1
00:00:00,000 --> 00:00:09,999
ลักษณะที่โดดเด่นที่สุด
ประการหนึ่งของสมองมนุษย์

2
00:00:10,023 --> 00:00:13,651
คือความสามารถในการมองเห็น
และอธิบายรูปแบบต่าง ๆ

3
00:00:13,675 --> 00:00:16,331
ในบรรดารูปแบบยากที่สุด
ที่เราพยายามจะทำความเข้าใจ

4
00:00:16,355 --> 00:00:20,765
คือแนวคิดเรื่องการไหลปั่นป่วน
ในพลศาสตร์ของไหล

5
00:00:20,789 --> 00:00:23,272
นักฟิสิกส์ชาวเยอรมัน
แวร์เนอร์ ไฮเซนแบร์ก กล่าวว่า

6
00:00:23,296 --> 00:00:27,357
"หากได้พบพระเจ้าแล้ว
ผมจะเอ่ยถามคำถามสองข้อ

7
00:00:27,381 --> 00:00:30,818
ว่าทำไมถึงสร้างสัมพัทธภาพ
แล้วทำไมถึงสร้างความปั่นป่วน

8
00:00:30,842 --> 00:00:34,908
ผมเชื่อเหลือเกินว่า
พระองค์จะทรงตอบข้อแรกได้"

9
00:00:34,932 --> 00:00:38,280
ความปั่นป่วนนั้นก็เข้าใจยาก
ไม่แพ้ความเข้าใจในเชิงคณิตศาสตร์

10
00:00:38,304 --> 00:00:42,170
เพียงแต่ว่าเราสามารถ
ใช้ศิลปะมาอธิบายรูปร่างของมันได้

11
00:00:42,194 --> 00:00:47,284
มิถุนายน ค.ศ. 1889 วินเซนต์ แวน โก๊ะ
ได้วาดภาพทิวทัศน์ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น

12
00:00:47,308 --> 00:00:51,635
จากหน้าต่างในห้องโรงพยาบาลจิตเวช
แซ็งต์-ปอล-เดอ-โมโซล

13
00:00:51,659 --> 00:00:53,564
ในเมืองแซ็งต์-เรมี-เดอ-พรอว็องซ์

14
00:00:53,588 --> 00:00:56,816
ซึ่งเขามาเข้ารับการรักษา
ภายหลังตัดหูตนเอง

15
00:00:56,840 --> 00:00:58,415
ขณะอยู่ในภาวะวิกลจริต

16
00:00:59,312 --> 00:01:02,032
ในภาพ "ราตรีประดับดาว"
(Starry Night) ฝีพู่กันเป็นวง

17
00:01:02,056 --> 00:01:07,803
รังสรรค์ภาพท้องฟ้ายามค่ำคืน
ที่เต็มไปด้วยเกลียวเมฆและกลุ่มดาว

18
00:01:07,827 --> 00:01:11,724
แวน โก๊ะ และจิตรกรอิมเพรสชันนิสต์
ท่านอื่น ถ่ายทอดแสงแตกต่างไปจาก

19
00:01:11,748 --> 00:01:12,955
จิตรกรรุ่นก่อนหน้า

20
00:01:12,979 --> 00:01:15,749
ราวกับว่าจะสามารถบันทึก
การเคลื่อนไหวของแสงได้

21
00:01:15,773 --> 00:01:17,836
เช่น
ลายผิวน้ำยามต้องแสงอาทิตย์

22
00:01:17,860 --> 00:01:21,506
หรือแสงดาว
ระยิบระยับและพร่างพราว

23
00:01:21,530 --> 00:01:23,919
แหวกว่ายไปตามคลื่นเมฆขาว
ในท้องฟ้าครามยามราตรี

24
00:01:24,844 --> 00:01:27,391
ผลที่ได้นี้เกิดจากความส่องสว่าง

25
00:01:27,415 --> 00:01:30,916
ซึ่งหมายถึงความเข้มของแสง
ในสีสันบนผืนผ้าใบ

26
00:01:30,940 --> 00:01:33,608
ที่เปลือกสมองส่วนการมองเห็น
ส่วนดั้งเดิมของเรา

27
00:01:33,632 --> 00:01:37,554
สามารถเห็นความต่างของแสง
และการเคลื่อนไหว แต่ไม่เห็นสี

