1
00:00:00,944 --> 00:00:02,842
ฉันยังจำได้ถึงครั้งแรกที่ฉันรู้ว่า

2
00:00:02,866 --> 00:00:04,905
ฉันกำลังจะมาพูดที่ TED

3
00:00:04,929 --> 00:00:07,040
ฉันวิ่งข้ามโถงไปยังห้องเรียนของฉัน

4
00:00:07,064 --> 00:00:08,493
เพื่อบอกนักเรียนของฉันว่า

5
00:00:08,517 --> 00:00:09,765
พวกเธอเชื่อไหมล่ะ

6
00:00:09,789 --> 00:00:11,867
ว่าฉันได้รับเชิญให้ไปพูดที่ TED

7
00:00:11,891 --> 00:00:13,922
ปฏิกริยาของพวกเขาไม่ใช่สิ่งที่ฉันคิดไว้เลย


8
00:00:13,946 --> 00:00:15,404
ทั้งห้องเงียบกริบ

9
00:00:17,134 --> 00:00:20,094
"TED Talk? หมายถึงที่โค้ชให้พวกเราดู
เกี่ยวกับความเพียรพยายาม

10
00:00:20,118 --> 00:00:23,813
หรือที่เกี่ยวกับนักวิทยาศาสตร์ที่ทำสิ่ง
เจ๋งๆ กับหุ่นยนต์ใช่รึเปล่า?"

11
00:00:23,837 --> 00:00:25,003
มูฮัมหมัดถาม

12
00:00:25,027 --> 00:00:26,448
"ใช่ แบบนั้นแหละ"

13
00:00:27,137 --> 00:00:30,071
"แต่โค้ช คนพวกนั้นสำคัญและฉลาดจริงๆ"

14
00:00:30,095 --> 00:00:32,172
(เสียงหัวเราะ)

15
00:00:32,196 --> 00:00:33,518
"ฉันรู้"

16
00:00:34,793 --> 00:00:38,510
"แต่โค้ช ทำไมโค้ชถึงจะไปพูดล่ะ
โค้ชเกลียดการพูดในที่สาธารณะไม่ใช่หรือ?"

17
00:00:39,071 --> 00:00:40,580
"ใช่" ฉันยอมรับ

18
00:00:42,334 --> 00:00:45,933
"แต่มันสำคัญที่จะต้องพูดเกี่ยวกับพวกเรา
เรื่องการเดินทางของพวกนาย

19
00:00:45,957 --> 00:00:47,116
และการเดินทางของฉัน

20
00:00:47,140 --> 00:00:48,409
ทุกคนจำเป็นต้องรู้

21
00:00:49,098 --> 00:00:51,811
นักเรียนในโรงเรียนกลุ่มผู้ลี้ภัย
ที่ฉันก่อตั้ง

22
00:00:51,835 --> 00:00:54,227
ได้ส่งเสียงให้กำลังใจ

23
00:00:54,251 --> 00:00:56,070
"เยี่ยมเลย มันต้องออกมาดีแน่!"

24
00:00:56,094 --> 00:00:58,794
(เสียงหัวเราะ)

25
00:00:58,818 --> 00:01:02,756
มีคนกว่า 65.3 ล้านคนที่ถูกบังคับให้ออกจาก

26
00:01:02,756 --> 00:01:04,948
บ้านเกิดของพวกเขาเพราะสงครามหรือการข่มเหง

27
00:01:06,035 --> 00:01:09,018
จำนวนที่เยอะที่สุดคือ 11 ล้านคน
ซึางย้ายมาจากซีเรีย

28
00:01:09,963 --> 00:01:14,322
33,952 คนต้องหนีออกจากบ้านเกิดของตนทุกวัน

29
00:01:16,846 --> 00:01:20,044
คนส่วนมากยังคงอยู่ที่ค่ายผู้ลี้ภัย

30
00:01:20,068 --> 00:01:24,093
ซึ่งสภาพที่ค่ายนั้นไม่สามารถให้นิยามได้ว่า
มีมนุษยธรรมใดๆ เลย

31
00:01:24,686 --> 00:01:29,036
พวกเรากำลังเข้าร่วมในการทำลายคนเหล่านี้

32
00:01:32,750 --> 00:01:34,531
พวกเราไม่เคยเจอตัวเลขผู้ลี้ภัย
สูงเท่านี้มาก่อน

33
00:01:34,555 --> 00:01:37,676
นี่คือจำนวนผู้ลี้ภัยที่มากที่สุดนับตั้งแต่
สงครามโลกครั้งที่ 2

34
00:01:38,415 --> 00:01:41,187
ตอนนี้ ฉันจะบอกคุณว่าทำไมประเด็นนี้ถึง
สำคัญสำหรับฉัน

