Sürekli gördüğüm bir rüya vardı;

kalabalık bir yerden geçiyorum

ve hiç kimseyle göz temas 
kurmamaya çalışıyorum.

Ta ki birisi beni fark edene kadar,

o anda panik oluyorum.

Birisi bana doğru yürüyor

ve "Merhaba, adım falan - filan.

Senin adın ne?" diyor.

Cevap vermiyor, sadece sessizce
bekliyorum.

Tuhaf bir sessizlikten sonra, 
devam ediyor,

"Adını mı unuttun?"

Ben hâlâ sessizim.

Daha sonra odanın içindeki diğer insanlar 
yavaş yavaş bana doğru dönmeye başlıyor

ve neredeyse tek bir ağızdan soruyorlar,

(Arkadan çeşitli sesler yükseliyor)
"Adını mı unuttun?"

Sesi gittikçe artan ilahi gibi,
cevap vermek istiyor fakat yapamıyorum.

Görsel bir sanatçıyım.

Çalışmaların bazıları esprili,

bazıları eğlendirici fakat üzücü.

Yaparken gerçekten eğlendiğim bir şey var,

karakterlerin seslendirmelerini yaptığım

bu küçük animasyonları yapmayı seviyorum.

Ayı oldum.

(Video) Ayı (Safwat Saleem'ın sesi):
Merhaba.

(Gülüşmeler)

Safwat Saleem: Balina oldum.

(Video) Balina (Safwat Saleem'ın sesi):
Merhaba.

(Gülüşmeler)

Safwat Saleem: Tebrik kartı oldum.

(Video) Tebrik kartı 
(SS'in sesi): Merhaba.

(Gülüşmeler)

SS: Benim favorim Frankenstein canavarı.

(Video) Frankenstein'ın canavarı
(SS'in sesi): (Homurtular)

(Gülüşmeler)

SS: Onun için sadece 
birkaç kez homurdandım.

Birkaç yıl önce,
video oyunlarının tarihi hakkındaki

bu eğitim videosunu yaptım.

Onun için Space Invader'i (1978'de 
yayımlanan bir arcade oyunu) seslendirdim.

(Video) Space Invader
(SS'in sesi): Merhaba.

SS: Bir hayalim gerçek oldu.
Gerçekten.

(Gülüşmeler)

Bu video internet ortamına iletildiğinde

bilgisayarın başına oturdum ve
ve sadece "yenile" tuşuna bastım,

cevapları görmek için heyecanlıydım.

İlk yorum geldi.

(Video) Yorum: Harika iş.

SS: Evet!

"Yenile"'ye bastım.

(Video) Yorum: Mükemmel video.
Diğerini dört gözle bekliyorum.

SS: Bu iki parçadan oluşan videonun
sadece ilk parçasıydı.

İkinci parçası için çalışmaya gidiyordum.

"Yenile"ye bastım.

(Video) Yorum: İKİNCİ parça nerede?
NEREDEEE? Ona ŞİMDİİİİ ihtiyacım var! :P

(Gülüşmeler)

SS: Annem haricindeki diğer insanlar 
internet ortamında

benim hakkımda güzel şeyler söylüyordu!

Sonunda başarmışım gibi hissettim.

"Yenile"'ye bastım.

(Video) Yorum: Sesi rahatsız ediyor.
Gücenme yok.

SS: Tamam, gücenme yok alındı. Yenile.

(Video) Yorum: Bu videoyu ağzında fıstık
ezmesi olmadan tekrar yapar mısın?

SS: Tamam, en azından yapıcı bir
eleştiri. "Yenile"'ye bas.

(Video) Yorum: Lütfen bu seslendiriciyi
tekrar kullanmayın,

zar zor anlayabiliyorum onu.

SS: Yenile.

(Video) Yorum: Hindu aksanı nedeniyle
takip edemedim.

SS: TAMAM, TAMAM, TAMAM, 
İki şey var.

Bir, ben Hindu aksanına sahip değilim.

Pakistan aksanına sahibim. TAMAM?

İki, açık bir Pakistan aksanına sahibim.

(Gülüşmeler)

Fakat bu gibi yorumlar gelmeye devam etti,

açıkça belirtmeliyim ki sadece
bu nedenle dikkate almamalıydım.