28
00:01:37,578 --> 00:01:40,603
ซึ่งจะผสมสองเนื้อสี
ที่คนละสีให้เข้ากัน

29
00:01:40,627 --> 00:01:42,949
หากมีความส่องสว่างเท่ากัน

30
00:01:42,973 --> 00:01:45,328
แต่เซลล์ประสาทแขนงย่อยที่มีใน
สัตว์กลุ่มไพรเมทในสมองของเรา

31
00:01:45,352 --> 00:01:48,482
จะเห็นสีที่ตัดกันโดยไม่ผสมปนเป

32
00:01:48,506 --> 00:01:51,433
เมื่อเกิดการตีความ
ทั้งสองอย่างพร้อมกัน

33
00:01:51,457 --> 00:01:57,005
แสงในหลายผลงานของจิตรกรเหล่านี้
จึงดูสั่นไหว เปล่งแสง วูบวาบอย่างประหลาด

34
00:01:57,898 --> 00:02:00,200
นี่คือวิธีการที่ผลงานของแวน โก๊ะ
และจิตรกรอิมเพรสชันนิสต์คนอื่น ๆ

35
00:02:00,225 --> 00:02:03,042
ใช้การป้ายสีด้วยฝีแปรงอย่างรวดเร็ว

36
00:02:03,067 --> 00:02:06,733
เพื่อถ่ายทอดการเคลื่อนที่ของแสง
ที่สมจริงอย่างน่าทึ่ง

37
00:02:07,702 --> 00:02:11,182
60 ปีต่อมา นักคณิตศาสตร์ชาวรัสเซีย
อังเดรย์ คอลโมโกรอฟ

38
00:02:11,206 --> 00:02:13,763
ทำให้เราเข้าใจความปั่นปวน
ในเชิงคณิตศาสตร์มากขึ้น

39
00:02:13,787 --> 00:02:18,133
เมื่อเขาเสนอสมมติฐานว่า
พลังงานในของไหลปั่นป่วนที่ระยะ อาร์

40
00:02:18,157 --> 00:02:22,467
แปรผันตรงกับระยะอาร์ยกกำลัง 5 ส่วน 3

41
00:02:22,491 --> 00:02:24,444
การทดลองการวัดพบว่าคอลโมโกรอฟ

42
00:02:24,469 --> 00:02:27,632
คำนวณได้ใกล้เคียงการไหลปั่นป่วนอย่างมาก

43
00:02:27,656 --> 00:02:29,788
แม้ว่าคำอธิบายที่สมบูรณ์ของ
ความปั่นป่วน

44
00:02:29,811 --> 00:02:32,576
จะยังคงเป็นหนึ่งในโจทย์ปัญหา
ที่ยังแก้ได้ไม่หมดของฟิสิกส์

45
00:02:33,181 --> 00:02:37,491
การไหลปั่นป่วนมีลักษณะคล้ายตนเอง
หากมีระดับขั้นพลังงาน

46
00:02:37,515 --> 00:02:41,099
พูดอีกอย่างคือ กระแสวนขนาดใหญ่
ถ่ายทอดพลังงานให้กระแสวนที่เล็กกว่า

47
00:02:41,123 --> 00:02:43,174
ซึ่งจะถ่ายทอดในระดับต่อไปเรื่อย ๆ

48
00:02:43,921 --> 00:02:47,204
ตัวอย่างเช่น จุดแดงใหญ่บนดาวพฤหัส

49
00:02:47,228 --> 00:02:50,568
การก่อตัวของเมฆ
และอนุภาคฝุ่นระหว่างดวงดาว

50
00:02:51,671 --> 00:02:54,885
ในปี ค.ศ. 2004 นักวิทยาศาสตร์
ส่องกล้องโทรทรรศน์อวกาศฮับเบิล