35
00:01:42,144 --> 00:01:44,894
ฉันเป็นคนอาหรับ ฉันเป็นผู้อพยพ

36
00:01:46,024 --> 00:01:47,291
ฉันเป็นมุสลิม

37
00:01:48,006 --> 00:01:51,780
ฉันใช้เวลา 12 ปีที่ผ่านมาทำงานกับผู้ลี้ภัย

38
00:01:51,804 --> 00:01:53,246
โอ้ และฉันยังเป็นเกย์ด้วย

39
00:01:53,270 --> 00:01:55,170
นี่ทำให้ฉันเป็นที่ชื่นชอบมากในทุกวันนี้

40
00:01:55,194 --> 00:01:57,085
(เสียงหัวเราะ)

41
00:01:57,109 --> 00:01:59,053
แต่ฉันเป็นลูกสาวของผู้ลี้ภัย

42
00:02:00,056 --> 00:02:04,554
คุณยายของฉันออกจากซีเรียในปี 1964 ในช่วง
ที่ซีเรียตกอยู่ภายใต้ระบอบอัสซาดครั้งแรก

43
00:02:04,578 --> 00:02:08,025
เธอตั้งครรภ์ได้ 3 เดือนตอนที่เธอเก็บของ

44
00:02:08,049 --> 00:02:11,143
พร้อมกับลูกทั้ง 5 คนของเธอ
เพื่อไปยังจอร์แดน

45
00:02:11,167 --> 00:02:14,179
โดยไม่รู้ว่าอะไรรออยู่ข้างหน้าสำหรับเธอ
และครอบครัวของเธอ

46
00:02:14,203 --> 00:02:17,840
คุณตาของฉันตัดสินใจจะอยู่ต่อ ท่านไม่เชื่อ
ว่าสถานการณ์จะเลวร้ายนัก

47
00:02:18,562 --> 00:02:22,036
หนึ่งเดือนต่อมา ท่านย้ายตามยายมา
หลังจากน้องชายของท่านถูกลงโทษอย่างทรมาน

48
00:02:22,060 --> 00:02:24,489
และโรงงานของท่านถูกยึดโดยรัฐบาล

49
00:02:25,039 --> 00:02:27,233
พวกท่านตัดสินใจสร้างชีวิตที่นี่โดยเริ่มจาก
ความยากลำบาก


50
00:02:27,257 --> 00:02:30,532
จนกลายเป็นพลเมืองจอร์แดนที่ร่ำรวย
และเป็นอิสระ

51
00:02:31,969 --> 00:02:34,462
ฉันเกิดที่จอร์แดนในอีก 11 ปีต่อมา

52
00:02:35,431 --> 00:02:38,741
มันสำคัญมากสำหรับคุณยายของฉันที่พวกเราจะ
รู้ความเป็นมา

53
00:02:38,765 --> 00:02:39,919
และการเดินทางของพวกเรา

54
00:02:40,883 --> 00:02:44,500
ฉันอายุ 8 ขวบตอนท่านพาฉันไปเยี่ยมค่าย
ผู้ลี้ภัยครั้งแรก

55
00:02:44,524 --> 00:02:45,964
ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม

56
00:02:46,636 --> 00:02:48,767
ฉันไม่รู้ว่าทำไมมันถึงสำคัญกับท่านนักหนา

57
00:02:48,791 --> 00:02:50,241
ในการที่เราจะไปที่นั่น

58
00:02:50,265 --> 00:02:53,204
ฉันจำได้ว่าตัวเองเดินเข้าไปในค่าย
จับมือท่านไว้

59
00:02:53,228 --> 00:02:55,197
และท่านบอกว่า "ไปเล่นกับเด็กๆ สิ"

60
00:02:55,221 --> 00:02:57,724
ระหว่างที่เธอเยี่ยมผู้หญิงในค่าย

61
00:02:58,606 --> 00:02:59,818
ฉันไม่ต้องการทำแบบนั้น

62
00:02:59,842 --> 00:03:01,258
เด็กพวกนั้นไม่เหมือนกับฉัน

63
00:03:01,282 --> 00:03:03,060
พวกเขาจน อาศัยอยู่ในค่าย

64
00:03:03,084 --> 00:03:04,424
ฉันปฏิเสธ

65
00:03:04,448 --> 00:03:07,414
เธอคุกเข่าลงข้างฉัน
และพูดด้วยเสียงจริงจังว่า "ไป"

66
00:03:07,438 --> 00:03:09,592
และอย่ากลับมาจนกว่าหลานจะเล่นกับเด็กๆ แล้ว

67
00:03:09,616 --> 00:03:11,656
อย่าแม้แต่จะคิดว่าเด็กพวกนั้นต่ำต้อยกว่าหลาน

68
00:03:11,680 --> 00:03:13,979
หรือหลานฉลาดจนไม่ต้องเรียนรู้อะไรจากพวกเขา"

