1
00:00:00,201 --> 00:00:01,893
موضوع صحبت امروزم هست،

2
00:00:01,893 --> 00:00:05,101
«هنرمند باشید، همین حالا. »

3
00:00:05,101 --> 00:00:08,158
بیشتر مردم، وقتی این موضوع پیش کشیده میشود،

4
00:00:08,158 --> 00:00:10,784
عصبی میشوند و مقاومت میکنند:

5
00:00:10,784 --> 00:00:13,778
«هنر برای من غذا نمیشود، و من الان مشغولم.

6
00:00:13,778 --> 00:00:16,154
باید به مدرسه بروم، شغل پیدا کنم،

7
00:00:16,154 --> 00:00:18,441
بچههایم را کلاس بفرستم...»

8
00:00:18,441 --> 00:00:23,976
شما فکر میکنید، « من هم خیلی مشغولم. وقت برای هنر ندارم.»

9
00:00:23,976 --> 00:00:27,437
صدها دلیل وجود دارد که چرا ما الان نمیتوانیم هنرمند باشیم.

10
00:00:27,437 --> 00:00:28,992
همین حالا به ذهنتان خطور نمی کنند؟

11
00:00:28,992 --> 00:00:30,815
دلایل بسیار زیادی وجود دارد که چرا نمیتوانیم،

12
00:00:30,815 --> 00:00:33,375
در واقع، مطمئن نیستیم چرا باید باشیم.

13
00:00:33,375 --> 00:00:35,068
نمیدانیم چرا باید هنرمند باشیم،

14
00:00:35,068 --> 00:00:38,971
اما دلایل خیلی زیادی داریم که چرا نمیتوانیم باشیم.

15
00:00:38,971 --> 00:00:43,346
چرا مردم فوراً در برابر ایده مشارکت در هنر مقاومت میکنند؟

16
00:00:43,346 --> 00:00:47,214
شاید فکر میکنید هنر برای خیلی با استعدادهاست

17
00:00:47,214 --> 00:00:52,266
یا برای کسانی که حرفهای و حسابی آموزش دیده اند.

18
00:00:52,266 --> 00:00:56,609
و برخی از شما شاید فکر کنید که زیادی از حد از هنر دور افتادهاید.

19
00:00:56,609 --> 00:01:01,227
خب شاید اینطور باشد، اما فکر نمی کنم خیلی باشد.

20
00:01:01,227 --> 00:01:03,696
این موضوع صحبت امروزم هست.

21
00:01:03,696 --> 00:01:05,498
همه ما هنرمند زاده شدهایم.

22
00:01:05,498 --> 00:01:08,542
اگر بچه دارد، منظورم را متوجه میشوید.

23
00:01:08,542 --> 00:01:13,427
تقریباً هر کاری که بچهها انجام میدهند هنر است.

24
00:01:13,427 --> 00:01:16,005
آنها با مداد شعمی و دیوار میکشند.

25
00:01:16,005 --> 00:01:19,157
آنها با رقص سان دام بی در تلویزون میرقصند،

26
00:01:19,157 --> 00:01:23,015
اما شما حتی نمیتوانید آن را رقص سان دام بی( خواننده کره ای) بنامید- - آن رقص خود بچهها می شود.

27
00:01:23,015 --> 00:01:28,301
آنها رقص عجیبی را انجام میدهند و آهنگ خواندشان را به همه تحمیل میکنند.

28
00:01:28,301 --> 00:01:32,275
و چون آنها چنین هنری را تمام طول روز تمرین میکنند،

29
00:01:32,275 --> 00:01:37,472
و چون آنها چنین هنری را تمام طول روز تمرین میکنند،

30
00:01:37,472 --> 00:01:40,751
آدمها از بودن در اطراف بچه ها جداً کمی خسته میشوند.

31
00:01:40,751 --> 00:01:43,906
بچهها گاهی وقتها اجراهای نمایشی تک نفره دارند--

32
00:01:43,906 --> 00:01:47,452
خانه بازی در واقع یک نوع اجرای تک نفره یا نمایش است.

33
00:01:47,452 --> 00:01:50,131
و برخی بچهها، زمانیکه کمی بزرگتر میشوند،

34
00:01:50,131 --> 00:01:52,151
شروع به دروغ گفتن میکنند.

35
00:01:52,151 --> 00:01:57,242
معمولاً خانوادهها آن نخستین باری را که بچههایشان دروغ میگویند به یاد میآورند.

36
00:01:57,242 --> 00:01:58,587
آنها حیرتزده می شوند

37
00:01:58,587 --> 00:02:02,155
«الان دارای اصل خودت را نشان میدهی،» مامان میگوید. فکر میکند،«چرا باید به پدرش رفته باشد؟»

38
00:02:02,155 --> 00:02:05,361
از او سوال میکند، « چطور آدمی میخواهی بشوی؟»

39
00:02:05,361 --> 00:02:06,932
اما نباید نگران شوید.

40
00:02:06,932 --> 00:02:13,152
لحظهای که بچهها شروع به دروغ گفتن میکنند لحظهای است که قصه گفتن آغاز می شود.