51
00:02:54,909 --> 00:02:59,907
พบกระแสวนของฝุ่นและแก๊ส
รอบดาวดวงหนึ่งที่ห่างไกล

52
00:02:59,931 --> 00:03:02,857
และชวนให้พวกเขานึกถึง
ภาพ "ราตรีประดับดาว" ของแวน โก๊ะ

53
00:03:03,961 --> 00:03:07,169
การค้นพบนี้เป็นแรงบันดาลใจให้
นักวิทยาศาสตร์จากเม็กซิโก สเปน และอังกฤษ

54
00:03:07,193 --> 00:03:10,570
สนใจศึกษาความส่องสว่าง
ในภาพเขียนของแวะ โก๊ะอย่างละเอียด

55
00:03:11,421 --> 00:03:15,676
พวกเขาค้นพบว่า
มีรูปแบบโครงสร้างการไหลปั่นป่วนที่ชัดเจน

56
00:03:15,700 --> 00:03:20,014
คล้ายสมการของคอลโมโกรอฟ
ที่ซ่อนอยู่ในหลาย ๆ ภาพของแวน โก๊ะ

57
00:03:20,998 --> 00:03:23,200
นักวิจัยจึงแปลงภาพเป็นไฟล์ดิจิทัล

58
00:03:23,224 --> 00:03:26,946
และวัดเทียบความสว่างที่แปรผัน
ในระหว่างทุก ๆ สองพิกเซล

59
00:03:26,970 --> 00:03:29,665
เมื่อพิจารณาจากส่วนโค้ง
ที่วัดการแยกพิกเซลแล้ว

60
00:03:29,689 --> 00:03:34,431
นักวิทยาศาสตร์สรุปว่าภาพที่แวน โก๊ะวาด
ในช่วงที่มีอาการกระวนกระวายทางจิต

61
00:03:34,455 --> 00:03:37,137
มีลักษณะคล้ายการไหลปั่นป่วนอย่างน่าทึ่ง

62
00:03:37,987 --> 00:03:41,974
ในขณะที่ภาพตนเองสูบกล้องยาเส้น
ที่วาดในช่วงที่ชีวิตของแวน โก๊ะ สุขสงบนั้น

63
00:03:41,999 --> 00:03:43,860
กลับไม่มีความคล้ายคลึงเช่นนี้อยู่

64
00:03:44,313 --> 00:03:46,787
รวมไปถึงผลงานของจิตรกรท่านอื่น

65
00:03:46,811 --> 00:03:49,337
ที่ดูเผิน ๆ แล้วปั่นป่วนพอกัน

66
00:03:49,362 --> 00:03:50,977
เช่นภาพ "หวีดสยอง" ของมุงค์

67
00:03:51,418 --> 00:03:54,672
แม้จะสรุปง่ายไปหน่อยหากกล่าวว่า
อัจฉริยภาพในช่วงปั่นป่วนของแวน โก๊ะ

68
00:03:54,696 --> 00:03:57,068
ทำให้เขาวาดภาพความปั่นป่วนได้

69
00:03:57,092 --> 00:04:02,002
แต่สิ่งที่ยากเกินบรรยายคือแสดงออกถึง
ความงดงามที่ถูกปลุกเร้าแห่งข้อเท็จจริง

70
00:04:02,026 --> 00:04:04,453
ในห้วงความทรมานแสนสาหัส

71
00:04:04,477 --> 00:04:07,907
แวน โก๊ะสามารถรับรู้และแสดง

72
00:04:07,931 --> 00:04:10,336
แนวคิดหนึ่งที่ยากอย่างยิ่งยวด

73
00:04:10,360 --> 00:04:13,597
ที่ธรรมชาติมอบให้มวลมนุษยชาติ

74
00:04:13,621 --> 00:04:15,736
และผสานมโนภาพ
ที่ไม่เหมือนใครของเขา

75
00:04:15,760 --> 00:04:19,926
เข้ากับความลี้ลับ
ของการเคลื่อนที่ ของไหล และแสง