69
00:03:14,520 --> 00:03:15,969
ฉันฝืนใจเดินเข้าไป

70
00:03:15,993 --> 00:03:18,281
ฉันไม่อยากจะทำให้คุณยายผิดหวัง

71
00:03:19,095 --> 00:03:20,666
2-3 ชั่วโมงต่อมา ฉันเดินกลับมา

72
00:03:20,666 --> 00:03:25,526
ใช้เวลาเล่นซอกเกอร์กับเด็กๆ ในค่าย

73
00:03:26,039 --> 00:03:27,316
พวกเราเดินออกจากค่าย

74
00:03:27,340 --> 00:03:30,035
และฉันตื่นเต้นมากทีจะเล่าให้
เธอฟังว่าฉันมีช่วงเวลาที่ดีแค่ไหน

75
00:03:30,059 --> 00:03:31,990
และเด็กพวกนั้นมหัศจรรย์มากแค่ไหน

76
00:03:33,175 --> 00:03:35,855
"ฮะรอม" ฉันพูดเป็นภาษาอารบิก 
"พวกเขาช่างน่าสงสาร"

77
00:03:36,648 --> 00:03:39,735
"พวกเราต่างฮะรอม(บาป)" เธอใช้คำเดิมแต่มี
ความหมายที่แตกต่างออกไป

78
00:03:39,759 --> 00:03:41,092
แปลว่าพวกเราต่างมีความผิดบาปกันทั้งสิ้น

79
00:03:42,002 --> 00:03:44,375
"อย่าสงสารพวกเขา จงเชื่อในพวกเขา"

80
00:03:46,351 --> 00:03:49,770
ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น
จนกระทั่งฉันออกจากบ้านเกิดมายังสหรัฐฯ

81
00:03:49,794 --> 00:03:51,806
ฉันถึงเพิ่งตระหนักถึงผลกระทบในคำพูดนั้น

82
00:03:53,187 --> 00:03:56,861
หลังจากเรียนจบ ฉันสมัครและได้รับสถานะ
ลี้ภัยทางการเมือง

83
00:03:56,885 --> 00:03:58,977
เพราะฉันเป็นสมาชิกของกลุ่มแบบนี้

84
00:03:59,710 --> 00:04:01,400
คนบางคนอาจจะไม่ตระหนักถึง

85
00:04:01,424 --> 00:04:05,090
แต่คุณสามารถโดนประหารชีวิตได้ในบางประเทศ
เพราะคุณเป็นเกย์

86
00:04:07,077 --> 00:04:09,121
ฉันต้องยอมละทิ้งสถานะพลเมืองจอร์แดน

87
00:04:09,145 --> 00:04:11,038
นั่นเป็นการตัดสินใจที่ยากที่สุดเท่าที่ฉัน
เคยทำมา

88
00:04:11,038 --> 00:04:12,998
แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่น

89
00:04:17,387 --> 00:04:18,630
ประเด็นคือ

90
00:04:19,506 --> 00:04:22,582
เมื่อคุณพบว่าตนเองต้องเลือก
ระหว่างบ้านกับการมีชีวิตรอด

91
00:04:22,606 --> 00:04:25,438
คำถามที่ว่า "คุณมาจากไหน?"
เริ่มซับซ้อนขึ้น

92
00:04:26,772 --> 00:04:30,039
ผู้หญิงซีเรียที่ฉันเพิ่งพบ
ในค่ายผู้ลี้ภัยที่กรีซ

93
00:04:30,063 --> 00:04:31,331
อธิบายเรื่องนี้ได้ชัดเจน

94
00:04:31,355 --> 00:04:34,925
เมื่อเธอนึกถึงวินาทีที่เธอตระหนักว่าเธอ
ต้องหนีออกจากอเลปโป

95
00:04:35,277 --> 00:04:37,535
"ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง 
และมันไม่เหลืออะไรเลย

96
00:04:37,559 --> 00:04:38,918
มีแต่เศษหิน ปูน เต็มไปหมด

97
00:04:39,593 --> 00:04:43,385
ไม่มีร้านค้า ถนน หรือโรงเรียน
ทุกอย่างหายไปจนหมดสิ้น

98
00:04:44,006 --> 00:04:46,053
ฉันอยู่ในอพาร์ตเม้นท์ของฉันหลายเดือน

99
00:04:46,077 --> 00:04:49,147
ฟังเสียงระเบิดที่ถูกทิ้งลงมา
และมองดูผู้คนล้มตาย

100
00:04:49,771 --> 00:04:51,834
แต่ฉันมักจะคิดว่ามันจะต้องดีขึ้น

101
00:04:53,028 --> 00:04:55,102
ไม่มีใครบังคับให้ฉันออกจากที่นี่

102
00:04:55,126 --> 00:04:57,168
ไม่มีใครพรากบ้านไปจากฉันได้

103
00:04:57,795 --> 00:05:00,481
และฉันไม่รู้เลยว่าทำไมเมื่อฉันมองออกไป
ในตอนเช้าของวันนั้น

104
00:05:00,481 --> 00:05:04,229
ฉันถึงตระหนักว่าหากฉันไม่ออกจากที่นี่
ลูกทั้งสามคนของฉันต้องตาย

