Ik had een steeds terugkerende droom waarin ik een kamer vol mensen inliep en probeerde met niemand oogcontact te maken. Tot iemand mij zag en ik in paniek raakte. Die persoon komt naar me toe en zegt: "Hoi, ik ben Die-en-die. Wat is jouw naam?" Ik zeg niets en kan niet antwoorden. Na een ongemakkelijke stilte vraagt hij mij: "Ben je je naam vergeten?" En ik kan nog steeds niets zeggen. Langzaam beginnen alle anderen in de kamer zich naar mij toe te draaien en vragen, bijna tegelijk: (Voice-over, diverse stemmen) "Ben je je naam vergeten?" Ze beginnen steeds harder te roepen en ik wil antwoorden, maar doe het niet. Ik ben een beeldend kunstenaar. Soms is mijn werk humoristisch, soms is het grappig op een trieste manier. En waar ik echt van geniet is het maken van kleine animaties waar ik de voice-over voor verschillende personages kan doen. Ik ben een beer geweest. (Video) Beer (Safwat Saleem's stem): Hoi. (Gelach) Ik ben een walvis geweest. (Video) Walvis (SS's stem): Hoi. (Gelach) SS: Ik ben een kaart geweest. (Video) Kaart (SS's stem): Hoi (Gelach) En mijn favoriet is het monster van Frankenstein. (Video) monster van Frankenstein (SS's stem): (gromt) (Gelach) Voor die hoefde ik alleen maar heel veel te grommen. Enkele jaren terug maakte ik een educatieve video over de geschiedenis van videospellen. Daarvoor mocht ik de stem van een Space Invader doen. (Video) Space Invader (SS's stem): Hoi. Het was een droom die uitkwam. (Gelach) En toen de video online was gezet, zat ik achter de computer en bleef op 'vernieuwen' klikken, gespannen wachtend op de reacties. Het eerste commentaar kwam binnen. (Video) Commentaar: Goed gedaan. SS: Yes! Ik klikte 'vernieuwen'. (VIdeo) Commentaar: Geweldige video. Ik kijk uit naar de volgende. SS: Dit was pas de eerste van een tweedelige video. Ik zou hierna aan de tweede gaan werken. Ik klik 'vernieuwen'. (Video) Commentaar: Waar is deel TWEE? WAAR? Ik wil het NU zien! :-P (Gelach) SS: Andere mensen dan mijn moeder zeiden aardige dingen over me op het internet! Het voelde alsof ik het eindelijk gemaakt had. Ik klik 'vernieuwen'. (Video) Commentaar: Niet kwetsend bedoeld, maar deze stem is vervelend. SS: Oké, ik ben niet beledigd. Vernieuwen. (Video) Commentaar: Probeer het eens zonder pindakaas in je mond. SS: Oké, de feedback is tenminste opbouwend. Klik 'vernieuwen'. (Video) Commentaar: Gebruik deze man nooit meer, je kunt hem amper verstaan. SS: Vernieuwen. (Video) Commentaar: Kon hem niet begrijpen door zijn Indiaase accent. SS: Oké, oké, oké, twee dingen. Ten eerste: ik heb geen Indiaas accent, ik heb een Pakistaans accent, oké? En ten tweede: ik heb duidelijk een Pakistaans accent. (Gelach) Maar zulk commentaar bleef binnenstromen, dus ik dacht ik negeer ze gewoon en ik begin te werken aan het tweede deel van de video. Ik maakte de geluidsopnames, maar elke keer dat ik ze wilde bewerken, hield iets me tegen. Elke keer bracht het me terug naar mijn jeugd, toen het voor mij moeilijker was om te praten. Ik stotter al zolang ik me kan herinneren. Ik was dat kind in de klas dat nooit zijn vinger opstak als hij een vraag had -- of het antwoord wist. Als de telefoon overging rende ik naar de badkamer, zodat ik niet hoefde op te nemen. Als het aan mij had gelegen, hadden mijn ouders gezegd dat ik er niet was. Ik heb veel tijd in de badkamer doorgebracht. En ik haatte het om mezelf voor te stellen, vooral in groepen. Ik stotterde als ik mijn naam zei en er was altijd iemand die zei: "Ben je je naam vergeten?" Waarop iedereen begon te lachen. Die grap, daar kregen ze nooit genoeg van. (Gelach) Mijn hele jeugd dacht ik dat als ik sprak, het duidelijk zou worden dat er iets mis met mij was, dat ik niet normaal was. Dus hield ik mijn mond. Dat ik in staat ben mijn stem in mijn werk te gebruiken, was dus een grote stap voor mij. Als ik geluidsopnames maak, worstel ik me door elke zin heen, die ik meerdere malen inspreek. Dan luister ik ze terug en kies degene die nog het minst slecht is. (Voice-over) SS: het bewerken van geluid is als Photoshop voor je stem. Ik kan het vertragen, versnellen, dieper maken, een echo toevoegen. En als ik ergens stotter, en als ik ergens stotter, ga ik terug en pas ik het aan. Het is magie. SS: Het gebruiken van mijn gemonteerde stem in mijn werk was een manier om in mijn eigen oren normaal te klinken. Maar na het commentaar op de video voelde het niet langer als normaal. Daarom stopte ik met het gebruiken van mijn eigen stem. Sinds toen heb ik veel nagedacht over wat het betekent om normaal te zijn. Ik begrijp nu dat 'normaal' afhankelijk is van verwachtingen. Laat me je een voorbeeld geven. Ik ontdekte het verhaal