Videonun ikinci parçası üzerinde 
çalışmalara başlamalıydım.

Sesimi kaydediyorum

fakat düzenlemek için her oturuşumda,

daha fazla yapamadım.

Her defasında konuşmak için
daha da zorlandığım

çocukluğuma beni geri götürdü.

Hatırladığım kadarıyla kekemeydim.

Sınıfta sorusu olduğunda

ya da cevabı bildiğinde,

asla parmak kaldırmayan bir çocuktum.

Telefon her çaldığında,

cevap vermemek için banyoya koşardım.

Telefon bana geldiyse,
ailem şu an yanımızda değil derdi.

Banyoda çok zaman geçirdim.

Özellikle grup içinde

kendimi tanıtma işine sinir oluyordum.

Her defasında adımı kekeliyordum
ve genellikle bana "Adını mı unuttun?"

diyen birileri çıkıyordu.

Sonrasında herkes buna gülüyordu.

Bu şaka hiç eskimedi.

(Gülüşmeler)

Çocukluğum boyunca, eğer konuşursam

benimle ilgili bir şeylerin yanlış 
olduğunun, normal olmadığımın

belli olacağından korktum.

Bu yüzden çoğunlukla sessiz kaldım.

Anlayacağınız, sonunda sesimi işim için
kullanmak bile

benim için büyük bir adımdı.

Sesimi her kaydettiğimde,

kendimi aynı cümleyi tekrar tekrar 
söylerken buluyordum.

Sonra geri dönüp

en az kötü olduğunu
düşündüklerimi seçiyordum.

(Dış ses) SS: Ses düzenleme sesinize
Photoshop uygulamak gibi bir şey.

Sesi yavaşlatabilir, hızlandırabilir,
derinleştirebilir, yankı ekleyebilirim.

Eğer kekelersem,
eğer kekelersem,

geri dönüp düzeltebilirim.

Sihir gibi.

SS: Çokça düzeltilmiş sesimi
işimde kullanmak,

sesimin bana göre normal
çıkmasının bir yoluydu.

Ama videoya gelen yorumlardan sonra,

o kadar da normal hissettirmemeye başladı.

Sonra sesimi işimde kullanmayı bıraktım.

O zamandan beri normal olmanın ne demek
olduğunu düşünür dururum.

Şunu anladım ki "normal"

beklentilerle yakından alakalı.

Bir örnekle açıklayayım.

Antik Yunan yazarı Homeros ile alakalı

şu hikâyeye rastladım.

Homeros yazılarında renklerden 
oldukça az bahseder.

Bahsettiğinde bile,

onları bir hayli tersten algılıyormuş
gibi görünür.

Mesela, deniz şarap kırmızısı,

insanların yüzleri bazen yeşil ve kuzular
mor tasvir edilir.

Bunu yapan sadece Homeros değil.

Antik edebiyatlardan hangisine 
bakarsanız bakın --

Antik Çin, İzlanda, Yunan, Hint

ve hatta orijinal İbranice İncil --

hepsi pek az renkten bahseder.

Bununla ilgili en popüler teori

kültürlerin renkleri sadece onları
üretebilmeye

başladığında fark edebilmesidir.

Yani basit hâliyle, bir rengi sadece onu

üretebildiğinizde görebilirsiniz.

Kırmızı gibi üretilmesi 
daha kolay olan renkler,

kültürler tarafından daha 
önce fark edilebilmiştir.

Ama mavi gibi üretilmesi 
çok daha zor olan renklerin

üretilmesi çoğu kültür tarafından çok daha

sonra öğrenilmiştir.

Bu renklerin görülmesi de 
çok sonra gerçekleşmiş.

Yani o zamana kadar, dört bir yanları
o renkle kaplı da olsa

onu görebilme yetenekleri yoktu.

Görünmezdi.

"Normal"lerinin bir parçası değildi.

Bu hikâye yaşadıklarımı anlamama
yardımcı oldu.

Videoya gelen yorumları ilk okuduğumda,

ilk tepkim onları kişisel 
algılamak olmuştu.

Ama yorum yapan insanlar,

sesimin ne kadar farkında olduğumu 
bilmiyorlardı.

Çoğunlukla aksanıma tepki gösteriyorlardı,

bir anlatıcının aksanı 
olması normal değildi.