105
00:05:04,253 --> 00:05:05,642
ดังนั้น พวกเราจึงหนีออกมา

106
00:05:05,666 --> 00:05:08,670
พวกเราหนีมาเพราะว่าฉันพวกเราต้องทำ
ไม่ใช่เพราะพวกเราอยากทำ

107
00:05:08,694 --> 00:05:10,442
มันไม่มีทางเลือกอื่น" เธอพูด

108
00:05:11,978 --> 00:05:14,256
มันยากที่จะเชื่อว่าที่ไหนเป็นที่ของคุณ

109
00:05:14,280 --> 00:05:15,744
เมื่อคุณไม่มีบ้านอีกต่อไป

110
00:05:15,768 --> 00:05:19,774
เมื่อประเทศของคุณผลักไสคุณด้วยความกลัว
หรือการข่มเหงรังแก

111
00:05:19,798 --> 00:05:23,702
หรือเมืองที่คุณเติบโตถูกทำลายจนหมดสิ้น

112
00:05:24,805 --> 00:05:26,836
ฉันไม่รู้สึกว่าฉันมีบ้านอีกต่อไป

113
00:05:26,860 --> 00:05:29,171
ฉันไม่ได้เป็นพลเมืองจอร์แดนอีกต่อไป

114
00:05:29,171 --> 00:05:31,113
แต่ฉันก็ไม่ได้เป็นพลเมืองอเมริกันเช่นกัน

115
00:05:31,643 --> 00:05:33,381
ฉันรู้สึกถึงความโดดเดี่ยวเดียวดาย

116
00:05:33,405 --> 00:05:35,524
ซึ่งยังคงยากที่จะหาคำใดมาบรรยายในวันนี้

117
00:05:36,781 --> 00:05:40,064
หลังจากเรียนจบ ฉันต้องการที่จะหาที่ๆ 
ฉันจะเรียกว่าบ้านได้

118
00:05:40,546 --> 00:05:42,262
ฉันเดินตะลอนยังรัฐต่างๆ

119
00:05:42,286 --> 00:05:44,721
และสุดท้ายก็จบลงที่นอร์ธแคโรไลนา

120
00:05:44,745 --> 00:05:46,870
คนใจดีที่สงสารฉัน

121
00:05:47,413 --> 00:05:48,747
เสนอจ่ายค่าเช่า

122
00:05:49,405 --> 00:05:52,719
ซื้ออาหารหรือสูทให้
สำหรับการสัมภาษณ์งานใหม่

123
00:05:52,743 --> 00:05:55,766
มันกลับทำให้ฉันรู้สึกโดดเดี่ยว
และไร้ความสามารถมากกว่าเดิม

124
00:05:56,481 --> 00:05:58,295
จนกระทั่งฉันเจอคุณซาร่า

125
00:05:58,319 --> 00:06:02,055
คริสตศาสนิกชนชาวใต้ที่ให้งานฉัน

126
00:06:02,079 --> 00:06:03,972
และนั่นทำให้ฉันเริ่มเชื่อในตัวเอง

127
00:06:04,695 --> 00:06:08,492
คุณซาร่าเป็นเจ้าของร้านอาหารในภูเขา
ของนอร์ธแคโรไลนา

128
00:06:09,856 --> 00:06:12,025
ฉันคิดว่า เป็นเพราะการอบรมสั่งสอน
ที่เป็นพิเศษ

129
00:06:12,049 --> 00:06:13,568
และการศึกษาจากเซเว่นซิสเตอร์

130
00:06:13,592 --> 00:06:15,796
จึงทำให้เธอจ้างฉันให้บริหารร้านอาหาร

131
00:06:15,820 --> 00:06:17,028
ฉันคิดผิด

132
00:06:17,972 --> 00:06:19,675
ฉันเริ่มต้นจากการล้างจาน

133
00:06:19,699 --> 00:06:21,678
ล้างห้องน้ำและย่างเนื้อ

134
00:06:22,247 --> 00:06:25,332
ฉันอ่อนน้อมถ่อมตน 
ทำให้ฉันเห็นคุณค่าของการขยันทำงาน

135
00:06:25,356 --> 00:06:27,966
แต่ที่สำคัญที่สุด ฉันรู้สึกมีคุณค่า
และเป็นที่ยอมรับ

136
00:06:28,924 --> 00:06:30,804
ฉันฉลองคริสมาสต์กับครอบครัวของเธอ

137
00:06:30,828 --> 00:06:33,180
และเธอพยายามที่จะถือศีลอดกับฉัน

138
00:06:34,236 --> 00:06:36,906
ฉันจำได้ว่าตนรู้สึกกังวลมากในการเปิดเผย
เพศสภาพให้เธอรู้

139
00:06:36,930 --> 00:06:38,972
อย่างที่รู้ เธอเป็นคริสตศาสนิกชนชาวใต้

140
00:06:38,996 --> 00:06:40,456
ฉันนั่งอยู่บนโซฟาข้างเธอ

141
00:06:40,480 --> 00:06:43,011
และพูดว่า "คุณซาร่า 
คุณรู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นเกย์"