van de Oud-Griekse schrijver Homerus. Hij noemt erg weinig kleuren in zijn geschriften. En zelfs wanneer hij dat wel doet, zit hij ernaast. De zee beschrijft hij bijvoorbeeld als wijnrood, gezichten van mensen zijn soms groen en schapen zijn paars. Maar dat is niet enkel bij Homerus zo. Als je naar alle historische literatuur kijkt -- Oud-Chinees, -IJslands, -Grieks, -Indiaas en zelfs de oorspronkelijke Hebreeuwse Bijbel -- worden er weinig kleuren vermeld. De populairste theorie over wat hier gaande is, is dat culturen een kleur pas beginnen te herkennen wanneer ze die kleur kunnen maken. Dus als je eenmaal een kleur kunt maken, kun je hem ook zien. Een kleur als rood, die door veel culturen relatief gemakkelijk te maken was, werd dus redelijk vroeg herkend. Maar een kleur als blauw, die veel moeilijker is om te maken -- veel culturen zagen pas jaren later in hoe ze die konden maken. Dus die begonnen ze ook pas veel later te zien. Tot zo'n moment, zelfs als een kleur overal aanwezig was, hadden zij simpelweg niet de mogelijkheid het te zien. Het was onzichtbaar. Ze konden het nog niet als 'normaal' beschouwen. Dit verhaal hielp mij mijn ervaring in context te plaatsen. Toen ik de commentaren op mijn video las, was mijn eerste reactie dit erg persoonlijk op te vatten. Maar deze mensen wisten niet hoe zelfbewust ik ben over mijn stem. Ze reageerden vooral op mijn accent en dat het voor een verteller niet normaal is om een accent te hebben. Maar wat is normaal? We weten dat recensenten meer fouten in je spelling vinden als ze denken dat je zwart bent. We weten dat professoren minder snel vrouwelijke studenten of minderheidsstudenten helpen. En we weten dat cv's van blank-klinkende namen vaker teruggebeld worden dan cv's van zwart-klinkende namen. Waarom? Vanwege onze verwachtingen van wat normaal is. We vinden het normaal wanneer een zwarte student spellingfouten maakt. We vinden het normaal dat een vrouwelijke student of iemand van een minderheid niet succesvol is. En we denken dat het normaal is dat je beter een blanke werknemer in dienst kunt nemen dan een zwarte. Maar onderzoeken wijzen uit dat zulke discriminatie vaak gewoon bevoorrechting is, meer omdat je iemand wilt helpen met wie je je kunt identificeren dan dat je iemand kwaad zou willen doen met wie je je niet kunt identificeren. Niet kunnen relateren tot iemand begint op een jonge leeftijd. Laat me je een voorbeeld geven. Een bibliotheek die de personages bijhoudt die elk jaar in kinderboeken verschijnen, ontdekte dat in 2014 slechts 11 procent van de boeken een gekleurd personage bevatte. En het jaar daarvoor was dit ongeveer 8 procent, terwijl de helft van Amerikaanse kinderen afkomstig zijn van culturele minderheden. De helft. Dit zijn de twee grootste problemen. Allereerst wordt kinderen verteld dat ze van alles kunnen zijn en doen, maar toch gaan de meeste verhalen die gekleurde kinderen lezen of horen over mensen die niet zijn zoals zij. Ten tweede realiseren de meerderheidsgroepen zich niet dat zij veel overeenkomsten hebben met mensen van de minderheidsgroepen -- onze alledaagse ervaringen, onze hoop, onze dromen en angsten, en onze gedeelde liefde voor hummus. Het is heerlijk! (Gelach) Net zoals de kleur blauw voor de Oud-Grieken, zijn minderheden geen onderdeel van wat wij als normaal beschouwen, want normaal is een constructie van waar we aan zijn blootgesteld en wat we om ons heen zien. En hier wordt het een beetje moeilijk. Ik kan de bestaande notie van normaal accepteren -- dat normaal goed is, en dat alles buiten deze smalle definitie van wat normaal is, slecht is. Of, ik kan deze opvatting van wat normaal is ter discussie stellen met mijn werk, met mijn stem, met mijn accent en door hier te staan, ook al ben ik bang en zou ik liever in de badkamer zijn. (Gelach) (Applaus) (Video) Schaap (SS's stem): Ik begin nu mijn stem weer te gebruiken in mijn werk. En het voelt goed. Dat betekent niet dat het niet moeilijk is wanneer mensen de volgende keer zeggen dat ik praat (mompelend) alsof ik pindakaas in mijn mond heb. (Gelach) SS: Het betekent gewoon dat ik nu beter begrijp wat er op het spel staat en dat opgeven geen optie is. De Oud-Grieken werden niet opeens wakker met het besef dat de lucht blauw was. Het duurde eeuwen voordat de mens besefte wat hij zolang had genegeerd. Daarom moeten we onze opvatting van normaal steeds opnieuw ter discussie blijven stellen, want hierdoor kunnen we een samenleving worden die de lucht eindelijk aanziet voor wat het is. (Video) Personages: Dankjewel. Dankjewel. Dankjewel. Dankjewel. Dankjewel. Monster van Frankenstein: (Gromt) (Gelach) SS: Dankjewel. (Applaus)