จดหมายรักถึงทหาร

ซัมซุลที่รัก

ซัมซุล ฉันเขียนจดหมายถึงเธอสองฉบับแต่เธอไม่เคยตอบ

หวังว่า ผ่านทางวิดีโอจดหมายนี้ เธอจจะได้เห็นลูกสาวของเธอและได้รับแรงบันดาลที่จะตอบ

ฉันส่งวิดีโอจดหมายนี้จากบูพุลไปยังเมโรกีเพื่อเธอจะได้เห็น

ซัมซุล ฉันยังอยู่ที่หมู่บ้านบูพุลกับแม่และพ่อ

หมู่บ้านนี้ยังคงเหมือนเดิม อากาศยังคงสดชื่น

แต่จนกระทั่งวันนี้ มันยังคงไม่มีไฟฟ้าและโทรศัพท์

ระหว่างทางไปเมโรกี เราผ่านด่านตรวจของเจ้าหน้าที่หลายด่าน

ด่าน TNI ที่เคยอยู่ใกล้สะพานข้ามแม่น้ำมาโร

ถูกย้ายไปอยู่ใกล้สำนักงานเขตเอลิโกเบล

อย่างที่เธอรู้ การเดินทางจากบูพุลไปเมโรกีค่อนข้างลำบาก

ปกติใช้เวลา 4-5 ชั่วโมง

ซัมซุล ฉันคิดถึงเธอ

หลังจากเธอจากไป ตอนที่ฉันตั้งท้องลูกเราได้ 5 เดือน

ชีวิตฉันลำบาก

หลายคนถามฉันว่าใครเป็นพ่อของเด็ก

พวกที่รู้ว่าพ่อของแกเป็นทหาร TNI เรียกเขาว่าลูกทหารเหลือขอ

บางครั้ง ตอนยานิจุกจิกและขี้โมโห

พ่อกับแม่เริ่มหงุดหงิดและพูดกับแกว่า

"พ่อของเธอรู้จักแค่วิธีทำเธอ แต่เขาไม่รับผิดชอบ"

ปกติฉันจะเงียบและยอมรับคำพูดนั้นของพ่อแม่ฉัน

ซัมซุล เธอจำตอนเราเจอกันครั้งแรกในปี 2551 ได้มั้ย

เธอเคยสุภาพและใจดีมาก

เธอเคยมาเยี่ยมบ้านเราบ่อย เอาขนมปังกรอบ เครื่องดื่มซีเรียลกับนมมาให้

เธอมาที่บ้านทุกวันจนเราเริ่มคบกัน

ฉันยังเป็นเด็กมัธยมตอนนั้น

ฉันคิดไปว่าเรากำลังจะแต่งงานกัน

แต่เธอจากไปบันดุงในเดือนพฤศจิกายน 2551 ตอนฉันท้อง 5 เดือน

เธอสัญญาจะย้ายไปเมโรกีและขอให้ฉันดูแลลูกสาวของเรา

วันที่ 17 มีนาคม 2551 ลูกสาวของเรา อนิต้า มาเรียนิ เกิดในหมู่บ้านบูพุล

ฉันเรียกแกว่ายานิ

ตอนนี้ยานิโตขึ้นแล้ว แกอายุสามขวบ

แกอยากไปโรงเรียนและเป็นประโยชน์ต่อชาติ

ซัมซุล แม่กับพ่อเริ่มแก่ตัวลง

เขาทำงานเพื่อเลี้ยงดูลูกเราไม่ไหวแล้ว

มันยากสำหรับฉันที่จะทำงานเพราะฉันต้องดูแลยานิตลอดเวลา

แต่ฉันยังคงสู้ต่อเพื่อลูกของเรา

ถ้าเธอกลับมาหาเรา แน่นอน ฉันจะยินดีอ้าแขนรับเธอ

ฉันจะรอเธอต่อไป ซัมซุล

ฉันไม่สนสิ่งที่คนอื่นพูด

รัก จากบูพุลและเมโรกี, 21 พฤศจิกายน 2554

มาเรีย โกเรติ เมกิว