142
00:06:43,035 --> 00:06:45,221
คำตอบของเธอคือสิ่งที่ฉันจะไม่มีวันลืม

143
00:06:45,715 --> 00:06:47,914
"ไม่เป็นไรเลย ที่รัก 
แค่อย่ามั่วไปทั่วก็พอ"

144
00:06:47,938 --> 00:06:51,110
(เสียงหัวเราะ)

145
00:06:51,134 --> 00:06:53,809
(เสียงปรบมือ)

146
00:06:53,833 --> 00:06:59,745
ในที่สุดฉันย้ายไปที่แอตแลนตา
ยังคงพยายามหาบ้านของฉัน

147
00:07:00,261 --> 00:07:02,640
การเดินทางของฉันเริ่มเปลียนทิศทาง
ในช่วง 3 ปีต่อมา

148
00:07:02,664 --> 00:07:05,897
หลังจากที่ฉันพบกลุ่มเด็กๆ ผู้ลี้ภัย
เล่นซอกเกอร์กันข้างนอก

149
00:07:06,318 --> 00:07:08,858
ฉันเลี้ยวผิดทางไปยังอพาร์ตเม้นท์

150
00:07:08,882 --> 00:07:11,097
และเห็นเด็กเหล่านั้นเล่นซอกเกอร์กัน
อยู่ข้างนอก

151
00:07:11,496 --> 00:07:13,753
ใช้เท้าเปลือยเปล่าเตะลูกซอกเกอร์
ที่ขาดรุ่งริ่ง

152
00:07:13,753 --> 00:07:15,535
และใช้หินตั้งไว้เป็นโกล

153
00:07:15,559 --> 00:07:17,259
ฉันมองพวกเขาเป็นเวลาเกือบชั่วโมง

154
00:07:17,283 --> 00:07:18,861
และฉันก็ยิ้มออกมา

155
00:07:19,296 --> 00:07:20,883
เด็กพวกนี้ทำให้ฉันระลึกถึงบ้าน

156
00:07:21,368 --> 00:07:23,846
พวกเขาทำให้ฉันนึกถึงตอนที่ฉันเล่นซอกเกอร์

157
00:07:23,870 --> 00:07:26,500
บนถนนในจอร์แดนกับพี่ชายและลูกพี่ลูกน้อง

158
00:07:27,792 --> 00:07:29,793
ฉันตัดสินใจเข้าไปเล่นกับพวกเขาในที่สุด

159
00:07:29,817 --> 00:07:32,660
พวกเขาประหลาดใจเล็กน้อยกับ
การที่จะให้ฉันร่วมเล่นด้วย

160
00:07:32,684 --> 00:07:35,346
เพราะพวกเขาคิดว่าผู้หญิงเล่นไม่เป็น

161
00:07:35,370 --> 00:07:36,716
แต่แน่นอนว่าฉันเล่นเป็น

162
00:07:36,740 --> 00:07:38,328
ฉันถามว่าพวกเขาเคยเล่นเป็นทีมไหม

163
00:07:38,328 --> 00:07:41,442
พวกเขาตอบว่าไม่เคย แต่อยากจะลองเล่นดู

164
00:07:41,931 --> 00:07:44,952
ฉันชนะพวกเขา และพวกเราก็เริ่มตั้งทีมแรกกัน

165
00:07:45,851 --> 00:07:50,735
กลุ่มเด็กเหล่านี้มอบช่วงเวลาเกี่ยวกับ
ผู้ลี้ภัย ความยากจน

166
00:07:51,997 --> 00:07:53,229
และมนุษยธรรมให้ฉัน

167
00:07:54,375 --> 00:07:57,930
3 พี่น้องจากอัฟกานิสถาน รูฮัลลาห์ 
นูรัลลาห์ และซาบิลลาห์

168
00:07:57,954 --> 00:07:59,578
เล่นเป็นตัวหลัก

169
00:08:00,380 --> 00:08:03,948
ฉันไปสายในวันหนึ่งและพบว่า
สนามนั้นว่างเปล่า

170
00:08:03,972 --> 00:08:05,153
ฉันกังวลมาก

171
00:08:05,177 --> 00:08:06,788
ทีมของฉันรักการฝึกซ้อม

172
00:08:06,812 --> 00:08:09,419
มันผิดปกติสำหรับพวกเขา
ที่จะพลาดการฝึก

173
00:08:09,443 --> 00:08:12,531
ฉันออกจากรถ และเด็ก 2 คนก็วิ่งออกมา
จากด้านหลังกองขยะ

174
00:08:12,555 --> 00:08:14,138
โบกมือให้ฉันอย่างลนลาน

175
00:08:15,095 --> 00:08:16,456
"โค้ช รูห์ถูกตี

176
00:08:16,456 --> 00:08:18,618
มีแต่เลือดเต็มไปหมด"

177
00:08:18,618 --> 00:08:20,507
"เธอหมายความอย่างไรที่บอกว่าเขาถูกตี?"