41
00:02:13,152 --> 00:02:15,340
آنها درباره چیزهایی صحبت میکنند که ندیدهاند.

42
00:02:15,340 --> 00:02:17,131
این عالی است. این لحظه فوقالعادهای است.

43
00:02:17,131 --> 00:02:19,198
والدین باید جشن بگیرند.

44
00:02:19,198 --> 00:02:23,355
« هورا، پسرم بالاخره شروع کرد به دروغ گفتن! »

45
00:02:23,355 --> 00:02:25,584
بسیار خوب! این جشن گرفتن میخواهد.

46
00:02:25,584 --> 00:02:28,973
برای مثال، کودکی میگوید، «مامان، حدس بزن چی شده؟ سرراهم به خونه آدم فضایی دیدم.»

47
00:02:28,973 --> 00:02:33,424
سپس یک مادر معمولی جواب میدهد،« چرند گفتن بسه. »

48
00:02:33,424 --> 00:02:37,040
در حالیکه، والدین ایدهآل کسانی هستند که پاسخی مثل این میدهند:

49
00:02:37,040 --> 00:02:40,112
« واقعاً، آدم فضایی، هان؟ چه شکلی بود؟ آیا چیزی گفت؟

50
00:02:40,112 --> 00:02:41,816
کجا آن را دیدی؟ » « آم، جلوی سوپرمارکت.»

51
00:02:41,816 --> 00:02:44,138
زمانی که گفتگویی این چنینی داشته باشید،

52
00:02:44,138 --> 00:02:50,513
بچه باید نشان دهد چیزی بعدی که قصد گفتنش را دارد و مرتبط با آنچه که شروع کرده را بگوید.

53
00:02:50,513 --> 00:02:52,677
بزودی، یک قصه شکل میگیرد.

54
00:02:52,677 --> 00:02:57,154
البته این یک قصه کودکانه است،

55
00:02:57,154 --> 00:03:00,970
اما فکر کردن درباره جملات پشت سر هم

56
00:03:00,970 --> 00:03:05,038
همان چیزی است که یک نویسنده حرفه ای مثل من انجام میدهد.

57
00:03:05,038 --> 00:03:07,417
در اصل، فرقی ندارند.

58
00:03:07,417 --> 00:03:10,103
رولند بارتز یکبار درباره رمانهای فلوبر گفت،

59
00:03:10,103 --> 00:03:12,709
« فلوبر رمانی ننوشت.

60
00:03:12,709 --> 00:03:15,714
او صرفاً جملهای رابه جمله بعدی وصل میکرد.

61
00:03:15,714 --> 00:03:20,441
خدایان عشق بین جملات، چیزی است که جوهر رمان فلوبرت است. »

62
00:03:20,441 --> 00:03:23,224
درست است – یک رمان، عمدتاً، نوشتن یک جمله است،

63
00:03:23,224 --> 00:03:26,683
سپس، بدون نقض کردن حوزه جمله اول،

64
00:03:26,683 --> 00:03:28,388
نوشتن جمله بعدی است.

65
00:03:28,388 --> 00:03:29,897
و به ساختن ارتباطات ادامه می دهید.

66
00:03:29,897 --> 00:03:31,963
به این جمله نگاه کنید:

67
00:03:31,963 --> 00:03:34,430
« یک صبح، وقتی گرگور سامسا از خوابهای آشفتهاش برمی خواست، پی برد که در تختش تبدیل به حشره موذی هیولاواری تبدیل گشته بود.»

68
00:03:34,430 --> 00:03:36,876
بله، این نخستین جمله از <i>مسخ</i> فرانتس کافکاست.

69
00:03:36,876 --> 00:03:40,044
با نوشتن چنین جمله غیرقابلتوجیهای

70
00:03:40,044 --> 00:03:42,492
و ادامه دادنش به ترتیبی که آن را توجیه کند،

71
00:03:42,492 --> 00:03:46,921
اثر کافکا تبدیل میشود به شاهکار ادبیات معاصر.

72
00:03:46,921 --> 00:03:49,670
کافکا اثرش را به پدرش نشان نداد.

73
00:03:49,670 --> 00:03:51,994
رابطه خوبی باپدرش نداشت.

74
00:03:51,994 --> 00:03:55,790
خودش تنهایی، این جملات را نوشت.

75
00:03:55,790 --> 00:03:59,053
اگر به پدرش نشان داده بود، « آخرش پسرم خل شد،» این فکر را با خودش میکرد.

76
00:03:59,053 --> 00:04:00,965
و این درست است. هنر یعنی کمی خل بازی درآوردن

77
00:04:00,965 --> 00:04:03,212
و موجه کردن جمله بعدی،

78
00:04:03,212 --> 00:04:06,473
که خیلی با آنچه که یک بچه انجام میدهد فرق ندارد.

79
00:04:06,473 --> 00:04:08,004
بچهای که تازه دروغ گفتن را شروع میکند

80
00:04:08,004 --> 00:04:11,130
اولین گام را برای قصه گویی برمیدارد.

