Hallo allemaal. Als student aan de Stanford universiteit, en ook nu als psycholoog en onderzoekswetenschapper, heb ik mij voortdurend verwonderd over de schoonheid van de campus, de zon die de campus iedere dag overspoelt en de ongelooflijke geleerden om ons heen. Maar ik heb ook iets ontmoedigends gezien: ik zie vaak dat studenten ongelukkig en angstig zijn; er is zoveel stress. Tijdens mijn eerste jaar als student daar waren er drie zelfmoorden op de campus. In reactie daarop startten mijn collega Carole Pertofsky, Hoofd Welzijnspromotie, en ik de cursus Wetenschap van het Geluk, hopende daarmee het welzijn enigszins te verhogen. Op een dag kwam één van de studentes na de les naar Carole en zei: "Ik moet afhaken. Deze cursus druist tegen alles in wat ik heb geleerd. Carole vroeg: "Wat bedoel je?" De studente zei: "Mijn ouders vertelden me dat ik heel succesvol moest worden. En toen ik hen vroeg hoe ik dat moest doen, zeiden ze: 'Je moet heel, heel hard werken.'" Toen de studente naar ze terugging en zei: "Hoe weet ik dat ik hard genoeg werk?", hadden haar ouders gezegd: "Wanneer je lijdt." (Gelach) Dat klinkt misschien choquerend, maar in zekere mate geloven we hier allemaal in. De hardnekkige misvatting bestaat dat om succesvol te zijn we ons geluk moeten opofferen, of op zijn minst uitstellen. In het bijzonder hebben we het idee dat je geen succes kunt hebben zonder stress. Je zal het wel met me eens zijn dat dat idee bestaat. Mijn onderzoeksgebied is de wetenschap van geluk, van welzijn, van voldoening, maar ook van weerbaarheid. Hoe dieper ik de boeken indook, hoe duidelijker het me werd dat we het helemaal verkeerd doen. Nu hebben we zeker niet in de hand hoeveel stress er op ons afkomt, we hebben geen vat op de druk die op ons af komt, of het nu professioneel is of privé; we ontkomen niet aan de stressfactoren. Dat was zo en dat blijft zo. Daar kunnen we niet veel aan doen. Wat we wel in de hand kunnen hebben, is onze geestestoestand. Ik heb gewerkt met misschien wel de meest gestreste mensen in onze gemeenschap -- veteranen die terugkomen uit Irak en Afghanistan met een trauma. Deze jongen mannen en vrouwen, zoals je wellicht weet, verkeren voortdurend in een staat van vecht-of-vlucht. Het is alsof die stressreactie niet is uitgeschakeld. Dientengevolge kunnen ze niet slapen. Ze hebben nachtmerries als ze toch even indutten. Overdag hebben ze flashbacks. Ze kunnen op de snelweg rijden en een flashback hebben van het slagveld. Ze hebben problemen in hun relaties met anderen, problemen om een baan vast te houden, laat staan om naar school te gaan. Een ding wat we in de literatuur zien, is dat therapie en de geneesmiddelen die we ze kunnen bieden in veel gevallen niet werken, en in veel gevallen niet worden geaccepteerd door de veteranen die niet zijn gesteld op de bijwerkingen of op de behandelingen. We wilden dus iets heel nieuws doen, waarmee we voldoen aan het thema van deze TEDx: 'Nieuwigheden'. Toch is het ook heel oud. Je doet het zelfs nu ook: ademen. Ademen is de enige autonome functie waar je echt wat over te vertellen hebt. Het is moeilijker om bijvoorbeeld je hartslag te beheersen, maar je ademhaling kun je wel beheersen, precies zoals je wil. Als je inademt, versnelt je hartslag, wanneer je uitademt, vertraagt hij. Wanneer je inademt, voel je je energiek, wanneer je uitademt, ontspan je. Als je dieper ademhaalt, als je trager ademhaalt, om precies te zijn, als je langer uitademt, vertraagt je hartslag en gaat je bloeddruk omlaag. En je activeert je parasympathisch zenuwstelsel, het tegengestelde van vecht- of-vlucht: het rust-en-verwerk-zenuwstelsel, wat je hele wezen kalmeert. Nog een interessant feit over de adem is hoe sterk hij verbonden is met onze emoties. Je hebt het misschien gemerkt op dagen dat je erg onrustig bent; je adem is dan kort en oppervlakkig. Hetzelfde gebeurt als je boos bent. Als je kijkt naar iemand die gelukkig is, zoals kinderen die door het water lopen, kun je goed zien dat ze diep ademhalen, je kunt hun buik bijna zien bewegen. Andere voorbeelden zijn snikken en lachen. Dat zijn duidelijke voorbeelden van het verband tussen onze ademhaling en onze emoties. Een psycholoog genaamd Pierfilippo deed een heel interessant onderzoek. Om dit fenomeen