178
00:08:20,507 --> 00:08:22,744
"พวกเด็กนิสัยไม่ดีมาและตีเขา โค้ช

179
00:08:22,744 --> 00:08:25,570
"ทุกคนหนีไปหมด พวกเขากลัว"

180
00:08:25,594 --> 00:08:28,312
พวกเราโดดขึ้นรถและขับไปยัง
อพาร์ตเมนท์ของรูห์

181
00:08:28,336 --> 00:08:30,835
ฉันเคาะประตู และนูห์เป็นคนเปิด

182
00:08:31,589 --> 00:08:34,341
"รูห์อยู่ไหน ฉันต้องคุยกับเขา 
ดูว่าเขาโอเคไหม"

183
00:08:34,365 --> 00:08:37,301
"เขาอยู่ในห้อง โค้ช เขาไม่ยอมออกมา"

184
00:08:37,325 --> 00:08:38,492
ฉันเคาะประตู

185
00:08:38,516 --> 00:08:40,766
"รูห์ ออกมาเถอะ เราต้องคุยกันนะ

186
00:08:40,766 --> 00:08:43,781
ฉันต้องดูว่าเธอโอเคไหม หรือต้องไปโรงพยาบาล"

187
00:08:43,781 --> 00:08:44,976
เขาออกมา

188
00:08:44,976 --> 00:08:47,478
มีรอยแผลลึกบนศีรษะ ปากฉีก

189
00:08:48,019 --> 00:08:49,770
และร่างของเขาสั่นไปหมด

190
00:08:50,514 --> 00:08:51,847
ฉันมองเขา

191
00:08:51,871 --> 00:08:54,430
และฉันขอให้เด็กๆ เรียกแม่ของพวกเขา

192
00:08:54,454 --> 00:08:56,866
เพราะว่าฉันต้องการไปโรงพยาบาลกับพวกเขา

193
00:08:56,890 --> 00:08:58,197
เด็กๆ เรียกแม่

194
00:08:58,608 --> 00:08:59,800
เธอเดินออกมา

195
00:09:00,239 --> 00:09:03,818
ฉันหันไปหาเธอและเธอเริ่มกรีดร้องในภาษาฟาร์ซี

196
00:09:04,577 --> 00:09:06,652
เด็กชายทิ้งตัวลงกับพื้นและหัวเราะ

197
00:09:06,676 --> 00:09:07,828
ฉันสับสนมาก

198
00:09:07,852 --> 00:09:09,926
เพราะว่ามันไม่มีอะไรน่าขำเลย

199
00:09:10,390 --> 00:09:12,390
เด็กๆ อธิบายว่าแม่ของพวกเขาพูดว่า

200
00:09:12,414 --> 00:09:15,228
"ลูกบอกแม่ว่าโค้ชของลูกเป็นผู้หญิงมุสลิม"

201
00:09:15,252 --> 00:09:17,621
จากด้านหลัง ฉันไม่มีอะไรเหมือนเธอเลย

202
00:09:17,645 --> 00:09:21,278
(เสียงหัวเราะ)

203
00:09:21,302 --> 00:09:23,538
"ฉันเป็นมุสลิม" ฉันพูด หันไปหาเธอ

204
00:09:23,562 --> 00:09:25,493
(ภาษาอิสลาม)

205
00:09:25,517 --> 00:09:27,886
อ้างถึงการประกาศศรัทธาของชาวมุสลิม

206
00:09:28,587 --> 00:09:29,891
ความสับสน

207
00:09:31,208 --> 00:09:33,198
และบางทีก็อาจเป็นการเรียกความมั่นใจด้วย


208
00:09:33,222 --> 00:09:34,241
เธอตระหนักว่า ใช่

209
00:09:34,241 --> 00:09:37,692
ฉัน ผู้มีท่าทีแบบอเมริกัน ใส่ขาสั้น 
ไม่คลุมหน้า

210
00:09:37,716 --> 00:09:38,906
เป็นชาวมุสลิมจริงๆ

211
00:09:40,166 --> 00:09:42,116
ครอบครัวของพวกเขาหนีจากตาลีบัน

212
00:09:43,687 --> 00:09:46,141
คนนับร้อยในหมู่บ้านถูกสังหาร

213
00:09:46,685 --> 00:09:48,722
พ่อของพวกเขาถูกตาลีบันจับตัวไป

214
00:09:48,722 --> 00:09:52,723
และกลับมาในอีก 2-3 เดือนในสภาพที่ไม่
เหมือนเดิมเลย

215
00:09:54,738 --> 00:09:57,149
ครอบครัวนี้หนีไปยังปากีสถาน

216
00:09:57,173 --> 00:10:00,741
เด็กชายที่โตสุด 2 คนซึ่งมีอายุ 8 และ 10 ปี
ในตอนนั้น