81
00:04:11,130 --> 00:04:13,691
بچه ها کار هنری میکنند.

82
00:04:13,691 --> 00:04:15,116
آنها خسته نمیشوند و از انجام دادن آن لذت میبرند.

83
00:04:15,116 --> 00:04:16,877
چند روز پیش در جزیره جوجو بودم.

84
00:04:16,877 --> 00:04:21,989
وقتی بچهها در ساحل هستند، بیشترشان عاشق بازی کردن توی آب هستند.

85
00:04:21,989 --> 00:04:24,896
اما بعضی از آنها وقت زیادی را در ماسه میگذرانند،

86
00:04:24,896 --> 00:04:27,140
کوه و دریا میسازند—خب، دریا نه،

87
00:04:27,140 --> 00:04:31,087
اما چیزهای گوناگون – آدم وسگها و غیره.

88
00:04:31,087 --> 00:04:32,500
اما پدر و مادرها به آنها میگویند،

89
00:04:32,500 --> 00:04:34,263
«همهشون را موجها میشورند و میبرند. »

90
00:04:34,263 --> 00:04:36,085
به عبارتی دیگر، بیفایده است.

91
00:04:36,085 --> 00:04:37,229
لازم نیست.

92
00:04:37,229 --> 00:04:39,095
اما بچهها اهمیت نمیدهند.

93
00:04:39,095 --> 00:04:40,266
از لحظه لذت میبرند

94
00:04:40,266 --> 00:04:42,432
و به بازی کردن در ماسه ادامه میدهند.

95
00:04:42,432 --> 00:04:44,698
بچهها این کار را برای این انجام نمیدهند که کسی به آنها گفته انجام دهند.

96
00:04:44,698 --> 00:04:46,294
رییسشان یا یک نفر دیگر به آنها نگفته است،

97
00:04:46,294 --> 00:04:49,219
آنها فقط انجامش میدهند.

98
00:04:49,219 --> 00:04:54,615
وقتی کوچک بودید، شرط می بندم که از صرف وقت برای خوشیهای هنر ابتدایی لذت میبردید.

99
00:04:54,615 --> 00:04:58,977
وقتی از شاگردهایم میخواهم که درباره شادترین لحظاتشان بنویسند،

100
00:04:58,977 --> 00:05:04,901
بسیاری درباره نخستین تجربه هنری مینویسند که بعنوان یک کودک داشتهاند.

101
00:05:04,901 --> 00:05:07,656
یاد گرفتن نواختن پیانو برای نخستین بار و همراه با دوستی چهار دستی پیانو نواختن،

102
00:05:07,656 --> 00:05:12,672
یا دلقک بازی درآوردن با دوستان و شبیه احمقها بنظر رسیدن—چیزهایی مثل این.

103
00:05:12,672 --> 00:05:16,023
لحظهای که اولین عکسی را که با یک دوربین قدیمی گرفتهاید را ظاهر میکنید.

104
00:05:16,023 --> 00:05:18,346
آنها درباره چنین تجربههایی صحبت میکنند.

105
00:05:18,346 --> 00:05:20,611
شما هم باید چنین لحظه ای داشته باشید.

106
00:05:20,611 --> 00:05:22,544
در آن لحظه، هنر شما را خوشحال میکند

107
00:05:22,544 --> 00:05:24,221
چون کار نیست.

108
00:05:24,221 --> 00:05:26,754
کار شما را خوشحال نمیکند، میکند؟ اکثراً سخت است.

109
00:05:26,754 --> 00:05:29,855
نویسنده فرانسوی میشل تورنیه جمله معروفی دارد.

110
00:05:29,855 --> 00:05:31,545
در حقیقت، کمی بد آموزی دارد.

111
00:05:31,545 --> 00:05:36,517
« کار خلاف سرشت انسان است. به این دلیل که ما را خسته میکند.»

112
00:05:36,517 --> 00:05:38,002
واقعاً؟ چرا کار باید ما را خسته کند اگر در سرشت ماست؟

113
00:05:38,002 --> 00:05:39,663
بازی کردن ما را خسته نمیکند.

114
00:05:39,663 --> 00:05:41,098
ما میتوانیم تمام شب را بازی کنیم.

115
00:05:41,098 --> 00:05:43,531
در صورت کار کردن در شب، باید اضافه حقوق بگیریم.

116
00:05:43,531 --> 00:05:46,815
چرا؟ چون خسته کننده است و احساس خستگی میکنیم.

117
00:05:46,815 --> 00:05:51,497
اما بچهها، معمولاً هنر را برای تفریح انجام میدهند. بازی کردن است.

118
00:05:51,497 --> 00:05:54,231
نقاشی نمیکشند تا به مشتری بفروشند

119
00:05:54,231 --> 00:05:57,256
یا پیانو بزنند تا برای خانواده پول در آورند.

120
00:05:57,256 --> 00:06:00,032
البته، کودکانی بودند که مجبور شدهاند.