te bestuderen, nodigde hij deelnemers uit in zijn lab en hij vroeg ze bepaalde emoties in zichzelf los te maken; emoties als geluk en verdriet en zo. Hij keek naar hoe diep ze ademden en naar de lengte van hun adem om te zien of er een adempatroon was dat bij een bepaalde emotie hoorde. Wat denk je? Hij vond dat er een uniek adempatroon bestond voor iedere afzonderlijke emotie. Nog interessanter was het tweede deel van het onderzoek, waarin hij volstrekt andere mensen in zijn lab uitnodigde die hij de instructie gaf het adempatroon uit te voeren dat bij een bepaalde emotie hoorde. De adempatronen die hij had opgemerkt in het eerste deel van de studie, liet hij nu uitvoeren door de deelnemers en daarna vroeg hij ze: "Hoe voel je je?" Je voelt het al aankomen. Hij ontdekte dat ze de emoties gingen voelen die bij dat adempatroon hoorden. Dat is revolutionair. We hebben allemaal intense emoties gehad en we weten allemaal hoe moeilijk het is om jezelf daaruit te praten. Je kunt zeggen: "Relax, relax", of "Niet boos zijn; hou je rustig." Dat valt niet mee als de emotie intens is. Het is nog erger als iemand anders naar je toekomt om te vertellen dat je rustig aan moet doen. (Gelach) We lieten veteranen naar ons lab komen en de helft deed mee aan een ademprogramma van een week, genaamd Sudarshan Kriya, of kortweg SKY-meditatie. Gedurende dat programma waren ze een paar uur per dag bij ons om een aantal ademtechnieken te leren en aan het einde van die week waren hun angstniveaus gedaald tot onder de oorspronkelijke waarden. Ze konden weer slapen. Na die week wilden we weten hoelang die effecten aanhielden, dus een maand later testten we ze opnieuw. De effecten bleken er nog steeds te zijn, ze konden nog steeds slapen. Ze voelden zich nog steeds beter. Een jaar later testten we ze opnieuw en de effecten waren er nog steeds, wat een permanente verbetering suggereert. Er is zelfs een documentaire over het onderzoek gemaakt, genaamd 'Bevrijd de geest', waar je het leven van twee van de veteranen kunt volgen en de transformaties die zich in hun leven voordoen. Een van hen zei: "Dank je wel, ik heb mijn leven terug." Hij is vervolgens instructeur geworden en doceert nu andere veteranen. Dat we met onze adem onze geestestoestand kunnen beïnvloeden, geeft ons een krachtig gereedschap voor welke omstandigheden ook; we kunnen het altijd aanwenden om onszelf te kalmeren. Misschien heb je stresserend woon-werkverkeer. Misschien zit je niet graag in de auto, sommige mensen worden daardoor onrustig of boos. Jake beleefde waarschijnlijk de meest stresserende autorit die je je kan voorstellen. Hij was bij het Marine Corps verantwoordelijk voor het laatste voertuig in een konvooi in Afghanistan. Alle andere voertuigen voor hem waren veilig gepasseerd. Maar zijn voertuig reed, helaas, over een IED -- een geïmproviseerd explosief wapen. Er was een enorme knal. Toen de stof was opgetrokken, keek hij omlaag en zag dat zijn benen waren verbrijzeld onder de knie. Op dat moment herinnerde hij zich een ademtechniek die hij kende uit het boek "On Combat" door Lieutenant Colonel Grossman, voor jonge officieren. Het betrof een ademtechniek waarbij je vier tellen inademde, vier tellen je adem inhield, vier tellen uitademde en hem weer vier tellen inhield, als een vierkante adem. Op dat moment herinnerde hij zich dat en begon op die manier te ademen. Daardoor had hij de tegenwoordigheid van geest om te controleren of zijn mannen allemaal oké waren. Hij had de tegenwoordigheid van geest om hulp in te laten roepen. Hij had de tegenwoordigheid van geest om zijn benen af te binden en op te trekken, en pas toen, toen hij zijn werk had gedaan, toen hij overal voor had gezorgd, ging hij liggen en verloor het bewustzijn. Later kwam hij erachter, dat als hij die tegenwoordigheid van geest niet had gehad, hij in coma zou zijn geraakt en doodgebloed. Jake kwam op mijn bruiloft, hij is een vriend. Hij draagt prothesen en het staan doet hem veel pijn. Maar op mijn bruiloft zag ik hem dansen. Als Jake de tegenwoordigheid van geest kan hebben dankzij zijn adem, kunnen wij dat ook. Het is één van de mooiste geheimen en ik hoop echt dat je het mee naar huis neemt, want volgens mij is dit echt een idee om te delen. Dankjewel. (Applaus)