217
00:10:00,765 --> 00:10:04,002
ต้องทอพรม 10 ชั่วโมงต่อวัน
เพื่อหาเลี้ยงครอบครัว

218
00:10:04,926 --> 00:10:08,683
พวกเขาตื่นเต้นเมื่อรู้ว่า
พวกเขาได้รับการอนุมัติ

219
00:10:08,707 --> 00:10:11,199
ให้ตั้งรกรากใหม่ที่สหรัฐฯ ได้

220
00:10:11,223 --> 00:10:14,476
พวกเขาเป็นหนึ่งในคน 0.1% 
ที่ได้โอกาสเช่นนี้

221
00:10:14,500 --> 00:10:16,090
พวกเขาได้รางวัลชิ้นใหญ่

222
00:10:16,930 --> 00:10:18,500
เรื่องราวนี้ไม่น่าแปลกเท่าไร

223
00:10:19,085 --> 00:10:22,993
ทุกครอบครัวผู้ลี้ภัยที่ฉันทำงานด้วยมัก
มีเรื่องเล่าแบบเดียวกันนี้

224
00:10:23,017 --> 00:10:24,357
ฉันทำงานกับเด็ก

225
00:10:25,206 --> 00:10:29,065
ที่เห็นแม่ของเขาถูกข่มขืน พ่อถูกตัดนิ้ว

226
00:10:29,089 --> 00:10:32,044
เด็กคนหนึ่งเห็นกระสุนเจาะเข้าที่ศรีษะยาย

227
00:10:32,068 --> 00:10:36,106
เพราะเธอไม่ยอมให้พวกกบฎเอาตัวเขาไปเป็นทหาร

228
00:10:37,683 --> 00:10:39,484
การเดินทางของพวกเขาตามหลอกหลอนพวกเขา

229
00:10:39,940 --> 00:10:45,714
แต่สิ่งที่ฉันเห็นทุกวันคือความหวัง
การปรับตัว ความมุ่งมั่น

230
00:10:45,738 --> 00:10:46,923
ความรักในชีวิต

231
00:10:46,947 --> 00:10:49,791
และความซาบซึ้งในการเริ่มต้นชีวิตใหม่

232
00:10:51,607 --> 00:10:53,732
ฉันอยู่ที่อพาร์ตเมนท์ของเด็กๆ หนึ่งคืน

233
00:10:53,756 --> 00:10:58,566
เมื่อแม่ของพวกเขากลับมาจากการทำความสะอาด
ห้องในโรงแรม 18 ห้องภายในหนึ่งวัน

234
00:10:58,590 --> 00:11:00,883
เธอนั่งลง และนูห์นวดเท้าให้เธอ

235
00:11:01,679 --> 00:11:04,754
บอกว่าเขาจะดูแลเธอเมื่อเขาเรียนจบ

236
00:11:04,778 --> 00:11:06,272
เธอยิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน

237
00:11:06,296 --> 00:11:09,704
"พระเจ้านั้นประเสริฐ ชีวิตนั้นดี
พวกเราโชคดีที่อยู่ที่นี่"

238
00:11:11,001 --> 00:11:15,796
สองปีให้หลังมานี้ พวกเราเห็นการเพิ่มขึ้น
ของความรู้สึกต่อต้านผู้ลี้ภัย

239
00:11:16,219 --> 00:11:17,438
แพร่กระจายทั่วโลก

240
00:11:18,579 --> 00:11:21,823
ตัวเลขนี้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เพราะพวกเราไม่ทำ
อะไรเพื่อป้องกันมัน

241
00:11:21,847 --> 00:11:23,548
และไม่มีอะไรหยุดมันได้

242
00:11:23,572 --> 00:11:27,124
ประเด็นไม่ควรอยู่ที่การกันไม่ให้ผู้ลี้ภัย
เข้ามายังประเทศของเรา

243
00:11:27,148 --> 00:11:30,136
แต่อยู่ที่การไม่บังคับให้พวกเขาต้องออกนอก
ประเทศของตนเอง

244
00:11:30,160 --> 00:11:34,595
(เสียงปรบมือ)

245
00:11:46,510 --> 00:11:47,835
ขอโทษค่ะ

246
00:11:47,859 --> 00:11:51,787
(เสียงปรบมือ)

247
00:11:57,917 --> 00:12:00,442
ต้องทรมานมากเท่าไหร่

248
00:12:00,466 --> 00:12:02,511
พวกเราต้องทนทุกข์ทรมารอีกแค่ไหน

249
00:12:03,255 --> 00:12:05,410
ต้องมีคนอีกกี่คนที่โดนบีบบังคับ
ให้ละทิ้งบ้านเกิดของตนเอง

250
00:12:05,410 --> 00:12:07,215
พวกเราถึงจะพูดได้ว่า "พอแล้ว"?

251
00:12:07,215 --> 00:12:08,664
ร้อยล้านคนหรอ?