121
00:06:00,032 --> 00:06:01,334
این آقا را میشناسید، همینطور است؟

122
00:06:01,334 --> 00:06:05,420
او مجبور به برگزاری تور دور اروپا شد تا از خانوادهاش حمایت کند--

123
00:06:05,420 --> 00:06:07,310
ولفگانگ آمادئوس موتسارت --

124
00:06:07,310 --> 00:06:10,273
اما آن قرنها پیش بود، بنابراین میتوانیم او را استثناء بدانیم.

125
00:06:10,273 --> 00:06:14,138
متاسفانه، دریک مرحلهای هنر ما، این نوع از وقت گذرانی خوشایند، تمام میشود.

126
00:06:14,138 --> 00:06:17,528
بچهها باید کلاس و مدرسه بروند و مشق بنویسند

127
00:06:17,528 --> 00:06:21,046
و البته کلاسهای پیانو یا باله هم میگیرند،

128
00:06:21,046 --> 00:06:22,815
اما دیگرباحال نیست.

129
00:06:22,815 --> 00:06:26,147
به شما گفته میشود که آن را انجام دهید و رقابت وجود دارد. چطور میتواند باحال باشد؟

130
00:06:26,147 --> 00:06:31,739
اگر هنوز در مدرسه ابتدایی هستید و روی دیوار نقاشی میکنید،

131
00:06:31,739 --> 00:06:35,654
یقینناً با مامانتان دچار مشکل می شوید.

132
00:06:35,654 --> 00:06:39,521
علاوه بر این،

133
00:06:39,521 --> 00:06:42,101
اگر همینطور که سنتان بالا میرود کماکان مثل هنرمندها رفتار کنی

134
00:06:42,101 --> 00:06:45,769
فشار رو به افزایشی را احساس میکنید.

135
00:06:45,769 --> 00:06:51,824
مردم اعمال شما را زیر سوال میبرند و از شما میخواهند که درست رفتار کنید.

136
00:06:51,824 --> 00:06:58,011
این داستان من است: کلاس هشتم بودم و در مسابقه طراحی مدرسه خیونگبکونگ شرکت کردم.

137
00:06:58,011 --> 00:07:00,918
بهترین تلاشم را می کردم، و معلمم پیشم آمد

138
00:07:00,918 --> 00:07:04,506
و از من پرسید، « چکار داری میکنی؟»

139
00:07:04,506 --> 00:07:06,320
گفتم: « سخت مشغول کشیدنم. »

140
00:07:06,320 --> 00:07:08,223
« چرا فقط سیاه استفاده میکنی؟»

141
00:07:08,223 --> 00:07:10,603
به راستی، من خیلی مشتاقانه مشغول رنگ آمیزی کردن با سیاه توی دفتر طراحیم بودم.

142
00:07:10,603 --> 00:07:13,672
و توضیح دادم،

143
00:07:13,672 --> 00:07:16,919
«شب تاریکی است و کلاغی رو شاخه نشسته است.»

144
00:07:16,919 --> 00:07:17,917
سپس معلمم به من گفت،

145
00:07:17,917 --> 00:07:23,239
« واقعاً؟ خب، یانگ- ها تو شاید در نقاشی کشیدن خوب نباشی اما برای قصه گفتن استعداد داری.»

146
00:07:23,239 --> 00:07:25,974
ای کاش اینجوری میگفت.

147
00:07:25,974 --> 00:07:28,742
« الان نشانت میدم،حقه باز!» جواب بود. (خنده)

148
00:07:28,742 --> 00:07:30,346
« حالا می بینی!» او گفت.

149
00:07:30,346 --> 00:07:33,028
قرار بود قصر بکشی، قصر گیونخرو و غیره.،

150
00:07:33,028 --> 00:07:35,463
اما من همه چیز را سیاه رنگ میکردم،

151
00:07:35,463 --> 00:07:37,147
بنابراین من را از گروه بیرون کشید،

152
00:07:37,147 --> 00:07:39,167
کلی هم دختر آنجا بود،

153
00:07:39,167 --> 00:07:40,718
در نتیجه حسابی ترسیده بودم.

154
00:07:40,718 --> 00:07:45,170
هیچکدام از توضیحات یا بهانههایم شنیده نشد،

155
00:07:45,170 --> 00:07:48,383
و واقعاً لحظات دشواری بود.

156
00:07:48,383 --> 00:07:52,901
اگر معلم ایدهآلی بود، همانطوری که قبلاً گفتم واکنش نشان میداد،

157
00:07:52,901 --> 00:07:55,214
«یانگ-ها شاید استعداد نقاشی کشیدن نداشته باشد،

158
00:07:55,214 --> 00:07:58,589
اما استعداد برای سرهم کردن قصهها دارد،» و تشویقم میکرد

159
00:07:58,589 --> 00:08:02,041
اما چنین معلمی بندرت پیدا میشود.

160
00:08:02,041 --> 00:08:05,004
بعداً، بزرگ شدم و به گالریهای اروپا رفتم –

161
00:08:05,004 --> 00:08:06,905
دانشجوی دانشگاه بودم – و فکر میکردم این واقعاً عادلانه نبود.