Ama zaten normal neydi ki?

Hepimiz biliyoruz ki, eğer eleştirmenler
siyahi olduğunu bilirse,

yazılarında daha fazla hata bulurlar.

Biliyoruz ki profesörler azınlık ya da
bayan öğrencilere daha az yardım ederler.

Ve biliyoruz ki beyazlara ait özgeçmişler

siyahlara ait özgeçmişlerden 
daha çok geri aranırlar.

Ama neden?

Neyin normal olduğuyla ilgili
beklentilerimizden.

Siyahi bir öğrencinin daha 
fazla hatası olmasının

normal olduğunu düşünürüz.

Bayan ya da azınlık bir öğrencinin

başarılı olmamasının normal 
olduğunu düşünürüz.

Ve beyaz bir çalışanın siyah bir
çalışandan daha iyi olmasının

normal olduğunu düşünürüz.

Ama araştırmalar göstermiş ki, bu 
bu tür ayrımcılıklar,

genellikle adam kayırmadır,

ilişki kurulabilecek insanlara
yardım etmek istemekten çok,

ilişki kurulamayacak insanlara zarar
vermek istemekten kaynaklanır.

Ve insanlarla ilişki kurmamak çok
erken yaşta başlar.

Bir örnek vereyim.

Her yıl çocuk kitaplarındaki karakterlerin

kayıtlarını tutan bir kütüphane bulmuş ki,

kitaplardaki karakterlerin yalnızca %11'i

beyaz olmayan bir karaktere sahip.

Ve hemen önceki yıl, bu rakam %8 
dolaylarındaydı,

Amerikalı çocukların yarısının azınlık
kökenli olmasına rağmen.

Yarısı.

Yani burada iki büyük mesele var.

Bir, çocuklara her şeyi yapabilecekleri,

her şey olabilecekleri söyleniyor,

ama yine de, renkli çocukların 
okudukları hikâyeler

onları sevmeyen insanlar hakkında.

İkincisiyse, çoğunluk gruplar, 
büyük ölçüde

azınlık gruplarla benzerlik
gösterdiklerinin farkında değiller --

günlük işlerimiz, umutlarımız,

hayallerimiz, korkularımız

ve humusa olan ortak sevgimiz.

Nefis!

(Gülüşmeler)

Tıpkı Antik Yunanlar için mavi rengi gibi,

azınlık gruplar da bizim "normal"
algımızın dışında,

çünkü normal, basitçe çevremizde olan,

çevremizde olmasına alıştığımız 
bir kurgudur.

Burası işlerin biraz zora gittiği nokta.

Önceden olan "normal" düşüncesini
kabul edebilirim -- normal güzeldir

ve bu oldukça dar "normal" algısının
dışında her şey kötüdür.

Ya da bu önceden olan "normal" algısına
kafa tutabilirim,

işimle

ve sesimle

ve aksanımla

ve burada sahnede durarak,

korkudan altıma edecek olsam ve tuvalette
olmayı tercih etsem de.

(Gülüşmeler)

(Alkışlar)

(Video) Koyun (SS'nin sesi):
Şimdi tekrar yavaşça sesimi işimde

kullanmaya başlıyorum.

Ve bu beni iyi hissettiriyor.

Bu gelecek sefer birkaç düzine insan

ağzımda fıstık ezmesi varmış gibi 
konuştuğumu söyleyince

bozulmayacağım anlamına gelmez.

(Gülüşmeler)

SS: Bu sadece bu işten ne kazanacağımı

ve vazgeçmenin bir seçenek olmadığını

şimdi daha iyi anladığım anlamına gelir.

Antik Yunanlar bir sabah uyanıp

gökyüzünün mavi olduğunu fark etmediler.

İnsanlar için bile, bu kadar zamandır 
görmedikleri bir şeyi fark etmek

yüzyıllar sürdü.

Yani, sürekli "normal" algımızı
sorgulamalıyız,

çünkü bu, toplum olarak bizim

gökyüzünü olduğu gibi
görmemizi sağlayacak.

(Video) Karakterler: Teşekkürler.
Teşekkürler. Teşekkürler. Teşekkürler.

Frankestein'ın canavarı: (Homurtular)

(Gülüşmeler)

SS: Teşekkürler.

(Alkışlar)