252
00:12:09,125 --> 00:12:11,951
พวกเราไม่ได้แค่สร้างความอับอาย ตำหนิ
และปฏิเสธพวกเขา

253
00:12:13,245 --> 00:12:16,078
สำหรับเรื่องไร้สาระที่พวกเขาทำอะไรไม่ได้

254
00:12:17,012 --> 00:12:18,167
พวกเรายังทรมานเขา

255
00:12:18,191 --> 00:12:21,156
ทั้งที่พวกเราควรจะต้อนรับเขา
สู่ประเทศของเรา

256
00:12:23,291 --> 00:12:26,594
เรากลับปลดเปลื้องศักดิ์ศรีของเขา
ปฏิบัติราวกับพวกเขาเป็นอาชญากร

257
00:12:26,618 --> 00:12:29,324
มีนักเรียนมาขอพบฉันที่ออฟฟิส
เมื่อ 2-3 สัปดาห์ที่ผ่านมา

258
00:12:29,348 --> 00:12:31,164
เธอมาจากอิรัก

259
00:12:31,188 --> 00:12:32,627
เธอร้องไห้หนักมาก

260
00:12:33,595 --> 00:12:35,223
"ทำไมพวกเขาเกลียดเรา?"

261
00:12:35,247 --> 00:12:36,421
"ใครเกลียดคุณ?"

262
00:12:36,445 --> 00:12:39,216
"ทุกคน ทุกคนเกลียดเราเพราะเราเป็นผู้ลี้ภัย

263
00:12:39,240 --> 00:12:40,596
เพราะพวกเราเป็นมุสลิม"

264
00:12:42,019 --> 00:12:44,355
ในอดีต ฉันสามารถปลอบนักเรียนได้ว่า

265
00:12:44,379 --> 00:12:47,016
คนส่วนใหญ่ในโลกไม่ได้เกลียดผู้ลี้ภัย

266
00:12:47,040 --> 00:12:48,425
แต่ตอนนี้ ฉันทำไม่ได้

267
00:12:48,868 --> 00:12:52,012
ฉันอธิบายไม่ได้ว่าทำไมบางคนพยายามจะดึง
ผ้าคลุมหน้าแม่ของเธอ

268
00:12:52,012 --> 00:12:54,157
ตอนที่พวกเขาซื้อของกันอยู่

269
00:12:54,181 --> 00:12:57,279
หรือทำไมผู้เล่นอีกทีมเรียกเธอว่า
ผู้ก่อการร้าย

270
00:12:57,279 --> 00:12:59,932
และบอกให้เธอกลับไปยังที่ๆ เธอจากมา

271
00:12:59,956 --> 00:13:01,718
ฉันไม่สามารถรับประกันได้ว่า

272
00:13:01,742 --> 00:13:04,081
ว่าการที่พ่อของเธอยอมเสียสละสูงสุด

273
00:13:04,105 --> 00:13:07,225
ด้วยการเป็นล่ามให้กองทัพสหรัฐฯ นั้น

274
00:13:07,249 --> 00:13:09,959
จะทำให้ผู้คนนับถือเธอเหมือนกับ
พลเมืองอเมริกันทั่วไป

275
00:13:11,051 --> 00:13:13,923
พวกเราเปิดรับผู้ลี้ภัยจากทั่วโลกน้อยมาก

276
00:13:14,949 --> 00:13:17,635
พวกเราให้จัดที่อยู่ให้พวกเขาน้อยกว่า 0.1%

277
00:13:18,778 --> 00:13:21,978
0.1% ที่ว่าเราเห็นว่ามันสำคัญต่อเรา
มากกว่าพวกเขา

278
00:13:22,797 --> 00:13:26,583
นี่ทำให้ฉันตะลึงจนพูดไม่ออก
ว่าทำไมผู้ลี้ภัยถูกมองว่าเป็นสิ่งสกปรก

279
00:13:26,607 --> 00:13:28,220
หรือเป็นสิ่งที่อับอาย

280
00:13:28,244 --> 00:13:30,108
พวกเขาไม่มีอะไรที่ควรจะละอายเลย

281
00:13:33,827 --> 00:13:36,550
พวกเราเฝ้ามองการเจริญเติบโต
ในทุกด้านของชีวิตพวกเรา

282
00:13:36,574 --> 00:13:37,952
ยกเว้นการเติบโตด้านมนุษยธรรม

283
00:13:38,523 --> 00:13:42,962
มี 65.3 ล้านคนโดนบีบบังคับ
ให้ออกจากบ้านเกิด

284
00:13:42,986 --> 00:13:44,230
เพราะว่าสงคราม

285
00:13:44,685 --> 00:13:46,534
นี่เป็นจำนวนที่มากที่สุดในประวัติศาสตร์

286
00:13:47,110 --> 00:13:49,167
พวกเราต่างหากที่ควรจะต้องละอายในตนเอง

287
00:13:49,342 --> 00:13:50,497
ขอบคุณค่ะ

288
00:13:50,497 --> 00:13:54,497
(เสียงปรบมือ)