162
00:08:06,905 --> 00:08:12,303
ببینید چی پیدا کردم. (خنده)

163
00:08:12,303 --> 00:08:16,628
اثری شبیه این در باسیل آویزان بود وقتی داشتم تنبیه می شدم

164
00:08:16,628 --> 00:08:22,021
و درمقابل قصر با نقاشی توی دهانم ایستادم.

165
00:08:22,021 --> 00:08:25,027
به این نگاه کنید. آیا درست شبیه کاغذ دیواری نیست؟

166
00:08:25,027 --> 00:08:26,943
هنرمعاصر، بعداً کشف کردم، با داستان ناقصی مثل مال من توضیح داده نمی شود.

167
00:08:26,943 --> 00:08:30,888
پای کلاغها به میان نمیامد.

168
00:08:30,888 --> 00:08:34,221
بیشتر آثار عنوان نداشتند، بدون عنوان.

169
00:08:34,221 --> 00:08:37,322
بهرحال، هنر معاصر در قرن بیستم

170
00:08:37,322 --> 00:08:42,691
درباره انجام دادن چیزی عجیب وغریب و پر کردن خلا با توضیح و تفسیر است--

171
00:08:42,691 --> 00:08:44,170
اساساً همان کاری که من کردم.

172
00:08:44,170 --> 00:08:46,918
البته، اثر من خیلی آماتور بود،

173
00:08:46,918 --> 00:08:50,207
اما بیایید برگردیم به سراغ مثالهایی مشهورتر.

174
00:08:50,207 --> 00:08:52,808
این مال پیکاسوست.

175
00:08:52,808 --> 00:08:58,609
او دسته های فرمان دوچرخه را به صندلی دوچرخه چسباند و آن را * کله گاو * نامید. قانع کننده بنظر میرسد، اینطور نیست؟

176
00:08:58,609 --> 00:09:03,253
بعد، ظرف ادراری را درکنارش قرار داد و آن را * فواره * نامید.

177
00:09:03,253 --> 00:09:04,847
آن دوچمپ بود.

178
00:09:04,847 --> 00:09:09,297
بنابراین پر کردن شکاف بین توضیحات و عملی عجیب و غریب با قصهها--

179
00:09:09,297 --> 00:09:13,424
در واقع چیزی است که هنر معاصر تماماً دربارهاش است.

180
00:09:13,424 --> 00:09:14,812
حتی پیکاسو هم مجبور به توضیح دادن شد،

181
00:09:14,812 --> 00:09:18,989
«چیزی را که میبینم نمیکشم بلکه چیزی است که فکر میکنم.»

182
00:09:18,989 --> 00:09:21,506
بله، این یعنی من نباید گیونخورو را میکشیدم.

183
00:09:21,506 --> 00:09:25,577
آرزو میکردم آن موقع گفته پیکاسو را میدانستم. بهتر می توانستم با معلمم بحث کنم.

184
00:09:25,577 --> 00:09:29,379
بدبختانه، هنرمندان کوچک درون ما

185
00:09:29,379 --> 00:09:34,866
محکوم به مرگ میشوند پیش از انکه بخواهیم وارد جنگیدن علیه ستمگران هنر شویم.

186
00:09:34,866 --> 00:09:36,471
آنها محبوس میشوند.

187
00:09:36,471 --> 00:09:37,554
این تراژدی ماست.

188
00:09:37,554 --> 00:09:42,814
بنابراین چه اتفاقی میافتد وقتی هنرمندان کوچک محبوس میشوند، اخراج و یا حتی کشته میشوند؟

189
00:09:42,814 --> 00:09:44,197
میل هنرمندانه ما از بین نمیرود.

190
00:09:44,197 --> 00:09:47,294
میخواهیم خودمان را توضیح دهیم و آشکار کنیم،

191
00:09:47,294 --> 00:09:52,532
اما با هنرمندی که مرده، میل هنری خودش را در قالبی تاریک آشکار میکند.

192
00:09:52,532 --> 00:09:55,499
در بارهای کارایوکی، همیشه مردمانی هستند که

193
00:09:55,499 --> 00:09:58,041
*او رفته است* یا *هتل کالیفرنیا* را می خوانند،

194
00:09:58,041 --> 00:10:00,361
ریفهای گیتار را تقلید میکنند.

195
00:10:00,361 --> 00:10:02,603
معمولاً وحشتناک بنظر می رسند. واقعاً وحشتناک.

196
00:10:02,603 --> 00:10:05,082
برخی تبدیل به خوانندههای راکی مثل این میشوند.

197
00:10:05,082 --> 00:10:07,155
یا برخی در کلوپها میرقصند.

198
00:10:07,155 --> 00:10:10,557
مردمی که از قصه گفتن لذت می بردند

199
00:10:10,557 --> 00:10:13,567
نهایتاً کارشان این میشود که تمام طول شب را در اینترنت بچرخند.

200
00:10:13,567 --> 00:10:16,962
این طوری است که یک استعداد نویسندگی جنبه تاریک خودش را آشکار میسازد.

