797 --> 00:13:26.583
นี่ทำให้ฉันตะลึงจนพูดไม่ออก
ว่าทำไมผู้ลี้ภัยถูกมองว่าเป็นสิ่งสกปรก

00:13:26.607 --> 00:13:28.220
หรือเป็นสิ่งที่อับอาย

00:13:28.244 --> 00:13:30.108
พวกเขาไม่มีอะไรที่ควรจะละอายเลย

NOTE Paragraph

00:13:33.827 --> 00:13:36.550
พวกเราเฝ้ามองการเจริญเติบโต
ในทุกด้านของชีวิตพวกเรา

00:13:36.574 --> 00:13:37.952
ยกเว้นการเติบโตด้านมนุษยธรรม

00:13:38.523 --> 00:13:42.962
มี 65.3 ล้านคนโดนบีบบังคับ
ให้ออกจากบ้านเกิด

00:13:42.986 --> 00:13:44.230
เพราะว่าสงคราม

00:13:44.685 --> 00:13:46.534
นี่เป็นจำนวนที่มากที่สุดในประวัติศาสตร์

00:13:47.110 --> 00:13:49.167
พวกเราต่างหากที่ควรจะต้องละอายในตนเอง

NOTE Paragraph

00:13:49.342 --> 00:13:50.497
ขอบคุณค่ะ

00:13:50.497 --> 00:13:54.497
(เสียงปรบมือ)