201
00:10:16,962 --> 00:10:20,915
بعضی وقتها باباها را می بینم که بیشتر از بچههایشان هیجانزده می شوند

202
00:10:20,915 --> 00:10:23,900
موقع بازی کردن با لگوها یا سرهم کردن ربوتهای پلاستیکی.

203
00:10:23,900 --> 00:10:25,633
آنها میگویند، « دست بهش نزن. بابا برات انجامش میده.»

204
00:10:25,633 --> 00:10:27,268
بچه دیگر علاقه اش را از دست داده است و کار دیگری میکند،

205
00:10:27,268 --> 00:10:31,277
اما بابا هنوز قلعه میسازد.

206
00:10:31,277 --> 00:10:35,755
این نشان میدهد که محرک های هنری در وجود ما متوقف شده اند، از بین نرفتهاند.

207
00:10:35,755 --> 00:10:39,547
اما اغلب می توانند خودشان را بصورت منفی نشان دهند، در قالب حسادت.

208
00:10:39,547 --> 00:10:44,841
شما آهنگ *می خواهم توی تلویزیون باشم* را بلدید؟ چرا دوستش داریم؟

209
00:10:44,841 --> 00:10:48,669
تلویزیون پر از آدمهایی است که مشغول انجام کاری هستند که ما آرزوی انجام دادنش را داشتیم،

210
00:10:48,669 --> 00:10:50,609
اما هرگز نتوانستیم انجام دهیم.

211
00:10:50,609 --> 00:10:56,738
آنها می رقصند، بازی می کنند – و هر چه بیشتر انجام می دهند، بیشتر مورد ستایش قرار می گیرند.

212
00:10:56,738 --> 00:10:59,888
بنابراین شروع به حسادت کردن به آنها میکنیم.

213
00:10:59,888 --> 00:11:03,982
ما با یک کنترل از راه دور دیکتاتور میشویم و شروع به انتقاد کردن از آدمهای توی تلویزیون میکنیم.

214
00:11:03,982 --> 00:11:09,835
« او خوب بازی نمی کند.» « اسم این را میگذاری خواندن؟ نوتها را نمیتواند تشخیص بده.»

215
00:11:09,835 --> 00:11:12,125
خیلی راحت چنین حرفهایی را میزنیم.

216
00:11:12,125 --> 00:11:15,068
حسود میشویم، نه به این دلیل که خبیث هستیم،

217
00:11:15,068 --> 00:11:19,605
بلکه چون هنرمندان کوچکی را داریم که درونمان محبوس شده اند.

218
00:11:19,605 --> 00:11:23,191
این چیزی است که من فکر می کنم.

219
00:11:23,191 --> 00:11:25,029
پس باید چکار کنیم؟

220
00:11:25,029 --> 00:11:25,806
بله، درست است.

221
00:11:25,806 --> 00:11:29,000
همین حالا، ما نیاز داریم که هنر خودمان را آغاز کنیم.

222
00:11:29,000 --> 00:11:30,009
درست همین دقیقه، میتوانیم تلویزیون را خاموش کنیم،

223
00:11:30,009 --> 00:11:32,458
از اینترنت خارج شویم،

224
00:11:32,458 --> 00:11:35,158
بلند شده و شروع به انجام دادن کاری کنیم.

225
00:11:35,158 --> 00:11:36,893
در مدرسه هنرهای نمایشی که درس میدهم

226
00:11:36,893 --> 00:11:39,627
واحدی است که دراماتیکس نام دارد.

227
00:11:39,627 --> 00:11:43,817
در این واحد، همه دانشجویان باید نمایشی را اجرا کنند.

228
00:11:43,817 --> 00:11:47,929
با این حال، دانشجوهای بازیگری قرار نیست نباید بازی کنند.

229
00:11:47,929 --> 00:11:49,949
آنها میتوانند نمایش بنویسند، برای مثال،

230
00:11:49,949 --> 00:11:52,673
و نویسندهها شاید بتوانند روی صحنه هنر کار کنند.

231
00:11:52,673 --> 00:11:54,969
همچنین، دانشجوهای صحنه هنر شاید بازیگر شوند، و به این ترتیب شما نمایشی را راه میاندازید.

232
00:11:54,984 --> 00:11:58,732
دانشجوها اولش فکر کردند آیا واقعاً میتوانستند آن را انجام دهند.

233
00:11:58,732 --> 00:12:03,295
اما بعدش خیلی تفریح کردند. بندرت دیدم کسی که بدبخت است نمایش بازی کند.

234
00:12:03,295 --> 00:12:07,457
در مدرسه، انظام یا حتی در آسایشگاه روانی، وقتی آدمها را وادار به انجام آن میکنید،ازش لذت میبرند.

235
00:12:07,457 --> 00:12:12,353
من دیدم که این در ارتش اتفاق می افتد – بسیاری از آدمها از نمایش بازی کردن تفریح میکنند.

236
00:12:12,353 --> 00:12:15,285
تجربه دیگری دارم:

237
00:12:15,285 --> 00:12:18,919
در کلاس نویسندگیام، به دانشجویان تکلیف خاصی میدهم.

238
00:12:18,919 --> 00:12:24,819
دانشجویانی مثل شما در کلاسم دارم-- خیلیهایی که رشتهشان نوشتن نیست.

239
00:12:24,819 --> 00:12:29,396
بعضی رشتهشان هنر یا موسیقی است و فکر میکنند نمیتوانند بنویسند.

240
00:12:29,396 --> 00:12:33,123
در نتیجه به آنها صفحات خالی کاغذ با یک موضوع را میدهم

241
00:12:33,123 --> 00:12:34,737
میتواند موضوعی ساده باشد:

242
00:12:34,737 --> 00:12:37,251
نوشتن درباره دردناکترین تجربه دوران کودکیتان.

243
00:12:37,251 --> 00:12:41,164
یک شرط وجود دارد: باید دیوانهوار بنویسد. دیوانهوار!

244
00:12:41,164 --> 00:12:43,897
یک شرط وجود دارد: باید دیوانهوار بنویسد. دیوانهوار!

245
00:12:43,897 --> 00:12:47,641
«یالا، یالا! » باید بمدت یکی دو ساعت دیوانهوار بنویسند.

246
00:12:47,641 --> 00:12:50,849
آنها فقط میتوانند برای پنج دقیقه نخست فکر کنند.

247
00:12:50,849 --> 00:12:54,071
به این خاطر آنها را وادار به دیوانهوار نوشتن میکنم

248
00:12:54,071 --> 00:12:56,829
چون وقتی آرام مینویسی افکار بسیاری به ذهنتان خطور میکند،

249
00:12:56,829 --> 00:12:59,276
روح پلید هنری به داخل می خزد.

250
00:12:59,276 --> 00:13:03,308
این روح پلید به شما صدها دلیل میدهد

251
00:13:03,308 --> 00:13:06,238
چرا نمیتوانید بنویسید:

252
00:13:06,238 --> 00:13:09,073
« آدمها به تو خواهند خندید. این نوشته خوبی نیست!

253
00:13:09,073 --> 00:13:10,623
این چطور جملهای است؟ به دستخطت نگاه کن!»

254
00:13:10,623 --> 00:13:12,200
کلی حرف برای گفتن خواهد داشت.

255
00:13:12,200 --> 00:13:14,704
باید با سرعت بدوید تا روح خبیث به شما نرسد.

256
00:13:14,704 --> 00:13:18,776
بهترین نوشته ای که تا بحال در کلاس دیدهام

257
00:13:18,776 --> 00:13:21,449
از تکالیفی با مهلت طولانی نبوده است،

258
00:13:21,449 --> 00:13:24,933
بلکه از نوشته های دیوانهوار ۴۰ تا ۶۰ دقیقه دانشجویانی است

259
00:13:24,933 --> 00:13:28,335
که با یک مداد در برابرم بودهاند.

260
00:13:28,335 --> 00:13:30,174
دانشجوها دچار نوعی خلسه میشوند.

261
00:13:30,174 --> 00:13:34,636
بعد از ۳۰ یا ۴۰ دقیقه، مینویسند بدون آنکه دانند درباره چه مینویسند.

262
00:13:34,636 --> 00:13:37,601
و در این لحظه، روح خبیث غرغرو ناپدید می شود.

263
00:13:37,601 --> 00:13:39,310
پس میتوانم این را بگویم:

264
00:13:39,310 --> 00:13:43,325
بخاطر صدها دلیل نیست که یک شخص نمیتواند هنرمند باشد،

265
00:13:43,325 --> 00:13:47,575
بلکه ترجیحاً، باید یک دلیل وجود داشته باشد تا ما را وادار به هنرمند بودن کند.

266
00:13:47,575 --> 00:13:49,284
چرا ما نمیتوانیم چیزی باشیم که مهم نیست.

267
00:13:49,284 --> 00:13:52,434
بیشتر هنرمندها، بخاطر یک دلیل هنرمند میشوند.

268
00:13:52,434 --> 00:13:56,104
وقتی آن روح خبیث را در قلبمان خوابانده و هنر خود را شروع میکنیم،

269
00:13:56,104 --> 00:13:58,438
دشمنان در بیرون پدیدار میشوند

270
00:13:58,438 --> 00:14:01,294
اکثراً، چهره والدینمان را دارند.(خنده)

271
00:14:01,294 --> 00:14:04,395
بعضی وقتها شبیه همسرانمان هستند،

272
00:14:04,395 --> 00:14:06,163
اما آنها والدین یا همسرانمان نیستند.

273
00:14:06,163 --> 00:14:09,057
آنها ارواح خبیث هستند. ارواح خبیث.

274
00:14:09,057 --> 00:14:11,001
خلاصه اینکه آنها روی زمین تغییر شکل آمده اند

275
00:14:11,001 --> 00:14:14,947
تا شما را ازهنرمند بودن باز دارند، از هنرمند شدن.

276
00:14:14,947 --> 00:14:16,869
و آنها یک پرسش جادویی دارند.

277
00:14:16,869 --> 00:14:23,027
وقتی میگوییم، « من فکر کنم بازیگری را امتحان خواهم کرد. مدرسه بازیگری در مرکز اجتماعات وجود دارد،» یا

278
00:14:23,027 --> 00:14:27,504
« من میخواهم آهنگهای ایتالیایی یاد بگیرم،» آنها میپرسند، « اوه، آره؟ نمایش؟ خوب که چی؟»

279
00:14:27,504 --> 00:14:31,166
پرسش جادوی این است، « خوب که چی؟»

280
00:14:31,166 --> 00:14:34,878
اما هنر برای هیچ چیز نیست.

281
00:14:34,878 --> 00:14:37,132
هنر هدف نهایی است.

282
00:14:37,132 --> 00:14:41,272
روح ما را نجات میدهد و باعث میشود خوشحال زندگی کنیم.

283
00:14:41,272 --> 00:14:46,778
به ما کمک می کند خودمان را بیان کنیم و بدون کمک الکل یا مواد مخدر خوشحال باشیم.

284
00:14:46,778 --> 00:14:51,103
بنابراین در پاسخ به چنین سوال واقع بینانهای،

285
00:14:51,118 --> 00:14:53,537
لازم است جسور باشیم.

286
00:14:53,537 --> 00:14:57,981
«خب، فقط محض حال کردن. متاسفم برای تفریح کردنم بدون شما،»

287
00:14:57,981 --> 00:15:02,006
آینده مطلوبی که من تصور میکنم جایی است که ما همه هویتهای متعدد داریم،

288
00:15:02,006 --> 00:15:07,106
آینده مطلوبی که من تصور میکنم جایی است که ما همه هویتهای متعدد داریم،

289
00:15:07,106 --> 00:15:10,887
حداقل یکی از آنها هنرمند است.

290
00:15:10,887 --> 00:15:14,056
و روبه رویم چیزی مربوط به یک نمایش بود،

291
00:15:14,056 --> 00:15:18,213
و روبه رویم چیزی را دیدم مربوط به یک نمایش بود.

292
00:15:18,213 --> 00:15:19,350
بنابراین از راننده سوال کردم، «این چیه؟»

293
00:15:19,350 --> 00:15:23,395
گفت که آن پروفایلش بود. « خب، پس چکاره ای؟» سوال کردم. «بازیگر،» پاسخ داد.

294
00:15:23,395 --> 00:15:26,818
او راننده تاکسی و بازیگر بود. پرسیدم، « چه نقشهای را معمولاً بازی میکنی؟»

295
00:15:26,818 --> 00:15:28,844
او با افتخار گفت شاه لیر را بازی میکرد.

296
00:15:28,844 --> 00:15:30,289
شاه لیر.

297
00:15:30,289 --> 00:15:31,915
«او کیست که میتواند به من بگوید من چه کسی هستم؟» -- جملهای فوقالعاده از شاه لیر.

298
00:15:31,915 --> 00:15:35,306
این جهانی است که من رویایش را دارم.

299
00:15:35,306 --> 00:15:39,241
کسی که صبحها بازیکن گلف است و شبها نویسنده میشود.

300
00:15:39,241 --> 00:15:41,760
یا راننده تاکسی و بازیگر، یک بانکدار و نقاش،

301
00:15:41,760 --> 00:15:47,336
مخفیانه یا در انظار هنرشان را اجرا میکنند.

302
00:15:47,336 --> 00:15:52,207
در ۱۹۹۰، مارتا گراهام، اسطوره رقص مدرن، به کره آمد.

303
00:15:52,207 --> 00:15:57,963
این هنرمند بزرگ، که نود سالش بود، به فرودگاه گیمپو رسید

304
00:15:57,979 --> 00:16:01,044
و یک گزارشگر از او این سوال معمولی را پرسید:

305
00:16:01,044 --> 00:16:03,651
«برای رقصندهی بزرگی شدن، چکار باید کرد؟»

306
00:16:03,651 --> 00:16:06,231
هیچ توصیهای برای رقصندههای کرهای علاقمند، دارید؟

307
00:16:06,231 --> 00:16:11,226
در آن وقت، اودیگر استاد بود. این عکس در ۱۹۸۴ گرفته شده است و او دیگر هنرمندی مشهور بود.

308
00:16:11,226 --> 00:16:13,417
در ۱۹۹۰، از او این سوال پرسیده شد.

309
00:16:13,417 --> 00:16:16,101
و این پاسخی است که او داد:

310
00:16:16,101 --> 00:16:20,018
«فقط انجامش بده.»

311
00:16:20,018 --> 00:16:21,536
عجب. تحتتاثیر قرار گرفتم.

312
00:16:21,536 --> 00:16:25,628
تنها همان سه کلمه و فرودگاه را ترک کرد. همین.

313
00:16:25,628 --> 00:16:28,859
پس الان باید چکار کنیم؟

314
00:16:28,859 --> 00:16:32,585
بیاید هنرمند باشیم،همین حالا. همین حالا. چطوری؟

315
00:16:32,585 --> 00:16:33,577
فقط این کار را انجام بدین.

316
00:16:33,577 --> 00:16:35,191
متشکرم.

317
00:16:35,191 --> 00:16:36,995
(تشویق)